Opracowanie zawiera wyniki kompleksowych badań nad problematyką absorpcji funduszy wdrażanych w ramach programów finansowanych ze Wspólnej Polityki Rolnej w regionie kujawsko-pomorskim. Walorem pracy jest zastosowanie szerokiego ujęcia problemowego (przyjęto ogół wdrażanych dotychczas programów UE), jak i uwzględnienie długiego horyzontu czasowego (od okresu przedakcesyjnego aż po ostatnią zakończoną perspektywę finansową, tj. lata 2007-2013). Pozwoliło to uchwycić zmiany zachodzące na przestrzeni kilkunastu lat w kierunkach i poziomie absorpcji środków unijnych z poszczególnych programów w każdej jednostce samorządowej (gmina, powiat). Skala przeprowadzonych badań (obejmująca wszystkie dotychczas wdrażane i zakończone programy UE skierowane na rozwój wsi i rolnictwa) oraz forma ich dokumentacji (62 tabele, 161 rycin) sprawiają, że jest to jedno z najpełniejszych opracowań o charakterze lokalnym i regionalnym z zakresu absorpcji funduszy unijnych ukierunkowanych na rozwój obszarów wiejskich.
Prezentowane w książce eseje pióra Marka Wittbrota tworzą wciągającą, erudycyjną opowieść o podróżach Autora zarówno tych dalekich i długich, jak i tych krótkich i bliskich, ale i tych najważniejszych, bo w głąb siebie oraz w czasie. Nigdy nie było mu obojętne, dokąd wyruszał, choć często to raczej przypadek kierował jego wyborem, a nie z góry powzięty zamiar. Początkowo wystarczyła mu ciekawość, chęć odkrycia nieznanego zakątka, ale później impulsem okazały się niedoczytane książki, nadzieja na spokojniejszy czas, a także potrzeba wyrwania się z zaklętego kręgu bolesnych spraw, a nade wszystko chęć spotkania na swojej drodze ludzi, wielkich twórców, ale i zwyczajnych, prostych. Zetknięcie właśnie z nimi skłania go do rozmyślań o miłości, o prawdzie, o życiu i umieraniu, o przyjaźni i samotności, o zwątpieniu i religii, o pisaniu, muzyce i poezji oraz jak sam to nazywa – „innych przypadłościach”.
Filozofia jest bogatym źródłem alternatywnych narracji opisujących, w jaki sposób powinniśmy chronić prawa człowieka; narracji, które rozwinęły się w czasach istnienia XX-wiecznych rządów totalitarnych. Niniejsza książka skupia się na myśli dwóch filozofów tego okresu – Ericha Fromma i Isaiaha Berlina. Analiza ich przemyśleń pozwala na ukazanie nowej filozoficznej koncepcji państwa i prawa opartej na wartościach godności ludzkiej i solidarności, uzasadnianych za pomocą argumentów odmiennych od „tradycyjnie uniwersalistycznych”. W koncepcji tej, zakorzenionej w ludzkim doświadczeniu, prawo musi uwzględniać zmieniające się okoliczności, być nakierowane na utrzymanie chwiejnej równowagi między różnymi i czasami przeciwstawnymi wartościami. Rozważania filozofów są zaskakująco aktualne i ukazują, że zagrożenia, które wystąpiły w XX wieku, czyhają na nas także dziś.
Jedna o wielu twarzach – to metafora artystycznej kreacji Natalii Lach-Lachowicz ukuta przez autorkę książki na podstawie mitu trickstera oraz koncepcji filozofów egzystencji. Tytułowa postać jest złożona, pełna paradoksów, nieprzewidywalna, niezależna i aktywna. Konstruowana przez nią wypowiedź jest efektem walki z życiem rozgrywającej się przy wsparciu połączonych sił logiki i emocji. Ofensywa jest skierowana zawsze przeciwko temu, co sprowadza jednostkę do pozycji pozbawionego refleksji duchowej konsumenta i odtwórcy pragnień. Jedna o wielu twarzach posługuje się własnymi wcieleniami i odmianami, sztuce przypisując transformującą i transgresyjną siłę, która pozwala jej stanąć twarzą w twarz z grozą istnienia i złożonością egzystencji.
W trwających przynajmniej od połowy XX wieku dyskusjach o niepożądanych konsekwencjach intensywnego rozwoju technologicznego sztandarowym przykładem ryzyka jest budowa elektrowni atomowych, wywołująca burzliwe protesty społeczne. Po zaniechanej na początku lat 90. budowie elektrowni w Żarnowcu plany rozwoju energetyki jądrowej powróciły w Polsce nieoczekiwanie w 2009 roku. Aktualne tym samym stało się pytanie o udział społeczeństwa w procesie podejmowania decyzji: Czy rozwój energetyki powinien być przedmiotem szerokiej debaty publicznej, jak chcieliby zwolennicy podejść partycypacyjnych i deliberacyjnych? Czy też – jak stwierdził jeden z ekspertów cytowany w tej pracy – „są obszary działalności człowieka, gdzie demokracja nie może funkcjonować”?
Sięgając po koncepcje z zakresu społecznych badań nad nauką i technologią, socjologii ryzyka i społecznego zarządzania technologią, autor pokazuje, że udział społeczeństwa w realizacji polskiego programu jądrowego jest znikomy, a decyzje zapadają w wąskim gronie ekspertów i decydentów, według technokratycznych norm ucieleśnianych przez techniczny model zarządzania ryzykiem. Sedno książki stanowi próba wykazania, że niewielki udział obywateli nie wynika – jak zwykło się uważać – z braku tradycji uczestniczących podejmowania decyzji w Polsce czy też słabości polskiego społeczeństwa obywatelskiego; jest raczej efektem celowych (i zazwyczaj skrywanych) działań dominujących grup interesów skupionych wokół środowisk związanych z energetyką. Dążą one do wykluczenia podmiotów obywatelskich, pochodzących spoza „złotego trójkąta” nauki, biznesu oraz władz publicznych, i osłabienia ich wpływu na proces decyzyjny.
„[…] książka jest niewątpliwie ważną pozycją wpisującą się w dyskurs dotyczący związków edukacji i demokracji, poszukiwania modelu zaangażowania obywatelskiego poprzez edukację, demokratyzacji edukacji i przyczyn jego nieobecności w codzienności edukacyjnej. Prezentowane w monografii badania są ukierunkowane na identyfikację i ocenę kompetencji społecznych i obywatelskich zawartych w podstawach programowych kształcenia ogólnego oraz próbę określenia, poprzez analizę krytyczną, potencjalnych skutków dla realizowanej edukacji”.
Z recenzji prof. dr hab. Ewy Filipiak
Książeczka ta może wydawać się żartem dydaktycznym i w swej istotnej części rzeczywiście nim jest. Autor chciałby wszakże za jej sprawą zwrócić uwagę na problem nader poważny, mianowicie na brak edukacji filozoficznej w szkołach średnich. Tej skandalicznej wręcz luki nie wyrównają krótkie kursy filozofii na poziomie uniwersyteckim, tym bardziej że są prowadzone jedynie dla nielicznych kierunków studiów.
Drugi tom serii wydawniczej pt. Tegumentologia Polska zawiera 17 tekstów przygotowanych na podstawie referatów, które wygłoszono podczas II Ogólnopolskiej Konferencji Oprawoznawczej w Toruniu (Instytut Informacji Naukowej i Bibliologii UMK we współpracy z Książnicą Kopernikańską w Toruniu, 17–18 listopada 2016 roku). Ich treść jest skoncentrowana głównie wokół przewodniego tematu konferencji – „Introligatorzy i ich klienci”. Oprócz studiów nad działalnością wybranych warsztatów introligatorskich w Polsce i Europie od XV do XX wieku w tomie znalazły się artykuły o kontaktach niektórych wybitnych bibliofilów z introligatorami, zbiorach opraw książkowych w placówkach bibliotecznych i muzealnych, jak również miscellanea dotyczące m.in. zagadnień konserwatorskich. Adresatami niniejszego wydawnictwa są zarówno profesjonalni badacze ksiąg, pracownicy instytucji przechowujących oprawy książkowe, jak i szerokie kręgi miłośników dawnej oraz współczesnej sztuki introligatorskiej.
The second volume of the publishing series Polish Bookbinding Studies contains 17 texts prepared on the basis of presentations from IInd All-Polish Bookbinding Conference in Toruń (NCU Institute of Science Information and Book Studies in cooperation with Książnica Kopernikańska in Toruń, 17–18 November 2016). Their content is centred mainly around the leading theme of the conference – “Bookbinders and Their Customers”. In addition to the studies on the activity of some selected bookbinding workshops from XVth to XXth centuries in Poland and Europe, there can be found in this volume the articles on contacts of some outstanding bibliophiles with their bookbinders, on collections of book bindings in library and museum centres as well as miscellanea, pertaining among others to some conservation issues. The addressees of the present publication are both professional book researchers, employees of the institutions keeping book bindings as well as wide circles of lovers of antique and modern bookbinding art.
Przeżywane w 2016 roku uroczyste obchody 1050. rocznicy chrztu Polski stały się okazją, by przypominać znaczenie chrztu świętego, odkrywać bogactwo sakramentalnego obdarowania i dzięki temu owocniej korzystać z otrzymanej łaski. Służące temu celebracje liturgiczne, katechezy, wykłady i konferencje naukowe pozwoliły wielu wiernym bardziej uświadomić sobie niezwykłość daru i z radością odnowić przyrzeczenia chrzcielne. Warto dostrzec w nich nie tylko rocznicowe wydarzenia, lecz nade wszystko nowy etap duchowej drogi, którą pójdą poszczególni wierni i cały chrześcijański naród. Do takiego spojrzenia zachęcał święty Jan Paweł II w opublikowanej przed niemal dwudziestu laty adhortacji apostolskiej Christifideles laici. Ojciec Święty pisał, że „celem całej egzystencji świeckiego katolika jest dochodzenie do poznania radykalnej nowości chrześcijańskiej płynącej z Chrztu, sakramentu wiary po to, ażeby móc wypełnić swoje życiowe obowiązki zgodnie z otrzymanym od Boga powołaniem” (nr 10).
Rok 2016 w Kościele polskim był czasem uroczystych obchodów 1050 rocznicy chrztu Polski. Stały się one okazją, by ponownie przemyśleć i ukazać sakrament chrztu świętego jako początek i fundament życia chrześcijańskiego. Ukazaniu wielkości i bogactwa tego sakramentalnego daru służyły celebracje liturgiczne, katechezy, wykłady i konferencje, a także publikacje naukowe. Pozwoliły one wielu wiernym lepiej uświadomić sobie niezwykłość daru i z radością odnowić przyrzeczenia chrzcielne. Jedną z takich publikacji był zbiór artykułów pt. Odkrywać dar chrztu świętego, który został wydany przez Wydawnictwo Naukowe UMK. Refleksja zaproponowana w niniejszej publikacji zaprasza, by zrobić kolejny krok – świadomie i odważnie żyć łaskami otrzymanymi na chrzcie świętym. Zgodnie z dawną zasadą agere sequitur esse, sposób postępowania człowieka ochrzczonego (agere), jest konsekwencją stworzenia go na nowo (por. Ef 2,3–5; Ga 6,15), odnowienia poprzez chrzest jego bytu (chrześcijańskie esse). Inaczej mówiąc, moralność chrześcijańska jest nade wszystko moralnością łaski, która pozwala wypełnić życiowe obowiązki zgodnie z powołaniem otrzymanym od Boga (Jan Paweł II, Adhortacja Christifideles laici, nr 10).
Callanetics harmonizujący można nazwać metodą „trzy w jednym”, ponieważ w tym samym czasie realizuje cele: usprawniająco-naprawczy, modelująco-estetyczny i relaksacyjno-harmonizujący. Utrzymany w relaksowo-kontemplacyjnym klimacie nie abstrahuje od realiów zachodniej codzienności, naszych osobowych fizycznych oraz mentalnych potrzeb i możliwości, ale też nie rezygnuje z prób ich porządkowania i poszerzania. Jawi się on jako metoda, która – oprócz zwartości ciała i piękna jego konturów – może otworzyć wrota nowej jakości wybiegającej poza obrysy fizyczności. CH to specjalna, indywidualna inwestycja w nowoczesny model Wehikułu Życia.
W dzisiejszej dobie aktywności fizycznej nie należy pojmować tylko jako pozbawionej refleksji ostrej tresury ciała. Dobrze jest dostrzec szersze i niedoceniane możliwości kultury fizycznej, a tym samym odkryć mniej znane – ale jakże wartościowe – sposoby świadomej i skutecznej pracy na rzecz stawania się „piękniejszą wersją samego siebie”.
Celem opracowania jest analiza konkurencyjności województwa kujawsko-pomorskiego w roku 2015 i ocena zmian, jakie nastąpiły w porównaniu z rokiem 2013. Przedmiot badania stanowi konkurencyjność gospodarki, infrastruktury i kapitału ludzkiego województwa kujawsko-pomorskiego na tle innych województw, jak również ocena pozycji poszczególnych powiatów i miast na prawach powiatów oraz miast wojewódzkich. Z uwagi na wielowątkowość zagadnienia jako narzędzie badawcze został wykorzystany syntetyczny miernik rozwoju Perkala. Przedstawione wyniki badania mają charakter autorski, ponieważ zestaw wykorzystanych zmiennych i wskaźników zawierał różnorodne zmienne diagnostyczne – zarówno retrospektywne, jak i prospektywne.
„Fandom. Fanowskie modele odbioru” to monografia poświęcona zaangażowanemu (fanowskiemu) odbiorowi kultury popularnej oraz mechanizmom tworzenia i funkcjonowania artefaktów, twórczości i praktyk fanowskich. To opowieść o afektywnym przywiązaniu do popkultury i jej zawłaszczeniu w narracjach tożsamościowych i praktykach upodmiotawiających, o indywidualnych i społecznych kontekstach relacji z popkulturowym przedmiotem pożądania.
Publikacja prezentuje multimedialny fenomen Tumblra jako platformy dyskursu fanowskiego, opowiada o feministycznych i queerowych aspektach fanfiction, viddingu i cosplayu oraz analizuje szczegółowo pozycję fanki jako negocjującej nieustannie własną podmiotowość i przyjemność w relacjach z kulturą popularną i dostępnymi modelami ekspresji fanowskiej. Jednocześnie ukazuje też historyczne zaplecze fanowskich praktyk, prezentuje (pre)historię fandomu w postaci odbioru powieści Jane Austen i opowiadań Arthura Conan Doyle’a. Książka odsłania także polską specyfikę kultury fanowskiej, która zasadniczo podważa większość tez przyjętych w badaniach nad fandomem (fan studies). Fandom. Fanowskie modele odbioru to wszystko, co powinniście wiedzieć o fandomie, ale baliście się zapytać.
W niniejszym opracowaniu zostały przedstawione poglądy św. Grzegorza Wielkiego dotyczące ideału życia chrześcijańskiego opartego na trzech filarach: życia duchowego, moralnego i prawego. Nauczanie papieża wskazuje na współzależność wszystkich elementów składających się na ideał życia chrześcijańskiego. Owa współzależność pozwala określić Grzegorzową wizję życia jako harmonijnie zwartą.
Jednym z celów podjętej pracy było ukazanie pontyfikatu jednego z największych papieży, który otrzymał od historii przydomek Wielkiego. Jego czasy to przełom starożytności i średniowiecza. W celu należytego przedstawienia programu papieża trzeba było sięgnąć do ówczesnych dziejów, które przybliżyły nam epokę tkwiącą jeszcze – a przynajmniej korzystającą z poglądów starożytnych, które Kościół usiłował odrzucić, by nowe czasy były prawdziwie chrześcijańskie.
Pontyfikat Grzegorza Wielkiego jest jednym z lepiej znanych, w dużej mierze dzięki bogatej korespondencji papieża, z której zachowało się ponad osiemset listów. Chociaż jest to ogromny zbiór, jest pewne, że stanowi on zaledwie część pism przezeń napisanych. Pisma papieskie są kopalnią wiedzy dla badacza wczesnego średniowiecza, ponieważ poruszany w nich zakres problemów daleko wykracza poza sprawy religii i Kościoła. Z tego powodu były już analizowane na dziesiątki sposobów. Warto było przyjrzeć się im raz jeszcze, w kontekście znaczenia życia duchowo-moralnego i prawnego w okresie pontyfikatu Grzegorza Wielkiego. Jednakże spuścizna pisarka papieża jest o wiele większa, dlatego w pracy odwołano się do różnych dzieł Grzegorza, aby ukazać pogłębiony pogląd na ideał życia chrześcijańskiego.
CODZIENNOŚĆ RYTUAŁU. MAGIA W ŻYCIU SPOŁECZEŃSTW AZJI POŁUDNIOWO-WSCHODNIEJ jest trzecią monografią zbiorową poświęconą kulturze społeczeństw tytułowego regionu świata, jaka ukazuje się w ramach serii wydawniczej „Paralele”. Wcześniejsze tomy skupiały się na zagadnieniach związanych z obrzędami (W cieniu przodków. Obrzędy społeczności Indonezji i Birmy, 2013) i religijnością (Bogowie i ludzie. Współczesna religijność w Azji Południowo-Wschodniej, 2016). Pozostając przy tematyce duchowości Azjatów, tym razem autorzy skupiają się na innym niezbywalnym aspekcie ich kultury – magii rozumianej zarówno jako specyficzny rodzaj praktyk, jak i typ świadomości w szczególny sposób organizujący relację między człowiekiem a sacrum. Złożoność tytułowego zagadnienia zaowocowała wielostronnością ujęć, skupiających się m.in. na warstwie słownej formuł wykorzystywanych w zabiegach magicznych (modlitwy birmańskiego buddyzmu therawady), grupach społecznych predestynowanych do posługiwania się magią (filipińskie wiedźmy-wojowniczki babaylan), współzależności mitu i magii (przykład jawajskiej bogini oceanu Ratu Kidul), kultywowaniu lokalnych rytuałów jako formie budowania tożsamości etnicznej (wśród społeczności Minahasa z Północnej Sulawesi), charakterystyce profesjonalnych czarowników (sumatrzańscy dukuni i jawajscy pawang hujan), opisie rytuałów organizujących życie mieszkańców Bali czy wreszcie na przedstawieniu magicznych źródeł współczesnej mody na wybielanie cery, obecnej nie tylko w Indonezji, ale również w całej Azji Wschodniej. Książka ta – tak jak poprzednie publikacje – powstała w oparciu o często wieloletnie doświadczenie osobiste autorów, jako wynik przeprowadzonych badań terenowych.
Wstęp / 7
Historia i stan badań / 11
Zarys biograficzny / 18
Charakterystyka prac ze zbiorów Muzeum Uniwersyteckiego na tle twórczości Marka Żuławskiego / 47
KATALOG
Malarstwo / 63
Prace na papierze / 265
Akwarele i gwasze z technikami mieszanymi / 266
Kolaże z technikami mieszanymi / 288
Projekt książki / 308
Rysunki / 309
Szkicowniki / 395
Grafiki z technikami mieszanymi / 432
Drzeworyt / 432
Litografie / 433
Monotypie / 453
Plakaty / 458
Rzeźby / 461
Varia / 46
Aneks I. Spis wystaw /469
Wystawy indywidualne i z nazwiskiem artysty w tytule / 469
Wystawy zbiorowe / 472
Aneks II. Spis projektów okładek i ilustracji książkowej autorstwa Marka Żuławskiego /480
Materiały źródłowe /482
Bibliografia /483
Bibliografia podmiotowa / 483
Bibliografia przedmiotowa / 485
Rozprawa Doktora Piotra Domerackiego zatytułowana Horyzonty i perspektywy monoseologii. Filozoficzne studium samotności stanowi ciekawą i oryginalną propozycję intelektualną. Jako oczywiste plusy przedstawionego opracowania wskazać należy oryginalność tematyki, rozległość studiów oraz dojrzały charakter refleksji autora. Samotność stanowi temat ciągle aktualny i powracający, a jednocześnie zaskakujący złożonością i wielowymiarowością. Jest to przy tym temat, który prowokuje do pytań o naszą własną tożsamość, stanowi punkt wyjścia dla autoanalizy i pytania o relacje z innymi. Odpowiedzi na pytanie o mechanizm rozprzęgania się tych więzi i konsekwencje tych procesów dla człowieka ukazują paradoksy i sprzeczności myślenia o tym zagadnieniu. […] W przedstawionym opracowaniu dr Piotr Domeracki podejmuje ogromny wysiłek przedstawienia całej tej złożoności i wewnętrznych napięć organizujących badania i refleksję nad samotnością. Realizując podjęte zadanie, Autor odnosi wiele sukcesów.
Z recenzji wydawniczej dr hab. Heleny Ciążeli, prof. APS, Warszawa
Wszelki system wiedzy o samotności, jeśli aspiruje do zupełności oraz jeśli ma być wiarygodny, miarodajny i funkcjonalny, powinien być komplementarny, to znaczy powinien umiejętnie łączyć minimalistyczną oraz maksymalistyczną (w sensie Walzerowskim) perspektywę oglądu i deskrypcji. Zasadniczą trudnością w precyzyjnym i kompleksowym opisie samotności jest jej wysoce ograniczona komunikowalność na poziomie doznaniowości. Samotność jest bowiem niezwykle oporna wobec możliwości empatycznego jej współprzeżywania. Z tego powodu jawi się ona jako agregat takich negatywnie percypowanych własności i określeń, jak monadyczność, solipsystyczność, apatyczność, autystyczność czy outsiderstwo. Zasadniczym celem niniejszej monografii – oprócz intencji wyłożenia i popularyzacji standardów wiedzy monoseologicznej – jest dążenie do przedstawienia jak najszerszego spektrum problemowego oraz siatki pojęciowej filozofii samotności.
Punktem wyjścia prezentowanych w książce badań nad percepcją lęku przed śmiercią wśród 791 osób zarówno z tak zwanych zawodów pomocowych, jak i kierunków studiów przygotowujących do tych zawodów, realizowanych w Czechach, Polsce, Ukrainie i we Włoszech, były trzy kwestie. Pierwsza z nich to autorskie rozumienie samej tanatopedagogiki jako „nauki o wychowaniu ze świadomością śmiertelności, wpisaną w naturę bytu ludzkiego, opartą na fundamentalnej zasadzie poszanowania godności i wolności każdej istoty ludzkiej oraz nienaruszalności i apriorycznej wartości życia ludzkiego” (Binnebesel, 2013, s. 251). Druga kwestia to także autorskie ujęcie kwestii lęku tanatycznego, które zostało zaprezentowane w kontekście doświadczania Penthosu. Sama prezentowana tematyka lęku jest między innymi związana z rozważaniami Tillicha, Frankla, Kierkegaarda oraz Kępińskiego. Przytoczone w pracy argumenty zawsze mogą spotkać się z kontrargumentami, które z kolei napotkają kolejne. Naprzeciw rozważaniom Frankla można postawić analizy Sartre’a, na argumenty Tillicha można przytoczyć kontrargumenty Nietzschego, Wojtyle-Janowi Pawłowi II można przeciwstawić Marksa, w kontrze Chudemu można zaprezentować poglądy Spinozy, a Saint-Exupéry’emu Camusa. W wielu miejscach istota argumentów wynika właśnie bardziej z istoty spotkania i swoistej wiary, z konkretnych historii i przekazów, ze słów mówiących o lęku, bólu, o samotności i niepewności. Wydaje się, że istota owego przekazu to próba spotkania z tymi ludźmi w pryzmacie zrozumienia i pomocy. Kwestia trzecia to rozumienie Tanatopedagogicznej Relacyjnej Terapii Zastępczej (TRTZ) ujmującej swoje działania we wzajemnych relacjach pomiędzy trzema środowiskami wychowawczymi (pierwotnym, wtórnym i zintegrowanym) oraz generowanymi przez nie specyficznymi celami wychowawczymi (Binnebesel, 2002b, s. 366–367).
Przyjmując powyższe podstawy szeroko prezentowane w tekście opracowania, podjęto badania na autorskim kwestionariuszu diagnostyczno-terapeutycznym CCJ. Geneza samego narzędzia badawczego jest związana z praktyką terapeutyczną autora w pracy z dziećmi terminalnie chorymi i ich rodzinami oraz dziećmi doświadczającymi żałoby. Wyniki badań zostały ujęte w trzech kategoriach pojęciowych związanych z dynamiką narzędzia badawczego. Tak więc zaprezentowano wskazania doświadczanych przez respondentów lęków, następnie zaprezentowano wskazywane przez badanych przyczyny i możliwości oraz sposoby radzenia sobie z nimi. Analiza statystyczna oparta na analizie procentowej, teście ?2 oraz analizie jakościowej zebranego materiału ukazała z jednej strony uniwersalność poszczególnych wskazań związanych z doświadczaniem lęku tanatycznego, jego przyczynami i sposobami radzenia sobie. Z drugiej zaś strony zostały ukazane różnice wynikające zarówno z przynależności państwowej (kulturowe), wyznania, religijności, jak i płci czy wieku. Wyniki badań potwierdziły przyjętą w założeniach teorię o swoistym rozumieniu lęku tanatycznego jako elementu związanego z percepcją rzeczywistości, kultury i wychowania.
Artystyczna rekonkwista stanowi odpowiedź na wyzwanie, przed jakim stanęła Polska i pozostałe kraje Europy Środkowo-Wschodniej po 1989 roku – zbadania siły własnej tradycji i możliwości konwergencji z kulturą Zachodu, bez utraty narodowej odrębności. Rozprawa wskazuje, iż poczucie przynależności do wielkiej tradycji europejskiej kultury nie stoi w sprzeczności z akcentowaniem specyfiki artystycznych koncepcji i teoretycznych rozważań, powstałych w Europie Środkowej i na wschodnich rubieżach Starego Kontynentu. Zawarty w monografii namysł nad skomplikowaną siecią artystycznych powiązań między centralnymi i peryferyjnymi ośrodkami w Europie międzywojennych dekad, służy wtopieniu środkowo- i wschodnio-europejskiego regionu w euro-atlantycki dyskurs historiograficzny, a tym samym rozszerzeniu kanonicznych narracji o sztuce o obszar silnie naznaczony skutkami dziewiętnastowiecznego imperializmu i Wielkiej Wojny – traumatycznych doświadczeń prowadzących ostatecznie do urzeczywistnienia nadziei poszczególnych narodów na uzyskanie suwerennej państwowości. Książka ukazuje złożoność geokulturowej mapy Europy lat 20. i 30., stymulując debatę na temat pozycji, jaką przed 1939 rokiem zajmowała Polska, a także wnosi wkład w dyskusję na temat odrębności środkowoeuropejskiego makroregionu.
Marian Kościałkowski (1914–1977), ps. J. Marian, Jan Marian, Marian, Marian Kruszyński, Marian Puillet, Marek Hardy; malarz, rzeźbiarz, rysownik, ilustrator. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (w pracowni Mieczysława Kotarbińskiego i Tadeusza Pruszkowskiego) oraz Sir John Cass’ College of Art. And Craft w Londynie. W czasie wojny zesłany w głąb Rosji sowieckiej, walczył w oddziałach 2 Korpusu Polskiego pod Monte Cassino. Po wojnie mieszkał w Londynie oraz w Carrarze. Wystawiał w Rzymie. Londynie, a po 1957 roku także w Polsce (w Poznaniu, Gdańsku i Toruniu). Należał do Association of Polish Artists in Great Britain, był również członkiem „Grupy 49”. Współpracował z Grabowski Gallery i wystawiał wespół z The London Group.Marian Kościałkowski (1914–1977), ps. J. Marian, Jan Marian, Marian, Marian Kruszyński, Marian Puillet, Marek Hardy; malarz, rzeźbiarz, rysownik, ilustrator. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (w pracowni Mieczysłwa Kotarbińskiego i Tadeusza Pruszkowskiego) oraz Sir John Cass’ College of Art. And Craft w Londynie. W czasie wojny zesłany w głąb Rosji sowieckiej, walczył w oddziałach 2 Korpusu Polskiego pod Monte Cassino. Po wojnie mieszkał w Londynie oraz w Carrarze. Wystawiał w Rzymie. Londynie, a po 1957 roku także w Polsce (w Poznaniu, Gdańsku i Toruniu). Należał do Association of Polish Artists in Great Britain, był również członkiem „Grupy 49”. Współpracował z Grabowski Gallery i wystawiał wespół z The London Group.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
