Bioart, sztuka biologiczna, sztuka genetyczna – to tylko wybrane nazwy nowego kierunku poszukiwań i dokonań artystycznych, jakie w książce "Żywa sztuka" opisuje i analizuje Joanna Jeśman. Bioartyści w swojej twórczości wykorzystują metody współczesnej biologii i biotechnologii oraz możliwości stwarzane przez dokonania neuropsychologii i inżynierii genetycznej. Wielu używa własnego ciała i rozmaitych organizmów żywych w połączeniu z systemami informatycznymi dla tworzenia interaktywnych instalacji, w tym koncertów, w których np. rośliny i mikroorganizmy sterują obrazami i dźwiękami. Sztuka biologiczna, jako swoisty nośnik myśli posthumanistycznej, skłania do przemyślenia na nowo fundamentalnych dla humanistyki koncepcji dotyczących podmiotowości czy dychotomicznego postrzegania rzeczywistości. Omówione w książce zjawiska artystyczne i towarzyszące im dyskursy wymagają nowych kompetencji zarówno od widzów, teoretyków, jak i artystów, niemniej podobnej wiedzy i umiejętności potrzebujemy my wszyscy jako świadomi „biologiczni obywatele”. Stajemy bowiem przed wyzwaniem, którego jesteśmy bezpośrednią przyczyną a z którym nikt nigdy wcześniej się nie zmierzył, mianowicie z całkowitym wyginięciem naszego gatunku. Autorka mierzy się z problematyką o ogromnej doniosłości zarówno dla badań kulturoznawczych, jak i dla refleksji nad współczesną sztuką. Autorka przedstawia i bada zarówno projekty artystyczne jak i dyskursy naukowe dotyczące nowych osiągnięć naukowych, z których czerpie bioart. Książka jest jedną z pierwszych prac w skali międzynarodowej proponujących pogłe?bione analizy zjawisk artystycznych dzieja?cych sie? włas´nie na naszych oczach.
W książce "Metody badawcze w zarządzaniu humanistycznym" Czytelnik znajdzie zestaw przydatnych i sprawdzonych metod badawczych, wykorzystywanych od wielu lat przez piszących o nich autorach. Zamiarem autorów jest nie tylko ukazanie cech i zalet prezentowanych metod badawczych, lecz także – co jest typowe dla podejścia humanistycznego – podzielenie się doświadczeniami, pokazanie, jak z nich korzystać. Publikacja nie jest to kolejnym metodologicznym podręcznikiem, lecz przewodnikiem po pracy badawczej, po który można sięgnąć w celach poznawczych, w chwili kryzysu, gdy pojawią się problemy, trudności czy choćby tylko znaki zapytania towarzyszące refleksji badawczej.
Pierwsza część książki jest poświęcona metodom jakościowym eksplorującym. Znalazły się w niej opisy, zarówno często używanej w badaniach organizacji metody studiów przypadku, jak i teorii ugruntowanej, rzadziej wykorzystywanej w badaniach dotyczących zarządzania.
W części drugiej są opisane metody jakościowe interpretacyjne, które mogą być wykorzystane w badaniach dotyczących zarządzania humanistycznego.
W trzeciej, ostatniej części książki, poświęconej metodom ilościowym i mieszanym, autorzy wykazują, że zarządzanie humanistyczne nie odcina się od klasycznych metod ilościowych, jednak należy je stosować z dużą świadomością ograniczeń. Bardzo cenne są uwagi wskazujące na celowość łączenia metod ilościowych i jakościowych, co pozwala w pełni zdiagnozować badane zjawiska.
Publikacja powinna stanowić literaturę obowiązkową dla każdego badacza w dziedzinie zarządzania.
"Dyskurs elit symbolicznych. Próba diagnozy" zawiera czternaście rozpraw analizujących różne formy debaty publicznej inicjowane i prowadzone przez przedstawicieli elit symbolicznych, tj. ekspertów, publicystów, dziennikarzy, redaktorów, pisarzy, autorów podręczników szkolnych, duchownych, naukowców, ludzie biznesu, intelektualistów oraz występujących w środkach masowego przekazu polityków. Autorów interesuje sposób ustalania porządku i hierarchii w obszarze znaczeń, symboli i wartości - badają tę kwestię posługując się instrumentarium interdyscyplinarnej analizy dyskursu. Analizując współczesny dyskurs publiczny, autorzy jednocześnie pytają o przeobrażenia i obecną rolę inteligencji jako warstwy społecznej tradycyjnie pełniącej ważną funkcję w procesie komunikacji społecznej. W przekonaniu autorów tej książki to instrumentarium jest szczególnie przydatne, gdy przedmiotem badawczego zainteresowania ma być kondycja współczesnego życia publicznego, ściśle związana ze swoistymi cechami komunikowania medialnego. Szczególną uwagę autorzy zwracają na ustalenia dotyczące reguł debat publicznych, zawartości przekazów medialnych, mechanizmów kształtowania dyskursu publicznego, społecznej konstrukcji rzeczywistości, sposobów przedstawiania w mediach wydarzeń i problemów społecznych czy wpływu dyskursu medialnego na opinię publiczną.
Badania kondycji dyskursu elit symbolicznych przedstawione w tej publikacji stanowią ważny wkład w analizę i ocenę znacznie szerszych i powszechnie uznawanych za kluczowe pól problemowych, takich jak przestrzeń publiczna, demokracja, kultura, władza, prawda i wolność.
Badając powyższe zjawiska autorzy unikają zarówno ich demonizacji, jak i afirmatywnego oklaskiwania. Choć kondycja dyskursu elit symbolicznych wyłaniająca się z tego zbioru nie napawa optymizmem, warto się o nią spierać i szukać środków naprawczych w samym obszarze komunikowania publicznego. "Dyskurs elit symbolicznych. Próba diagnozy" stanowi krok w tym kierunku.
Autorzy artykułów:
Kamilla Biskupska, Tomasz Bogołębski, Paweł Ciołkiewicz, Marek Czyżewski, Anna Duszak, Karol Franczak, Tomasz Krakowiak, Cyprian Mielczarski, Lech M. Nijakowski, Magdalena Nowicka, Jacek Paczesny, Tomasz Piekot, Jerzy Stachowiak, Paweł Tomanek
Odbiorcy:
Książka przeznaczona jest dla osób studiujących i badających komunikowanie społeczne i kondycję współczesnego społeczeństwa polskiego - zwłaszcza dla socjologów, lingwistów, politologów, antropologów.
„Piraci! Nie marynarka!” Pod tym hasłem firma Apple rekrutowała swoich pracowników, obrazując potrzebę odmiennego traktowania informatyków. Ich profesja, postrzegana przez laików jako specjalność dla cyborgów-geeków i dziwaków poświęcających pracy swoje życie prywatne, znajdujących najlepszą rozrywkę w rozwiązywaniu problemów informatycznych, nie zwracających uwagi ani na hierarchię społeczną, ani na potrzeby innych ludzi, jest słabo znana i owiana tajemnicą. Autorzy książki "Informatycy" opisują odmienność informatyków, cechy, które zapewniają im sukces albo są przyczyną tragedii. Próbują objaśnić, dlaczego von Neumann jeździł na osiołku w garniturze, Grace Hooper liczyła heksagonalnie, a Alan Turing popełnił samobójstwo wzorując się na Królewnie Śnieżce.
Informatycy zmienili nasze życie, tak jak drukarze zmienili życie ludzi średniowiecza. W książce zostały opisane okrutne reguły panujące w tym zawodzie, sylwetki jego mitycznych bohaterów oraz zagrożenia, jakim podlegają informatycy. Autorzy podważają dominujące w zarządzaniu podejście, mające na celu pobudzenie informatyków do intensywnej pracy i pokazują sposoby, jak racjonalizować ich wysiłki. Stawiają pytania o szanse przetrwania informatyków, pokazując ich zawodowe i kulturowe źródła stresu. Zastanawiają się dlaczego jest tak mało kobiet w zespołach informatycznych, a także dlaczego to one najczęściej odchodzą z zawodu. Rozważają dlaczego informatycy pracują za darmo tworząc „wolne oprogramowanie”, a czasem niszczą systemy swoje i przyjaciół, na pozór bez powodu.
Publikacja adresowana jest do dwóch grup. Po pierwsze, do informatyków, aby zobaczyli swój zawód również jako kulturę i rozumieli czym ryzykują wybierając ten pozornie spokojny sposób pracy. Żeby mieli świadomość, że w Indiach informatycy rezygnują z wykonywania tej profesji, widząc w niej zagrożenie dla życia. Po drugie, jest adresowana do tych wszystkich, którzy kontaktują się z informatykami, zarówno w życiu prywatnym, jak w zawodowym. Żeby zauważalna odmienność informatyków nie była przeszkodą w realizacji wspólnych celów, ani przeszkodą we wspólnym życiu z informatykiem.
Klimatem obszarów zurbanizowanych w Polsce zajmuje się – w różnym stopniu – większość klimatologów polskich. Analizowane są wszystkie aspekty wyjątko¬wości klimatu miasta, m.in.: bilans radiacyjny i cieplny, temperatura powietrza, pole wiatru, zachmurzenie, opady, zanieczyszczenie powietrza. Zjawisko miejskiej wyspy cie¬pła w Warszawie jest monitorowane od począt¬ku XXI wieku przez klimatologów z Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN dzięki sieci 28 punktów stałego, automatycznego pomiaru temperatury powietrza. W publikacji przeanalizowano i opisano też dane z 8 stacji innych operatorów oraz z 11 innych, już nieistniejących stacji pomiarowych.
Książka "Miejska wyspa ciepła w Warszawie" jest pierwszą tak obszerną monografią miejskiej wyspy ciepła (MWC) w Warszawie. Nie obejmuje wpływu miasta na ele¬menty klimatu inne niż temperatura powietrza, jednak o jej wyjątkowości świadczy jej interdyscyplinarność i kompleksowość ujęcia. Obok zagadnień stricte klimatologicznych i zmienności czasowej miejskiej wyspy cie¬pła, szeroko omówiona została zależność rozmiaru i intensywności tego zjawiska od czynników urbanistycznych, m.in. użytkowania i zagospodarowania terenu, udziału terenów biologicznie czynnych czy korytarzy wymiany powietrza. Współ¬praca z alergologami z Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi zaowocowała rozdzia¬łem poświęconym wpływowi MWC na jakość życia i stan zdrowia mieszkańców oraz wykonaną po raz pierwszy szeroką analizą alergenowości roślin na dwóch osiedlach warszawskich. Omawiane zagadnienia przedstawiono także w kontek¬ście zmian klimatu oraz planowanych przemian urbanistycznych. Zaproponowano działania ograniczające zjawisko MWC oraz niezbędne działania adaptacyjne skierowane m.in. do władz miasta, służby zdrowia, urba¬nistów i architektów, mediów, systemu edukacji oraz organizacji pozarządowych.
Autorzy mają nadzieję, że publikacja zainteresuje szerokie grono odbiorców od klimatologów przez architektów i urbanistów po osoby tworzące system zarzą¬dzania kryzysowego w mieście.
Wspomnienia Iriny Ratuszynskiej z lat spędzonych w więzieniu i w obozie o obostrzonym reżimie dla szczególnie niebezpiecznych przestępców w Mordowii (1983-1986) zostały napisane w 1987 roku i po raz pierwszy opublikowane w Londynie w 1989 roku. Przetłumaczono je na angielski, francuski, niemiecki, szwedzki, fiński, duński, norweski, włoski, holenderski, japoński. Po polsku ukazują się po raz pierwszy.
Wspomnienia odsłaniają wciąż mało znany świat radzieckich obozów dla więźniów politycznych z lat osiemdziesiątych XX wieku. Ten ważny dokument historyczny jest jednocześnie przejmującym, głęboko osobistym świadectwem ludzkiej solidarności i niezłomności moralnej w nieludzkich warunkach. Walory poznawcze wspomnień dopełniają ich żywe, bogate i obrazowe język i stylistyka, a dramatyzm wydarzeń, jakie opisują, sprawia, że jest to lektura przykuwająca i fascynująca. Więźniarki – zwykle kryminalne (poza nią do niekryminalnych należała tylko Tatiana Wielikanowa) – słuchały jej wierszy i opowieści, a nawet zwalniały z ciężkich prac, byleby tylko mogła opowiadać.
Tytuł książki odnosi się do koloru więziennego uniformu. Autorka pisze w Epilogu:
„Ja tymczasem żyję i jest to zapewne niesprawiedliwe. Przechowuję nikomu tutaj niepotrzebny więzienny uniform roboty pani Lidy. Czasami do owej obozowej skóry, która tyle widziała, przyciskam policzek. Mój szary kolor! Kolor nadziei! Jak długo jeszcze na mojej ziemi będą stały owe obozy? Jak będę mogła dzisiaj zasnąć, kiedy wciąż tam stoją?”.
Publikacja jest poświęcona problematyce zarządzania wiedzą w organizacjach born global, czyli takich, w których przychody z eksportu stanowią znaczącą część sprzedaży. Firmy typu born global przeczą klasycznym teoriom internacjonalizacji, które mówią o procesie stopniowego, wieloetapowego angażowania się na rynkach zagranicznych. Mimo wielu lat badań, temat zarządzania wiedzą w tych organizacjach pozostaje nadal słabo zbadany, zwłaszcza przy wykorzystaniu pogłębionych metod jakościowych. Książka zatem przedstawia próbą uzupełnienia luki badawczej. W publikacji zostały opisane wybrane firmy z sektora polskich producentów gier elektronicznych. Branża gier rozwija się dynamicznie, zarówno w skali globalnej, jak i w Polsce. Fenomen grania nie dotyczy jedynie młodych ludzi z kręgów kultury zachodniej, lecz dociera do wszystkich, niezależnie od wieku, płci czy też pochodzenia etnicznego. Branża gier, będąca częścią sektora rozrywki, jest niezwykle ryzykowna i nieprzewidywalna, stąd też analiza procesów zarządzania wiedzą firm działających w niej jest intrygującym zagadnieniem.
Dwudziestowieczna amerykańska aksjologia i estetyka zasługują – zdaniem profesora Bohdana Dziemidoka – na bliższe poznanie w Polsce. Aksjologia Johna Deweya i innych pragmatystów stała się filozoficznym fundamentem liberalizmu amerykańskiego - synonimu amerykańskich wartości na całym świecie.
W książce zaprezentowano różne nurty amerykańskiej aksjologii, m.in. naturalizm empirystyczny (R.B. Perry, D.W. Prall), pragmatyzm (J. Dewey, C.I. Lewis) i neopragmatyzm (R. Rorty) oraz estetyki, m.in. pragmatystyczny kontekstualizm (S.C. Pepper), antyesencjalizm (M. Weitz, W. Kennick), perceptualizm (M.C. Beardsley, J. Stolnitz, V. Aldrich), instytucjonalną teorię sztuki (G. Dickie, T. Binkley), kulturową filozofię sztuki (Margolis) i neopragmatyzm (R. Schusterman). Amerykańska filozofia sztuki konfrontowana jest z estetyką europejską, ze szczególnym uwzględnieniem dorobku polskiej estetyki (R. Ingarden, W. Tatarkiewicz, S. Ossowski, M. Wallis, W. Morawski i inni).
"Ulica generałów" to wspomnienia Anatolija Gładilina, rosyjskiego dziennikarza, publicysty i prozaika, przynależnego do tzw. pokolenia lat 60., określanego też mianem „pokolenia XX Zjazdu” lub „czwartego pokolenia”. Wkroczyło ono do literatury podczas tzw. odwilży – na przełomie lat 50. i 60. minionego wieku, gdy po śmierci Stalina zwolniono z więzień i obozów większość skazanych i, wydawało się, podjęto rozrachunek z epoką zbrodni i represji.
Pokolenie lat 60. łudziło się, że można zbudować „socjalizm z ludzką twarzą”, a od literatury domagało się prawdy i szczerości. Do najwybitniejszych jego reprezentantów, zwanych w Rosji szestidiesiatnikami, należeli obok Gładilina prozaicy Wasilij Aksionow, Boris Bałtier , Gieorgij Władimow, Władimir Wojnowicz, Anatolij Kuzniecow, Jurij Kazakow, Andriej Siniawski (pseud. Abram Terc), poeci Andriej Wozniesienski, Jewgienij Jewtuszenko, Biełła Achmadulina, Natalia Gorbaniewska, bardowie Bułat Okudżawa, Aleksandr Galicz, Nowiełła Matwiejewa, krytycy literaccy: Igor Winogradow, Lew Anninski oraz Stanisław Rassadin, który wprowadził do krytyki rosyjskiej XX wieku nazwę szestidiesiatnicy. „Odwilż” polityczna, a wraz z nią rozkwit literatury, kinematografii, teatru i innych dziedzin sztuki trwały, niestety, krótko. Pod rządami Leonida Breżniewa rozpoczął się w ZSRR czas trwającego ponad dwadzieścia lat tzw. zastoju, szestidiesiatnicy coraz częściej podlegali restrykcjom, a nawet represjom. Toteż począwszy od wczesnych lat 70. wielu z nich związało się z ruchem dysydenckim i wyemigrowało na Zachód. Nazwano ich trzecią falą emigracji – to właśnie o nich pisze Autor "Ulicy generałów".
"Próba wspomnień" Gładilina to prywatna, dość kontrowersyjna historia literatury rosyjskiej lat 60. i 70. minionego wieku; zbulwersowała ona wielu czytelników i wywołała w Rosji zażarte dyskusje.
Autor pokazuje różne stopnie godzenia się z władzą i jej kontestowania. Nadzieje rozbudzone pierwszymi latami przywództwa Chruszczowa zgasły, nim zdołały rozkwitnąć. Wspomnienia Gładilina pokazują różne postawy ludzi rosyjskiej kultury. Na pamięć i szacunek zasługują te zwłaszcza, które wynikały z potrzeby dochowania wierności autentycznym wyborom artystycznym, były wolne od koniunkturalnych zobowiązań i powodowane były zwyczajną ludzką przyzwoitością.
Anatolij Gładilin od ponad trzydzieści lat mieszka w Paryżu. Przez dziesięć lat kierował redakcją kultury rosyjskiej w radiu Swoboda.
Książka Barbary Czarniawskiej "Zmiana kadru. Jak zarządzano Warszawą w okresie przemian" jest z jednej strony fascynującą opowieścią o Warszawie – kształtowaniu się i postrzeganiu w niej instytucji społecznych, takich jak metro, bezdomni, ciepłownictwo czy percepcja własności, a z drugiej – dogłębną, rzetelną naukową analizą tych fenomenów. Nieczęsto zdarza się, aby pozycja wyraźnie naukowa miała jednocześnie tak przystępny charakter. Autorka pokazuje, jak problematyka zarządzania dużym miastem, czyli tworem stanowiącym hybrydową organizację publiczno-prywatną, stanowi źródło użytecznych inspiracji dla nauki o organizacji i zarządzaniu w ogóle.
Barbara Czarniawska jest uczoną światowej sławy, której prace z uwagi na oryginalność i odkrywczość są wykorzystywane przez największych tuzów nauki (nie przypadkiem Czarniawska jest, obok socjologa Zygmunta Baumana, najczęściej cytowanym polskim autorem w publikacjach z zakresu teorii organizacji i zarządzania).
Publikacja dofinansowana przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego
"Nurt krytyczny w zarządzaniu. Kultura, edukacja, teoria" jest pierwszą na polskim rynku wydawniczym publikacją na temat niezwykle popularnego na Zachodzie nurtu krytycznego w zarządzaniu – Critical Management Studies, wchodzącego w zakres kanonów nauczania zarządzania w najlepszych uniwersytetach w USA i Wielkiej Brytanii. Przedstawiciele nurtu krytycznego pokazują, że zarządzanie ludźmi prowadzące do konformizmu i jednolitości przekonań prowadzi współcześnie do upadku organizacji, natomiast możliwość stawiania oporu, pluralizm poglądów, twórczy konflikt i emancypacja dają szansę na rozwój. Sprzyjać powinien temu system edukacji przygotowujący menedżerów do umiejętności prowadzenia krytycznego dialogu i do troski o dobro współpracowników
W książce "Między homopresją a katonazizmem" Autorka przedstawia wyniki badań i analiz wypowiedzi na temat homoseksualizmu użytkowników internetowych portali dwóch gazet prezentujących zbliżone, liberalno-lewicowe poglądy na sprawy polityczne i społeczne, ale ukazujących się w różnych krajach – Polsce oraz Wielkiej Brytanii. W badaniu skupiono się głównie na analizie komentarzy zamieszczonych przez internautów pod artykułami poruszającymi kwestie mniejszości seksualnych opublikowanymi na portalach Wyborcza.pl oraz Guardian.co.uk w okresie od stycznia do września 2011 r.
Oba portale zostały poddane dokładnej analizie, w której, poza badaniem poszczególnych wypowiedzi internautów, postarano się też jak najpełniej przybliżyć kontekst związany z ich specyfiką, ustalając co mogłyby wpłynąć na sposób wypowiadania się użytkowników w badanym temacie.
Przeprowadzone jakościowe i ilościowe analizy stały się podstawą do postawienia tezy o tym, że w badaniu udało się stworzyć model będący nie tylko zbiorem możliwych sposobów mówienia o homoseksualizmie, ale stanowiący też w miarę uniwersalny zestaw sposobów prowadzenia dyskusji na ten temat. Z uwagi na charakteryzującą go schematyczność i przewidywalność pojawiających się po sobie wypowiedzi w analizie poddano w wątpliwość sensowność prowadzenia dyskusji na temat mniejszości seksualnych na forach internetowych, skoro szansa choćby częściowej zmiany stanowiska przedstawicieli którejkolwiek ze stron w toku tych debat lub zakończenia ich choćby cząstkowym kompromisem wydaje się być znikoma, jeśli nie żadna.
Praca bardzo młodej Autorki jest bardzo dojrzałą naukową analizą debaty na temat hmoseksualizmu - jest w ogóle jedną z najlepiej przeprowadzonych analiz dyskursu publicznego w naszej humanistyce.
Książka „Na całe życie. Listy 1910–1954” zawiera listy Olgi Frejdenberg i Borysa Pasternaka oraz fragmenty jej dziennika.
Jak pisze profesor Nina Bragińska, filolog klasyczny i badaczka spuścizny Olgi Frejdenberg:
„W 1973 roku znalazłam w skrzyni z rękopisami Olgi Frejdenberg 129 listów Borysa Pasternaka. Rusudan Rubienowna Orbieli, spadkobierczyni Frejdenberg, nie miała pojęcia o ich istnieniu. Listy zostały przekazane synowi pisarza, Jewgienijowi, i w rezultacie w 1981 roku, za granicą, ukazało się pierwsze książkowe wydanie tej korespondencji (część listów Olgi do Borysa zachowała się w rodzinie Pasternaków), która następnie została przetłumaczona na inne języki i wywołała duży odzew medialny w wielu krajach.
Nikomu nieznana korespondentka Borysa Pasternaka wywołuje ogromne zainteresowanie. Zamiast zwykłego człowieka, kuzynki, którą los na chwilę wydobył z cienia zgasłego życia i przypadkiem postawił obok wielkiego człowieka, przed czytelnikiem pojawia się doskonale władająca piórem rozmówczyni poety, w niczym mu nieustępująca w prowadzonym dialogu.
W Moskwie lat 80. nieliczne egzemplarze „Korespondencji” [wydanej na Zachodzie] przekazywano sobie z rąk do rąk i czytano w jedną noc jak wydawnictwa drugiego obiegu. Energia przyciągania i odpychania bliskich sobie i dalekich ludzi powodowała gorące spory, kto jest w tym duecie silniejszy, wyrazistszy i kto ma więcej racji. Nie brałam w tym udziału, zawsze myślałam: oto brat i siostra, ale on – nieśmiertelny bóg, a ona – śmiertelna istota.”.
Bohaterowie epistolarnej epopei – wybitna uczona, filolog klasyczny i językoznawca, prekursorka studiów antropologiczno-kulturowych oraz poeta, pisarz i tłumacz, bliscy krewni, w podobny sposób odczuwający i postrzegający świat, w okresie młodzieńczym przez chwilę poddani romantycznemu zauroczeniu, w miarę upływu lat zdani na listowną wymianę opinii i ocen w sprawach osobistych i zawodowych – dają nam wgląd w świat swoich przeżyć i wzruszeń, pragnień i dokonań oraz wprowadzają w życie inteligencji rosyjskiej w latach, które obejmuje korespondencja.
Przedrewolucyjna idylla dzieciństwa i młodości bohaterów, wychowywanych w rodzinach artystyczno-dziennikarskiej inteligencji, zostaje brutalnie zburzona najpierw wojną, a później rewolucją i wojną domową – katastrofami, które zmieniły czas w nieprzerwaną walkę o zachowanie wartości kultury i cywilizacji budujących tożsamość Europy od czasów antyku w warunkach brutalnej przebudowy podstaw życia społecznego Rosji, doświadczonej kolejną wojną i spowodowanymi nią cierpieniami.
Korespondencja Olgi Frejdenberg i Borysa Pasternaka udostępnia nam codzienność, świat doznań i przeżyć ludzi obdarowanych przez naturę niezwykłą wrażliwością, talentami artystycznymi i pasjami tworzenia, ocalającymi człowieczeństwo i przyzwoitość w czasach rozpętanych żywiołów totalitaryzmu i zdziczenia. Poznajemy naszych bohaterów w doświadczeniach wspólnych innym ludziom, w sytuacjach, które dobrze jest znać tylko z literatury.
Twórczość poetycka i prozatorska Borysa Pasternaka jest znana w Polsce od wielu lat. Dzieło naukowe Olgi Frejdenberg stopniowo znajduje właściwe miejsce w humanistyce polskiej. Jej Dzienniki nie zostały dotąd wydane w całości również w Rosji. Udostępniana obecnie polskiemu czytelnikowi książka będzie z pewnością zajmującą lekturą dla wszystkich, którzy próbują ogarnąć i zrozumieć, co uczynił człowiek w XX wieku w Europie ze swoim światem i kulturą.
Do czego powołana jest filozofia? I czy w ogóle powołana jest do czegoś? To nie są wcale retoryczne, jak świadczą o tym dobrze znane skądinąd okoliczności.
Daremne okazują się wielowiekowe wysiłki zidentyfikowania przedmiotu filozofii. Nie osiągnięto w tej sprawie jakiejkolwiek jednomyślności. Koncepcje filozofii i jej zadań zmieniają się od szkoły do szkoły filozoficznej, a nawet od myśliciela do myśliciela. Jednocześnie filozofia nie może być po prostu o niczym, a więc bezprzedmiotowa. Przekazuje nam pewne treści o świecie, wiedzy i wartościach. Filozofia zdaje się mieć swój przedmiot i zarazem go nie mieć. To paradoks, z którym uporać się musi każda refleksja metafilozoficzna zasługująca na to miano.
Autor, od ponad pięćdziesięciu lat czynny nauczyciel akademicki, zaprasza do udziału we wciąż aktualnej debacie na temat filozofii, jej problemów i miejsca w kulturze.
Organizować z polotem. Wyobraźnia organizacyjna w praktyce jest kolejną publikacją z serii Zarządzanie. Przedstawia wyniki prac i badań autorów na temat roli wyobraźni organizacyjnej w praktyce.
Filozofowie i uczeni od dawna przypisują wyobraźni podstawowe znaczenia w procesie poznawania świata i nadawania mu sensu. Stąd jej rola w naukach społecznych, w tym w nauce o organizacji.
Monika Kostera we Wstępie cytuje licznych autorów, klasyków nauki o zarządzaniu, uznających wyobraźnię za niezbędny atrybut i przesłankę powodzenia w zarządzaniu, szczególnie wśród okoliczności związanych z faktem nieustannej zmiany organizacji i jej otoczenia. Istotne znaczenie przypisywane jest także ćwiczeniom twórczego myślenia i treningu wyobraźni w takich formach jak burze mózgu czy gry umysłowe. Nie mniej ważny jest moralny wymiar wyobraźni, której brak rodzi deficyt w tej sferze.
Wyobraźnia w odniesieniu do procesów organizowania oznacza umiejętność wychodzenia poza bieżące miejsce i rolę w strukturze organizacyjnej i myślenie o organizacji w szerszej perspektywie i w nowych kategoriach. Używanie wyobraźni w pracy menedżera oznacza stosowanie innego – nieliniowego – typu racjonalności, co daje szansę rozwiązywania coraz bardziej złożonych problemów, uwikłanych w rozmaite konteksty i niepewność otoczenia.
Prezentowane w książce wyniki badań są teoretycznym wkładem w rozwój nauki i przybliżają praktyczne problemy organizacji. Cała książka jak i prace poszczególnych autorów mogą być z pożytkiem wykorzystywane na potrzeby dydaktyki akademickiej (zwłaszcza dla zaawansowanych studentów). Z myślą o nauczycielach akademickich i studentach w publikacji podawane są praktyczne przykłady, ponadto każdy z rozdziałów zawiera opis przypadku wraz listą 4–5 pytań dla zakreślenia pola do dyskusji i refleksji. Publikacja, dzięki prezentacji i wykorzystaniu nowoczesnych metod badawczych w kontekście rzadziej opisywanych typów organizacji, stanowi bardzo dobry przykład innowacyjnego wykorzystania badań naukowych i uprawiania nauki na światowym poziomie.
Intencją autorów publikacji jest pokazanie, jak można rozwijać i wykorzystywać wyobraźnię w praktyce organizacyjnej. Stąd bez wątpienia - w swoim profesjonalno-eksperckim wymiarze – książka będzie zarówno inspirującą lekturą i ważkim przyczynkiem do dyskusji jak i inspiracją do praktycznych działań wśród osób zarządzających organizacjami.
Książka Pier Paolo Pasolini. Twórczość filmowa to pierwsza w Polsce pełna monografia filmowych dokonań Piera Paola Pasoliniego, obejmująca omówienie wszystkich kreacyjnych i dokumentalnych dzieł włoskiego poety-reżysera: od fabularnego debiutu, filmu Włóczykij (1961), po ostatnie dzieło – skandalizujące Saló, czyli 120 dni Sodomy (1975). Autor przedstawia kino Pasoliniego w szerokim kontekście antropologicznym, historycznym i literaturoznawczym, wychwytując najważniejsze formalne i treściowe wyznaczniki filmowego dzieła Pasoliniego, tak nierozerwalnie związanego nie tylko z twórczością literacką i społeczną poety, ale przede wszystkim z jego tragicznym życiem. Kletowski analizuje dokonania Pasoliniego przez pryzmat strategii „życiopisania”, a więc głębokiego przeżywania własnej egzystencji i czynienia z niej przedmiotu artystycznej kreacji. Pasolini, twórca „kina poezji”, całkowicie identyfikujący się ze swoim dziełem, stał się wzorem dla współczesnych twórców sztuki, którzy w zdesakralizowanym świecie starają się odnaleźć ślady sacrum.
Przestępczość towarzyszy życiu społecznemu od jego zarania – występuje w każdym społeczeństwie i na każdym etapie jego rozwoju, niezależnie od jego struktury, ustroju czy okresu historycznego. W monografii pt. Społeczno-polityczne konteksty współczesnej przestępczości w Polsce dokonano analizy współczesnej przestępczości w Polsce jako jednego ze zjawisk społecznych. Badaniom poddano zarówno specyfikę przestępczości (w tym zmiany w dynamice i trendach), jej uwarunkowania, jak również obecne koncepcje w dziedzinie jej kontrolowania i zapobiegania. Autorzy – pracownicy Zakładu Kryminologii Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk – skoncentrowali się na problematyce przestępczości w Polsce, uwzględniając jednak szerokie tło porównawcze.
Książka Romana Batko Golem, Awatar, Midas, Złoty Cielec. Organizacja publiczna w płynnej nowoczesności to studium nad ponowoczesną organizacją publiczną, dzieło na wskroś oryginalne i pełne pasji, napisane w rygorach rozprawy akademickiej i jednocześnie pełne emocji wobec przedmiotu badania.
Praca ta jest wynikiem badań organizacji publicznej przy pomocy narzędzi paradygmatu humanistycznego oraz interpretatywnego ? do tej perspektywy badawczej w naukach o zarządzaniu nawiązuje autor ? i jednocześnie próbą zrozumienia opisywanej rzeczywistości.
Autor podkreśla, że zarządzanie humanistyczne jest nauką holistyczną, która w centrum badania stawia człowieka i poszukuje odpowiedzi na pytania badawcze związane z jego celową aktywnością.
W tradycji badawczej, do której odwołuje się Roman Batko, zarządzanie nie tylko analizuje zasoby oraz skutki ekonomiczne i techniki użyte podczas procesów zachodzących w organizacjach, ale również bada rolę człowieka jako reżysera, aktora, obserwatora czy nieświadomego uczestnika tych procesów. Tak rozumiane zarządzanie humanistyczne czerpie metody badawcze, język i inspiracje z innych nauk, jak psychologia, socjologia, filozofia, etnologia czy nauki o sztuce. O samodzielności humanistycznych nauk o zarządzaniu decyduje własne pole badawcze i specyfika pytań badawczych.
Interdyscyplinarna perspektywa Autora ma wpływ na język książki, daleki od hermetyczności dyskursu naukowego, wciągający czytelnika w opis badanych zjawisk i pobudzający do refleksji nad stanem spraw publicznych, jaki wyłania się z rozprawy.
Pamięć prospektywna. Geneza, mechanizmy, deficyty to książka, która pokazuje, jak działa pamięć odpowiedzialna za wykonanie zamierzonych działań w określonym momencie w przyszłości (np. pamiętanie o wysłaniu maila, złożeniu życzeń, umówieniu się na wizytę).
Czytelnik znajdzie w niej odpowiedzi na pytania:
• jak pamięć prospektywna rozwija się u dzieci i zmienia wraz ze starzeniem się,
• jak ludzie różnią się w zakresie efektywności tej pamięci,
• jak można mierzyć jej sprawność w ramach diagnozy funkcjonowania poznawczego,
• w jakich grupach pacjentów pamięć prospektywna jest upośledzona,
• jak można ją wspomagać.
Książka stanowi obszerne kompendium wiedzy na temat pamięci prospektywnej. Jest pierwszą monografią poświęconą tej pamięci wydaną w Polsce. Autorka nie tylko podsumowała obszerną wiedzę na temat pamięci prospektywnej, lecz także zaproponowała jej oryginalny model empiryczny, weryfikowany potem w licznych badaniach, prowadzonych w laboratorium Autorki, jak też gdzie indziej.
Prof. dr hab. Tomasz Maruszewski, Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Sopocie
"Rozwój organizacji pozarządowych. Teoria i praktyka" to książka, w której przedstawiono analizy dotyczące rozwoju organizacji pozarządowych w Polsce, pokazane z perspektywy rzeczywistości gospodarczej, w jakiej te podmioty funkcjonują. W publikacji opisano rozwój i przemiany trzeciego sektora po 1989 roku oraz typy (profile) rozwoju organizacji wyróżnione na podstawie badań własnych autorki. Zawarto w niej także informacje dotyczące specyfiki organizacji pozarządowych, ich roli i znaczenia rozpatrywanych z punktu widzenia wielu teorii (przede wszystkim ekonomicznych, ale także socjologicznych i politologicznych).
Publikacja ma formę podręcznika akademickiego, który został wzbogacony o studia przypadków i zadania pozwalające na praktyczną analizę przedstawionych treści. Książka skierowana jest przede wszystkim do studentów kierunków społecznych i ekonomicznych, ale także do praktyków – osób działających i pracujących w organizacjach pozarządowych oraz osób zainteresowanych rozwojem i zarządzaniem organizacją.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
