Do czego powołana jest filozofia? I czy w ogóle powołana jest do czegoś? To nie są wcale retoryczne, jak świadczą o tym dobrze znane skądinąd okoliczności.
Daremne okazują się wielowiekowe wysiłki zidentyfikowania przedmiotu filozofii. Nie osiągnięto w tej sprawie jakiejkolwiek jednomyślności. Koncepcje filozofii i jej zadań zmieniają się od szkoły do szkoły filozoficznej, a nawet od myśliciela do myśliciela. Jednocześnie filozofia nie może być po prostu o niczym, a więc bezprzedmiotowa. Przekazuje nam pewne treści o świecie, wiedzy i wartościach. Filozofia zdaje się mieć swój przedmiot i zarazem go nie mieć. To paradoks, z którym uporać się musi każda refleksja metafilozoficzna zasługująca na to miano.
Autor, od ponad pięćdziesięciu lat czynny nauczyciel akademicki, zaprasza do udziału we wciąż aktualnej debacie na temat filozofii, jej problemów i miejsca w kulturze.
Organizować z polotem. Wyobraźnia organizacyjna w praktyce jest kolejną publikacją z serii Zarządzanie. Przedstawia wyniki prac i badań autorów na temat roli wyobraźni organizacyjnej w praktyce.
Filozofowie i uczeni od dawna przypisują wyobraźni podstawowe znaczenia w procesie poznawania świata i nadawania mu sensu. Stąd jej rola w naukach społecznych, w tym w nauce o organizacji.
Monika Kostera we Wstępie cytuje licznych autorów, klasyków nauki o zarządzaniu, uznających wyobraźnię za niezbędny atrybut i przesłankę powodzenia w zarządzaniu, szczególnie wśród okoliczności związanych z faktem nieustannej zmiany organizacji i jej otoczenia. Istotne znaczenie przypisywane jest także ćwiczeniom twórczego myślenia i treningu wyobraźni w takich formach jak burze mózgu czy gry umysłowe. Nie mniej ważny jest moralny wymiar wyobraźni, której brak rodzi deficyt w tej sferze.
Wyobraźnia w odniesieniu do procesów organizowania oznacza umiejętność wychodzenia poza bieżące miejsce i rolę w strukturze organizacyjnej i myślenie o organizacji w szerszej perspektywie i w nowych kategoriach. Używanie wyobraźni w pracy menedżera oznacza stosowanie innego – nieliniowego – typu racjonalności, co daje szansę rozwiązywania coraz bardziej złożonych problemów, uwikłanych w rozmaite konteksty i niepewność otoczenia.
Prezentowane w książce wyniki badań są teoretycznym wkładem w rozwój nauki i przybliżają praktyczne problemy organizacji. Cała książka jak i prace poszczególnych autorów mogą być z pożytkiem wykorzystywane na potrzeby dydaktyki akademickiej (zwłaszcza dla zaawansowanych studentów). Z myślą o nauczycielach akademickich i studentach w publikacji podawane są praktyczne przykłady, ponadto każdy z rozdziałów zawiera opis przypadku wraz listą 4–5 pytań dla zakreślenia pola do dyskusji i refleksji. Publikacja, dzięki prezentacji i wykorzystaniu nowoczesnych metod badawczych w kontekście rzadziej opisywanych typów organizacji, stanowi bardzo dobry przykład innowacyjnego wykorzystania badań naukowych i uprawiania nauki na światowym poziomie.
Intencją autorów publikacji jest pokazanie, jak można rozwijać i wykorzystywać wyobraźnię w praktyce organizacyjnej. Stąd bez wątpienia - w swoim profesjonalno-eksperckim wymiarze – książka będzie zarówno inspirującą lekturą i ważkim przyczynkiem do dyskusji jak i inspiracją do praktycznych działań wśród osób zarządzających organizacjami.
Książka Pier Paolo Pasolini. Twórczość filmowa to pierwsza w Polsce pełna monografia filmowych dokonań Piera Paola Pasoliniego, obejmująca omówienie wszystkich kreacyjnych i dokumentalnych dzieł włoskiego poety-reżysera: od fabularnego debiutu, filmu Włóczykij (1961), po ostatnie dzieło – skandalizujące Saló, czyli 120 dni Sodomy (1975). Autor przedstawia kino Pasoliniego w szerokim kontekście antropologicznym, historycznym i literaturoznawczym, wychwytując najważniejsze formalne i treściowe wyznaczniki filmowego dzieła Pasoliniego, tak nierozerwalnie związanego nie tylko z twórczością literacką i społeczną poety, ale przede wszystkim z jego tragicznym życiem. Kletowski analizuje dokonania Pasoliniego przez pryzmat strategii „życiopisania”, a więc głębokiego przeżywania własnej egzystencji i czynienia z niej przedmiotu artystycznej kreacji. Pasolini, twórca „kina poezji”, całkowicie identyfikujący się ze swoim dziełem, stał się wzorem dla współczesnych twórców sztuki, którzy w zdesakralizowanym świecie starają się odnaleźć ślady sacrum.
Przestępczość towarzyszy życiu społecznemu od jego zarania – występuje w każdym społeczeństwie i na każdym etapie jego rozwoju, niezależnie od jego struktury, ustroju czy okresu historycznego. W monografii pt. Społeczno-polityczne konteksty współczesnej przestępczości w Polsce dokonano analizy współczesnej przestępczości w Polsce jako jednego ze zjawisk społecznych. Badaniom poddano zarówno specyfikę przestępczości (w tym zmiany w dynamice i trendach), jej uwarunkowania, jak również obecne koncepcje w dziedzinie jej kontrolowania i zapobiegania. Autorzy – pracownicy Zakładu Kryminologii Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk – skoncentrowali się na problematyce przestępczości w Polsce, uwzględniając jednak szerokie tło porównawcze.
Książka Romana Batko Golem, Awatar, Midas, Złoty Cielec. Organizacja publiczna w płynnej nowoczesności to studium nad ponowoczesną organizacją publiczną, dzieło na wskroś oryginalne i pełne pasji, napisane w rygorach rozprawy akademickiej i jednocześnie pełne emocji wobec przedmiotu badania.
Praca ta jest wynikiem badań organizacji publicznej przy pomocy narzędzi paradygmatu humanistycznego oraz interpretatywnego ? do tej perspektywy badawczej w naukach o zarządzaniu nawiązuje autor ? i jednocześnie próbą zrozumienia opisywanej rzeczywistości.
Autor podkreśla, że zarządzanie humanistyczne jest nauką holistyczną, która w centrum badania stawia człowieka i poszukuje odpowiedzi na pytania badawcze związane z jego celową aktywnością.
W tradycji badawczej, do której odwołuje się Roman Batko, zarządzanie nie tylko analizuje zasoby oraz skutki ekonomiczne i techniki użyte podczas procesów zachodzących w organizacjach, ale również bada rolę człowieka jako reżysera, aktora, obserwatora czy nieświadomego uczestnika tych procesów. Tak rozumiane zarządzanie humanistyczne czerpie metody badawcze, język i inspiracje z innych nauk, jak psychologia, socjologia, filozofia, etnologia czy nauki o sztuce. O samodzielności humanistycznych nauk o zarządzaniu decyduje własne pole badawcze i specyfika pytań badawczych.
Interdyscyplinarna perspektywa Autora ma wpływ na język książki, daleki od hermetyczności dyskursu naukowego, wciągający czytelnika w opis badanych zjawisk i pobudzający do refleksji nad stanem spraw publicznych, jaki wyłania się z rozprawy.
Pamięć prospektywna. Geneza, mechanizmy, deficyty to książka, która pokazuje, jak działa pamięć odpowiedzialna za wykonanie zamierzonych działań w określonym momencie w przyszłości (np. pamiętanie o wysłaniu maila, złożeniu życzeń, umówieniu się na wizytę).
Czytelnik znajdzie w niej odpowiedzi na pytania:
• jak pamięć prospektywna rozwija się u dzieci i zmienia wraz ze starzeniem się,
• jak ludzie różnią się w zakresie efektywności tej pamięci,
• jak można mierzyć jej sprawność w ramach diagnozy funkcjonowania poznawczego,
• w jakich grupach pacjentów pamięć prospektywna jest upośledzona,
• jak można ją wspomagać.
Książka stanowi obszerne kompendium wiedzy na temat pamięci prospektywnej. Jest pierwszą monografią poświęconą tej pamięci wydaną w Polsce. Autorka nie tylko podsumowała obszerną wiedzę na temat pamięci prospektywnej, lecz także zaproponowała jej oryginalny model empiryczny, weryfikowany potem w licznych badaniach, prowadzonych w laboratorium Autorki, jak też gdzie indziej.
Prof. dr hab. Tomasz Maruszewski, Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Sopocie
"Rozwój organizacji pozarządowych. Teoria i praktyka" to książka, w której przedstawiono analizy dotyczące rozwoju organizacji pozarządowych w Polsce, pokazane z perspektywy rzeczywistości gospodarczej, w jakiej te podmioty funkcjonują. W publikacji opisano rozwój i przemiany trzeciego sektora po 1989 roku oraz typy (profile) rozwoju organizacji wyróżnione na podstawie badań własnych autorki. Zawarto w niej także informacje dotyczące specyfiki organizacji pozarządowych, ich roli i znaczenia rozpatrywanych z punktu widzenia wielu teorii (przede wszystkim ekonomicznych, ale także socjologicznych i politologicznych).
Publikacja ma formę podręcznika akademickiego, który został wzbogacony o studia przypadków i zadania pozwalające na praktyczną analizę przedstawionych treści. Książka skierowana jest przede wszystkim do studentów kierunków społecznych i ekonomicznych, ale także do praktyków – osób działających i pracujących w organizacjach pozarządowych oraz osób zainteresowanych rozwojem i zarządzaniem organizacją.
Interdyscyplinarna seria wydawnicza Biblioteka Dyskursu Publicznego chce pytać o uwarunkowania, właściwości, społeczne oddziaływanie oraz jakość publicznego dyskursu, formułować diagnozę stanu rzeczy oraz proponować praktyczne wskazówki, spierać się o wizję przyszłości, a także pielęgnować zainteresowania teoretyczne i metodologiczne. Publicznie i pro publico bono.
Książka Pawła Ciółkiewicza poświęcona jest analizie debaty na temat wypędzeń Niemców po II wojnie światowej, jaka toczyła się w polskich mediach w latach 2000-2007, w szczególności sporom wokół "Centrum przeciwko Wypędzeniom" (2000-2004) i reperacji wojennych (2004) oraz wokół wystawy Eriki Steinbach Wymuszone drogi (2006). Oświetla również istotne kwestie związane z przekształceniami współczesnej sfery publicznej i wzrastającą rolą, jaką w debatach publicznych odgrywają media.
W książce znajdują się praktyczne przykłady zarządzania różnymi typami organizacji w Polsce, zebrane przez prof. Monikę Kosterę. Prezentowane case?y będą ważnym wsparciem dla wykładowców i studentów kierunków zarządzania oraz punktem odniesienia i przyczynkiem do refleksji dla wszystkich praktyków zarządzania zarówno w organizacjach komercyjnych jak i różnych typach organizacji publicznych.
Z recenzji dr hab. Beaty Glinki, prof. UW:
Do rąk czytelnika trafia pozycja wyjątkowa. Książka Szef polski pod redakcją prof. Moniki Kostery łączy w sobie interesującą treść z łatwą w odbiorze formą. Największym walorem poznawczym i dydaktycznym książki jest to, że jej Autorzy przedstawiają Czytelnikom studia przypadków z polskiej praktyki organizacyjnej, co wypełnia wciąż istniejąca na naszym rynku wydawniczym lukę. Wszystkie studia przypadków oparto na badaniach własnych autorów (prowadzonych z wykorzystaniem metod etnograficznych), przedstawiają więc realne problemy bardzo różnych organizacji: korporacji, organizacji pozarządowych, policji, organizacji samorządowych.
Historia traktowana jako obraz czasów minionych, bywa przedmiotem, narzędziem kształtowania historii przeżywanej. Jest żywa, bowiem ludzie jej potrzebują i kształtują jej wizję według swoich potrzeb. W niej szukają wsparcia, swoje działania uważają za kontynuację dawnych nurtów, w niej szukają argumentów.
Książka przedstawia zarys głównych kierunków badań psychologii kształcenia oraz psychologii nauczania i opisuje autorski program badawczy, skoncentrowany na roli kontroli uwagi i pamięci roboczej jako czynników warunkujących poziom osiągnięć szkolnych (z matematyki oraz języka polskiego). Kompetentnie przybliża współczesne ujęcia problematyki kontroli uwagi oraz roli pamięci roboczej jako ważnego czynnika bardziej złożonych procesów poznawczych.
Autorka w ciekawy sposób włącza w analizę dodatkowe elementy emocjonalne (zagrożenie psychologiczne i bezradność intelektualna), jak też miarę inteligencji płynnej (test Ravena) i ukazuje ich odmienną rolę w zależności od poziomu kształcenia i rodzaju przedmiotu. Zaprezentowane wyniki badań są nowatorskie i wskazują na odmienne wzorce przewidywań osiągnięć szkolnych na różnych poziomach kształcenia.
Autorka wskazuje na ważne aplikacyjne perspektywy w zakresie psychologii kształcenia, związane z możliwością trenowania (z zastosowaniem zaawansowanych technologii internetowych) pewnych istotnych elementów procesów uwagi i pamięci roboczej uczniów, w celu zwiększenia poziomu osiągnięć szkolnych u dzieci i młodzieży.
Książka jest ważnym źródłem wiedzy dla osób zainteresowanych stanem badań w interdyscyplinarnym obszarze zwanym psychologią kształcenia, jak i praktycznym poradnikiem przydatnym każdemu nauczycielowi i psychologowi na wszystkich poziomach kształcenia szkolnego oraz niezbędną lekturą dla studentów psychologii i kierunków pedagogicznych.
Powieść „Most o trzech przęsłach” powstała w latach 1976–1978 w czasie wzmożonych represji reżimu komunistycznego w Albanii. Ismail Kadare został wtedy skazany na czasowe internowanie i „reedukację” w kołchozie na głębokiej prowincji. Swoje literackie zainteresowania skierował wówczas m.in. w stronę przedstawiania czytelnikom wielowiekowej historii kraju i jego tożsamości, zakorzenionej w tradycji przedosmańskiej, chrześcijańskiej, czerpiącej z trwających tysiąclecia związków z kulturą antyczną, tożsamości, która mogłaby się stać fundamentem odrodzenia zniewolonego społeczeństwa.
Akcja powieści dzieje się w drugiej połowie XIV wieku, narratorem jest stary albański chrześcijański mnich, opowiadający w swojej kronice o budzących grozę wydarzeniach wokół budowy kamiennego mostu przez rzekę – przeprawy, która miałaby poprawić komunikację po antycznej drodze Via Egnatia. W tle rysują się konflikty albańskich księstw, osłabiające ich jedność w obliczu zbliżającego się zagrożenia ze strony osmańskiej Turcji, a także sprzeczności interesów dwóch wielkich firm, jednej – sprawującej od lat kontrolę nad rzeczną żeglugą, drugiej – liczącej na zyski z zarządzania budowanym mostem i remontowanymi drogami. Obie sięgają w swoich niecnych działaniach po starą legendę, mocno zakorzenioną w lokalnej świadomości, nakazującą przebłaganie wodnych bóstw, by uzyskać ich przychylność i zapewnić trwałość kamiennej budowli. Most wymaga więc ofiary, poświęcenia poprzez zamurowanie żywego człowieka w jednym z mostowych przęseł.
Historia łączy w sobie elementy legendy (obecnej w licznych przekazach w innych krajach bałkańskich, także w wielu tekstach literackich), baśni, lokalnych mitów i wierzeń oraz bardzo realnego świata, któremu nieobce są okrutne działania, powodujące, że – jak podaje mnich-kronikarz – „…to nie była ofiara złożona wodnym bóstwom, ale po prostu zwykła zbrodnia…”.
Rzeka, zwodnicza i złośliwa, jest jakby granicą oddzielającą dwa światy, żywych i umarłych. Stary, przygnieciony garbem tratwiarz, przeprawiający przez rzekę przerażonych ludzi, niepewnych, co ich czeka po drugiej stronie, przypomina Charona. Most budzi ludzki niepokój, jawi się bowiem jako świętokradcza budowla, mająca połączyć nieprzystające do siebie światy. Najlepiej zdaje się to wyczuwać niespełna rozumu wiejski chłopak, którego wyostrzone zmysły w sposób niezrozumiały przez niego samego powstrzymują go od przejścia po gotowym moście.
Dwa przeciwstawne światy to także szeroka historyczna metafora. Dotychczasowy, odchodzący w przeszłość świat to Albania chrześcijańska, z dobrze uświadamianą europejską tożsamością. Świat nieubłaganie nadchodzący, budzący strach, to panowanie – jak się okaże, wielowiekowe – osmańskiej Turcji, islamu, obcej kultury i wiary. Ismail Kadare nie ukrywał po latach, że uprawnione byłoby utożsamianie go z narratorem, tworzącym kronikę mnichem, który starał się, by – jak pisze w końcowym rozdziale – „… jak najszybciej doprowadzić ją do końca, albowiem czas był żałobny, zaraz mogła zapaść noc i będzie za późno na wszystko, a za spisywanie takich świadectw zapłaci się zapewne głową”.
Polski czytelnik zasługuje na zapoznanie się z oryginalnym powieściowym spojrzeniem na takie zagrożenia i ich twórczym przedstawieniem przez wybitnego pisarza, pochodzącego z kraju naznaczonego wieloma tragediami, a teraz budzącego coraz większe zainteresowanie w Polsce. To drugie dzieło Kadarego w literackim dorobku translatorskim Marka Jeziorskiego, którego debiutem była wydana w 2023 roku „Kronika w kamieniu”.
Czasopismo „Studia Socjologiczno-Polityczne. Seria Nowa” bezpośrednio nawiązuje do „Studiów Socjologiczno-Politycznych” założonych w 1957 roku przez Juliana Hochfelda i wydawanych do 1968 roku. Jest to tradycyjny półrocznik naukowy otwarty na różne nurty teorii społecznej, wpisujący się w program socjologii i politologii zaangażowanej, odwołujący się do idei wolności, równości, solidarności i sprawiedliwości, i łączący diagnozy rzeczywistości społecznej z projektami zmian. W centrum zainteresowania czasopisma znajduje się zjawisko władzy politycznej, która spaja różnego rodzaju wspólnoty, w tym najważniejszą z nich – państwo. Inne wielkie tematy żywo interesujące Redakcję to demokracja, kondycja obywatelstwa i społeczeństwa obywatelskiego. Kwestie państwa, demokracji, obywatelstwa, społeczeństwa obywatelskiego rozpatrywane są zarówno w porządku normatywnym, jak i deskryptywnym. Prymat w czasopiśmie ma problematyka funkcjonowania polskiego systemu politycznego, ale Redakcja zabiega też o studia komparatystyczne oraz o teoretyczne analizy procesów globalnych, jak również o równowagę artykułów o charakterze teoretycznym i artykułów referujących badania empiryczne.
Zapisywane z doskoku, wspomnienia prof. Hanny Popowskiej-Taborskiej, to literackie połączenie autobiografii, portretu pokolenia i refleksji historycznej. Autorka zapoznaje nas z historią własnej rodziny, sięgając wydarzeń z XIX wieku. Doskonała pamięć autorki pozwala pokazać życie domu i szkoły w ostatnich latach przed wybuchem drugiej wojny światowej, dramatyczny czas wojny, trudny czas powojenny i zmienne koleje losu w różnych okresach PRL-u. Wątki rodzinne i zawodowe - w środowisku akademickim Hanna Popowska-Taborska stała się znana i ceniona jako autorka i współautorka wielu dzieł poświęconych leksyce kaszubskiej, m.in. wielotomowego Atlasu językowego kaszubszczyzny i Słownika etymologicznego kaszubszczyzny – przeplatają się z kulturalnymi i społecznymi wydarzeniami, które naznaczyły XX wieczną i XXI wieczną historię Polski. Ostatnie odnotowane w pamiętniku wydarzenia to przyznanie literackiej Nagrody Nobla Oldze Tokarczuk w 2019 roku.
Autorka jest bardzo świadoma splatania własnego życia z Historią. Jej troski obywatelskie oraz refleksje dotyczące zaangażowania inteligencji w działania na rzecz dobra wspólnego w nurcie wolnościowym, liberalno-lewicowym czynią tę książką szczególnie ważną lekturą obecnie, gdy stajemy przed wyborem na rzecz społeczeństwa otwartego i jego wartości, czy zamknięcia się w fobiach i kompleksach, izolujących nas od podstawowych wartości kultury europejskiej. Ponadto, język piękny a zarazem prosty i komunikatywny, porwie każdego, także najbardziej wymagającego czytelnika. Warstwę tekstową pamiętnika uzupełnia 50 fotografii z archiwum autorki.
Założenia programowe czasopisma ,,Studia Socjologiczno-Polityczne. Seria Nowa”
Tytuł naszego czasopisma bezpośrednio nawiązuje do ,,Studiów Socjologiczno – Politycznych” założonych w 1957 roku przez Juliana Hochfelda i wydawanych do roku 1968. Był to w tamtych czasach bardzo znaczący periodyk na łamach którego zadebiutowało wielu socjologów, którzy później stali się emblematycznymi postaciami polskiej socjologii. Wśród nich byli: Zygmunt Bauman, Maria Hirszowicz, Włodzimierz Wesołowski, Jerzy Wiatr. W 2013 roku Rada Naukowa Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego zdecydowała o reaktywowaniu czasopisma pod tytułem: ,,Studia Socjologiczno – Polityczne. Seria Nowa” i powołała na stanowisko redaktora naczelnego prof. Jacka Raciborskiego. Pierwszym przewodniczącym Rady Redakcyjnej został prof. Zygmunt Bauman. Po jego śmierci w 2016 roku Rada wybrała na tę funkcję prof. Jerzego Wiatra – również członka zespołu redakcyjnego ‘’starych” Studiów.
Nasze czasopismo jest otwarte na bardzo różne nurty teorii społecznej. Nie oznacza to opowiadania się za jakąś wizją socjologii niezaangażowanej, wolnej od wartościowania. Przeciwnie, ,,Studia Socjologiczno-Polityczne. Seria Nowa” chcą wpisywać się w program socjologii i politologii zaangażowanej, odwołujący się do idei wolności, równości, solidarności i sprawiedliwości, i łączący diagnozy rzeczywistości społecznej z projektami zmian.
Program czasopisma naukowego najlepiej jest wyrazić przez wskazanie preferowanych w czasopiśmie tematów. W centrum naszego zainteresowania znajduje się zjawisko władzy politycznej, które było i jest fundamentalnym, wręcz założycielskim, tematem nauk społecznych. Władza polityczna spaja różnego rodzaju wspólnoty. Nadal najważniejszą z nich jest państwo. Tymczasem teoria państwa zdaje się być zaniedbanym polem w obrębie polskich nauk społecznych. Chcemy ten stan zmieniać i wykraczać przy tym poza dotychczasowe granice dyscypliny, w kierunku nowej ekonomii instytucjonalnej i w kierunku zarządzania publicznego. Inne wielkie tematy żywo nas interesujące to: demokracja, kondycja obywatelstwa i społeczeństwa obywatelskiego. Kwestie państwa, demokracji, obywatelstwa, społeczeństwa obywatelskiego rozpatrywać chcemy zarówno w porządku normatywnym jak i deskryptywnym. Otwiera to nasze pismo na prężne w Polsce środowisko filozofów politycznych. Jest też na naszych łamach miejsce dla artykułów analizujących sferę polityki za pomocą modeli formalnych.
Prymat w naszym czasopiśmie ma problematyka funkcjonowania polskiego systemu politycznego, ale zabiegamy też o studia komparatystyczne oraz o teoretyczne analizy procesów globalnych. Właśnie efektem tych starań był monotematyczny anglojęzyczny numer poświęcony nowemu autorytaryzmowi (2/07/2017) .
,,Studia Socjologiczno – Polityczne. Seria Nowa” są dość tradycyjnym czasopismem. Artykuły są pisane według typowych dla nauk społecznych schematów. Ale od czasu do czasu chętnie publikujemy esej polityczny – pisany z pasją i zaangażowaniem, niekoniecznie przez autorów o akademickim statusie. Językiem czasopisma jest język polski, ale oprócz angielskojęzycznych abstraktów, towarzyszących wszystkim tekstom, publikujemy w języku angielskim te artykuły dla których była to ich postać pierwotna. ,,Studia Socjologiczno-Polityczne. Nowa Seria” wydawane są jako półrocznik, wydawcą jest Uniwersytet Warszawski, a obecnym partnerem wydawniczym Wydawnictwo Akademickie Sedno (wcześniej WUW) . Czasopismo stosuje rozwinięte procedury recenzyjne i przestrzega standardów COPE (patrz: Dla Autorów). Za podstawową wersję czasopisma uznajemy wersję papierową. Jednocześnie z wydaniem papierowym periodyk trafia do wybranych cyfrowych baz czasopism.
Redaktor Naczelny – prof. dr hab. Jacek Raciborski
Jens Andersen, wybitny duński biograf, od 30 lat publikuje opowieści o ważnych osobistościach duńskiej kultury, literatury i życia publicznego, takich jak Hans Christian Andersen, Thit Jensen, Tove Ditlevsen, Kim Larsen, królowa Małgorzata i następca tronu, książę Fryderyk.
Historia życia Astrid Lindgren pokazuje pomijane dotąd wątki jej biografii i wydobywa zazwyczaj marginalizowane aspekty jej życia, działalności i osobowości.
Spotykamy Astrid Ericsson z Vimmerby, fascynującą osobę, która została zawodową pisarką w wieku około czterdziestu lat, poznajemy jej trudne doświadczenia życiowe, nim została bogatą autorką bestsellerów.
Andersen przedstawia wszystkie formacyjne doświadczenia przyszłej pisarki: poznajemy małą dziewczynkę, wychowywaną w konserwatywnej chłopskiej rodzinie w Smalandii, młodzieńczo zbuntowaną nastolatkę i jej kontrkulturowe inspiracje („chłopczyce” z lat 20.), młodziutką dziennikarkę, stawiającą pierwsze kroki w zawodzie i wikłającą się w romans z żonatym wydawcą lokalnej gazety, z którym zachodzi w ciążę. Urodzenie pozamałżeńskiego dziecka, małego Lassego, konieczność oddania go na pierwsze lata życia pod opiekę zastępczej matce w Danii, migracja do Sztokholmu w celu uniknięcia skandalu obyczajowego w rodzinnej wiosce, podjęcie pracy zarobkowej i starania o przeżycie w wielkim mieście – czas przed debiutem literackim i przed oszałamiającą falą „Pippimanii”, który ukształtował poglądy i osobowość Astrid Lindgren.
O okolicznościach przyjścia na świat synka Astrid świat dowiedział się pod koniec lat 70., z biografii, której autorką była zaprzyjaźniona z pisarką Margareta Strömstedt, ale dopiero Andersen odtwarza ten wątek krok po kroku, oddając całą jego złożoność i dramatyzm, z sugestywnie przedstawiając osobowość i poczynania przedsiębiorcy Reinholda Blomberga, ojca Lassego. Kolejne etapy barwnego życia Astrid Lindgren – jej długoletnią pracę w redakcji wydawnictwa Rabén & Sjögren, poślubienie Sturego Lindgrena, założenie rodziny i urodzenie córeczki Karin, błyskawiczny rozwój kariery literackiej, rozkład małżeństwa i przedwczesną śmierć męża, poszukiwanie wytchnienia na rodzinnym letnisku na wysepce Furusund – opisuje Andersen pasjonująco i sumiennie. Pokazuje istotne dla niej – zawodowo i osobiście - przyjaźnie. Przede wszystkim jednak życie rodzinne, wychowanie dzieci – doświadczenia, które w decydującym stopniu wpłynęły na jej pierwsze próby literackie.
Ważny akcent w tej biografii pada na ostatni okres w życiu pisarki. Osiągnąwszy tak wiele w dziedzinie literatury, angażowała się społecznie i politycznie, już to występując w obronie praw zwierząt, już to krytykując socjaldemokrację za sprzeniewierzenie się dawnym ideom i za niedorzeczności w szwedzkim systemie podatkowym. W końcowej części książki opowieść o życiu i twórczości Astrid Lindgren staje się opowieścią o kulturze XX-wiecznej Szwecji, uświadamiającą odbiorcom, że postępowe szwedzkie urządzenia socjalne i publiczne, w tym związane z równością płci, pomocą uchodźcom nie są wcale starej daty – i że tak zwanego modelu szwedzkiego nie wymyślili wyłącznie politycy. Przeciwnie, zapracowały nań także mądre i samodzielne kobiety, do których zaliczała się autorka znanych na całym świecie książeczek o zbuntowanej rudowłosej dziewczynce.
Biografia Astrid Lindgren jest zarówno fascynującą opowieścią o życiu i twórczości jednej z najbardziej znanych i cenionych autorek książek dla dzieci w XX wieku, jak i ciekawym przyczynkiem do poznania szwedzkiej kultury społecznej w XX wieku.
Opowiadania "Sarajewskie Marlboro" ukazały się w 1994 roku, w trzecim roku oblężenia Sarajewa. Książka od razu otrzymała najważniejszą nagrodę literacką dla prozy (im. Ksavera Šandora Gjalskiego) i wkrótce została przełożona na kilka języków, a Jergović stawał się coraz bardziej znany w Europie. Mieszkał już wówczas w Zagrzebiu, debiutował jednak w Bośni kilka lat wcześniej (1988) tomikiem poezji "Opservatorija Varšava" i przed "Marlboro" wydał jeszcze parę zbiorów poezji. Tytułowy wiersz tego tomu, "Obserwatorium Warszawa", opowiada o pogodnym zmierzchu ostatniego dnia sierpnia 1939 roku i profesorze astronomii, który cieszy się z warunków odpowiednich do badań. Wiersz ma podtytuł Nie czekając na barbarzyńców. Myślę, że tak jak profesor astronomii Jergović nie czekał na barbarzyńców, ale się ich spodziewał. Tym czekaniem-nieczekaniem i jakąś zapowiedzią kończy się pierwsze opowiadanie (jedyne w części pierwszej) "Sarajewskiego Marlboro". Mówi ono o wycieczce (i taki ma tytuł) z matką i kończy się tym, co zobaczył, kiedy nocą wracali do miasta: „niebo czerwone jak płonący dach nad światłami Sarajewa”.
Druga część, Rekonstrukcja wydarzeń, to 27 krótkich opowiadań z oblężonego, ostrzeliwanego i rażonego ogniem miasta. Ale pisarza interesuje tu nie sama wojna, tylko życie ludzi i ich losy w tej wojnie. Każde opowiadanie pokazuje jeden konkret, jeden szczegół, w którym zawiera się los człowieka. Tym, co u Jergovicia i w tych opowiadaniach, i w następnych książkach jest najistotniejsze, to relacja z codzienności, wyczucie osobności Sarajewa, wrażliwość, a przede wszystkim zrozumienie wielonarodowego miasta, o czym autor mówi przekonująco, ale bez deklaracji i ideologii. W opowiadaniu List, który do przyjaciela Bośniaka pisze czarnoskóry absolwent sarajewskiej uczelni, to on mówi o praktycznej, codziennej stronie tej wielokulturowości, której nie znalazł nigdzie indziej. Jest w tej książce także humor, niekiedy ironia, ale przede wszystkim głęboki smutek człowieka świadomego nieodwracalności wojennego spustoszenia, które jednych wygnało z kraju, innych zmieniło, zmusiło do samotności, w różny sposób okaleczyło albo pozbawiło życia.
Ostatnia część, "Who will be the fitness", zawierająca – tak jak część pierwsza – tylko jedno opowiadanie zatytułowane "Biblioteka", mówi o domowych bibliotekach, o książkach, z którymi się dojrzewało, które się pamięta, do których się wraca, i tych, po które nie sięgnie się nigdy, o nieoddanych właścicielom, niepodarowanych, o wszystkich domowych bibliotekach, które strawił ogień – albo ten, na którym ludzie gotowali jedzenie i który dawał im ciepło, albo największy, symboliczny, który strawił sarajewską bibliotekę. Ostatnie zdanie pierwszej prozatorskiej książki Jergovicia brzmi tak: „Jako płomień wszystkich płomieni i ogień wszystkich ogni, jako ostateczny mityczny proch i popiół zapamiętany będzie los sarajewskiej biblioteki uniwersyteckiej, sławnej Vjećnicy, której książki płonęły cały dzień i noc. Poprzedziły to huk i eksplozja, dokładnie rok temu. Może tego samego dnia i miesiąca, kiedy to czytasz. Pogłaskaj delikatnie swoje książki, cudzoziemcze, i pomyśl, że są prochem”.
Ogień zaczął i ogień kończy tę książkę.
Wątkiem przewodnim bieżącego numeru „Studiów Socjologiczno-Politycznych. Seria nowa” 2(11)/2019 są trzy opracowania powstałe na podstawie analiz danych zebranych na przełomie 2017 i 2018 roku w ramach Europejskich Badań Wartości (European Values Study). W ostatniej, piątej edycji EVS wzięły udział 42 kraje. Kwestionariusz badań EVS został przygotowany we współpracy z World Values Survey (WVS) i w około 70% jest z nim zgodny. Trzy teksty publikowane w bieżącym numerze „SSP-SN” pokazują różne sposoby wykorzystania zebranych materiałów.
Sławomir Mandes skupia się na diachronicznym wymiarze danych i podejmuje problem przemian religijności Polaków, stawiając tezę, że podlegają one procesowi prywatyzacji religii i przeczą założeniom teorii Casanovy na temat roli religii publicznej w Polsce. Jerzy Bartkowski zainteresowany jest przede wszystkim możliwościami analiz porównawczych oferowanych przez dane EVS i koncentruje się na rzadko badanej grupie zwolenników rządów wojskowych, wydobywając społeczne uwarunkowania wyboru takiej odpowiedzi. Tekst Agnieszki Karlińskiej i Mai Sawickiej zawiera wyniki analizy wywiadów przeprowadzonej rzadko wykorzystywanymi w socjologii metodami lingwistyki korpusowej.
Ponadto w numerze znajdują się jeszcze artykuły Wojciecha Trojana, który podejmuje temat rozwoju pluralizmu prawnego („prawa żywego”) w krajach ze znaczącą obecnością muzułmańskich kobiet-uchodźców, oraz Damiana Winczewskiego, który analizuje i interpretuje teorię totalitaryzmu z perspektywy interesów, w jakich była stosowana do analizy rzeczywistości społeczno-politycznej w XX wieku.
W dziale z „Warsztatu socjologów” grupa studentów socjologii Uniwersytetu Warszawskiego przedstawia wyniki badań ilościowo-jakościowych pokazujące mechanizmy dziedziczenia postaw politycznych na podstawie podlaskiej gminy Kobylin-Borzymy.
"Moja Jugosławia" ukazuje proces kształtowania się tożsamości młodego pokolenia tuż przed końcem istnienia Jugosławii i przez pierwszych kilkanaście lat po powstaniu na jej gruzach państw narodowych. Przedstawicielem tej generacji jest główny bohater, Vladan Borojević, syn Słowenki i Serba, oficera Jugosłowiańskiej Armii Ludowej. Służbowy wyjazd do Belgradu ojca wraz z rodziną i początek wojny w 1991 roku kończą szczęśliwe dzieciństwo chłopca w Puli. Ojciec znika z jego życia. Po siedemnastu latach Vladan przypadkowo trafia na jego ślad w internecie (generał Borojević ukrywa się jako zbrodniarz wojenny) i wyrusza do krajów byłej Jugosławii w poszukiwaniu ojca. Jest to zarazem wędrówka w poszukiwaniu przyczyn poczucia obcości, braku zakorzenienia i odebranej mu niegdyś tożsamości. Vladan zaczyna rozumieć, że rozpad jego rodziny ściśle łączy się z dezintegracją świata, który bezpowrotnie przeminął, i że głęboka dystrofia relacji rodzinnych i społecznych jest konsekwencją wojny.
Książka, będąc także przewodnikiem po jugosłowiańskim krajobrazie pamięci, z cennymi obserwacjami zjawisk społecznych, etnicznych i obyczajowych, prezentuje krytyczne, choć niepozbawione humoru spojrzenie jej autora na stereotypy związane z mieszkańcami Bałkanów.
Goran Vojnović (1980), słoweński pisarz, reżyser, scenarzysta, dziennikarz i felietonista. Mieszka i pracuje w Lublanie. Absolwent reżyserii lublańskiej Akademii Teatralnej, Radiowej, Filmowej i Telewizyjnej.
Czasopismo "Studia Socjologiczno-Polityczne". "Seria Nowa" bezpośrednio nawiązuje do Studiów Socjologiczno-Politycznych założonych w 1957 roku przez Juliana Hochfelda i wydawanych do roku 1968. Jest to tradycyjny półrocznik naukowy otwarty na różne nurty teorii społecznej, wpisujący się w program socjologii i politologii zaangażowanej, odwołujący się do idei wolności, równości, solidarności i sprawiedliwości i łączący diagnozy rzeczywistości społecznej z projektami zmian. W centrum zainteresowania czasopisma znajduje się zjawisko władzy politycznej, która spaja różnego rodzaju wspólnoty, w tym najważniejszą z nich - państwo. Inne wielkie tematy żywo interesujące redakcję to demokracja, kondycja obywatelstwa i społeczeństwa obywatelskiego. Kwestie państwa, demokracji, obywatelstwa, społeczeństwa obywatelskiego rozpatrywane są zarówno w porządku normatywnym, jak i deskryptywnym.
Prymat w czasopiśmie ma problematyka funkcjonowania polskiego systemu politycznego, ale redakcja zabiega też o studia komparatystyczne oraz o teoretyczne analizy procesów globalnych, jak również o równowagę artykułów o charakterze teoretycznym i artykułów referujących badania empiryczne.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
