Ludzka psychika to niezgłębiony ocean myśli, emocji, doświadczeń i pragnień… Czasem wydaje się odporna na przykre niespodzianki losu, innym razem jest bardzo podatna na czynniki zewnętrzne: stres, ból, traumy. Słaba i nieodporna. Pojawia się zatem pytanie, ile jest w stanie znieść człowiek w myśl powiedzenia: co cię nie zabije, to cię wzmocni – czerpiąc z negatywnych chwil siłę, kiedy przychodzi załamanie, a wraz z nim rezygnacja. Co, jeśli nagle dzieją się rzeczy, z pozoru nawet błahe, które niespodziewanie stają się impulsem do uzewnętrznienia głęboko skrywanych uczuć, i co robić, kiedy nie można tego po prostu już znieść?
Janusz Eksner pokazuje, że załamanie może przyjść w najmniej spodziewanym momencie i może dotyczyć każdego. Szczęście nie jest bowiem dane raz na zawsze, a ludzkie działania zawsze mają określone konsekwencje, choć czasem nieoczywiste, niewidoczne na pierwszy rzut oka. Za każdym razem silnie oddziałują jednak nie tylko na jednostkę, ale również na jej życie oraz otoczenie. I pozostawiają trwały ślad na psychice.
Janusz Eksner (1941), absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, w przeszłości – obok pracy w wymiarze sprawiedliwości jako prokurator, adwokat, radca prawny (w latach 1990–1991 zastępca prokuratora generalnego z nominacji premiera Tadeusza Mazowieckiego) – zajmował się publicystyką społeczno-prawną i dziennikarstwem. Miłośnik gór, zdobywca Korony Gór Polski, wielbiciel Chopina. W 2012 roku zadebiutował na łamach „Pamiętnika Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego” jako poeta. Do tej pory wydał osiem tomików poetyckich (m.in. Jeszcze nie odchodź. Wiersze niechciane, Warszawa 2014, Wciąż jestem, Lubliniec 2016, Dlaczego milczysz, Lubliniec 2017, Gdzie są te wyspy szczęśliwe, Rzeszów 2019, Nie bójcie się starych ludzi, Warszawa 2019, Zaśpiewki poranne, Warszawa 2021); opublikował też dwie pozycje prozą, w tym rodzaj autobiografii Wyznania snoba. Fragmenty wspomnień, Lubliniec 2015.
„Powtórne przyjście. Polska duchowa“ to niezwykła publikacja, poruszająca temat doczesności oraz życia wiecznego w ujęciu korelacji mikrokosmosu z makrokosmosem, przy szczególnym uwzględnieniu zagadnienia narodowego, w oparciu o wiedzę antropozoficzną oraz indywidualne doświadczenie autora.
Opracowanie odsłania przed nami duchowe tajemnice, nad którymi raczej nie zastanawiamy się na co dzień, balansując między życiem prywatnym i zawodowym, ale nad którymi z pewnością warto się pochylić. W swoich rozważaniach za pomocą logicznych argumentów pokazuje, że człowieka nie można zabić i ma on wpisaną w życie ciągłość świadomości – zmienia tylko stany przejawienia. Książka ta poszerza nasze horyzonty myślowe i pozwala spojrzeć na śmierć oraz życie wieczne z zupełnie innej perspektywy.
Relacja z ostatnich dni życia człowieka, który postanowił zakończyć swoją egzystencję poprzez głodówkę.
Kiedy świat zawodzi, a najbliżsi odwracają wzrok, pozostaje tylko jedna droga. Droga, która prowadzi w ciemność, lecz jest to wybór świadomy i nieodwracalny. Bohater – mąż, ojciec, dziadek, zostaje pozostawiony sam sobie po bezdusznej walce o majątek i godność. W obliczu niesprawiedliwości i upokorzenia wybiera głodówkę jako swój ostatni protest. Zamknięty w aucie, na własnym podwórku, relacjonuje każdy dzień, każdą godzinę swojego powolnego odchodzenia. To zapis jego ostatnich myśli, najgłębszych refleksji i bolesnych wspomnień. To list pożegnalny skierowany do tych, którzy nie potrafili dostrzec człowieka za zasłoną krzywd i oskarżeń.
Czy odwaga, by spojrzeć w oczy śmierci, jest ostatecznym aktem desperacji, czy wyrazem najgłębszej wolności? Przekonaj się, czytając tę wstrząsającą opowieść.
To miały być dla Emmy – studentki muzyki doświadczonej przez los – niezapomniane, pierwsze od dawna wakacje z przyjaciółką i nic nie zapowiadało nadchodzącej tragedii. Udany pobyt w Stambule w jednej chwili zamienił się dla niej w prawdziwy koszmar. Jak może czuć się młoda kobieta oskarżona o posiadanie narkotyków, w dodatku w obcym kraju, nieznająca języka tubylców? Czy wyjście obronną ręką z tej tragicznej sytuacji jest w ogóle możliwe? Szok, ogromny lęk, poczucie zagubienia i niepewności jutra – wszystkich tych uczuć doświadczyła główna bohaterka książki „Haiku i inne żywioły” autorstwa Weroniki Skotnickiej (Waśkiewicz), a inspiracją do jej napisania okazał się sen.
Autorka w inteligentny sposób splata świat przedstawiony ze wspomnieniami i snami Emmy, przez co lektura przypomina układanie puzzli. Każda kolejna strona sprawia, że cały obraz zaczyna się dopełniać o przyprawiające o szybsze bicie serca tajemnice z przeszłości kobiety, które powoli wychodzą na światło dzienne. Kto z rodziny Emmy pragnie jej nieszczęścia? I co ma z tym wszystkim wspólnego zaginięcie przed laty jej młodszej siostry?
„Haiku i inne żywioły” to wciągająca, nieoczywista lektura łącząca elementy kryminału i romansu. Poza głównym przesłaniem, które mówi, że nigdy nie można się poddawać i zawsze trzeba walczyć o swoje, dowodzi też, że prawdziwa miłość przychodzi niespodziewanie i można jej doświadczyć w najbardziej mrocznym momencie swojego życia.
Weronika Skotnicka (Waśkiewicz). Marzycielka zakochana w życiu i sztuce. Na co dzień pracuje i opiekuje się dziećmi, a swojej rodzinie i przyjaciołom poświęca najwięcej czasu, ponieważ bardzo ich kocha. Tym, co w wolnych chwilach mocno zaprząta jej głowę, są dobre książki.
W sercu malowniczych Beskidów, gdzie historia splata się z mistyką, rozgrywa się wyjątkowa opowieść. "Pod Jaworem" to fascynująca podróż przez czas i przestrzeń, gdzie przeszłość i teraźniejszość łączą się w niezwykły sposób.
Rafał Struga z niezwykłą wrażliwością przedstawia losy mieszkańców górskich wiosek, ich codzienne zmagania, duchowe poszukiwania i głębokie więzi z naturą. Na tle wielkich wydarzeń historycznych, od wojen po zmiany polityczne, autor odkrywa przed czytelnikiem piękno i dramatyzm ludzkiego życia.
"Pod Jaworem" to nie tylko kronika wydarzeń, ale także głęboka refleksja nad losem człowieka, jego marzeniami i tęsknotami. Struga zabiera nas w podróż, której nie zapomnimy – pełną tajemnic, duchowych objawień i skomplikowanych emocji.
Czytając tę książkę, zanurzycie się w atmosferze beskidzkich legend i odkryjecie historie, które na długo pozostaną w waszej pamięci. "Pod Jaworem" to lektura obowiązkowa dla każdego, kto pragnie zrozumieć ducha gór i ludzi, którzy w nich żyją.
Jan Nowak-Jeziorański mówił o Bieszczadach, że jest to miejsce, w którym odpoczywa dusza. Nic dziwnego więc, że to właśnie te polskie góry stały się scenerią dla powieści o poszukiwaniu wolności i szczęścia. Główna bohaterka „Bieszczadzkiej liberty” to kobieta doświadczona i spełniona, ale nadal głodna życia. Kiedy to stawia przed nią ciekawe osoby i kusi przygodą – wybiera nieoczywiste ścieżki. Zdobywa kolejne szczyty, rozwijając siebie w zgodzie z naturą i swoimi pragnieniami. Rudowłosa Małgorzata jest w tej postawie idolką dla mniej śmiałej Bożeny. Mimo różnicy charakteru i pomimo różnych wyborów życiowych, które nie zawsze wzajemnie aprobują, przyjaciółki wspierają się, a Bieszczady stają się wymarzonym domem dla ich pięknych dusz.
Bogowie, Dusze i bezwzględni tropiciele nadludzkich sił splatają losy z pozoru niepowiązanych ze sobą ludzi. Klaus, skołowany chłopak, który w wyniku niewyjaśnionych wydarzeń stracił pamięć, Rose i Charlotte, bliźniaczki porwane z domu z powodu ich tajemniczych mocy, muszą połączyć siły, by uciec od brutalnej rzeczywistości, w jakiej się znaleźli, i wywalczyć prawo do spokojnego życia. Grupa szybko dochodzi do wniosku, że walkę z ich prześladowcami można wygrać tylko w jeden sposób – sprzymierzając się z drzemiącymi w nich Duszami.
„Mamo, mamy dla ciebie niespodziankę” to poruszająca powieść z czasów II wojny światowej i trudnych lat powojennych. Splatają się w niej losy dwóch rodzin – polskiej i niemieckiej – dotkniętych tragedią tamtych bolesnych dni. Autor zabiera nas w świat, w którym śmierć niemal każdego dnia zaglądała ludziom w oczy, a ich życie często nie miało większego znaczenia. Pokazuje jednak, że nawet wtedy można było zachować człowieczeństwo, szczerze kochać, kierować się moralnością i być wolnym od zgubnych ideologii. Sięga do głębi ludzkiej duszy, aby odsłonić to, co w nas najpiękniejsze.
Dariusz Grabowski – ur. w 1945 r., absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie, po wielu latach pracy w instytucjach państwowych i prywatnych, przebywa na emeryturze. Lubił podróże, szczególnie morskie, pod żaglami, ale osiadł „na mieliźnie” i z ogromną ochotą zajmuje się pisaniem. Ponieważ wyobraźnię ma sporą, realizacja nowej pasji przychodzi mu bez wielkiego wysiłku. Kiedy miał mu się urodzić wnuk, napisał dla niego siedemnaście bajek-usypianek. Autor następujących publikacji: „Jad czarnej wdowy”, „Zapach bzu”, „Kąt odbicia &Spirala zła”, „Vis-a-vis twojego okna”.
Anna jest dojrzałą kobietą, z zawodu nauczycielką, której życie wypełnione jest rutyną. Po zakończeniu roku szkolnego decyduje się na urlop zdrowotny. Perspektywa rocznego odpoczynku nie jest dla niej zbyt optymistyczna – kobieta obawia się jeszcze większej nudy i monotonii.
Pewnego dnia Anka otrzymuje list od starego znajomego, pana Stanisława. Po jego przeczytaniu postanawia zostawić wszystko i pojechać na kilka dni do Rajczyna, gdzie pan Staszek prowadzi cukiernię. Kobieta początkowo czuje się obco w miasteczku, lecz szybko poznaje wiele życzliwych osób. Pewnego wieczoru podczas porządków znajduje starą fotografię. Pamiątka zaprowadzi ją do odkrycia rodzinnej tajemnicy, która całkowicie zachwieje jej światem i zaburzy dotychczasowy spokój. Sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje, gdy w Rajczynie dochodzi do tajemniczych włamań…
Historia Anny pokazuje, że życie bywa przewrotne. Czy Anka sprosta próbom, na jakie wystawi ją przekorny los? Czy wśród tajemnic, intryg i kłamstw, z którymi przyjdzie jej się zmierzyć, ma szansę odnaleźć szczęście i… prawdziwą miłość?
„Komórka Zoe” przenosi nas w świat najmłodszych. Razem z tytułową bohaterką udajemy się do jej szkoły, do rodzinnego domu, a nawet na plac zabaw. Poznajemy jej znajomych, jej codzienne radości i troski, które w odczuciu kilkuletniego dziecka urastają do wielkich problemów. Jak mówi sama autorka: „Odkąd pamiętam, zawsze pisałam różne teksty. Pomagały mi zmierzyć się z trudną rzeczywistością. Pomysł na akurat tę książkę zrodził się we mnie przypadkiem, gdy widziałam dzieci na placu zabaw z telefonami w ręku. Wtedy zrozumiałam, że coś jest nie tak. Pomyślałam, że mam ważną informację dla dorosłych – muszę im przekazać, że warto czasami się zatrzymać i przeznaczyć swój cenny czas na bycie z dzieckiem. Za kilka lat tylko ono będzie pamiętało, że ciągle zostawaliśmy dłużej w pracy. Zwolnijmy! Twórzmy wspomnienia, bo jedynie one nam zostaną”.
Anna Trojanowska – na co dzień pracuje jako projektant wnętrz. Uwielbia sztukę współczesną pod każdym względem. Swoją pasją zaraża córkę. Kocha podróże, zwłaszcza te z rodziną. Dzięki życiowej ciekawości odkrywa świat i siebie samą na nowo każdego dnia.
„Krople czasu” to z pozoru biograficzna, odwołująca się do faktów opowieść o mojej rodzinie. Głównymi bohaterami są rodzice, ale na drugim planie ważną rolę odgrywają krewni bliżsi i dalsi oraz – traktowani jak rodzina – inni współmieszkańcy niewielkiej wioski malowniczo usytuowanej na prawym brzegu Liwca.
Rzecz snuje się bez szczególnego przywiązania do chronologii, choć na otwarcie czytelnik otrzymuje legendę o pierwszych osadnikach przybyłych z Szaflar na Podhalu i założycielach imponująco rozrosłego genedrzewa, zaszczepionego pod koniec XVIII wieku na pograniczu Mazowsza i Podlasia.
W głębi, pod rekonstruowanymi dziejami życia Marianny i Marcela, ich przodków i potomków, rozwija się coś ważniejszego: osobista refleksja syna bohaterów nad przemijaniem i ucieczką od przemijania w świat pamiątek, dokumentów, zapisków itd. – artefaktów mówiących do nas językiem tajemniczym, pełnym zagadek i niedomówień. Narrator jednak unika patosu, a w jego miejsce stara się wprowadzać ironię, humor, grę słów, by zachować stosowny dystans do tej osobistej bądź co bądź historii.
O autorze:
Jest polonistą, nauczycielem, animatorem kultury, redaktorem. Wydał trzy tomiki poetyckie i reportaż. Nagradzany głównie w lokalnych konfrontacjach, ostatnio (w 2023) otrzymał nagrodę w międzynarodowym konkursie na opowiadanie (Instytut Kultury, „Uchodźcy…”). Mieszka i pracuje w Warszawie oraz w rodzinnych Borzychach, gdzie koncentruje się narracja właśnie wydanej przez WFW książki „Krople czasu”.
Nie ma w tej powieści fikcyjnych postaci, choć pojawia się rozjuszony dziadek z toporkiem w ręku, macocha taka, jakiej wymaga prawdziwa baśń, ludzkie losy poprowadzone krętymi drogami okrutnej historii XX wieku.
Obok nienawiści rodzi się – jak w każdej wielkiej i małej biografii – płomienna miłość. Bo bez namiętnych uczuć nie ma interesującego, „Niezwyczajnego życia”.
Wiele intrygujących scen i niedopowiedzeń przeplata się w tej urokliwej gawędzie rodzinnej. Trzeba być uważnym czytelnikiem, by te sploty rozsupłać.
To nie jest książka na plażę!
Niejednoznaczne jest podwójne autorstwo tej książki, rozpala ciekawość los głównej bohaterki Zofii. Gorączkowo szukamy śladów zdarzenia, które sprawiło, że pierwszą wersję powieści pożarły płomienie. Ale to już musi pozostać tajemnicą. A dla ukojenia otrzymujemy wiersz Rajmunda Szklarskiego.
Tak poczynać sobie z czytelnikiem może jedynie wytrawna pisarka – jak Dorota Majewska, która ma w swoim dorobku powieści obyczajowe, biograficzne i historyczne. Często podkreśla, że na jej twórczość miała wpływ długoletnia przyjaźń z Wojciechem Siemionem. Trudno z tą tezą polemizować, skoro w jego Petrykozach zrodziły się „Cztery pory (u-) roku”, „Nie nazywaj mnie Pamelą (2014), „ ‹‹Zośka›› moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej z Aleksandrą Prykowską (2017), „Cudzoziemki” (2019), „Zapamiętaj imię konia” (2020), „Łączniczka ‹‹Zośki››. Wspomnienia Danuty Rossman z A. Prykowską” (2021), „Niebezpieczne ścieżki” (2023).
„Wnikliwość” to opowiadanie o różnych ludziach, uwikłanych w pułapki świata materialnego i zmysłowego, targanych egoistycznymi pragnieniami, błądzących i zniewolonych ograniczeniami własnego umysłu. Bohaterowie, odczuwając niezrozumiałą tęsknotę za czymś lepszym, dokonują osobistego rozrachunku podczas symbolicznej podróży w głąb siebie – dzięki której odkrywają przewagę świata duchowego.
Losy bohaterów, których drogi przeplatają się w różnych wymiarach świata doczesnego i spirytualnego, niekiedy poza przestrzenią i czasem, stanowią punkt wyjścia do refleksji nad ludzkim losem, przeznaczeniem, naturą świata, do poszukiwania odpowiedzi na pytania: Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy?
Autorka ukazuje różne wymiary rzeczywistości, dwa równoległe światy, ten, który widzimy i którego doświadczamy, i ten niewidzialny, niedostępny ludzkim zmysłom. To powieść niezwykła, trochę mroczna, gdzie świat realny przeplata się z tym irracjonalnym, a całość osnuta jest elementami onirycznymi i mistycznymi.
To opowieść o wędrówkach dusz, o podróży spirytualnej, o doświadczeniu duchowego przebudzenia, o odnajdywaniu siebie w świecie zdominowanym przez ziemskie pokusy, o braniu odpowiedzialności za własne czyny oraz o tym, że droga prowadząca do zrzucenia balastu świata materialnego, w który zostaliśmy wrzuceni, nie jest łatwa, ale konieczna do duchowego odrodzenia.
Hanna Chlebicz Ruesch – malarka pochodząca z Warszawy, jej obrazy wystawiane były w galeriach w Johannesburgu, Pretorii i Warszawie. Dużo podróżowała po świecie. „Wnikliwość” to debiut literacki autorki.
„Strażnik umysłu” to duchowa podróż do wnętrza siebie. Bohaterowie powieści w tajemniczy sposób przenoszą się w zaświaty, gdzie toczą wewnętrzną walkę, odkrywając zakamarki swojej duszy. Ich życie jest pasmem nieszczęśliwych zdarzeń, które w tajemniczy sposób łączy bohaterów. Jest to książka z przesłaniem, trzymająca w napięciu opowieść o ludziach, których podobne przykłady nieraz spotkaliśmy w swoim życiu.
Inspiracją do wyrwania się z tak zwanej mojej strefy komfortu – wyznaje autorka w komentarzu do „Strażnika umysłu” – stały się książki, dzięki którym mój umysł doznał olśnienia. Zmiana nie nastąpiła od razu. Niejeden raz powracałam do starego, utartego sposobu myślenia. Za każdym razem, kiedy się na tym przyłapałam, wiedziałam, że natychmiast muszę to zmienić. Bohaterowie mojej powieści również zmagają się z panoszącym się w ich umysłach negatywnym myśleniem, a co z tego wyniknie?
Miłość z nienawiścią potrafią się spleść w najbardziej nieoczekiwane figury, mogą z życia uczynić sielankę, ale też równie łatwo – otworzyć piekielne wrota. Alicja Flis stworzyła historię, która od początku do końca trzyma w napięciu. Pisarka bowiem zdaje sobie sprawę, jak potężnym kreatorem ludzkich losów jest przypadek. On zrządził, że Julia, młoda lekarka z Polski, trafi na ten sam oddział szpitala we Florencji, co jej włoska rówieśnica Sandra. Ten sam przypadek ułoży bieg zdarzeń tak, że nieznane sobie wcześniej kobiety zaprzyjaźnią się, podejmując heroiczną walkę ze złem, objawiającym się tym razem pod pozorami miłości czułej i wrażliwej. Dość! Nie zdradzę więcej ni słowem przebiegu ekscytującej akcji. Nie chcę Czytelnikom i Czytelniczkom odbierać przyjemności, której z pewnością doświadczą, dając się – niczym na skrzydłach tajemniczej, szmaragdowej ważki – przenieść do słonecznej Toskanii.
Alicja Flis kocha podróże, bo to dzięki nim powstają jej książki. Autorkę urzekają miejsca, ludzie i niezwykłe historie. Wyprawa do Asyżu zaowocowała wydaniem tomiku poetyckiego „Nie będę przepraszać za miłość...". Rzym zainspirował Alicję Flis do napisania powieści „Złudzenia", a wyprawa do Val di Sole stała się miejscem akcji „Cieni w Dolinie Słońca”. Podróż do najbardziej romantycznego miasta na świecie natchnęła autorkę do napisania „Weneckiej mgły". Potem była „Wyspa najdłuższych nocy", czyli pełna wielkich namiętności powieść, której akcja toczy się na Gran Canarii. W powieści Pocałunek Boga" zabrała swoich czytelników na wyspę wiecznej wiosny, na Maderę. W najnowszej książce pt. „Szmaragdowa ważka” powróciła do Włoch, do fascynującej krainy malowniczych wzgórz, cyprysów, winnic i gajów oliwnych, do niezwykłej i tajemniczej Toskanii.
„Armia cieni” jest książką wielopiętrową. Dziewięćdziesięcioletni Piotr Nałęcz, weteran Powstania Warszawskiego, zmagań z Komuną, Postkomuną, miłością, samotnością i swoimi słabościami, wspomina w dniu urodzin niesamowite wydarzenia, jakich był świadkiem, swoich bliskich, przyjaciół i wrogów. Wszyscy oni przenieśli się już na tamten świat, ale w jego pamięci są wciąż żywi i aktywni. Dzięki ich głosom bohater próbuje zrozumieć swój los, Polskę i Boga, wiarę w którego boleśnie utracił. Ta wiara wydaje mu się kluczowym problemem czasów i miejsca, w jakich mu przyszło żyć. Znajomość z wielkimi przywódcami Kościoła i z tymi, którzy mu się sprzeniewierzyli, zmusza go do rachunku nie tylko swojego sumienia, ale też tych bliźnich, którzy ofiarowali Bogu swój los i mimo wiary nie uzyskali odpowiedzi na najważniejsze pytania.
Powieść staje się labiryntem pytań bez odpowiedzi. W ich poszukiwaniu Piotr Nałęcz decyduje się opisać losy swego przyjaciela, jakim stał się dla niego jeden z najwierniejszych synów Kościoła, szlachetnego i cierpiącego z powodu wielu wątpliwości księdza Karola. Jego życie i śmierć stają się drugim filarem powieści, a zawarte w historii księdza zapisy losów kolejnych bohaterów dają szansę wsłuchania się w ich niekończącą się dyskusję z Bogiem i domagania się od niego znaku dającego pewność, że istnieje. Takich bohaterów jest w tej opowieści bardzo wielu. Część z nich to postacie historyczne, znane, kochane, a czasem znienawidzone. Część to osoby fikcyjne, ale różnica między nimi zaciera się w świadomości narratora, który traktuje je wszystkie jako naznaczone wspólnym losem narodu doświadczonego przez Boga czy Historię nazbyt okrutnie.
Bez względu na to, w co człowiek wierzy i jak pojmuje siły wyższe rządzące światem i ludzkim losem, miłość i miłosierdzie wydają się wartościami, które postrzegane są przez wszystkich jednakowo: jako pełnia, jedność, wolność. Warto zatem pielęgnować je jako najważniejsze w życiu – są bowiem kwintesencją człowieczeństwa, swoistym darem dla jednostki. Czy jednak ofiarowanym na zawsze i bezwarunkowo?
Mieczysław Jacek Skiba, mistyk będący kolejną inkarnacją Archanioła Michała, podkreśla, że świat w obecnej formie jest zagrożony przez siły ciemności i może ulec zagładzie, zaś jedynym ratunkiem dla niego jest podążanie za naukami i wskazówkami zawartymi na kartach niniejszej publikacji – głoszonymi przez jednostkę oświeconą, której dane było doświadczyć i nieba, i piekła. Nie trzeba w nie bezrefleksyjnie wierzyć, ale warto poznać prawdę, by móc zmienić ten świat na lepsze. Mieć świadomość zagrożenia i umiejętnie z nim walczyć.
Krzysztof Lewandowski ukończył Wydział Prawa i Administracji na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach oraz studia menadżerskie w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Był stałym współpracownikiem Wydawnictwa Prawniczego LexisNexis, w którym wydał m.in. dwie książki: „Zarządzanie nieruchomościami" i „Ubezpieczenie nieruchomości”. Publikował w „Rzeczpospolitej”, „Gazecie Prawnej”, „Gazecie Ubezpieczeniowej”, „Prawie Asekuracyjnym".
W 2006 roku został powołany na stanowisko zastępcy prezydenta miasta Zabrze. Od tego momentu jego zainteresowania publicystyczne poszerzyły się o aspekty historyczne, obejmują zagadnienia zarządzania, prawa i historii przedsiębiorczości Górnego Śląska. W 2010 roku ukazała się książka „Zostać milionerem według Karola Goduli”. Oddana właśnie do rąk czytelnika pozycja jest kontynuacją historii przedsiębiorców Górnego Śląska, żyjących w XIX i XX wieku.
Guido Henckel von Donnersmarck – bliski przyjaciel Bismarcka, człowiek zaliczany do najbogatszych Europejczyków swoich czasów, mąż słynnej paryskiej kurtyzany, wielki górnośląski przedsiębiorca, właściciel kopalń i hut w Zabrzu, Świętochłowicach, Rybniku. Jedna z nich stała się przestrzenią muzealną i nosi imię – „Guido”. To Zabytkowa Kopalnia Węgla Kamiennego w Zabrzu. Jego pałac w Świerklańcu (niem. Neudeck, woj. śląskie), nazywany „Małym Wersalem", został zaprojektowany przez architekta cesarza Napoleona III. Donnersmarck w Berlinie zakupił pałac zwycięzcy pod Waterloo, a w Paryżu zbudował jedną z najpiękniejszych rezydencji tamtego czasu. Fundacja, którą założył przed śmiercią, działa w Berlinie do dziś i pomaga niepełno- sprawnym.
Książka jest fascynującą opowieścią o losach niezwykłego człowieka, osadzoną na tle historycznym Europy i Śląska przełomu XIX i XX wieku.
„Panienki. czyli szesnaście opowiadań erotycznych” to tekst, którego erotyzm nie jest medycznie dosadny, ale też nie wstrzymuje się przed wstydliwym niedopowiedzeniem. Cielesność nie jest obok uczuciowości - mankament konstrukcyjny zbyt wielu polskich pisarzy; jest ona tak oczywista jak uczucia i, tak samo jak one, uskrzydlająca, a dla uważnego czytelnika - wzbogacająca.
Od redakcji
Dwaj bracia, pisarz i rysownik, pochylają się nad urodą i tajemnicą kobiecości. Sylwetki, opisane i narysowane, kuszące i romantyczne, otoczone podziwem dla ich powabu i uroku, mają jednak więcej niż jedno oblicze. W postaci kobiety, choć elegancko wygiętej i pełnej obietnic, jak klepsydry wypełnionej pokusami w miejsce piasku, bracia odkrywają-ukrywają niedoskonałości, które pospołu z pięknem tworzą fascynującą całość.
Franciszek Maśluszczak
Jak to się dzieje, że znawca i tłumacz poezji amerykańskiej, wielbiciel beatników i nauczyciel akademicki wykładający informatykę, pisze erotyczne opowiadania? Ten podtytuł wprowadza w błąd i w błąd nie wprowadza. Książka jest jakby utopią szczęśliwej zmysłowości i są w niej niemal wyłącznie momenty – tak w pokoleniu autora i moim nazywano sceny erotyczne w filmach. Gdyby jakiś purytanin dopatrzył się w niej pornograficzności, to by przyznał, że to pornograficzność poczciwa. Żadnej tu brutalności, żadnych obscenicznych słów, sama dobra energia, a „panienka” i „nagusek” wzbogacają ubogie polskie nazewnictwo. Będąc hymnem sławiącym kobiecość, a trochę gawędą w duchu oświeceniowym, opowiadania te zarazem mocno zakorzenione są w patriarchalności. Feministki powinny rozszarpać Zalewskiego jak Menady Orfeusza, choć jego narratorowi (i bohaterowi) na myśl by nie przyszło wyrzekanie się kobiet. „Panienki” albo pisane są serio i wówczas można im zarzucić naiwność i parę innych rzeczy, albo są dość przewrotnym żartem, o czym mogłyby świadczyć frazy takie jak „precyzyjnie ułożony bukiet konwalii” czy „butelka grolscha poprawiła mi krążenie krwi w mózgu i zacząłem myśleć”.
Bohdan Zadura
Jan jest mężczyzną, który najlepsze lata swojego życia ma już za sobą. Tak przynajmniej mu się wydaje, a jego samotną codzienność ubarwiają sporadyczne rozmowy z córką. Wszystko w życiu Jana się zmienia, gdy dołącza do klubu seniora. Budzą się w nim drzemiące i niespełnione marzenia oraz pragnienia. Mimo konserwatywnych przekonań, łamie swoje zasady. Angażuje się w relacje damsko-męskie, których finał mocno zaskoczy czytelnika.
Jednak nie losy Jana zdają się być główną fabułą. Autorka wplotła w nie, wybijający się na pierwszy plan, wątek polityczny Polski, który ma duży wpływ na decyzje i losy wszystkich przedstawionych w książce postaci.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
