Cmentarz, do którego trudno dojechać, bo zawalił się most do niego prowadzący. Park, przez który codziennie idzie się na skróty po zakupy, nie wiedząc, że kiedyś teren ten znajdował się za bramami miasta. Podwórko, odgrodzone od świata zamkniętą ażurową bramą, przez którą przechodnie mogą zobaczyć macewy. Cmentarze wojenne, na których spoczywają obok siebie dawni wrogowie. Wszystkie te przestrzenie – będące zarazem świadectwem pamięci, jak i niepamięci – stały się przedmiotem interdyscyplinarnych badań przeprowadzonych przez Autorki. W ich efekcie powstała książka – rodzaj przewodnika po mieście, które przez wieki budowali wspólnie katolicy, protestanci i żydzi. O czym sami poznaniacy zdają się nie pamiętać…
Małgorzata Fabiszak – dr hab. prof. UAM, pracuje na Wydziale Anglistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; w latach 2012–2015 profesor wizytująca na Uniwersytecie Wiedeńskim. Jej zainteresowania badawcze skupiają się na dwóch nurtach: językoznawstwie kognitywnym i analizie dyskursu. W 2012 roku ukończyła Podyplomowe Studium Historii i Kultury Żydów w Polsce prowadzone w Instytucie Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Przez kilkanaście lat mieszkała w pobliżu Parku Kosynierów w Po-znaniu.
Anna Weronika Brzezińska – dr hab. etnolożka, pracuje w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jej zainteresowania badawcze skupiają się na zagadnieniach związanych z dziedzictwem kulturowym – jego społecznym postrzeganiu i ochronie, aktywizacją społeczności lokalnych i edukacją regionalną. Jest członkinią Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego oraz Wielkopolskiego Towarzystwa Kulturalnego. Mieszka w pobliżu Parku im. Gustawa Manitiusa w Poznaniu.
Transformacja oraz związana z nią nadzieja powrotu do Europy nie unieważniły problemów wynikających z położenia geograficznego – w pewnych wymiarach nawet je uwypukliły – nie unieważniły automatycznie wyzwań, przed którymi stoi warstwa wykształcona w półperyferyjnym kraju. Inteligencja, zarówno jako elita podtrzymująca pewien etos, jak i ogół osób wykształconych, może być uznana za stosunkowo trwały element polskiego społeczeństwa i jego kultury. Paradoksalnie jej istnienie jest zarówno oznaką nowoczesności (…), jak i cywilizacyjnego zapóźnienia.
Piotr Kulas, Paweł Śpiewak
Tezę o współczesnym zaniku inteligencji (ale bynajmniej nie o jej ostatecznej śmierci) rozumiem jako diagnozę zaniku pewnego systemu wartości, który nadawał pojęciu inteligencji znaczenie wraz z jej normatywnym aspektem. Moim zdaniem proces ten zaczął się już przed 1989 rokiem, choć oczywiście tę datę można uznać za symboliczną. Upadku inteligencji jako znaczącej kategorii społecznej upatrywałbym wcześniej, w dekadzie lat osiemdziesiątych, kiedy to Polacy zaczęli indywidualnie przystosowywać się do rzeczywistości, najpierw do niedoborów towarów, później do niedoborów środków.
Z recenzji wydawniczej Andrzeja Waśkiewicza
W kulturze współczesnej, w kulturze później nowoczesności, jesteśmy świadkami i uczestnikami przełomu w obszarze pamięci społecznej. I tak, wciąż mamy do czynienia z upamiętnieniami charakterystycznymi dla przednowoczesności i nowoczesności, czego wyrazem jest ciągłe wykorzystywanie symboliki religijnej jako nośnika pamięci, wznoszenie pomników czy odtwarzanie rytuałów obchodów rocznicowych. Coraz częściej jednak pamięć społeczna wyraża się w wielu nowych formach, stymulowanych nowymi technikami komunikacji, archiwizacji itp., ale też w działaniach wskazujących na nowe sposoby przeżywania przeszłości, oparte na zmysłowym (estetycznym) i emocjonalnym zaangażowaniu w performans, odtwarzającym to co było.
Mając na uwadze ciągłości i zmiany widoczne w obszarze pamięci społecznej, autorzy niniejszej monografii podjęli się dyskusji wokół starych i nowych form manifestacji pamięci. Czytelnik znajdzie tu zarówno teksty teoretyczne, jak i szczegółowe studia przypadku. Publikacja pokazuje całe spektrum starych i nowych form upamiętniania: od pomników, przez muzea i rytuały upamiętniające, po rekonstrukcje historyczne. Ponadto czyni to, odwołując się do upamiętnień różnych wydarzeń historycznych, Holocaustu, zbrodni katyńskiej, rzezi wołyńskiej, Powstania Warszawskiego i rzezi Woli czy Bitwy Warszawskiej 1920 roku.
W tomie publikują:
Kamila Baraniecka-Olszewska, Kamilla Biskupska, Zuzanna Bogumił, Małgorzata Głowacka-Grajper, Joanna Gubała-Czyżewska, Aleksandra Jarosz, Marta Karkowska, Zuzanna Maciejczak, Krzysztof Malicki, Barbara Markowska, Karolina Obrębska, Ewa Szczecińska-Musielak, Łukasz Skoczylas, Andrzej Szpociński.
Monografia autorstwa Izabelli Main zawiera bogate przypadki etnograficzne dotyczące doświadczeń Polek, które zamieszkały w Barcelonie, Berlinie oraz Londynie po akcesji Polski do Wspólnoty Europejskiej, w zakresie ich kontaktów ze służbą zdrowia na emigracji. Szczególnie fascynujące są rozważania odnoszące się do praktyk związanych z opieką medyczną nad kobietami ciężarnymi. Main opisuje nie tylko oferowane podejścia do zdrowia reprodukcyjnego w miastach emigracji oraz w Polsce, lecz także analizuje decyzje podejmowane przez ciężarne lub usiłujące zajść w ciążę Polki. Decyzje te motywowane są często w równym stopniu osobistymi preferencjami, jeśli chodzi o opiekę prenatalną, poród oraz połóg oraz sytuacją polityczną w Polsce, gdzie dostęp do pewnego rodzaju terapii jest ograniczony.
Bogaty detal etnograficzny osadzony jest w solidnie zanalizowanych ramach teoretycznych i obszernej literaturze przedmiotu. Książka Izabelli Main jest doskonałym wkładem do badań interdyscyplinarnych. Dużo w niej także obserwacji i analiz, które mogą się przydać zarówno praktykom medycznym — lekarzom, pielęgniarkom oraz położnym — jak i samym kobietom, które planują osiedlić się poza Polską. Jako antropologa stosowanego cieszy mnie także praktyczny zakres tej monografii.
Elżbieta M. Goździak
Research Professor
Institute for the Study of International Migration
Chociaż na rynku wydawniczym istnieje wiele prac poświęconych problematyce twórczości, książka ta stanowi pozycję wyróżniającą się. Otrzymaliśmy w niej sporą dawkę wiedzy o tym, czym są kompetencje osobowościowe i twórcze człowieka pracującego oraz kiedy i w czym mogą mu one być pomocne. Praca warta jest publikacji, gdyż wnosi nowy wkład w rozumienie analizowanych zagadnień.
prof. dr hab. Augustyn Bańka, Uniwersytet SWPS – z recenzji
Zaprezentowane badania dokumentują podejmowany przez psychologów trud weryfikacji opracowanych już narzędzi pomiaru i trwałe dążenie do ich doskonalenia. Przeprowadzone analizy mają wysoki walor zarówno poznawczy, jak i aplikacyjny. Stanowią także sygnał dla pracowników, że psychologowie dysponują narzędziami, które mogą pomóc osobom nastawionym na osobistą i zawodową karierę.
dr hab. Grażyna Mendecka, prof. GWSH – z recenzji
Barbara Mróz, prof. nadzw. dr hab. w dziedzinie psychologii, jest zatrudniona w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Opolskiego. Studia psychologiczne ukończyła na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, tam też się doktoryzowała. Przez 21 lat pracowała w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Mieszka we Wrocławiu. Jest autorką sześciu książek, w tym publikacji 20 lat później – osobowość i hierarchia wartości wybitnych aktorów polskich. Badania podłużne, która w 2016 r. zdobyła Nagrodę Teofrasta w kategorii najpopularniejsza naukowa książka psychologiczna.
Agata Chudzicka-Czupała, prof. nadzw. dr hab., pracuje na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS Wydział Zamiejscowy w Katowicach. Specjalizuje się w psychologii pracy i organizacji oraz w psychologii społecznej. Współpracuje z psychologami z różnych krajów, analizując również kulturowe uwarunkowania zachowania się pracowników. Autorka kilkudziesięciu publikacji, w tym kilku książek. Zajmuje się diagnozą, doradztwem oraz edukacją dla biznesu w zakresie poprawy jakości relacji międzyludzkich. Propaguje zespołowe, twórcze, aktywne podejście do rozwiązywania konfliktów w miejscu pracy i do zapobiegania mobbingowi.
Małgorzata Kuśpit, doktor psychologii, adiunkt w Instytucie Psychologii Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie obecnie pełni funkcję prodziekana ds. studenckich. Specjalizuje się w problematyce osobowościowych i emocjonalnych aspektów funkcjonowania jednostek zdolnych i uzdolnionych artystycznie, psychologii twórczości, różnic indywidualnych, konfliktów oraz agresji i radzenia sobie ze stresem w kontekście edukacyjnym, arteterapii, aktywizujących metod w pracy z grupą. Autorka publikacji naukowych i popularnonaukowych poświęconych tej problematyce. Prowadzi szkolenia dla nauczycieli i menedżerów.
Okazuje się, że większość badanych samotnych rodziców i osób długotrwale bezrobotnych uznaje, iż wskutek realizacji polityk warunkowego dochodu minimalnego i aktywnej integracji społecznej „z trudem utrzymuje się na powierzchni”. Podobnie oceniają te polityki pracujący biedni, z tym że dla nich korzystanie z pomocy społecznej jest trudniejsze z powodu instytucjonalnej bezwładności agend zaangażowanych w udzielanie wsparcia, reagujących bardzo zachowawczo na poszerzający się zakres zjawiska biedy wśród osób pracujących, zwanego in-work poverty. Zasadniczym problemem jest więc niemożność wyrwania się z biedy, sukcesem natomiast uniknięcie marginalizacji mającej postać bezdomności, ciężkich chorób, głodu, prostytucji, uzależnień, utraty najbliższej rodziny.
Odkrycie zjawiska „utrzymywania się na powierzchni” spowodowało, że (…) postanowiłyśmy użyć perspektywy sprawstwa do analizy położenia osób badanych. Zgromadzony materiał badawczy w szczególności dotyczy strategii życiowych – także tych odnoszących się do życia codziennego – trajektorii biedy, poczucia podmiotowości oraz opisu posiadanych przez rodziny zasobów i ich wykorzystywania. Perspektywa sprawstwa okazała się niezwykle owocna, ponieważ pozwoliła określić, jakie czynniki najbardziej ograniczają wydobywanie się z biedy.
Ze Wstępu
Praca włożona w powstanie tej książki budzi podziw. Trud Autorek sprowadza się do wieloaspektowych porównań sytuacji ludzi biednych i prób radzenia sobie z biedą w pięciu krajach europejskich (Niemcy, Wielka Brytania wraz ze Szkocją, Szwecja, Włochy i Polska). Instytucje delegowane do pomocy biednym versus potrzeby samych beneficjentów pomocy to podstawowa płaszczyzna owych porównań.
Z recenzji wydawniczej dr hab. Hanny Palskiej
Stosowaną psychologię rehabilitacji wyróżnia autorskie ujęcie problematyki. Decydują o tym trzy cechy książki.
Po pierwsze, przedstawiona w niej wiedza psychologiczna, odnosząca się do osób niepełnosprawnych i ich rehabilitacji, skonfrontowana została z doświadczeniami praktycznymi autora książki. Wyniki tej konfrontacji spowodowały, że niektóre z powszechnie przyjmowanych zasad działania psychologów w obszarze rehabilitacji osób z zaburzeniami psychicznymi, urazami mózgu, przewlekłymi chorobami somatycznymi, widocznymi uszkodzeniami ciała są przez Stanisława Kowalika kontestowane.
Po drugie, w książce przedstawiono wiele propozycji innego odczytania problemów doświadczanych przez osoby niepełnosprawne i pomocy psychologicznej w ich rozwiązywaniu. Przy czym autorowi nie chodziło o negowanie już istniejących praktyk rehabilitacyjnych, instytucjonalnie uznawanych za poprawne. Bardziej zależało mu na ukazaniu alternatywnych form pracy z osobami niepełnosprawnymi.
Po trzecie, wiele z omówionych w książce propozycji pracy psychologa rehabilitacji nawiązuje do tradycji, gdy tworzony był ten dział psychologii stosowanej. Można ją określić jako okres zrównoważonego regulowania praktyki rehabilitacyjnej przez wiedzę naukową i ideały humanistyczne. Natomiast w obserwowanej obecnie sytuacji stopniowej dehumanizacji rehabilitacji, warto ciągle przypominać o tych ideałach, szczególnie gdy pracujemy z osobami niepełnosprawnymi.
Stanisław Kowalik (ur. 1947) – profesor dr hab., pracuje w Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu i na SWPS Uniwersytecie Humanistycznospołecznym (II Wydział Psychologii we Wrocławiu). Ukończył studia psychologiczne i socjologiczne na Wydziale Nauk Społecznych UAM w Poznaniu, a następnie pracował w różnych instytucjach i organizacjach zajmujących się rehabilitacją osób niepełnosprawnych. Jednocześnie prowadził badania naukowe i zajęcia dydaktyczne w Instytucie Psychologii UAM w Poznaniu, Instytucie Pedagogiki UMK w Toruniu, Instytucie Psychologii UKW w Bydgoszczy. Poza psychologią rehabilitacji zajmował się stosowaną psychologią społeczną. Opublikował około 250 artykułów oraz 6 książek, w tym: Uśpione społeczeństwo. Szkice z psychologii globalizacji (2015), Mentalne wspomaganie niepełnosprawnych sportowców (2013, współautor Ryszard Botwina) oraz Psychologia rehabilitacji (2007).
W numerze
János Kornai: Zrewidowany paradygmat systemowy. Wyjaśnienia i dodatkowe elementy
w świetle doświadczeń państw postsocjalistycznych – część pierwsza
Maciej D. Kryszczuk, Michał Wenzel: Związki zawodowe w świetle przemian cywilizacyjnych: możliwości, wyzwania i zagrożenia
Andrzej Bukowski, Seweryn Rudnicki: Kulturowe bariery rozwoju innowacyjności w Polsce
Marek W. Kozak: Zarządzanie wielkimi imprezami sportowymi: główni interesariusze
Ambroży Mituś: Wybrane zagadnienia z zakresu kontroli zarządczej w jednostkach samorządu terytorialnego
Peter Mihalyi: Ownership changes in the Hungarian healthcare sector, 1990–2017
Recenzje
Stanisław Mazur: Jacek Raciborski (red.), Państwo w praktyce: style działania
Prezentowana książka jest zbiorem interdyscyplinarnych studiów dotyczących wybranych aspektów społecznych, politycznych, gospodarczych, kulturowych i demograficznych krajów hiszpańsko- oraz portugalskojęzycznych o kolonialnej przeszłości. Zakres geograficzny podejmowanej tematyki obejmuje tereny Ameryki Południowej i Centralnej, ale też Gwinei Równikowej, która doświadczyła hiszpańskiego kolonializmu i jest jedynym państwem w Afryce, gdzie hiszpański ma status języka urzędowego. Autorzy, reprezentujący różne dyscypliny w ramach nauk społecznych i humanistycznych, omawiają m.in. takie zagadnienia, jak: granice i pogranicza Ameryki Łacińskiej, rasa i etniczność w procesach narodotwórczych w tzw. Ameryce Hiszpańskiej, ruchy społeczne ludów rdzennych na przykładzie mobilizacji Mapuczów w Chile, hiszpańska migracja do Ameryki Łacińskiej, mit demokracji rasowej i polityka rasowa w Brazylii, a także relacje tego państwa z Afryką oraz zabiegi państwo- i narodotwórcze w Gwinei Równikowej, które symbolicznie lokują się między hiszpańskością a afrykańskością.
Gdybym miał wskazać Ślązaka łączącego przeogromną miłość do ojczystej ziemi z gruntowną wiedzą o niej, udokumentowaną już wieloma książkami, wybór padłby na krajana z Tarnowskich Gór (ściślej mówiąc, z Rybnej – dziś należącej do mojego rodzinnego miasta) – Jana Cofałkę. A jeśli do tych walorów uczuciowo-intelektualnych trzeba byłoby dołączyć perfekcyjną wiedzę o sporcie, jakże typową dla ludzi mojego pokolenia pochodzących z Górnego Śląska, postać Autora niniejszej publikacji objawia się w kategoriach merytorycznego ideału.
Polecam dlatego gorąco tę książkę nie tylko miłośnikom sportu, ale wszystkim, którym leżą na sercu sprawy Śląska. Zobaczą je Państwo w niezwykle ciekawej perspektywie. Starsi czytelnicy będą z rozczuleniem wracać do wspomnień z dzieciństwa, młodsi – przez pryzmat sportu – zobaczą ziemię śląską na szerokim tle historyczno-społecznym.
Jan Miodek
Co sprawia, że pracownicy szkodzą organizacji? Jakie motywy nimi kierują? Czy zachowania szkodliwe są wynikiem oddziaływań czynników środowiska pracy, czy też względnie trwałych dyspozycji psychicznych? Autor książki od dawna poszukuje odpowiedzi na te i podobne pytania. Swoje przemyślenia, obserwacje, a także wyniki badań zawarł w niniejszej monografii.
Książka podejmuje zagadnienie zachowań kontrproduktywnych w pracy. Chociaż na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat w światowej literaturze psychologicznej obserwuje się wzmożone zainteresowanie tą problematyką, w Polsce rzadko jest ona podejmowana. Powołując się na klasyczne ujęcia tematu, jak również na wyniki najnowszych badań, dr Łukasz Baka przedstawia sposoby konceptualizacji problemu, modele teoretyczne, typologie, metody pomiaru, a także organizacyjne i osobowościowe wyznaczniki zachowań kontrproduktywnych. Następnie prezentuje serię sześciu własnych badań w różnych grupach zawodowych, których wspólnym celem było poznanie mechanizmów rozwoju tego typu zachowań.
Książka adresowana jest zarówno do pracowników naukowych i studentów specjalizujących się w psychologii pracy i organizacji, jak i do praktyków na co dzień zajmujących się zarządzaniem personelem – menedżerów, liderów grup, specjalistów działów kadr.
Łukasz Baka jest psychologiem i pedagogiem społecznym. Pracuje jako adiunkt w Katedrze Psychologii Społecznej Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej oraz w Zakładzie Ergonomii CIOP-PIB w Warszawie. Interesuje się problematyką stresu w pracy oraz jego zdrowotnymi i organizacyjnymi następstwami (m.in. wypaleniem zawodowym i zachowaniami kontrproduktywnymi), jak również pozytywną psychologią pracy (m.in. rozwojem zasobów osobistych, satysfakcją z pracy, zaangażowaniem w pracę i zachowaniami obywatelskimi). Opublikował kilkadziesiąt artykułów na ten temat, a także trzy monografie. Członek Polskiego Stowarzyszenia Psychologii Organizacji, Polskiego Stowarzyszenia Psychologii Społecznej oraz European Academy of Occupational Health Psychology i Stress and Anxiety Research Society.
Z recenzji dr hab. Marioli Łaguny, prof. KUL: Przedstawiona do recenzji monografia ujmuje wieloaspektowo zjawisko zachowań kontrproduktywnych, prezentując zarówno jego charakterystyki i typologie, jak i wskazując na różnorodne uwarunkowania związane z osobą pracownika oraz z kontekstem organizacyjnym, w którym ona funkcjonuje. Tym jednak, co stanowi o szczególnej wartości monografii jest analiza mechanizmów regulujących występowanie różnych form zachowań kontrproduktywnych, próba wyjaśnienia złożonych relacji między różnymi czynnikami, które sprzyjają tego typu zachowaniom. Autor dokonał bardzo szerokiej analizy literatury, zarówno światowej, jak i polskiej, prezentując aktualny stan badań w tym zakresie, zwracając przy tym uwagę na szczególnie cenne wyniki metaanaliz dotychczasowych badań. Omówił także wyniki interesującego, rozbudowanego programu własnych badań empirycznych, które testowały te złożone mechanizmy postulowane w literaturze, dając wgląd w złożone zjawisko działań na szkodę organizacji. Książkę czyta się z przyjemnością, wnosi ona nowy wkład w zrozumienie tego zagadnienia, przy tym napisana jest w sposób bardzo klarowny, ładnym językiem.
Z recenzji prof. dr hab. Augustyna Bańki: Recenzowana rozprawa jest obszernym studium naukowym na temat zachowań pracowników, których celem jest intencjonalne szkodzenie organizacji i pracodawcy. Proces ten nazywamy zachowaniami kontrproduktywnymi bądź dewiacyjnymi, ale wciąż mało o nim wiemy. Autor monografii podjął piękne ryzyko poznawcze, zarówno ze względu na ambicje teoretycznego uzasadnienia badań nad owym procesem jak i na trud empirycznego udokumentowania sformułowanych hipotez badawczych weryfikowanych w cyklu sześciu studiów empirycznych.
Rozprawa jest dziełem ambitnym, oryginalnym na polskim rynku wydawniczym. (…) Praca uwzględnia zarówno kwestię demokratycznego wymiaru współpracy (podejmowanie decyzji), jak i jej wymiaru ekonomicznego (koszty transakcyjne).
Największą wartość prezentowanych tu dociekań upatruję w próbie generalizacji motywacji i mechanizmu funkcjonowania międzygminnej współpracy terytorialnej (z uwzględnieniem różnych jej form) oraz prezentacji dwuwarstwowych uwarunkowań powstawania instytucji współpracy: jako procesu uwarunkowanego terytorialnie i procesu zachodzącego między organizacjami. Te pierwsze dotyczą rozważań w skali makro, a te drugie w skali mikro. Autorka rozpatruje zagadnienie współpracy samorządów, łącząc podejście geograficzne (terytorialne) i podejście instytucjonalne. Ma to doprowadzić do uchwycenia uwarunkowań kształtowania współpracy w różnych typach jej instytucjonalnych struktur.
Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Andrzeja Lisowskiego
Katarzyna Szmigiel-Rawska – adiunkt w Zakładzie Rozwoju i Polityki Lokalnej, na Wydziale Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego. Kierowniczka i uczestniczka krajowych i międzynarodowych projektów naukowych oraz projektów o charakterze doradczym dla organizacji rządowych i samorządowych. Autorka wielu artykułów i rozdziałów w książkach, a także autorka i redaktorka książek o tematyce zarządzania publicznego oraz współpracy samorządów w różnych sektorach.
Książek poświęconych psychologii aktorów jest niewiele, i to nawet w skali literatury światowej. Z tego względu z dużym uznaniem oceniam tę propozycję edytorską, pomyślaną jako praca zbiorowa z tego interesującego zakresu. Kompozycja całości książki, zawierającej trzy części, jest dobrze zaprojektowana. (…) Bardzo ciekawa kolekcja oryginalnych wypowiedzi aktorów stanowi doskonałe wsparcie i ilustrację badań psychologicznych. Rekomenduję tę książkę do druku i bardzo pozytywnie oceniam jej zawartość.
prof. dr hab. Czesław S. Nosal, Uniwersytet SWPS – z recenzji
Aktorzy: To nie są błazny (…), lecz ludzie, których na to powołano, by biorąc na się maskę i udanie, mówili prawdy wiecznej przykazanie. Na co stać kogo, tajemnic tych sięga; wieczna w tym siła, groza i potęga. Przedstawione przez Wyspiańskiego standardy sztuki aktorskiej dowodzą, że jest to sztuka zarówno ważna, jak i potrzebna – w perspektywie jednostkowej i społecznej. Z uznaniem należy się odnieść do podjętego przez autorki projektu, analiz, badań i opisu. (…) Książka jest adresowana do profesjonalistów: psychologów, teatrologów, kulturoznawców, a także do szerszego grona czytelników, szczególnie tych, którzy cenią żywe słowo i kulturę narodową.
dr hab. Stanisława Tucholska, prof. Akademii Ignatianum w Krakowie – z recenzji
Barbara Mróz, prof. nadzw. dr hab. w dziedzinie psychologii, jest zatrudniona w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Opolskiego. Przez 21 lat pracowała w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Mieszka we Wrocławiu. Jest autorką pięciu książek, w tym publikacji 20 lat później – osobowość i hierarchia wartości wybitnych aktorów polskich. Badania podłużne, która zdobyła w 2016 r. Nagrodę Teofrasta w kategorii najpopularniejsza naukowa książka psychologiczna.
Jolanta Kociuba, dr hab. w dziedzinie nauk społecznych, zatrudniona w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Jest autorką książek: Tożsamość aktora (1996), Analityczne ujęcie danych jakościowych. Badanie poczucia tożsamości aktorów (2013), Idea Ja i koncepcja tożsamości. Zmiana znaczenia w nauce i kulturze (2014). Zajmuje się badaniami nad problemem poznania społecznego, nad współczesną tożsamością kulturową i indywidualną oraz jej przemianami w warunkach zmiany społecznej.
Barbara Osterloff, prof. Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, dr nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa, historyk teatru i krytyk teatralny. Wieloletnia redaktorka miesięcznika Teatr. Opracowała i wydała monografię naukową Aleksander Zelwerowicz (2011), uhonorowaną Nagrodą Warszawskiej Premiery Literackiej (2013). W latach 2008–2012 i 2012–2016 pełniła funkcję prorektora ds. dydaktyki. Wykłada również historię dramatu na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Prezentowana książka zarówno w warstwie teoretycznej, jak i empirycznej reprezentuje wysoki poziom naukowy, który z jednej strony satysfakcjonuje profesjonalnych badaczy społecznych, a z drugiej – stawiając wysokie wymagania przed zainteresowanym problematyką pracy czytelnikiem – nie tworzy barier w upowszechnianiu wiedzy naukowej w opinii publicznej, dydaktyce i publicystyce.
z recenzji prof. dr. hab. Bogdana W. Macha
Opracowanie jest znaczącym wkładem do juwentologii, ponieważ pokazuje, że trudność osiągania dorosłości jako zjawisko społeczne wykracza poza Europę i Stany Zjednoczone Ameryki – dotyczy bowiem także Azji. Wartość rozprawy tkwi także w całościowym zamyśle diagnostycznym, rozległości omawianej problematyki – czytamy o źródłach kłopotów, czyli o zmianach systemów edukacyjnych, zmianach gospodarczych i rynku pracy, demografii oraz o konsekwencjach dotyczących aranżacji rodziny i w rezultacie o dopasowywaniu orientacji życiowych do skali wyzwań stojących przed młodymi ludźmi. Poznajemy wreszcie stosunek młodych dorosłych do zadań sfery publicznej i postawy wobec demokracji.
z recenzji dr. hab. Krzysztofa Koseły, prof. UW
Autorzy książki, pracownicy Instytutu Socjologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, związani także z Instytutem Rozwoju Wsi i Rolnictwa Polskiej Akademii Nauk, tworzą zespół realizujący projekty z zakresu socjologii edukacji i młodzieży. Podstawą niniejszej pracy są m.in. wyniki szeroko zakrojonych, międzynarodowych (ponadeuropejskich) badań własnych, które swym zasięgiem objęły dziewięć postkomunistycznych krajów. Poza Polską były to: Bułgaria, Łotwa, Niemcy wschodnie, Rosja, Rumunia, Węgry, a także Chiny i Wietnam.
Rada Unii Europejskiej to jeden z kluczowych organów decyzyjnych UE, a także złożona struktura społeczna. Autor przyjmuje perspektywę konstruktywistyczną i skupia się na aktorach uczestniczących w negocjacjach. Analizuje mechanizmy socjalizacji reprezentantów państw w organach Rady, mogące wpływać na sposób działania tych organów, przebieg procesu decyzyjnego, a w konsekwencji na treść przyjmowanych rozstrzygnięć.
Praca Kamila Ławniczaka ma na celu analizę procesu decyzyjnego w Radzie UE pod kątem zachodzących tam procesów socjalizacji. Ujęcie to (…) w Polsce nie zostało jeszcze spopularyzowane. (…) Autor czerpie z publikacji międzynarodowych, przybliżając wiele zagadnień teoretycznych polskiemu czytelnikowi.
Dr Kamila Pomorska
Kamil Ławniczak – doktor nauk społecznych w zakresie nauk o polityce, adiunkt w Instytucie Europeistyki Wydziału Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Zainteresowania badawcze: teorie i metody nauki o stosunkach międzynarodowych i studiów europejskich; system polityczny UE, zwłaszcza procesy decyzyjne, legitymizacja i demokracja na poziomie ponadnarodowym.
Książka dla wszystkich, których ciekawi wpływ wielkich idei na politykę zagraniczną, a także polityczna geneza teorii naukowych. Realizm w nauce o stosunkach międzynarodowych to wnikliwa i ożywcza analiza najważniejszej bodaj tradycji namysłu nad polityką międzynarodową i państwem jako głównym jej aktorem, inspirującej szerokie grono praktyków i obserwatorów. Autor śledzi rozwój realizmu, wskazując z jednej strony na jego zakorzenienie w praktyce dziewiętnastowiecznej dyplomacji europejskiej, a z drugiej na dążenie do włączenia się w główny nurt dwudziestowiecznych nauk społecznych. To podwójne powinowactwo dostarcza realizmowi intelektualnego paliwa, staje się jednak również źródłem fundamentalnych sprzeczności.
Celem tej książki jest prezentacja i analiza twórczości Williama Sterna w kontekście programu badawczego nazywanego nową historią psychologii. Według ogólnej zasady tego programu badacz powinien poznać oryginalne źródła, a nie tylko interpretacje samych psychologów, którzy od dawna są uwikłani w określoną tradycję i przesądy naukowe. Stern znany był dotychczas wyłącznie jako twórca pojęcia ilorazu inteligencji. Jego prace i poglądy na temat wielu zagadnień ogólnych i szczegółowych pozostawały w zapomnieniu. Nowe podejście do historii psychologii pozwala na zasadniczą zmianę zarówno w opisie, jak i w ocenie naukowych dokonań Sterna.
Podjęta w książce próba nowego spojrzenia na problemy historii psychologii jest ważna dla samowiedzy metodologicznej i teoretycznej dzisiejszej psychologii. Z uwagi na jej przedmiotowe zróżnicowanie, wąską specjalizację i często mało komunikatywny język, zatrzymanie się choć na chwilę nad historią może pomóc psychologom w refleksji nad własną praktyką badawczą.
Będzie mowa o Polakach, także o Polkach, o naszym szczęściu i nieszczęściu, o bardziej lub mniej udanym życiu w III Rzeczypospolitej. I tym głównie ta publikacja różni się od kilku wydanych ostatnio w Polsce prac o szczęściu, przede wszystkim amerykańskich autorów. Nie chcę przez to powiedzieć, że jest w niej więcej prawdy o nas, ale jest w niej niewątpliwie więcej o nas i bardziej o nas. Prawdy o społeczeństwie amerykańskim często nie są prawdami uniwersalnymi. (…) Większość dowiedzionych na świecie mnóstwem badań prawidłowości nas także obejmuje, ale istotne jest, czy my sami o tym wiemy i – co ważniejsze – czy to na sobie sprawdziliśmy. Niniejsza książka jest takim sprawdzianem i zarazem poszukiwaniem tych aspektów, w których pozostajemy jednak odmienni. Nie żeby się tą odmiennością chwalić czy martwić. Po prostu, dobrze byłoby wiedzieć, jacy jesteśmy naprawdę.
(ze Wstępu)
Książka Janusza Czapińskiego ma charakter unikalny, stanowi:
• wnikliwe odzwierciedlenie typu badań prowadzonych w zakresie bujnie rozwijającej się psychologii pozytywnej;
• kompendium wiedzy uzyskanej w toku mało znanych współczesnych badań nad szczęściem – wiedzy o korelatach i uwarunkowaniach poczucia szczęścia, a także o uczestniczących w tych badaniach ludziach (różnych narodowości i kultur);
• potężny stymulator pytań o naturę człowieka;
• układ odniesienia dla dalszych empirycznych poszukiwań zróżnicowania przyczyn i przejawów dobrego życia.
z recenzji prof. Marii Jarymowicz
Studia nad fenomenem miejskości w wymiarze społecznym, ekonomicznym i przestrzennym nieuchronnie prowadzą do pytań i postulatów, na które odpowiedzi należy szukać w dziedzinie polityki miejskiej. Stąd dwa zasadnicze wymiary proponowanego w książce ujęcia tematu: kwestia miejska i polityka rozwiązywania problemów. Te dwa wymiary wchodzą ze sobą w nieustanną interakcję. Proces analitycznego badania polityki miejskiej wpływa na jej polityczne rozumienie i zakres praktycznej interwencji w obszary uznane za problemowe. Z drugiej strony działania władz miejskich, interesy gospodarcze sektora prywatnego, wspólnotowa aktywność mieszkańców, zorganizowana lub spontaniczna społeczna kontestacja kierunków prowadzonej polityki tworzą nowe tematy badawcze dla analityków rozwoju miast. Polityka miejska „staje się” wraz z każdą próbą jej opisania, usystematyzowania, zinterpretowania.
Iwona Sagan – dr hab., profesor Uniwersytetu Gdańskiego, kieruje tam Katedrą Geografii Ekonomicznej. Specjalizuje się w badaniach miejskich, którym poświęcone są jej liczne publikacje krajowe i zagraniczne. W książce "Miasto scena konfliktów i współpracy" (2000) wprowadziła koncepcję reżimu miejskiego do badań miast socjalistycznych i postsocjalistycznych. Kieruje Centrum Doskonałości RECOURSE – Research and Education Centre for Urban Socio-Economic Development. Jest członkiem ciał doradczych oraz organów opiniodawczo-konsultacyjnych samorządów miejskich i regionalnych.
W prezentowanej książce Autorka przedstawia nowe ustalenia z zakresu teorii organizacji, zarządzania publicznego i współpracy. Dokonuje identyfikacji uwarunkowań i motywów wpływających na kształtowanie skutecznej współpracy międzyorganizacyjnej w systemie zarządzania bezpieczeństwem publicznym. Posługując się nowoczesną metodologią, polegającą m.in. na zintegrowaniu różnych koncepcji współpracy międzyorganizacyjnej w ramach ujęcia organizacyjno-społecznego, Katarzyna Sienkiewicz-Małyjurek wypracowuje też własny model współpracy w ramach zarządzania bezpieczeństwem publicznym. Udowadnia również, że skuteczność owego modelu zależy od wielu czynników, a przebieg działań w badanym systemie opiera się nie tylko na wytycznych pochodzących z regulacji prawnych oraz z regulaminów i procedur, lecz wynika również z uwarunkowań społecznych, organizacyjnych i sytuacyjnych.
Spośród wielu publikacji dotyczących szeroko pojętego problemu współpracy rzadko pojawiają się takie, które omawiają określone systemy zarządzania, czyli obszary, gdzie można wykorzystywać dany model współpracy. Na uznanie zasługuje więc praca Katarzyny Sienkiewicz-Małyjurek - jednocześnie niezwykle ważna i potrzebna.
z recenzji dr hab. Ewy Bogacz-Wojtanowskiej
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
