W niniejszym opracowaniu zostały przedstawione poglądy św. Grzegorza Wielkiego dotyczące ideału życia chrześcijańskiego opartego na trzech filarach: życia duchowego, moralnego i prawego. Nauczanie papieża wskazuje na współzależność wszystkich elementów składających się na ideał życia chrześcijańskiego. Owa współzależność pozwala określić Grzegorzową wizję życia jako harmonijnie zwartą.
Jednym z celów podjętej pracy było ukazanie pontyfikatu jednego z największych papieży, który otrzymał od historii przydomek Wielkiego. Jego czasy to przełom starożytności i średniowiecza. W celu należytego przedstawienia programu papieża trzeba było sięgnąć do ówczesnych dziejów, które przybliżyły nam epokę tkwiącą jeszcze – a przynajmniej korzystającą z poglądów starożytnych, które Kościół usiłował odrzucić, by nowe czasy były prawdziwie chrześcijańskie.
Pontyfikat Grzegorza Wielkiego jest jednym z lepiej znanych, w dużej mierze dzięki bogatej korespondencji papieża, z której zachowało się ponad osiemset listów. Chociaż jest to ogromny zbiór, jest pewne, że stanowi on zaledwie część pism przezeń napisanych. Pisma papieskie są kopalnią wiedzy dla badacza wczesnego średniowiecza, ponieważ poruszany w nich zakres problemów daleko wykracza poza sprawy religii i Kościoła. Z tego powodu były już analizowane na dziesiątki sposobów. Warto było przyjrzeć się im raz jeszcze, w kontekście znaczenia życia duchowo-moralnego i prawnego w okresie pontyfikatu Grzegorza Wielkiego. Jednakże spuścizna pisarka papieża jest o wiele większa, dlatego w pracy odwołano się do różnych dzieł Grzegorza, aby ukazać pogłębiony pogląd na ideał życia chrześcijańskiego.
CODZIENNOŚĆ RYTUAŁU. MAGIA W ŻYCIU SPOŁECZEŃSTW AZJI POŁUDNIOWO-WSCHODNIEJ jest trzecią monografią zbiorową poświęconą kulturze społeczeństw tytułowego regionu świata, jaka ukazuje się w ramach serii wydawniczej „Paralele”. Wcześniejsze tomy skupiały się na zagadnieniach związanych z obrzędami (W cieniu przodków. Obrzędy społeczności Indonezji i Birmy, 2013) i religijnością (Bogowie i ludzie. Współczesna religijność w Azji Południowo-Wschodniej, 2016). Pozostając przy tematyce duchowości Azjatów, tym razem autorzy skupiają się na innym niezbywalnym aspekcie ich kultury – magii rozumianej zarówno jako specyficzny rodzaj praktyk, jak i typ świadomości w szczególny sposób organizujący relację między człowiekiem a sacrum. Złożoność tytułowego zagadnienia zaowocowała wielostronnością ujęć, skupiających się m.in. na warstwie słownej formuł wykorzystywanych w zabiegach magicznych (modlitwy birmańskiego buddyzmu therawady), grupach społecznych predestynowanych do posługiwania się magią (filipińskie wiedźmy-wojowniczki babaylan), współzależności mitu i magii (przykład jawajskiej bogini oceanu Ratu Kidul), kultywowaniu lokalnych rytuałów jako formie budowania tożsamości etnicznej (wśród społeczności Minahasa z Północnej Sulawesi), charakterystyce profesjonalnych czarowników (sumatrzańscy dukuni i jawajscy pawang hujan), opisie rytuałów organizujących życie mieszkańców Bali czy wreszcie na przedstawieniu magicznych źródeł współczesnej mody na wybielanie cery, obecnej nie tylko w Indonezji, ale również w całej Azji Wschodniej. Książka ta – tak jak poprzednie publikacje – powstała w oparciu o często wieloletnie doświadczenie osobiste autorów, jako wynik przeprowadzonych badań terenowych.
Wstęp / 7
Historia i stan badań / 11
Zarys biograficzny / 18
Charakterystyka prac ze zbiorów Muzeum Uniwersyteckiego na tle twórczości Marka Żuławskiego / 47
KATALOG
Malarstwo / 63
Prace na papierze / 265
Akwarele i gwasze z technikami mieszanymi / 266
Kolaże z technikami mieszanymi / 288
Projekt książki / 308
Rysunki / 309
Szkicowniki / 395
Grafiki z technikami mieszanymi / 432
Drzeworyt / 432
Litografie / 433
Monotypie / 453
Plakaty / 458
Rzeźby / 461
Varia / 46
Aneks I. Spis wystaw /469
Wystawy indywidualne i z nazwiskiem artysty w tytule / 469
Wystawy zbiorowe / 472
Aneks II. Spis projektów okładek i ilustracji książkowej autorstwa Marka Żuławskiego /480
Materiały źródłowe /482
Bibliografia /483
Bibliografia podmiotowa / 483
Bibliografia przedmiotowa / 485
Rozprawa Doktora Piotra Domerackiego zatytułowana Horyzonty i perspektywy monoseologii. Filozoficzne studium samotności stanowi ciekawą i oryginalną propozycję intelektualną. Jako oczywiste plusy przedstawionego opracowania wskazać należy oryginalność tematyki, rozległość studiów oraz dojrzały charakter refleksji autora. Samotność stanowi temat ciągle aktualny i powracający, a jednocześnie zaskakujący złożonością i wielowymiarowością. Jest to przy tym temat, który prowokuje do pytań o naszą własną tożsamość, stanowi punkt wyjścia dla autoanalizy i pytania o relacje z innymi. Odpowiedzi na pytanie o mechanizm rozprzęgania się tych więzi i konsekwencje tych procesów dla człowieka ukazują paradoksy i sprzeczności myślenia o tym zagadnieniu. […] W przedstawionym opracowaniu dr Piotr Domeracki podejmuje ogromny wysiłek przedstawienia całej tej złożoności i wewnętrznych napięć organizujących badania i refleksję nad samotnością. Realizując podjęte zadanie, Autor odnosi wiele sukcesów.
Z recenzji wydawniczej dr hab. Heleny Ciążeli, prof. APS, Warszawa
Wszelki system wiedzy o samotności, jeśli aspiruje do zupełności oraz jeśli ma być wiarygodny, miarodajny i funkcjonalny, powinien być komplementarny, to znaczy powinien umiejętnie łączyć minimalistyczną oraz maksymalistyczną (w sensie Walzerowskim) perspektywę oglądu i deskrypcji. Zasadniczą trudnością w precyzyjnym i kompleksowym opisie samotności jest jej wysoce ograniczona komunikowalność na poziomie doznaniowości. Samotność jest bowiem niezwykle oporna wobec możliwości empatycznego jej współprzeżywania. Z tego powodu jawi się ona jako agregat takich negatywnie percypowanych własności i określeń, jak monadyczność, solipsystyczność, apatyczność, autystyczność czy outsiderstwo. Zasadniczym celem niniejszej monografii – oprócz intencji wyłożenia i popularyzacji standardów wiedzy monoseologicznej – jest dążenie do przedstawienia jak najszerszego spektrum problemowego oraz siatki pojęciowej filozofii samotności.
Punktem wyjścia prezentowanych w książce badań nad percepcją lęku przed śmiercią wśród 791 osób zarówno z tak zwanych zawodów pomocowych, jak i kierunków studiów przygotowujących do tych zawodów, realizowanych w Czechach, Polsce, Ukrainie i we Włoszech, były trzy kwestie. Pierwsza z nich to autorskie rozumienie samej tanatopedagogiki jako „nauki o wychowaniu ze świadomością śmiertelności, wpisaną w naturę bytu ludzkiego, opartą na fundamentalnej zasadzie poszanowania godności i wolności każdej istoty ludzkiej oraz nienaruszalności i apriorycznej wartości życia ludzkiego” (Binnebesel, 2013, s. 251). Druga kwestia to także autorskie ujęcie kwestii lęku tanatycznego, które zostało zaprezentowane w kontekście doświadczania Penthosu. Sama prezentowana tematyka lęku jest między innymi związana z rozważaniami Tillicha, Frankla, Kierkegaarda oraz Kępińskiego. Przytoczone w pracy argumenty zawsze mogą spotkać się z kontrargumentami, które z kolei napotkają kolejne. Naprzeciw rozważaniom Frankla można postawić analizy Sartre’a, na argumenty Tillicha można przytoczyć kontrargumenty Nietzschego, Wojtyle-Janowi Pawłowi II można przeciwstawić Marksa, w kontrze Chudemu można zaprezentować poglądy Spinozy, a Saint-Exupéry’emu Camusa. W wielu miejscach istota argumentów wynika właśnie bardziej z istoty spotkania i swoistej wiary, z konkretnych historii i przekazów, ze słów mówiących o lęku, bólu, o samotności i niepewności. Wydaje się, że istota owego przekazu to próba spotkania z tymi ludźmi w pryzmacie zrozumienia i pomocy. Kwestia trzecia to rozumienie Tanatopedagogicznej Relacyjnej Terapii Zastępczej (TRTZ) ujmującej swoje działania we wzajemnych relacjach pomiędzy trzema środowiskami wychowawczymi (pierwotnym, wtórnym i zintegrowanym) oraz generowanymi przez nie specyficznymi celami wychowawczymi (Binnebesel, 2002b, s. 366–367).
Przyjmując powyższe podstawy szeroko prezentowane w tekście opracowania, podjęto badania na autorskim kwestionariuszu diagnostyczno-terapeutycznym CCJ. Geneza samego narzędzia badawczego jest związana z praktyką terapeutyczną autora w pracy z dziećmi terminalnie chorymi i ich rodzinami oraz dziećmi doświadczającymi żałoby. Wyniki badań zostały ujęte w trzech kategoriach pojęciowych związanych z dynamiką narzędzia badawczego. Tak więc zaprezentowano wskazania doświadczanych przez respondentów lęków, następnie zaprezentowano wskazywane przez badanych przyczyny i możliwości oraz sposoby radzenia sobie z nimi. Analiza statystyczna oparta na analizie procentowej, teście ?2 oraz analizie jakościowej zebranego materiału ukazała z jednej strony uniwersalność poszczególnych wskazań związanych z doświadczaniem lęku tanatycznego, jego przyczynami i sposobami radzenia sobie. Z drugiej zaś strony zostały ukazane różnice wynikające zarówno z przynależności państwowej (kulturowe), wyznania, religijności, jak i płci czy wieku. Wyniki badań potwierdziły przyjętą w założeniach teorię o swoistym rozumieniu lęku tanatycznego jako elementu związanego z percepcją rzeczywistości, kultury i wychowania.
Artystyczna rekonkwista stanowi odpowiedź na wyzwanie, przed jakim stanęła Polska i pozostałe kraje Europy Środkowo-Wschodniej po 1989 roku – zbadania siły własnej tradycji i możliwości konwergencji z kulturą Zachodu, bez utraty narodowej odrębności. Rozprawa wskazuje, iż poczucie przynależności do wielkiej tradycji europejskiej kultury nie stoi w sprzeczności z akcentowaniem specyfiki artystycznych koncepcji i teoretycznych rozważań, powstałych w Europie Środkowej i na wschodnich rubieżach Starego Kontynentu. Zawarty w monografii namysł nad skomplikowaną siecią artystycznych powiązań między centralnymi i peryferyjnymi ośrodkami w Europie międzywojennych dekad, służy wtopieniu środkowo- i wschodnio-europejskiego regionu w euro-atlantycki dyskurs historiograficzny, a tym samym rozszerzeniu kanonicznych narracji o sztuce o obszar silnie naznaczony skutkami dziewiętnastowiecznego imperializmu i Wielkiej Wojny – traumatycznych doświadczeń prowadzących ostatecznie do urzeczywistnienia nadziei poszczególnych narodów na uzyskanie suwerennej państwowości. Książka ukazuje złożoność geokulturowej mapy Europy lat 20. i 30., stymulując debatę na temat pozycji, jaką przed 1939 rokiem zajmowała Polska, a także wnosi wkład w dyskusję na temat odrębności środkowoeuropejskiego makroregionu.
Marian Kościałkowski (1914–1977), ps. J. Marian, Jan Marian, Marian, Marian Kruszyński, Marian Puillet, Marek Hardy; malarz, rzeźbiarz, rysownik, ilustrator. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (w pracowni Mieczysława Kotarbińskiego i Tadeusza Pruszkowskiego) oraz Sir John Cass’ College of Art. And Craft w Londynie. W czasie wojny zesłany w głąb Rosji sowieckiej, walczył w oddziałach 2 Korpusu Polskiego pod Monte Cassino. Po wojnie mieszkał w Londynie oraz w Carrarze. Wystawiał w Rzymie. Londynie, a po 1957 roku także w Polsce (w Poznaniu, Gdańsku i Toruniu). Należał do Association of Polish Artists in Great Britain, był również członkiem „Grupy 49”. Współpracował z Grabowski Gallery i wystawiał wespół z The London Group.Marian Kościałkowski (1914–1977), ps. J. Marian, Jan Marian, Marian, Marian Kruszyński, Marian Puillet, Marek Hardy; malarz, rzeźbiarz, rysownik, ilustrator. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (w pracowni Mieczysłwa Kotarbińskiego i Tadeusza Pruszkowskiego) oraz Sir John Cass’ College of Art. And Craft w Londynie. W czasie wojny zesłany w głąb Rosji sowieckiej, walczył w oddziałach 2 Korpusu Polskiego pod Monte Cassino. Po wojnie mieszkał w Londynie oraz w Carrarze. Wystawiał w Rzymie. Londynie, a po 1957 roku także w Polsce (w Poznaniu, Gdańsku i Toruniu). Należał do Association of Polish Artists in Great Britain, był również członkiem „Grupy 49”. Współpracował z Grabowski Gallery i wystawiał wespół z The London Group.
Katalog rękopisów średniowiecznych Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu to pierwsze kompleksowe opracowanie najcenniejszych toruńskich zbiorów, należących do polskiego i europejskiego dziedzictwa kulturowego. Obejmuje opisy 72 rękopisów średniowiecznych, powstałych od przełomu XI i XII do końca XV wieku.
Prawie wszystkie opisywane rękopisy pochodzą z poniemieckich zbiorów zabezpieczonych, większość (66) z dawnej Państwowej i Uniwersyteckiej Biblioteki w Królewcu, dziedziczącej zbiory książnicy zamkowej księcia Albrechta Hohenzollerna, założonej w 1529 r. Wraz z nimi w toruńskiej bibliotece znalazły się także rękopisy krzyżackie, przejęte przez księcia Albrechta po sekularyzacji państwa zakonnego w Prusach.
Opracowanie ukazuje się 70 lat od chwili, kiedy zbiory te trafiły do Torunia (1946 r.), po trwających ponad pół wieku pracach nad zespołem. Łączy wyniki najnowszych badań nad kodeksami – zarówno nad tekstami, zawartymi w manuskryptach, jak i zdobieniami, oprawami oraz historią poszczególnych tomów. Zostało wzbogacone o liczne fotografie ukazujące detale opisywanych cymeliów: incipity i kolofony utworów, noty i znaki własnościowe, iluminacje, cenne oprawy. Pozwala poznać nie tylko bogactwo treściowe, ale także artyzm średniowiecznej książki; wprowadza w świat średniowiecznej kultury.
„[Katalog] cechują: wszechstronność, kompetencja, właściwie rozumiana interdyscyplinarność, szerokość spojrzenia i solidność warsztatowa. Należy stwierdzić, że odstąpienie od wydania tej książki (z jakichkolwiek względów) wyrządziłoby nauce polskiej poważną szkodę, albowiem wypełnia ona bolesną lukę w opracowaniu najstarszego zasobu bibliotek polskich (…)”.
Z recenzji dr. hab. Jacka Soszyńskiego, profesora UW
„Piękni ludzie” to emocjonalna opowieść o ludziach, których jedni nazywają bohaterami, a inni wyzywają od najemników i posądzają bez mała o wywoływanie wojen dla przyjemności. O tych, którzy wysłani na misję stabilizacyjną na miejscu zobaczyli, że trafili na wojenny front. O tych, którzy podjęli rzuconą rękawicę, walczyli, przetrwali i wrócili, po czym zrozumieli, że dla nich wojna nigdy się nie skończy, a świat nie jest już taki sam, jak był. To wzruszający i przerażający zarazem obraz duszy tych, którzy przeżyli gehennę wojny. Nie bohaterów, ale synów, mężów i ojców.
Prezentowana praca jest pierwszą, która dotyczy tylko Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego i obejmuje całe terytorium II RP. […] Autor podjął się opisania dziejów Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w okresie międzywojennym. Dopiero bowiem po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Kościół Ewangelicko-Augsburski rozwinął swoją działalność na pozostałą część kraju, przejmując pod swe zwierzchnictwo parafie na Śląsku Cieszyńskim, w Krakowie, na Kresach Wschodnich oraz tworząc nowe placówki w dawnym zaborze pruskim. Ten właśnie okres, tj. 20-lecie międzywojenne leży w sferze zainteresowań autora. Nie jest to temat zbyt wyczerpująco opracowany, jeśli chodzi o dzieje Kościoła. Nie doczekał się on żadnej osobnej monografii w języku polskim. […] Książka wypełnia także ważną lukę w polskiej historiografii, z której często nawet polscy ewangelicy nie do końca zdawali sobie sprawy.
Fragment recenzji prof. Grzegorza Jasińskiego
Seria Biblioteka Zarządcy Dokumentacji powstała jako forma wymiany myśli naukowej na bardzo aktualny problem, jakim jest współczesna biurowość.
W publikacjach niniejszej serii chcemy zmienić dotychczasową wąską optykę postrzegania biurowości jako głównego „producenta” dokumentacji, sięgającą XIX wieku, na nowoczesną, w której biurowość odgrywa inne bardzo ważne role: zarządcy informacją urzędową, wskaźnika sprawności i skuteczności podmiotu, narzędzia budowania jego wizerunku, także marketingowego.
Biblioteka Zarządcy Dokumentacjijest adresowana do wszystkich osób zainteresowanych kwestiami funkcjonowania współczesnej biurowości, a zwłaszcza do badaczy zgłębiających tajniki biurowości tradycyjnej i nowoczesnej, zainteresowanych kierunkami ich zmian pod wpływem nowoczesnych technologii oraz przemian społecznych.
Chcielibyśmy, aby po książki z naszej serii sięgali archiwiści zaangażowani na stanowiskach związanych z kształtowaniem narastającego zasobu, na których – z racji kontrolowania i uzgadniania instrukcji kancelaryjnych, wykazów akt i instrukcji dot. archiwów zakładowych i składnic akt – ważna i niezbędna jest wiedza o funkcjonowaniu współczesnej biurowości. Życzylibyśmy sobie, aby do naszych publikacji zaglądali archiwiści w instytucjach pełniących funkcję koordynatorów kancelaryjnych, czerpiąc z nich wiedzę użyteczną na co dzień.
Mamy nadzieję, że z naszych opracowań będą też korzystać urzędnicy w poszukiwaniu praktycznych porad, zwłaszcza ci spośród nich, którzy sprawują kontrolę nad czynnościami kancelaryjnymi lub są zobowiązani do przygotowania instrukcji kancelaryjnych, wykazów akt lub instrukcji o organizacji i funkcjonowaniu archiwów bieżących.
Chcielibyśmy, aby z poszczególnych tomów Biblioteki skorzystali także pracownicy firm komputerowych specjalizujących się w opracowaniu programów do elektronicznego zarządzania dokumentacją w instytucji i sięgali po informacje o podstawowych zadaniach biurowości (kancelarii) w instytucji, obiegu dokumentacji nie tylko elektronicznej oraz o zadaniach i roli archiwum zakładowego lub składnicy akt na etapie przechowywania dokumentów.
Pomysłodawca serii
Halina Robótka
Książka ma charakter interdyscyplinarny i przedstawia spór „wokół piękna” w sztuce ubiegłego wieku. Jest syntezą różnorodnych zjawisk artystycznych i postaw estetycznych kompozytorów, syntezą uwzględniającą kontekst ideowy i społeczny tworzonej w XX wieku muzyki. Zaproponowana konstrukcja historiograficzna opiera się na założeniu, że ową różnorodność zjawisk artystycznych i postaw estetycznych można interpretować w relacji do idei piękna, w XX wieku „skazanej na wygnanie” i zdominowanej przez rozmaite ideologie. Za początek owej historycznej konstrukcji autorka przyjmuje narastający u schyłku XIX wieku kult Wagnera i szeroką akceptację jego wizji sztuki. Przedstawia m.in. spory na temat modelu kultury muzycznej w latach międzywojennych, inspirowane przez koncepcję muzyki narodowej, współczesnej i postępowej. Uwzględnia także zagadnienia związane z życiem muzycznym naznaczonym w okresie powojennym cieniem „żelaznej kurtyny”, dzielącym świat sztuki na „zniewolony” oraz „wyzwolony”.
Józef Władysław Bychowiec (1778–1845) jest najważniejszym polskim tłumaczem dzieł filozoficznych Immanuela Kanta pierwszej połowy XIX wieku. W autoryzowanej notatce biograficznej przygotowanej dla Encyklopedii powszechnej Glücksberga (1838) Bychowiec wymienia właśnie przekłady pism Kanta jako swoje pierwsze osiągnięcia naukowe: „Roku 1796 udał się do Niemiec, gdzie zwiedził uniwersytety w Frankfurcie nad Odrą, w Getyndze i w Królewcu za życia Kanta. Tam zgłębiając filozofiją niemiecką, przełożył trzy dzieła Kanta, ogłoszone tamże drukiem w latach 1801 i 1802: Wyobrażenie do historii powszechnej we względzie kosmopolitycznym; Do pokoju wiecznego, tudzież Spór Filozofii z Teologiją, Prawoznawstwem i Medycyną.”
W zbiorach Biblioteki Uniwersyteckiej w Wilnie znajduje się rękopis nieznanego do tej pory fragmentu przekładu Der Streit der Facultäten wykonanego przez Bychowca – części pierwszej „sporu filozoficznego wydziału z teologicznym”. Tekst jest uszkodzony, brakuje w nim pierwszych stron, niegdyś zapewne kompletnego przekładu. Rękopis ma bowiem cechy czystopisu, jest niemal pozbawiony poprawek. W niektórych miejscach znajdują się uwagi tłumacza, w innych zaś adnotacje przygotowane dla komentarzy, które Bychowiec zamierzał dodać w ostatecznej redakcji. To nieoczekiwane odkrycie pozwala mieć nadzieję, że wszystkie informacje podane w notatce z Encyklopedii Glücksberga zostaną z czasem potwierdzone i dzięki systematycznym badaniom archiwistycznym.
Książka stanowi interdyscyplinarną refleksję nad problemem odmienności w kulturze. Składa się z pięciu części, w których oświetlone zostały różne oblicza odmienności oraz konteksty, w jakich się ona objawia: etniczny, historyczny, lingwistyczny, religijny, artystyczny oraz społeczny. Atutem książki jest szerokie spojrzenie na problem odmienności, co potwierdza nośność znaczeniową tej kategorii konceptualnej, a także otwiera nowe horyzonty analiz oraz refleksji.
Autorzy monografii wyrażają nadzieję, że analizy i refleksje zawarte w tomie staną się zaczynem do debaty o kształcie prospołecznego modelu aktywizacji i szansach jego upowszechnienia w naszym kraju, ale także do oceny dotychczas prowadzonych działań aktywizujących. Innymi słowy, autorzy podejmują wyzwanie przemyślenia na nowo (rethinking) polskiego modelu aktywizacji, z intencją nadania mu jednoznacznie prospołecznych rysów, przy uwzględnieniu zarówno obywatelskich uprawnień, których gwarantem powinno pozostawać państwo, jak i obywatelskich zobowiązań jednostek wobec społeczności, bez których społeczeństwo (na poziomie makro) i społeczności (na poziomie mezzo) pozostają jedynie niezintegrowanymi zbiorowościami terytorialnymi, niezdolnymi (z racji deficytu spójności społecznej) do działań inkluzyjnych. Ujmując to najkrócej, w podejściu prospołecznym chodzi o wzrost podmiotowości jednostek i zarazem spójności społecznej, a aktywność ekonomiczna osób słabszych jest jednym z przejawów (potwierdzeń) efektu empowerment, a nie celem interwencji publicznej. Przejawem, dodajmy, pożądanym, ale bynajmniej nie przesądzającym o celowości i „sukcesie” wsparcia aktywizującego, które jest tutaj orientowane na urzeczywistnienie aktywnego obywatelstwa społecznego, rozumianego jako stan możliwie pełnego uczestnictwa jednostek we wszystkich sferach życia społecznego.
„Naukowy dorobek Ryszarda Mączyńskiego od lat zwraca uwagę i inspiruje badaczy różnych specjalności. Autor ten bowiem – z wykształcenia historyk sztuki – traktuje pojęcie sztuki w sposób bardzo szeroki, włączając w krąg swoich zainteresowań badawczych nie tylko ściśle ze swoją specjalnością związaną architekturę, lecz także zagadnienia muzykologiczne czy teatrologiczne, a nawet filologiczne i teologiczne, podbudowując je znakomitym warsztatem historycznym. To właśnie doskonała znajomość źródeł (z archiwów krajowych i zagranicznych) oraz krytyczna ich interpretacja, zawsze z odpowiednim naukowym dystansem, pozwala zaliczyć Autora do najwybitniejszych znawców środowisk zakonnych w dawnej Rzeczypospolitej oraz w okresie zaborów w odniesieniu do różnych aspektów ich kulturotwórczej działalności. Powyższą opinię potwierdza tom "Muzyka i teatr. W kręgu kultury zakonnej Warszawy XVII-XIX wieku" – synteza o charakterze interdyscyplinarnym, z szerokim wykorzystaniem bogatych i różnorodnych dokumentów, niezwykle rzetelna, świadcząca o wszechstronności i erudycji Autora, o jego fachowym i dojrzałym warsztacie naukowym, napisana piękną, literacką polszczyzną, w sposób przystępny dla szerokiego grona czytelników, a przy tym absolutnie kompetentny i profesjonalny”.
Profesor Remigiusz Pośpiech
Doświadczamy obecnie jednej z największych rewolucji w naszej świadomości świata. Wszechświat, który jeszcze nie tak dawno ukazywał się jako ustabilizowany, statyczny, ograniczony i materialny, zostaje zastąpiony obrazem świata dynamicznego, w którym nie akcentuje się już ustalonego ładu, lecz proces stałych przemian i otwartość na nowe możliwości. Wyraźnie doświadczamy przesunięcia filozofii i nauki w stronę paradygmatu ewolucjonistycznego i holistycznego, w którym uwzględnia się w istnieniu rozwój i zmianę, jak też perspektywę całościową i pole informacji. Odkrycia nastręczają materialistom coraz więcej kłopotów i zaczynają potwierdzać oczekiwania ludzi wierzących lub przynajmniej tych, którzy zawsze mają nadzieję na „coś innego”. Świat okazuje się czymś więcej, niż się dotychczas wydawało, i to nie tylko w wymiarze odkrywanym przez naukę i jej narzędziami, ale również w wymiarze metafizycznym. Taka postawa zmusza nas do pozostawania w stałym zadziwieniu, czyli do tego, co Platon nazywał początkiem filozofii. Na tej drodze dochodzimy do fundamentalnej niewiedzy: nie wiemy, czym jest istnienie, i co to znaczy istnieć.
Zdzisław Ruszkowski (1907–1991), malarz i grafik. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1924–1929) u Wojciecha Weissa, Józefa Mehoffera, Stanisława Kamockiego oraz Władysława Jarockiego i w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u Felicjana Szczęsnego-Kowarskiego i Leonarda Pękalskiego (1930–1933). W latach 1935–1940 mieszkał we Francji. W czasie II wojny światowej wstąpił do tworzącej się w Szkocji armii polskiej. Po wojnie pozostał w Anglii. W latach 50. i 60. przebywał w Wenecji, Hiszpanii i na Cyprze. Zainteresował się postimpresjonizmem, realizując jego własną wizję płynącą z jednostkowego postrzegania natury, zwaną „aureolizmem”. Portretował brytyjskiego rzeźbiarza Henry’ego Moore’a.Miał wiele wystaw, m.in. w Royal Scottish Academy of Art, Roland, Browse & Delbanco Gallery, Leicester Gallery, Tate Gallery oraz w polskich galeriach sztuki w Londynie, szczególnie w Jablonsky Gallery. Jako jeden z nielicznych polskich artystów w Wielkiej Brytanii doczekał się monografii w języku angielskim.
Marian Kratochwil (1906–1997), urodzony na Huculszczyźnie artysta malarz i grafik. Studiował filozofię i historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Na przełomie lat 1937/1938 rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, których nie ukończył. Podczas pobytu w stolicy brał udział w wystawie w Zachęcie. Otrzymał brązowy medal za obraz Pożegnanie radości. Marian Kratochwil brał udział w kampanii wrześniowej, po czym przedostał się do Francji, gdzie w 1940 roku wstąpił do polskiej armii. Stamtąd wyjechał do Szkocji, gdzie został asystentem w Centrum Wyszkolenia Piechoty przy dywizji gen. Stanisława Maczka. Tam też prezentował swoje rysunki na Letniej Wystawie Polskich Artystów w Szkockiej Akademii Królewskiej w 1941 roku. W latach 1944–1945 uczył się w College of Art w Edynburgu. Po demobilizacji na stałe osiadł w Londynie. W 1948 roku poznał Kathleen Browne, angielską malarkę, swoją przyszłą żonę. Wspólnie założyli prywatną szkołę artystyczna, w której Kratochwil uczył nie tylko praktyki, ale również teorii. Kilkakrotnie razem wyjeżdżali do Hiszpanii, która na wiele lat stała się dla artysty miejscem inspiracji. Miał wiele wystaw w Londynie i Madrycie. Część zbiorów swojego malarstwa Kratochwil podarował polskim instytucjom muzealnym: Muzeum Narodowemu w Krakowie i Warszawie oraz Bibliotece Jagiellońskiej. Artysta jest pochowany na cmentarzu Kensington Cementary.
Stanisław Frenkiel (1918–2001), malarz, grafik, historyk i krytyk sztuki, wykładowca uniwersytecki. Od 1937 roku student krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uczeń Władysława Jarockiego, Ksawerego Dunikowskiego, Kazimierza Sichulskiego i Eugeniusza Eibischa. W 1938 roku w Paryżu poznał m.in. malarstwo Léonarda Foujita i Georges’a Rouaulta, które w poważny sposób wpłynęło na wybór drogi twórczej przyszłego artysty. W czerwcu 1940 roku został aresztowany przez NKWD i skazany na trzy lata łagru. Przebywał na Syberii w Unżłagu – Unżenskim Isprawitielnym Łagierie, stacja Suchobezwodnoje, niedaleko miasta Gorki.Po amnestii, w wyniku umowy Majski–Sikorski, wraz z generałem Władysławem Andersem przedostał się na Środkowy i Bliski Wschód. W 1947 roku, po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych w Bejrucie, z żoną i synem wyjechał do Wielkiej Brytanii. Wraz ze Stefanem Knappem i innymi artystami polskimi założył w Londynie Związek Młodych Artystów w Wielkiej Brytanii. Od 1948 roku studiował w stolicy Anglii w Sir John Cass Institute of Art. Ukończył również studia w zakresie pedagogiki na uniwersytecie w Sheffield (1956–1958) i historię sztuki w Courtland Institute of Art (1957–1960) na Uniwersytecie Londyńskim. Od 1973 roku był zatrudniony jako docent w Education Institute w London University. Do 1983 roku pracował również na Uniwersytecie Londyńskim. Był członkiem wielu stowarzyszeń i organizacji artystycznych, w tym Royal Academy, Zrzeszenia Polskich Artystów Plastyków w Wielkiej Brytanii (APA), a także honorowym profesorem krakowskiej ASP.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
