Pielgrzymowanie jest dzisiaj znowu modne: tysiące ludzi rozpoczyna każdego roku podróż pełną wysiłku i wyrzeczeń.
Dlaczego? Zapewne znalazłoby się tyle odpowiedzi, ilu jest pielgrzymujących. Jest jednak coś, co łączy wszystkich pielgrzymów w historii. Zarówno tych którzy wędrują na piechotę, jak i tych, dla których codzienność jest nie mniej trudną pielgrzymką. Opat prymas Notker Wolf przygląda się historii pielgrzymowania, opowiada o własnych przeżyciach, rozprawia się z fałszywymi wyobrażeniami i omawia aktualne problemy wiary i społeczeństwa tak samo zajmująco, jak pouczająco.
Dzieło opisuje filary życia duchowego. Wewnętrzną wolność wobec dóbr materialnych. Odrzucenie pośpiesznego osądzania innych oraz pokorne przyjmowanie trudności, począwszy od trudnych relacji, a skończywszy na chorobach. Wypracowanie w sobie zdolności do dziękowania. Ferreriusz wskazuje na to, że poziom rozwoju duchowego wyraża się nie tylko w przeżyciach modlitewnych, ale także w kulturze osobistej. Motywuje do duchowego wzrostu.
Jeśli prawdą jest, że wszyscy, są powołani do głoszenia ewangelii, to tym bardziej przydadzą nam się pouczenia jednego z mistrzów ewangelizacji. Nie tylko do naszego osobistego wzrostu, ale także po to, by wzrastał Kościół.
Komunikacja nie ogranicza się jedynie do technicznej sprawności przekazywania tego, co chcemy przekazać. Gdyby tak było, niewiele różniłaby się od manipulacji. Istotą komunikacji jest prawda. Prawda musi być w centrum bowiem komunikacja nie jest jedynie przekazywaniem słów, ale relacją pomiędzy osobami w spotkaniu. Warto spojrzeć na komunikację od strony klasycznego tekstu – Reguły św. Benedykta, w którym możemy znaleźć wskazania odnoszące się do właściwej komunikacji.
W niniejszym tomie zamieszczamy zbiór starożytnych reguł zakonnych. Po raz pierwszy taka inicjatywa mia-ła miejsce ponad 30 lat temu, kiedy to w serii Pisma Starochrześcijańskich Pisarzy ukazało się podobne wydanie dla uczczenia rocznicy 1500lecia narodzin św. Benedykta. Owo wydanie zachęciło do refleksji nad literaturą monastyczną i pobudziło do dalszych studiów nad nią. Owocem tego zainteresowania ba-daczy jest pięćdziesiąty tom Źródeł Monastycznych. Pierwotny materiał został nie tylko powiększony i uzu-pełniony, ale i ponownie gruntownie opracowany. Za-mieszczamy w nim kilkanaście ważniejszych reguł, pochodzących z różnych regionów świata łacińskiego: północnej Afryki, Italii, Galii, Brytanii oraz Półwyspu Iberyjskiego, z okresu pomiędzy IV a VIII wiekiem.
Bez względu na to, co budzi w nas chęć stwierdzenia czy wręcz zawołania: „chcę się modlić”, potrzebujemy praktycznej pomocy, aby to pragnienie modlitwy zaspokoić. Wiemy, że samo powtarzanie słów, nieważne jak bardzo pięknych, nie wystarczy. Nasz krzyk dobiega z jakiejś głębszej – bardzo głębokiej – części naszej istoty. Musimy doświadczyć tego Środka i pozwolić, aby tam powstała i stamtąd uniosła się nasza modlitwa.
Ze wstępu Autora
Znakomita popularyzatorka zagadnień duchowości chrześcijańskiej i tłumaczka przypowieści o ascetach egipskich przybliża postacie najsłynniejszych mnichów. Opowieści o Ojcach pustyni, napisane żywym językiem, obfitujące w żartobliwe wydarzenia, ukazują początki monastycyzmu w sposób nie tylko atrakcyjny, ale również pouczający. Asceci, zwykle przedstawiani jako osoby posągowe, wręcz mityczne, u siostry Borkowskiej są ludźmi, którzy zmagają się ze swoimi słabościami. Wielcy święci, stając się nam bliscy, jednocześnie pomagają w zrozumieniu korzeni kultury chrześcijańskiej.
Lectio divina jest dla chrześcijanina fundamentalnym sposobem spotykania się z Bogiem.
W niniejszym tomiku chcemy przedstawić świadectwa wyrosłe z praktykowania lectio divina w różnych okresach historii Kościoła. Tomik otwiera artykuł o. Augustyna Jankowskiego OSB, który w pierwszej części w encyklopedycznym skrócie przedstawia lectio divina w tradycji Kościoła, a w drugiej stara się omówił zasady czytania Słowa Bożego. Dalej prezentujemy fragment Rozmów z Ojcami Jana Kasjana, który jest klasycznym starożytnym tekstem na ten temat, a następnie dwunastowieczny tekst kartuza Guigona II.
Tomik zamyka artykuł współczesnego trapisty, Basila M. Penningtona, będący współczesnym świadectwem odkrycia doniosłości lectio divina dla chrześcijańskiej pobożności.
Czy Triduum Paschalne jest jedynie zbiorem nieczytelnych współcześnie obrzędów, w których uczestniczymy ze względu na tradycję? Czy jest raczej głębokim przeżywaniem męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa? Te pytania tylko z pozoru są retoryczne. To jak na nie odpowie każdy z nas zależy od naszej wiary, ale także od naszej wiedzy na temat Triduum Paschalnego. Niniejsza książka ukazuje jak poprzez liturgię Kościół przeżywa Stworzenie i historię Zbawienia. Zwięzła i czytelna publikacja zbliża nas do momentu, w którym każdy gest liturgiczny podczas Świętego Triduum będzie prowadził do Boga. Może być ona zarówno podręcznikiem jak przeżywać ten wyjątkowy czas, jak i pocieszeniem dla tych, którzy z różnych powodów nie mogą uczestniczyć w misteriach.
Przed wiekami ludzie ze świata udawali się do pustelników po słowa mądrości, które wedle ich wiary zawierały owoc bezpośredniej kontemplacji Boga. Trudno nie przyznać tym mądrościom zwanym apoftegmatami wielkiej wartości dla życia duchowego. Dzisiaj nie chodzimy już z pielgrzymką do pustelników, ale w tym samym duchu i celu udostępniamy ich pisma. Ten tomik przygotowała osoba o niewątpliwym autorytecie duchowym, co gwarantuje, że przedstawiona tu interpretacja mądrości Ojców Pustyni jest użyteczna także i dzisiaj.
Relacja Ojca Leona i Jana Pawła II stanowi pewien wzór, w którym najważniejsze elementy to wzajemna życzliwość, radość z każdego spotkania, pokora wobec ustalonej hierarchii, brak wyniosłości. W tej antologii zebrano trzy książki Ojca Leona, będące świadkami relacji benedyktyna z biskupem Rzymu. Ta bliskość, która trwa nadal pomimo przeprowadzki Papieża Polaka z Watykanu do Nieba, jest obrazem tego jak dwóch mężczyzn potrafi zbudować relację opartą zarówno na szczerości serca, jak i autorytecie Ewangelii. Ponieważ dobro ze swej natury pomnaża się, do tej przyjaźni zaproszeni są wszyscy czytelnicy. Prawdziwa przyjaźń jest wymagająca, toteż dzięki wspomnieniom Ojca Leona jeszcze raz będzie można podjąć próbę zapoznania się z ponadczasowym nauczaniem Jana Pawła II.
Jeden z klasycznych tekstów poświęconych modlitwie. Napisany w oparciu o spotkania z mnichami w Egipcie, przez jednego z najwybitniejszych Ojców monastycyzmu zachodniego.
Istotnie, niewiele modli się ten, kto modli się tylko wtedy, gdy klęczy, a w ogóle nie modli ten, kto klęcząc ma serce pełne rozproszeń. Jacy więc chcemy być podczas modlitwy, tacy musimy być przed nią, albowiem jakość modlitwy zależy od stanu, który ją poprzedza. Dzieje się tak dlatego, ponieważ myśli, które zaprzątają nasz umysł albo uniosą go ku niebu, albo pogrążą w marnościach tego świata.
(Rozmowa X,14)
Wielu ludzi zarówno wierzących, jak i niewierzących określa się mianem ludzi poszukujących. Szukają oni albo sensu życia, albo Boga, albo sposobów na realizacje Bożego powołania. Ta książka jest dla nich wszystkich. Jeśli chodzi o wiarę, o religię, to nie ma uniwersalnej recepty na jej odnalezienie. Nie istnieje jeden sposób drążenia wątpliwości, który sprawdzi się dla każdego człowieka.
Ojciec Leon często powtarza klasyczne już powiedzonko: lekarze narzekają, że pacjenci nie chcą chorować według podręcznika. Każdy choruje po swojemu. Tak samo jest na ścieżkach wiary: Pan Bóg potrafi tak wszystko ułożyć, aby każdy człowiek w inny sposób przeżywał swój rozwój duchowy, upadki i wzloty, relację z Nim. Będziemy szli określoną ścieżką, którą nie każdy może chcieć pójść. Każdy będzie mógł przynajmniej zobaczyć, jak się idzie, jak taka droga wygląda i co może dać. Można powiedzieć, że tą książką przygotowujemy łąkę, na której jest wiele kwiatów, a każdy zbierze odpowiedni dla siebie bukiet.
Od najmłodszych lat wrażliwe serce Katarzyny de Bar, wyczulone szczególnie na Misterium Eucharystii, poszukiwało sposobów uczczenia tej wielkiej Tajemnicy. Zadawała sobie zasadnicze pytania dotyczące Komunii Świętej. Jak uwielbiać Boga? Jak odpowiedzieć na Jego nieskończoną miłość? Jak wynagrodzić Mu obojętność i pogardę, której doznaje od swoich uwikłanych
w grzech stworzeń? Na pytania te czytelnicy znajdą odpowiedź w tej książce.
Jak można rozpoznać, co prawdziwie pochodzi od Boga i czy można temu zawierzyć? W jaki sposób patrzeć na sam problem poznania Bożej woli i jej podjęcia? Dobre rozeznanie daje nam właściwą orientację w życiu. Natomiast fałszywe rozeznanie prowadzi do tragedii. Historia ludzkości daje wiele przykładów takiej tragedii wynikającej ze złego rozeznania i nieposłuszeństwa Bożej woli. Rozeznawanie tego co właściwe jest codzienną praktyką każdego chrześcijanina. Lektura tej książki pozwala czerpać z wieloletniej praktyki duchowej doświadczonego mnicha. Wykazuje on, że posiadamy otrzymane od Boga zdolności poznawcze, dzięki którym możemy rozpoznać prawdę o sobie, o świecie i o Bogu. Zatem poznanie jest zakodowane w samej naszej kondycji jako zadanie i jednocześnie droga dojścia do pełni życia.
„Słuchaj”, pierwsze słowo Reguły niesie w sobie ogromną treść. Przede wszystkim mówi ono o postawie, której istotą jest wsłuchanie się w mądrość pochodzącą od mistrza. Tak na prawdę „słuchanie” chrześcijanina odnosi się tylko do jedynego Mistrza, którym jest Zbawiciel. Chrystus jednak przemawia do nas także przez inne osoby, nierzadko przez najmniejszego i ostatniego z braci.
Mądrość Boża jest niezmienna. Zmieniają się jednak pokolenia mnichów. Reguła św. Benedykta, która niewątpliwie jest ujęciem nauki Chrystusowej w odniesieniu do mnichów, wymaga więc aktualizacji, aby była właściwie rozumiana także współcześnie.
Niniejszy komentarz do Reguły stanowi właśnie jej aktualizację na dzień dzisiejszy.
Kolejny – już 55 – tom serii Źródła Monastyczne, trafia w ręce Czytelników. Zawiera on pięć powstałych w XII wieku traktatów, napisanych w toku burzliwej niekiedy debaty toczonej pomiędzy mnichami z Cluny a cystersami.
Tom otwiera Apologia napisana przez Bernarda z Clairvaux do opata klasztoru Saint-Thierry, Wilhelma, krytykująca życie i praktyki kluniackie. Odpowiedzią na nią są trzy kolejne teksty: list 28, napisany do Bernarda z Clairvaux przez opata Cluny, Piotra Czcigodnego, Apologia, pióra jednego z bliskich współpracowników Piotra, Hugona z Amiens, opata angielskiego klasztoru w Reading oraz traktat anonimowego opata. Tom zamyka natomiast dialog – dysputa pomiędzy mnichem kluniackim a cysterskim.
Problemy poruszane we wszystkich dziełach dotyczącą zarówno spraw związanych z życiem codziennym – strojem, pożywieniem, pracą – jak też całym wymiarem duchowym życia monastycznego. Poprzez te zagadnienia główni adwersarze dochodzą do najbardziej fundamentalnych pytań o znaczenie tradycji i jej wierności.
„Potem dodajesz: „Czy tak żył Makary? Czy tego uczył Antoni? Czy tak postępowali ojcowie w Egipcie?” Makary żył powściągliwie i wielce pobożnie. Antoni uczył rzeczy wzniosłych i dosyć zdumiewających, a Ojcowie w Egipcie postępowali wspaniale. Także Hugon, Majolus oraz inni przełożeni kluniaccy, których pominąłeś, nie tylko nauczali pięknego sposobu życia i wspaniałych ideałów monastycznych, ale i nauczając zachowywali je. A chociaż jaśnieli oni wybitnymi cnotami bardziej niż inni, wcale z tego jednak nie wynika, aby oskarżać tych, którzy nie są aż tak doskonali, że nie są mnichami.
Chociaż nie mają świętości Makarego, nie prowadzą życia Antoniego pod względem powściągliwości, niezupełnie są podobni do ojców, którzy mieszkali w Egipcie, wcale niesłusznie wnosisz z ich innego sposobu życia, że nie mogą być dobrymi i wypróbowanymi mnichami”.
z Apologii Hugona z Amiens
rudno nam dziś zrozumieć, kim był dla średniowiecza, szczególnie zaś dla Francji, św. Marcin z Tours. Niewielu chyba świętych wywarło tak różnoraki i tak wielki wpływ po swojej śmierci, jak to miało miejsce w wypadku św. Marcina. Tours stało się, po Rzymie i Komposteli, jednym z najpopularniejszych miejsc pielgrzymkowych Europy. Dzieła Sulpicjusza Sewera dotyczące Marcina, a więc Żywot, Listy i Dialogi, należały, obok Żywota św. Antoniego, do najbardziej poczytnych tekstów średniowiecza (...) i były wielokrotnie przerabiane w różnych zbiorach legend.
Ze Wstępu
Żywot św. Marcina z Tour to wypełnione cudami dzieło wskazujące na wyższość św. Marcina nad innymi świętymi. Dla zachęcenia czytelników Sulpicjusz pisze też o św. Marcinie w ulubionej przez starożytność formie – dialogu. Obraz postaci św. Marcina uzupełniają trzy listy Sulpicjusza do przyjaciół.
(Słownik Wczesnochrześcijańskiego Piśmiennictwa)
Z pośród wielu szkół duchowości prawosławnej niepospolite miejsce zajmuje duchowość starców z Pustelni Optyńskiej. Mnisi z tej wspólnoty znaleźli znakomity klucz do wzrostu duchowego czerpiąc jednocześnie z Tradycji starożytnej i z umiejętnego odczytywania znaków czasów. Dzięki temu Pustelnia Optyńska stała się w XIX w. centrum duchowym do którego podążali zarówno prości ludzie jak i wybitni intelektualiści w postaciach Mikołaja Gogola, Lwa Tołstoja, Włodzimierza Sołowjowa i Fiodora Dostojewskiego. Wszyscy znajdowali w tym miejscu mistrzów duchowych - starców, których Bóg obdarzył licznymi charyzmatami. Wraz z tą książką czytelnik odkryje pewien stan ducha, który można nazwać mistyką codzienności. Ciągłe uwrażliwianie na przebywanie w Obecności Bożej jest bowiem także dziś znakomitą drogą do osiągnięcia świętości, czyli zbawienia.
Niniejsze rozważania stanowią wprowadzenie do modlitwy kontemplacyjnej i pomagają w praktykowaniu medytacji zgodnie z tradycją chrześcijańską. Służą one także przypomnieniu, że odpowiedź na wezwanie Jezusa – do radykalnego, bezinteresownego otwarcia naszych serc na Ducha Świętego – nie jest skierowane jedynie do duchowych elit czy specjalistów od modlitwy.
Ojciec John Main OSB uważany jest dziś za jeden z największych autorytetów duchowych XX wieku. Urodził się w Londynie w 1926 r. Mając 33 lata i zapewnioną karierę prawniczą, wstąpił do benedyktynów w Londynie do Opactwa Ealing. Teologię studiował w Rzymie podczas II Soboru Watykańskiego. W 1963 złożył uroczyste śluby monastyczne i przyjął święcenia kapłańskie. W tradycji Ojców Pustyni odkrył praktykę medytacji, przekazaną Zachodowi przez Jana Kasjana – mistrza św. Benedykta. W 1975 r. założył istniejące do dziś Centrum Medytacji Chrześcijańskiej w Londynie. Zmarł w Montrealu w 1982 r.
Saba, podobnie jak Eutymiusz, podziwiał mnichów ze Sketis. Odwiedził Aleksandrię, ale nie mamy informacji, że jego pobyt tutaj przyczynił się do bliższego kontaktu z egipskim monastycyzmem. Podział w Kościele, jaki nastąpił po Soborze w Chalcedonie i czysto monoetniczny charakter monastycyzmu egipskiego, spowodował, że w 2. poł. V wieku osłabły więzy łączące zwolenników tego soboru z monastycyzmem egipskim. Ruch monastyczny w Egipcie od tego czasu nie był już dłużej punktem centralnym i przykładem dla mnichów i świeckich chrześcijan, tak jak miało to miejsce w IV wieku, kiedy do Egiptu przybywały tłumy z całego chrześcijańskiego świata. Z tych samych powodów ruch monastyczny w Syrii, także nie miał już dużego wpływu na Palestynę od 2. poł. V wieku, zwłaszcza że zmienił się charakter tego monastycyzmu: anachoretyzm ustępował miejsca cenobityzmowi. Ale właśnie związki cenobiów z Anatolii z przywódcami monastycyzmu palestyńskiego i języka greckiego, który przeważał w klasztorach w Palestynie, bardziej niż język syryjski, świadczą o większym wpływie cenobiów bazyliańskich, a nie syryjskich. Elementy tego systemu zostały wprowadzone przez Sabę w Wielkiej Laurze. Połączenie monastycyzmu Antoniego z Egiptu i Bazylego Wielkiego z Azji Mniejszej jest jedną z najbardziej znaczących cech palestyńskiego systemu monastycznego. Saba zaś był jednym z jego głównych architektów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
