„Mamo, mamy dla ciebie niespodziankę” to poruszająca powieść z czasów II wojny światowej i trudnych lat powojennych. Splatają się w niej losy dwóch rodzin – polskiej i niemieckiej – dotkniętych tragedią tamtych bolesnych dni. Autor zabiera nas w świat, w którym śmierć niemal każdego dnia zaglądała ludziom w oczy, a ich życie często nie miało większego znaczenia. Pokazuje jednak, że nawet wtedy można było zachować człowieczeństwo, szczerze kochać, kierować się moralnością i być wolnym od zgubnych ideologii. Sięga do głębi ludzkiej duszy, aby odsłonić to, co w nas najpiękniejsze.
Dariusz Grabowski – ur. w 1945 r., absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie, po wielu latach pracy w instytucjach państwowych i prywatnych, przebywa na emeryturze. Lubił podróże, szczególnie morskie, pod żaglami, ale osiadł „na mieliźnie” i z ogromną ochotą zajmuje się pisaniem. Ponieważ wyobraźnię ma sporą, realizacja nowej pasji przychodzi mu bez wielkiego wysiłku. Kiedy miał mu się urodzić wnuk, napisał dla niego siedemnaście bajek-usypianek. Autor następujących publikacji: „Jad czarnej wdowy”, „Zapach bzu”, „Kąt odbicia &Spirala zła”, „Vis-a-vis twojego okna”.
Anna jest dojrzałą kobietą, z zawodu nauczycielką, której życie wypełnione jest rutyną. Po zakończeniu roku szkolnego decyduje się na urlop zdrowotny. Perspektywa rocznego odpoczynku nie jest dla niej zbyt optymistyczna – kobieta obawia się jeszcze większej nudy i monotonii.
Pewnego dnia Anka otrzymuje list od starego znajomego, pana Stanisława. Po jego przeczytaniu postanawia zostawić wszystko i pojechać na kilka dni do Rajczyna, gdzie pan Staszek prowadzi cukiernię. Kobieta początkowo czuje się obco w miasteczku, lecz szybko poznaje wiele życzliwych osób. Pewnego wieczoru podczas porządków znajduje starą fotografię. Pamiątka zaprowadzi ją do odkrycia rodzinnej tajemnicy, która całkowicie zachwieje jej światem i zaburzy dotychczasowy spokój. Sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje, gdy w Rajczynie dochodzi do tajemniczych włamań…
Historia Anny pokazuje, że życie bywa przewrotne. Czy Anka sprosta próbom, na jakie wystawi ją przekorny los? Czy wśród tajemnic, intryg i kłamstw, z którymi przyjdzie jej się zmierzyć, ma szansę odnaleźć szczęście i… prawdziwą miłość?
„Komórka Zoe” przenosi nas w świat najmłodszych. Razem z tytułową bohaterką udajemy się do jej szkoły, do rodzinnego domu, a nawet na plac zabaw. Poznajemy jej znajomych, jej codzienne radości i troski, które w odczuciu kilkuletniego dziecka urastają do wielkich problemów. Jak mówi sama autorka: „Odkąd pamiętam, zawsze pisałam różne teksty. Pomagały mi zmierzyć się z trudną rzeczywistością. Pomysł na akurat tę książkę zrodził się we mnie przypadkiem, gdy widziałam dzieci na placu zabaw z telefonami w ręku. Wtedy zrozumiałam, że coś jest nie tak. Pomyślałam, że mam ważną informację dla dorosłych – muszę im przekazać, że warto czasami się zatrzymać i przeznaczyć swój cenny czas na bycie z dzieckiem. Za kilka lat tylko ono będzie pamiętało, że ciągle zostawaliśmy dłużej w pracy. Zwolnijmy! Twórzmy wspomnienia, bo jedynie one nam zostaną”.
Anna Trojanowska – na co dzień pracuje jako projektant wnętrz. Uwielbia sztukę współczesną pod każdym względem. Swoją pasją zaraża córkę. Kocha podróże, zwłaszcza te z rodziną. Dzięki życiowej ciekawości odkrywa świat i siebie samą na nowo każdego dnia.
„Krople czasu” to z pozoru biograficzna, odwołująca się do faktów opowieść o mojej rodzinie. Głównymi bohaterami są rodzice, ale na drugim planie ważną rolę odgrywają krewni bliżsi i dalsi oraz – traktowani jak rodzina – inni współmieszkańcy niewielkiej wioski malowniczo usytuowanej na prawym brzegu Liwca.
Rzecz snuje się bez szczególnego przywiązania do chronologii, choć na otwarcie czytelnik otrzymuje legendę o pierwszych osadnikach przybyłych z Szaflar na Podhalu i założycielach imponująco rozrosłego genedrzewa, zaszczepionego pod koniec XVIII wieku na pograniczu Mazowsza i Podlasia.
W głębi, pod rekonstruowanymi dziejami życia Marianny i Marcela, ich przodków i potomków, rozwija się coś ważniejszego: osobista refleksja syna bohaterów nad przemijaniem i ucieczką od przemijania w świat pamiątek, dokumentów, zapisków itd. – artefaktów mówiących do nas językiem tajemniczym, pełnym zagadek i niedomówień. Narrator jednak unika patosu, a w jego miejsce stara się wprowadzać ironię, humor, grę słów, by zachować stosowny dystans do tej osobistej bądź co bądź historii.
O autorze:
Jest polonistą, nauczycielem, animatorem kultury, redaktorem. Wydał trzy tomiki poetyckie i reportaż. Nagradzany głównie w lokalnych konfrontacjach, ostatnio (w 2023) otrzymał nagrodę w międzynarodowym konkursie na opowiadanie (Instytut Kultury, „Uchodźcy…”). Mieszka i pracuje w Warszawie oraz w rodzinnych Borzychach, gdzie koncentruje się narracja właśnie wydanej przez WFW książki „Krople czasu”.
Nie ma w tej powieści fikcyjnych postaci, choć pojawia się rozjuszony dziadek z toporkiem w ręku, macocha taka, jakiej wymaga prawdziwa baśń, ludzkie losy poprowadzone krętymi drogami okrutnej historii XX wieku.
Obok nienawiści rodzi się – jak w każdej wielkiej i małej biografii – płomienna miłość. Bo bez namiętnych uczuć nie ma interesującego, „Niezwyczajnego życia”.
Wiele intrygujących scen i niedopowiedzeń przeplata się w tej urokliwej gawędzie rodzinnej. Trzeba być uważnym czytelnikiem, by te sploty rozsupłać.
To nie jest książka na plażę!
Niejednoznaczne jest podwójne autorstwo tej książki, rozpala ciekawość los głównej bohaterki Zofii. Gorączkowo szukamy śladów zdarzenia, które sprawiło, że pierwszą wersję powieści pożarły płomienie. Ale to już musi pozostać tajemnicą. A dla ukojenia otrzymujemy wiersz Rajmunda Szklarskiego.
Tak poczynać sobie z czytelnikiem może jedynie wytrawna pisarka – jak Dorota Majewska, która ma w swoim dorobku powieści obyczajowe, biograficzne i historyczne. Często podkreśla, że na jej twórczość miała wpływ długoletnia przyjaźń z Wojciechem Siemionem. Trudno z tą tezą polemizować, skoro w jego Petrykozach zrodziły się „Cztery pory (u-) roku”, „Nie nazywaj mnie Pamelą (2014), „ ‹‹Zośka›› moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej z Aleksandrą Prykowską (2017), „Cudzoziemki” (2019), „Zapamiętaj imię konia” (2020), „Łączniczka ‹‹Zośki››. Wspomnienia Danuty Rossman z A. Prykowską” (2021), „Niebezpieczne ścieżki” (2023).
„Wnikliwość” to opowiadanie o różnych ludziach, uwikłanych w pułapki świata materialnego i zmysłowego, targanych egoistycznymi pragnieniami, błądzących i zniewolonych ograniczeniami własnego umysłu. Bohaterowie, odczuwając niezrozumiałą tęsknotę za czymś lepszym, dokonują osobistego rozrachunku podczas symbolicznej podróży w głąb siebie – dzięki której odkrywają przewagę świata duchowego.
Losy bohaterów, których drogi przeplatają się w różnych wymiarach świata doczesnego i spirytualnego, niekiedy poza przestrzenią i czasem, stanowią punkt wyjścia do refleksji nad ludzkim losem, przeznaczeniem, naturą świata, do poszukiwania odpowiedzi na pytania: Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?
Autorka ukazuje różne wymiary rzeczywistości, dwa równoległe światy, ten, który widzimy i którego doświadczamy, i ten niewidzialny, niedostępny ludzkim zmysłom. To powieść niezwykła, trochę mroczna, gdzie świat realny przeplata się z tym irracjonalnym, a całość osnuta jest elementami onirycznymi i mistycznymi.
To opowieść o wędrówkach dusz, o podróży spirytualnej, o doświadczeniu duchowego przebudzenia, o odnajdywaniu siebie w świecie zdominowanym przez ziemskie pokusy, o braniu odpowiedzialności za własne czyny oraz o tym, że droga prowadząca do zrzucenia balastu świata materialnego, w który zostaliśmy wrzuceni, nie jest łatwa, ale konieczna do duchowego odrodzenia.
Hanna Chlebicz Ruesch – malarka pochodząca z Warszawy, jej obrazy wystawiane były w galeriach w Johannesburgu, Pretorii i Warszawie. Dużo podróżowała po świecie. „Wnikliwość” to debiut literacki autorki.
„Strażnik umysłu” to duchowa podróż do wnętrza siebie. Bohaterowie powieści w tajemniczy sposób przenoszą się w zaświaty, gdzie toczą wewnętrzną walkę, odkrywając zakamarki swojej duszy. Ich życie jest pasmem nieszczęśliwych zdarzeń, które w tajemniczy sposób łączy bohaterów. Jest to książka z przesłaniem, trzymająca w napięciu opowieść o ludziach, których podobne przykłady nieraz spotkaliśmy w swoim życiu.
Inspiracją do wyrwania się z tak zwanej mojej strefy komfortu – wyznaje autorka w komentarzu do „Strażnika umysłu” – stały się książki, dzięki którym mój umysł doznał olśnienia. Zmiana nie nastąpiła od razu. Niejeden raz powracałam do starego, utartego sposobu myślenia. Za każdym razem, kiedy się na tym przyłapałam, wiedziałam, że natychmiast muszę to zmienić. Bohaterowie mojej powieści również zmagają się z panoszącym się w ich umysłach negatywnym myśleniem, a co z tego wyniknie?
Miłość z nienawiścią potrafią się spleść w najbardziej nieoczekiwane figury, mogą z życia uczynić sielankę, ale też równie łatwo – otworzyć piekielne wrota. Alicja Flis stworzyła historię, która od początku do końca trzyma w napięciu. Pisarka bowiem zdaje sobie sprawę, jak potężnym kreatorem ludzkich losów jest przypadek. On zrządził, że Julia, młoda lekarka z Polski, trafi na ten sam oddział szpitala we Florencji, co jej włoska rówieśnica Sandra. Ten sam przypadek ułoży bieg zdarzeń tak, że nieznane sobie wcześniej kobiety zaprzyjaźnią się, podejmując heroiczną walkę ze złem, objawiającym się tym razem pod pozorami miłości czułej i wrażliwej. Dość! Nie zdradzę więcej ni słowem przebiegu ekscytującej akcji. Nie chcę Czytelnikom i Czytelniczkom odbierać przyjemności, której z pewnością doświadczą, dając się – niczym na skrzydłach tajemniczej, szmaragdowej ważki – przenieść do słonecznej Toskanii.
Alicja Flis kocha podróże, bo to dzięki nim powstają jej książki. Autorkę urzekają miejsca, ludzie i niezwykłe historie. Wyprawa do Asyżu zaowocowała wydaniem tomiku poetyckiego „Nie będę przepraszać za miłość...". Rzym zainspirował Alicję Flis do napisania powieści „Złudzenia", a wyprawa do Val di Sole stała się miejscem akcji „Cieni w Dolinie Słońca”. Podróż do najbardziej romantycznego miasta na świecie natchnęła autorkę do napisania „Weneckiej mgły". Potem była „Wyspa najdłuższych nocy", czyli pełna wielkich namiętności powieść, której akcja toczy się na Gran Canarii. W powieści Pocałunek Boga" zabrała swoich czytelników na wyspę wiecznej wiosny, na Maderę. W najnowszej książce pt. „Szmaragdowa ważka” powróciła do Włoch, do fascynującej krainy malowniczych wzgórz, cyprysów, winnic i gajów oliwnych, do niezwykłej i tajemniczej Toskanii.
„Armia cieni” jest książką wielopiętrową. Dziewięćdziesięcioletni Piotr Nałęcz, weteran Powstania Warszawskiego, zmagań z Komuną, Postkomuną, miłością, samotnością i swoimi słabościami, wspomina w dniu urodzin niesamowite wydarzenia, jakich był świadkiem, swoich bliskich, przyjaciół i wrogów. Wszyscy oni przenieśli się już na tamten świat, ale w jego pamięci są wciąż żywi i aktywni. Dzięki ich głosom bohater próbuje zrozumieć swój los, Polskę i Boga, wiarę w którego boleśnie utracił. Ta wiara wydaje mu się kluczowym problemem czasów i miejsca, w jakich mu przyszło żyć. Znajomość z wielkimi przywódcami Kościoła i z tymi, którzy mu się sprzeniewierzyli, zmusza go do rachunku nie tylko swojego sumienia, ale też tych bliźnich, którzy ofiarowali Bogu swój los i mimo wiary nie uzyskali odpowiedzi na najważniejsze pytania.
Powieść staje się labiryntem pytań bez odpowiedzi. W ich poszukiwaniu Piotr Nałęcz decyduje się opisać losy swego przyjaciela, jakim stał się dla niego jeden z najwierniejszych synów Kościoła, szlachetnego i cierpiącego z powodu wielu wątpliwości księdza Karola. Jego życie i śmierć stają się drugim filarem powieści, a zawarte w historii księdza zapisy losów kolejnych bohaterów dają szansę wsłuchania się w ich niekończącą się dyskusję z Bogiem i domagania się od niego znaku dającego pewność, że istnieje. Takich bohaterów jest w tej opowieści bardzo wielu. Część z nich to postacie historyczne, znane, kochane, a czasem znienawidzone. Część to osoby fikcyjne, ale różnica między nimi zaciera się w świadomości narratora, który traktuje je wszystkie jako naznaczone wspólnym losem narodu doświadczonego przez Boga czy Historię nazbyt okrutnie.
Bez względu na to, w co człowiek wierzy i jak pojmuje siły wyższe rządzące światem i ludzkim losem, miłość i miłosierdzie wydają się wartościami, które postrzegane są przez wszystkich jednakowo: jako pełnia, jedność, wolność. Warto zatem pielęgnować je jako najważniejsze w życiu – są bowiem kwintesencją człowieczeństwa, swoistym darem dla jednostki. Czy jednak ofiarowanym na zawsze i bezwarunkowo?
Mieczysław Jacek Skiba, mistyk będący kolejną inkarnacją Archanioła Michała, podkreśla, że świat w obecnej formie jest zagrożony przez siły ciemności i może ulec zagładzie, zaś jedynym ratunkiem dla niego jest podążanie za naukami i wskazówkami zawartymi na kartach niniejszej publikacji – głoszonymi przez jednostkę oświeconą, której dane było doświadczyć i nieba, i piekła. Nie trzeba w nie bezrefleksyjnie wierzyć, ale warto poznać prawdę, by móc zmienić ten świat na lepsze. Mieć świadomość zagrożenia i umiejętnie z nim walczyć.
„Panienki. czyli szesnaście opowiadań erotycznych” to tekst, którego erotyzm nie jest medycznie dosadny, ale też nie wstrzymuje się przed wstydliwym niedopowiedzeniem. Cielesność nie jest obok uczuciowości - mankament konstrukcyjny zbyt wielu polskich pisarzy; jest ona tak oczywista jak uczucia i, tak samo jak one, uskrzydlająca, a dla uważnego czytelnika - wzbogacająca.
Od redakcji
Dwaj bracia, pisarz i rysownik, pochylają się nad urodą i tajemnicą kobiecości. Sylwetki, opisane i narysowane, kuszące i romantyczne, otoczone podziwem dla ich powabu i uroku, mają jednak więcej niż jedno oblicze. W postaci kobiety, choć elegancko wygiętej i pełnej obietnic, jak klepsydry wypełnionej pokusami w miejsce piasku, bracia odkrywają-ukrywają niedoskonałości, które pospołu z pięknem tworzą fascynującą całość.
Franciszek Maśluszczak
Jak to się dzieje, że znawca i tłumacz poezji amerykańskiej, wielbiciel beatników i nauczyciel akademicki wykładający informatykę, pisze erotyczne opowiadania? Ten podtytuł wprowadza w błąd i w błąd nie wprowadza. Książka jest jakby utopią szczęśliwej zmysłowości i są w niej niemal wyłącznie momenty – tak w pokoleniu autora i moim nazywano sceny erotyczne w filmach. Gdyby jakiś purytanin dopatrzył się w niej pornograficzności, to by przyznał, że to pornograficzność poczciwa. Żadnej tu brutalności, żadnych obscenicznych słów, sama dobra energia, a „panienka” i „nagusek” wzbogacają ubogie polskie nazewnictwo. Będąc hymnem sławiącym kobiecość, a trochę gawędą w duchu oświeceniowym, opowiadania te zarazem mocno zakorzenione są w patriarchalności. Feministki powinny rozszarpać Zalewskiego jak Menady Orfeusza, choć jego narratorowi (i bohaterowi) na myśl by nie przyszło wyrzekanie się kobiet. „Panienki” albo pisane są serio i wówczas można im zarzucić naiwność i parę innych rzeczy, albo są dość przewrotnym żartem, o czym mogłyby świadczyć frazy takie jak „precyzyjnie ułożony bukiet konwalii” czy „butelka grolscha poprawiła mi krążenie krwi w mózgu i zacząłem myśleć”.
Bohdan Zadura
Jan jest mężczyzną, który najlepsze lata swojego życia ma już za sobą. Tak przynajmniej mu się wydaje, a jego samotną codzienność ubarwiają sporadyczne rozmowy z córką. Wszystko w życiu Jana się zmienia, gdy dołącza do klubu seniora. Budzą się w nim drzemiące i niespełnione marzenia oraz pragnienia. Mimo konserwatywnych przekonań, łamie swoje zasady. Angażuje się w relacje damsko-męskie, których finał mocno zaskoczy czytelnika.
Jednak nie losy Jana zdają się być główną fabułą. Autorka wplotła w nie, wybijający się na pierwszy plan, wątek polityczny Polski, który ma duży wpływ na decyzje i losy wszystkich przedstawionych w książce postaci.
Nigdy nie wiadomo, co przyniesie los… Lucas postanawia opuścić swoją partnerkę i, pozorując wypadek samochodowy, wyjeżdża w poszukiwaniu prawdziwej miłości. Czy jego dotychczasowe wyobrażenia o nowym życiu pokryją się z rzeczywistością? Czy uda mu się ponownie rozkochać dawną ukochaną? Czy Emma i Lucas mają szansę na stworzenie szczęśliwego związku? Jak w nowej sytuacji odnajdzie się jego syn, William? „Rozrzucone kwiaty” to powieść, w której jawa miesza się ze snem. Wszystko jest możliwe i tak naprawdę nikt nie może przewidzieć, co los szykuje jej bohaterom.
„Nieświadome istnienie” to książka, która narodziła się z potrzeby połączenia wszystkich istniejących energii, pulsujących w nas i wokół nas, tworzących tym samym niepowtarzalny rytm życia. Autorka dzieli się w niej swoją wiarą w to, że każdy z nas jest niezwykłym źródłem właśnie tych energii, a niedoskonałe piękno każdego człowieka stanowi jego największą siłę.
Pasja motocyklowa uratowała Olgę przed konsekwencjami złamanego serca. To co zaszczepił w niej Kaszub, to nie tylko wielka miłość do niego, ale też uzależnienie od adrenaliny i skłonności do podejmowania ryzyka. Kiedy zostawił ją bez słowa pożegnania, nie wiedziała, że kiedyś będzie mu za to ogromnie wdzięczna. Swoją decyzją otworzył jej bowiem drogę do mrocznego świata, w którym pojawił się Kruszyna, motocyklista wyzwalający drzemiące w niej instynkty, o których istnieniu nie miała pojęcia. Świata, do którego wchodząc raz, chce więcej, mocniej i odważniej, bowiem erotyka ma wytyczone granice wyłącznie w jej głowie.
„Urlop od cierpienia” Luizy Tarnowieckiej to zagadkowa książka. Nie jest napisana dla sprostania przyjętym zasadom jakiejś konwencji literackiej. Przeciwnie: wciąż się wymyka, jakby bawiła się z czytelnikiem w ciuciubabkę. Z wdziękiem, krotochwilnie, ale i z powagą osoby, która – jak sama mówi – „doświadcza myślenia”.
To „doświadczanie myślenia” nie jest „myśleniem po prostu.” Ono towarzyszy najprostszym, codziennym obowiązkom kobiety, utrzymującej swoją krzątaniną porządek Wszechświata, bo z pozornie rutynowymi czynnościami harmonizuje głos, o którym autorka pisze: „Mamy w głowie takiego gadułę”. To, co jej powie w swoim monologu, ona natychmiast notuje, jak pilna studentka wieczorowego kursu filozofii. Jej luźne notatki układają się w skrypt, o którym powiada sama do siebie: „Czytaj swoją książkę, jest napisana dla ciebie.”
W tych zapiskach następuje nieoczekiwanie przełom. O ile część pierwsza inspirowała, skłaniała do przemyśleń i poszukiwań na własną rękę, o tyle druga – „Między wymiarami” –zabiera nas w niezwykłą podróż. Warto się jej poddać, by przeżyć coś, co w „normalnym wymiarze” jest nie do uchwycenia.
Gizela była zwykłą nastolatką ze Szczecina. Miała rodzinę, przyjaciół, chodziła do szkoły i wydawało jej się, że tak będzie już zawsze. Do czasu, kiedy ktoś inny postanowił zdecydować o jej dalszym życiu. Porywacz stworzył dla niej inny świat, który z czasem Gizela zaczęła nazywać rodziną i domem. Nie sądziła, że pewnego dnia za to nowe życie będzie musiała przelać krew. Jednak kiedy wrogowie atakują jej przybranego ojca, Gizela nie waha się ani sekundy i wyciąga nóż. Przysięgała przecież, że zawsze będzie go bronić.
Miłość objawiona „Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie” J14,21
„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca”. J14,23-24
„Książka ta jest kontynuacją poprzedniej („Świadectwa Boga i diabła”). Jest także obietnicą, jaką w niej złożyłem. Wszystkie opisane wydarzenia są prawdziwe. Jest ona przede wszystkim wypełnieniem polecenia Syna Człowieczego, Pana i przyjaciela mego, który do mnie przemówił w te słowa: „Powiedz wszystkim, co wiesz”. Ta książka jest dla mnie szczególnie trudna, gdyż dotyka sfery bardzo osobistej, nie tylko mojej, ale również moich bliskich. Dotyka Kościoła świętego i jego hierarchów, dotyka znanych ludzi, dotyka Polski i całego świata oraz tego wszystkiego, co było, co jest i tego, co się zbliża. Jestem w pełni świadomy swojej odpowiedzialności za każde zawarte w niej słowo, przed Bogiem i ludźmi. W tej książce są zawarte autentyczne świadectwa Boga i działania diabła oraz wielkie tajemnice, które czas już wyjawić. Pragnę też, by wszyscy wiedzieli, jak dobry jest Bóg [...].”
fragment książki
Zawsze w głębi duszy dążyłam do tego, żeby być dobrym człowiekiem. Żeby słuchać, uważnie słuchać innych, nawet gdy nie pytają, co u mnie i jak się mam. Pamiętnik tysiąca osób, historie znajomych, porażki, nieszczęścia i radości. Zawsze stojąc w obronie tych słabszych, tych, którym podstawia się nogę na przerwie i śmieje się z nich na WF-ie. Rycząc nad ofiarami losu, podnosząc je z ziemi i biorąc w swoje wątłe ramiona, jak matka dziecko.
Nie cierpię kategoryzacji, klasowości, schematów w wyglądzie. Dobry człowiek jest ponad to wszystko. Staram się latać ponad to, łapiąc fale odrzuconych.”
„Pr(z)ejścia, czyli wspomnienia niewyjaśnione” to historia Lo, która po kilkunastu latach wraca na stare śmieci, do rodzinnego Domu. Przyjdzie jej się zmierzyć z różnymi demonami przeszłości, które weszły do jej życia i nie chcą wyjść. Przeżycia niekoniecznie zadowolonej z życia, wkraczającej w dorosłość dziewczyny przeplatają się tutaj ze wspomnieniami małej marzycielki. „Pr(z)ejścia…” to opowieść o osobistych lękach, rozczarowaniach i próbie odnalezienia siebie i swojego miejsca na tym padole łez. Czy trudna konfrontacja z przeszłością i zmierzenie się ze swoimi traumami pozwoli Lo z nadzieją patrzeć w przyszłość?
Amerykański sen – to określenie od lat pojawiające się w mediach i publikacjach różnego typu, od książek naukowych po literaturę piękną. Rozpowszechniono – ogromną rolę odegrała tu kultura popularna – wizerunek USA jako kraju przeogromnych możliwości, z których absolutnie każdy może skorzystać. To ze Stanami Zjednoczonymi kojarzy się awans „od pucybuta do milionera”. To jednak tylko część prawdy o tym państwie. Druga strona medalu wskazywana jest bardzo rzadko. Tym większą wartość ma książka Ryszarda Bugaja, opisującego swój pobyt w USA w latach 1987–1994.
Autor wskazuje mało znane, a warte poznania, negatywne aspekty życia w tym kraju, których doświadczył lub które zaobserwował. To m.in. dyskryminacja rasowa, niechęć do imigrantów, amerykańska mentalność całkowicie obca «polskiej duszy», specyfika systemu socjalnego (a raczej jego braku). To nie są stereotypy, uprzedzenia ani stosowanie krzywego zwierciadła, lecz prawdziwe losy polskiego emigranta. Świadka historii nie tylko swojej”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
