Książeczka ta może wydawać się żartem dydaktycznym i w swej istotnej części rzeczywiście nim jest. Autor chciałby wszakże za jej sprawą zwrócić uwagę na problem nader poważny, mianowicie na brak edukacji filozoficznej w szkołach średnich. Tej skandalicznej wręcz luki nie wyrównają krótkie kursy filozofii na poziomie uniwersyteckim, tym bardziej że są prowadzone jedynie dla nielicznych kierunków studiów.
Drugi tom serii wydawniczej pt. Tegumentologia Polska zawiera 17 tekstów przygotowanych na podstawie referatów, które wygłoszono podczas II Ogólnopolskiej Konferencji Oprawoznawczej w Toruniu (Instytut Informacji Naukowej i Bibliologii UMK we współpracy z Książnicą Kopernikańską w Toruniu, 17–18 listopada 2016 roku). Ich treść jest skoncentrowana głównie wokół przewodniego tematu konferencji – „Introligatorzy i ich klienci”. Oprócz studiów nad działalnością wybranych warsztatów introligatorskich w Polsce i Europie od XV do XX wieku w tomie znalazły się artykuły o kontaktach niektórych wybitnych bibliofilów z introligatorami, zbiorach opraw książkowych w placówkach bibliotecznych i muzealnych, jak również miscellanea dotyczące m.in. zagadnień konserwatorskich. Adresatami niniejszego wydawnictwa są zarówno profesjonalni badacze ksiąg, pracownicy instytucji przechowujących oprawy książkowe, jak i szerokie kręgi miłośników dawnej oraz współczesnej sztuki introligatorskiej.
The second volume of the publishing series Polish Bookbinding Studies contains 17 texts prepared on the basis of presentations from IInd All-Polish Bookbinding Conference in Toruń (NCU Institute of Science Information and Book Studies in cooperation with Książnica Kopernikańska in Toruń, 17–18 November 2016). Their content is centred mainly around the leading theme of the conference – “Bookbinders and Their Customers”. In addition to the studies on the activity of some selected bookbinding workshops from XVth to XXth centuries in Poland and Europe, there can be found in this volume the articles on contacts of some outstanding bibliophiles with their bookbinders, on collections of book bindings in library and museum centres as well as miscellanea, pertaining among others to some conservation issues. The addressees of the present publication are both professional book researchers, employees of the institutions keeping book bindings as well as wide circles of lovers of antique and modern bookbinding art.
Przeżywane w 2016 roku uroczyste obchody 1050. rocznicy chrztu Polski stały się okazją, by przypominać znaczenie chrztu świętego, odkrywać bogactwo sakramentalnego obdarowania i dzięki temu owocniej korzystać z otrzymanej łaski. Służące temu celebracje liturgiczne, katechezy, wykłady i konferencje naukowe pozwoliły wielu wiernym bardziej uświadomić sobie niezwykłość daru i z radością odnowić przyrzeczenia chrzcielne. Warto dostrzec w nich nie tylko rocznicowe wydarzenia, lecz nade wszystko nowy etap duchowej drogi, którą pójdą poszczególni wierni i cały chrześcijański naród. Do takiego spojrzenia zachęcał święty Jan Paweł II w opublikowanej przed niemal dwudziestu laty adhortacji apostolskiej Christifideles laici. Ojciec Święty pisał, że „celem całej egzystencji świeckiego katolika jest dochodzenie do poznania radykalnej nowości chrześcijańskiej płynącej z Chrztu, sakramentu wiary po to, ażeby móc wypełnić swoje życiowe obowiązki zgodnie z otrzymanym od Boga powołaniem” (nr 10).
Rok 2016 w Kościele polskim był czasem uroczystych obchodów 1050 rocznicy chrztu Polski. Stały się one okazją, by ponownie przemyśleć i ukazać sakrament chrztu świętego jako początek i fundament życia chrześcijańskiego. Ukazaniu wielkości i bogactwa tego sakramentalnego daru służyły celebracje liturgiczne, katechezy, wykłady i konferencje, a także publikacje naukowe. Pozwoliły one wielu wiernym lepiej uświadomić sobie niezwykłość daru i z radością odnowić przyrzeczenia chrzcielne. Jedną z takich publikacji był zbiór artykułów pt. Odkrywać dar chrztu świętego, który został wydany przez Wydawnictwo Naukowe UMK. Refleksja zaproponowana w niniejszej publikacji zaprasza, by zrobić kolejny krok – świadomie i odważnie żyć łaskami otrzymanymi na chrzcie świętym. Zgodnie z dawną zasadą agere sequitur esse, sposób postępowania człowieka ochrzczonego (agere), jest konsekwencją stworzenia go na nowo (por. Ef 2,3–5; Ga 6,15), odnowienia poprzez chrzest jego bytu (chrześcijańskie esse). Inaczej mówiąc, moralność chrześcijańska jest nade wszystko moralnością łaski, która pozwala wypełnić życiowe obowiązki zgodnie z powołaniem otrzymanym od Boga (Jan Paweł II, Adhortacja Christifideles laici, nr 10).
Callanetics harmonizujący można nazwać metodą „trzy w jednym”, ponieważ w tym samym czasie realizuje cele: usprawniająco-naprawczy, modelująco-estetyczny i relaksacyjno-harmonizujący. Utrzymany w relaksowo-kontemplacyjnym klimacie nie abstrahuje od realiów zachodniej codzienności, naszych osobowych fizycznych oraz mentalnych potrzeb i możliwości, ale też nie rezygnuje z prób ich porządkowania i poszerzania. Jawi się on jako metoda, która – oprócz zwartości ciała i piękna jego konturów – może otworzyć wrota nowej jakości wybiegającej poza obrysy fizyczności. CH to specjalna, indywidualna inwestycja w nowoczesny model Wehikułu Życia.
W dzisiejszej dobie aktywności fizycznej nie należy pojmować tylko jako pozbawionej refleksji ostrej tresury ciała. Dobrze jest dostrzec szersze i niedoceniane możliwości kultury fizycznej, a tym samym odkryć mniej znane – ale jakże wartościowe – sposoby świadomej i skutecznej pracy na rzecz stawania się „piękniejszą wersją samego siebie”.
Celem opracowania jest analiza konkurencyjności województwa kujawsko-pomorskiego w roku 2015 i ocena zmian, jakie nastąpiły w porównaniu z rokiem 2013. Przedmiot badania stanowi konkurencyjność gospodarki, infrastruktury i kapitału ludzkiego województwa kujawsko-pomorskiego na tle innych województw, jak również ocena pozycji poszczególnych powiatów i miast na prawach powiatów oraz miast wojewódzkich. Z uwagi na wielowątkowość zagadnienia jako narzędzie badawcze został wykorzystany syntetyczny miernik rozwoju Perkala. Przedstawione wyniki badania mają charakter autorski, ponieważ zestaw wykorzystanych zmiennych i wskaźników zawierał różnorodne zmienne diagnostyczne – zarówno retrospektywne, jak i prospektywne.
„Fandom. Fanowskie modele odbioru” to monografia poświęcona zaangażowanemu (fanowskiemu) odbiorowi kultury popularnej oraz mechanizmom tworzenia i funkcjonowania artefaktów, twórczości i praktyk fanowskich. To opowieść o afektywnym przywiązaniu do popkultury i jej zawłaszczeniu w narracjach tożsamościowych i praktykach upodmiotawiających, o indywidualnych i społecznych kontekstach relacji z popkulturowym przedmiotem pożądania.
Publikacja prezentuje multimedialny fenomen Tumblra jako platformy dyskursu fanowskiego, opowiada o feministycznych i queerowych aspektach fanfiction, viddingu i cosplayu oraz analizuje szczegółowo pozycję fanki jako negocjującej nieustannie własną podmiotowość i przyjemność w relacjach z kulturą popularną i dostępnymi modelami ekspresji fanowskiej. Jednocześnie ukazuje też historyczne zaplecze fanowskich praktyk, prezentuje (pre)historię fandomu w postaci odbioru powieści Jane Austen i opowiadań Arthura Conan Doyle’a. Książka odsłania także polską specyfikę kultury fanowskiej, która zasadniczo podważa większość tez przyjętych w badaniach nad fandomem (fan studies). Fandom. Fanowskie modele odbioru to wszystko, co powinniście wiedzieć o fandomie, ale baliście się zapytać.
W niniejszym opracowaniu zostały przedstawione poglądy św. Grzegorza Wielkiego dotyczące ideału życia chrześcijańskiego opartego na trzech filarach: życia duchowego, moralnego i prawego. Nauczanie papieża wskazuje na współzależność wszystkich elementów składających się na ideał życia chrześcijańskiego. Owa współzależność pozwala określić Grzegorzową wizję życia jako harmonijnie zwartą.
Jednym z celów podjętej pracy było ukazanie pontyfikatu jednego z największych papieży, który otrzymał od historii przydomek Wielkiego. Jego czasy to przełom starożytności i średniowiecza. W celu należytego przedstawienia programu papieża trzeba było sięgnąć do ówczesnych dziejów, które przybliżyły nam epokę tkwiącą jeszcze – a przynajmniej korzystającą z poglądów starożytnych, które Kościół usiłował odrzucić, by nowe czasy były prawdziwie chrześcijańskie.
Pontyfikat Grzegorza Wielkiego jest jednym z lepiej znanych, w dużej mierze dzięki bogatej korespondencji papieża, z której zachowało się ponad osiemset listów. Chociaż jest to ogromny zbiór, jest pewne, że stanowi on zaledwie część pism przezeń napisanych. Pisma papieskie są kopalnią wiedzy dla badacza wczesnego średniowiecza, ponieważ poruszany w nich zakres problemów daleko wykracza poza sprawy religii i Kościoła. Z tego powodu były już analizowane na dziesiątki sposobów. Warto było przyjrzeć się im raz jeszcze, w kontekście znaczenia życia duchowo-moralnego i prawnego w okresie pontyfikatu Grzegorza Wielkiego. Jednakże spuścizna pisarka papieża jest o wiele większa, dlatego w pracy odwołano się do różnych dzieł Grzegorza, aby ukazać pogłębiony pogląd na ideał życia chrześcijańskiego.
CODZIENNOŚĆ RYTUAŁU. MAGIA W ŻYCIU SPOŁECZEŃSTW AZJI POŁUDNIOWO-WSCHODNIEJ jest trzecią monografią zbiorową poświęconą kulturze społeczeństw tytułowego regionu świata, jaka ukazuje się w ramach serii wydawniczej „Paralele”. Wcześniejsze tomy skupiały się na zagadnieniach związanych z obrzędami (W cieniu przodków. Obrzędy społeczności Indonezji i Birmy, 2013) i religijnością (Bogowie i ludzie. Współczesna religijność w Azji Południowo-Wschodniej, 2016). Pozostając przy tematyce duchowości Azjatów, tym razem autorzy skupiają się na innym niezbywalnym aspekcie ich kultury – magii rozumianej zarówno jako specyficzny rodzaj praktyk, jak i typ świadomości w szczególny sposób organizujący relację między człowiekiem a sacrum. Złożoność tytułowego zagadnienia zaowocowała wielostronnością ujęć, skupiających się m.in. na warstwie słownej formuł wykorzystywanych w zabiegach magicznych (modlitwy birmańskiego buddyzmu therawady), grupach społecznych predestynowanych do posługiwania się magią (filipińskie wiedźmy-wojowniczki babaylan), współzależności mitu i magii (przykład jawajskiej bogini oceanu Ratu Kidul), kultywowaniu lokalnych rytuałów jako formie budowania tożsamości etnicznej (wśród społeczności Minahasa z Północnej Sulawesi), charakterystyce profesjonalnych czarowników (sumatrzańscy dukuni i jawajscy pawang hujan), opisie rytuałów organizujących życie mieszkańców Bali czy wreszcie na przedstawieniu magicznych źródeł współczesnej mody na wybielanie cery, obecnej nie tylko w Indonezji, ale również w całej Azji Wschodniej. Książka ta – tak jak poprzednie publikacje – powstała w oparciu o często wieloletnie doświadczenie osobiste autorów, jako wynik przeprowadzonych badań terenowych.
Wstęp / 7
Historia i stan badań / 11
Zarys biograficzny / 18
Charakterystyka prac ze zbiorów Muzeum Uniwersyteckiego na tle twórczości Marka Żuławskiego / 47
KATALOG
Malarstwo / 63
Prace na papierze / 265
Akwarele i gwasze z technikami mieszanymi / 266
Kolaże z technikami mieszanymi / 288
Projekt książki / 308
Rysunki / 309
Szkicowniki / 395
Grafiki z technikami mieszanymi / 432
Drzeworyt / 432
Litografie / 433
Monotypie / 453
Plakaty / 458
Rzeźby / 461
Varia / 46
Aneks I. Spis wystaw /469
Wystawy indywidualne i z nazwiskiem artysty w tytule / 469
Wystawy zbiorowe / 472
Aneks II. Spis projektów okładek i ilustracji książkowej autorstwa Marka Żuławskiego /480
Materiały źródłowe /482
Bibliografia /483
Bibliografia podmiotowa / 483
Bibliografia przedmiotowa / 485
Rozprawa Doktora Piotra Domerackiego zatytułowana Horyzonty i perspektywy monoseologii. Filozoficzne studium samotności stanowi ciekawą i oryginalną propozycję intelektualną. Jako oczywiste plusy przedstawionego opracowania wskazać należy oryginalność tematyki, rozległość studiów oraz dojrzały charakter refleksji autora. Samotność stanowi temat ciągle aktualny i powracający, a jednocześnie zaskakujący złożonością i wielowymiarowością. Jest to przy tym temat, który prowokuje do pytań o naszą własną tożsamość, stanowi punkt wyjścia dla autoanalizy i pytania o relacje z innymi. Odpowiedzi na pytanie o mechanizm rozprzęgania się tych więzi i konsekwencje tych procesów dla człowieka ukazują paradoksy i sprzeczności myślenia o tym zagadnieniu. […] W przedstawionym opracowaniu dr Piotr Domeracki podejmuje ogromny wysiłek przedstawienia całej tej złożoności i wewnętrznych napięć organizujących badania i refleksję nad samotnością. Realizując podjęte zadanie, Autor odnosi wiele sukcesów.
Z recenzji wydawniczej dr hab. Heleny Ciążeli, prof. APS, Warszawa
Wszelki system wiedzy o samotności, jeśli aspiruje do zupełności oraz jeśli ma być wiarygodny, miarodajny i funkcjonalny, powinien być komplementarny, to znaczy powinien umiejętnie łączyć minimalistyczną oraz maksymalistyczną (w sensie Walzerowskim) perspektywę oglądu i deskrypcji. Zasadniczą trudnością w precyzyjnym i kompleksowym opisie samotności jest jej wysoce ograniczona komunikowalność na poziomie doznaniowości. Samotność jest bowiem niezwykle oporna wobec możliwości empatycznego jej współprzeżywania. Z tego powodu jawi się ona jako agregat takich negatywnie percypowanych własności i określeń, jak monadyczność, solipsystyczność, apatyczność, autystyczność czy outsiderstwo. Zasadniczym celem niniejszej monografii – oprócz intencji wyłożenia i popularyzacji standardów wiedzy monoseologicznej – jest dążenie do przedstawienia jak najszerszego spektrum problemowego oraz siatki pojęciowej filozofii samotności.
Punktem wyjścia prezentowanych w książce badań nad percepcją lęku przed śmiercią wśród 791 osób zarówno z tak zwanych zawodów pomocowych, jak i kierunków studiów przygotowujących do tych zawodów, realizowanych w Czechach, Polsce, Ukrainie i we Włoszech, były trzy kwestie. Pierwsza z nich to autorskie rozumienie samej tanatopedagogiki jako „nauki o wychowaniu ze świadomością śmiertelności, wpisaną w naturę bytu ludzkiego, opartą na fundamentalnej zasadzie poszanowania godności i wolności każdej istoty ludzkiej oraz nienaruszalności i apriorycznej wartości życia ludzkiego” (Binnebesel, 2013, s. 251). Druga kwestia to także autorskie ujęcie kwestii lęku tanatycznego, które zostało zaprezentowane w kontekście doświadczania Penthosu. Sama prezentowana tematyka lęku jest między innymi związana z rozważaniami Tillicha, Frankla, Kierkegaarda oraz Kępińskiego. Przytoczone w pracy argumenty zawsze mogą spotkać się z kontrargumentami, które z kolei napotkają kolejne. Naprzeciw rozważaniom Frankla można postawić analizy Sartre’a, na argumenty Tillicha można przytoczyć kontrargumenty Nietzschego, Wojtyle-Janowi Pawłowi II można przeciwstawić Marksa, w kontrze Chudemu można zaprezentować poglądy Spinozy, a Saint-Exupéry’emu Camusa. W wielu miejscach istota argumentów wynika właśnie bardziej z istoty spotkania i swoistej wiary, z konkretnych historii i przekazów, ze słów mówiących o lęku, bólu, o samotności i niepewności. Wydaje się, że istota owego przekazu to próba spotkania z tymi ludźmi w pryzmacie zrozumienia i pomocy. Kwestia trzecia to rozumienie Tanatopedagogicznej Relacyjnej Terapii Zastępczej (TRTZ) ujmującej swoje działania we wzajemnych relacjach pomiędzy trzema środowiskami wychowawczymi (pierwotnym, wtórnym i zintegrowanym) oraz generowanymi przez nie specyficznymi celami wychowawczymi (Binnebesel, 2002b, s. 366–367).
Przyjmując powyższe podstawy szeroko prezentowane w tekście opracowania, podjęto badania na autorskim kwestionariuszu diagnostyczno-terapeutycznym CCJ. Geneza samego narzędzia badawczego jest związana z praktyką terapeutyczną autora w pracy z dziećmi terminalnie chorymi i ich rodzinami oraz dziećmi doświadczającymi żałoby. Wyniki badań zostały ujęte w trzech kategoriach pojęciowych związanych z dynamiką narzędzia badawczego. Tak więc zaprezentowano wskazania doświadczanych przez respondentów lęków, następnie zaprezentowano wskazywane przez badanych przyczyny i możliwości oraz sposoby radzenia sobie z nimi. Analiza statystyczna oparta na analizie procentowej, teście ?2 oraz analizie jakościowej zebranego materiału ukazała z jednej strony uniwersalność poszczególnych wskazań związanych z doświadczaniem lęku tanatycznego, jego przyczynami i sposobami radzenia sobie. Z drugiej zaś strony zostały ukazane różnice wynikające zarówno z przynależności państwowej (kulturowe), wyznania, religijności, jak i płci czy wieku. Wyniki badań potwierdziły przyjętą w założeniach teorię o swoistym rozumieniu lęku tanatycznego jako elementu związanego z percepcją rzeczywistości, kultury i wychowania.
Artystyczna rekonkwista stanowi odpowiedź na wyzwanie, przed jakim stanęła Polska i pozostałe kraje Europy Środkowo-Wschodniej po 1989 roku – zbadania siły własnej tradycji i możliwości konwergencji z kulturą Zachodu, bez utraty narodowej odrębności. Rozprawa wskazuje, iż poczucie przynależności do wielkiej tradycji europejskiej kultury nie stoi w sprzeczności z akcentowaniem specyfiki artystycznych koncepcji i teoretycznych rozważań, powstałych w Europie Środkowej i na wschodnich rubieżach Starego Kontynentu. Zawarty w monografii namysł nad skomplikowaną siecią artystycznych powiązań między centralnymi i peryferyjnymi ośrodkami w Europie międzywojennych dekad, służy wtopieniu środkowo- i wschodnio-europejskiego regionu w euro-atlantycki dyskurs historiograficzny, a tym samym rozszerzeniu kanonicznych narracji o sztuce o obszar silnie naznaczony skutkami dziewiętnastowiecznego imperializmu i Wielkiej Wojny – traumatycznych doświadczeń prowadzących ostatecznie do urzeczywistnienia nadziei poszczególnych narodów na uzyskanie suwerennej państwowości. Książka ukazuje złożoność geokulturowej mapy Europy lat 20. i 30., stymulując debatę na temat pozycji, jaką przed 1939 rokiem zajmowała Polska, a także wnosi wkład w dyskusję na temat odrębności środkowoeuropejskiego makroregionu.
Marian Kościałkowski (1914–1977), ps. J. Marian, Jan Marian, Marian, Marian Kruszyński, Marian Puillet, Marek Hardy; malarz, rzeźbiarz, rysownik, ilustrator. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (w pracowni Mieczysława Kotarbińskiego i Tadeusza Pruszkowskiego) oraz Sir John Cass’ College of Art. And Craft w Londynie. W czasie wojny zesłany w głąb Rosji sowieckiej, walczył w oddziałach 2 Korpusu Polskiego pod Monte Cassino. Po wojnie mieszkał w Londynie oraz w Carrarze. Wystawiał w Rzymie. Londynie, a po 1957 roku także w Polsce (w Poznaniu, Gdańsku i Toruniu). Należał do Association of Polish Artists in Great Britain, był również członkiem „Grupy 49”. Współpracował z Grabowski Gallery i wystawiał wespół z The London Group.Marian Kościałkowski (1914–1977), ps. J. Marian, Jan Marian, Marian, Marian Kruszyński, Marian Puillet, Marek Hardy; malarz, rzeźbiarz, rysownik, ilustrator. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (w pracowni Mieczysłwa Kotarbińskiego i Tadeusza Pruszkowskiego) oraz Sir John Cass’ College of Art. And Craft w Londynie. W czasie wojny zesłany w głąb Rosji sowieckiej, walczył w oddziałach 2 Korpusu Polskiego pod Monte Cassino. Po wojnie mieszkał w Londynie oraz w Carrarze. Wystawiał w Rzymie. Londynie, a po 1957 roku także w Polsce (w Poznaniu, Gdańsku i Toruniu). Należał do Association of Polish Artists in Great Britain, był również członkiem „Grupy 49”. Współpracował z Grabowski Gallery i wystawiał wespół z The London Group.
Katalog rękopisów średniowiecznych Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu to pierwsze kompleksowe opracowanie najcenniejszych toruńskich zbiorów, należących do polskiego i europejskiego dziedzictwa kulturowego. Obejmuje opisy 72 rękopisów średniowiecznych, powstałych od przełomu XI i XII do końca XV wieku.
Prawie wszystkie opisywane rękopisy pochodzą z poniemieckich zbiorów zabezpieczonych, większość (66) z dawnej Państwowej i Uniwersyteckiej Biblioteki w Królewcu, dziedziczącej zbiory książnicy zamkowej księcia Albrechta Hohenzollerna, założonej w 1529 r. Wraz z nimi w toruńskiej bibliotece znalazły się także rękopisy krzyżackie, przejęte przez księcia Albrechta po sekularyzacji państwa zakonnego w Prusach.
Opracowanie ukazuje się 70 lat od chwili, kiedy zbiory te trafiły do Torunia (1946 r.), po trwających ponad pół wieku pracach nad zespołem. Łączy wyniki najnowszych badań nad kodeksami – zarówno nad tekstami, zawartymi w manuskryptach, jak i zdobieniami, oprawami oraz historią poszczególnych tomów. Zostało wzbogacone o liczne fotografie ukazujące detale opisywanych cymeliów: incipity i kolofony utworów, noty i znaki własnościowe, iluminacje, cenne oprawy. Pozwala poznać nie tylko bogactwo treściowe, ale także artyzm średniowiecznej książki; wprowadza w świat średniowiecznej kultury.
„[Katalog] cechują: wszechstronność, kompetencja, właściwie rozumiana interdyscyplinarność, szerokość spojrzenia i solidność warsztatowa. Należy stwierdzić, że odstąpienie od wydania tej książki (z jakichkolwiek względów) wyrządziłoby nauce polskiej poważną szkodę, albowiem wypełnia ona bolesną lukę w opracowaniu najstarszego zasobu bibliotek polskich (…)”.
Z recenzji dr. hab. Jacka Soszyńskiego, profesora UW
„Piękni ludzie” to emocjonalna opowieść o ludziach, których jedni nazywają bohaterami, a inni wyzywają od najemników i posądzają bez mała o wywoływanie wojen dla przyjemności. O tych, którzy wysłani na misję stabilizacyjną na miejscu zobaczyli, że trafili na wojenny front. O tych, którzy podjęli rzuconą rękawicę, walczyli, przetrwali i wrócili, po czym zrozumieli, że dla nich wojna nigdy się nie skończy, a świat nie jest już taki sam, jak był. To wzruszający i przerażający zarazem obraz duszy tych, którzy przeżyli gehennę wojny. Nie bohaterów, ale synów, mężów i ojców.
Prezentowana praca jest pierwszą, która dotyczy tylko Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego i obejmuje całe terytorium II RP. […] Autor podjął się opisania dziejów Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w okresie międzywojennym. Dopiero bowiem po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Kościół Ewangelicko-Augsburski rozwinął swoją działalność na pozostałą część kraju, przejmując pod swe zwierzchnictwo parafie na Śląsku Cieszyńskim, w Krakowie, na Kresach Wschodnich oraz tworząc nowe placówki w dawnym zaborze pruskim. Ten właśnie okres, tj. 20-lecie międzywojenne leży w sferze zainteresowań autora. Nie jest to temat zbyt wyczerpująco opracowany, jeśli chodzi o dzieje Kościoła. Nie doczekał się on żadnej osobnej monografii w języku polskim. […] Książka wypełnia także ważną lukę w polskiej historiografii, z której często nawet polscy ewangelicy nie do końca zdawali sobie sprawy.
Fragment recenzji prof. Grzegorza Jasińskiego
Seria Biblioteka Zarządcy Dokumentacji powstała jako forma wymiany myśli naukowej na bardzo aktualny problem, jakim jest współczesna biurowość.
W publikacjach niniejszej serii chcemy zmienić dotychczasową wąską optykę postrzegania biurowości jako głównego „producenta” dokumentacji, sięgającą XIX wieku, na nowoczesną, w której biurowość odgrywa inne bardzo ważne role: zarządcy informacją urzędową, wskaźnika sprawności i skuteczności podmiotu, narzędzia budowania jego wizerunku, także marketingowego.
Biblioteka Zarządcy Dokumentacjijest adresowana do wszystkich osób zainteresowanych kwestiami funkcjonowania współczesnej biurowości, a zwłaszcza do badaczy zgłębiających tajniki biurowości tradycyjnej i nowoczesnej, zainteresowanych kierunkami ich zmian pod wpływem nowoczesnych technologii oraz przemian społecznych.
Chcielibyśmy, aby po książki z naszej serii sięgali archiwiści zaangażowani na stanowiskach związanych z kształtowaniem narastającego zasobu, na których – z racji kontrolowania i uzgadniania instrukcji kancelaryjnych, wykazów akt i instrukcji dot. archiwów zakładowych i składnic akt – ważna i niezbędna jest wiedza o funkcjonowaniu współczesnej biurowości. Życzylibyśmy sobie, aby do naszych publikacji zaglądali archiwiści w instytucjach pełniących funkcję koordynatorów kancelaryjnych, czerpiąc z nich wiedzę użyteczną na co dzień.
Mamy nadzieję, że z naszych opracowań będą też korzystać urzędnicy w poszukiwaniu praktycznych porad, zwłaszcza ci spośród nich, którzy sprawują kontrolę nad czynnościami kancelaryjnymi lub są zobowiązani do przygotowania instrukcji kancelaryjnych, wykazów akt lub instrukcji o organizacji i funkcjonowaniu archiwów bieżących.
Chcielibyśmy, aby z poszczególnych tomów Biblioteki skorzystali także pracownicy firm komputerowych specjalizujących się w opracowaniu programów do elektronicznego zarządzania dokumentacją w instytucji i sięgali po informacje o podstawowych zadaniach biurowości (kancelarii) w instytucji, obiegu dokumentacji nie tylko elektronicznej oraz o zadaniach i roli archiwum zakładowego lub składnicy akt na etapie przechowywania dokumentów.
Pomysłodawca serii
Halina Robótka
Książka ma charakter interdyscyplinarny i przedstawia spór „wokół piękna” w sztuce ubiegłego wieku. Jest syntezą różnorodnych zjawisk artystycznych i postaw estetycznych kompozytorów, syntezą uwzględniającą kontekst ideowy i społeczny tworzonej w XX wieku muzyki. Zaproponowana konstrukcja historiograficzna opiera się na założeniu, że ową różnorodność zjawisk artystycznych i postaw estetycznych można interpretować w relacji do idei piękna, w XX wieku „skazanej na wygnanie” i zdominowanej przez rozmaite ideologie. Za początek owej historycznej konstrukcji autorka przyjmuje narastający u schyłku XIX wieku kult Wagnera i szeroką akceptację jego wizji sztuki. Przedstawia m.in. spory na temat modelu kultury muzycznej w latach międzywojennych, inspirowane przez koncepcję muzyki narodowej, współczesnej i postępowej. Uwzględnia także zagadnienia związane z życiem muzycznym naznaczonym w okresie powojennym cieniem „żelaznej kurtyny”, dzielącym świat sztuki na „zniewolony” oraz „wyzwolony”.
Józef Władysław Bychowiec (1778–1845) jest najważniejszym polskim tłumaczem dzieł filozoficznych Immanuela Kanta pierwszej połowy XIX wieku. W autoryzowanej notatce biograficznej przygotowanej dla Encyklopedii powszechnej Glücksberga (1838) Bychowiec wymienia właśnie przekłady pism Kanta jako swoje pierwsze osiągnięcia naukowe: „Roku 1796 udał się do Niemiec, gdzie zwiedził uniwersytety w Frankfurcie nad Odrą, w Getyndze i w Królewcu za życia Kanta. Tam zgłębiając filozofiją niemiecką, przełożył trzy dzieła Kanta, ogłoszone tamże drukiem w latach 1801 i 1802: Wyobrażenie do historii powszechnej we względzie kosmopolitycznym; Do pokoju wiecznego, tudzież Spór Filozofii z Teologiją, Prawoznawstwem i Medycyną.”
W zbiorach Biblioteki Uniwersyteckiej w Wilnie znajduje się rękopis nieznanego do tej pory fragmentu przekładu Der Streit der Facultäten wykonanego przez Bychowca – części pierwszej „sporu filozoficznego wydziału z teologicznym”. Tekst jest uszkodzony, brakuje w nim pierwszych stron, niegdyś zapewne kompletnego przekładu. Rękopis ma bowiem cechy czystopisu, jest niemal pozbawiony poprawek. W niektórych miejscach znajdują się uwagi tłumacza, w innych zaś adnotacje przygotowane dla komentarzy, które Bychowiec zamierzał dodać w ostatecznej redakcji. To nieoczekiwane odkrycie pozwala mieć nadzieję, że wszystkie informacje podane w notatce z Encyklopedii Glücksberga zostaną z czasem potwierdzone i dzięki systematycznym badaniom archiwistycznym.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
