Zakochani to Rut Moabitka i Booz.Dwoje obcych sobie ludzi pochodzących z dwóch różnych światów, których połączyła miłość. Ich historia wpisuje się w historię zbawienia, czyli historię miłości Boga do człowieka. Dzięki Księdze Rut rozpoznasz w Bogu naszego Wybawiciela i najbliższego Krewnego, Tego, który czuwa nad nami i ma moc wyprowadzenia nas z największych życiowych trudności.
Jak pozwolić odsłaniać w sobie piękno?Co czynić, aby piękno naszego człowieczeństwa, piękno naszej osoby stawało się transparentne?Co wspólnego ma piękno z ascezą i dyscypliną?o. Amedeo Cencini wskazuje drogę piękna, którą chrześcijaństwo podążało od początku. Droga piękna - via pulchritudinis - jest powszechnym powołaniem. Powszechnym czyli dla każdego, dla Ciebie i dla mnie też. Ma też swoje sprawdzone ścieżki. Na dwie z nich zwraca uwagę Autor. Czy o nich zapomnieliśmy? A może są jednak nadal aktualne, ważne, potrzebne. Odkryjmy na nowo ascezę i dyscyplinę.Albo po prostu sprawdź czy warto iść tą drogą.
Zbiór psalmów stał się uprzywilejowanym tekstem mesjańskiej i liturgicznej modlitwy chrześcijaństwa. XVIII-wieczny komentator, Antoine Calmet, porównał Psałterz do barwnego gobelinu o wyraźnie zarysowanych i wyznaczonych obszarach, które nazwano później gatunkami literackimi. W postaci hymnów, które o nic nie prosząc, wysławiają jedynie Boga z powodu Jego wielkiej chwały, psalmy przeplatają się często z okrzykiem skargi, bólu, rozdarcia wewnętrznego. Aby poznać ten mikrokosmos konieczna jest poważna praca badawcza, gdyż psalmy są nie tylko utworami mistycznymi i teologicznymi, ale często również pieśniami o wysokiej wartości poetyckiej, pełnymi błyskotliwych symboli, żywych i złożonych wyrażeń literackich. Po stuleciach badań egzegetycznych, które wytwarzały wyrafinowane narzędzia analityczne, z coraz większym powodzeniem odkrywamy skarby ukryte w tych pieśniach. W dziele tym Gianfranco Ravasi chce dokonać bilansu tych badań, ukazać całe światło, jakie zostało rzucone na utwory Psałterza.
Nasza zażyłość z dziesięcioma przykazaniami w dużej mierze zależałe od naszej zażyłości ze świętymi stronicami Biblii. Gotowości do słuchania dekalogu, zależy od zażyłości ze słowem Boga i miłości w relacji z Bogiem.Siostra Joanna Nowińska, autorka rozważań, zwraca uwagę, że zanim Bóg przekazał przykazania, najpierw budował bliskość z Mojżeszem i dał mu poznać swoje Imię. Historia relacji Boga z Mojżeszem i przekazanie mu dziesięciu przykazań przypomina nam, jak rozwijać z Nim przyjaźń, a właściwie jak On, Bóg, prowadzi, kształtuje przyjaźń z człowiekiem. Przykazania stają się zrozumiałe w relacji przyjaźni z Bogiem. Poza relacją przyjaźni postrzegane są jako zimne, niezrozumiałe prawo, ciężar trudny do uniesienia.
Osobista i wspólnotowa refleksja nad istotą i znaczeniem ślubu posłuszeństwa w wielu wspólnotach zakonnych pozostaje tematem nieobecnym. Kwestia ta ma jednak ciągle swoją głębię teologiczną, związaną z tajemnicą ślubu składanego Bogu na całe życie. Szukanie woli Ojca w ramach tego ślubu zostaje trwale zapośredniczone osoba składająca ten ślub godzi się na to, że między jej rozeznaniem a wolą Boga stanie rozeznanie przełożonego czy przełożonej.Jaką rolę ma odgrywać ten ludzki wysiłek przełożonego, dopełniony łaską, czyli pomocą Boga w szukaniu dobra danej osoby i całej wspólnoty?
W obliczu politycznych i społecznych kryzysów współczesności oraz moralnego wyzwania rozważanie problemów liturgii i modlitwy może się wydawać drugorzędne. Pytań o to, czy miary moralne zostaną rozpoznane i czy zostaną obudzone duchowe siły, które są niezbędne do przetrwania kryzysu, nie da się jednak oddzielić od kwestii liturgii.Ludzka godność zabezpieczona jest tylko wówczas, gdy człowiek, każdy człowiek, staje przed obliczem Boga i słyszy Jego wezwanie. Z tego właśnie powodu troska o właściwą postać liturgii nie istnieje obok troski o człowieka, lecz jest jej ośrodkiem.Chrześcijaństwo zaczyna stawać się dla nas nudne? Przestaliśmy rozumieć znaczenie jego symboli, zatraciliśmy znacznie obrazu życia liturgicznego?Kiedy się w nie wgłębimy, może się okazać, że to, czego szukamy, czasem nawet w innych religiach, jest na wyciągnięcie ręki. Benedykt XVI podjął problemy liturgii i modlitwy, które są nieodłącznym elementem troski o człowieka w ogóle. Jest to pozycja cenna dla tych, którzy chcą w swoim życiu odkryć na nowo piękno naszej wiary i pogłębić jej sens.
Czas pandemii, który zaskoczył wszystkich, sprawił, że w wielu rozważaniach nad naszym życiem przestawiliśmy akcenty. Być może nigdy wcześniej tak często i tak natarczywie nie zadawaliśmy Bogu i sobie pytania: Co to za czas w naszym życiu, który obecnie przeżywamy? Często słyszymy, że to czas próby. Ale jak go rozumieć? I drugie pytanie: Jak czas próby przeżywa moje serce? I właśnie na te dwie kwestie Autor położył akcent w swoich rozważaniach.Próbę można kojarzyć z czasem zmagania się z pokusą, z zastawioną na nas pułapką - zasadzką, z niemającą końca walką duchową, oporem, niechęcią, zderzaniem się z własną bezsilnością, niemocą i bezradnością. Znużeni i niecierpliwieni sytuacją pytamy: kiedy się to wreszcie skończy?Lecz próbę można także odczytać jako czas wyboru, do którego zaprasza Bóg. We własnym sercu mam wybrać to, co dane mi jest przeżywać tu i teraz. Nie to, co na zewnątrz, ale to, co wydarza się we wnętrzu mojego serca, może uczynić mnie szczęśliwym lub nieszczęśliwym, spełnionym lub niespełnionym.
Refleksja nad bardzo prostym, ale przez to właśnie niezwykłym zjawiskiem, jakim jest życie wyrażone w słowach. Czym jest nasze życie, jeśli nie opowiadaniem? Chcąc nie chcąc, opowiadamy nasze życie, najpierw sobie, a następnie innym, bliskim lub nieznanym, przyjaciołom lub przypadkowym towarzyszom podróży. Oczywiście owe opowieści dalekie są od elegancji klasycznych modeli narracyjnych, gdzie wstęp jest na początku, potem następuje intrygujące rozwinięcie i na koniec zaskakujące zakończenie. Czasem to takie pomieszanie z poplątaniem, czasem tylko fragmenty informacji rzucone od niechcenia przy porannej kawie.Brzmienie i tryb wykrzyknikowy poszczególnych tytułów części Słuchaj! Zrozum! Rozważ! Kochaj! - przypominają wyrażenia, po które zwykle sięgamy w emocjach, by przekonać kogoś o naszych racjach. Nierzadko bowiem ulegamy wrażeniu, że inni nas nie słuchają lub w ogóle nas nie rozumieją, a tym samym nie są w stanie rozeznać się w naszej jedynej i niepowtarzalnej sytuacji i w naszych motywacjach, nie akceptują nas i nie kochają tak, jakbyśmy sobie tego życzyli. Warto jednak te przykazania, które chętnie podsuwamy innym do przestrzegania, najpierw zastosować do samych siebie i samemu nauczyć się najpierw dobrze słuchać siebie i innych, następnie dobrze rozumieć i mądrze rozeznawać, by wreszcie po prostu lubić, szanować i kochać.
Jednym z silnych doświadczeń w naszym życiu jest gniew. Uczestniczy w życiu psychicznym, moralnym i duchowym. Kryje w sobie niezwykły potencjał energii. Może wspierać, wzmacniać, ale może także niszczyć. Może mieć pozytywny i negatywny wpływ na całego człowieka: jego życie ludzkie, moralne i duchowe.Autor rozważań, bp Janusz Mastalski, stara się być blisko człowieka, nie tylko jako kompetentny profesor pedagogiki, od wielu lat zaangażowany w akademickiej refleksji nad ludzkim dojrzewaniem i rozwojem, ale bardziej jeszcze jako kapłan, spowiednik, aktywny rekolekcjonista, który swoje kompetencje pedagoga łączy z formacją moralną i duchową człowieka. W niniejszym Zeszycie spotyka się z nami wokół pytania, które pewnie każdy z nas co najmniej kilkakrotnie w życiu zadał: Jak radzić sobie z gniewem?
Chociaż werbalnie zeszyt adresowany jest do osób konsekrowanych, które ślubowały Bogu życie w czystości bezżennej, ubóstwie i posłuszeństwie, w rzeczywistości dotyczy wszystkich, którzy w wodach chrztu zostali zakorzenieni w Jezusie Chrystusie czystym, ubogim i posłusznym, i z Nim złączeni.Ten Zeszyt jest dla wszystkich: w rożnych stanach życia, trwających w klasztorach, w życiu kapłańskim, małżeńskim.Za o. Cantalamessą pytajmy siebie: jakich barw ewangelicznego życia oczekuje ode mnie Duch Święty w moim osobistym powołaniu? Co dla mnie oznacza iść za Jezusem drogą trzech cnót: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa?Biblia w Jezusie czystym, posłusznym i ubogim widzi najpiękniejszego z synów ludzkich. W jaki sposób i jakim szczegółem piękna Jezusa mogę nasycać na żywo tych, z którymi żyję na co dzień?
Temat ważny, z którym powinien zmierzyć się każdy wierzący. Chodzi o przekaz wiary; przekazywanie wiary staje się dzisiaj bowiem wezwaniem coraz pilniejszym.Abp Grzegorz Ryś zaprasza do wspólnego czytania Drugiego Listu św. Pawła Apostoła do Tymoteusza. Słyszy w nim i dostrzega, jak Paweł pomaga pogłębić wiarę swojemu duchowemu dziecku, biskupowi Tymoteuszowi.Autor z pasterską pasją zgłębia Pawłowy list i jak refren dobitnie powtarza, że wiara może być przekazywana jedynie od osoby do osoby. Przypomina słowa Apostoła Narodów, który ze świętym szacunkiem przywołuje rodzinny dom Tymoteusza. Żyły w nim dwie głęboko wierzące kobiety: matka i babka. Nie ma wątpliwości, że to od tych dwóch kobiet odziedziczył wiarę Tymoteusz, późniejszy biskup.
Ja nie będę Cię, drogi Czytelniku, uczyć modlitwy, i chciałbym, żeby to było jasne od początku. Chciałbym, żeby to Jezus uczył nas, mnie i Ciebie, modlitwy. Chcemy się uczyć modlitwy i dlatego tytułem sesji i tej publikacji jest prośba uczniów skierowana do Jezusa: Panie, naucz nas modlić się! (Łk 11, 1) pisze na samym początku swoich rozważań Piotr Szyrszeń SDS.Zapraszamy, aby razem z Autorem wybrać się w niezwykłą podróż, która prowadzi do doświadczenia modlitwy. Jest to droga Ducha Świętego, który udzielił słudze Bożemu ojcu Marii Franciszkowi od Krzyża Jordanowi szczególnego charyzmatu uczenia się modlitwy od Jezusa.
Autor wprowadza w świat duszy psalmisty, podejmuje próbę zrozumienia ludzi, których nie omijały najcięższe doświadczenia życia. Jak je przeżywali? W jaki sposób odnajdowali światło? Jak mocowali się z Bogiem, który niekiedy wydawał się nieobecny, a nawet przeszkadzający? Analiza wybranych psalmów pozwala zrozumieć chociaż w jakimś stopniu nasze dusze i nasze groby.Jak wiadomo, psalmów jest 150 i występują w nich trzej główni bohaterowie: psalmista (podmiot liryczny, bohater), Pan Bóg (chyba nie ma psalmów, w których nie ma Pana Boga) i drugi człowiek. Pomiędzy tymi bohaterami dochodzi czasami do takich spięć w relacjach, że można mówić nawet o konflikcie, o sporze, o pewnego rodzaju dramacie, który dochodzi do takiego punktu, że człowiekowi nieraz wydaje się, że tego nie przetrzyma.Autor próbuje wejść w duszę tych psalmistów, którzy przeżywali trudności w relacji z Panem Bogiem - nie dlatego, żeby mówić, że relacje międzyludzkie nie są ważne, ale dlatego by usłyszeć naprawdę najgłośniejszy krzyk, najbardziej bolesny. Taki krzyk, który wydaje się roztrzaskać człowieka całkowicie.
Narcyzm epidemią młodych ludzi! grzmią na alarm psycholodzy. Selfies znakiem czasu! dorzucają inni badacze. Idealne ciało złotym cielcem dzisiejszej kultury!... Czy rzeczywiście narcyzm jest znakiem czasu, który charakteryzuje współczesność? Czy poprawnie interpretujemy ten znak czasu jako zasadniczą trudność z miłością własną, a tym samym z miłością bliźniego i samego Boga? Czy tym samym nasze odniesienie całej tej rzeczywistości do przykazania miłości jest właściwym odniesieniem? Obecna publikacja jest próbą odpowiedzi na te pytania i ufamy, że okaże się pożyteczne i owocna.
W dobie tak zwanego kultu ciała konieczne jest odnalezienie na nowo jego rzeczywistej wartości. W jaki sposób? Przez ukazanie jego ścisłego związku z tym, co duchowe w człowieku. To, co cielesne, najlepiej wyraża się przez to, co duchowe.Niniejszy zeszyt jest właśnie o tym: jak cielesność brata się z duchowością, jak dialogują ze sobą. Jest o tym, jak piękno ciała wydobywa się z piękna duchowości. Duchowość wychowuje cielesność do tego, co najcenniejsze w ludzkim życiu: do miłości, która jest dawaniem siebie. Nigdy ciało nie jest piękniejsze niż wtedy, gdy staje się naczyniem miłości, gdy służy i daje siebie do końca jak Jezus, najpiękniejszy z synów ludzkich, który wydał swoje ciało w ofierze za nas.
Interesujący i piękny temat: kryzys jako godzina Boga. Już sam tytuł pomaga nam poprawnie interpretować to pojęcie. Gdy mówimy o kryzysie, myślimy często o trudnych sytuacjach. Oczywiście, kryzysy to także te szczególne sytuacje. Najpierw jednak warto uwzględnić etymologiczne znaczenie tego słowa.Kryzys oznacza zasadniczo zdolność człowieka do decyzji, dokonywanie przez niego wyboru. Człowiek żyje, dokonując wyborów to jest jego stała postawa. Nie czeka, aż zdarzą się szczególne sytuacje, ale uczy się, jak najlepiej przeżywać każdy moment swojego życia, stale zadając sobie pytanie: jaka jest w tej chwili najlepsza rzecz, jaką mógłbym zrobić?Jeśli jest to człowiek wierzący, to stawia sobie pytanie: czego Pan pragnie ode mnie w tej chwili? Albo jeszcze lepiej: co Pan mi teraz daje? Albo też to druga strona medalu: o co Pan mnie prosi? Jeżeli ktoś nauczy się żyć stale w tej postawie, z tą uwagą, czujnością, życie się zmienia. Jezus w Ewangelii wzywa nas do czujności. Natomiast osoba czujna to taka, która ciągle pyta: Panie, gdzie jesteś? To jest typowa postawa człowieka wierzącego.
Księga Hioba jest księgą podwójnej nadziei zauważa bp Grzegorz. Hiob darzy nadzieją Boga, ale i Bóg darzy nadzieją Hioba: Jest nadzieja po stronie człowieka; choćby taka, że cierpienie ma sens, nawet jeśli cierpisz niezasłużenie, niesprawiedliwie.Ale jest też nadzieja po stronie Boga, nadzieja na to, że jest na świecie człowiek, który Go kocha łaskawie, kocha Go za darmo. W Księdze Hioba wybrzmiewają nie tylko modlitwy Hioba, w których nadzieja ani przez chwilę nie umiera, ale także pełna nadziei prośba Boga do Hioba: Zaufaj Mi, zaufaj!. I Hiob ufa. Przyjaciele Hioba, niczego nie rozumiejąc z relacji, która łączy Hioba z Bogiem, używają retuszu próbując tłumaczyć mu, dlaczego cierpi. Hiob nie potrzebuje tego pytania dlaczego, nie potrzebuje retuszu, by ufać Bogu.Nadzieja Hioba rodzi się z krystalicznej ufności, a Bogu nie przeszkadza jego trąd i pełne bólu oblicze, aby dostrzec jego krystaliczne serce. Hiob ma świadomość, że już od początku stworzenia jest kochany, że jest żywą osobą naznaczoną szczególną relacją miłości do Stworzyciela (Gianfranco Ravasi). Wyzna swemu Stwórcy, że od początku Jego troska strzegła jego tchnienia (por. Hi 10, 12). Tej nadziei mocno się uchwycił i trzymał; nie oderwało go od niej nawet zwielokrotnione pasmo nieszczęść i opuszczenie przez ludzi.
74. numer Zeszytów Formacji Duchowej zachęca, aby powracać do przesłania Bożego Miłosierdzia, które kryją w sobie stronice Ewangelii. Włoski kameduła o. Innocenzo Gargano zaproponował lectio divina do sześciu wybranych perykop ewangelicznych, które papież Franciszek cytował w bulii Misericordiae vultus.Sześć ikon Oblicza Bożego Miłosierdzia może prowadzić do modlitwy słowem Bożym, nasycać oczy serca i karmić duszę kontemplacją Boga, który nie nuży się w swoim miłowaniu człowieka. Jego Oblicze stało się najbardziej bliskie, widzialne i dotykalne w Jezusie Chrystusie. Jezus, Jego Osoba, to miłosierdzie, które stało się Ciałem powiedział w jednej z konferencji o. Gargano.
Rany są część prawdy o nas samych. Wszyscy nosimy w sobie pęknięcie ślad po grzechu pierworodnym. To pęknięcie czyni naszą naturę kruchą, podatną na nowe zranienia, które są niczym niezagojone ślady sytuacji przecierpianych w przeszłości.Nie zawsze dobrze sobie z nimi radzimy. Nie potrafimy się nimi właściwie zająć. Czasami ukrywamy je, ponieważ przypominają nam o naszej kruchości. Zamiast poddać je leczeniu, ukrywamy je pod śnieżnobiałym bandażem. Jednak rana, która nie jest leczona, zaczyna ropieć.Amedeo Cencini stawia drogowskazy pokazując drogę do uzdrowienia i uczy, jak się na niej rozważnie poruszać. Prowadząc do spotkania z ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusem, który wziął nasze rany na siebie i z ich śladami wstąpił do nieba, abyśmy mogli żyć: Ja przyszedłem po to, aby mieli życie i mieli je w obfitości (por. J 10, 10).
Kto pisze Siedem Listów? Tym prostym pytaniem bp Grzegorz Ryś rozpoczyna serię rozważań poświęconych Listom do Siedmiu Kościołów w Księdze Apokalipsy. Odpowiedź znajdujemy w pierwszych słowach Księgi: Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał Mu Bóg. Zaledwie otwieramy Księgę dowiadujemy się, że On jest najważniejszy i że bez Niego nie przeczytamy dobrze ani jednej stronicy Apokalipsy, bez Niego nie poznamy prawd objawionych. Dotyczy to nie tylko Apokalipsy, ale wszystkich Ksiąg Biblii. Najważniejsze pytanie w Apokalipsie i w całej Biblii jest pytaniem o Jezusa Chrystusa: co Księga mówi o Nim? On, i tylko On, najpełniej objawia Boga.Apokalipsa nie jest moralizowaniem,nie jest poradnikiem do rozstrzygania kłopotów kościelnych ().Owszem, ostateczną odpowiedzią na każdy z naszych problemówjest odpowiedź na pytanie: kim jest Jezus? ()Rozpoznaję, kim On jest, i to jest pierwsza odpowiedź na moje problemy.Rozważania biblijne nad Listami do Siedmiu Kościołów cechuje prostota i żar. Pomagają zbliżyć się na nowo do Jezusa Chrystusa i Jego Kościoła, poznać z bliska Autora i Adresata; poznać i na nowo pokochać. Pomagają poczuć się Kościołem, który kocha swego Pana i dlatego w swoim konkretnym położeniu, jakiekolwiek by ono nie było, tęskni i woła niezmiennie: Przyjdź, Panie Jezu! (por. Ap 22, 20).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
