Muzyka we Lwowie. Od Mozarta do Majerskiego. Kompozytorzy, muzycy, instytucje to książka popularnonaukowa, stanowi pierwsze w piśmiennictwie całościowe opracowanie dziejów muzycznych Lwowa od końca XVIII wieku do II wojny światowej (z zarysem od czasów najdawniejszych). Jest efektem wieloletnich prac dr. Michała Piekarskiego nad muzyczną historią miasta. Ukazuje jak zmieniały się we Lwowie style w muzyce od klasycyzmu po dodekafonię, czyli od Franza Xavera Mozarta (syna Wolfganga Amadeusa) po Tadeusza Majerskiego. Szczególny nacisk został położony na przełom XIX i XX wieku, kiedy Lwów stał się najważniejszym miastem dla polskiej kultury muzycznej, gdzie odbyło się wiele premier polskich oper (których nie można było wystawiać w Warszawie), zaś w 1910 roku zorganizowano pierwsze obchody Roku Chopinowskiego.Publikacja koncentruje się na zachodnioeuropejskiej muzyce profesjonalnej, obejmującej twórczość kościelną, operową, symfoniczną i kameralną oraz na dziejach muzykologii i szkolnictwa muzycznego. Część pierwszą stanowi opis takich instytucji, jak teatr muzyczny, Galicyjskie Towarzystwo Muzyczne, Filharmonia, a ponadto kościołów i prywatnych salonów muzycznych. Część druga to biogramy kompozytorów, muzyków i muzykologów związanych ze Lwowem. Kryterium doboru postaci wiązało się z ich aktywnym i trwałym uczestnictwem w życiu muzycznym Lwowa. Wśród prezentowanych postaci znaleźli się przedstawiciele różnych narodowości: polskiej, austriackiej, czeskiej, żydowskiej i ukraińskiej. Dzięki temu została nakreślona możliwe szeroka panorama dziejów muzycznych Lwowa, składająca się w pełni na spuściznę polskiej kultury muzycznej.Istotną część książki tworzą materiały ikonograficzne pochodzące ze zbiorów archiwalnych (państwowych oraz prywatnych archiwów autora), a także współczesne fotografie miasta wykonane przez autora, na których widnieją domy i kamienice, w których mieszkali opisywani muzycy.Publikacja została wydana przy wsparciu Konsulatu Generalnego RP we Lwowie.
Książka ma unikatowy charakter, jest pierwszą próbą w literaturze światowej wieloaspektowego spojrzenia na świadczenia ekosystemów w skali lokalnej w obszarze młodoglacjalnym północno-wschodniej Polski. Cenna, prekursorska praca empiryczna, wyznacza przejście od badań wycinkowych do kompleksowego rozpoznania świadczeń ekosystemów. Wielkim walorem monografii jest wykorzystanie około 40 wskaźników pozwalających oszacować wielkość szerokiej palety świadczeń ekosystemów rozpatrywanych w różnych polach podstawowych. Rozwiązania metodyczne zawarte w pracy powinny stać się wzorcową ścieżką postępowania badawczego związanego z racjonalnym zarządzaniem potencjałami krajobrazu.
Książka Abdelwahaba Meddeba (1946-2014) – tunezyjsko-francuskiego pisarza, poety, tłumacza i eseisty - przedstawia historyczne korzenie współczesnej „choroby” islamu – integryzmu. Tkwią one, zdaniem autora, w jednym z najradykalniejszych odłamów islamu, osiemnastowiecznym wahhabizmie i jego średniowiecznych prekursorach. Autor pokazuje narodziny państwa saudyjskiego, które przyjęło wahhabizm jako obowiązującą doktrynę państwową. Pozwala zrozumieć przyczyny obecnej wrogości najradykalniejszych wyznawców islamu wobec świata Zachodu oraz źródła współczesnego terroryzmu islamskiego a zarazem jednoznacznie potępia akty przemocy. Książka powstała w 2002 r., bezpośrednio po zamachach z 11 września 2001 r. w Stanach Zjednoczonych. Mimo czasu, jaki minął od jej pierwszego francuskiego wydania, nic nie straciła ze swej aktualności i pozostaje jedną z najwnikliwszych analiz historyczno-religijnego i politycznego tła terroryzmu islamskiego. We Francji jest stale wznawiana, została przetłumaczona na kilka języków. Po tragicznych zamachach 2015 roku we Francji była polecana przez księgarzy francuskich jako jedno z głównych dzieł pozwalających spojrzeć na tragiczne wydarzenia w szerszym kontekście i lepiej zrozumieć najnowsze formy islamskiego fanatyzmu i fundamentalizmu. Meddeb podkreśla, że islam z istoty swej nie jest gwałtowny, nie jest immanentnym złem, a obecne akty gwałtu i terroryzmu wynikają z głębokiej frustracji i wrogości wobec Zachodu, w szczególności wobec Stanów Zjednoczonych, które wykazują małe zrozumienie dla społecznych problemów i aspiracji kulturowo-politycznych świata islamskiego. Z pewnością czytelnik polski z wielkim pożytkiem zapozna się z eseistyczno-erudycyjnym dziełem, napisanym przez autora o kompetencjach wynikających nie tylko z rozległej wiedzy, ale również z głębokiego zanurzenia w obu wielkich i obecnie pozostających w dramatycznym konflikcie kulturach, reprezentowanych przez świat islamu i liberalny świat Zachodu. Autor dobrze poznał i rozumiał obie. Książka inspiruje i odpowiada na wiele pytań, ale jednocześnie stawia inne, na które Czytelnik może udzielić sobie odpowiedzi samodzielnie.
Jedna z dwóch prac zbiorowych, jakie powstały w ramach projektu badawczego ""Komunikowanie publiczne w Polsce - ujęcie inter- i multidyscyplinarne"". W projekcie, w latach 20132017, wzięło udział ponad pięćdziesięciu badaczy dyskursu: socjologów, lingwistów, kulturoznawców, medioznawców, politologów, historyków, pedagogów i filozofów. Wielu z nich uczestniczyło wcześniej w spotkaniach z cyklu Warsztaty Analizy Dyskursu, zainicjowanego w 2009 roku.Celem publikacji jest przedstawienie wybranych metod i perspektyw badawczych, stosowanych we współczesnej analizie dyskursu, która od początku była i pozostaje obszarem spotkania wielu dyscyplin: językoznawstwa, socjologii, historii, kulturoznawstwa, politologii, a także pedagogiki i filozofii. To spotkanie powoduje, że analiza dyskursu jawi się jako dziedzina w oczywisty sposób inter- i multidyscyplinarna. Niekiedy korzystanie z wielorodnych inspiracji prowadzi do wypracowania własnych, zintegrowanych, a zatem interdyscyplinarnych języków analitycznych. W innych przypadkach obserwujemy raczej sytuację multidyscyplinarną w postaci wzajemnego uzupełniania się odmiennych strategii badawczych.Analizując polskie tekstów publiczne z lat 19452015 autorzy używają instrumentarium badawczego wywodzącego się z nauk humanistycznych i społecznych, uwzględniając obecne w polskiej tradycji nurty badawcze oraz specyfikę kontekstu społeczno-kulturowego. Prezentowane w tomie analizy były przedmiotem wspólnych dyskusji, które pozwalały na konfrontację różnych metodyk (dominującym ujęciem okazały się jakościowe metody semiotyczno-lingwistyczne) i metodologii oraz perspektyw teoretycznych (deskryptywna, krytyczna).Teksty metodologiczne zostały podzielone na trzy kategorie: metody (przedstawiono wybrane metody analizy dyskursu: analizę pola semantycznego, analizę narracyjną, analizę multimodalną, analizę semiotyczną oraz analizy ramowania), perspektywy badawcze (perspektywa krytycznej analizy dyskursu, perspektywa postkolonialna, perspektywa feministyczna oraz perspektywa postfoucaultowskiej analizy dyskursu) oraz wyodrębniono kategorię dwie analizy tego samego materiału.Prezentowany tom daje przykład zastosowania w praktyce badawczej reguł interdyscyplinarności i efektów multidyscyplinarności oraz zestawiania ze sobą różnych punktów widzenia w badaniach nad komunikowaniem publicznym.Książka przeznaczona jest dla wszystkich interesujących się debatą publiczną w Polsce, jej historycznymi odsłonami oraz poszukiwaniem narzędzi dla jej poznawania i analizy.
Biografia Siergieja Eisensteina, reżysera filmowego, jest portretem człowieka i artysty żyjącego w niełatwym dla artystów czasie i miejscu. Eisenstein - twórca propagandowej, choć niepozbawionej genialności „trylogii rewolucyjnej” (Strajk, Pancernik „Potiomkin”, Październik) oraz nakręconych z rozmachem (i równie propagandowych) fresków historycznych (Aleksander Newski, Iwan Groźny) - był teoretykiem kina i znakomitym praktykiem montażu. Zabrodin buduje opowieść biograficzną na podstawie dziesiątków dokumentów - listów, notatek, wspomnień, artykułów. Na chłodno dowodzi, jak trudno było Eisensteinowi sprostać wszystkim ukazanym w książce rolom - syna, męża, przyjaciela, akademickiego wykładowcy, sędziego w sprawach cudzych i oskarżonego we własnych. Większość cytowanych tekstów Eisensteina pojawia się po raz pierwszy (także po rosyjsku), część zaś długo czekała, by zaistnieć w pełnej wersji.
Celem opisanych w tej książce badań była rekonstrukcja mechanizmów krytycznego odbioru przekazów multimodalnych (multisemiotycznych). Mowa tu o sytuacjach, w których odbiorcy niespecjaliści dostrzegają w wypowiedzi warstwę ideologiczną i próbują ją krytykować czy nawet demaskować. Omawiane zjawisko społeczne - w teorii recepcji określane mianem odczytania opozycyjnego - jest w Polsce stosunkowo nowe, to znaczy nasiliło się w ostatnich latach z powodu ekspansji kultury wizualnej, mediów społecznościowych, ale też z powodu polaryzacji polskiego życia publicznego i samego społeczeństwa.Materiał empiryczny stanowiły korpus krytycznych reakcji różnych osób czy środowisk odnoszących się do tekstów publicznych oraz korpus samych krytykowanych teksów. Materiał ten został poddany analizie semiotycznej specjalnie do tego celu opracowaną metodą. Badania pozwoliły wyróżnić dwa typy problemów i zjawisk społecznych.Pierwszy typ to semiotyczne protesty. Są to indywidualne negatywne reakcje zawierające zwykle zrzuty czy oskarżenia o deprecjację lub nawet dyskryminację konkretnej grupy społecznej. Analiza tych wypowiedzi i analiza tekstów, do których się odnoszą, pozwoliła skonstruować model strategii krytycznego odbioru przekazów multimodalnych, a na tej podstawie opracować propozycję analizy semiotycznej ukierunkowanej na wykrywanie w przekazach werbalno-wizualnych miejsc konfliktogennych.Drugi typ to dyskursywne spory, czyli konflikty o teksty przyjmujące postać społecznej debaty, czyli długotrwałego formułowania poglądów i argumentów (nie zawsze w formie dialogu), która często zamienia się w otwarty konflikt między różnymi grupami czy wspólnotami światopoglądowymi. Trzy takie debaty stały się przedmiotem szczegółowego studium przypadku. Przypadek pierwszy to spór o Murzynka Bambo Juliana Tuwima. Przypadek drugi to społeczna dyskusja o zwyczaju ustępowania miejsca w środkach transportu publicznego. Przypadek trzeci to spór o faszyzm jako pojęcie etykietujące środowisko polskiej prawicy.Semiotyczne mediacje to alternatywa dla krytycznej analizy dyskursu. Podejście mediacyjne oparte jest na pojęciu refleksyjności, na metodach semiotyki społecznej, ale też na badawczej tradycji polskiej lingwistyki kulturowej. W tej wersji analiza dyskursu to rekonstrukcja myślenia, działania, praktyk wszystkich aktorów sporu z ich własnej zaangażowanej perspektywy, a następnie porównanie owych stanowisk w formie metaanalizy.
Tematem książki jest propozycja takiego ujęcia relacji i związków między fotografią a innymi tekstami kultury, w którym fenomen fotografii rozumiany jest nie tylko jako kompleks motywów i problemów związanych ze zdjęciem, lecz także jako zespół praktyk i procesów technicznych, o istotnym, a słabo obecnym w badawczej refleksji potencjale estetycznym, filozoficznym, interpretacyjnym i semantycznym.
Ważnym kontekstem kulturowym i historycznym, z którego wyrasta, czerpie inspiracje, i do którego powraca proponowane ujęcie tematu, są pierwsze dekady dziejów fotografii, moment szczególny dla procesu tworzenia się i formowania metafotograficznego dyskursu, z jego istotnymi konceptualizacjami, figurami i metaforami, produktywnymi i rozwijanymi w latach późniejszych, w rozmaitych nurtach teorii i filozofii fotografii.
Przyjęta w książce podwójna perspektywa badawcza, odwołująca się z jednej strony do technicznych aspektów fotografii, a z drugiej do ich kulturowych, antropologicznych i egzystencjalnych konsekwencji, prowadzi do poszerzenia tradycyjnego repertuaru metafotograficznych pytań i problemów oraz do wzbogacenia odczytań, analiz i interpretacji tekstów kultury, w których praktyki fotograficzne, rozumiane jako działania, wytwory i procesy właściwe technice fotografii, obecne są jako motyw, model lub metafora.
Refleksja, która wiąże ze sobą techniczny i egzystencjalny aspekt fotografii, doświadczenie materialności fotograficznych praktyk i ontologicznej niestabilności fotograficznego obrazu, refleksja, w której chemia fotografii spotyka się z jej alchemią, a wymiar fizyczny z metafizycznym, jest fundamentem zaproponowanego w książce ujęcia, które pokazuje relacje między genetycznym a antropologicznym doświadczeniem fotografii, powinowactwa między nimi oraz ich wielowymiarową, produktywną obecność w tekstach kultury.
Analizowane w książce pola badań odnoszą się do następujących praktyk fotograficznych: procesu pozytywowo-negatywowego, techniki ciemni oraz roli stykówki. Figury wyprowadzone z powyższych ujęć – inwersja, metamorfoza i montaż – występują w dwojakiej roli: jako przedmiot refleksji teoretycznej i jako narzędzie interpretacji. W rozumieniu węższym są w bezpośredni sposób związane – kolejno – z obrazem negatywowym, operacjami zachodzącymi w fotograficznej ciemni oraz konstrukcją i funkcją stykówki. W ujęciu szerszym, rozumiane jako model, metafora, figura interpretacyjna, zachowują swój podstawowy związek z praktykami fotograficznymi, a jednocześnie, umieszczone w szerszych układach odniesień (antropologicznych, filozoficznych, psychologicznych), zyskują nowe sensy i znaczenia. Wielowymiarowość i bogactwo znaczeń, ujawniających się w próbach użycia tak szeroko rozumianych figur inwersji, metamorfozy i montażu do analizy i interpretacji form obecności praktyk fotograficznych w tekstach kultury, pokazane zostały na rozmaitych przykładach tekstów literackich, filmów, narracji fotograficznych i dziennikarskich.
Książka prof. Stanisława Kowalika jest popularnonaukowym esejem na temat globalizacyjnego ładu społecznego, osiągnięć i sukcesów modernizacji a jednocześnie krytyką nieludzkich aspektów neoliberalnego ładu społecznego, jaki zapanował w Polsce.
Autor dokonuje analizy zjawiska globalizacji z perspektywy jednostki, formułuje wiele oryginalnych diagnoz oraz przedstawia postulaty i propozycje interwencji psychologicznej, które mogłyby ułatwić życie tym, którzy w nowej rzeczywistości nie potrafią się odnaleźć. Diagnoza niedostatków w neoliberalnym ładzie społecznym i poszukiwanie korzystnych rozwiązań do jego udoskonalenia tworzą oś narracyjną książki.
Autor potraktował badania nad globalizacją jako rodzaj testu, który miał przynieść odpowiedzi na pytania, jaka jest wartość konceptualna propozycji współczesnej psychologii, czy postawienie przed nią nowych problemów może doprowadzić do ich rozwiązania za pomocą tradycyjnych pojęć i teorii psychologicznych, czy raczej należy poszukiwać nowych możliwości badania psychologicznych mechanizmów regulujących przebieg ludzkiego życia. Odpowiedzi udziela sobie każdy czytelnik po przeczytaniu książki.
Stanisław Kowalik odwołuje się także do dokonań i osiągnięć różnych szkół i nurtów w polskiej tradycji psychologicznej sprzed 1989 roku konstatując jednocześnie ze smutkiem, że obecnie wywiera ona coraz mniejszy wpływ na społeczność psychologów i współczesny wizerunek tej nauki w Polsce.
Bioart, sztuka biologiczna, sztuka genetyczna – to tylko wybrane nazwy nowego kierunku poszukiwań i dokonań artystycznych, jakie w książce "Żywa sztuka" opisuje i analizuje Joanna Jeśman. Bioartyści w swojej twórczości wykorzystują metody współczesnej biologii i biotechnologii oraz możliwości stwarzane przez dokonania neuropsychologii i inżynierii genetycznej. Wielu używa własnego ciała i rozmaitych organizmów żywych w połączeniu z systemami informatycznymi dla tworzenia interaktywnych instalacji, w tym koncertów, w których np. rośliny i mikroorganizmy sterują obrazami i dźwiękami. Sztuka biologiczna, jako swoisty nośnik myśli posthumanistycznej, skłania do przemyślenia na nowo fundamentalnych dla humanistyki koncepcji dotyczących podmiotowości czy dychotomicznego postrzegania rzeczywistości. Omówione w książce zjawiska artystyczne i towarzyszące im dyskursy wymagają nowych kompetencji zarówno od widzów, teoretyków, jak i artystów, niemniej podobnej wiedzy i umiejętności potrzebujemy my wszyscy jako świadomi „biologiczni obywatele”. Stajemy bowiem przed wyzwaniem, którego jesteśmy bezpośrednią przyczyną a z którym nikt nigdy wcześniej się nie zmierzył, mianowicie z całkowitym wyginięciem naszego gatunku. Autorka mierzy się z problematyką o ogromnej doniosłości zarówno dla badań kulturoznawczych, jak i dla refleksji nad współczesną sztuką. Autorka przedstawia i bada zarówno projekty artystyczne jak i dyskursy naukowe dotyczące nowych osiągnięć naukowych, z których czerpie bioart. Książka jest jedną z pierwszych prac w skali międzynarodowej proponujących pogłe?bione analizy zjawisk artystycznych dzieja?cych sie? włas´nie na naszych oczach.
W książce "Metody badawcze w zarządzaniu humanistycznym" Czytelnik znajdzie zestaw przydatnych i sprawdzonych metod badawczych, wykorzystywanych od wielu lat przez piszących o nich autorach. Zamiarem autorów jest nie tylko ukazanie cech i zalet prezentowanych metod badawczych, lecz także – co jest typowe dla podejścia humanistycznego – podzielenie się doświadczeniami, pokazanie, jak z nich korzystać. Publikacja nie jest to kolejnym metodologicznym podręcznikiem, lecz przewodnikiem po pracy badawczej, po który można sięgnąć w celach poznawczych, w chwili kryzysu, gdy pojawią się problemy, trudności czy choćby tylko znaki zapytania towarzyszące refleksji badawczej.
Pierwsza część książki jest poświęcona metodom jakościowym eksplorującym. Znalazły się w niej opisy, zarówno często używanej w badaniach organizacji metody studiów przypadku, jak i teorii ugruntowanej, rzadziej wykorzystywanej w badaniach dotyczących zarządzania.
W części drugiej są opisane metody jakościowe interpretacyjne, które mogą być wykorzystane w badaniach dotyczących zarządzania humanistycznego.
W trzeciej, ostatniej części książki, poświęconej metodom ilościowym i mieszanym, autorzy wykazują, że zarządzanie humanistyczne nie odcina się od klasycznych metod ilościowych, jednak należy je stosować z dużą świadomością ograniczeń. Bardzo cenne są uwagi wskazujące na celowość łączenia metod ilościowych i jakościowych, co pozwala w pełni zdiagnozować badane zjawiska.
Publikacja powinna stanowić literaturę obowiązkową dla każdego badacza w dziedzinie zarządzania.
"Dyskurs elit symbolicznych. Próba diagnozy" zawiera czternaście rozpraw analizujących różne formy debaty publicznej inicjowane i prowadzone przez przedstawicieli elit symbolicznych, tj. ekspertów, publicystów, dziennikarzy, redaktorów, pisarzy, autorów podręczników szkolnych, duchownych, naukowców, ludzie biznesu, intelektualistów oraz występujących w środkach masowego przekazu polityków. Autorów interesuje sposób ustalania porządku i hierarchii w obszarze znaczeń, symboli i wartości - badają tę kwestię posługując się instrumentarium interdyscyplinarnej analizy dyskursu. Analizując współczesny dyskurs publiczny, autorzy jednocześnie pytają o przeobrażenia i obecną rolę inteligencji jako warstwy społecznej tradycyjnie pełniącej ważną funkcję w procesie komunikacji społecznej. W przekonaniu autorów tej książki to instrumentarium jest szczególnie przydatne, gdy przedmiotem badawczego zainteresowania ma być kondycja współczesnego życia publicznego, ściśle związana ze swoistymi cechami komunikowania medialnego. Szczególną uwagę autorzy zwracają na ustalenia dotyczące reguł debat publicznych, zawartości przekazów medialnych, mechanizmów kształtowania dyskursu publicznego, społecznej konstrukcji rzeczywistości, sposobów przedstawiania w mediach wydarzeń i problemów społecznych czy wpływu dyskursu medialnego na opinię publiczną.
Badania kondycji dyskursu elit symbolicznych przedstawione w tej publikacji stanowią ważny wkład w analizę i ocenę znacznie szerszych i powszechnie uznawanych za kluczowe pól problemowych, takich jak przestrzeń publiczna, demokracja, kultura, władza, prawda i wolność.
Badając powyższe zjawiska autorzy unikają zarówno ich demonizacji, jak i afirmatywnego oklaskiwania. Choć kondycja dyskursu elit symbolicznych wyłaniająca się z tego zbioru nie napawa optymizmem, warto się o nią spierać i szukać środków naprawczych w samym obszarze komunikowania publicznego. "Dyskurs elit symbolicznych. Próba diagnozy" stanowi krok w tym kierunku.
Autorzy artykułów:
Kamilla Biskupska, Tomasz Bogołębski, Paweł Ciołkiewicz, Marek Czyżewski, Anna Duszak, Karol Franczak, Tomasz Krakowiak, Cyprian Mielczarski, Lech M. Nijakowski, Magdalena Nowicka, Jacek Paczesny, Tomasz Piekot, Jerzy Stachowiak, Paweł Tomanek
Odbiorcy:
Książka przeznaczona jest dla osób studiujących i badających komunikowanie społeczne i kondycję współczesnego społeczeństwa polskiego - zwłaszcza dla socjologów, lingwistów, politologów, antropologów.
„Piraci! Nie marynarka!” Pod tym hasłem firma Apple rekrutowała swoich pracowników, obrazując potrzebę odmiennego traktowania informatyków. Ich profesja, postrzegana przez laików jako specjalność dla cyborgów-geeków i dziwaków poświęcających pracy swoje życie prywatne, znajdujących najlepszą rozrywkę w rozwiązywaniu problemów informatycznych, nie zwracających uwagi ani na hierarchię społeczną, ani na potrzeby innych ludzi, jest słabo znana i owiana tajemnicą. Autorzy książki "Informatycy" opisują odmienność informatyków, cechy, które zapewniają im sukces albo są przyczyną tragedii. Próbują objaśnić, dlaczego von Neumann jeździł na osiołku w garniturze, Grace Hooper liczyła heksagonalnie, a Alan Turing popełnił samobójstwo wzorując się na Królewnie Śnieżce.
Informatycy zmienili nasze życie, tak jak drukarze zmienili życie ludzi średniowiecza. W książce zostały opisane okrutne reguły panujące w tym zawodzie, sylwetki jego mitycznych bohaterów oraz zagrożenia, jakim podlegają informatycy. Autorzy podważają dominujące w zarządzaniu podejście, mające na celu pobudzenie informatyków do intensywnej pracy i pokazują sposoby, jak racjonalizować ich wysiłki. Stawiają pytania o szanse przetrwania informatyków, pokazując ich zawodowe i kulturowe źródła stresu. Zastanawiają się dlaczego jest tak mało kobiet w zespołach informatycznych, a także dlaczego to one najczęściej odchodzą z zawodu. Rozważają dlaczego informatycy pracują za darmo tworząc „wolne oprogramowanie”, a czasem niszczą systemy swoje i przyjaciół, na pozór bez powodu.
Publikacja adresowana jest do dwóch grup. Po pierwsze, do informatyków, aby zobaczyli swój zawód również jako kulturę i rozumieli czym ryzykują wybierając ten pozornie spokojny sposób pracy. Żeby mieli świadomość, że w Indiach informatycy rezygnują z wykonywania tej profesji, widząc w niej zagrożenie dla życia. Po drugie, jest adresowana do tych wszystkich, którzy kontaktują się z informatykami, zarówno w życiu prywatnym, jak w zawodowym. Żeby zauważalna odmienność informatyków nie była przeszkodą w realizacji wspólnych celów, ani przeszkodą we wspólnym życiu z informatykiem.
Klimatem obszarów zurbanizowanych w Polsce zajmuje się – w różnym stopniu – większość klimatologów polskich. Analizowane są wszystkie aspekty wyjątko¬wości klimatu miasta, m.in.: bilans radiacyjny i cieplny, temperatura powietrza, pole wiatru, zachmurzenie, opady, zanieczyszczenie powietrza. Zjawisko miejskiej wyspy cie¬pła w Warszawie jest monitorowane od począt¬ku XXI wieku przez klimatologów z Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN dzięki sieci 28 punktów stałego, automatycznego pomiaru temperatury powietrza. W publikacji przeanalizowano i opisano też dane z 8 stacji innych operatorów oraz z 11 innych, już nieistniejących stacji pomiarowych.
Książka "Miejska wyspa ciepła w Warszawie" jest pierwszą tak obszerną monografią miejskiej wyspy ciepła (MWC) w Warszawie. Nie obejmuje wpływu miasta na ele¬menty klimatu inne niż temperatura powietrza, jednak o jej wyjątkowości świadczy jej interdyscyplinarność i kompleksowość ujęcia. Obok zagadnień stricte klimatologicznych i zmienności czasowej miejskiej wyspy cie¬pła, szeroko omówiona została zależność rozmiaru i intensywności tego zjawiska od czynników urbanistycznych, m.in. użytkowania i zagospodarowania terenu, udziału terenów biologicznie czynnych czy korytarzy wymiany powietrza. Współ¬praca z alergologami z Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi zaowocowała rozdzia¬łem poświęconym wpływowi MWC na jakość życia i stan zdrowia mieszkańców oraz wykonaną po raz pierwszy szeroką analizą alergenowości roślin na dwóch osiedlach warszawskich. Omawiane zagadnienia przedstawiono także w kontek¬ście zmian klimatu oraz planowanych przemian urbanistycznych. Zaproponowano działania ograniczające zjawisko MWC oraz niezbędne działania adaptacyjne skierowane m.in. do władz miasta, służby zdrowia, urba¬nistów i architektów, mediów, systemu edukacji oraz organizacji pozarządowych.
Autorzy mają nadzieję, że publikacja zainteresuje szerokie grono odbiorców od klimatologów przez architektów i urbanistów po osoby tworzące system zarzą¬dzania kryzysowego w mieście.
Dwudziestowieczna amerykańska aksjologia i estetyka zasługują – zdaniem profesora Bohdana Dziemidoka – na bliższe poznanie w Polsce. Aksjologia Johna Deweya i innych pragmatystów stała się filozoficznym fundamentem liberalizmu amerykańskiego - synonimu amerykańskich wartości na całym świecie.
W książce zaprezentowano różne nurty amerykańskiej aksjologii, m.in. naturalizm empirystyczny (R.B. Perry, D.W. Prall), pragmatyzm (J. Dewey, C.I. Lewis) i neopragmatyzm (R. Rorty) oraz estetyki, m.in. pragmatystyczny kontekstualizm (S.C. Pepper), antyesencjalizm (M. Weitz, W. Kennick), perceptualizm (M.C. Beardsley, J. Stolnitz, V. Aldrich), instytucjonalną teorię sztuki (G. Dickie, T. Binkley), kulturową filozofię sztuki (Margolis) i neopragmatyzm (R. Schusterman). Amerykańska filozofia sztuki konfrontowana jest z estetyką europejską, ze szczególnym uwzględnieniem dorobku polskiej estetyki (R. Ingarden, W. Tatarkiewicz, S. Ossowski, M. Wallis, W. Morawski i inni).
"Ulica generałów" to wspomnienia Anatolija Gładilina, rosyjskiego dziennikarza, publicysty i prozaika, przynależnego do tzw. pokolenia lat 60., określanego też mianem „pokolenia XX Zjazdu” lub „czwartego pokolenia”. Wkroczyło ono do literatury podczas tzw. odwilży – na przełomie lat 50. i 60. minionego wieku, gdy po śmierci Stalina zwolniono z więzień i obozów większość skazanych i, wydawało się, podjęto rozrachunek z epoką zbrodni i represji.
Pokolenie lat 60. łudziło się, że można zbudować „socjalizm z ludzką twarzą”, a od literatury domagało się prawdy i szczerości. Do najwybitniejszych jego reprezentantów, zwanych w Rosji szestidiesiatnikami, należeli obok Gładilina prozaicy Wasilij Aksionow, Boris Bałtier , Gieorgij Władimow, Władimir Wojnowicz, Anatolij Kuzniecow, Jurij Kazakow, Andriej Siniawski (pseud. Abram Terc), poeci Andriej Wozniesienski, Jewgienij Jewtuszenko, Biełła Achmadulina, Natalia Gorbaniewska, bardowie Bułat Okudżawa, Aleksandr Galicz, Nowiełła Matwiejewa, krytycy literaccy: Igor Winogradow, Lew Anninski oraz Stanisław Rassadin, który wprowadził do krytyki rosyjskiej XX wieku nazwę szestidiesiatnicy. „Odwilż” polityczna, a wraz z nią rozkwit literatury, kinematografii, teatru i innych dziedzin sztuki trwały, niestety, krótko. Pod rządami Leonida Breżniewa rozpoczął się w ZSRR czas trwającego ponad dwadzieścia lat tzw. zastoju, szestidiesiatnicy coraz częściej podlegali restrykcjom, a nawet represjom. Toteż począwszy od wczesnych lat 70. wielu z nich związało się z ruchem dysydenckim i wyemigrowało na Zachód. Nazwano ich trzecią falą emigracji – to właśnie o nich pisze Autor "Ulicy generałów".
"Próba wspomnień" Gładilina to prywatna, dość kontrowersyjna historia literatury rosyjskiej lat 60. i 70. minionego wieku; zbulwersowała ona wielu czytelników i wywołała w Rosji zażarte dyskusje.
Autor pokazuje różne stopnie godzenia się z władzą i jej kontestowania. Nadzieje rozbudzone pierwszymi latami przywództwa Chruszczowa zgasły, nim zdołały rozkwitnąć. Wspomnienia Gładilina pokazują różne postawy ludzi rosyjskiej kultury. Na pamięć i szacunek zasługują te zwłaszcza, które wynikały z potrzeby dochowania wierności autentycznym wyborom artystycznym, były wolne od koniunkturalnych zobowiązań i powodowane były zwyczajną ludzką przyzwoitością.
Anatolij Gładilin od ponad trzydzieści lat mieszka w Paryżu. Przez dziesięć lat kierował redakcją kultury rosyjskiej w radiu Swoboda.
"Nurt krytyczny w zarządzaniu. Kultura, edukacja, teoria" jest pierwszą na polskim rynku wydawniczym publikacją na temat niezwykle popularnego na Zachodzie nurtu krytycznego w zarządzaniu – Critical Management Studies, wchodzącego w zakres kanonów nauczania zarządzania w najlepszych uniwersytetach w USA i Wielkiej Brytanii. Przedstawiciele nurtu krytycznego pokazują, że zarządzanie ludźmi prowadzące do konformizmu i jednolitości przekonań prowadzi współcześnie do upadku organizacji, natomiast możliwość stawiania oporu, pluralizm poglądów, twórczy konflikt i emancypacja dają szansę na rozwój. Sprzyjać powinien temu system edukacji przygotowujący menedżerów do umiejętności prowadzenia krytycznego dialogu i do troski o dobro współpracowników
W książce "Między homopresją a katonazizmem" Autorka przedstawia wyniki badań i analiz wypowiedzi na temat homoseksualizmu użytkowników internetowych portali dwóch gazet prezentujących zbliżone, liberalno-lewicowe poglądy na sprawy polityczne i społeczne, ale ukazujących się w różnych krajach – Polsce oraz Wielkiej Brytanii. W badaniu skupiono się głównie na analizie komentarzy zamieszczonych przez internautów pod artykułami poruszającymi kwestie mniejszości seksualnych opublikowanymi na portalach Wyborcza.pl oraz Guardian.co.uk w okresie od stycznia do września 2011 r.
Oba portale zostały poddane dokładnej analizie, w której, poza badaniem poszczególnych wypowiedzi internautów, postarano się też jak najpełniej przybliżyć kontekst związany z ich specyfiką, ustalając co mogłyby wpłynąć na sposób wypowiadania się użytkowników w badanym temacie.
Przeprowadzone jakościowe i ilościowe analizy stały się podstawą do postawienia tezy o tym, że w badaniu udało się stworzyć model będący nie tylko zbiorem możliwych sposobów mówienia o homoseksualizmie, ale stanowiący też w miarę uniwersalny zestaw sposobów prowadzenia dyskusji na ten temat. Z uwagi na charakteryzującą go schematyczność i przewidywalność pojawiających się po sobie wypowiedzi w analizie poddano w wątpliwość sensowność prowadzenia dyskusji na temat mniejszości seksualnych na forach internetowych, skoro szansa choćby częściowej zmiany stanowiska przedstawicieli którejkolwiek ze stron w toku tych debat lub zakończenia ich choćby cząstkowym kompromisem wydaje się być znikoma, jeśli nie żadna.
Praca bardzo młodej Autorki jest bardzo dojrzałą naukową analizą debaty na temat hmoseksualizmu - jest w ogóle jedną z najlepiej przeprowadzonych analiz dyskursu publicznego w naszej humanistyce.
Do czego powołana jest filozofia? I czy w ogóle powołana jest do czegoś? To nie są wcale retoryczne, jak świadczą o tym dobrze znane skądinąd okoliczności.
Daremne okazują się wielowiekowe wysiłki zidentyfikowania przedmiotu filozofii. Nie osiągnięto w tej sprawie jakiejkolwiek jednomyślności. Koncepcje filozofii i jej zadań zmieniają się od szkoły do szkoły filozoficznej, a nawet od myśliciela do myśliciela. Jednocześnie filozofia nie może być po prostu o niczym, a więc bezprzedmiotowa. Przekazuje nam pewne treści o świecie, wiedzy i wartościach. Filozofia zdaje się mieć swój przedmiot i zarazem go nie mieć. To paradoks, z którym uporać się musi każda refleksja metafilozoficzna zasługująca na to miano.
Autor, od ponad pięćdziesięciu lat czynny nauczyciel akademicki, zaprasza do udziału we wciąż aktualnej debacie na temat filozofii, jej problemów i miejsca w kulturze.
Organizować z polotem. Wyobraźnia organizacyjna w praktyce jest kolejną publikacją z serii Zarządzanie. Przedstawia wyniki prac i badań autorów na temat roli wyobraźni organizacyjnej w praktyce.
Filozofowie i uczeni od dawna przypisują wyobraźni podstawowe znaczenia w procesie poznawania świata i nadawania mu sensu. Stąd jej rola w naukach społecznych, w tym w nauce o organizacji.
Monika Kostera we Wstępie cytuje licznych autorów, klasyków nauki o zarządzaniu, uznających wyobraźnię za niezbędny atrybut i przesłankę powodzenia w zarządzaniu, szczególnie wśród okoliczności związanych z faktem nieustannej zmiany organizacji i jej otoczenia. Istotne znaczenie przypisywane jest także ćwiczeniom twórczego myślenia i treningu wyobraźni w takich formach jak burze mózgu czy gry umysłowe. Nie mniej ważny jest moralny wymiar wyobraźni, której brak rodzi deficyt w tej sferze.
Wyobraźnia w odniesieniu do procesów organizowania oznacza umiejętność wychodzenia poza bieżące miejsce i rolę w strukturze organizacyjnej i myślenie o organizacji w szerszej perspektywie i w nowych kategoriach. Używanie wyobraźni w pracy menedżera oznacza stosowanie innego – nieliniowego – typu racjonalności, co daje szansę rozwiązywania coraz bardziej złożonych problemów, uwikłanych w rozmaite konteksty i niepewność otoczenia.
Prezentowane w książce wyniki badań są teoretycznym wkładem w rozwój nauki i przybliżają praktyczne problemy organizacji. Cała książka jak i prace poszczególnych autorów mogą być z pożytkiem wykorzystywane na potrzeby dydaktyki akademickiej (zwłaszcza dla zaawansowanych studentów). Z myślą o nauczycielach akademickich i studentach w publikacji podawane są praktyczne przykłady, ponadto każdy z rozdziałów zawiera opis przypadku wraz listą 4–5 pytań dla zakreślenia pola do dyskusji i refleksji. Publikacja, dzięki prezentacji i wykorzystaniu nowoczesnych metod badawczych w kontekście rzadziej opisywanych typów organizacji, stanowi bardzo dobry przykład innowacyjnego wykorzystania badań naukowych i uprawiania nauki na światowym poziomie.
Intencją autorów publikacji jest pokazanie, jak można rozwijać i wykorzystywać wyobraźnię w praktyce organizacyjnej. Stąd bez wątpienia - w swoim profesjonalno-eksperckim wymiarze – książka będzie zarówno inspirującą lekturą i ważkim przyczynkiem do dyskusji jak i inspiracją do praktycznych działań wśród osób zarządzających organizacjami.
Książka Pier Paolo Pasolini. Twórczość filmowa to pierwsza w Polsce pełna monografia filmowych dokonań Piera Paola Pasoliniego, obejmująca omówienie wszystkich kreacyjnych i dokumentalnych dzieł włoskiego poety-reżysera: od fabularnego debiutu, filmu Włóczykij (1961), po ostatnie dzieło – skandalizujące Saló, czyli 120 dni Sodomy (1975). Autor przedstawia kino Pasoliniego w szerokim kontekście antropologicznym, historycznym i literaturoznawczym, wychwytując najważniejsze formalne i treściowe wyznaczniki filmowego dzieła Pasoliniego, tak nierozerwalnie związanego nie tylko z twórczością literacką i społeczną poety, ale przede wszystkim z jego tragicznym życiem. Kletowski analizuje dokonania Pasoliniego przez pryzmat strategii „życiopisania”, a więc głębokiego przeżywania własnej egzystencji i czynienia z niej przedmiotu artystycznej kreacji. Pasolini, twórca „kina poezji”, całkowicie identyfikujący się ze swoim dziełem, stał się wzorem dla współczesnych twórców sztuki, którzy w zdesakralizowanym świecie starają się odnaleźć ślady sacrum.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
