Klimatem obszarów zurbanizowanych w Polsce zajmuje się – w różnym stopniu – większość klimatologów polskich. Analizowane są wszystkie aspekty wyjątko¬wości klimatu miasta, m.in.: bilans radiacyjny i cieplny, temperatura powietrza, pole wiatru, zachmurzenie, opady, zanieczyszczenie powietrza. Zjawisko miejskiej wyspy cie¬pła w Warszawie jest monitorowane od począt¬ku XXI wieku przez klimatologów z Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN dzięki sieci 28 punktów stałego, automatycznego pomiaru temperatury powietrza. W publikacji przeanalizowano i opisano też dane z 8 stacji innych operatorów oraz z 11 innych, już nieistniejących stacji pomiarowych.
Książka "Miejska wyspa ciepła w Warszawie" jest pierwszą tak obszerną monografią miejskiej wyspy ciepła (MWC) w Warszawie. Nie obejmuje wpływu miasta na ele¬menty klimatu inne niż temperatura powietrza, jednak o jej wyjątkowości świadczy jej interdyscyplinarność i kompleksowość ujęcia. Obok zagadnień stricte klimatologicznych i zmienności czasowej miejskiej wyspy cie¬pła, szeroko omówiona została zależność rozmiaru i intensywności tego zjawiska od czynników urbanistycznych, m.in. użytkowania i zagospodarowania terenu, udziału terenów biologicznie czynnych czy korytarzy wymiany powietrza. Współ¬praca z alergologami z Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi zaowocowała rozdzia¬łem poświęconym wpływowi MWC na jakość życia i stan zdrowia mieszkańców oraz wykonaną po raz pierwszy szeroką analizą alergenowości roślin na dwóch osiedlach warszawskich. Omawiane zagadnienia przedstawiono także w kontek¬ście zmian klimatu oraz planowanych przemian urbanistycznych. Zaproponowano działania ograniczające zjawisko MWC oraz niezbędne działania adaptacyjne skierowane m.in. do władz miasta, służby zdrowia, urba¬nistów i architektów, mediów, systemu edukacji oraz organizacji pozarządowych.
Autorzy mają nadzieję, że publikacja zainteresuje szerokie grono odbiorców od klimatologów przez architektów i urbanistów po osoby tworzące system zarzą¬dzania kryzysowego w mieście.
Wspomnienia Iriny Ratuszynskiej z lat spędzonych w więzieniu i w obozie o obostrzonym reżimie dla szczególnie niebezpiecznych przestępców w Mordowii (1983-1986) zostały napisane w 1987 roku i po raz pierwszy opublikowane w Londynie w 1989 roku. Przetłumaczono je na angielski, francuski, niemiecki, szwedzki, fiński, duński, norweski, włoski, holenderski, japoński. Po polsku ukazują się po raz pierwszy.
Wspomnienia odsłaniają wciąż mało znany świat radzieckich obozów dla więźniów politycznych z lat osiemdziesiątych XX wieku. Ten ważny dokument historyczny jest jednocześnie przejmującym, głęboko osobistym świadectwem ludzkiej solidarności i niezłomności moralnej w nieludzkich warunkach. Walory poznawcze wspomnień dopełniają ich żywe, bogate i obrazowe język i stylistyka, a dramatyzm wydarzeń, jakie opisują, sprawia, że jest to lektura przykuwająca i fascynująca. Więźniarki – zwykle kryminalne (poza nią do niekryminalnych należała tylko Tatiana Wielikanowa) – słuchały jej wierszy i opowieści, a nawet zwalniały z ciężkich prac, byleby tylko mogła opowiadać.
Tytuł książki odnosi się do koloru więziennego uniformu. Autorka pisze w Epilogu:
„Ja tymczasem żyję i jest to zapewne niesprawiedliwe. Przechowuję nikomu tutaj niepotrzebny więzienny uniform roboty pani Lidy. Czasami do owej obozowej skóry, która tyle widziała, przyciskam policzek. Mój szary kolor! Kolor nadziei! Jak długo jeszcze na mojej ziemi będą stały owe obozy? Jak będę mogła dzisiaj zasnąć, kiedy wciąż tam stoją?”.
Dwudziestowieczna amerykańska aksjologia i estetyka zasługują – zdaniem profesora Bohdana Dziemidoka – na bliższe poznanie w Polsce. Aksjologia Johna Deweya i innych pragmatystów stała się filozoficznym fundamentem liberalizmu amerykańskiego - synonimu amerykańskich wartości na całym świecie.
W książce zaprezentowano różne nurty amerykańskiej aksjologii, m.in. naturalizm empirystyczny (R.B. Perry, D.W. Prall), pragmatyzm (J. Dewey, C.I. Lewis) i neopragmatyzm (R. Rorty) oraz estetyki, m.in. pragmatystyczny kontekstualizm (S.C. Pepper), antyesencjalizm (M. Weitz, W. Kennick), perceptualizm (M.C. Beardsley, J. Stolnitz, V. Aldrich), instytucjonalną teorię sztuki (G. Dickie, T. Binkley), kulturową filozofię sztuki (Margolis) i neopragmatyzm (R. Schusterman). Amerykańska filozofia sztuki konfrontowana jest z estetyką europejską, ze szczególnym uwzględnieniem dorobku polskiej estetyki (R. Ingarden, W. Tatarkiewicz, S. Ossowski, M. Wallis, W. Morawski i inni).
"Ulica generałów" to wspomnienia Anatolija Gładilina, rosyjskiego dziennikarza, publicysty i prozaika, przynależnego do tzw. pokolenia lat 60., określanego też mianem „pokolenia XX Zjazdu” lub „czwartego pokolenia”. Wkroczyło ono do literatury podczas tzw. odwilży – na przełomie lat 50. i 60. minionego wieku, gdy po śmierci Stalina zwolniono z więzień i obozów większość skazanych i, wydawało się, podjęto rozrachunek z epoką zbrodni i represji.
Pokolenie lat 60. łudziło się, że można zbudować „socjalizm z ludzką twarzą”, a od literatury domagało się prawdy i szczerości. Do najwybitniejszych jego reprezentantów, zwanych w Rosji szestidiesiatnikami, należeli obok Gładilina prozaicy Wasilij Aksionow, Boris Bałtier , Gieorgij Władimow, Władimir Wojnowicz, Anatolij Kuzniecow, Jurij Kazakow, Andriej Siniawski (pseud. Abram Terc), poeci Andriej Wozniesienski, Jewgienij Jewtuszenko, Biełła Achmadulina, Natalia Gorbaniewska, bardowie Bułat Okudżawa, Aleksandr Galicz, Nowiełła Matwiejewa, krytycy literaccy: Igor Winogradow, Lew Anninski oraz Stanisław Rassadin, który wprowadził do krytyki rosyjskiej XX wieku nazwę szestidiesiatnicy. „Odwilż” polityczna, a wraz z nią rozkwit literatury, kinematografii, teatru i innych dziedzin sztuki trwały, niestety, krótko. Pod rządami Leonida Breżniewa rozpoczął się w ZSRR czas trwającego ponad dwadzieścia lat tzw. zastoju, szestidiesiatnicy coraz częściej podlegali restrykcjom, a nawet represjom. Toteż począwszy od wczesnych lat 70. wielu z nich związało się z ruchem dysydenckim i wyemigrowało na Zachód. Nazwano ich trzecią falą emigracji – to właśnie o nich pisze Autor "Ulicy generałów".
"Próba wspomnień" Gładilina to prywatna, dość kontrowersyjna historia literatury rosyjskiej lat 60. i 70. minionego wieku; zbulwersowała ona wielu czytelników i wywołała w Rosji zażarte dyskusje.
Autor pokazuje różne stopnie godzenia się z władzą i jej kontestowania. Nadzieje rozbudzone pierwszymi latami przywództwa Chruszczowa zgasły, nim zdołały rozkwitnąć. Wspomnienia Gładilina pokazują różne postawy ludzi rosyjskiej kultury. Na pamięć i szacunek zasługują te zwłaszcza, które wynikały z potrzeby dochowania wierności autentycznym wyborom artystycznym, były wolne od koniunkturalnych zobowiązań i powodowane były zwyczajną ludzką przyzwoitością.
Anatolij Gładilin od ponad trzydzieści lat mieszka w Paryżu. Przez dziesięć lat kierował redakcją kultury rosyjskiej w radiu Swoboda.
"Nurt krytyczny w zarządzaniu. Kultura, edukacja, teoria" jest pierwszą na polskim rynku wydawniczym publikacją na temat niezwykle popularnego na Zachodzie nurtu krytycznego w zarządzaniu – Critical Management Studies, wchodzącego w zakres kanonów nauczania zarządzania w najlepszych uniwersytetach w USA i Wielkiej Brytanii. Przedstawiciele nurtu krytycznego pokazują, że zarządzanie ludźmi prowadzące do konformizmu i jednolitości przekonań prowadzi współcześnie do upadku organizacji, natomiast możliwość stawiania oporu, pluralizm poglądów, twórczy konflikt i emancypacja dają szansę na rozwój. Sprzyjać powinien temu system edukacji przygotowujący menedżerów do umiejętności prowadzenia krytycznego dialogu i do troski o dobro współpracowników
W książce "Między homopresją a katonazizmem" Autorka przedstawia wyniki badań i analiz wypowiedzi na temat homoseksualizmu użytkowników internetowych portali dwóch gazet prezentujących zbliżone, liberalno-lewicowe poglądy na sprawy polityczne i społeczne, ale ukazujących się w różnych krajach – Polsce oraz Wielkiej Brytanii. W badaniu skupiono się głównie na analizie komentarzy zamieszczonych przez internautów pod artykułami poruszającymi kwestie mniejszości seksualnych opublikowanymi na portalach Wyborcza.pl oraz Guardian.co.uk w okresie od stycznia do września 2011 r.
Oba portale zostały poddane dokładnej analizie, w której, poza badaniem poszczególnych wypowiedzi internautów, postarano się też jak najpełniej przybliżyć kontekst związany z ich specyfiką, ustalając co mogłyby wpłynąć na sposób wypowiadania się użytkowników w badanym temacie.
Przeprowadzone jakościowe i ilościowe analizy stały się podstawą do postawienia tezy o tym, że w badaniu udało się stworzyć model będący nie tylko zbiorem możliwych sposobów mówienia o homoseksualizmie, ale stanowiący też w miarę uniwersalny zestaw sposobów prowadzenia dyskusji na ten temat. Z uwagi na charakteryzującą go schematyczność i przewidywalność pojawiających się po sobie wypowiedzi w analizie poddano w wątpliwość sensowność prowadzenia dyskusji na temat mniejszości seksualnych na forach internetowych, skoro szansa choćby częściowej zmiany stanowiska przedstawicieli którejkolwiek ze stron w toku tych debat lub zakończenia ich choćby cząstkowym kompromisem wydaje się być znikoma, jeśli nie żadna.
Praca bardzo młodej Autorki jest bardzo dojrzałą naukową analizą debaty na temat hmoseksualizmu - jest w ogóle jedną z najlepiej przeprowadzonych analiz dyskursu publicznego w naszej humanistyce.
Książka „Na całe życie. Listy 1910–1954” zawiera listy Olgi Frejdenberg i Borysa Pasternaka oraz fragmenty jej dziennika.
Jak pisze profesor Nina Bragińska, filolog klasyczny i badaczka spuścizny Olgi Frejdenberg:
„W 1973 roku znalazłam w skrzyni z rękopisami Olgi Frejdenberg 129 listów Borysa Pasternaka. Rusudan Rubienowna Orbieli, spadkobierczyni Frejdenberg, nie miała pojęcia o ich istnieniu. Listy zostały przekazane synowi pisarza, Jewgienijowi, i w rezultacie w 1981 roku, za granicą, ukazało się pierwsze książkowe wydanie tej korespondencji (część listów Olgi do Borysa zachowała się w rodzinie Pasternaków), która następnie została przetłumaczona na inne języki i wywołała duży odzew medialny w wielu krajach.
Nikomu nieznana korespondentka Borysa Pasternaka wywołuje ogromne zainteresowanie. Zamiast zwykłego człowieka, kuzynki, którą los na chwilę wydobył z cienia zgasłego życia i przypadkiem postawił obok wielkiego człowieka, przed czytelnikiem pojawia się doskonale władająca piórem rozmówczyni poety, w niczym mu nieustępująca w prowadzonym dialogu.
W Moskwie lat 80. nieliczne egzemplarze „Korespondencji” [wydanej na Zachodzie] przekazywano sobie z rąk do rąk i czytano w jedną noc jak wydawnictwa drugiego obiegu. Energia przyciągania i odpychania bliskich sobie i dalekich ludzi powodowała gorące spory, kto jest w tym duecie silniejszy, wyrazistszy i kto ma więcej racji. Nie brałam w tym udziału, zawsze myślałam: oto brat i siostra, ale on – nieśmiertelny bóg, a ona – śmiertelna istota.”.
Bohaterowie epistolarnej epopei – wybitna uczona, filolog klasyczny i językoznawca, prekursorka studiów antropologiczno-kulturowych oraz poeta, pisarz i tłumacz, bliscy krewni, w podobny sposób odczuwający i postrzegający świat, w okresie młodzieńczym przez chwilę poddani romantycznemu zauroczeniu, w miarę upływu lat zdani na listowną wymianę opinii i ocen w sprawach osobistych i zawodowych – dają nam wgląd w świat swoich przeżyć i wzruszeń, pragnień i dokonań oraz wprowadzają w życie inteligencji rosyjskiej w latach, które obejmuje korespondencja.
Przedrewolucyjna idylla dzieciństwa i młodości bohaterów, wychowywanych w rodzinach artystyczno-dziennikarskiej inteligencji, zostaje brutalnie zburzona najpierw wojną, a później rewolucją i wojną domową – katastrofami, które zmieniły czas w nieprzerwaną walkę o zachowanie wartości kultury i cywilizacji budujących tożsamość Europy od czasów antyku w warunkach brutalnej przebudowy podstaw życia społecznego Rosji, doświadczonej kolejną wojną i spowodowanymi nią cierpieniami.
Korespondencja Olgi Frejdenberg i Borysa Pasternaka udostępnia nam codzienność, świat doznań i przeżyć ludzi obdarowanych przez naturę niezwykłą wrażliwością, talentami artystycznymi i pasjami tworzenia, ocalającymi człowieczeństwo i przyzwoitość w czasach rozpętanych żywiołów totalitaryzmu i zdziczenia. Poznajemy naszych bohaterów w doświadczeniach wspólnych innym ludziom, w sytuacjach, które dobrze jest znać tylko z literatury.
Twórczość poetycka i prozatorska Borysa Pasternaka jest znana w Polsce od wielu lat. Dzieło naukowe Olgi Frejdenberg stopniowo znajduje właściwe miejsce w humanistyce polskiej. Jej Dzienniki nie zostały dotąd wydane w całości również w Rosji. Udostępniana obecnie polskiemu czytelnikowi książka będzie z pewnością zajmującą lekturą dla wszystkich, którzy próbują ogarnąć i zrozumieć, co uczynił człowiek w XX wieku w Europie ze swoim światem i kulturą.
Do czego powołana jest filozofia? I czy w ogóle powołana jest do czegoś? To nie są wcale retoryczne, jak świadczą o tym dobrze znane skądinąd okoliczności.
Daremne okazują się wielowiekowe wysiłki zidentyfikowania przedmiotu filozofii. Nie osiągnięto w tej sprawie jakiejkolwiek jednomyślności. Koncepcje filozofii i jej zadań zmieniają się od szkoły do szkoły filozoficznej, a nawet od myśliciela do myśliciela. Jednocześnie filozofia nie może być po prostu o niczym, a więc bezprzedmiotowa. Przekazuje nam pewne treści o świecie, wiedzy i wartościach. Filozofia zdaje się mieć swój przedmiot i zarazem go nie mieć. To paradoks, z którym uporać się musi każda refleksja metafilozoficzna zasługująca na to miano.
Autor, od ponad pięćdziesięciu lat czynny nauczyciel akademicki, zaprasza do udziału we wciąż aktualnej debacie na temat filozofii, jej problemów i miejsca w kulturze.
Książka Pier Paolo Pasolini. Twórczość filmowa to pierwsza w Polsce pełna monografia filmowych dokonań Piera Paola Pasoliniego, obejmująca omówienie wszystkich kreacyjnych i dokumentalnych dzieł włoskiego poety-reżysera: od fabularnego debiutu, filmu Włóczykij (1961), po ostatnie dzieło – skandalizujące Saló, czyli 120 dni Sodomy (1975). Autor przedstawia kino Pasoliniego w szerokim kontekście antropologicznym, historycznym i literaturoznawczym, wychwytując najważniejsze formalne i treściowe wyznaczniki filmowego dzieła Pasoliniego, tak nierozerwalnie związanego nie tylko z twórczością literacką i społeczną poety, ale przede wszystkim z jego tragicznym życiem. Kletowski analizuje dokonania Pasoliniego przez pryzmat strategii „życiopisania”, a więc głębokiego przeżywania własnej egzystencji i czynienia z niej przedmiotu artystycznej kreacji. Pasolini, twórca „kina poezji”, całkowicie identyfikujący się ze swoim dziełem, stał się wzorem dla współczesnych twórców sztuki, którzy w zdesakralizowanym świecie starają się odnaleźć ślady sacrum.
Przestępczość towarzyszy życiu społecznemu od jego zarania – występuje w każdym społeczeństwie i na każdym etapie jego rozwoju, niezależnie od jego struktury, ustroju czy okresu historycznego. W monografii pt. Społeczno-polityczne konteksty współczesnej przestępczości w Polsce dokonano analizy współczesnej przestępczości w Polsce jako jednego ze zjawisk społecznych. Badaniom poddano zarówno specyfikę przestępczości (w tym zmiany w dynamice i trendach), jej uwarunkowania, jak również obecne koncepcje w dziedzinie jej kontrolowania i zapobiegania. Autorzy – pracownicy Zakładu Kryminologii Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk – skoncentrowali się na problematyce przestępczości w Polsce, uwzględniając jednak szerokie tło porównawcze.
Książka Romana Batko Golem, Awatar, Midas, Złoty Cielec. Organizacja publiczna w płynnej nowoczesności to studium nad ponowoczesną organizacją publiczną, dzieło na wskroś oryginalne i pełne pasji, napisane w rygorach rozprawy akademickiej i jednocześnie pełne emocji wobec przedmiotu badania.
Praca ta jest wynikiem badań organizacji publicznej przy pomocy narzędzi paradygmatu humanistycznego oraz interpretatywnego ? do tej perspektywy badawczej w naukach o zarządzaniu nawiązuje autor ? i jednocześnie próbą zrozumienia opisywanej rzeczywistości.
Autor podkreśla, że zarządzanie humanistyczne jest nauką holistyczną, która w centrum badania stawia człowieka i poszukuje odpowiedzi na pytania badawcze związane z jego celową aktywnością.
W tradycji badawczej, do której odwołuje się Roman Batko, zarządzanie nie tylko analizuje zasoby oraz skutki ekonomiczne i techniki użyte podczas procesów zachodzących w organizacjach, ale również bada rolę człowieka jako reżysera, aktora, obserwatora czy nieświadomego uczestnika tych procesów. Tak rozumiane zarządzanie humanistyczne czerpie metody badawcze, język i inspiracje z innych nauk, jak psychologia, socjologia, filozofia, etnologia czy nauki o sztuce. O samodzielności humanistycznych nauk o zarządzaniu decyduje własne pole badawcze i specyfika pytań badawczych.
Interdyscyplinarna perspektywa Autora ma wpływ na język książki, daleki od hermetyczności dyskursu naukowego, wciągający czytelnika w opis badanych zjawisk i pobudzający do refleksji nad stanem spraw publicznych, jaki wyłania się z rozprawy.
Pamięć prospektywna. Geneza, mechanizmy, deficyty to książka, która pokazuje, jak działa pamięć odpowiedzialna za wykonanie zamierzonych działań w określonym momencie w przyszłości (np. pamiętanie o wysłaniu maila, złożeniu życzeń, umówieniu się na wizytę).
Czytelnik znajdzie w niej odpowiedzi na pytania:
• jak pamięć prospektywna rozwija się u dzieci i zmienia wraz ze starzeniem się,
• jak ludzie różnią się w zakresie efektywności tej pamięci,
• jak można mierzyć jej sprawność w ramach diagnozy funkcjonowania poznawczego,
• w jakich grupach pacjentów pamięć prospektywna jest upośledzona,
• jak można ją wspomagać.
Książka stanowi obszerne kompendium wiedzy na temat pamięci prospektywnej. Jest pierwszą monografią poświęconą tej pamięci wydaną w Polsce. Autorka nie tylko podsumowała obszerną wiedzę na temat pamięci prospektywnej, lecz także zaproponowała jej oryginalny model empiryczny, weryfikowany potem w licznych badaniach, prowadzonych w laboratorium Autorki, jak też gdzie indziej.
Prof. dr hab. Tomasz Maruszewski, Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Sopocie
"Rozwój organizacji pozarządowych. Teoria i praktyka" to książka, w której przedstawiono analizy dotyczące rozwoju organizacji pozarządowych w Polsce, pokazane z perspektywy rzeczywistości gospodarczej, w jakiej te podmioty funkcjonują. W publikacji opisano rozwój i przemiany trzeciego sektora po 1989 roku oraz typy (profile) rozwoju organizacji wyróżnione na podstawie badań własnych autorki. Zawarto w niej także informacje dotyczące specyfiki organizacji pozarządowych, ich roli i znaczenia rozpatrywanych z punktu widzenia wielu teorii (przede wszystkim ekonomicznych, ale także socjologicznych i politologicznych).
Publikacja ma formę podręcznika akademickiego, który został wzbogacony o studia przypadków i zadania pozwalające na praktyczną analizę przedstawionych treści. Książka skierowana jest przede wszystkim do studentów kierunków społecznych i ekonomicznych, ale także do praktyków – osób działających i pracujących w organizacjach pozarządowych oraz osób zainteresowanych rozwojem i zarządzaniem organizacją.
Interdyscyplinarna seria wydawnicza Biblioteka Dyskursu Publicznego chce pytać o uwarunkowania, właściwości, społeczne oddziaływanie oraz jakość publicznego dyskursu, formułować diagnozę stanu rzeczy oraz proponować praktyczne wskazówki, spierać się o wizję przyszłości, a także pielęgnować zainteresowania teoretyczne i metodologiczne. Publicznie i pro publico bono.
Książka Pawła Ciółkiewicza poświęcona jest analizie debaty na temat wypędzeń Niemców po II wojnie światowej, jaka toczyła się w polskich mediach w latach 2000-2007, w szczególności sporom wokół "Centrum przeciwko Wypędzeniom" (2000-2004) i reperacji wojennych (2004) oraz wokół wystawy Eriki Steinbach Wymuszone drogi (2006). Oświetla również istotne kwestie związane z przekształceniami współczesnej sfery publicznej i wzrastającą rolą, jaką w debatach publicznych odgrywają media.
W książce znajdują się praktyczne przykłady zarządzania różnymi typami organizacji w Polsce, zebrane przez prof. Monikę Kosterę. Prezentowane case?y będą ważnym wsparciem dla wykładowców i studentów kierunków zarządzania oraz punktem odniesienia i przyczynkiem do refleksji dla wszystkich praktyków zarządzania zarówno w organizacjach komercyjnych jak i różnych typach organizacji publicznych.
Z recenzji dr hab. Beaty Glinki, prof. UW:
Do rąk czytelnika trafia pozycja wyjątkowa. Książka Szef polski pod redakcją prof. Moniki Kostery łączy w sobie interesującą treść z łatwą w odbiorze formą. Największym walorem poznawczym i dydaktycznym książki jest to, że jej Autorzy przedstawiają Czytelnikom studia przypadków z polskiej praktyki organizacyjnej, co wypełnia wciąż istniejąca na naszym rynku wydawniczym lukę. Wszystkie studia przypadków oparto na badaniach własnych autorów (prowadzonych z wykorzystaniem metod etnograficznych), przedstawiają więc realne problemy bardzo różnych organizacji: korporacji, organizacji pozarządowych, policji, organizacji samorządowych.
Historia traktowana jako obraz czasów minionych, bywa przedmiotem, narzędziem kształtowania historii przeżywanej. Jest żywa, bowiem ludzie jej potrzebują i kształtują jej wizję według swoich potrzeb. W niej szukają wsparcia, swoje działania uważają za kontynuację dawnych nurtów, w niej szukają argumentów.
Książka przedstawia zarys głównych kierunków badań psychologii kształcenia oraz psychologii nauczania i opisuje autorski program badawczy, skoncentrowany na roli kontroli uwagi i pamięci roboczej jako czynników warunkujących poziom osiągnięć szkolnych (z matematyki oraz języka polskiego). Kompetentnie przybliża współczesne ujęcia problematyki kontroli uwagi oraz roli pamięci roboczej jako ważnego czynnika bardziej złożonych procesów poznawczych.
Autorka w ciekawy sposób włącza w analizę dodatkowe elementy emocjonalne (zagrożenie psychologiczne i bezradność intelektualna), jak też miarę inteligencji płynnej (test Ravena) i ukazuje ich odmienną rolę w zależności od poziomu kształcenia i rodzaju przedmiotu. Zaprezentowane wyniki badań są nowatorskie i wskazują na odmienne wzorce przewidywań osiągnięć szkolnych na różnych poziomach kształcenia.
Autorka wskazuje na ważne aplikacyjne perspektywy w zakresie psychologii kształcenia, związane z możliwością trenowania (z zastosowaniem zaawansowanych technologii internetowych) pewnych istotnych elementów procesów uwagi i pamięci roboczej uczniów, w celu zwiększenia poziomu osiągnięć szkolnych u dzieci i młodzieży.
Książka jest ważnym źródłem wiedzy dla osób zainteresowanych stanem badań w interdyscyplinarnym obszarze zwanym psychologią kształcenia, jak i praktycznym poradnikiem przydatnym każdemu nauczycielowi i psychologowi na wszystkich poziomach kształcenia szkolnego oraz niezbędną lekturą dla studentów psychologii i kierunków pedagogicznych.
Książka „Simurg” Stanko Andricia, którą gatunkowo można określić jako połączenie autobiografii z fikcją literacką, jest wybitnym przykładem prozy współczesnej, nowoczesnej i wyrafinowanej. Rzadko się zdarza, aby polski czytelnik mógł przeczytać książkę, dla której inspiracją są przestrzenie – również te historyczne i wyobrażeniowe – Kotliny Panońskiej, chorwackiej Slawonii. W prozie tej spotykają się dwa sposoby myślenia – intelektualny i codzienny. Andrić stworzył narratora – znakomitego gawędziarza – w którym zderzają się głosy wiejskiego dziecka i erudyty, głosy „wtedy” i głosy „teraz”. Czytelnik odbiera tę dwoistość jako zaproszenie do literackiej gry, z której wyłania się obraz dzieciństwa, wspaniały i pociągający, ale wcale niewyidealizowany, co najwyżej zabarwiony lekką nutą nostalgii. Autor przyznaje, że jednym z najważniejszych dla niego literackich wzorców (obok Danilo Kiša) jest polski pisarz o żydowskich korzeniach, Bruno Schulz. Może Andrić jest mniej liryczny niż Schulz, ale nie mniej magiczny. Miejsce narodzin tej poetyckiej opowieści – bezkresne równi¬ny Slawonii i materialne ślady wcześniejszych kultur i cywilizacji – jest źródłem nieustannej refleksji. Można odnieść wrażenie, że narratora łączy jakaś tajemnicza więź z krajobrazem i z czasem minionym i stara się przełożyć te wrażenia na zrozumiały dla nas język. Ten powiew przeszłości jest wszechobecny i urzeczenie nią staje się obsesją narratora. Ta żywa obecność starożytnych tradycji i warstw kulturowych stanowi doskonały kontrapunkt dla codziennego życia na wsi, które jest w istocie ahistoryczne. Chorwacki krajobraz stereotypowo postrzegamy z perspek¬tyw wybrzeża Adriatyku i Gór Dynarskich. Większość tłu¬maczeń pisarzy chorwackich na język polski utrwala tę ideę. Dlatego „Simurg” może wzbogacić mozaikę chorwackich tradycji, z którymi zapoznaje się polski czytelnik.
Czasopismo „Studia Socjologiczno-Polityczne. Seria Nowa” bezpośrednio nawiązuje do „Studiów Socjologiczno-Politycznych” założonych w 1957 roku przez Juliana Hochfelda i wydawanych do 1968 roku. Jest to tradycyjny półrocznik naukowy otwarty na różne nurty teorii społecznej, wpisujący się w program socjologii i politologii zaangażowanej, odwołujący się do idei wolności, równości, solidarności i sprawiedliwości, i łączący diagnozy rzeczywistości społecznej z projektami zmian. W centrum zainteresowania czasopisma znajduje się zjawisko władzy politycznej, która spaja różnego rodzaju wspólnoty, w tym najważniejszą z nich – państwo. Inne wielkie tematy żywo interesujące Redakcję to demokracja, kondycja obywatelstwa i społeczeństwa obywatelskiego. Kwestie państwa, demokracji, obywatelstwa, społeczeństwa obywatelskiego rozpatrywane są zarówno w porządku normatywnym, jak i deskryptywnym. Prymat w czasopiśmie ma problematyka funkcjonowania polskiego systemu politycznego, ale Redakcja zabiega też o studia komparatystyczne oraz o teoretyczne analizy procesów globalnych, jak również o równowagę artykułów o charakterze teoretycznym i artykułów referujących badania empiryczne.
Zapisywane z doskoku, wspomnienia prof. Hanny Popowskiej-Taborskiej, to literackie połączenie autobiografii, portretu pokolenia i refleksji historycznej. Autorka zapoznaje nas z historią własnej rodziny, sięgając wydarzeń z XIX wieku. Doskonała pamięć autorki pozwala pokazać życie domu i szkoły w ostatnich latach przed wybuchem drugiej wojny światowej, dramatyczny czas wojny, trudny czas powojenny i zmienne koleje losu w różnych okresach PRL-u. Wątki rodzinne i zawodowe - w środowisku akademickim Hanna Popowska-Taborska stała się znana i ceniona jako autorka i współautorka wielu dzieł poświęconych leksyce kaszubskiej, m.in. wielotomowego Atlasu językowego kaszubszczyzny i Słownika etymologicznego kaszubszczyzny – przeplatają się z kulturalnymi i społecznymi wydarzeniami, które naznaczyły XX wieczną i XXI wieczną historię Polski. Ostatnie odnotowane w pamiętniku wydarzenia to przyznanie literackiej Nagrody Nobla Oldze Tokarczuk w 2019 roku.
Autorka jest bardzo świadoma splatania własnego życia z Historią. Jej troski obywatelskie oraz refleksje dotyczące zaangażowania inteligencji w działania na rzecz dobra wspólnego w nurcie wolnościowym, liberalno-lewicowym czynią tę książką szczególnie ważną lekturą obecnie, gdy stajemy przed wyborem na rzecz społeczeństwa otwartego i jego wartości, czy zamknięcia się w fobiach i kompleksach, izolujących nas od podstawowych wartości kultury europejskiej. Ponadto, język piękny a zarazem prosty i komunikatywny, porwie każdego, także najbardziej wymagającego czytelnika. Warstwę tekstową pamiętnika uzupełnia 50 fotografii z archiwum autorki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
