Tematem książki jest fenomen komplementowania, a w szczególności reakcje na komplementy jako strategie grzecznościowe. Analizie poddano ok. 4500 reakcji zebranych zarówno od polskich, jak i niemieckich studentek oraz studentów.
W swojej książce Autorka wskazuje m.in. na problemy z definicją komplementu, a następnie omawia dotychczas powstałe klasyfikacje reakcji na komplementy, zwracając przy tym uwagę na ich podobieństwa, różnice oraz problemy wynikające z ich złożoności. W trakcie analizy omawiane są strategie pojawiające się po otrzymaniu kilku komplementów. Hipotezę pracy stanowi przypuszczenie, że duży wpływ na językową realizację reakcji ma kontekst sytuacyjny, socjolingwistyczne oraz kulturowe czynniki. Tak więc niniejsza książka stanowi źródło informacji dotyczące m.in. roli płci osoby komplementowanej i komplementującej w doborze środków językowych, różnic w ujęciu polsko-niemieckim oraz wpływu różnych obiektów komplementowanych na reagowanie na komplementy.
Stres wpisany jest nie tylko w życie ludzi dorosłych, ale także często przepełnia dzieciństwo, które powinno kojarzyć się z radosnymi przeżyciami i doznaniami, z okresem bezpiecznym, beztroskim, wypełnionym miłością, opieką najbliższych, zabawami z rodzicami i rówieśnikami. Ponowoczesność jako nowe zjawisko XXI wieku w samej swej istocie wprowadza w nasze życie stres, bowiem znamionuje je kategoria różnicy, wielość dyskursów, występowanie zróżnicowanych paradygmatów odmiennie definiujących świat. Pluralizm i wielowymiarowość społeczno-kulturowej rzeczywistości powoduje wielopostaciowość dzieciństwa, jego kontrastowe – społeczne, środowiskowe, kulturowe – zróżnicowanie mogące stanowić źródło wielu dziecięcych stresów. W monografii Autorka podejmuje próbę dokonania charakterystyki stresu dziecięcego; ukazania, na ile dziecięcy „świat” ma wymiar stresowy, jak on przedstawia się w relacjach dzieci kończących edukację wczesnoszkolną oraz w perspektywie matek badanych uczniów i nauczycieli edukacji wczesnoszkolnej. Praca składa się z czterech rozdziałów. W pierwszym omówiono wybrane aspekty problematyki stresu, w drugim ukazano emocjonalne ujęcie sytuacji stresowych, trzeci stanowi prezentację środowiskowych stresorów okresu dzieciństwa, natomiast czwarty ma wymiar metodologiczno-empiryczny, przedstawiający wyniki badań własnych i ich analizy. W warstwie empirycznej skupiono się na eksplikacji właściwości stresu dziecięcego, aktywności dzieci w sytuacjach stresowych, podjęto również problem wspierania dzieci w sytuacjach stresowych. W prezentowanej monografii nakreślony „obraz” stresu dziecięcego pokazuje m.in., iż przenika on życie dzieci, towarzyszy ich codziennym sytuacjom w różnych obszarach egzystencji. Intensywność przeżywania sytuacji stresowych przez dzieci świadczy, iż są to niezmiernie trudne dla nich sytuacje, a przyczyny je wyzwalające bardzo dla nich ważne.
Monografia ukazująca całokształt problematyki badawczej związanej z semiotyką ludzkiego oblicza. Autor poszukuje interdyscyplinarnej wykładni, uwzględniającej zarówno rozległą perspektywę historyczną, jak i bogactwo współczesnych kontekstów psychospołecznych i socjokulturowych poruszanego tematu. Konsekwentnie dąży do tego, by nie upraszczać problemowej złożoności problematyki twarzy jako medium znaczenia. W książce mamy do czynienia z refleksją o charakterze systemowym, z istoty swej interdyscyplinarną, usytuowaną na pograniczu: semiotyki, nauki o komunikacji, filmoznawstwa, antropologii kultury, psychologii społecznej, kognitywistyki i nauki o mediach. Podstawę metodologiczną prezentowanych w pracy rozważań stanowi semiotyka kultury.
W tomie zebrano 19 wybranych artykułów poświęconych książkom i tekstom polskim od XIII do XVIII w., wcześniej już publikowanych. Czytelnik może tu znaleźć studia o mało znanych lub nieznanych zabytkach piśmiennictwa staropolskiego, m.in.: o XIII-wiecznych polskich nazwach roślin w rękopisie monachijskim, nieznanym przekazie Bogurodzicy i kolęd z XVI w., średniowiecznych i wczesnorenesansowych propozycjach ortograficznych, nieznanych paremicznych glosach Andrzeja Glabera z Kobylina (1. połowa XVI w.), o kilku odnalezionych cennych drukach polskich z XVI w., nieznanym kancjonale braci czeskich i odnalezionym najstarszym drukowanym polskim kancjonale katolickim. Książka zawiera też edycję nieznanego staropolskiego dramatu pasyjnego, uwagi o kilku pieśniach średniowiecznych i dwóch nieobyczajnych wierszach z końca XVIII wieku oraz studium o tekście „Ewangelii Nikodema” zapisanym w tzw. kodeksie Wawrzyńca z Łaska (1544 r.).
Monografia ukazuje proces zawiązywania małżeństwa, traktowany zarówno jako transformacja diady intymnej, jak i selekcja matrymonialna. W pierwszej części autorka analizuje proces instytucjonalizacji i uprawomocnienia heteroseksualnych związków seksualnych w perspektywie historycznej, genezę i rozwój instytucji zaręczyn, społeczne reguły wyboru partnera matrymonialnego oraz sposoby wyjaśniania prawidłowości funkcjonowania rynku matrymonialnego. Bazując na badaniach empirycznych prowadzonych w trzech typach środowiska lokalnego w województwach wielkopolskim i lubuskim, pokazuje zakres i kierunek przemian praktyk obyczajowych w procesie selekcji partnerów, zaręczyn, narzeczeństwa oraz rytuałów ślubnych, jakie zaszły po II wojnie światowej do dziś. Autorka stara się odpowiedzieć na pytanie: kto decyduje się na małżeństwo w dobie destandaryzacji wyborów życiowych i legitymizacji zróżnicowanych biografii związkowych? Prezentuje także własny model rozwoju diady intymnej, wskazując tym samym, jak trajektoria zawiązywania małżeństwa jest współcześnie odbierana w jednostkowym, bezpośrednim doświadczeniu kobiet i mężczyzn.
Bardzo wartościowa monografia, oparta na bogatym materiale źródłowym praca, która uwzględnia aktualny stan wiedzy oraz przedstawia rezultaty prawidłowo zaprojektowanego i pomysłowo zrealizowanego badania(...) książka bardzo dobrze wpisuje się w dorobek współczesnych nauk o edukacji jednakże Autorka z powodzeniem korzysta również z dorobku psychologii, socjologii, nauk o kulturze, sięga po wiedzę z zakresu biologii, nauk medycznych i wielu innych. Imponująca jest lista źródeł przywołanych i wykorzystanych w pracy.
Publikacja poświęcona jest sytuacji społecznej rodzin osób pozbawionych wolności. Jej podstawę teoretyczną stanowią założenia interakcjonizmu symbolicznego, który wyjaśnia i definiuje sytuację społeczną, wskazując jednocześnie na jej główne elementy. Autorka skupia się na wskazaniu i opisie typów sytuacji społecznej, w której znajdują się rodziny osób pozbawionych wolności oraz na działaniach, które podejmują członkowie rodziny w trakcie osadzenia męża/partnera i ojca; przedstawia również wcześniejsze polskie i międzynarodowe analizy dotyczące rodzin osób pozbawionych wolności. Badania empiryczne zawarte w tym opracowaniu opierają się na wywiadach z żonami/partnerkami oraz dziećmi osób pozbawionych wolności. Podczas opracowywania badań posłużono się metodą indywidualnych przypadków, a także konstrukcją genogramu obrazującego historię rodzinnych dysfunkcji. Sytuacja społeczna w jakiej znajdują się rodziny, zwłaszcza ukazana z ich własnej perspektywy, do dziś stanowi pole do eksploracji. Jednak co niezwykłe, mimo ewidentnej ignorancji i braku diagnozy, rodziny zostały uznane za czynnik, który pozytywnie wpływa na resocjalizację i readaptację skazanych. Stąd niniejsze opracowanie nie tylko skupia się wokół diagnozy sytuacji społecznej rodzin osób pozbawionych wolności, ale również wskazuje na możliwości efektywnej pracy z rodzinami.
Monografia dotyczy zagadnienia nowoczesnego zarządzania placówkami oświatowymi. Przedmiotem badań empirycznych uczyniono kategorię talentu menedżerskiego w oświacie. Dokonano starań, by wskazaną tematykę ująć w sposób wielowymiarowy i holistyczny, łącząc kategorię i zalety zarówno metodologii badań ilościowych, pomiaru psychometrycznego, jak również metod badań jakościowych. Grupę badaną stanowili dyrektorzy i nauczyciele szkół publicznych (szkoły podstawowe, gimnazja, szkoły ponadgimnazjalne). Wykorzystano pogłębione wywiady indywidualne (IDI) i testy psychologiczne w badaniach dyrektorów oraz ankietę internetową (CAWI) której respondentami byli nauczyciele.
Nadrzędnym celem badań empirycznych było podjęcie próby skonstruowania kategorii, którą określono mianem talentu menedżerskiego w oświacie. Na podstawie przeprowadzonych badań wyróżniono jego charakterystyczne komponenty. Szczególny akcent położono również na pragmatyczny wymiar badanego zjawiska, uzyskanych wyników i wniosków – dlatego monografia zawiera liczne refleksje oraz implikacje praktyczne dotyczące codzienności edukacyjnej i nowoczesnego zarządzania oświatą.
Książka stanowi próbę nowego spojrzenia na znaczenie tekstu w piosence – poza stereotypowymi rozróżnieniami zależnymi od stylistyki muzycznej. Na równych prawach występują tu teksty z gatunku piosenki literackiej oraz warstwa słowna utworów rockowych, co pozwala na ukazanie różnic, ale i podobieństw między tymi odrębnymi – zdawałoby się – światami.
Perspektywa historyczna każe spoglądać na dorobek polskiej piosenki ostatniego półwiecza ze szczególnym uwzględnieniem przemian społeczno-politycznych dokonujących się w przełomowych momentach lat siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. To wówczas następowały zmiany, które nobilitowały tekst piosenki z formy czysto rozrywkowej ku jednej z form społecznej komunikacji. Na tak zarysowanym tle autor dokonuje analiz porównawczych zarówno w obrębie tradycyjnie rozumianych gatunków, jak i pomiędzy nimi, ukazując jak istotną rolę pełni warstwa słowna piosenek w różnych odmianach gatunkowych.
W publikacji ukazano postawy i twórczość tak różnych artystów, jak: Jacek Kaczmarski, Jan Krzysztof Kelus, Jacek Kleyff, Grabaż (Krzysztof Grabowski), Kazik (Kazimierz Staszewski), Grzegorz Ciechowski, Spięty (Hubert Dobaczewski), Pablopavo (Paweł Sołtys), Marcin Świetlicki i inni. Niebagatelną rolę odgrywa tu problematyka zaangażowania społecznego artystów, którzy traktują własną twórczość jako sposób wypowiedzi na temat otaczającego świata, próbując opisywać rzeczywistość i wpływać na jej kształt.
Monografia zawiera panoramę kluczowych zagadnień dotyczących newsów oraz kunsztu powiadamiania za pośrednictwem mediów zarówno tradycyjnych, jak i elektronicznych.
„Człowiek i Społeczeństwo” to czasopismo naukowe Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, wydawane jest w wersji papierowej i elektronicznej. Koncentruje się ono na problemach jednostki i ludzkich społeczności w kontekście współczesnej kultury. Czasopismo wyróżnia interdyscyplinarne podejście wynikające ze stosowania metod i teorii właściwych dla poszczególnych kierunków tworzących Wydział Nauk Społecznych UAM, a więc filozofii, kognitywistyki, kulturoznawstwa, psychologii, socjologii. Celem czasopisma jest przełamywanie barier międzydyscyplinarnych, integrowanie badań w obszarze nauk społecznych oraz wskazywanie nowych obszarów badawczych wymagających interdyscyplinarnego podejścia. Czasopismo chce także służyć, poprzez inicjowane na jego łamach dyskusje, wypracowaniu nowych płaszczyzn i punktów widzenia na zagadnienia będące dotąd przedmiotem zainteresowania poszczególnych nauk społecznych, a tym samym przyczyniać się do ich rozwoju.
Zmiany zwyrodnieniowe stawów to jedne z najczęstszych zmian patologicznych kośćca odnotowywanych w dawnych populacjach ludzkich. Choć są to zmiany częste, łatwe do obserwacji na materiałach szkieletowych, ich interpretacja nastręcza szereg problemów antropologom. Jest to związane z nie do końca poznaną etiologią zmian, rozbieżnością dotychczasowych wyników badań uzyskiwanych dla populacji szkieletowych, jak również z niejednokrotnie obserwowanym odstępstwem tych wyników od danych medycznych. Celem niniejszego opracowania jest poszerzenie wiedzy na temat czynników mogących wpływać na formowanie się zmian zwyrodnieniowych stawów w dawnych populacjach ludzkich (wiek, płeć, rekonstruowana masa ciała, wysokość ciała, masywność szkieletu, aktywność ruchowa wyrażona rzeźbą przyczepów mięśniowych). Ma to ogromne znaczenie dla właściwej oceny tych zmian patologicznych kośćca oraz dla prawidłowej ich interpretacji w kontekście biologii i ekologii populacji szkieletowych (rekonstrukcji stylu życia, kondycji biologicznej, czy stanu zdrowia).
Celem książki jest przedstawienie dziejów szkolnictwa w średniowiecznej Wielkopolsce na tle sąsiednich regionów oraz uchwycenie dróg recepcji rozwiązań prawnych, ale również i funkcjonalnych, dokonanych w rozwiniętych państwach łacińskiej, chrześcijańskiej Europy i ich wpływu na rozwój szkolnictwa w Wielkopolsce.
Opracowanie składa się z pięciu rozdziałów. Rozdział pierwszy ma charakter obszernego, lecz koniecznego dla dalszej narracji, omówienia edukacyjnej działalności Kościoła ze szczególnym uwzględnieniem ustawodawstwa szkolnego. Rozdział drugi poświęcono zagadnieniu recepcji prawa kościelnego w zakresie edukacji na terenie Wielkopolski. Rozdział trzeci dotyczy szkół katedralnych i kolegiackich. Omówiono w nim w dzieje szkoły katedralnej w Gnieźnie i Poznaniu oraz szkół kolegiackich w Wielkopolsce. Na treść rozdziału czwartego składa się przedstawienie dziejów szkolnictwa parafialnego na terenie Wielkopolski. Rozdział piąty prezentuje szkolnictwo zakonne na terenie Wielkopolski. Zebrano w nim wiadomości o szkołach wewnętrznych i zewnętrznych, a także o studiach uniwersyteckich podejmowanych przez zakonników z wielkopolskich konwentów poszczególnych zakonów.
Przewodnim tematem książki jest problematyka phronesis, pojęcia rozumianego od czasów Arystotelesa jako mądrość praktyczna, przeciwstawiona mądrości teoretycznej (sophia) i mądrości technicznej (techne). Phronesis, w interpretacji nowoczesnej, stanowi jedno z centralnych pojęć hermeneutycznie interpretowanej humanistyki; wskazuje na problem rozumienia pojmowanego jako, związana z sumieniem i etyką, próba odnajdywania się człowieka współczesnego w otaczającym go świecie. Monografia jest próbą zarysowania hermeneutycznego problemu rozumienia, będącego zawsze samorozumieniem, w kontekście zjawisk takich jak nihilizm, tożsamość, doświadczenie religijne, polityka i dialog.
Niniejsza książka to już piąty tom prac z serii „Świat małego dziecka”. Tegoroczna edycja została tak pomyślana, by skoncentrować uwagę czytelnika na aspektach analiz teoretyczno-empirycznych i praktyki edukacyjnej, które pozwoliłyby dostrzec zmiany związane z kreowaniem przestrzeni rozwoju i twórczości małego dziecka. Autorzy uznali, że współczesne dziecko egzystuje głównie w dwóch typach przestrzeni: przestrzeniach instytucji i cyberprzestrzeni. Obserwacje zglobalizowanego i zbiurokratyzowanego świata, skłaniają bowiem do konstatacji, iż teraźniejszość dzieciństwa osadzona jest z jednej strony na mechanizmach instytucjonalizacji – dynamika wzrostu dziecka jest w pewnym sensie funkcją zinstytucjonalizowanych interakcji. Z drugiej strony jednak, dzieciństwo w dużej mierze rozgrywa się w cyberprzestrzeni – świat małego dziecka jest w coraz większym stopniu wirtualny i hiperrzeczywisty, a samo dziecko staje się obiektem procesów transhumanistycznych i cyborgizacji. Oczywiście, świat małego dziecko to także inne przestrzenie – jest ich tak wiele, i są tak zróżnicowane, iż autorzy nie odważyli się sformułować kategorii elegancko je opisującej. Te „inne” przestrzenie stanowią często antidotum dla targającej dzieckiem instytucjonalizacji i rozpraszającej jego klarującą się tożsamość wirtualizacji. Są to bowiem przestrzenie dające wolność i szansę powrotu do natury, do normalnego, wręcz organicznego rytmu rozwoju i prawdziwego, realnego, szczerego, bezpośredniego, słowem: zwykłego świata małego dziecka.
W publikacji podjęto kwestię dostępu kobiet do studiów inżynierskich i technicznych w kontekście obserwowanej w ostatnich dekadach zmiany sytuacji społeczno-kulturowej kobiet, zmiany ich tożsamości oraz sukcesywnego zwiększenia się aspiracji zawodowych kobiet.
Podejmując analizę zagadnienia esencjalizmu biologicznego i podejścia konstruktywistycznego, autorka opowiedziała się za tym drugim, rekonstruując rolę procesów socjalizacji w tworzeniu tożsamości oraz dokonując analizy zmian w zakresie aspiracji edukacyjnych i zawodowych kobiet. Studia politechniczne stanowią w tym kontekście niejako krystalizację współczesnych tendencji w tym zakresie, unikatowe laboratorium zmiany społecznej i tożsamościowej oraz przykład przekraczania przez kobiety tradycyjnych, esencjalnych ról.
Książka poświęcona problematyce zaburzeń nazywania osób i rzeczy w afazji (u chorych z lezjami lewopółkulowymi na skutek udaru), w uszkodzeniach półkuli prawej oraz w afazji pierwotnej postępującej. Jej celem jest charakterystyka różnych typów anomii oraz towarzyszących jej błędów nazywania. Ich specyfika służy autorce do opisu leksykonu mentalnego, jego hierarchicznego ustrukturowania oraz różnic w procesie wyszukiwania nazw własnych i pospolitych.
Publikacja adresowana jest do osób zainteresowanych neurologopedią, onomastyką, kognitywistyką, psycholingwistyką, neurolingwistyką.
Monografia zawiera osiemnaście interdyscyplinarnych tekstów o znaczącym walorze poznawczym i refleksyjnym, w których autorzy podejmują kwestię złożoności językowej i komunikacyjnej problematyki okresu dzieciństwa, prowokując czytelnika do wieloaspektowego dyskursu.
Sprawność językowa i komunikacyjna zarówno w zakresie języka rodzimego, jak i języka obcego (czy języków obcych) otwiera nas na świat – rozszerza granice naszego poznania łącząc się nie tylko ze zdobywaniem wiedzy czysto lingwistycznej, ale również psychologicznej, socjologicznej i kulturowej. Dlatego poziom umiejętności językowych i komunikacyjnych implikuje u dziecka szybki wzrost inteligencji i wiedzy, zapewnia mu poczucie własnej wartości i poczucie kompetencji oraz skuteczności w działaniu. Sukcesy w zakresie sprawności językowej i komunikacyjnej decydują o korzystnej pozycji dziecka w przedszkolu i klasie szkolnej, warunkują poziom jego satysfakcji z nawiązywanych relacji interpersonalnych, jak również decydują o osiągnięciach szkolnych i sprzyjają uzyskiwaniu sukcesów zawodowych w przyszłości.
Rozwój wspomnianych umiejętności wymaga stymulacji, kształtowania motywacji dzieci do uczenia się języka ojczystego, a także języków obcych w oparciu o oddziaływania środowiska rodzinnego, jak i środowisk edukacyjnych (przedszkola i szkoły). Nie do przecenienia jest zatem zapewnianie dzieciom odpowiednich warunków do zdobywania doświadczeń w tym zakresie, umożliwiających odkrywanie strategii uczenia się języka (języków), a także odczuwanie satysfakcji z własnej działalności i jej wyników, leżących u podstaw szeroko rozumianej pedagogiki językowej. Kwestie te podejmuje niniejsza publikacja, ukazująca je kolejno w czterech obszarach tematycznych, jakimi są: 1) Podstawy rozwoju językowego i komunikacyjnego dziecka, 2) Czynności językowe dziecka w wybranych kontekstach, 3) Właściwości języka i uwarunkowania kompetencji językowych oraz komunikacyjnych dziecka, 4) Rozwijanie umiejętności językowych i komunikacyjnych dziecka w obszarze języka obcego.
Celem opracowania jest zapoznanie studentów z zagadnieniami łączącymi się ściśle z kształtowaniem środowiska przyrodniczego w warunkach miejsko-przemysłowych. Dotyczy to również poznania zagadnień dotąd niedostatecznie uwzględnianych w literaturze fachowej, jak np. rola terenów najbardziej środowiskowotwórczych w warunkach miejsko-przemysłowych, naturalna odporność roślin na różne rodzaje skażeń oraz dobór drzew i krzewów do różnych stref skażenia. Problemy te są szczególnie ważne dla studentów kierunków przyrodniczych, posiadających w programie zajęcia z zakresu kształtowania, ochrony i racjonalnego kształtowania środowiska. Czwarte wydanie z 2016 roku zostało poszerzone o nowe rozdziały dotyczące wpływu nieutwardzonej, wolnej powierzchni gleby na rozwój drzew i krzewów na terenach aglomeracji oraz możliwości bezpiecznego stosowania kory i zrębków drewna na terenach zieleni miejskiej.
To pierwsza na polskim rynku systematyczna monografia poświęcona antropologii współczesności: jej genezie, rozwojowi, polom badawczym i narzędziom teoretycznym. Jest to reakcja na fakt, że pojęciem antropologii współczesności posługują się badacze w wielu krajach, nie można go jednak znaleźć w indeksach opracowań na temat historii dyscypliny. Autorska prezentacja ma ten stan zmienić, a zadaniu temu podporządkowano strukturę pracy. Od problemu „co” – w odniesieniu do pytań o przedmiot i możliwości wyodrębnienia pól badawczych, przez kwestię „jak” – dotyczącą formy badań, w ramach których praktykuje się specyficzne metody, do poziomu „reprezentacji” – czyli strategii przedstawiania rzeczywistości kulturowej.
Autor aplikuje do badań nad kulturą pojęcie defamiliaryzacji, czyli wyobcowywania bądź uniezwyklania tego, co swojskie. Analizuje nurt studiów nad własną kulturą w USA, Francji, Wielkiej Brytanii, Skandynawii, Polsce, a wyrywkowo także w Niemczech, Serbii i na Węgrzech. Testuje też użyteczność kategorii refleksyjności, ukazanej w kontekście kontrkultury i jej wrażliwości. Mottem monografii można uczynić z jednej strony stwierdzenie: „Praca antropologiczna nigdy nie jest wyłącznie pracą naukową”, z drugiej strony natomiast hasła „Exotic no more” oraz „Exotic at home”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
