„Po drodze do szczęścia” to kontynuacja „Drogi do szczęścia” Macieja Hamerlińskiego, młodego pisarza, podróżnika, a przede wszystkim niepoprawnego marzyciela.
Główna bohaterka powieści po raz kolejny zaprasza nas do swojego świata i odsłania go przed nami w pełnej okazałości, z całym jego bogactwem i złożonością. Szukając swojego przepisu na szczęście, musi zmierzyć się nie tylko z samą sobą, z własnymi ograniczeniami i obawami, ale także z wciąż funkcjonującymi w naszym społeczeństwie przekonaniami na temat roli kobiety – najlepiej stojącej w cieniu mężczyzny i zajmującej się pielęgnowaniem ogniska domowego. Walka o własne szczęście zmusza ją do trudnych wyborów, niekiedy dla niej bolesnych i pozornie niezrozumiałych. Dzięki nim pozostaje jednak wierna samej sobie, uczy się, jak nie poprzestawać na małym i nieustannie dążyć do realizowania własnych marzeń. Warto wkroczyć na drogę do szczęścia zaproponowaną przez Macieja Hamerlińskiego i nie ustawać w tej wędrówce nawet na najkrótszą chwilę.
„Spowiedź Kanarka” to pozycja książkowa, która wymyka się z klatki tego, co zwyczajne i przewidywalne. Odnosi się to również do powszechnego rozumienia spowiedzi i tego, kto jej słucha. Składa się z dwunastu części. Ma jednego autora i tysiące odbiorców, bo tylu, ze względu na swoje walory, powinna znaleźć. Tak! Jesteś jednym z nich i od Ciebie zależy czym jej treść będzie w Twoim życiu – łykiem gorącej herbaty w porze chłodnych emocji albo mocnym trunkiem, którym wzniesiesz toast z jej bohaterami. Potrzebujesz tej książki tak jak ona jest otwarta na Ciebie – dosłownie i w przenośni. Niezależnie od strony, na której odczujesz to, co intryguje, zadziwia lub wchodzi w polemikę.
Jacek Słowiński w sugestywny sposób opisuje to, co umyka percepcji codzienności choć określa jej sedno. Mierzy się z dramatami wyborów, których dokonujemy z własnej lub przymuszonej woli. Odkrywa drugie i siódme dno tego, co sprawia, że oddychamy i wykraczamy poza horyzont, który bez jasności dnia nie ujawni azymutu nieba. „Dzień” to jeden ze stanów, w których kryje się tajemnica tego wydawnictwa. Gdy je przeczytasz, oczytasz i doczytasz (zaiste, w całości!) – okaże się, iż każdy z rozdziałów przeżywany przez pryzmat emocji, które narodziły się na wcześniejszych kartach, zyskuje wymiar budzący coś nowego. Można odnieść wrażenie, że Autor pisze na przekór (lecz nie przekornie) czasom, które nie znajdują czasu na odwagę pójścia pod prąd. Co więcej, w czasie, w którym drukowane książki nie cieszą się taką popularnością jak niegdyś. A jednak swoje zapiski oprawia w okładkę klasycznej książki – jakby podkreślał wartość tego rodzaju formy, która mniej bądź bardziej świadomie determinuje odbiór wnętrza. A jest ono bogate. Polecam tę książkę każdemu, kto uważa lub sobie jeszcze nie uświadomił, że sens nie jest stanem finalnym. Ujawnia się głównie poprzez jego poszukiwanie.
Żar i mróz, świat cyfrowy i realny, przypływ oraz odpływ, zaufanie i zdrada, mniemanie o sobie i twarz, która nie spojrzy nam prosto w oczy nawet w lustrze – z podobnych światów i wszechświatów Jacek Słowiński ubiera w zmysły świat swoich wizji, choć nie tylko… Czyni to z autorską premedytacją, jakby z każdym z nas był „na ty”. Chce być „na ty”. Chce BYĆ…
Mottem tej książki są słowa – „Życie jest tym, co zdarza się nam, gdy jesteśmy zajęci snuciem planów na przyszłość”. Jeśli tak jest to warto marzyć i śnić, żeby pragnieniom nadać taką moc, aby choć po części spełnione, dały nam sytość. Naszemu Autorowi to się udało.
Dominik Górny
Kłótnia z ojcem i niewyparzony język Valdiego kończą się wezwaniem do WKU, celem odbycia obowiązkowej służby wojskowej. Młody człowiek wyrusza do jednostki z nastawieniem: „odsłużyć, a nie zasłużyć”. Na swojej drodze spotyka zarówno znajomych z rodzinnych stron, jak i zupełnie obcych ludzi, z którymi w mniejszym lub większym stopniu splecie swoje losy. Opowieści wojskowe Valdiego przeplatają się z poniekąd tragiczną historią jego przyjaciela z jednostki – Gonza.
„Pijany BiB-ol, czyli 1,5 komandosa” to retrospektywna opowieść z dwuletniej służby wojskowej. Autor z przymrużeniem oka pokazuje życie w armii, z jego pozytywami, jak i negatywami. Zgodnie z maksymą, według której kierują swoimi działaniami bohaterowie książki, Valdi i Gozno zgłębiają tajniki skutecznego sposobu „wyskoczenia na lewiznę”, otrzymania przepustki czy załatwienia kilku dni urlopu nagrodowego.
Kolejna odsłona autora książki „Targi z Bogiem”.
„Uśmiech nieśmiertelności” to osobliwa książka. Autorka pisze o zjawiskach niedostępnych bezpośredniemu poznaniu, które stają się pretekstem do dyskusji na temat ludzkiego życia i kondycji współczesnego świata. O czym jest „Uśmiech nieśmiertelności”? O doskonaleniu siebie, o otwarciu się na drugiego człowieka, o odkrywaniu i budzeniu w sobie pokładów sił, o których istnieniu nie wiemy, a dzięki którym możemy kształtować swoje życie i na nie wpływać, o tym, że nie jesteśmy w stanie zmienić całego świata, ale możemy zmienić swój stosunek do niego, o życiu w zgodzie z samym sobą, o tym, jak odnaleźć wewnętrzny spokój oraz pogodzić życie duchowe z dominującą dzisiaj kulturą konsumpcjonizmu, o tym, jak żyć i nie zatracić siebie we współczesnym świecie.
Od autorki:
Moje życie było i jest barwne: 20 lat etatowego dziennikarstwa; 10 lat spędzonych w warmińskich lasach na prowadzeniu Ośrodka Naturoterapii. Doprowadziło mnie do opanowania INTUICYJNEGO PISANIA. Czym ono jest? Opowiada o tym „Uśmiech nieśmiertelności”. Dlaczego „Uśmiech nieśmiertelności” warto przeczytać? Moje życie pokazało mi, że wiek jest moim przyjacielem, a nie wrogiem.
Dalsze losy bohaterów książki „Szczęściarz!”
W życiu Piotrusia dzieje się bardzo wiele. Spotkania rodzinne przeplatają się z zabawą z przyjaciółmi z podwórka, a czasami łączą się we wspólne działania. Ciekawy świata chłopiec z odwagą podchodzi do nowych przygód, które stają na jego drodze. Tak się dzieje podczas świąt Bożego Narodzenia u dziadka na Mazurach. Podobnie wtedy, kiedy jego dziadek postanawia związać się z panią Basią, a chłopiec jest uczestnikiem podwójnego ślubu i wesela.
Jego świat odrobinę staje na głowie, kiedy tata wraca do domu z informacją o nieodległej w czasie przeprowadzce do nowego domu w Wesołej. Wszyscy, zarówno krewni, jak i znajomi, pomagają w rodzinie Szymczyków w pakowaniu całego dobytku. Nowy dom i okolica okazują się świetnym miejscem do zawierania nowych przyjaźni.
Autorka w piękny sposób opisuje relacje międzyludzkie, a nawet międzygatunkowe – wszakże chłopiec rozumie mowę zwierząt. Spotkani przez Piotrusia ludzie i zwierzęta uczą go, w jaki sposób budować prawdziwe przyjaźnie, oparte na wzajemnej pomocy, wsparciu i bezinteresownym dobru.
Lusia jest dwunastoletnią marzycielką i buntowniczką. W wyniku dziwnego zrządzenia losu, za pośrednictwem starego stojącego zegara, przenosi się do świata fantazji, gdzie dobro walczy ze złem. Wydarzenia, których staje się główną bohaterką, mają wpływ także i na nią, doznaje olbrzymiej przemiany. Przygody, których doświadcza i spotkania z postaciami po drugiej stronie rzeczywistego świata sprawiają, że w inny, lepszy, sposób postrzega swoich bliskich i to, co ją z nimi łączy. Rozumie, że przeżyta historia miała głębszy sens.
Opowieść, która w niezwykły sposób traktuje o relacjach rodzinnych, międzyludzkich, a nawet międzygatunkowych. Niepełnoletnia bohaterka, która zostaje umieszczona w sierocińcu, stara się odnaleźć swoje miejsce na ziemi. Próbuje naprawić swój błąd w momencie, gdy pojmie, jaki wpływ miał na nią samą i jej otoczenie. Za sprawą starej szafy przenosi się do innego wymiaru, by poznać historię swojej rodziny, poznając nie tylko krewnych, ale też istoty nadprzyrodzone, które pozwalają jej zrozumieć pewne ważne aspekty życia.
Inni – niepełnosprawni, bezdomni, starzy, opuszczeni, głodni, stanowiący mniejszość albo po prostu za bardzo zaangażowani, za mocno czujący, ingerujący w ustalony porządek, który tak naprawdę jest nieporządkiem. Czesław Sikorski wydobywa ich postaci z cienia. Stawia przed czytelnikiem bez komentarza. Pozostawia ocenę działań ludzi i funkcjonowania świata sumieniu każdego, kto zechce się skonfrontować z tym, co niekoniecznie wygodne i miłe. W tomie opowiadań „Inni” opisane zostały uniwersalne postawy, sytuacje, które zdarzają się codziennie. To rzeczywistość, o której wolimy nie myśleć i na którą świadomie lub nieświadomie się zgadzamy. Stajemy się jej częścią, niemymi świadkami bezprawia i nieczułości. Pogłębiająca się obcość i niesprawiedliwość nie jest jednak w stanie ogołocić świata z tego, co dobre i piękne. W smutnym życiu „innych” widać promyki nadziei – to uznanie i szacunek bliskich, talent, który pozwala żyć, to życiowa mądrość, która jest ponad małostkowością i nienawiścią.
Od autora:
Książka, którą przygotowałem, jest zbiorem dwudziestu opowiadań dotyczących większych lub mniejszych krzywd, jakich doznają ludzie w różnych sytuacjach społecznych. Przyczyną opisanych tragedii, dramatów, nieporozumień i konfliktów jest brak zrozumienia dla ludzi, których zachowania są nietypowe, odmieńców wyłamujących się z obowiązku przestrzegania utrwalonych w danym środowisku wzorów kulturowych. Stąd tytuł zbioru – „Inni”.
Zdarzenia opisane w opowiadaniach związane są z uprzedzeniami, które decydują o stosunku do mniejszości i ludzi upośledzonych. Wynikają z różnicy oczekiwań, będącej przyczyną konfliktów małżeńskich, czy z odmienności reakcji na niestandardowe sytuacje społeczne w miejscu pracy lub miejscu zamieszkania.
Czarne Wrota przyzywają cierpiących i przepełnionych goryczą. Co wyłoni się z tego portalu do Krainy Cienia, kiedy trójka bohaterów – następca cesarskiego tronu Tremenu, mały niemowa oraz młoda dziewczyna z rybackiej wioski – będą kierowani magicznymi artefaktami? Zawiść, zdrada, intrygi i mylne osądy bohaterów przyniosą ogromne zagrożenie nie tylko przyszłemu cesarzowi, ale całej jego krainie. I chociaż czarodziejka Livia, mag Kurt z Kobben oraz mnich Wilhelm starają się wspólnie uchronić cesarstwo przed smokiem Ermarem i jego potomstwem, wszyscy muszą spojrzeć we własny Cień, i przekonać się, że nikt nie jest bez winy.
Urodziłem się na swoje nieszczęście jak każdy człowiek. Był mroźny styczeń 1949 roku. Pamiętam, już w minutę po urodzeniu pomyślałem sobie, zimno tu na świecie jak diabli. Po co mi to było? Ale czy ktoś mnie pytał o zgodę?
Miejscem nieszczęsnych narodzin było Podlasie – historyczna kraina różnych dziwnych ludów: Prusów, Jaćwingów, Litwinów, Rusinów, Polaków, Żydów. Trochę też pałętało się tutaj Tatarów, Krzyżaków, Szwedów, Cyganów i tym podobnych turystów. Dlatego ojciec mawiał nieraz wielce poirytowany: „Polak katolik, to rozumiem, wszystko jasne. A tu łażą jakieś przybłędy”. Trudno, myślałem sobie już w minutę po urodzeniu, nie każdy ma szczęście przyjść na świat w eleganckiej Warszawie, gdzie same Polaki katoliki. Po różnych dziurach ludzie też muszą się rodzić.
Przez szkołę podstawową jakoś się przeczołgałem, raz sam z niej uciekałem, innym razem wyrzucano mnie. Przydomki tam miałem różne. Głodomor – bo dzieciom chleb z tornistrów podkradałem. Chuligan – bo jak mnie mordę siniaczono, to ja innym też siniaczyłem. Jeśli nauczyciele bili nas po pyskach, to my snuliśmy plany, jak ich pozabijać.
Opowiadam się od początku, żeby zamazać rozdarcia. Skupiam się jak światło na siatkówce, mimo że jestem powietrzem, jeśli powietrze może być czymś więcej niż tylko zbiorem znaków. Każdy krok tej historii jest wyprawą przez czas, każdy mijany foton to dźwięk logicznego absurdu, każdy zasłyszany śmiech jest refleksem, zakochanym w ciemności gardła.
Dlaczego pralnia i dlaczego październikowa? Bo powieść Haliny Grochowskiej przedstawia losy pięciu rodzin zamieszkałych w kamienicach otaczających jedno z zielonogórskich podwórek w latach 1952–58, a więc w czasach, w których Październik pełni funkcję symbolu.
Pralnia, oprócz tego, że była pralnią, dawała bezpieczną przestrzeń wspólnego słuchania zabronionych przez władzę rozgłośni radiowych i swobodnych dyskusji na wszelkie tematy dotyczące niełatwej sytuacji w kraju i za granicą. Sąsiedzi spędzają ze sobą wiele czasu, a wiążą ich tajemnice nielegalnych interesów i rozlicznych problemów, możliwych do rozwiązania tylko przy wzajemnym zaufaniu i wsparciu.
W warunkach gdy dorośli doświadczają zagrożenia aresztowaniem i represjami, ich dzieci przeżywają swoją Arkadię dzieciństwa – na przekór tym ponurym czasom. Jednak niepostrzeżenie i systematycznie oblepia ich i kształtuje socrealistyczna indoktrynacja. W szkole stykają się z wynikającymi z dramatycznych przeżyć wojennych dziwnymi zachowaniami nauczycieli. Wymyślają niebezpieczne zabawy, nie stroniąc od strzelania z procy i forsowania okolicznych przybudówek, szop i płotów. Organizują kończące się fatalnie wyprawy na szaber do pobliskich ogrodów. Nieustannie wprowadzają dorosłych w konsternację, gdy ujawniają zupełnie inne ambicje i plany niż ich rodzice, gdy byli w ich wieku.
Przez te wszystkie lata rozwija się przyjaźń Grażynki i Mariuszka – kilkulatków droczących się przy każdej okazji, ale pomagających sobie w opiece nad młodszym rodzeństwem i wspierających się w podwórkowych konfliktach.
W niewyjaśnionych okolicznościach ginie nastolatka, ale sprawca nie zostaje schwytany. Zrozpaczona rodzina zmarłej postanawia przenieść się do małego miasta, znacznie oddalonego od Atlanty z nadzieją na nowy start. Lennie, siostra zastrzelonej Tarryn, z wiarą patrzy w jutro, starając się powrócić do dawnego trybu życia. Jednak na każdym kroku ma do czynienia z trudnymi do wyjaśnienia, a także niebezpiecznymi wydarzeniami.
Kto zabił Tarryn? Co wspólnego mają mieszkańcy miasta z Lennie i jej rodziną? Czy Lennie z pomocą przyjaciół rozwikła zagadkę morderstwa swojej siostry?
„Open mind” to trzymający w napięciu thriller psychologiczny, w którym zjawiska z pozoru zwyczajne otrzymują nimb tajemniczości, a najstraszniejsze koszmary stają się codziennością. Jest to książka, która sprawia, że trudno oddzielić jawę od snu.
Tam, gdzie przestaje rządzić Bóg, władzę zaczyna sprawować człowiek, a tam, gdzie rządzi człowiek, pojawia się… zło.
Dla niektórych Biblia to święta księga chrześcijaństwa, dla innych coś w rodzaju drogowskazu, dla jeszcze innych to zbiór mitów i starożytnych podań. Co jednak, gdy się okaże, że niektóre z biblijnych historii są uniwersalne i mogą się urzeczywistnić tu i teraz? Co kiedy ukazane w nich wydarzenia staną się doświadczeniem nas wszystkich? „Katalizator śmierci” jest współczesną wersją podania o plagach egipskich. Ten literacki debiut Ala Empvilla przenosi nas w świat stanowiący odbicie naszej codzienności. Oto w tę znaną nam przestrzeń wkracza zło, a na ludzkość spadają kolejne tragedie, które napędzają mechanizm postępującej śmierci. Zniszczenie przenika nie tylko rzeczywistość otaczającą człowieka, ale także jego serce. Czy można to zatrzymać? Czy istnieje jakaś siła, która będzie w stanie przerwać łańcuch destrukcji? Czy głęboko na samym dnie ludzkiej duszy jest jeszcze coś, co pozwala mieć nadzieję?
Eliza jest znużoną życiem młodą matką. Rutyna i dystans tworzący się między nią i jej mężem powoduje, że potrzebuje zmiany. Natychmiast. Idzie do pracy, którą dostaje od dawnego przyjaciela z liceum. Dla niej to szansa na odnalezienie siebie i odżycie. Dla niego... to znak od losu, że kobieta, w której się kochał od ponad dekady, wciąż może być jego. I tylko jego.
Lekcja wychowawcza od lat spędza sen z oczu wielu nauczycielom, nie tylko tym, którzy dopiero co skończyli studia. Niestety mało czasu przeznaczone jest w trakcie ich trwania na kształtowanie umiejętności miękkich, tak bardzo potrzebnych we współczesnym życiu. Opracowane przez panią Annę Konarzewską scenariusze lekcji przeznaczonych dla młodzieży, reprezentują niezwykłą pomysłowość w kwestii zaciekawienia tematami społecznymi. Wykorzystanie metody pedagogiki zabawy, dramy oraz techniki pracy z filmem jest niezwykle atrakcyjne i dociera do emocji młodego człowieka z większą siłą. Anna Sowińska konsultant edukacji daltońskiej, Łódź Anna Konarzewska napisała nie tylko książkę. Podzieliła się sobą. Tekst w książce to nie tylko tekst. To, o czym pisze autorka, to ona sama: życzliwa, szanująca, poszukująca. Dlatego do wielu ról i funkcji, które opisują Annę Konarzewską, chciałbym dodać jeszcze jedną: mentorka. Anno, bardzo Tobie dziękuję za książkę, duże brawa dla Ciebie! Artur Negri ekspert w zakresie myślenia krytycznego, wykładowca MBA Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie Anna Konarzewska niestrudzona, stale dokształcająca się edukatorka, tutorka i polonistka. Kreatywna, pełna pasji i energii dyplomowana nauczycielka oraz wychowawczyni. Jest Ambasadorką Fundacji Kosmos dla dziewczynek". Finalistka Ogólnopolskiego Konkursu Nauczyciel Roku 2021 oraz Nagrody im. Ireny Sendlerowej Za naprawianie świata w 2021 roku. W latach 2022 i 2023 nominowana do Nagrody im. Janusza Korczaka. Blogerka Być nauczycielem - strony, za pomocą której inspiruje pedagogów na całym świecie od Ameryki, przez Europę, po Azję. W 2020 roku jej blog otrzymał wyróżnienie od TWINKL. Został wpisany na listę top blogów kulturowo-ęzykowych w Europie. Autorka książek: Być (nie)zwykłym wychowawcą (2019) oraz (Nie)zwykłych spotkań. Wokół godzin wychowawczych (2022). Dzieli się w nich pomysłami na edukację i (nie)zwykłe lekcje wychowawcze. Publikacje zostały opatrzone patronatami Polskiego i Międzynarodowego Stowarzyszenia im. Janusza Korczaka oraz Instytutu Praw Dziecka im. Janusza Korczaka. Wykładowca w Szkole Wyższej Ateneum" w Gdańsku na kierunku Innowacyjne i kreatywne metody pracy z uczniem. Od 2020 roku należy do społeczności MIE Expert (Microsoft Innovative Educator Expert), która zrzesza najbardziej innowacyjnych i przedsiębiorczych nauczycieli z całego świata. Anna Konarzewska prowadzi liczne webinary, szkolenia, warsztaty dla nauczycieli, studentów oraz uczestniczy w wielu krajowych i międzynarodowych konferencjach poświęconych edukacji. Współpracuje z wieloma organizacjami, aby wspierać młodych ludzi w codziennych wyzwaniach współczesnego świata. Uczy przez zachwyt, prowokację, refleksję i działanie, łącząc w ten sposób dydaktykę języka polskiego z wychowaniem i przygotowaniem uczniów do życia. Jej dialog z uczniami opiera się na pedagogice Janusza Korczaka. Poza nauczaniem dzieli z uczniami swoje pasje teatralne. Jej szkolny zespół teatralny Makabra" zdobył kilka nagród na scenie wojewódzkiej w przeglądach teatralnych. Na co dzień współpracuje z Operą Bałtycką, Nadbałtyckim Centrum Kultury oraz z Gdańskim Teatrem Szekspirowskim, aby wspierać wszechstronny rozwój swoich uczniów.
Cybulka ma trzydzieści osiem lat, blond bałagan na głowie, różowy plecak i ogromną, niepowstrzymaną pasję ? podróżowanie. Tym razem postanawia wybrać się w podróż do Azji, gdzie prowadzi czytelnika przez Tajlandię, Wietnam i Bali. Na wyprawę wybiera się solo, z dwoma plecakami. Czy taka podróż może być dla kobiety bezpieczna? Czy warto się odważyć i ruszyć w świat? Cybulka mogłaby odpowiedzieć prosto: TAK! Ale w książce nie pozostawia czytelnika tylko z jedną odpowiedzią. Rzeczowo opowiada o sposobach podróżowania, noclegach i miejscowych zwyczajach. Nie pomija problematycznych momentów i potrafi się śmiać sama z siebie. Ze swadą i humorem udowadnia, że wyprawa solo jest przede wszystkim ekscytującą, czasami trudną, ale niezapomnianą zabawą. Trzeba się tylko odważyć!
„Za zamkniętymi drzwiami” to opowieść o zagubieniu, niemożności poradzenia sobie z traumą, nieustannym poszukiwaniu swojej tożsamości i pragnieniu zaznania odrobiny szczęścia. To niejako studium psychologiczne ukazujące powolny upadek jednostki, która bez wsparcia i akceptacji bliskich, pod naporem nieszczęść, sięga dna – nie tylko traci kontrolę nad własnym życiem, ale również bezpośrednio wpływa na los innych osób i tworzy kolejne trudne do zwalczenia traumy: kumulację bólu i cierpienia.
A wystarczyłoby zrozumienie, akceptacja, wzajemne wsparcie i uwaga poświęcona najbliższym – otwartość na inność i problemy drugiego człowieka, który czasem może okazać się zbyt słaby, by unieść ciężar gnębiących go wątpliwości i negatywnych emocji. Wystarczyłaby po prostu miłość, która posiada różne oblicza i która ma moc przezwyciężania wszelkich trudności – przełamywania barier na pierwszy rzut oka nie do pokonania.
Tom czyta maszynopis kasandrycznej książki „Śmierć to za mało”, której autorem jest jego przyjaciel Jack. Dramatyczne zdarzenia, których wraz z ukochaną jest przypadkowym uczestnikiem, uświadamiają mu, że świat zmierza ku tragicznemu końcowi, opisanemu przez Jacka. Wraz z grupą przyjaciół stara się zapobiec temu, co wydaje się być nieuniknione. Czy jest to możliwe?
„Zimny zmierzch” to powieść, w której teraźniejszość przeplata się z przerażającą wizją przyszłości.
Maja Chmielewska – uczennica szkoły średniej – pewnego zimowego dnia zostaje po lekcjach w szkole, aby zabić nudę. Postanawia założyć sobie konto na portalu randkowym, dzięki któremu poznaje szalenie przystojnego, starszego od siebie mężczyznę. Zadając się z nim, wkracza do świata gorącej miłości i mrożącej krew w żyłach przemocy. Uczestniczy w wydarzeniach, o których mogła tylko marzyć, i w takich, o których nie chciałaby nawet śnić.
Debiutancka powieść Pauliny Chmielewskiej to thriller erotyczny dla osób, które szukają w literaturze mocnych wrażeń i lubią być zaskakiwane. To historia o sieci kłamstw, która niszczy rodziny. I o zaufaniu pomagającym wyjść z matni.
Bibliofilski album fotograficzny dokumentujący rejon historycznego Urzecza, rozpościerającego się po obydwu stronach Wisły od południowych rubieży Warszawy aż po Pilicę i Wilgę. Wiktor Strumiłło, wykorzystując różne techniki fotografowania, przedstawia zarówno skalę, jak i detal mikroregionu.
Materiał zdjęciowy prezentowany był podczas wystawy w Muzeum Etnograficznym w Warszawie (4 IX 2020 – 29 XI 2020).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
