Sygnet z jednorożcem w rodowym herbie – to wszystko, co odziedziczył sir Richard Northbridge. Sir Ian Sleighstone, poza herbem i dobrym urodzeniem, otrzymał też wielki majątek, władzę i wpływy. Jest także ten trzeci – Edgar, wolnomyśliciel i zakonnik klasztoru Augustynów w Yorku; w oczach dogmatyków heretyk, który z jednej strony ma dekalog głęboko wryty w duszy, z drugiej zaś jest zafascynowany alchemią. Tłem wydarzeń jest fikcyjna historia średniowiecznej Anglii, dworskie obyczaje i walka o wpływy między frakcjami kościelną i świecką, których wyobraźnia w zakresie skrytobójstwa może dzisiaj onieśmielać. Budulec Rozbitej tarczy to „fikcyjny konglomerat zainspirowany snami, balladami i mieszaniną elementów z średniowiecznej historii Europy.”
No właśnie, kim ja tak naprawdę jestem? Transseksualistką? Nie chciałam zaszufladkować siebie w ten sposób. To pytanie męczyło mnie później całą noc. Nancy zburzyła mój spokój, nad którym tak długo pracowałam. Już prawie wszystko sobie poukładałam. […] Co by było, gdyby między mną i Nancy doszło do czegoś więcej? Czy zareagowałabym jak mężczyzna, mimo iż tak naprawdę emocjonalnie i psychicznie jestem kobietą? Właściwie nie mam nic do stracenia, może powinnam spróbować? Nie, to niedorzeczne! Jak mogłam w ogóle o tym pomyśleć! A jednak pomyślałam i myślałam coraz częściej i więcej[…]
Ile lat służyłem w tej jebanej przez byle kogo policji? Pięć? Dwadzieścia? Może więcej? Najważniejsze, że przez ten czas nikt mnie na niczym nie złapał. Dlaczego? To jasne. Stałem się bardzo dobrym gliną, o wiele lepszym niż wy kiedykolwiek będziecie. Oficjalnie robiłem wszystko zgodnie z przepisami, łącznie z noszeniem regulaminowego umundurowania. Smarkałem w firmowe chusteczki, podcierałem tyłek regulaminowymi ruchami, używając dopuszczonego prawnie do handlowego obrotu papieru toaletowego. Salutowałem, stawałem na baczność, meldowałem się ładniej niż w wojsku, śpiewałem, co i kiedy mi kazano, mimo że cała ta hipokryzja nic dla mnie nie znaczyła, a wszystko po to, żebym mógł robić w życiu to, co lubię najbardziej.
Cień przeszłości to kryminalny thriller, który wciąga czytelnika od pierwszej strony. Mistrzowsko budowane napięcie, szybka akcja i błyskotliwa narracja wprowadzają czytelnika w świat tajemnic, sekretów i znoszących się ambicji: w jego jądrze zaś tkwi zbrodnia i milczenie winnych. W tym świecie nikt nie może pozwolić, by jego przeszłość została ujawniona, jednak to jej logika kształtuje losy bohaterów i ich przyszłość.
Rozpoczynająca służbę młoda policjantka nie spodziewa się, że już pierwszego dnia pracy zostanie wplątana w morderstwo, sieć waśni i wzajemnych oskarżeń. Naruszona równowaga winy i milczenia zmienia wymarzoną pracę w iluzję, a idealne życie w makabryczny dreszczowiec. Narastające niebezpieczeństwo i atmosferę strachu pokonać może jedynie siłą charakteru i umiejętnościami, których sama nie jest świadoma! Świat bezwzględnych politycznych interesów, policyjnych zagadek i przestępczego podziemia - w jednej z najbardziej ekscytujących powieści kryminalnych, gdzie cenę życia odmierza się w pieniądzach!
Opowiadania Krowa w esencji różanej, Iglica, Bariery i Pułapka stanowią zbiór krytyczno-
satyrycznych, trzeźwych i boleśnie współczesnych impresji o polityce, stosunkach
międzyludzkich, ale przede wszystkim moralności (a raczej niemoralności)
szeroko rozumianej władzy. Pierwotnie wystawiane na scenie i nagradzane,
zostały przez Autora zaadaptowane na potrzeby niniejszego zbioru i udostępnione
czytelnikom.
Każdy z nas marzy o wielkiej miłości, udanym pożyciu małżeńskim i wspaniałej rodzinie. W rzeczywistości jest jednak inaczej i na drodze staje nam wiele przeszkód: a to te związane z partnerem, a to z samym sobą, chorobami, wychowaniem dzieci lub kłopotami w pracy. Jak to wszystko pogodzić w teraźniejszych zabieganych czasach, znaleźć kompromis i najlepsze rozwiązanie? Czy można mieć czas na wspólne pasje, wypady w ukochane góry i odpoczynek? Czytelniku, zachęcam do przeczytania tej książki, która nie tylko bawi, ale przede wszystkim uczy, jak kochać. Kobieta w gorsecie to opowieść o codziennych trudach i radościach, które tworzą historię każdej rodziny, opowieść o małych cudach, których, jeśli tylko chcemy, możemy doświadczać każdego dnia. W powieść wplecione są prawdziwe zdarzenia, sytuacje, przeżycia, wypadki i dlatego, aby sprawdzić, czy jesteśmy podobni do Beaty i Piotra, by przeżyć razem z nimi tę przygodę – sięgnij po tę książkę, a przekonasz się sam!
Kobieta w gorsecie to pełna humoru opowieść o życiu codziennym polskiej rodziny. Historia przepełniona refleksją nad tym, co w życiu najbardziej istotne: miłość, wzajemne zrozumienie i szacunek dla bliskiej osoby.
Niniejsza książka jest kontynuacją powieści Kobieta w gorsecie. Część I: Góry i dom.
Za kryształowym lustrem to trzecia część trylogii o opiekunkach pracujących w Europie po 2004 roku. Wspomnienia te nie mają służyć gromadzeniu faktów i ciekawostek, lecz mają pomóc zrozumieniu problemów, jakie niosą ze sobą wyjazdy na saksy do Niemiec w celu opiekowania się starszymi ludźmi w ich domach. Powieść przepełniają różne emocje, które mogą u niejednego czytelnika wywołać przerażenie, zdziwienie lub niepokój, ale taka jest praca opiekunki i taka jest starość. Książka nie jest ostrzeżeniem, próbą edukowania, czy sięganiem po sprawdzone tematy – jest raczej połączeniem realizmu i duchowych problemów bohaterki wynikających z tęsknoty za domem i rodziną. Wizje ze snów przepojone przeczuciami nieuniknionych wydarzeń dają wyraz innego postrzegania świata. Przeczucia Gabrysi stają się początkiem poszukiwań odpowiedzi na pytania: Kim jesteśmy? Jaki cel ma życie? Czy jesteśmy uwięzionym gdzieś umysłem, a sny odkrywają nam rąbka tajemnicy z innego poziomu rzeczywistości? Gabrysię interesuje fenomen świadomości we wszystkich jej przejawach. Ta synkretyczna powieść ma również przemawiać cierpieniem tych, którzy odchodzą, których dni są policzone.
Za kryształowym lustrem dopełnia trylogię Łucji Fice – dwie poprzednie powieści to Przeznaczenie oraz Wyspa starców. We wszystkich częściach autorka w przejmujący sposób ukazuje tęsknotę Polek za domem i rodziną. Napisać o pracy opiekunki i nie poprzestać na tragizmie – wszechobecnej starości, cierpieniu i śmierci – nie jest łatwo. Dzięki przenikliwości i poczuciu humoru głównej bohaterki udaje się jednak uniknąć patosu, a stworzyć fascynującą obyczajową panoramę, pełną złożonych psychologicznie postaci.
Łucja Fice – autorka powieści emigracyjnych o opiekunkach i pielęgniarkach pracujących w Europie po 2004 roku. Członek ZLP, osoba nagrodzona przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego – „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Uczestniczka programu „Emigrantki własnym głosem” na Festiwalu Emigracji w Gdyni. Laureatka konkursów ogólnopolskich.
Drogi Czytelniku!
Jeśli skłaniasz się ku przekonaniu, że Miłość należy się każdemu z nas, jak przysłowiowemu… micha, to być może masz rację. Jeśli przy tym uważasz, że w ciągu bardziej lub mniej udanego życia większość z nas doświadcza
Miłości, to, choć przykro mi to stwierdzić, muszę przyznać, że wszystko wskazuje na to, że jest inaczej. Doświadczamy wiele, a czasem nawet bardzo wiele. Doznajemy uczuć, emocji, a nawet szalonych namiętności, ale niestety – Miłością to nie jest! Jeśli zatem chcesz dowiedzieć
się, co to jest, a jednocześnie spróbować wejść na drogę poszukiwań – Miłości, to prawdopodobnie powinieneś tę książkę przeczytać. Gdybyś jednak w trakcie lektury uznał, że poruszana problematyka w części,
a może nawet w całości, rozmija się z twoim pojmowaniem świata i Miłości, to bez najmniejszych oporów i bez zbędnego odwlekania w czasie
odłóż książkę na półkę lub ofi aruj ją… komu tylko zechcesz. Nie można bowiem wykluczyć, że twoje poszukiwanie Miłości, na drodze indywidualnego doświadczania życia, musi jeszcze jakiś czas trwać. Autor zastrzega, że dosadne słownictwo z elementami wulgaryzmów oraz opisy burzliwych scen erotycznych nie są zabiegiem literackim, służącym do pozyskania mniej wybrednego czytelnika, ale przeciwnie: adresowane są do prawdziwych smakoszy tematu, jako odzwierciedlenie faktycznej głębi opisywanej problematyki.
Rozedrgana i pełna napięć relacja młodej kobiety cierpiącej na zaburzenia obsesyjno--kompulsyjne (obsessive-compulsive disorder, w skrócie: OCD); swoisty dokument pokazujący, czym jest życie osoby owładniętej przez
nerwicę natręctw. Wyniszczająca psychiczna udręka, próby okiełzania choroby, wzloty i upadki w walce z własnymi demonami.
To nie jest lekka i miła lektura. Trudna, ciążąca jak kamień, zostaje w głowie i po prostu zmusza do refl eksji.
Kiedy zobaczyłam tę książkę, uśmiechnęłam się, bo wygląda jak trochę większa broszurka reklamowa.
Uśmiech powoli schodził mi z twarzy, kiedy ją czytałam. I wczuwając się w emocje i myśli autorki miałam odczucie zawężania się świata, zaciskania pętli na szyi.
Marta Łusakowska, Magazyn Psychologiczny Tu i Teraz nr 5/2015
Bohaterem Konstelacji jest kolekcjoner zabytkowych lasek – uznawany za odludka właściciel zamku w Anglii. Swoje zbiory przechowuje skryte przed oczami niewtajemniczonych i tylko nieliczni mają dostęp do jego galerii. Samuel, mimo że przyjął postawę życiowego konformisty, wciąż stawiany jest w sytuacjach wymagających od niego podjęcia decyzji i aktywności, niejednokrotnie całkowicie wbrew jego oczekiwaniom. Sentymentalny powrót do przeszłości i realizacja dawnych marzeń nie przynoszą spełnienia.
Powieść Marka Machury to propozycja dla wymagających czytelników. Pasja, wycofanie, uczucie, a przede wszystkim sama egzystencja – oto kategorie, które w szczególności pozostają w polu zainteresowań Autora.
Książka ta zajmuje się, zgodnie z tytułem, kalendarzem takim, jaki on był w przekazanych nam przez Biblię najstarszych dziejach i jaki był najprawdopodobniej stosowany przez paleolitycznych astronomów. W tle jej głównego wątku Czytelnik znajdzie wiele rozwijanych zagadnień z zakresu kosmologii, fizyki, klimatu i odmierzania czasu, z określeniem naszego dokładnego miejsca we Wszechświecie, wyznaczeniem dokładnych wielkości podstawowych jednostek fizycznych i astronomicznych, czy choćby wyznaczeniem dokładnego upływu czasu związanego z trwaniem Wszechświata, czy nas samych – ludzi – w nim.
Piękna kobieta i dwaj niebezpieczni, kochający ją do szaleństwa mężczyźni.
Arina – zniewolony mag, Azarel – Mag Aszarte i Severio – Gwardzista
Akademii Morza Deszczów… Związki, które nie mają prawa przetrwać.
Uczucie, które nie powinno się narodzić. Ludzie, którzy nie mogą
się spotkać. „Niewolnica” to napisana z niebywałym rozmachem historia
o miłości, zdradzie, sile przyjaźni, kobiecości, magii, nienawiści, seksie,
dorastaniu, przeznaczeniu. Czytelnika całkowicie pochłonie świat magów,
wampirów, czarownic, a także niewolników i ich panów.
Wydanie III zawiera uzupełnione przez autorkę wątki oraz nowe przygody.
„O wywodzącego się z Bawarii Sebastiana von Altenmarkt, zwanego później
Strack-Erös, zatroszczyli się król Stefan I i królowa Gisela, czyniąc go rycerzem,
nadając mu tytuł książęcy i ziemie w Erdelew – Ziemi za Lasami, dzisiejszym
Siedmiogrodzie lub bliżej Erdely. Koligacje jego synów i córek z innymi
wielkimi rodami (sąsiadami) zamieszkującymi tę ziemię uczyniło
z niego najpotężniejszego arystokratę i bogacza na Węgrzech. Można uwierzyć
dzisiejszym potomkom, którzy pielęgnują przekaz pokoleniowy, że Sebastian
był nieprzeciętnym mocarzem (…). Opowiadają, że Sebastian był, jak na owe czasy, sprawiedliwym, uczulonym na krzywdę ludzką panem i władcą dusz jego ziemie zamieszkujących.
Gdy postępowi politycy na Węgrzech na przełomie dziewiętnastego wieku
optowali za zniesieniem pańszczyzny, na ziemiach Sebastiana i jego potomków
panowała od niepamiętnych czasów gospodarka czynszowa.”
(ze wstępu)
Do napisania książki o rodzie Strack-Erös staranie się przygotowałem, nie
jestem jednak historykiem, nie zamierzałem też pisać powieści historycznej,
lecz na zasobie posiadanej wiedzy oprzeć swoją fantazję, która jest drożdżami
słów. Wiele tu postaci z krwi i kości, miejsc bitew zapisanych w księgach, stolic,
miast i wiosek, które można znaleźć na mapach owego czasu. Na tej kanwie
utkałem nić swojej deliberacji.
Drogi Czytelniku, jeśli jesteś osobą mocno stąpającą po ziemi, dobrze wiedzącą, dokąd zmierzasz i wypracowałeś sobie własną, sprawdzoną już technikę pokonywania przeszkód na swej drodze – nie musisz sięgać po tę książkę, bo nic nowego Ci nie przyniesie.
Zaufanie do siebie, wiara we własne możliwości są niezwykle ważnym czynnikiem, są podstawą własnego rozwoju, a w konsekwencji również warunkiem udanych kontaktów międzyludzkich. Podobnie jak poczucie równości, które powinniśmy w sobie rozwinąć, by nasze podejście do ludzi było bezpośrednie, bez wywyższania siebie ponad innych ani poczucia niższości w stosunku do nich, z gruntu pozytywne i pozbawione uprzedzeń…
Kim tak naprawdę jest Szatan i jego demony? Przecież tak wiele możemy przeczytać w Piśmie Świętym o tej osobistości, a jednak tak niewiele o niej wiemy. Ludzie pod wpływem naleciałości z innych religii stworzyli swój własny, fałszywy wizerunek Szatana.
Jak wygląda, jak został stworzony i jakie są właściwie jego zamierzenia? Między innymi na te pytania postaram się odpowiedzieć w tej książce, biorąc oczywiście za wzorzec Biblię, którą zapewne większość z Was ma w domu.
W powieści Tajemnicze porwanie Glenarvanów spotykają się bohaterowie sławnej trylogii Juliusza Verne’a (Dzieci kapitana Granta, Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi i Tajemnicza wyspa), by kontynuować swoje przygody i – oczywiście – podróże. Obok już znanych osób (profesora Paganela, majora Mac Nabbsa, służącego Conseila i innych) pojawiają się tu także nowe, równie malownicze postacie. Ich wspólne perypetie zostały umiejscowione w czasach poprzedzających wojnę francusko-pruską. Tytułowe tajemnicze porwanie wiąże się ściśle z okolicznościami historycznymi, a bohaterom niejednokrotnie przyjdzie się zmierzyć ze śmiertelnym niebezpieczeństwem, a nawet koniecznością stoczenia walki zbrojnej… Jak należy oczekiwać, w prozie nawiązującej do tradycji Verne’a czytelnikom będzie dane zetknąć się z poezją dziejów techniki – ważnymi bohaterami opisanych przygód są: balon, „składana” kolej i piękne okręty, których zmagania z groźnym Atlantykiem przedstawione są ze szczególnym znawstwem i zamiłowaniem. Na czym polega gambit hetmański? Jak się strzela – dosłownie – „z ręki”? Kto chce wiedzieć – niech nie zwlekając sięgnie po tę lekturę.
Grupa przyjaciół rozpoczyna studia w Olsztynie. To tu, w Domu Studenta numer 2, czekają ich pierwsze sukcesy naukowe i porażki, ale również przyjaźnie, pierwsze miłości i pierwsze poważne życiowe decyzje.
„D.S. 2, czyli życie w komunie” to nieco nostalgiczna opowieść o tym, że studencka codzienność w schyłkowych latach PRL wcale nie była tak szara, siermiężna i trudna, jak mogłoby się wydawać. Dzięki książce Dariusza Lisa byli studenci powrócą do czasów swojej młodości, a obecni będą mieli szansę przekonać się, że ich problemy i radości bliskie były również pokoleniu ich rodziców.
Dariusz Lis – ur. w 1962 roku w Braniewie, absolwent polonistyki na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie. Debiutował w czasie studiów utworami opublikowanymi w Almanachu WSP „W drodze na Parnas”. Jest laureatem licznych konkursów poetyckich i prozatorskich regionalnych i ogólnopolskich. Obecnie pracuje jako polonista i związany jest z regionalna prasą.
Patronat: Radio Olsztyn.
Zbiór jedenastu opowiadań o niezwykle różnorodnej tematyce. Zagadka kryminalna, sekrety i fatum, które są w stanie zniszczyć całą rodzinę, niebezpieczna przyjaźń, ale również zachwyt prostym wędkowaniem i przyjemnością płynącą z przebywania na łonie natury. Bohaterowie to na pozór zwykli ludzie. Każdy z nich jednak nosi w sobie tajemnicę, która albo pozwala mu przetrwać, albo niszczy jego i wszystkich dookoła.
Jarosław Bujak – inż. budownictwa, absolwent Politechniki Wrocławskiej oraz Wyższej Szkoły Bankowej, pasjonat wędkarstwa, namiętny gracz komputerowy, fan zespołu „SABATON”, cieszą go góry i książki.
Nadmorskie miasteczko, spokojna okolica… Wszystko to miało okazać się miłą zmianą, odskocznią od szumu i zgiełku wielkiego miasta. Jednak zwykle miłe początki zwiastują duże kłopoty. Czasem jedna decyzja, przelotna znajomość może okazać się tragiczna w skutkach.
Maja Kopeć – ur. 10 listopada 1998 r., swą debiutancką powieść napisała w wieku 15 lat. Samą siebie określa jako „przeciętnie nieprzeciętną”. Lubi obserwować ludzi, zakochiwać się w książkowych bohaterach, wpatrywać się w nocne niebo w górach. Zdarza jej się śpiewać na koncertach, bo jest za głośno, by ktoś mógł ją usłyszeć. Kocha deszcz, a zwłaszcza jego zapach. Cały czas odkrywa w sobie nowe rzeczy. I pisze, pisze, pisze…
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
