Książka stanowi interdyscyplinarną refleksję nad problemem odmienności w kulturze. Składa się z pięciu części, w których oświetlone zostały różne oblicza odmienności oraz konteksty, w jakich się ona objawia: etniczny, historyczny, lingwistyczny, religijny, artystyczny oraz społeczny. Atutem książki jest szerokie spojrzenie na problem odmienności, co potwierdza nośność znaczeniową tej kategorii konceptualnej, a także otwiera nowe horyzonty analiz oraz refleksji.
Autorzy monografii wyrażają nadzieję, że analizy i refleksje zawarte w tomie staną się zaczynem do debaty o kształcie prospołecznego modelu aktywizacji i szansach jego upowszechnienia w naszym kraju, ale także do oceny dotychczas prowadzonych działań aktywizujących. Innymi słowy, autorzy podejmują wyzwanie przemyślenia na nowo (rethinking) polskiego modelu aktywizacji, z intencją nadania mu jednoznacznie prospołecznych rysów, przy uwzględnieniu zarówno obywatelskich uprawnień, których gwarantem powinno pozostawać państwo, jak i obywatelskich zobowiązań jednostek wobec społeczności, bez których społeczeństwo (na poziomie makro) i społeczności (na poziomie mezzo) pozostają jedynie niezintegrowanymi zbiorowościami terytorialnymi, niezdolnymi (z racji deficytu spójności społecznej) do działań inkluzyjnych. Ujmując to najkrócej, w podejściu prospołecznym chodzi o wzrost podmiotowości jednostek i zarazem spójności społecznej, a aktywność ekonomiczna osób słabszych jest jednym z przejawów (potwierdzeń) efektu empowerment, a nie celem interwencji publicznej. Przejawem, dodajmy, pożądanym, ale bynajmniej nie przesądzającym o celowości i „sukcesie” wsparcia aktywizującego, które jest tutaj orientowane na urzeczywistnienie aktywnego obywatelstwa społecznego, rozumianego jako stan możliwie pełnego uczestnictwa jednostek we wszystkich sferach życia społecznego.
„Naukowy dorobek Ryszarda Mączyńskiego od lat zwraca uwagę i inspiruje badaczy różnych specjalności. Autor ten bowiem – z wykształcenia historyk sztuki – traktuje pojęcie sztuki w sposób bardzo szeroki, włączając w krąg swoich zainteresowań badawczych nie tylko ściśle ze swoją specjalnością związaną architekturę, lecz także zagadnienia muzykologiczne czy teatrologiczne, a nawet filologiczne i teologiczne, podbudowując je znakomitym warsztatem historycznym. To właśnie doskonała znajomość źródeł (z archiwów krajowych i zagranicznych) oraz krytyczna ich interpretacja, zawsze z odpowiednim naukowym dystansem, pozwala zaliczyć Autora do najwybitniejszych znawców środowisk zakonnych w dawnej Rzeczypospolitej oraz w okresie zaborów w odniesieniu do różnych aspektów ich kulturotwórczej działalności. Powyższą opinię potwierdza tom "Muzyka i teatr. W kręgu kultury zakonnej Warszawy XVII-XIX wieku" – synteza o charakterze interdyscyplinarnym, z szerokim wykorzystaniem bogatych i różnorodnych dokumentów, niezwykle rzetelna, świadcząca o wszechstronności i erudycji Autora, o jego fachowym i dojrzałym warsztacie naukowym, napisana piękną, literacką polszczyzną, w sposób przystępny dla szerokiego grona czytelników, a przy tym absolutnie kompetentny i profesjonalny”.
Profesor Remigiusz Pośpiech
Doświadczamy obecnie jednej z największych rewolucji w naszej świadomości świata. Wszechświat, który jeszcze nie tak dawno ukazywał się jako ustabilizowany, statyczny, ograniczony i materialny, zostaje zastąpiony obrazem świata dynamicznego, w którym nie akcentuje się już ustalonego ładu, lecz proces stałych przemian i otwartość na nowe możliwości. Wyraźnie doświadczamy przesunięcia filozofii i nauki w stronę paradygmatu ewolucjonistycznego i holistycznego, w którym uwzględnia się w istnieniu rozwój i zmianę, jak też perspektywę całościową i pole informacji. Odkrycia nastręczają materialistom coraz więcej kłopotów i zaczynają potwierdzać oczekiwania ludzi wierzących lub przynajmniej tych, którzy zawsze mają nadzieję na „coś innego”. Świat okazuje się czymś więcej, niż się dotychczas wydawało, i to nie tylko w wymiarze odkrywanym przez naukę i jej narzędziami, ale również w wymiarze metafizycznym. Taka postawa zmusza nas do pozostawania w stałym zadziwieniu, czyli do tego, co Platon nazywał początkiem filozofii. Na tej drodze dochodzimy do fundamentalnej niewiedzy: nie wiemy, czym jest istnienie, i co to znaczy istnieć.
Zdzisław Ruszkowski (1907–1991), malarz i grafik. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1924–1929) u Wojciecha Weissa, Józefa Mehoffera, Stanisława Kamockiego oraz Władysława Jarockiego i w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u Felicjana Szczęsnego-Kowarskiego i Leonarda Pękalskiego (1930–1933). W latach 1935–1940 mieszkał we Francji. W czasie II wojny światowej wstąpił do tworzącej się w Szkocji armii polskiej. Po wojnie pozostał w Anglii. W latach 50. i 60. przebywał w Wenecji, Hiszpanii i na Cyprze. Zainteresował się postimpresjonizmem, realizując jego własną wizję płynącą z jednostkowego postrzegania natury, zwaną „aureolizmem”. Portretował brytyjskiego rzeźbiarza Henry’ego Moore’a.Miał wiele wystaw, m.in. w Royal Scottish Academy of Art, Roland, Browse & Delbanco Gallery, Leicester Gallery, Tate Gallery oraz w polskich galeriach sztuki w Londynie, szczególnie w Jablonsky Gallery. Jako jeden z nielicznych polskich artystów w Wielkiej Brytanii doczekał się monografii w języku angielskim.
Marian Kratochwil (1906–1997), urodzony na Huculszczyźnie artysta malarz i grafik. Studiował filozofię i historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Na przełomie lat 1937/1938 rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, których nie ukończył. Podczas pobytu w stolicy brał udział w wystawie w Zachęcie. Otrzymał brązowy medal za obraz Pożegnanie radości. Marian Kratochwil brał udział w kampanii wrześniowej, po czym przedostał się do Francji, gdzie w 1940 roku wstąpił do polskiej armii. Stamtąd wyjechał do Szkocji, gdzie został asystentem w Centrum Wyszkolenia Piechoty przy dywizji gen. Stanisława Maczka. Tam też prezentował swoje rysunki na Letniej Wystawie Polskich Artystów w Szkockiej Akademii Królewskiej w 1941 roku. W latach 1944–1945 uczył się w College of Art w Edynburgu. Po demobilizacji na stałe osiadł w Londynie. W 1948 roku poznał Kathleen Browne, angielską malarkę, swoją przyszłą żonę. Wspólnie założyli prywatną szkołę artystyczna, w której Kratochwil uczył nie tylko praktyki, ale również teorii. Kilkakrotnie razem wyjeżdżali do Hiszpanii, która na wiele lat stała się dla artysty miejscem inspiracji. Miał wiele wystaw w Londynie i Madrycie. Część zbiorów swojego malarstwa Kratochwil podarował polskim instytucjom muzealnym: Muzeum Narodowemu w Krakowie i Warszawie oraz Bibliotece Jagiellońskiej. Artysta jest pochowany na cmentarzu Kensington Cementary.
Stanisław Frenkiel (1918–2001), malarz, grafik, historyk i krytyk sztuki, wykładowca uniwersytecki. Od 1937 roku student krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uczeń Władysława Jarockiego, Ksawerego Dunikowskiego, Kazimierza Sichulskiego i Eugeniusza Eibischa. W 1938 roku w Paryżu poznał m.in. malarstwo Léonarda Foujita i Georges’a Rouaulta, które w poważny sposób wpłynęło na wybór drogi twórczej przyszłego artysty. W czerwcu 1940 roku został aresztowany przez NKWD i skazany na trzy lata łagru. Przebywał na Syberii w Unżłagu – Unżenskim Isprawitielnym Łagierie, stacja Suchobezwodnoje, niedaleko miasta Gorki.Po amnestii, w wyniku umowy Majski–Sikorski, wraz z generałem Władysławem Andersem przedostał się na Środkowy i Bliski Wschód. W 1947 roku, po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych w Bejrucie, z żoną i synem wyjechał do Wielkiej Brytanii. Wraz ze Stefanem Knappem i innymi artystami polskimi założył w Londynie Związek Młodych Artystów w Wielkiej Brytanii. Od 1948 roku studiował w stolicy Anglii w Sir John Cass Institute of Art. Ukończył również studia w zakresie pedagogiki na uniwersytecie w Sheffield (1956–1958) i historię sztuki w Courtland Institute of Art (1957–1960) na Uniwersytecie Londyńskim. Od 1973 roku był zatrudniony jako docent w Education Institute w London University. Do 1983 roku pracował również na Uniwersytecie Londyńskim. Był członkiem wielu stowarzyszeń i organizacji artystycznych, w tym Royal Academy, Zrzeszenia Polskich Artystów Plastyków w Wielkiej Brytanii (APA), a także honorowym profesorem krakowskiej ASP.
Janusz Eichler (1923–2002), artysta malarz, grafik, przyjaciel Witolda Gombrowicza, żołnierz gen. Władysława Andersa. Po II wojnie światowej kształcił się artystycznie we Włoszech i Anglii, a następnie wyjechał do Argentyny, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu Chacarita w Buenos Aires. W Argentynie Janusz Eichler miał kilka wystaw indywidualnych, prezentowanych w znaczących muzeach i galeriach w Buenos Aires. Prace zostały docenione przez krytyczki i krytyków sztuki oraz publiczność. Malarstwo Eichlera wyraźnie zwraca się ku surrealizmowi, wykorzystując wszystkie jego charakterystyki.
Halina Korn (1902–1978), właściwie Halina Julia Korngold, polska malarka, rzeźbiarka i pisarka pochodzenia żydowskiego. Podczas II wojny światowej pracowała w Ministerstwie Opieki Społecznej przy Rządzie Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie oraz w Ambasadzie Polskiej w Londynie. Malować i rzeźbić zaczęła około 1941 roku (prace sygnowała nazwiskiem Korn). Swoje wystawy indywidualne miała m.in. w Londynie, Edynburgu, Nowym Jorku i Warszawie. W Anglii wystawiała z London Group, Royal Academy, Women’s International Art Club. Prace Haliny Korn znajdują się m.in. w Muzeach Narodowych w Warszawie i Poznaniu, Muzeum Uniwersyteckim w Toruniu, londyńskiej Ben Uri Gallery oraz w wielu kolekcjach prywatnych, w tym w The Anthony Petullo Collection of Self-Taught and Outsider Art. Autorka wspomnień Wakacje kończą się we wrześniu (Warszawa 1983). Pochowana na londyńskim cmentarzu Kensal Green. Jej mąż Marek Żuławski był znanym artystą malarzem.
Niniejsza publikacja – Kobiece dwudziestolecie 1918–1939 – mieści się we wciąż niedostatecznie obecnym, „praktycznym” nurcie studiów feministycznych i rekonstrukcji historii kobiet. Zbiór artkułów na tematy kobiece w głównej mierze jest przywracaniem znaczących postaci i działań kobiet, nie zaś teoretyzowaniem, któremu, przyznajmy to, czasami zdarza się żyć własnym życiem, w oderwaniu od jego zdeterminowanej historycznie i geograficznie praktyki. Na tle wciąż ewoluujących woman studies i dynamiki współczesnego życia politycznego wyspecjalizowane opracowania konkretnych problemów to szczególnie cenny wątek badań kobiecych. Znaczące prace autorstwa kobiet – dzieła plastyczne, literackie, prace o charakterze dokumentu i publicystyczne, kobiece działania społeczne i polityczne uwidaczniają się dzięki zawartym w tym tomie tekstom, jako fundamentalny wkład w dorobek kultury, a nie dodatek do „męskiego dzieła”.
Wydaje się, że na mapie kobiecego dwudziestolecia udało nam się zaledwie podkreślić najbardziej rzucające się w oczy punkty. Nie bez powodu też, jak się okazuje, literaturę kobiecą, a także przedsięwzięcia krytyki feministycznej określa się często za pomocą metafor przestrzennych. Kobiece dwudziestolecie to wciąż, jak i inne obszary kobiecych doświadczeń, terra incognita, terytorium oznaczone dużą liczbą białych plam, pustych miejsc. To inna mapa niż ta, w której w centralnym punkcie znajduje się kawiarnia „Ziemiańska” i kilku mężczyzn przy stoliku.
Ze Wstępu
Bielizna, będąc sekretną częścią garderoby, skrywana była przez wieki pod odzieżą wierzchnią tak starannie, że wydawała się wręcz nieobecna. Z czasem jednak coraz bardziej zyskiwała na znaczeniu, kształtując formę okryć wierzchnich. Wyłaniające się spod nich detale i ozdoby współtworzyły bowiem kreacje, coraz wyraźniej podkreślając ważną rolę bielizny, która w ciągu stuleci ulegała pewnym zmianom. Jej podstawową funkcją jednak była ochrona ciała przed zimnem, ale jednocześnie zabezpieczenie odzieży przed brudnym ciałem - przez długie lata bowiem zmiana koszuli była podstawowym sposobem na utrzymanie czystości. Jako że bielizna bezpośrednio dotykała intymnych części ciała, spowijała ją aura tajemniczości i długo była kulturowym tabu, budząc tym samym specyficzny rodzaj zainteresowania. Nawet niewielkie jej fragmenty, wyłaniające się niby przypadkiem spod ubiorów wierzchnich, potęgowały ciekawość. Wszystko to sprawiło jednak, że o bieliźnie nie wypadało mówić i pisać, co spowodowało, że obecnie istnieje niewielki zasób źródeł w tym zakresie. To z kolei mogło zadecydować o stosunkowo małym zainteresowaniu badaczy tą dziedziną, przeważnie usytuowaną na marginesie badań kostiumologicznych. Szersze studia poświęcone temu zagadnieniu podejmowano tylko na zachodzie Europy. Trochę więc sprowokowana tą sytuacją i faktem, że w Polsce dotąd nie powstała żadna monografia na ten temat, postanowiłam podjąć to naukowe wyzwanie.
Niniejsza publikacja zrodziła się z idei zaprezentowania cząstki zbiorów paryskiej Książnicy szerokim kręgom bibliofilów i naukowców, jak również wszelkim miłośnikom dawnej kultury i sztuki. Naturalnie, dzieła opisane w książce stanowią zaledwie drobny fragment kolekcji zabytkowych opraw i książkowych znaków własnościowych. Zamierzeniem pomysłodawców wydawnictwa było jednak wyselekcjonowanie dzieł najcenniejszych i najpiękniejszych, a zarazem charakterystycznych dla Biblioteki. Ufam, że nie tylko dadzą one czytelnikowi wyobrażenie specyfiki jej zbiorów, ale też pozwolą wyraźnie umiejscowić je na kulturalnej mapie Polski oraz stolicy Francji.
Książka Pieczęcie przy dokumentach Związku Pruskiego. Akt erekcyjny i dokumenty akcesyjne zawiera pierwszą próbę edycji zespołu pieczęci uwierzytelniających akty powołujące do życia tytułową konfederację. Obejmuje ona opisy typów 122 zachowanych oraz 18 pieczęci dziś nieistniejących, a przywieszonych niegdyś do dwóch kompletów dokumentów (toruńskiego i elbląskiego). Edycję poprzedza wstęp, w którym starano się wprowadzić Czytelnika w złożony świat dokumentów związkowych, prezentując różne aspekty jego ikono- oraz logosfery. Rozpoczyna się on od prezentacji stanu badań nad sfragistyką i dokumentami Związku, oraz prezentacji dziejów tej organizacji. Następnie przedstawione zostały skomplikowane losy obu zbiorów jej dokumentów oraz charakterystyka obecnego stanu ich zachowania. Istotną część pracy stanowią rozważania dotyczące rzadko podejmowanych w polskiej historiografii, ale też dość trudno uchwytnych źródłowo, zagadnień związanych z prawnymi aspektami funkcjonowania pieczęci oraz procedurami sigillacji dyplomów. Osobno omówione zostały strona wizualna oraz inskrypcje znajdujące się na samych sigillach, tak miejskich jak rycerskich i kapituły warmińskiej. W samej edycji opisy pieczęci uzupełnione zostały o obszerny komentarz wydawcy, zawierający m.in. informacje na temat długości funkcjonowania poszczególnych typów czy innych pieczęci używanych przez dysponenta a także materiał ilustracyjny, w którym po raz pierwszy zestawiono obok siebie zdjęcia odcisków przywieszonych do różnych egzemplarzy dokumentów związkowych wraz z odrysami. Oddając niniejszy tom w ręce Czytelników Autor wyraża nadzieję, że ukaże on interesujący świat utrwalony w kruchym wosku dawnych pieczęci, a być może, dla niektórych, stanie się inspiracją do podjęcia pogłębionych badań, pozwalających na lepsze zrozumienie tego universum.
Recent years have seen an increased interest in the sigillography of the Teutonic state in Prussia. Nonetheless, the most important postulate in terms of research studies is to promote modern editions of the sigillographic sources of the region. Without them we cannot embark on any comprehensive comparative studies or a thorough analysis of the visual aspects of the seal or last but not least begin any work on typology. This study is the first effort to edit the seals preserved with the foundation documents of the Prussian Confederation as a whole in a separate publication. This approach has made it possible to compare the seals preserved with all the surviving records and create an ideal catalogue of the seal impressions which were used to authenticate the different documents.
Książka opowiada o uwodzicielskiej sile dźwięków zorganizowanych w muzykę i o tym, że bardzo często człowiek poddaje się takiemu uwodzeniu, zarówno w sytuacjach publicznych, jak i w życiu codziennym, przy wykonywaniu domowych czynności. Istotne jest to, że poszukiwanie doznań estetycznych i emocjonalnych przy obcowaniu z muzyką nie jest motywowane jedynie wynikiem osobistego gustu. Nasze upodobania muzyczne są przedstawione w książce jako wynik oddziaływania mediów, uwarunkowań klasowych i kulturowych oraz kierowania się w wyborach estetycznych ciągłymi naciskami, wywieranymi ze strony autorytetów społecznych oraz środowisk, w których żyjemy.
Książka jest formą dokumentacji wystawy habilitacyjnej prezentującej efekty działalności badawczej i konserwatorskiej autorki (Galeria „Forum”, Wydział Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, 25 kwietnia–4 maja 2017 r.). Wystawa i katalog upubliczniły metodykę zastosowaną przez nią w zabytkoznawczej analizie wartościującej dotyczącej dawnych kodeksów, przedstawioną na przykładzie Złotego Kodeksu Gnieźnieńskiego, kolekcji zabytkowych karaimskich rękopisów i starych druków oraz projektu rekonstrukcji ideowej Sali Mauretańskiej Zamku w Kórniku. Katalog prezentuje ponadto poprzedzone ową waloryzacją zakończone i aktualnie prowadzone projekty konserwatorskie-restauratorskie. Projekt zrealizowany dotyczy ukończonych w 2012 r. prac badawczych i konserwatorskich nad Złotym Kodeksem Gnieźnieńskim (XI w.) – jednym z najcenniejszych polskich rękopisów iluminowanych z okresu średniowiecza. W trakcie realizacji (od 2012 r.) jest zaś projekt konserwacji zabytkowego księgozbioru Związku Karaimów Polskich. W katalogu zaprezentowano także efekty prac konserwatorskich dokonanych na 18 zabytkowych (XVI–XIX w.) rękopisach i drukach z tej kolekcji.
Wspominając swojego mistrza, Jerzy Serczyk zwrócił uwagę, że w jego twórczości historiograficznej wyraźnie widać wręcz zafascynowanie polityka?, którą zainteresował się już w latach młodzieńczych. Zainspirowani tą refleksją wychodzimy z propozycją studiowania tomu w antropologicznie zredefiniowanej perspektywie „dzieła i życia”. Historia jawi się w niej jako coś więcej niż naukowy punkt obserwacji, „sposób życia” czy „bycia w świecie”. Według antropologów historycy zamieszkują świat, który sobie wyobrażają, w taki sam sposób jak badane przez nich społeczności tradycyjne. W związku z tym poznanie obrazów przeszłości nie jest zadaniem czysto technicznym i polega na przyjęciu kulturowej struktury obejmującej ogromna? część ich życia.
Oczywiście nie mamy nic przeciwko klasycznemu rozumieniu perspektywy „dzieła i życia”. Uważamy, że wybór takiego trybu czytania również może przynieść wiele korzyści. Prezentowany tom bowiem nie tylko podsumowuje dotychczasowy stan badań, ale także proponuje nowe ustalenia i interpretacje dotyczące biografii i prac naukowych Ludwika Kolankowskiego.
„Rzecz bowiem nie w tym – to główna teza tej monografii – żeby rozliczyć reżysera z jego praw i obowiązków wobec tekstu literackiego, tradycji i kultury, lecz aby znaleźć sposoby uważnej, naukowej analizy jego zabiegów na tekście i nie ulegając generalizacjom i pokusom łatwego osądu, dostrzec artystyczne efekty tych zabiegów interpretacyjnych bądź recepcyjnych. Cóż po wierności, kiedy na „wiernym” do szpiku kości przedstawieniu wysiedzieć trudno, cóż po derridiańskich dekonstrukcjach, kiedy w efekcie rozmontowania dramatu nie dociera do widza żadna sensowna wizja świata ani nawet wciągające widowisko. Sfery lektur i teatru, dzieł sztuki i gier łączy otwarta dla współtworzących je performerów – reżyserów i widzów, czytelników i zawodników, słuchających/oglądających i współdziałających – przestrzeń inwencji. Reżyserskie strategie inscenizowania dzieł literackich chciałbym właśnie widzieć w kategoriach pełnej inwencji sztuki czytania, recepcji w najszerszym tego słowa znaczeniu.”
Ze Wstępu
Dr Katarzyna Liczmańska – jest adiunktem w Katedrze Zarządzania Przedsiębiorstwem Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Praktyczne doświadczenia, na podstawie których rozwiązuje problemy biznesowe, zdobywała, pełniąc funkcje kierownicze i zarządcze w międzynarodowych korporacjach działających zarówno w branży produkcyjnej, jak i usługowej. Podczas wielu lat pracy na stanowisku dyrektora światowej korporacji Sobieski – Belvedere Group, odpowiadała za strategię rozwoju przedsiębiorstwa oraz całokształt działań z zakresu marketingu. Z sukcesem wprowadziła na międzynarodowe rynki marki alkoholi, które stały się jednymi z najpopularniejszych na świecie.
Realizuje i jest współautorką projektów szkoleniowych i konsultingowych prowadzonych w ramach ogólnopolskich projektów finansowanych przez UE. W procesie ich realizacji łączy doświadczenia praktyczne z najnowszymi trendami i wynikami badań naukowych. Jest brokerem innowacji, zaangażowana w transfer innowacyjnych technologii z nauki do praktyki gospodarczej, niezależnym konsultantem, specjalizuje się w zarządzaniu, doradztwie biznesowym, tworzeniu strategii przedsiębiorstw, zarządzaniu przez markę.
Pełni funkcję redaktora prowadzącego czasopisma naukowego „Acta Universitatis Nicolai Copernici ZARZĄDZANIE” oraz funkcję recenzenta w renomowanych czasopismach naukowych. Jest członkiem European Academy of Management, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego oraz Towarzystwa Naukowego Współczesnego Zarządzania. Jest kierownikiem Zespołu Akredytacyjnego w ramach Association to Advance Collegiate Schools of Business. W jej dorobku znajduje się kilkadziesiąt publikacji naukowych. Występowała w roli prelegenta podczas wielu międzynarodowych konferencji zarówno naukowych, jak i biznesowych. Główne obszary jej naukowych zainteresowań stanowi problematyka zarządzania w wymiarze globalnym, budowania silnych marek oraz konsumenckich decyzji zakupowych.
„Książka zawiera niezwykle staranną, wszechstronną i dogłębną analizę stosunkowo nowego i słabo znanego u nas nurtu w naukach o zarządzaniu określanego mianem Positive Organizational Scholarship [oraz] wyjątkowo udane połączenie wątków teoretycznych i empirycznych opartych na prowadzonych przez Autorkę badaniach. […] Autorka nie ukrywa osobistego emocjonalnego zaangażowania w promocję pozytywnych relacji międzyludzkich w organizacjach. Nadaje to książce walor swoistej »świeżości«”.
prof. dr hab. Andrzej K. Koźmiński
„[Książka] jest opracowaniem dojrzałym i wnoszącym w dyscyplinie nauki o zarządzaniu oryginalne koncepcje, tym samym stanowi znaczące opracowanie w skali kraju. […] Wartością jest multimetodyczność, a jednocześnie zaproponowanie narzędzi, zmiennych, wymiarów, proponowanie sposobów rozumienia zjawisk. […] W monografii odnajdujemy wiele konceptualizacji, typologii, schematów klasyfikacyjnych, które z pewnością staną się bazą do dalszych badań prowadzonych przez innych badaczy. […] Walorem monografii, obok merytorycznego, jest także język i styl wypowiedzi. Profesjonalny, rzeczowy, precyzyjny, a jednocześnie przyjazny czytelnikowi”.
prof. dr hab. Ewa Stańczyk-Hugiet
Tekst łaciński oraz tłumaczenie polskie, przypisy i wprowadzenie - ks. Waldemar Turek
Papież św. Innocenty I, pisząc w 416r. list do Decencjusza, biskupa Gubbio, odpowiadał na postawione mu pytania, dotyczące sprawowania sakramentów świętych i niektórych innych praktyk religijnych. Wykazywał również szczególną troskę o duchowy rozwój kleru i wiernych świeckich, którzy pragnęli głębiej i bardziej świadomie realizować ideały życia chrześcijańskiego. W argumentacji odwoływał się do Pisma św., tradycji i zwyczajów, zabiegając o właściwe sformułowanie norm liturgicznych, obowiązujących w Kościele rzymskim. Oddane do rąk czytelników opracowanie zawiera oryginalny tekst łaciński oraz pierwsze tłumaczenie polskie tego ważnego listu cytowanego w dokumentach kościelnych i opracowaniach naukowych. Zostało także opatrzone przypisami, konkordancją i wprowadzeniem na temat autora i adresata listu, a także na temat głównych kwestii w nim poruszanych, zaskakująco aktualnych również w naszych czasach.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
