Książka "Al-Kindi i początki filozofii w świecie islamu" jest dziełem w polskiej literaturze przedmiotu oryginalnym i wyjątkowym. Po raz pierwszy omawia - w uprawianej w Polsce historii filozofii - początki filozofii islamskiej, nierozerwalnie związanej z poglądami pierwszego islamskiego (a jednocześnie arabskiego) filozofa Al-Kindiego. Żyjący w IX wieku. Al-Kindi "filozof Arabów", nazywany też w kręgu kultury chrześcijańskiej Alkindusem, stoi u początku filozofii islamskiej. Odegrał on fundamentalną rolę w ruchu tłumaczeniowym, który dał sposobność uczonym muzułmańskim IX w. (i w wiekach kolejnych) zapoznania się z dorobkiem filozofów starożytności: Sokratesa, Platona, Arystotelesa. Dzięki pracom Al-Kindiego świat islamu zainteresował się metafizyką, teorią wiedzy, a także teorią intelektu, co więcej - filozoficzną nauką o duszy, czyli dzisiejszą psychologią. Al-Kindi ma także znaczny wkład w opracowanie podstaw arabskiej terminologii filozoficznej i naukowej. Życie i dzieło Al-Kindiego (w przeciwieństwie do Awicenny, Awerroesa, Al-Gazalego, Ibn Halduna) jest w Polsce nieznane. Owszem, niektórzy polscy filozofowie przywoływali dzieła Al-Kindiego, były to jednak tylko jego łacińskie przekłady. Opracowując myśl filozoficzną Al-Kindiego, autor sam przekładał dzieła tego uczonego. Co więcej, dokonywał weryfikacji przekładów nie tylko terminów, ale i fragmentów Koranu czy treści zaczerpniętych z różnych dzieł napisanych w języku arabskim. W swojej pracy podejmował też zasadną krytykę błędnych interpretacji (upowszechnianych w polskiej literaturze z zakresu historii filozofii), dotyczących myśli filozoficznej islamu oraz kulturowego dziedzictwa Arabów i innych narodów z kręgu kultury tejże religii.
Swoistym "logo" filozofii Jadwigi Mizińskiej jest twierdzenie, że dobro jest ciekawsze od zła, bardziej skomplikowane, wyrafinowane, finezyjne. Odrzuca się w jej paradygmacie aksjologicznym lekceważenie dobra, utożsamiające je często z naiwnością, słabością, wrodzonym instynktem, łatwowiernością itp. Dobro nie jest tu czymś prostym. mdłym, biernym. Jest czynne, energiczne, pomocne, intensywne. Pomijając już postać średniowieczną , św. Franciszka, a sięgając choćby do Alberta Schweitzera mamy do czynienia z wieloma postaciami i przejawami wcielonego w człowieka Dobra, które w dziełach Mizińskiej jest nie tylko wyższą wartością niż Prawda czy Piękno (co już przyjmował Platon), ale też jest twórcze, subtelne, niebanalne, intrygujące, tajemnicze, skomplikowane.
W omawianym okresie zaistniało wyjątkowe zjawisko w sztuce książki nazywane polską szkołą ilustracji czy też złotym jej okresem. Wynikało to z faktu, że ilustracje dla dzieci zawsze projektowali profesjonalnie wykształceni twórcy, zatrudniani przez wydawnictwa, którzy w zamyśle ujmowali książkę jako indywidualną całość graficzną. Zatem w publikacjach dla najmłodszych obecna była autorska ilustracja.
Okres kampanii wyborczych jest szczególnym momentem dla każdego systemu politycznego, a tym bardziej dla podmiotów politycznych w nich uczestniczących. Aktorzy polityczni - politycy oraz partie polityczne podczas kampanii wyborczych - wykorzystują niemalże wszystkie narzędzia marketingu politycznego i public relations, aby osiągnąć sukces wyborczy. Każda kampania ma swoją specyfikę, która rzutuje na przebieg rywalizacji. W zależności od uwarunkowań prawnych, politycznych, ekonomicznych czy społecznych organizacja kampanii wyborczych z upływem lat zmienia swój charakter. Za wzór do naśladowania wskazuje się często Stany Zjednoczone, gdzie wykorzystuje się nowe elementy i narzędzia marketingu wyborczego. Strategie i techniki marketingu wyborczego stosuje każdy kandydat i każda partia - mniej lub bardziej świadomie i z różnym efektem. Ale każda kampania wyborcza posiada własną logikę i dynamikę rozwoju, która warta jest jej zbadania. Celem publikacji jest ukazanie specyfiki przeprowadzania obecnych kampanii wyborczych w Polsce i za granicą, ze szczególnym zwróceniem uwagi na elementy instytucjonalno-prawne kampanii, marketing wyborczy, media, a także systemy wyborcze i polityczne poszczególnych państw.
Celem przedstawionych badań było wyodrębnienie predyktorów przestępczości nieletnich po zakończeniu resocjalizacji instytucjonalnej (teoretyczny) i sformułowanie implikacji dotyczących oddziaływań resocjalizacyjnych w zakresie poszczególnych wymiarów funkcjonowania psychospołecznego wychowanków (praktyczny). Najważniejsze przesłanie tej pracy zawiera się w pedagogicznym ujęciu podjętego problemu badawczego. Mimo że oparta o przesłanki interdyscyplinarne (kryminologiczne, psychologiczne) jest ona na wskroś pedagogiczna - poczynając od aparatury pojęciowej, argumentacji, eksponowania edukacyjnych aspektów resocjalizacji, po proponowane rozwiązanie odnoszące się do metodyki pracy z jednostkami wykolejonymi społecznie.
W rozprawie autorka dokonuje z jednej strony analizy różnych aspektów społecznego funkcjonowania człowieka jako świadomego podmiotu w relacjach ze sobą i światem zewnętrznym, budującego własną koncepcję siebie. Przedmiotem refleksji są więc między innymi takie pojęcia, jak: obraz siebie, samoocena, poczucie własnej wartości, motywacje, samodzielność. Analizuje nie tylko istotę i cechy opisywanych zjawisk, ale również czynniki i przebieg ich rozwoju u dzieci. Z drugiej strony zajmuje się teoretyczną analizą dwóch podstawowych modeli edukacji przedszkolnej: modelem tradycyjnym i holistycznym, odwołując się do założeń różnych koncepcji filozoficznych, psychologicznych i kulturowych rozwoju człowieka. W opisie modeli edukacyjnych uwzględnia podstawowe ich komponenty - przestrzeń edukacyjną przedszkola, jej organizację i znaczenie, relacje społeczne, zwłaszcza interakcje rówieśnicze, klimat przedszkola, wyrażający się głównie w zachowaniach językowych nauczyciela, w tworzeniu wsparcia dla dziecka i jego uczenia się, strategii nauczania i sposobie oceniania dzieci.
Dr Andrzej Pielecki jest cenionym pedagogiem specjalnym zarówno jako badacz, jak i dydaktyk. W jego dorobku naukowym jest wiele prac oryginalnych i przeglądowych, rozdziałów książek oraz zbiorowych opracowań. Niniejsza praca stanowi dzieło szczególne, nie tylko w dorobku Autora. Podjął on niezwykle ważny temat, a mianowicie zmiany postaw wobec osób niepełnosprawnych. O ile o samych postawach napisano wiele, to na temat efektów ich poprawiania wiemy mało. Podejmując go, Autor nie tylko wniósł istotny wkład do teorii pedagogiki specjalnej, ale i do jej praktyki w poszerzonym wymiarze. Książka jet adresowana nie tylko do pedagogów specjalnych, ale przede wszystkim do nauczycieli szkół powszechnych, gdzie dochodzi do wymuszonej lub naturalnej integracji uczniów pełno- i niepełnosprawnych. Jądrem publikacji są wyniki "eksperymentu pedagogicznego", który jest przeprowadzany stosunkowo rzadko, mimo że jest to podstawowa metoda badań naukowych. Jego realizacja wymagała dużego nakładu pracy zarówno konceptualnej (analiza literatury przedmiotu), jak i weryfikacyjnej (zaplanowanie i przeprowadzenie eksperymentu).
W książce poddano analizie postawy pedagogów specjalnych wobec seksualności osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim oraz głębszym. Uwzględniono wymiar emocjonalno-wartościujący, poznawczy, behawioralny oraz kontekst tych postaw w postaci kompetencji osobowych. Wydaje się, że poznawcza wartość pracy wyraża się w wielorakości ujęcia poruszonej problematyki. Analiza badań własnych stanowiła kontynuacje rozważań podjętych w części teoretycznej, w której starano się wykazać istotę i złożoność zagadnień niepełnosprawności i seksualności, zwłaszcza w jej wymiarze normatywnym i definicyjnym. Stanowiła również dopełnienie studiów poświeconych roli pedagoga specjalnego, a prowadzonych w kontekście współczesnych paradygmatów pedagogiki. Dokonane analizy, tak literaturowe, jak i empiryczne, implikują kwestie praktyczne, zwłaszcza z zakresu przygotowania i funkcjonowania zawodowego oligofrenopedagogów. Można mieć nadzieję, że opracowanie stanie się przyczynkiem do dalszych eksploracji pogłębiających problematykę, ale nade wszystko do refleksji, których skutki pozwolą optymalizować proces wspierania niepełnosprawnych w doświadczaniu własnej seksualności.
Książka jest poszukiwaniem wzajemnych odniesień i wyjaśnień, weryfikacją "kompatybilności" pomiędzy dorobkiem i warsztatem humanistyki, jej teoriami, mapami pojęciowymi i słownikami a płynnymi, znajdującymi się w stanie nieustannej remediacji bytami cyfrowego uniwersum technokulturowego. Na tym tle stawia pytanie o kondycję postmedialną, czyli status centralnej dla wiedzy o kulturze komunikacji kategorii medium/mediacje w konfrontacji z cyfrowym kodem i bazami danych. "Postmedia..." mają wszelkie walory po temu, aby stać się książką ważną dla polskiej humanistyki w ogóle; porządek medioznawczy został w niej bezkolizyjnie włączony w paradygmat dyskursów i nauk humanistycznych jako nieuchronny dla współczesnej kultury standard. Nie trop poboczny czy aneks do jakiegoś dyskursu czy nurtu wiodącego w humanistyce, ale nieodzowny dla niej styl uprawiania wiedzy w epoce mediów cyfrowych.
Jubileuszowy, 25. tom "Etnolingwistyki" został przygotowany z myślą o Międzynarodowym Kongresie Slawistów w Mińsku i zawiera w swojej zasadniczej części referaty przewidziane do wygłoszenia na Kongresie w ramach bloku tematycznego "Wartości w językowo-kulturowym obrazie świata Słowian i ich sąsiadów". W tomie znalazły się także artykuły tematycznie bliskie, mieszczące się w kręgu zainteresowań Komisji Etnolingwistycznej MKS i badaczy skupionych w konwersatorium EUROJOS.
Kolejna książka Andrzeja Niemczuka wpisuje się w ciąg publikacji, które czynią autora jednym z najwybitniejszych, jeśli nie w ogóle czołowym reprezentantem polskiej aksjologii. Dwie ważne cechy jego twórczości to niezwykła wierność filozofii wartości oraz nieprzerwany rozwój w zakresie głębi obejmowanych zagadnień: od rozważań historycznych - dominujących w pierwszych książkach, po systematyczne - najmocniej zaznaczone w rozprawie "Stosunek wartości do bytu". "Traktat o złu", obejmując obydwie perspektywy, mieści się pośrodku warsztatowego punktu widzenia, a zwrot ku zagadnieniom wartości negatywnych świadczy o wkroczeniu przez autora na nowe tereny badań. Pod względem merytorycznym i erudycyjnym jest to dzieło dojrzałe, stanowiące jedno z najważniejszych wydarzeń w polskiej aksjologii ostatniej dekady. Chociaż będzie budziło niedosyt oraz liczne kontrowersje, stanowi niezwykle cenny, całościowy ogląd problematyki zła i z pewnością stanie się dobrym punktem wyjścia do filozoficznej debaty.
Książka "Kompetencje komunikacyjne nieletnich" dotyczy bardzo ważnej dla praktyki pedagogicznej problematyki zdolności porozumiewania się nieletnich. Rozważania teoretyczne oraz analiza wyników badań wskazują na istnienie u młodzieży nieprzystosowanej poważnego deficytu w tym zakresie. Przyjęcie paradygmatu komunikacyjnego w praktyce resocjalizacyjnej wydaje się bardzo uzasadnione, choć niełatwe. Uświadomienie pedagogom resocjalizacyjnym, na czym polega specyfika komunikowania się nieletnich, z pewnością ułatwi im wybór bardziej skutecznych metod modyfikowania postaw i zachowań młodzieży podsądnej. Pozytywna zmiana w tym zakresie powinna opierać się na kompensowaniu negatywnych doświadczeń społecznych młodzieży wykolejonej oraz wielokierunkowym stymulowaniu kompetencji komunikacyjnych.
Koncepcja monografii trafia w sedno ducha epoki, zdominowanego konsumpcjonalizmem i egoizmem motywacji osiągnięć społecznych i edukacyjnych. Ten egoizm osiągnął punkt krytyczny, który wymaga nowego pomysłu odwrotu od zgubnych skutków dewastacji różnych form wspólnotowości. Autorka pracy dostrzega potrzebę i zbawczą moc mechanizmów motywacyjnych opartych na kooperacji i współdziałaniu grupowym przede wszystkim w systemie edukacyjnym. Książka Izabelli Marii Łukasik jest więc swoistym ewenementem w piśmiennictwie polskim, ponieważ zwraca się ona w kierunku obszarów mocno zaniedbanych, jakimi są działania kooperacyjne, zespołowe, ukierunkowane na wspólne myślenie, współodczuwanie i harmonizowanie celów indywidualnych w zbiorowości. Patrząc na książkę z tej perspektywy, należy podkreślić jej wartościowy i użyteczny charakter.
Autorka podejmuje niezwykle ważny dla polskiej pedeutologii problem badawczy i wprowadza czytelników w zakres poszerzających i pogłębiających się zagrożeń związanych z funkcjonowaniem nauczycieli w zawodzie, a w istocie w szeroko rozumianym środowisku socjalizacyjnym (instytucjonalnym i pozainstytucjonalnym). Nie może być dłużej obojętne społeczeństwu i decydentom politycznym to, jak poważnym, bo ukrytym i odroczonym w skutkach, zagrożeniem dla uczęszczających do placówek dzieci i młodzieży jest wpływ toksycznych postaw ich pedagogów-wychowawców-edukatorów, którzy są dotknięci syndromem negatywnego stresu. Książka kierowana jest do szerokiego grona czytelników zainteresowanych warunkami pracy i kondycją psychofizyczną polskich nauczycieli oraz teorią i praktyką edukacji nauczycielskiej. Szczególnie zaś przeznaczona jest dla osób profesjonalnie zajmujących się problematyką psychospołecznego funkcjonowania nauczycieli w środowisku pracy w kontekście pełnionej przez nich roli zawodowej.
Przygotowana przez Annę Marię Żukowską książka "Edukacyjny i terapeutyczny aspekt sztuki" jest wyjątkową pozycją dotyczącą aktualnych problemów w szeroko pojętej edukacji artystycznej, które są mało dostrzegane i doceniane zarówno wśród twórców, jak i animatorów kultury, czy też ludzi zajmujących się kształceniem najmłodszego pokolenia. Wyjątkowość tej publikacji polega na tym, że zmusza ona do pogłębionej refleksji nad praktykami szkolnymi oraz doświadczeniami wyniesionymi z różnych sytuacji w kontaktach zarówno z młodzieżą, jak i osobami niepełnosprawnymi. Jest to bardzo starannie zredagowana całość, gdzie znakomicie dobrane są artykuły, które nie powielają się nawzajem, a wnoszą świeże spojrzenie na te problemy, oświetlając je z różnych stron. Mimo różnorodności podnoszonych tematów autorka skupia się jednak na podmiotowej roli młodego człowieka, ucznia czy też uczestnika warsztatów artystycznych, plenerów oraz na walorach edukacyjnych, jakie niesie plastyka czy muzyka.
Monografia stanowi pierwszą część dwutomowego opracowania, ujmującego w sposób interdyscyplinarny kondycję i funkcjonowanie człowieka we współczesnym, zmieniającym się świecie. Jest ona kierowana do szerokiego grona odbiorcó, ponieważ zawiera bardzo szerokie spektrum tematów z zakresu nauk społecznych i humanistycznych.
Prezentowana monografia składa się z dwóch wyraźnie wyodrębnionych części. W pierwszej, poza zagadnieniami o charakterze ogólnym, wprowadzającym, zaprezentowane zostało szerokie spektrum tematów skoncentrowanych na oddziaływaniach wychowawczych, terapeutycznych, a nawet reedukacyjno-profilaktycznych podejmowanych w wolnościowych i zakładowych instytucjach resocjalizacyjnych. W drugiej części zostały zaprezentowane artykuły i doniesienia empiryczne poświęcone diagnozie wychowawczej i resocjalizacyjnej, która z reguły wspiera każde udane oddziaływanie korekcyjne ukierunkowane na projektowanie i programowanie indywidualnych oraz grupowych zadań i czynności o charakterze reedukacyjno-resocjalizacyjnym czy profilaktyczno-socjoterapeutycznym.
Publikacja wypełnia lukę w dotychczasowym piśmiennictwie. Rozprawa wzbogaca nie tylko literaturę z zakresu psychologii i pedagogiki, lecz również wiktymologii oraz kryminologii. Podejmuje ważny temat zadośćuczynienia w paradygmacie sprawiedliwości naprawczej. Działania restytucyjne nieletnich mają być pomocne w korygowaniu własnego postępowania. Treści zawarte w monografii umożliwią Czytelnikowi uzyskanie odpowiedzi na wiele istotnych pytań: W czym wyraża się gotowość podmiotu do zadośćuczynienia osobom pokrzywdzonym? W jaki sposób osoba, która skrzywdziła innych, może naprawić popełnione błędy? Jakie zasady przyświecają idei sprawiedliwości naprawczej? Czy i na ile możliwe jest stosowanie paradygmatu sprawiedliwości naprawczej w procesie wychowawczym i resocjalizacyjnym? Czy i na ile możliwe jest podejmowanie działań naprawczych przez młodzież w świetle polskich aktów normatywnych oraz w aspekcie psychospołecznym? Jakie czynniki warunkują poziom gotowości podmiotu do podejmowania działań restytucyjnych?
Praca ma na celu charakterystykę poziomu zaangażowania społecznego w Lublinie i Wrocławiu. Stara się ustalić, na ile zróżnicowany jest obraz społeczeństwa obywatelskiego w obydwu analizowanych stolicach województw. Książka, która może okazać się przydatna w pracy dydaktycznej, badaniach naukowych, jak i praktyce samorządowej, to jedynie niewielki fragment opinii wyłaniający się z dyskusji nad kondycją społeczeństwa obywatelskiego. Dyskusji, która powinna znaleźć jak najwięcej swoich kontynuacji, zwłaszcza, że kształtowanie postaw aktywności obywatelskiej jest procesem, który wciąż wymaga budowy zachowań kultury partycypacyjnej.
Propozycja Autora jest odkrywcza i innowacyjna, szczególnie w obszarze rodzimej literatury przedmiotowej. Autor buduje filozoficzny model systemowego, ale i otwartego ujęcia rozwoju i ewolucji komunikowania, adekwatnie ukazując procesy interakcji międzyludzkich na poziomach komunikacji medialnej i społecznej w wymiarze historycznym oraz problemowym. Bardzo sprawnie i umiejętnie łączy dzieje komunikowania w perspektywie determinizmu technologicznego oraz kulturowego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
