Książka Marty Kubiszyn to dobrze przemyślana i precyzyjnie skonstruowana monografia podsumowująca wieloletnie zainteresowania naukowe autorki. Wpisuje się ona w kulturoznawczy nurt badań nad pamięcią zbiorową Zagłady, wnosząc istotny wkład w tę dziedzinę zarówno na poziomie teoretycznym, jak i opisowym. Do badań pamięciologicznych autorka wprowadza kategorię „współpamięć”, którą definiuje jako […] poszerzenie pamięci wspólnoty rozumianej geograficznie o świadomość obecności innego w danym miejscu. Proces poszerzania pamięci jest tu przedstawiony jako przedmiot działalności animatorów kultury, którzy odkrywają i dokumentują zapomniane lub wymazane ślady przeszłości, by tworzyć nowe, postpamięciowe narracje, przyjmując kształt projektów artystycznych i edukacyjnych.
Fragment recenzji wydawniczej dr hab. Małgorzaty Fabiszak, prof. UAM
Przedstawiona do recenzji wydawniczej monografia [] zatytułowana Badania nad odbiorem przekazów masowych w praktyce edukacji medialnej, wchodzi w skład serii Recepcja mediów. Jest to już 6. publikacja w cyklu dotyczącym badań nad odbiorem przekazów medialnych. Stanowi więc kontynuację badań, których wyniki zostały zaprezentowane w tomach poprzednich, i tak należy ją postrzegać nie jako automatyczne dzieło naukowe, ale jako dopełnienie poprzednich tomów, wydanych w latach 2015-2018 w Wydawnictwie Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.Tom 1. Dotyczy recepcji mediów przez dzieci w wieku przedszkolnym i ma charakter wieloautorskiej monografii naukowej (Recepcja programów radiowych i telewizyjnych przez dzieci w wieku przedszkolnym, red. Boniecka, Granat, 2015). Tom 2 jest zbiorem transkrypcji zachowań językowych dzieci przedszkolnych, które wypowiadały się w rozmaitych sytuacjach wskutek odbioru przekazów medialnych. (Wpływ sytuacji medialnych na komunikowanie się dzieci w wieku przedszkolnym. Wypisy, red. Boniecka, Granat, 2016). W tomie 3. Opublikowano wyniki badań nad odbiorem mediów przez dzieci w wieku szkolnym (Recepcja mediów przez dzieci w wieku szkolnym, red. Boniecka, Granat, 2017). Kolejny, 4. Tom serii ma charakter monografii autorskiej i poszerzył zakres prowadzonych badań o aspekt edukacji medialnej (Rola badań nad zachowaniami językowymi dzieci w wieku przedszkolnym we wdrażaniu edukacji medialnej, Granat, 2018). W tomie 5. Redaktorki powróciły do badań nad odbiorem przekazów medialnych, tym razem przez młodzież i osoby dorosłe (Recepcja mediów przez młodzież i osoby dorosłe, red. Boniecka, Granat, 2018)Tom 6. Stanowi więc konsekwentnie kontynuację badań i podobnie jak w przypadku badań nad odbiorem mediów przez dzieci, poszerza perspektywę badawczą o kontekst edukacji medialnej oraz świadomości odbiorczej respondentów.W tym miejscu należy zaznaczyć, że tomy 1-6 stanowią świadomie zaplanowaną całość. Na uwagę zasługuje pomysł objęcia badaniami zróżnicowanej wiekowo grupy odbiorców medialnych (od dzieci przedszkolnych po osoby dorosłe). Z tego też względu [prezentowany] tom [jest wartościową publikacją], tym bardziej że badania odbioru mediów w dziedzinach innych niż psychologia i socjologia stanowią rzadkość.
Język umożliwia człowiekowi swoisty, właściwy tylko jemu sposób orientowania się w świecie. Buduje umysł, organizuje grupy społeczne, umożliwia interakcje między członkami grup i między grupami. Osnową książki jest właśnie poznawcza, grupotwórcza i interakcyjna rola języka.
Czytelnik zda sobie sprawę z atrakcyjności tezy Herdera-Humboldta, która nakazuje traktować język jako byt kreujący rzeczywistość w umysłach ludzkich. Dowie się, czym jest socjolekt i jak wielorako jesteśmy uwarunkowani w swoich zachowaniach. Uświadomi sobie wreszcie, że język ma także wymiar indywidualny, krojony na miarę biologicznych możliwości jednostki.
Monografia jest interdyscyplinarna. Obok kwestii z obszaru pedagogiki, które są wiodące, znajdują się tu fragmenty poświęcone historii polskiej prasy specjalistycznej, balneologicznej, a także dziejom medycyny i historii Polski pod wszystkimi trzema zaborami. Te ostatnie stanowią niezbędne tło spraw szczegółowo opisywanych przez Autorkę.Z recenzji prof. zw dr hab. Andrzeja Felchnera
Publikacja autorstwa Tomasza Browarka zatytułowana Uwarunkowania polityki etnicznej państwa polskiego po 1989 roku jest ogromnie potrzebna, wypełnia bowiem istotną lukę nie tylko w badaniach naukowych, ale i w szerszej wiedzy społeczeństwa polskiego na temat polskiej polityki etnicznej. Od przełomu 1989 roku, który to przełom przyniósł radykalną zmianę w polskiej polityce wobec mniejszości narodowych i etnicznych oraz w relacjach z Polonią, minęło już ponad ćwierć wieku. Tymczasem nadal brakuje opracowań, które w usystematyzowany sposób opisywałyby ten obszar zagadnień.
(…) celowość wydania książki nie budzi wątpliwości. Przyczyni się ona zarówno do poszerzenia wiedzy o polskiej polityce etnicznej, o mniejszościach narodowych i etnicznych w Polsce, jak i będzie pożyteczną pomocą, stanowiąc kompendium wiedzy o nich oraz o odpowiednich instytucjach i regulacjach prawnych.
Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Piotra Madajczyka
Przedmiotem badań jest analiza rozwoju instytucji szkolnych oraz działań opiekuńczych i wychowawczych w guberni lubelskiej w latach 1864-1914 w okresie największego w dziejach Królestwa Polskiego ucisku narodowego. W pracy starano się wyeksponować najważniejsze informacje zawarte w ówczesnej prasie prowincjonalnej z terenu Lubelszczyzny. Istotne było nie tylko zaakcentowanie i wysunięcie na pierwszy plan kluczowych wątków omawianych w periodykach, ale też zaprezentowanie wydarzeń, które stanowiły przyczynek do relacji prasowych.
Ze Wstępu
Prowadzone kwerendy naukowe, głównie w regionalnej prasie, pozwoliły Autorce zaprezentować szereg faktów dotychczas w wielu wypadkach mało znanych, lub zupełnie nieznanych, wprowadzając je do obiegu naukowego. Dzięki temu została uzupełniona jedna z luk w dotychczasowej historiografii.
Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Felchnera
We współcześnie dynamicznie rozwijającym się świecie, w sytuacji niezwykle istotnych zmian, jaki zaszły i nadal zachodzą w komunikacji międzyludzkiej, umiejętność prowadzenia negocjacji należy uznać za niezbędny komponent skutecznego funkcjonowania w różnych życiowo sytuacjach. Stąd też za główny cel rozprawy Pani Paulina Nowakowska uznała zbadanie stopnia wiedzy oraz umiejętności w zakresie negocjowania młodocianych Polaków. Oparła się na słusznym założeniu, że znajomość teorii zwiększa szanse na powodzenie realizowanego aktu komunikacyjnego. […] Autorka rzetelnie i wszechstronnie przygotowała się do badań, co pozwoliło jej osiągnąć wysoki poziom kompetencji w zakresie analizy i opisu badanych zjawisk oraz wyciągnąć konstruktywne wnioski. […] Tematyka, jaką się zajęła, jest aktualna, warta zainteresowania i opracowania, gdyż dotyczy dziedziny rozwojowej, która ze względu na potrzeby społeczne sytuuje się w kręgu socjo- i pragmalingwistyki, ma walory poznawcze, ale też edukacyjne.
Z recenzji prof. zw. dr hab. Leonardy Dacewicz, Uniwersytet w Białymstoku
Autorka bada stan umiejętności w zakresie negocjowania, jakimi dysponują młodzi ludzie. Zdobyta w tym zakresie wiedza może, a właściwie powinna mieć w niedalekiej przyszłości przełożenie na działania praktyczne w postaci propozycji uwzględnienia w programie edukacji szkolnej zajęć – efektywnych i efektownych – z zakresu umiejętności negocjowania i jego zaplecza teoretycznego. […]
Wartościowym wkładem teorii negocjacji w teorię komunikacji i języka jest wprowadzenie i zdefiniowanie pojęcia „sprawność negocjacyjna”, czyli kolejnego już typu sprawności językowo-komunikacyjnych. […] Badania pozwalają uchwycić umiejętności w zakresie negocjacji, jakie przejawiają przedstawiciele pokolenia Z. Dają tym samym kompleksowy obraz sprawności respondentów w zakresie negocjowania – od gramatyki przez działania mowne do elementów etycznych komunikacji negocjacyjnej (które czasami zaskakują czytelnika, ale wynikają z pragmatyzmu, przypisywanego młodej generacji).
Z recenzji prof. nadzw. dr hab. Małgorzaty Kity, Uniwersytet Śląski w Katowicach
Recenzowana praca stanowi wkład w badanie źródeł i dynamiki w zakresie nonviolent civil resistance. Dostarcza bardzo bogatego materiału faktograficznego, szerokiego przeglądu terminologii stosowanej w analizach ruchów kontestacyjnych i umiejętnie łączy podejście socjologii historycznej z badaniami nonviolent civil resistence i polityki kontestacji.
Z recenzji prof. dr. hab.. Piotra Sałustowicza
Ta książka napisana z niezwykłym rozmachem. Autor w sposób systematyczny, bez uciekania się do publicystycznych lub ideologicznych argumentów, dokonuje pogłębionej analizy rewolucji niezbrojnych. […] praca wyróżnia się wysokim poziomem merytorycznym i warsztatowym. […] Dzięki książce Jarosława Chodaka możemy lepiej zrozumieć mechanizmy oraz konsekwencje rewolucji nowego typu.
Z recenzji dr. hab. Macieja Kowalewskiego
Przedstawiona praca to zbiór ciekawych naukowych artykułów dotyczących bogatej problematyki obrazu. Z dużym uznaniem trzeba odnotować oryginalny i niezwykle trafny zamysł zestawienia ze sobą wielu opracowań analizujących obrazowanie rzeczywistości z perspektywy kilku modalności zmysłowych, a tym samym obejmujących różne rodzaje sztuki, jak: malarstwo, literatura, muzyka czy film. Przedstawione prace wzajemnie się dopełniają, tworząc jedną bardzo ciekawą, pouczającą i inspirującą całość. Pokazują one, jak trudno jest zrozumieć obraz wizualny bez muzycznego, filmowego czy werbalnego.
Z recenzji dr. hab. Mirosława Harciarka, prof. GWSH w Katowicach
Monografia {…] ma charakter interdyscyplinarny i stanowi szeroko zakrojony projekt poświęcony analizie roli i funkcjom, jakie pełnią obrazy w kulturze, a także analizie struktury samego poznania opartego na obrazach. […] Autorom i redaktorom należy się uznanie za podjęcie trudu przekraczania granic poszczególnych dyscyplin i otwierania w ten sposób nowych horyzontów badawczych. […] Zbiór stanowi ciekawą ofertę intelektualną, która dobrze wpisuje się we współczesne badania prowadzone nad dokonującym się w kulturze „zwrotem ikonicznym” […].
Z recenzji dr. hab. Tadeusza Szkołuta
Sytuacja demograficzna województwa lubelskiego stanowi obecnie przedmiot analiz wielu opracowań: naukowych, planistyczno-strategicznych oraz publicystycznych. Liczne prace poświęcone problemom ludnościowym w regionie, a zwłaszcza omawiające wyludnianie się obszarów wiejskich, wpisują się dobrze w nurt regionalnych studiów nad depopulacją w Polsce. Od początku tych badań region lubelski pojawia się w kolejnych delimitacjach jako jeden z typowych – wręcz modelowych – terenów depopulacyjnych, ze wszystkimi niekorzystnymi konsekwencjami demograficznymi, osadniczymi i ekonomicznymi. Dlatego też jest często wykorzystywany do analizy i charakterystyki klasycznych aspektów procesów depopulacji.
Do powyższego, bardzo aktualnego i popularnego nurtu badań należy również prezentowane opracowanie. Zawiera ono wieloaspektowe spojrzenie na procesy demograficzne na Lubelszczyźnie, obejmujące szerokie spektrum zagadnień. Przede wszystkim ukazany został współczesny stan demograficzny obszaru pod względem ruchu naturalnego, migracji oraz przyrostu rzeczywistego. Następną poruszoną kwestią był przebieg zmian w zakresie tych elementów w długiej – od końca II wojny światowej – perspektywie czasowej. W dalszej kolejności zostały opisane uwarunkowania procesów ludnościowych determinujących kondycję demograficzną regionu lubelskiego. Wreszcie dokonano identyfikacji zasadniczych konsekwencji współczesnych przemian oraz stanu zaludnienia, widocznych na różnych płaszczyznach funkcjonowania województwa: demograficznej, społecznej oraz gospodarczej. Przeprowadzone w pracy badania, poza tym, że pozwoliły na dogłębną diagnozę sytuacji demograficzną województwa, umożliwiły także ukazanie jego odmienności na tle całego kraju oraz zróżnicowanie stosunków ludnościowych wewnątrz samego regionu.
fragment książki
Jesteśmy świadkami upadku pewnego ideału. Jest to odrodzeniowy ideał „człowieka wszechstronnego” (uomo universale). Zbiorowa świadomość jeszcze go przechowuje w szlachetnym wizerunku „człowieka renesansu”. Jego współczesnym odpowiednikiem miał być człowiek nauki (zwłaszcza tzw. humanista, choć przecież nie tylko) śmiało przełamujący bariery wąsko (czytaj: „akademicko”) pojętych dziedzin i dyscyplin. Jak długi i szeroki akademicki świat, głośno było o poznawczej idei wykraczania poza przedmiotowe i metodologiczne ograniczenia konkretnych dyscyplin. Pojawił się stricte renesansowy imperatyw prowadzenia badań interdyscyplinarnych, multidyscyplinarnych, transdyscyplinarnych itp. To właśnie miało być kluczem i warunkiem wiedzy jakże dziś pożądanej. Jej walory zaklęto w dwóch magicznych zawołaniach: „innowacyjność!” i „kreatywność!” Te hasła mają być drogowskazami dla akademickiego naukowca. Winien się on nimi bezwzględnie kierować. W przeciwnym razie zmierza na poznawcze manowce. Staje się mianowicie nieprzydatny dla gospodarki, która też oczywiście musi być „innowacyjna” i „kreatywna”. Ponieważ każdy aspekt kultury ma dziś wymiar gospodarczy, taki naukowiec staje się nieprzydatny dla kulrury en bloc. Tymczasem dzisiaj, za sprawą najnowszych trendów w akademickiej praktyce, mamy do czynienia ze swoistym paradoksem. Oto bowiem, tym razem pod groźbą popadnięcia w naukowy niebyt, tegoczesny naukowiec-akademik musi „przypisać się” do określonej dyscypliny. Poza nią „nie liczy się” – w dosłownym tego słowa znaczeniu. Krótko mówiąc, naukową cnotą nie jest już interdyscyplinarność, lecz specjalizacja, nie renesansowość, lecz „eksperckość”, „fachowość”, „konkretność” itp. (jak słychać ze wszystkich stron). Czyżby w wąskiej specjalizacji biło ożywcze źródło innowacyjności i kreatywności? Czy myślenie, którego domeną jest maksymalna wiedza o minimalnym wycinku rzeczywistości, może być innowacyjne?
Zagadnienia trwałości, sposobu przekazywania i przemian kultury tradycyjnej od lat są przedmiotem ożywionej dyskusji naukowej. Do tej tematyki sięgnęli prelegenci organizowanej przez Studenckie Koło Naukowe Etnolingwistów UMCS, ""Pismo Folkowe"". Stowarzyszenie Animatorów Ruchu Folkowego oraz Akademickie Centrum Kultury ""Chatka Żaka"" UMCS konferencji ""Kultura - tradycja - kontynuacja:. Spotkanie odbyło się w ramach XXVI Festiwalu Muzyki Ludowej ""Mikołajki Folkowe"" w 2016 roku. Niniejszy tom jest podsumowaniem dyskusji, jakie miały wówczas miejsce.
Złożoność funkcjonowania gleby na obszarze miast i ich interakcji z działalnością człowieka nie jest jeszcze w pełni poznana, a wiedza na temat - znacząco rozproszona i wciąż niedostateczna. Komplementarne ujęcie złożoności funkcjonowania gleby na obszarach miejskich, uwzględniające wielorakie funkcje miast oraz degradujące czynniki zewnętrzne, przedstawione w pracy, jest potrzebne do opracowania uniwersalnej skali antropopresji oraz oszacowania wypadkowej naturalnej odporności gleb na degradację.
Rezultaty przeprowadzonych badań będą podstawą oceny ryzyka ekologicznego obszarów miejskich wykorzystywanego przy opracowaniu planów zagospodarowania przestrzennego, wyznaczania kierunków ochrony obszarów o wrażliwym użytkowaniu, dokonywania wyboru najlepiej dopasowanych technik i technologii budowlanych, inżynierskich, ogrodniczych i rekultywacyjnych. Ponadto rozpoznanie występowania terenów pokrytych glebami o małej zdolności przeciwstawiania się degradacji czy już zdegradowanymi jest niezbędne dla monitoringu stanu obszarów miejskich pod kątem ryzyka utraty zdrowia jego mieszkańców czy skażenia środowiska.
Uzyskane, w wielu aspektach nowatorskie, wyniki badań posiadają duże znaczenie poznawcze i aplikacyjne. Istotnie poszerzają wiedzę dotyczącą wpływu funkcji miasta na kształtowanie właściwości gleb, co sprawia, że będą podstawą oceny ryzyka ekologicznego obszarów miejskich przy opracowaniu planów zagospodarowania przestrzennego, monitoringu stanu obszarów miejskich oraz racjonalnej gospodarki glebami miejskimi.
Praca jest znaczącą pozycją w piśmiennictwie traktującym o wiedzy z zakresu nauki o glebach obszarów zurbanizowanych. Badania w niej zaprezentowane zostały wykonane na dobrym poziomie naukowym. Daje to podstawę do stwierdzenia, że oceniane innowacyjne badania poszerzają wiedzę o wpływie różnych funkcji miasta na kształtowanie jakości gleb, co przyczyni się do racjonalnego nim zarządzania.
Prof. dr hab. Stanisław Baran
Prezentowana publikacja została opracowana dla nauczycieli, terapeutów, wychowawców, rodziców, studentów, a także innych osób, które zajmują się zagadnieniami związanymi z szeroko pojętą terapią osób z niepełnosprawnością intelektualną oraz autyzmem. Składa się ona z trzech części. Pierwsza traktuje o teoretycznych i praktycznych aspektach roli pedagoga specjalnego. W części drugiej zaprezentowano zagadnienia związane z terapią i rehabilitacją osób z niepełnosprawnością intelektualną. Część trzecia porusza problematykę terapii osób z autyzmem.
Leksykon aksjologiczny Słowian i ich sąsiadów którego kolejny zeszyt poświęcony EUROPIE oddajemy w ręce Czytelników jest próbą paralelnego opisania świata wartości słowiańskich na szerszym tle porównawczym. Tytuł Leksykonu jest poniekąd umowny, bo chodzi o wartości podzielane nie tylko przez poszczególne narody słowiańskie, ale tez przez ich bliższych i dalszych sąsiadów. Wartości stanowią rdzeń każdej kultury, a ich rozpoznanie i określenie stosunku do nich jest warunkiem definiowania własnej tożsamości zarówno przez indywidualne jednostki, jak całe zbiorowości.
Publikacja znacznie uzupełnia wiedzę na temat funkcjonowania uczniów uzdolnionych artystycznie oraz, co więcej, wskazuje na specyfikę poszczególnych uzdolnień. Dzięki temu można określić różnice w sytuacji radzenia sobie ze stresem pomiędzy uczniami uzdolnionymi artystycznie oraz niesprofilowanymi, jak też między uczniami uzdolnionymi plastycznie i muzycznie. Wiedza ta może mieć szczególne zastosowanie w konstruowaniu programów dydaktycznych odpowiednich dla poszczególnych szkół, jak również przyczyniać się do zindywidualizowanego podejścia nauczycieli, wychowawców i rodziców do uczniów uzdolnionych. Zwiększenie świadomości na temat różnic w tym zakresie może przyczyniać się do właściwego doboru środków i metod nauczania oraz odpowiedniego ukierunkowania o rozwoju uzdolnień.
Z recenzji prof. dr hab. Joanny Madalińskiej-Michalak
Praca zbiorowa OBCY/INNY – propozycje aplikacji pojęciowych bardzo mi się podoba. Niewątpliwym walorem tomu jest jego aktualność, porusza bowiem tematykę ważną nie tylko dla językoznawców, historyków czy filozofów, naukowców i badaczy w ogóle, ale także dla każdego, kto interesuje się współczesnym światem z jego skomplikowaniem, konfliktami, nierozwiązanymi i nierozwiązywalnymi, jak się czasami wydaje, dylematami. Z takim trudnym i niejednoznacznym problemem mamy do czynienia właśnie w przypadku konfrontacji tego, co swoje i tego, co obce. To fundamentalna kulturowo kwestia i szeroki obszar refleksji. Niniejsza monografia to w moim mniemaniu znakomite ujęcie zagadnienia „obcy-inny-swój” właśnie z odmiennych perspektyw, jakie narzucają różne dziedziny wiedzy. Czytając, przechodzimy od artykułu do artykułu i dostrzegamy co rusz zarówno różnice punktów widzenia, jak i wspólne obszary. Gdzie spotyka się językoznawstwo z kulturoznawstwem czy neurobiologią, literaturoznawstwo z psychologią i filozofią, a nawet matematyką. Ale przede wszystkim dostrzegamy bogactwo problematyki obcości i swojskości.
Myślę, że książka ta ma wszelkie walory, by stać się ważną pozycją na rynku wydawniczym.
Z recenzji dr. hab. Jacka Warchali, prof. Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach
O dramacie poetyckim, jego istocie i wyróżnikach, dyskutowano i pisano wiele. Przede wszystkim stawiano pytania, czy powinien być rozpatrywany w kontekście wyznaczników gatunkowych, czy może raczej historycznoliterackich, będąc każdorazowo zjawiskiem powstającym w określonym czasie i miejscu, zwykle w momentach batalii o nowy teatr. Wychodząc od klasycznych rozpoznań Ireny Sławińskiej, sformułowanych w szkicu Ku definicji dramatu poetyckiego, a jednocześnie oczekując nowego spojrzenia i konfrontacji ze współczesnymi ujęciami metodologicznymi i przemianami form dramatycznych, zaproponowaliśmy wielopłaszczyznową refleksję, obejmującą zarówno tradycję, jak i współczesność oraz perspektywy dramatu poetyckiego w szerokim rozumieniu tego pojęcia. Jak słusznie zauważyła wspomniana Sławińska ""dramat poetycki był zawsze raczej zawołaniem bojowym niż określoną kategorią gatunkową"", zatem ""zjawiał się zawsze w aurze walki o teatr"".
Praca (...) powstała z materiału rozległych studiów nad literaturą przedmiotu, jak i wiarygodnego materiału pochodzącego z rzetelnych i pogłębionych badań realizowanych za pomocą wszystkich możliwych technik badawczych (...). Omówienie w rozprawie tylu zagadnień, i to w sposób pogłębiony, sprawia, że uznać ją trzeba za poważne stadium doniosłego społecznie zagadnienia. Przedłożona przez Autorkę praca jest dziełem, które winno zainicjować ożywioną dyskusję na temat koniecznych zmian w obszarze, którego dotyczy. Z recenzji prof. dr. hab. Tedeusza Aleksandra
"Od dziesięciu mniej więcej lat Pani Zo. ma swojego Gołębia. Choć może to raczej to Gołąb ją ma. Któregoś dnia przysiadł na zewnętrznym, blaszanym parapecie jej położonego na dziesiątym piętrze mieszkania. Nazajutrz Gołąb pojawił się o tej samej porze, a potem pojawiało się to dzień w dzień. Kiedy opowiadała o tym, Mi., ta wyraziła przypuszczenie, że to może nie zwykły gołąb - ptak, lecz dusza męża Pani Zo. Byli małżeństwem idealnym. Ukończyli te same studia, pracowali w tym samym zawodzie, razem wykonywali wiele prac i je wystawiali, czytali te same książki, słuchali takiej samej muzyki, tańczyli wyłącznie ze sobą. Znajomi i przyjaciele zwykle ich imiona wymieniali razem, jakby chodziło o tę samą istotę. Gdy He., mąż Pani Zo., po krótkiej i dramatycznej chorobie zmarł przedwcześnie tego samego dnia co i mąż Mi., kobiety zbliżyły się do siebie. Wspólnie spędziły pierwsze samotne Boże narodzenie a potem obchodziły kolejne rocznice śmierci mężów. Zaczęły się coraz częściej spotykać bez okazji. Aby uporać się z rozpaczą i żałobą, Mi, pisała książki, zaś Zo. tworzyła cykle grafik, które nazwała Medytacjami. Głównym motywem pierwszego cyklu były kolumny. Wyrastające prosto z ziemi do nieba, ale gdzieś po drodze albo od góry potrzaskane. Pozbawione kapitelu lub fundamentu. Czarne kreski odcinały się boleśnie od okrutnego, białego tła. Cykl drugi zawierał różne warianty czarnych abstrakcyjnych kresek na niebieskim tle. Milczenie zakrzepłej czerni na nieludzkiej bieli ustąpiło wypogodzonemu błękitowi. Przy trzecim cyklu Mi. przestała się już bać o Zo. Eksplodował on gwałtowną purpurą zderzoną z nasyconą czernią. Ogniste płomienie ją pochłaniały i triumfowały nad martwotą. Gołąb przyfrunął na parapet właśnie wtedy. Wszyscy znajomi namawiali Zo. żeby mu nadała jakieś imię, w końcu to długoletni znajomy. Ona jednak stanowczo odmawiała:
- Wiem na pewno, że ten gołąb, to Gołąb. I on to wie.
W mówieniu nie widać różnicy między małymi a wielkimi literami. Ale Mi. Ją słyszała i rozumiała."
Jadwiga Mizińska Ocalona Atlantyda
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
