Jrn Lier Horst jest coraz lepszy. A już wcześniej był cholernie dobry. Tarald Aano, Stavanger AftenbladZaginięcie osoby, po której nie został żaden ślad, samo w sobie jest zagadką. A co, jeśli osoba zaginiona pozostawia po sobie ślad, który czyni tę zagadkę jeszcze większą?To ta pora roku. Po raz dwudziesty czwarty z rzędu William Wisting sięga po akta sprawy zaginięcia Kathariny Haugen. Sprawy, której nigdy nie rozwiązano. Od tego czasu Wisting co roku odwiedza męża Kathariny, który ma niepodważalne alibi, ponieważ w dniu zaginięcia żony pracował daleko od domu. Z biegiem lat stały kontakt komisarza z Martinem Haugenem przeradza się w przyjaźń. Jednak tym razem dom Haugena jest zamknięty. W rocznicę zaginięcia żony Martin Haugen sam znika bez wieści.Tego samego dnia w komendzie, w której pracuje Wisting zjawia się młodszy śledczy, Adrian Stiller, który w Kripos zajmuje się starymi, nierozwiązanymi sprawami, tak zwanymi cold cases. Zaginięcie Kathariny ma związek z inną zagadką zaginięcia sprzed lat. Dwaj zdolni, różniący się od siebie śledczy będą musieli połączyć siły, ale współpraca z introwertyczym Adrianem Stillerem okaże się sporym wyzwaniem dla Wistinga. Mimo to dla dobra śledztwa obaj będą w stanie zrobić wiele, kto wie, może nawet trochę za dużo?Rewelacyjny Jrn Lier Horst () Fabuła wciąga i nie sposób odłożyć książki na półkę, zanim nie pozna się zakończenia. Kod Kathariny to jak dotąd najlepsza, najgenialniejsza powieść, jaką napisał. Już nie możemy się doczekać kolejnej historii, jaka wyjdzie spod jego ręki! Sven Gjeruldsen, Tvedestrandspostenwyjątkowa udana () pierwszorzędna trójgłosowa opowieść. Finn Stenstad, Tnsbergs BladNapięcie na wysokim Horstowym poziomie. Gunn Magni Galaaen, Trnder-AvisaFabuła Kodu Kathariny jest wiarygodna i mogłaby rozgrywać się w rzeczywistości. Nie ma się wrażenia, że wyobraźnia sprowadziła pisarza na manowce. A mimo to powieść jest fascynująca jak mało która. Geir Rakvaag, DagsavisenWiarygodne i ekscytujące zagadki kryminalne marki Horst. Mari Grydeland, Aftenposten
Czy umysł można trenować, tak jak trenuje się mięśnie? Jak trzeba zorganizować trening mentalny, aby miał sens? Czy efekty takiego treningu są wydatne? Czy są długotrwałe? Czy efekty treningu generalizują się, obejmując nie tylko ćwiczoną funkcję lub sprawność, ale również sprawności ogólne, w tym inteligencję? Czy ma znaczenie, kto trenuje jaką ma wyjściową sprawność umysłową lub poziom inteligencji?Ludzie zawsze marzyli o ulepszeniu samych siebie. Filozofia, szczególnie etyka filozoficzna, była uprawiana jako refleksja nad moralnością, ale też jako możliwa droga moralnego doskonalenia człowieka. Systemów religijnych właściwie nie sposób sobie wyobrazić bez takiego czy innego programu moralnego samodoskonalenia. Czy te wysiłki coś dały, to osobna kwestia.Wraz z rozwojem nowożytnej nauki, marzenia o ulepszeniu człowieka objęły inne, poza moralnością, obszary i dziedziny życia. Rozwój biologii i medycyny poprawił stan naszego zdrowia, wydłużył czas życia i poprawił jego jakość. Rozwój fizyki i chemii zmienił otoczenie człowieka i zwielokrotnił jego możliwości. O rewolucji informacyjnej można powiedzieć, że zmieniła nasze życie gwałtownie i radykalnie. Czy poprawiła, to się dopiero okaże.Na tym tle ostatnio szczególnie wyróżniają się treningi poznawcze. W przeciwieństwie do psychoterapii, ich praktykowanie nie wymaga żadnego certyfikatu. A ponieważ daje się zauważyć silna i szeroko rozpowszechniona wiara w ich skuteczność, coraz więcej osób i firm funduje sobie lub swoim pracownikom tego rodzaju usługi.Trening poznawczy dzisiaj to nie tylko dziedzina badań, ale również coraz bardziej rosnący biznes. Na rynku działają liczne firmy sprzedające zestawy ćwiczeń poznawczych, zwykle w postaci gier komputerowych. Produkty te są na ogół reklamowane jako ćwiczenia rozwijające mózg, a konkretny zestaw ćwiczeń poznawczych zazwyczaj nosi nazwę zawiązującą do euronauka, np. neurobik (ang. Neurobics), w analogii do aerobiku . Nie znaczy to oczywiście, że mamy tu do czynienia z oddziaływaniem bezpośrednio ulepszającym mózg, dane empiryczne dotyczące skuteczności neurotreningów nakazują daleko posunięty sceptycyzm.W związku z możliwymi nadużyciami, a także ze względu na naturalną potrzebę poznawczą, trzeba postawić pytanie o skuteczność treningu poznawczego. Temu służy ta książka. Jej głównym celem jest przedstawienie czytelnikowi ogólnej panoramy tego obszaru badawczego i aplikacyjnego współczesnej psychologii, który dotyczy różnych form treningu poznawczego. Opisując treningi, będziemy wielokrotnie stawiać pytanie, czy są one skutecznym narzędziem usprawniania różnych funkcji umysłu ludzkiego. A badając skuteczność, trzeba poddać się rygorom intelektualnym wymaganym od metodologicznie poprawnego badania naukowego.
Żyjemy w zaskakujących czasach. Do tej pory wiele osób nie może uwierzyć w Brexit, wybór Trumpa na prezydenta USA, kryzys zaufania do Unii Europejskiej, ani też w popularność skrajnie prawicowych ugrupowań w Europie. Wiele osób jednak te zmiany popiera. W Polsce spora część obywateli ze zgrozą obserwuje determinację, z jaką rządzący burzą demokratyczny ład: demolują niezależne sądy, niszczą wolne media, ograniczają możliwość tworzenia niezależnych organizacji (w chwili, gdy piszemy te słowa Komisja Europejska uruchomiła wobec Polski artykuł 7. traktatu, czyli procedurę mającą stwierdzić, czy w kraju członkowskim istnieje ryzyko naruszenia wartości europejskich, tj. praworządności). Jak zacięcie deformują szkolnictwo, łamią prawa obywateli i odbierają prawa mniej-szościom, jak marginalizują znaczenie Polski w Europie. Protest wywołuje bezmyślna wycinka Puszczy Białowieskiej (wbrew ustaleniom naukowców i opinii Komisji Europejskiej) i nieuzasadnione wybijanie dzikich zwierząt (nowe liberalne prawo łowieckie). Wielu ludzi przeciera także oczy, widząc brunatne przemarsze „prawdziwych Polaków” przez polskie miasta, i nie może się nadziwić zachwytowi rządzących, dumnych, że „to taki piękny widok”.
To wszystko jeszcze do niedawna byłoby nie do pomyślenia. Wiele osób jednak uznaje te działania za właściwe i pożądane, i na pewno niegroźne. Komentatorzy i badacze starają się te zmiany za wszelką cenę zrozumieć, odwołując się do tradycyjnych rozróżnień: zwykli ludzie (suweren) versus elita, prowincja versus miasto, religia versus jej brak, prawica versus lewica. I chociaż wymiary te są ciągle ważne w opisie złożoności świata społecznego, to jednak wydaje się, że straciły moc objaśniającą to, czego jesteśmy dzisiaj świadkami. Nie pozwalają także na przewidywanie, co nas czeka w bliższej lub dalszej przyszłości.
Okazuje się, że obecnie podziały społeczne – większe niż kiedykolwiek wcześniej – przebiegają wedle zupełnie innych kryteriów, wśród których wymienia się zwykle zaufanie (do polityki, polityków i instytucji), postawy wobec uchodźców/imigrantów lub przywiązanie do surowych norm kulturowych. Badania pokazują, że wymiary te polaryzują grupy społeczne niejako w poprzek tradycyjnych podziałów.
Książka ta jest napisana z perspektywy psychologicznej. Czytelnik nie znajdzie w niej analiz socjologiczno-politologicznych. Tym samym nie aspiruje ona do wyjaśnienia całej złożoności współczesnego świata, ale pokazuje, co współczesna psychologia może wnieść do pogłębienia owego rozumienia. A może wiele. Skupiamy się na człowieku, bo wierzymy, że musimy zrozumieć jego reakcje, by wiedzieć, jak zmieniać otaczającą nas rzeczywistość. Ale kluczem do zrozumienia reakcji jest zrozumienie okoliczności, które czynią człowieka zamkniętym i łasym na populistyczne brednie. Człowiek nie działa przecież w próżni.
Druga książka z porywającej serii Verlaque i Bonnet na tropie przedstawia kolejną intrygującą zagadkę kryminalną. Tym razem akcja rozgrywa się w małej społeczności studentów i wykładowców teologii na uniwersytecie w Aix-en-Provence.Kiedy dziekan Wydziału Teologii na Uniwersytecie w Aix zostaje znaleziony martwy, sędzia Verlaque nie może wyjść ze zdumienia. Profesor Moutte miał właśnie ogłosić nazwisko zdobywcy prestiżowego stypendium, a także mianować swojego następcę, który zamieszka w budzącym powszechne pożądanie apartamencie w siedemnastowiecznej rezydencji. Na długiej liście podejrzanych znaleźli się potencjalni beneficjenci stypendium i inne osoby bliskie profesorowi, jednak Verlaque wątpi, że ktokolwiek spośród gorliwych studentów lub ich zdesperowanych nauczycieli jest zdolny do morderstwa. Musi więc kopać głębiej. Z pomocą Marine oraz jej dzielnej matki Verlaque odkrywa świat, który jest bardziej skomplikowany niż polityka uniwersytetu.Urodzona w Kanadzie M.L. Longworth mieszka w Aix-en-Provence od 1997 r. Jej malownicze powieści kryminalne wydają się wręcz wyrastać z żyznej miejscowej ziemi, która nadaje się zarówno do uprawy winogron, jak i do grzebania ciał. Wiele wspaniałych widoków, wiele butelek wina Trzeba wybaczyć czytelnikom, że kręci im się w głowie. New York TimesW swojej drugiej zajmującej powieści kryminalnej, osadzonej w Aix-en-Provence, Longworth rzuca sędziego śledczego, Antoine'a Verlaque'a, i jego dziewczynę, profesor Marine Bonnet, w świat akademicki. Trafiają tam oczywiście w następstwie morderstwa []. Fani europejskich detektywów, gustujący w dobrym jedzeniu [] będą się dobrze bawić. Publishers WeeklyDelikatne prowadzenie akcji przez M.L. Longworth przynosi wspaniały efekt, zarówno wtedy, gdy czyni ona akademickie i literackie aluzje, jak i wtedy, gdy opowiada o pracy policji albo relacjonuje podróże palcem po mapie. Zręcznie zmieniając punkt widzenia, autorka tworzy urzekającą historię, która przemówi do wielbicieli Louise Penny i Donny Leon. Czytelnicy mogą nieco zyskać na przeczytaniu najpierw pierwszego tytułu z serii (Śmierć w Chateau Bremont), ale nie jest to konieczne. Library JournalTa uważana za kryminał powieść jest niezwykle zajmująca. Dynamika relacji między Verlakiem a jego dziewczyną fascynuje. Ale tym, co tak naprawdę czyni pisarstwo Longworth wyjątkowym, jest jej głęboka znajomość francuskiej historii, krajobrazu, kuchni, a nawet współczesnych kawiarni i restauracji To niezwykle nastrojowy kryminał, w którym zawarty jest pokaźny ładunek wiedzy. BooklistUwspółcześniona wersja klasycznej powieści detektywistycznej, okraszona często zjadliwym humorem, z interesującym wątkiem związku dwojga głównych bohaterów oraz eksperckie spojrzenie na popularne atrakcje turystyczne. Denver PostMary Lou Longworth mieszka w Aix-en-Provence od 1997 roku. Pisała o tym regionie dla Washington Post, Timesa (Wielka Brytania), Independent (Wielka Brytania) i czasopisma Bon Apptit. Jest autorką dwujęzycznego zbioru esejów Une Amricaine en Provence, wydanego przez La Martinire w 2004 roku. Czas spędza w Aix, gdzie pisze, oraz w Paryżu, gdzie prowadzi kursy pisarstwa na New York University. Jej debiut krymnalny to pierwsza powieść z serii Śmierć w Chteau Bremont.
Czwarty kryminał z komisarzem Williamem Wistingiem w roli głównej
Jest ciepły, lipcowy dzień. Znana piłkarka ręczna - Kajsa Berg, w drodze do centrum treningowego, nagle znika bez śladu. Zaraz po tym, wybucha pożar lasu. Podczas prac porządkowych, strażacy znajdują zwęglone ludzkie zwłoki przykute do drzewa. Obok leży martwy kot z odciętymi łapami. Podczas prowadzenia śledztwa, wszystkie osoby zdają się coś ukrywać, a dochodzenie stopniowo odkrywa ludzką słabość i żądzę władzy. William Wisting czuje, że coraz bardziej pogrąża się w mrok.
„Horst ponownie napisał znakomitą powieść kryminalną.”
– Terje Stemland, Aftenposten
„Jedna jedyna świetnie komponuje się z serią wcześniejszych czterech wzorcowych powieści kryminalnych.”
- Kurt Hanssen, Dagbladet
Akcja powieści kryminalnej pt. "Śmierć w Château Bremont" rozgrywa się w uroczej, zabytkowej miejscowości Aix-en-Provence we Francji. Czytelnicy poznają Antoine’a Verlaque’a, przystojnego i uwodzicielskiego głównego sędziego w Aix, oraz profesor prawa, Marine Bonnet, jego dawną miłość. Kiedy miejscowy szlachcic Étienne de Bremont wypada z okna rodzinnego zamku i ginie na miejscu, całe miasto aż huczy od plotek. Verlaque podejrzewa, że śmierć nie była przypadkowa. Dowiedziawszy się, że Marine jest bliską przyjaciółką Bremontów, prosi ją o pomoc. Śmierć w Château Bremont to wartki kryminał, zanurzony w romantycznej atmosferze południowej Francji. Tom pierwszy z serii "Varlaque i Bonnet na tropie".
Głos Longworth jest jak wykwintny rocznik musującej Dorothy Sayers i dojrzałej Donny Leon. – Booklist
Obiecujący debiut Longworth, która pokazuje, że Francja to więcej niż Paryż i że są ciekawsze tajemnice niż te w serii z Maigretem. – Kirkus Reviews
Longworth ma dobre oko i ostry dowcip, a pierwsze przygody Verlaque’a i Bonnet zapowiadają naprawdę przerażającą serię. – Margaret Cannon, Globe and Mail
„Śmierć w Château Bremont” przedstawia urocze francuskie miasteczka, ciekawe postacie i intrygującą tajemnicę. — Kevin R. Kosar, autor książki Whiskey. A global history
Mamy nadzieję, że seria będzie kontynuowana latami. – RT Book Reviews
Twoi czytelnicy połkną tę książkę. – Library Journal
Mary Lou Longworth mieszka w Aix-en-Provence od 1997 roku. Pisała o tym regionie dla „Washington Post”, „Timesa” (Wielka Brytania), „Independent” (Wielka Brytania) i czasopisma „Bon Appétit”. Jest autorką dwujęzycznego zbioru esejów Une Américaine en Provence, wydanego przez La Martiniere w 2004 roku. Czas spędza w Aix, gdzie pisze, oraz w Paryżu, gdzie prowadzi kursy pisarstwa na New York University. Śmierć w Château Bremont to jej pierwsza powieść.
„Dziedzictwo Karny” jest trzecią i ostatnią powieścią w Trylogii Diny, na którą składają się dwa wcześniejsze tomy „Księga Diny” i „Syn szczęścia”.
Karna jest córką Benjamina, osieroconą przez matkę. To poważne, dziwne dziecko, które pięknie śpiewa. Cierpi na tzw. „wielką chorobę”. Ataki epileptyczne dają jej szczególne miejsce w małej społeczności, w której dorasta. Dzięki temu nawiązuje wyjątkowy kontakt z babcią Diną, na długo przed jej powrotem do Reinsnes.
Powieść przedstawia północno-norweskie społeczeństwo, w którym w latach 70. i 80. XIX wieku dokonywały się znaczące przemiany. Opowiada także o tym, co się kryje w ludzkim sercu, o wyborze i zdradzie oraz o miłości. Karna przedwcześnie doświadcza zdrady ojca oraz musi zmierzyć się z ciężkim dziedzictwem, którego sama nie jest w stanie udźwignąć.
„Wassmo już wiele razy wcześniej, z wielkim oddaniem opisywała wybrzeże północnej Norwegii. Jest niczym – Øystein Rottem, Dagbladetmiejscowy przewodnik – także wtedy, gdy cofa się ze swoją opowieścią w czasie.”
-Hans H. Skei, Aftenposten„«Dziedzictwo Karny» dopełnia wcześniejsze powieści i doskonale zamyka trylogię”
Herbjørg Wassmo to wybitna norweska pisarka urodzona w 1942 roku w Vesterålen. Zadebiutowała w 1976 roku zbiorem wierszy Skrzydlaty zespół, zasłynęła jednak jako powieściopisarka. Jest autorką wielu znakomitych powieści, w tym dwóch trylogii poświęconych dwóm bohaterkom: Torze i Dinie. Wielokrotnie nagradzana, między innymi otrzymała prestiżową Nagrodę Literacką Rady Nordyckiej, Nagrodę Krytyków, Nagrodę Księgarzy oraz nagrodę im. Amalie Skram. Jej najpopularniejszą książką jest „Księga Diny”, która została zekranizowana w roku 2002. Herbjørg Wassmo napisała również wiele noweli i sztuk teatralnych. Jej książki zostały przetłumaczone na 26 języków, między innymi angielski, niemiecki, francuski, hiszpański, włoski, rosyjski, japoński i hebrajski.
Debiut literacki autorki bestsellerowej powieści „Żywopłot”
Usytuowana na przełomie wieków w fikcyjnej perskiej wiosce Omidżan zamieszkałej przez perskich Żydów powieść “Perskie narzeczone” opowiada magiczną historię dwóch młodych dziewcząt – Flory i Nazie Ratoryan.
Piętnastoletnia, ciężarna, niedawno porzucona przez męża, handlarza tkanin, Flora desperacko wyczekuje powrotu ojca swego nienarodzonego dziecka. Nazie współczuje jej i pociesza i pomimo tego, że wciąż jest jedenastoletnim dzieckiem sama marzy desperacko o swoim zamążpójściu. Pomimo, że powieść opisuje tylko dwa dni rozwija się we wszystkie strony obejmując życie i historie wielu mieszkańców Zaułka Migdałowców.
Barwny obraz wioski przedstawiony przez Dorit Rabinyan jest ucztą dla zmysłów odtwarzającą zapachy i smaki, kolory, dźwięki i strukturę codziennego życia w zaułku. Mistrzowsko łącząc fantazję z rzeczywistością opowieść pokazuje szokujące okrucieństwa przeżywane przez bohaterów, jednocześnie tkając współczesną arabską legendę, w której wąż oferuje klejnoty w zamian za mleko, a śmierć zostaje udaremniona przez uspokojenie demonów wsi. Napisana z pasją i elegancją powieść „Perskie narzeczone” opowiada historie codziennych zmagań sefardyjskich Żydów w Persji, a mimo to ani na chwilę nie traci swojej magii i cudowności, które są nieodłączną częścią ich życia.
"To książka magiczna, która łączy ludzi, miejsca, wydarzenia, a także przeszłość i teraźniejszość, fantazję i rzeczywistość, legendy i marzenia. Ten przedziwny splot, spojony ludzką krwią i śliną, przesycony wonią klopsików i arbuza, budzi nieodparte skojarzenia z duchem opowieści Gabriela Garcii Marqueza - duchem i tutaj wszechwładnym, który nie pozwala się oderwać od lektury". - "L'Hebdo"
„Bujna, liryczna i niepokojąca proza. Cudowny, dygresyjny styl i bogaty język ??przekazują opowieść o uczuciach buzujących podczas pewnej nocnej uczty weselnej." - New York Times Book Review
To życie, ci ludzie, tak dziwni dla nas, wołają do nas ze stron tej książki z rzeczywistości dużo bardziej intensywnej niż nasza. Pięknie napisana, idealnie skonstruowana i powiedziałabym desperacko smutna, gdyby nie strumienie radości. - Fay Weldon
Komiczni, żałośni i bystrzy bohaterowie wysypują się z tej małej książki jak klauni w objazdowym cyrku. – The New Yorker
Moc tej prozy jest ogromna: Rabinyan zachowuje gorączkową atmosferę powieści aż do samego końca… W “Perskich narzeczonych” sen i jawa łączą się w jedno. Jakbyśmy nagle znaleźli się w dziwnych światach z obrazów Chagalla. – Literary Review
Ta intensywnie wizualna powieść rozgrywa się w klimacie Arabskich Nocy i opowiedziana jest przez Szeherezadę jako czarująca, ale mniej elegancka niż oryginał … znakomita ekstrawagancja. – The Sunday Telegraph
Dorit Rabinyan kreuje świat jednocześnie okrutny i zmysłowy, wypełniony zapachami, przyprawami i kolorami, które przywołują trudną sytuację perskich kobiet w patriarchalnym społeczeństwie. Łączy legendy i rzeczywistość, sny i fantazje, przeszłość i teraźniejszość a to wszystko splata w poetycką opowieść, którą czyta się jak Baśnie Tysiąca i Jednej Nocy. – Courrier Geneve
Mgliste, bezludne Stavern, poza sezonem. Nieprzytomny mężczyzna zostaje odnaleziony na schodach miejskiej apteki. Jest postrzelony w brzuch i najwyraźniej ktoś chciał, aby został zauważony. Wkrótce policja znajduje w pobliżu zwęglone kości na pogorzelisku. Kiedy dodatkowo fale wyrzucają na brzeg zwłoki, William Wisting rozumie, że tym razem będzie miał do czynienia z całkiem odmienną sprawą kryminalną.
W takich zimnych i budzących dreszcz emocji okolicznościach, norweski mistrz kryminału rozpoczyna swoją inteligentną, mroczną i niezwykle pasjonującą powieść policyjną.
„Uderzająco dobra powieść od Horsta.” - Terje Stemland, Aftenposten
„Solidna, inteligenta i niezwykle pasjonująca powieść policyjna.” - Turid Larsen, Dagsavisen
„…solidna i porządna powieść kryminalna… z dużą liczbą niespodzianek i z wartką akcją aż do ostatniej strony.” - Kurt Hanssen, Dagbladet
„Nowe śledztwo Williama Wistinga rozgrywa się w szaleńczym i zabójczym tempie, aż do momentu, gdy eksploduje w zachwycających i intensywnych w akcje końcowych rozdziałach.” - Kjell Einar Oren, Haugesunds Avis
Mgliste Stavern, wyludnione po urlopowym sezonie. Na schodach lokalnej apteki zostaje odnaleziony nieprzytomny mężczyzna. W takich zimnych i budzących dreszcz emocji okolicznościach, norweski mistrz kryminału rozpoczyna swoją inteligentną, mroczną i niezwykle pasjonującą powieść policyjną.
„Dziedzictwo Karny” jest trzecią i ostatnią powieścią w Trylogii Diny, na którą składają się dwa wcześniejsze tomy „Księga Diny” i „Syn szczęścia”.
Karna jest córką Benjamina, osieroconą przez matkę. To poważne, dziwne dziecko, które pięknie śpiewa. Cierpi na tzw. „wielką chorobę”. Ataki epileptyczne dają jej szczególne miejsce w małej społeczności, w której dorasta. Dzięki temu nawiązuje wyjątkowy kontakt z babcią Diną, na długo przed jej powrotem do Reinsnes.
Powieść przedstawia północno-norweskie społeczeństwo, w którym w latach 70. i 80. XIX wieku dokonywały się znaczące przemiany. Opowiada także o tym, co się kryje w ludzkim sercu, o wyborze i zdradzie oraz o miłości. Karna przedwcześnie doświadcza zdrady ojca oraz musi zmierzyć się z ciężkim dziedzictwem, którego sama nie jest w stanie udźwignąć.
*
„Wassmo już wiele razy wcześniej, z wielkim oddaniem opisywała wybrzeże północnej Norwegii. Jest niczym miejscowy przewodnik – także wtedy, gdy cofa się ze swoją opowieścią w czasie.” – Oystein Rottem, Dagbladet
„«Dziedzictwo Karny» dopełnia wcześniejsze powieści i doskonale zamyka trylogię” -Hans H. Skei, Aftenposten
*
Herbjorg Wassmo to wybitna norweska pisarka urodzona w 1942 roku w Vesteralen. Zadebiutowała w 1976 roku zbiorem wierszy Skrzydlaty zespół, zasłynęła jednak jako powieściopisarka. Jest autorką wielu znakomitych powieści, w tym dwóch trylogii poświęconych dwóm bohaterkom: Torze i Dinie. Wielokrotnie nagradzana, między innymi otrzymała prestiżową Nagrodę Literacką Rady Nordyckiej, Nagrodę Krytyków, Nagrodę Księgarzy oraz nagrodę im. Amalie Skram. Jej najpopularniejszą książką jest „Księga Diny”, która została zekranizowana w roku 2002. Herbjorg Wassmo napisała również wiele noweli i sztuk teatralnych. Jej książki zostały przetłumaczone na 26 języków, między innymi angielski, niemiecki, francuski, hiszpański, włoski, rosyjski, japoński i hebrajski.
Powrót po latach, czwarty tom sagi o rodzinie Neshov Zawsze jest przebaczeniew zaskakujący sposób zaprasza nas do śledzenia losów bohaterów poprzednich tomów:Ziemi kłamstw,Raków pustelników i Na pastwiska zielone.
Minęły trzy lata od kiedy Torunn opuściła Neshov, by szukać schronienia u Christera w lesie poza Oslo. Erlend i Krumme zostali zabieganymi ojcami z nowymi, znakomitymi widokami na przyszłość w Kopenhadze. Jednak znając życie nie ma nic za darmo. Margido pojednał się ze swoim Bogiem, ale musi jednocześnie ponieść konsekwencje tego, że nowe czasy nastały także w branży pogrzebowej. Torunn skończyła czterdzieści lat i zaczęła dostrzegać, że nie ma dla niej przyszłości u notorycznie niewiernego kierowcy psich zaprzęgów. Ale jak potoczy się jej dalsze życie? Czy może liczyć na przebaczenie za zdradę rodziny Neshov?
Zawsze jest przebaczeniejest czwartą książką w serii, której wcześniejsze tomy to: Ziemia kłamstw, Raki pustelniki i Na pastwiska zielone. W tej uczcie czytelniczej Anne B. Ragde w końcu powraca do Neshov.
Anne B. Ragde jest nieszablonową pisarką, która na nowo podejmuje historię o ludziach z Neshov. Wszystkie postacie są niezwykle sugestywne w odbiorze i zostają wciągnięte w całkiem nową sieć opowieści na wiele kolejnych lat. To dopiero uczta czytelnicza Wielką siłą Anne B. Ragde jest jej reasearch, szczegóły i opis środowiska. zabawnie się czyta.
- Guri Hjeltnes, VG
Daj nam więcej powieści o Neshov, Anne B. Ragde! Czytelnicy nie mogą się doczekać.
- Catherine Krger, Dagbladet
Ragde ma cały arsenał wyjątkowych, dobrych bohaterów: tak dobrych, że to jest niemal dziwne, że czekała tak długo Anne B. Ragde ponownie trafia w najczulsze punkty norweskich czytelników.
- Janneken verland, Klassekampen
Ta powieść to solidny wkład w serię o rodzinie Neshov.
- Maria rolilja R, Adresseavisen
Czwarta część serii o Neshov autorstwa Anne B. Ragde jest dokładnie taka, jak oczekiwano Miłość Anne B. Ragde do Margido, Erlenda, Krumme'a i Torunn promienieje z każdego fragmentu Zawsze jest przebaczenie. Ona zna tych ludzi Czytelnicy, którzy pokochali trylogię Neshov a jest ich wielu z pewnością pokochają również czwartą część. Ragde pisze niezwykle obrazowo i dobrze, a prosta forma, pozbawiona zbędnej sztuczności, trafia do każdego odbiorcy. Od dialogów do opisów przechodzi z dużą lekkością i niezwykłą płynnością. Ponadto, daje każdemu bohaterowi trochę własnego głosu, choć nie jest to dla czytelnika zbyt oczywiste. Być może jest najlepsza w kraju właśnie w takim pisaniu.
- Gerd Elin Stava Sandve, Dagsavisen
To przede wszystkim zróżnicowanie środowiska i bohaterów czynią powieść Ragde tak pięknym ponownym spotkaniem. Wiele niewyjaśnionych wątków wskazuje na to, że Ragde ma jeszcze sporo Neshov w zanadrzu.
- Eva Hilde Murvold, Trnder-Avisa
„Raki pustelniki” to kontynuacja losów rodziny Neshov, którą czytelnik poznał w bestsellerowej powieści „Ziemia kłamstw”.
Po burzliwych wydarzeniach, które mieliśmy okazję śledzić w „Ziemi kłamstw”, rodzina Neshov staje przed nowymi dylematami. Po śmierci matki Tor nadal prowadzi rodzinne gospodarstwo w Byneset niedaleko Trondheim. Jego córka, Torunn, cieszy się z tego, że w końcu odzyskała kontakt z ojcem, ale ma swoje życie w Oslo i nie potrafi zdecydować się na przeprowadzkę na rodzinną farmę. Margido, właściciel niewielkiego domu pogrzebowego, próbuje w końcu ułożyć sobie życie osobiste, ale pojawiają się na tej drodze pewne przeszkody, Najmłodszy z braci, Erlend, razem ze swoim partnerem również stają w obliczu ważnych wyborów.
Ragde napisała powieść, w której stawia do góry nogami życie swoich bohaterów. Czy więzy krwi okażą się wystarczające, aby rodzinie udało się przetrwać razem niełatwe chwile? Jak silna jest więź między ludźmi, którzy tak naprawdę ledwo się znają? Czym jest dla siebie rodzina - podporą czy obciążeniem?
Tytuł książki nawiązuje do jednej z figurek ze zbiorów Erlenda. Rak pustelnik rodzi się nagi, pozbawiony ochrony przed światem. Musi znaleźć muszlę, która stanie się dla niego osłoną i domem. Gdy urośnie, wyrusza na poszukiwanie kolejnego schronienia...
Książka zdobyła The Norwegian Booksellers Prize (2005) oraz The Norwegian Readers Prize (2005). Razem z „Ziemią kłamstw” została sprzedana w nakładzie ponad 500 tysięcy egzemplarzy.
Framenty recenzji:
„Piękna, choć czasem soczyście nieprzyzwoita, zabawna, a jednocześnie smutna książka... Raki pustelniki Ragde dadzą ci okazję do uśmiechu, czas na refleksję i z pewnością wzbudzą chęć na ciąg dalszy!”
Berit Kobro, VG
„Piękna, choć czasem soczyście nieprzyzwoita, zabawna, a jednocześnie smutna książka... Raki pustelniki Ragde dadzą ci okazję do uśmiechu, czas na refleksję i z pewnością wzbudzą chęć na ciąg dalszy!”
Berit Kobro, VG
„Ci, którym spodobała się poprzednia książka, pokochają również i tę. Ragde jest jak zawsze absolutnie i wyjątkowo precyzyjna w tworzeniu scenografii”.
Bjorn Gabrielsen
„Ragde nie dopuszcza, aby akcja zdominowała urok książki. Przeciwnie, ma właśnie taką umiejętność zauważania zjawisk, która odróżnia wybitnego powieściopisarza od przeciętnego. Zaraz po przeczytaniu ostatniej strony czytelnik jest gotów na ciąg dalszy”.
Mie Hindle, Stavanger Aftenblad
„Mocna, wzbudzająca prawdziwe emocje saga rodzinna. Ragde napisała powieść zachwycającą, niesamowitą, a zarazem pouczającą i pełną współczucia”.
„Andresseavisen”
„Powieść Anne B. Ragde zdobyła nie tylko rzesze czytelników, ale też uznanie krytyki i jurorów prestiżowych nagród. Ragde napisała wspaniałą wielowątkową powieść o postępującym rozpadzie dysfunkcjonalnej rodziny i nieudolnych próbach walki z chorymi emocjami. Dowiodła, że „popularna saga norweska” wcale nie musi być określeniem pejoratywnym.”
Grzegorz Wysocki, „Tygodnik Powszechny”
Kiedy na tydzień przed świętami Bożego Narodzenia stara Anna Neshov nagle dostaje wylewu i leży na łożu śmierci, jej trzej synowie muszą stawić czoła nie tylko chorobie matki, lecz także własnemu życiu oraz skomplikowanym wzajemnym relacjom (bracia od wielu lat nie mieli ze sobą żadnego kontaktu). Erlend pracuje jako dekorator wystaw sklepowych w Kopenhadze, Margido jest właścicielem małego zakładu pogrzebowego, a najstarszy, 56-letni Tor, prowadzi rodzinne gospodarstwo w Byneset niedaleko Trondheim. Tor jako jedyny z całej trójki ma dziecko, córkę Torunn, którą spotkał tylko raz w życiu. Teraz pragnie, aby córka przyjechała poznać babcię, zanim ta umrze.
"Ziemia kłamstw" to powieść o próbie szukania swoich korzeni. pozwalającej dostrzec, że sięgają one znacznie głębiej, niż się sądziło. Opowiada także o niespodziewanym odkryciu takich korzeni, o których istnieniu nie miało się nawet pojęcia.
Ragde jest jedną z najbardziej znanych współczesnych norweskich pisarek. Jej twórczość cieszy się uznaniem zarówno czytelników, jak i krytyków. W Norwegii autorka sprzedała ponad milion egzemplarzy swoich książek. Książka okazała się także bestsellerem na świecie, została przetłumaczona na ponad 20 języków. Na jej podstawie powstał także niezwykle popularny w krajach skandynawskich serial telewizyjny.
W 2004 roku Anne B. Ragde otrzymała za "Ziemię kłamstw" nagrodę literacką Riksmalsforbundets. Książka została także uznana przez czasopismo "VG" za najlepsza norweską powieść dekady 1999-2009, a w 2004 roku została uhonorowana Norwegian Language Prize oraz Booksellers' Prize.
"Doskonale napisana, porywająca i przede wszystkim czarująca książka (...) "Ziemia kłamstw" to jak dotąd najlepsza powieść pisarki".
Terje Stemland
"Fantastycznie napisana powieść ku poprawie samopoczucia, zasługująca na miano bestsellera… Ziemia kłamstw to jedna z tych rzadkich książek, których nie ma się ochoty odłożyć nawet po przeczytaniu ostatniej strony, bo nadal myśli się o głównych bohaterach i zastanawia, jakie będą ich dalsze losy… Ragde zademonstrowała tu taki profesjonalizm, z którym mogliby się mierzyć tylko nieliczni norwescy pisarze” .
Bjorn Gabrielsen
"Ragde nie dopuszcza, aby akcja zdominowała urok książki. Przeciwnie, ma właśnie taką umiejętność zauważania zjawisk, która odróżnia wybitnego powieściopisarza od przeciętnego. Zaraz po przeczytaniu ostatniej strony czytelnik jest gotów na ciąg dalszy".
Mie Hindle, Stavanger Aftenblad
"Mocna i realistyczna opowieść o prawdzie, smutku, kłamstwie i korzeniach".
Cecilie Schram Hoel
"Powieść wywiera na czytelniku niezapomniane wrażenie, a jej finał jest szokujący".
Paul Binding, "Times Literary Supplement"
"Mocna, wzbudzająca prawdziwe emocje saga rodzinna. Ragde napisała powieść zachwycającą, niesamowitą, a zarazem pouczającą i pełną współczucia".
"Andresseavisen"
Powieść Anne B. Ragde zdobyła nie tylko rzesze czytelników, ale też uznanie krytyki i jurorów prestiżowych nagród. Ragde napisała wspaniałą wielowątkową powieść o postępującym rozpadzie dysfunkcjonalnej rodziny i nieudolnych próbach walki z chorymi emocjami. Dowiodła, że „popularna saga norweska” wcale nie musi być określeniem pejoratywnym.
Grzegorz Wysocki, „Tygodnik Powszechny”
Trzecia część bestsellerowej współczesnej sagi norweskiej autorki Anne B. Ragde. W powieści Na pastwiska zielone śledzimy dalsze losy ludzi i gospodarstwa, których poznaliśmy w powieściach Ziemia kłamstw i Raki pustelniki. Wiele może jeszcze Czytelnika zaskoczyćTorunn walczy o utrzymanie rodzinnego gospodarstwa, mając do pomocy młodego zmiennika Kaja Rogera. Margido jest zajęty modernizacją i rozwojem działalności swojego biura pogrzebowego w Trondheim. Tymczasem w Kopenhadze panuje ożywione podniecenie, ponieważ Erlend i Krumme spodziewają się dzieci z Jytte i Lizzi. Zamierzają przebudować silosy w Neshov i korzystać z gospodarstwa jako miejsca wakacyjnego wypoczynku. Obie pary jadą tam z planami na przyszłość i własnym architektem. Tego lata wiele zmieni się w Byneset, gdy wszyscy tak od siebie różni członkowie rodziny ponownie zbiorą się razemPowieść norweskiej pisarki Anne B. Ragde zdobyła nie tylko rzesze czytelników, ale też uznanie krytyki i jurorów prestiżowych nagród. Ragde napisała wspaniałą wielowątkową powieść o postępującym rozpadzie dysfunkcjonalnej rodziny i nieudolnych próbach walki z chorymi emocjami. Norweska pisarka dowiodła, że popularna saga norweska wcale nie musi być określeniem pejoratywnymGrzegorz Wysocki, Tygodnik PowszechnyAnne B. Ragde jest jedną z najbardziej znanych współczesnych pisarek norweskich. Jej twórczość cieszy się uznaniem zarówno wśród czytelników, jak i krytyków. Trylogia o rodzinie Neshov biła rekordy sprzedaży w Norwegii oraz została przetłumaczona na ponad 20 języków. Na jej podstawie nakręcono również niezwykle popularny serial telewizyjny.
Książkowy debiut uznanego pisarza kryminałów Jrna Liera Horsta, Kluczowy świadekjest realistyczną opowieścią zbudowaną na autentycznej historii.Preben Pramm leży martwy od tygodnia. Jest nagi, związany, a na jego ciele widać ślady wyszukanych tortur. Dom jest wywrócony do góry nogami, ale nie wygląda na to, żeby zabójcy znaleźli to, czego szukali.Pramm nie miał krewnych, przyjaciół i najwidoczniej żadnego kontaktu z ludźmi z zewnątrz. Jaka była tajemnica Pramma? Czemu musiał umrzeć w tak brutalny sposób?O tym zabójstwie mówi się jak o jednym z najbrutalniejszych i najdziwniejszych w najnowszej norweskiej historii kryminalnej. Pierwszego dnia mojej pracy w policji w Larvik, udało mi się ominąć taśmy ostrzegawcze i wślizgnąć na miejsce przestępstwa. Podążanie śladami nieznanego mordercy było szczególnym przeżyciem. Właśnie to przeżycie, chodzenie od pokoju do pokoju i baczne przyglądanie się śladom bezlitosnej walki na śmierć i życie, było początkiem mojej przygody z pisaniem.- Jrn Lier Horst, komisarz policji i pisarzjedna z najbardziej wiarygodnych historii, jakie miałem okazję przeczytać od bardzo, bardzo dawna.- Terje Stemland, AftenpostenDobry kryminał, który jest absolutnie wart przeczytania.- Yvonne Albrigtsen, TV2
Książka Między grupami. Przewodnik po relacjach z ludźmi. którzy się od nas różnią nieprzypadkowo została nazwana przewodnikiem. Zawiera bowiem wiele użytecznych informacji, które niczym drogowskazy pomagają sprawnie się poruszać w otaczającym nas świecie. Spotykamy w nim ludzi, którzy różnią się od nas pod względem płci, pochodzenia, kultury, języka, poglądów politycznych, tożsamości seksualnej i wielu, wielu innych rzeczy.
Różnorodność może stanowić źródło dobrych, wzbogacających doświadczeń, ale może też być przyczyną licznych nieporozumień, frustracji i konfliktów (niekiedy bardzo groźnych). Niezależnie od tego, czy budzi to w nas zachwyt, czy przerażenie, świat po prostu jest zróżnicowany. Oczywiście możemy zamknąć oczy i potykać się co krok o jakąś różnicę, raniąc przy tym siebie i innych. Możemy jednak zapytać o drogę tych, którzy gruntownie zbadali teren relacji między ludźmi i wiedzą, jak pokonać bariery pomiędzy "naszymi" a "obcymi".
Z recenzji wydawniczych:
Największym walorem książki jest jej bardzo popularny, wręcz potoczny język oraz wielość życiowych przykładów, do których odwołują się autorzy. Mówiąc o bardzo poważnych sprawach, takich jak konflikty, przemoc czy dehumanizacja, nie wiodą czytelnika w gąszcz zawiłych rozważań teoretycznych lecz raczą go barwnymi przykładami, takimi jak dzielenie się biletami na festiwal Opener, zachowania szympansów Bonobo czy postrzeganie czeczeńskiego zawodnika MMA Mameda Chalidowa.
- prof. Michał Bilewicz
Teoria łączy się tu z praktyką w niebanalny sposób, po pierwsze, dlatego, że opisywane rozwiązania praktyczne są umocowane w teorii, a po drugie, że zarówno w część teoretycznej książki, jak i w części praktycznej, widoczny jest własny wkład autorów, czy to w postaci własnych badań, czy opracowanych przez siebie programów radzenia z konfliktami powstającymi na tle różnic międzygrupowych.
- prof. Anna Kwiatkowska
Świat islamu i sport? Dla przeciętnego polskiego odbiorcy, nawet tego, który cokolwiek czyta, to jakaś niedorzeczność. Muzułmanie co najwyżej zajmują się sportowo terroryzmem. Taki obraz serwują nam w pierwszym rzędzie politycy, a za nimi zaraz dziennikarze z Bożej łaski.
Wśród całej gamy skojarzeń, jakie przywołuje współczesny świat islamu, nie ma z pewnością sportu. Co więcej, wydaje się, że spośród wszystkich religii to właśnie islam jest najmniej przychylny uprawianiu sportu przez swoich wyznawców. Dowodów widzimy aż nadto – ograniczenia związane z ubiorem kobiet, post w miesiącu Ramadan, który może negatywnie przekładać się na sportowe osiągnięcia, czy wreszcie – w zakresie twardych danych – stosunkowo skromna liczba medali olimpijskich zdobywanych przez reprezentantów państw muzułmańskich.
To wszystko nie oznacza jednak, że muzułmanom sport jest obcy i że nie można łączyć islamu i sportu. Wręcz przeciwnie, wystarczy przyjrzeć się miejscu, w którym narodził się islam. Surowe warunki geograficzne Półwyspu Arabskiego zachęcały wręcz pierwszych muzułmanów do aktywności fizycznej – osoba, która nie była wystarczająco silna i sprawna fizycznie mogła nie przeżyć bez wsparcia innych. Podobnie mobilizująco działał system plemienny, który poprzez rywalizację między plemionami, a nierzadko i otwartą walkę, sprzyjał rozwijaniu kunsztu różnych stylów walki.
O tym, że piłka nożna dziś jest w świecie arabskim popularna, wiemy wszyscy. Ale że rozpala emocje polityczne jak w Ameryce Łacińskiej, nie mieliśmy pojęcia. Tymczasem tak – co jasno wynika z opowieści Marianny Chlebowskiej o politycznych funkcjach piłki nożnej w Egipcie i Jordanii oraz z prezentacji futbolu syryjskiego przez Magdalenę Rozenek.
Z recenzji prof. Janusza Daneckiego
Wybitna"" - ""New York Times""Autor bestsellera ""New York Times"", Potęga irracjonalności powraca ze skłaniającą do refleksji książką, która podważa nasze przekonania na temat uczciwości i zmusza nas, byśmy byli ze sobą szczerzy.Czy ryzyko wpadki wpływa na naszą skłonność do oszustwa?W jaki sposób firmy torują drogę oszustwu?Czy współpraca czyni nas bardziej czy mniej uczciwymi?Czy religia sprawia, że stajemy się bardziej uczciwi?Większość ludzi uważa się za uczciwych, tak naprawdę jednak wszyscy oszukujemy. Od Waszyngtonu po Wall Street, od klasy szkolnej po miejsce pracy - nieetyczne zachowania są wszechobecne. Nikt nie jest na nie odporny - niezależnie od tego, czy chodzi o białe kłamstwo mające uchronić nas przed kłopotami, czy też o zawyżenie poniesionych kosztów w sprawozdaniu.W Szczerej prawdzie o nieuczciwości Dan Ariely, nagradzany autor bestsellerów, pokazuje, dlaczego w jednych sprawach jest łatwiej kłamać niż w innych; że ryzyko przyłapania ma mniejsze znaczenie dla tego, czy oszukujemy, niż nam się wydaje; oraz w jaki sposób praktyki biznesowe torują drogę nieetycznym zachowaniom - umyślnie lub mimo woli. Ariely analizuje mechanizmy nieetycznego zachowania w życiu osobistym i zawodowym oraz w świecie polityki i pokazuje, w jaki sposób wpływają one na nas wszystkich, nawet jeśli uważamy się za ludzi o wysokich standardach moralnych. Nie wszystko jednak stracone. Ariely pokazuje również, co sprzyja naszej uczciwości, wskazując nam drogę do osiągniecia wyższego poziomu etycznego w życiu codziennym.Szczera prawda o nieuczciwości, pełna osobistych spostrzeżeń i fascynujących odkryć naukowych, zmieni sposób, w jaki spostrzegamy samych siebie, swoje działania oraz innych ludzi.Ariely podnosi poprzeczkę dla wszystkich. (...) Jego pisarstwo odznacza się nadzwyczajnym połączeniem werwy i roztropności. - ""Washington Post""DAN ARIELY jest profesorem psychologii i ekonomii behawioralnej na Uniwersytecie Duke. Jest założycielem i dyrektorem Center for Advanced Hindsight (Centrum Zaawansowanego Spoglądania Wstecz). Jego prace prezentowano w wielu uznanych tytułach prasowych, takich jak ""New York Times"", ""Wall Street Journal"", ""Washington Post"", ""Boston Globe"" i innych. Dan Ariely mieszka w Durham w Południowej Karolinie ze swoją żoną Sumi i dwojgiem ich twórczych dzieci, Amitem i Netą.Przyszło mi do głowy, że ta książka jest znakomitym podsumowaniem życzliwego, wyrozumiałego klimatu moralnego naszych czasów. - David Brooks, ""The New York Times""Zdumiała mnie wszechobecność drobnych krętactw i nieuczciwości oraz to, że łącznie mogą być one dużo bardziej szkodliwe niż spektakularne oszustwa. To najbardziej interesująca i pożyteczna spośród książek Dana Ariely`ego. - Nassim Nicholas Taleb, autor Czarnego łabędziaKażdy, kto kłamie, powinien przeczytać tę książkę, a ci, którzy twierdzą, że nie kłamią, są kłamcami. Dlatego oni również powinni ją przeczytać. To fascynująca, mądra i zabawna książka, dzięki której staniesz się lepszym człowiekiem. - A. J. Jacobs, autor książek The Year of Living Biblically i Drop Dead HealthyAriely pisze z wielką wnikliwością, a jego poczucie humoru uwidacznia się na każdej stronie tej książki. To przystępna lektura dla każdego, kto chce poznać psychologiczne i ekonomiczne przyczyny nieuczciwości. - ""Library Journal""Ariely wypełnił swoją książkę zabawnymi przykładami tego, jak psychologia oszustwa wpływa na nasze życie codzienne. - Bloomberg.comOdwołując się do serii znakomitych eksperymentów, Ariely udowadnia, że chociaż wszyscy pragniemy uważać się za uczciwych, ulegamy nieodpartej chęci czerpania korzyści z oszustwa, co nie przeszkadza nam spostrzegać siebie jako ""uczciwych, wspaniałych ludzi"". (...) Klarowna i zwięzła jak zawsze. (...) Lektura obowiązkowa dla polityków i finansistów z Wall Street. - Booklist
Poznajcie Williama Wistinga z czasów jego młodości! Tutaj wszystko się zaczyna!
Stavern 1983: Zbliża się Boże Narodzenie, śnieg sypie obficie. William Wisting jest świeżo upieczonym ojcem bliźniaków, a także młodym i ambitnym konstablem w policji. Podczas brutalnego napadu, niespodziewanie znajduje się w centrum dramatycznych wydarzeń. Jednak dochodzenie w tej sprawie przejmują bardziej doświadczeni policjanci.
Dzięki przyjacielowi, trafia na ślad innego przestępstwa. Nie tylko niewyjaśnionego, ale prawdopodobnie także niewykrytego morderstwa. W zaciszu starej, zrujnowanej stodoły, stoi wiekowy samochód podziurawiony kulami. I wiele wskazuje na to, że kierowca nie wyszedł z opresji żywy.
Sprawa ta ukształtuje Williama Wistinga jako policjanta i da mu wiedzę o tym, że niedaleko pada jabłko od jabłoni…
Preguel wyjątkowej serii o komisarzu Williamie Wistingu.
„Gdy mrok zapada” to nordic noir w najczystszej postaci. Opisy codziennej pracy policjanta są jak zwykle bardzo dokładne i interesujące, a intryga dobrze skonstruowana. Mamy przecież do czynienia z jednym z najbardziej doświadczonych twórców norweskich kryminałów.
Fani serii otrzymują dokładnie to, do czego są przyzwyczajeni: wiarygodne, wyważone, a w tej części także nostalgiczne opisy środowiska policyjnego w czasie zmian zachodzących na początku lat 80-tych. Zaś dla nowych czytelników będzie to przystawka zaostrzająca apetyt na resztę serii.
- Elin Brend Bjorhei, VG
Horst udowadnia że jest mistrzem w opowiadaniu kryminalnych historii.
- Rafał Chojnacki, deckare.pl
Nagroda Księgarzy Norweskich przyznawana za najlepszą książkę dekady (1990)
„Syn szczęścia” jest drugą, długo oczekiwaną częścią kultowej norweskiej trylogii, którą rozpoczyna bestsellerowa i owiana już legendą „Księgą Diny”. Cykl „Trylogia Diny” kończy zaskakujący tom 3. „Dziedzictwo Karny” (2017).
Matka zabija swojego rosyjskiego kochanka. Świadkiem morderstwa jest jej jedenastoletni syn. Nie może on nikomu powiedzieć prawdy, dlaczego wrzos koło mężczyzny zabarwił się na czerwono. Jednak pytań bez odpowiedzi jest więcej: Czy świadek jest winny? Czy milczenie jest kłamstwem? Czy matka ma prawo poświęcić kogo tylko chce?
Powieść ukazuje Benjamina, syna Diny z Reinsnes i jego okres dojrzewania od chłopca do mężczyzny. Tytułowy bohater poszukuje Diny w Berlinie, ale także w kobietach, które spotyka: w żonie grabarza z Tromso, w Karnie ze szpitala polowego przy Dybbol oraz w córce profesora, Annie, która jest zaręczona z jego najlepszym przyjacielem.
*
owa, wielka Wassmo. – Tinic Talén, VG
"Opowieść o Benjaminie staje się czymś więcej, niż tylko legendą. Wassmo przedstawia własną fikcję oraz bawi się nią.”
– Linn Ullmann, Dagbladet
Herbjorg Wassmo to wybitna norweska pisarka urodzona w 1942 roku w Vesteralen. Zadebiutowała w 1976 roku zbiorem wierszy Skrzydlaty zespół, zasłynęła jednak jako powieściopisarka. Jest autorką wielu znakomitych powieści, w tym dwóch trylogii poświęconych dwóm bohaterkom: Torze i Dinie. Wielokrotnie nagradzana, między innymi otrzymała prestiżową Nagrodę Literacką Rady Nordyckiej, Nagrodę Krytyków, Nagrodę Księgarzy oraz nagrodę im. Amalie Skram. Jej najpopularniejszą książką jest „Księga Diny”, która została zekranizowana w roku 2002. Herbjorg Wassmo napisała również wiele noweli i sztuk teatralnych. Jej książki zostały przetłumaczone na 26 języków, między innymi angielski, niemiecki, francuski, hiszpański, włoski, rosyjski, japoński i hebrajski.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
