Każdy z nas wie, jak wygląda jeż. Niestety, coraz rzadziej możemy spotkać to sympatyczne zwierzątko. Pomysł napisania Pana Dreptusińskiego powstał, kiedy wykonywałam ilustracje do Opowiadań Sowy Franciszki Brygidy Laski. Szkicując zwierzęta, zainteresowałam się bliżej jeżykiem. Okazało się, że żył na Ziemi już w czasach dinozaurów i niewiele się od tego czasu zmienił. Pan Dreptusiński to młody jeżyk znaleziony w lesie przez dzieci. Jest ranny, więc zapada decyzja o zabraniu go do domu. Poznaje ludzi i ich zwyczaje. Nieświadomie powoduje zmiany w życiu dorastających bohaterów, pochodzących z różnych środowisk społecznych. Książka porusza nie tylko problem ciągłego zmniejszania się populacji jeży, ale także bezradności wobec bezdomnych psów i kotów. Czasami dobra wola i trochę chęci może wiele zmienić w życiu nieszczęśliwej istoty, zarówno człowieka, jak i zwierzątka. Nie przechodźmy więc w takich przypadkach obojętnie. W książce nie brakuje humoru, ale zdarzają się też sytuacje wzruszające i dramatyczne…

Ich pech, że zawitali tutaj akurat teraz, powinni siedzieć w swoich ciepłych domach, w kapciach, zachciało się egzotyki, Pulitzera, no to mają aż do bólu i. aż do śmierci. Dominikana, ofiary, rebelia, stan wyjątkowy, spalone domy, ludzie uwięzieni na lotniskach, cudzoziemcy zagrożeni. Kolorowe zdjęcia ofiar, listy zabitych, wszystko to sprawiało, że turyści już nie czuli się w mieście, jak ""w oazie spokoju i rajskiego wypoczynku"". Jeszcze nigdy w historii Dominikany ludzie nie byli tak zespoleni jednością i przepełnieni poparciem dla prezydenta. ""Dios Patria Libertad"", sytuacja opanowana, stabilizacja, nigdy więcej przemocy, mordercy Manu Negra ukarani - tłum spijał te wszystkie słowa.

""Płomienie Lucyfera"" nie są tak naprawdę czymś, co nazwać by można typowym fantasy. Owszem, jako fantasy się zdecydowanie zaczynają - świat alternatywny, demony, królowie, łuczniczki i pojedynki na magiczne miecze... na tym jednak podobieństwa się w zasadzie kończą. Postapokaliptyczna (a w zasadzie post-apokaliptyczno-eschatologiczna) wizja świata stawia je gdzieś na pograniczu fantastyki naukowej, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę niezmiernie ciekawie wplecione w całość wątki polityczno-ekonomiczne - stanowi zupełnie nową jakość współczesnej nam literatury, uprawianej z niemałym przecież skutkiem przez grono polskich twórców gatunku [...].Przeczytajcie ""Płomienie Lucyfera"". I umówmy się, że jeżeli przyjdzie mi za lat dwadzieścia napisać recenzję kolejnej książki autora ""Płomieni..."", to pozwolę ją sobie zacząć od słów ""A nie mówiłem...""Michał Gołkowski (fragment recenzji)

Dobiega końca pierwsza dekada drapieżnego polskiego kapitalizmu. W stolicy trwa wyścig szczurów, a w dzielnicach zamieszkanych przez jego uczestników panuje szpan i konsumpcjonizm. On - bezwzględny dorobkiewicz, ona - atrakcyjna i zdeterminowana ścigać lepszy los. Czy uda im się wyszarpnąć od siebie nawzajem odrobinę ludzkich uczuć? Świat biznesu i dużych pieniędzy zazębia się ze światem przybyłych z prowincji pracowników prywatnej szkoły językowej. Stres, seks i śmiech - pociąg do luksusu.

Co zdarzyło się w ogrodzie w Wadowicach, kiedy front już się zbliżał, a pobliską szosą przetaczały się ciężarówki uciekających Niemców Jaki sekret kryje jedna z sióstr, podczas gdy druga ze swojego sekretu właśnie postanowiła się zwierzyć Nowa powieść Katarzyny Banachowskiej-Jaśkiewicz fascynuje i wciąga, zadaje trudne pytania i nie oferuje łatwych odpowiedzi, a jednocześnie bawi i intryguje czytelnika zagadką, która zostaje rozwiązana dopiero w jednym z ostatnich rozdziałów. Niebezpiecznie wciągający to tekst... Wciągający i hipnotyzujący. Zupełnie jakby ogród, którego już nie ma, przyzywał bohaterki, zmuszał, by na podstawie odprysków własnych wspomnień opowiedziały go na nowo, a tym samym zrekonstruowały historie ludzi, które w sobie zamknął i przechował. By zrekonstruowały siebie... Anna Fedorowicz

Kartą przetargową u pracodawców niemieckich są pieniądze. Oni płacą, oni wymagają. Bohaterka będąc niewolnikiem ?na czarno?, bez umowy, jedyne, co mogła zrobić to się uśmiechać, wykonywać polecenia pracodawców, gdyż wystarczył jeden ich kaprys, żeby wylądować bez grosza na ulicy. Gdyby miała taką możliwość, rzuciłaby to wszystko i wróciła do domu. Niestety potrzebowała tej pracy i pieniędzy. Czasem zastanawia się, czy w ogóle nadaje się na opiekunkę osób starszych, ale później myśli: ?a kto w ogóle się do tego nadaje?, cieszmy się, że jest taka luka na niemieckim rynku pracy, że nas chcą?. Tym bardziej że jest spora konkurencja z Rumunii, Litwy i Słowacji. Bariera językowa utrudniała jej pracę, nie rozumiała, czego od niej chcą, co ma robić, co podać. Zgadywała ? przeważnie błędnie. Pocieszała się tym, że nie jest pierwszą i nie ostatnią opiekunką, która musi przez to przejść. Płakała po nocach, tęskniła za rodziną. Jednak wytrzymała. W opiece nad starszymi osobami w Niemczech pracuje już około 14 lat i cieszyłaby się, gdyby ta książka dotarła do opiekunek, które przeżywały te same wewnętrzne rozterki co ona. Jednocześnie podpowiada nowicjuszkom, jak uniknąć błędów, zachęcając do skorzystania z oferty nowych miejsc pracy bezpośrednio u niemieckich pracodawców oraz sprawdzonych pośredników.

Czysto materialistyczny światopogląd, ciągle jednak są zaskakiwani nowymi wyzwaniami. Podobnie jak z bezbożnościa, której mianem określamy tych nienależących do naszej grupy wyznaniowej. Ludziom brakuje obiektywizmu. Religie to wynalazek ludzki ustanowiony, aby zaspokajać różnorodne potrzeby psychologiczne, emocjonalne, to również oręż ucisku, podporządkowania, zastraszania i posłuszeństwa, to zapotrzebowanie na znaczące funkcje społeczne, a w rezultacie zniewolenie ludzkości. Niektórzy ubóstwiają władców, założycieli religii, ludzi zmieniających życie polityczne i religijne. Społeczeństwo to dość specyficzna mieszanka ateistów i żarliwych obrońców religii ze wspólną cechą — silną wiarą w swoje przekonania. Nikt rozumny stanowczo nie stwierdzi: brak u mnie wiary. Stwórca jest obecny we wszystkim, jednak dla większości ludzi ukryty i niezrozumiały, brak nam doświadczenia, by to zrozumieć, choć nieustannie doświadczamy. Wszechobecny, wszechmocny i wszechmiłosierny Bóg to dobroć, miłość emanująca z wolnego człowieka, to zaufanie i powstrzymanie się od osądów, to pomoc i zadowolenie z każdego darowanego czasu, to każdy z nas.  

Katarzyna Rosicka-Jaczyńska - Urodzona w ciepły majowy poranek, zaczęła oddychać dopiero po silnym klapsie w tyłeczek… Szkoła nie zostawiła właściwie żadnych wspomnień, za którymi by tęskniła… W liceum chłopcy odkryli jej urodę, a ona w sobie zdolności przywódcze i nieumiejętność podporządkowania się zakazom, rozkazom, nakazom, autorytetom… Na Warszawskim Uniwersytecie, pośród zgiełku akademiku, dyskotek, kawiarnianych spotkań wolna od szkolnych ograniczeń wreszcie pokochała naukę, na którą rzuciła się jak wygłodniałe zwierzę… Wegetarianka z wyboru, nie pijąca, nie paląca, była w gronie studenckiej braci duszą towarzystwa… Leszek, magister prawa, został jej mężem i ojcem trójki dzieci… Po pięciu latach niańczenia maluchów w cieple domowego ogniska, rzuciła się w wir pracy… Została bizneswomen… Kiedy jej firma Ars-media odnosiła spektakularne sukcesy gwałtownie zachorowała… Po trzech latach dostała diagnozę… choruje na SLA – śmiertelną, nieuleczalną chorobę… I tutaj powinna się kończyć historia jej życia…, a ona właśnie teraz dopiero się zaczyna… „Zamknęłam oczy i w marzeniach i realnym świecie. – Boże - wyszeptałam – jeżeli kiedykolwiek będziesz chciał mnie uzdrowić, obiecuję, że docenię najmniejszy okruszek podarowanego mi życia.” – doceniać każdą chwilę życia, bo jutra może nie być – to chyba najważniejsze przesłanie „Ołówka” . Fragment Książki Ołówek Wstęp pierwszy - do ludzi Dzisiaj całuje mnie tylko osiemdziesięciodwuletnia ciocia. Jeszcze sześć lat temu całowałam się jak szalona z nowym facetem w moim życiu. Miałam czterdzieści lat, wyglądałam na trzydzieści, czułam się na dwadzieścia parę. Nie byłam piękna, ale znałam siłę swojej kobiecości i bezwzględnie ją wykorzystywałam. Czułam się przede wszystkim kobietą, później właścicielką znanej agencji modelek, na samym końcu matką trójki dzieci. Byłam samodzielna, niezależna, podziwiana. Miałam duże mieszkanie, gosposię zajmującą się dziećmi i domem, dobry samochód, pomarszczonego psa i wakacje za granicą. Dzieci chodziły do prywatnej szkoły, na basen i zajęcia tenisa, uczyły się dwóch języków. Rok wcześniej pozbyłam się z domu faceta bezskutecznie próbującego zastąpić dzieciom ojca, a mnie męża, od którego uwolniłam się z kolei parę lat wcześniej. Od trzech lat byłam szaleńczo zakochana, z wzajemnością, w jednym ze stu najbogatszych Polaków. Oczywiście był żonaty, tajemniczy i niespotykanie inteligentny. Nie wiem, czy bardziej kochałam jego ciało czy mózg, wiem, że nigdy nie byłam bardziej szczęśliwa i równocześnie obolała. Właściwie nie wiem, o czym chcę pisać, czuję tylko, że jeżeli nie wyrzucę z siebie emocji, rozsadzą mi głowę i serce. Czasem myślę, że z perspektywy wózka inwalidzkiego stać mnie jedynie na napisanie nudnego kazania umoralniającego zdrowych ludzi. Czasami czuje, że mogę przekazać swoje najbardziej osobiste przeżycia, doświadczenia i myśli, tworząc mądrą i wrażliwą książkę. Kiedyś łysy profesor filologii klasycznej, wymownie wskazując na siebie i stukając palcem w mój indeks, powiedział, że moimi włosami mogłabym obdzielić kilku łysych. Może napiszę tandetną telenowelę, bo tak jak moimi włosami nadal mogę obdzielić łysych, tak moim losem mogę obdarzyć paru nudziarzy. Jeżeli wytrwam i napiszę historię mojego życia, to będzie tak samo nierówna jak ja, pogmatwana jak moje myśli, porwana jak moje wspomnienia, ale na pewno prawdziwa. Paulo Coelho napisał w „Alchemiku", że każdy w życiu musi odnaleźć swoją legendę i za nią podążać. Podobno dziecko bardzo dokładnie wie, jakie jest jego przeznaczenie, zna własną legendę, dopiero oczekiwania rodziców, wyobrażenia dziadków, uwagi nauczycieli czy kolegów zaciemniają obraz. Wbrew własnym przeczuciom, wychowaniu, wygłaszanym poglądom, wbrew wszystkiemu, co miałam i kochałam, pewnego dnia porzuciłam drogę mojego przeznaczenia. Porzuciłam wszystko, w co wierzyłam, dla coraz większych emocji i coraz silniejszych doznań. Pracowałam nie po to, żeby zarabiać na utrzymanie domu, ale żeby czuć adrenalinę kolejnych wyzwań. Jechałam samochodem, nawet odwożąc dzieci do szkoły, nie po to, żeby dojechać, ale żeby jechać. Kochałam tym mocniej, im więcej było bólu, niepewności i nienormalności. Jeżeli przez chwilę było spokojnie, robiłam wszystko, żeby życie nabrało przyspieszenia. Moi pracownicy, znajomi, a przede wszystkim faceci mówili, że nie mogą za mną nadążyć. Byłam nieprzewidywalna dla innych i dla siebie. Moja ciocia, ta sama, która dziś jako jedyna mnie całuje, z niezadowoleniem powtarzała: „Z tego nie będzie nic dobrego". No... i wykrakała. Dzisiaj tkwię w bezczasie, bezruchu i bezrobociu. Jestem nieuleczalnie chora. Stopniowo traciłam pracę, pieniądze, urodę, przyjaciół, wreszcie dzieci, aż zaskoczona i przerażona chorobą zamknęłam się w swoim własnym świecie. Zmęczona obojętnością najbliższych przestałam prosić, żeby mnie dostrzegali, a oni zaczęli mnie traktować jak mebel, ciężką szafę, której nie da się przesunąć. I tak oto utknęłam w wózku inwalidzkim na środku dywanu w moim pokoju. Dostaję jeść, jestem myta, czesana i... to wszystko. Przekonuję siebie, że nie powinnam narzekać, bo inni mają gorzej. Zawsze może być jeszcze gorzej, tylko... gdzie jest koniec tego gorzej...? Chciałabym wykrzyczeć wszystkim „chorym", żeby nigdy się nie poddawali, nie pozwalali się poniżać i nie dawali sobie wmówić, że są nic niewarci. Najgorsze w chorobie jest przeświadczenie, że już niewiele można zrobić, że nie wypada niczego od życia oczekiwać, że jest się osobą gorszą, niewartą miłości i uwagi. Nie pozwalajmy na odbieranie nam godności istoty żywej, czującej i myślącej. Wszystkim „zdrowym" chciałabym przypomnieć, żeby doceniali i byli prawdziwie wdzięczni za każdy krok, gest, oddech, bo jutro może wyglądać zupełnie inaczej. Życie jest cudem zawsze. Jeżeli przestanę myśleć, że mam prawo po prostu żyć i cieszyć się życiem, jeżeli pozwolę zamknąć się w domu, przykuć do wózka - symbolu mojej niemocy, już nigdy nie zobaczę słońca i rozgwieżdżonego nocą nieba. A ja chcę jeszcze poczuć zapach egzotycznego morza, wiatr od Himalajów, smak innego jedzenia. Jeśli nadal mam życie, chcę żyć! Wstęp drugi - do Boga Jestem na pustyni. Ty siedziałeś tam czterdzieści dni, żeby usłyszeć Boga. Mnie się wydaje, że przebywam na tym pustkowiu nieskończenie długo. Wiem, że dla Ciebie czas nie ma znaczenia, ale dla mnie ma. Mijają lata, a ja jestem coraz bardziej zagrzebana w piasku. Wołam Cię i odpowiada mi cisza. Jestem tak bardzo zmęczona, czuję się tak szaleńczo samotna, tak niezwykle opuszczona. Utknęłam na samym środku pustyni i obojętnie, w którą stronę pójdę, mam jednakowo daleko. Szłam drogą próśb, zalewałam się łzami, modliłam żarliwie, modliłam bezmyślnie wyuczonymi zdaniami, próbowałam spokojnie przedstawić swoje argumenty, krzyczałam, może nawet bluźniłam, na pewno próbowałam Cię szantażować. Myślę, że nie traktujesz mnie poważnie, że moje sposoby na to, żebyś mnie wreszcie usłyszał, odbierasz jak sztuczki małego dziecka, które chce od ojca wyłudzić zabawkę. Przecież mówisz, że mnie kochasz, że jeżeli będę prosiła, to dasz, że jeżeli będę pukała, to otworzysz. Od tak dawna dobijam się, a Ty nawet nie zapaliłeś światła przed domem, żeby było mi raźniej. Stoję tam jeszcze, mając nadzieję, że mnie usłyszysz. Każesz mieć wiarę, choć wiem, że możesz działać niezależnie od wielkości mojej wiary. Nie byłbyś Bogiem, gdybyś był od czegokolwiek uzależniony. Po co te gierki, po co ta cała cholerna nadzieja, która sprawia, że kolejny raz Ci ufam i oczekuję Twojej obecności? Przyprowadziłeś mnie do siebie swoimi boskimi metodami, szłam jak po sznurku prosto w Twoje ramiona. Co takiego zrobiłam, że mnie zostawiłeś zupełnie simą? Dlaczego Cię nie słyszę, nie widzę, nie czuję? Przecież się staram, musisz to widzieć. Próbuję odgadnąć, czego oczekujesz ode mnie, ale wiesz sam, że nie jest łatwo odgadnąć boskie zamiary. Każdy psycholog mówi, że najważniejsza jest rozmowa między rodzicami a dziećmi, wtedy można rozwiązać każdy problem. Dlaczego nie chcesz ze mną porozmawiać?! Chociaż mnie wysłuchaj! Jeśli nadal dajesz mi życie, daj żyć!

Pokochaj swoje ciało To kolejna oczekiwana książka Autorki, która tym razem skupia się na problemie odchudzania. Z książki dowiemy się, że paradoksalnie, aby schudnąć, trzeba jeść! Warunkiem jest jednak odpowiedni dobór składników, regularność posiłków oraz ich rozkład w ciągu dnia. Duże znaczenie ma też praca z ciałem i emocjami. W zależności od rodzaju pojawiających się objawów można określić dominujący rodzaj dolegliwości i ustalić optymalną dietę. Zawarta w książce ankieta pozwoli stwierdzić jaki występuje typ nadwagi i jakie składniki diety będą najbardziej odpowiednie. I tym razem możemy skorzystać z przepisów kulinarnych, które wprowadzają ducha do każdego domowego ogniska. Bo gotująca się zupa i zapach suszonych grzybów – to jest kuchnia. Autorka przepisy sprawdzała wielokrotnie i zachęca, by do nich wracać. Do książki dołączony jest kolorowy plakat z podziałem produktów spożywczych według Pięciu Przemian. „Książka ta pokaże ci, że można jeść i chudnąć. Proces chudnięcia może być wolny. Zapewniam jednak, że to się opłaca, gdyż wolne chudnięcie jest chudnięciem trwałym. Wzrastająca witalność i chęć do życia jest efektem diety według Pięciu Przemian. Już po kilku dniach jej stosowania poczujesz się lepiej. Cała gama przypraw używanych w tej kuchni nie tylko poprawi strawność posiłków, ale również doda smaku i aromatu. Potrawy przygotowane zgodnie z zasadą Pięciu Przemian są naprawdę zdrowe i pyszne. Delektuj się, smakuj i chudnij!” Odchudzanie według pięciu przemian, fragment DIETETYKA TRADYCYJNEJ MEDYCYNY CHIŃSKIEJ Tradycyjna medycyna chińska (TMC) traktuje człowieka jako integralną część przyrody, mikrokosmos, którego odzwierciedlenie znajdziemy w naturze. „Jak na górze, tak na dole" mówi stara zasada hermetyzmu. Odejście współczesnego człowieka od natury skutkuje chorobami tzw. cywilizacyjnymi. Dlaczego cywilizacyjnymi? Dlatego, że choroby takie jak: alergie, otyłość, choroby układu krążenia - wszystkie one występują z wyraźnym nasileniem w świecie cywilizowanym, w świecie, w którym olbrzymi postęp poczyniła medycyna i dietetyka. Skoro mając dostęp do owoców południowych, jogurtów, różnego rodzaju suplementów witamino-wo-mineralnych, które mają zapewnić zdrowie, wcale nie jesteśmy zdrowsi, znaczy to, że droga, którą podążamy, jest błędna. TMC widzi człowieka jako integralne połączenie psychiki i ciała. Do najważniejszych metod leczniczych należą: Dieta Akupunktura Ziołolecznictwo Masaż Ćwiczenia ruchowo-energetyzujące (Qi kung, Tai Qi) Z wymienionych metod najłatwiejsza do wprowadzenia i zastosowania jest dieta. W zasadzie każdy powinien posiadać informacje na temat tego, jakie pożywienie jest zdrowe, sprzyja dobremu samopoczuciu, utrzymaniu prawidłowej masy ciała i długowieczności. Zadziwiające jest, ile pieniędzy potrafią niektórzy wydawać na różnego rodzaju suplementy i preparaty dietetyczne, całkowicie zaniedbując odżywianie. Jakkolwiek nowocześni byśmy byli, natura do jedzenia przeznaczyła produkty żywnościowe, a nie suplementy i wspomaga-cze. To dieta jest absolutną podstawą, jeżeli chodzi o leczenie przewlekłych chorób. Jedzenie to podstawa, baza zdrowia, samopoczucia i wiary w siebie. Tradycyjna medycyna chińska posługuje się kompleksowym systemem odżywiania, który ma wspierać harmonijne funkcjonowanie organizmu. Największa różnica między nowoczesną dietetyką a dietetyką tradycyjnej medycyny chińskiej polega na tym, że ta druga widzi w pożywieniu energię, natomiast dietetyka nowoczesna opiera się na dokładnym wyliczaniu wszystkich związków chemicznych, które wchodzą w skład produktu. Wyliczamy liczbę kalorii, witamin i mikroelementów, nie zastanawiając się nad tym, co dany produkt niesie sobą jako całość. Czy koktajl białkowy, nawet jeżeli zawiera wszystkie niezbędne aminokwasy, może zastąpić posiłek? Czy jest w nim energia? Jak się po takim posiłku czujemy? Z moich doświadczeń w pracy dietetyka wynika, że osoby odchudzające się na różnych preparatach nie bardzo akceptują ich smak i zapach, i nie bardzo mają ochotę je jeść. Jednak silne pragnienie osiągnięcia wymarzonej sylwetki powoduje, że stosują diety czy produkty, które teoretycznie gwarantują szybką utratę wagi (praktycznie różnie z tym bywa). Organizm doprowadzany jest do skraju wyczerpania, a i tak po okresie odchudzania domaga się energii. Ten brak energii oczywiście sygnalizuje głodem, który bardzo ciężko jest opanować. Poszczególne artykuły spożywcze (jabłko, orzech, kasza, marchewka) w swojej istocie są różnorodnymi formami energii. Mogą więc wywoływać w organizmie określone skutki. Dany produkt, po spożyciu, może powodować ruch energii w górę, w dół, na zewnątrz lub do środka. Jeżeli zjesz kaszę, czujesz się pełny, energia rozprzestrzenia się po całym ciele. Podobnie, kiedy delektujesz się zupą z dyni albo duszoną marchewką. Zobacz, co dzieje się po zjedzeniu korniszona, kapusty kiszonej czy cytryny. Energia kurczy się. Następuje ścisk. W jeszcze inny sposób organizm zareaguje na ostro przyprawione danie. Pojawią się pieczenie w przełyku, gorąco. Energia idzie do góry. Poszczególne pokarmy mogą wywoływać również takie stany jak suchość czy gromadzenie płynów. Przyjrzyj się skórze namiętnych smakoszy kawy, którzy potrafią jej wypić po 10 filiżanek dziennie lub skórze palaczy -jest sucha i pomarszczona.

O kotach opowieści puszyste - to nie jest powieść, to nie jest również zbiór opowiadań czy esejów ani tomik wierszy. Książka ta jest wszystkim po trochu, a opowiada - w tonie na ogół żartobliwym - o prywatnych kotach autorki, o innych kotach, znanych jej osobiście lub z widzenia oraz o kotach jako takich. Maluchy Różne rodzaje kotów Dżafar i Dżinn Przyjaciel potrzebny od zaraz Koci tercet W co się bawić?

Poradnik zawiera wiele praktycznych uwag, jak najłatwiej opanować podstawowy warsztat zadań zawodowych oraz słownictwo przy opiece nad starszymi ludźmi, będąc za granicą. Wszystkim, których los rzucił "za chlebem" do kraju niemieckojęzycznego, którzy podjęli trud walki o swój byt i chcieliby wyjść na prostą, niezbędnik ten Autorka poświęca. W nadziei, że uchroni niejednego przyszłego opiekuna przed skutkami wyjazdu bez właściwego przygotowania.

Artystka, pełna pasji podróżniczka, działaczka na rzecz zwierząt. Wieloletnia weganka, walcząca o prawa zwierząt -wprowadza nas w świat bez przemocy. Stawia wiele niewygodnych pytań, jednocześnie nie pozostawiając nas bez odpowiedzi. Napisana z czarnym humorem książka Joanny może być dla niektórych kontrowersyjna, ale na pewno nie nudna. Znajdziecie tu wiele ciekawych, a czasami mrożących krew w żyłach opowiadań. Fragment Książki Rozdział III ABSURDY Z ŻYCIA WZIĘTE „Jem mięso, ale nie jem zwierząt". Czy można sobie wyobrazić, że ktoś plecie takie bzdury? Tak odpowiedziała pewna pani w ulicznej sondzie, przeprowadzonej przez wegetarian. „Czy zwierzęta odczuwają ból?" - naprawdę nie żartowała, pytając o to. „Jem mięso, ale nie zwierzęta". Dla niej, jak i dla większości ludzi szynka to nie mięso. Podam prosty przykład. Jesteście na wakacjach w górach. Jest piękna pogoda. Jesteście na łące pełnej kwiatów. Wasze dzieci biegają szczęśliwe, zachwycając się urokami życia, wielkimi drzewami, różnobarwnymi kwiatami, łaciatą krową, owieczką. Czy myślicie, że chociaż przez chwilę przyszłoby na myśl dzieciom, że mogłyby zabić te zwierzęta i zjeść? Wyobrażacie sobie, że te dzieci są szczęśliwe, ale zarazem głodne. Podchodzą do rodziców, którzy zabrali je na ten wspaniały piknik i proszą o bułeczkę z kotletem. Dla nich ten kotlet jest mięsem - nie kawałkiem zabitego zwierzęcia. Więc nie uśmiechajmy się, kiedy następnym razem ktoś powie: „Jestem wegetarianinem, gdyż nie jem zwierząt" i będzie to osoba zajadająca się stekiem czy kurczakiem. Mięso to nie zwierzę.

Po przeżyciach, które zgotował Annie warszawski gang (opisanych we wcześniejszej powieści Autorki pt. Niebezpieczne powiązanie), podejmuje ona decyzję o wyjeździe za granicę. Pragnie o wszystkim zapomnieć.Po przyjeździe i wynajęciu mieszkania w jednym z nadmorskich kurortów zaczyna pracować w pewnym nocnym klubie, a dzięki sztuce przetrwania, której nauczyła się będąc w gangu, potrafi wybrnąć z każdej sytuacji. Tymczasem jej koleżanki w tajemnicy przed swoimi mężami zatrudniają się do sezonowej pracy i wyjeżdżają z Polski. Anna niespodziewanie musi im pomóc wybrnąć z bardzo niebezpiecznej sytuacji.Dodatkowo dostaje ultimatum od nowego adoratora, co wywraca jej świat do góry nogami - wie, że zgadzając się podejmuje większe ryzyko niż to, które musiała podjąć w Warszawie.Jeden nierozważny krok i może zniknąć wszystkim z oczu raz na zawsze.

Przez całe swoje życie starała się być sobą, nikogo nie naśladowała, nie była marną kopią innej osoby. Każdy gest, każde słowo było wpisane w jej życie. Życie pełne wewnętrznego niepokoju, lęku i skrytych marzeń. Wiedziała jednak, że wszystko co robi, zależy od niej. To ona nakreślała kontury swoich dni, to ona wytyczała granicę przyzwoitości. Poprzez swoją szczerość i bezpośredniość nie zjednywała sobie ludzi. Bulwersowała. Była to jednak jej naturalna cecha, którą wypisaną miała na twarzy. Jej wyraz zdradzał myśli, które kłębiły się w umyśle, szukając poprzez literaturę swego ujścia. Ich kształt był widoczny w kolejnych dniach jej życia. I choć słońce dogasało, ona czuła nadal jego promienie. I choć deszcz przestawał padać, ona nadal czuła jego delikatność. I choć akt miłości się kończył, ona nadal czuła pożądanie. Była PRAWDZIWA.

Co powiecie na przejażdżkę po świecie materializmu do bólu? Po fikcyjnym mieście Białystok i jego przedmieściach, gdzie wszystko toczy się po swojemu, dopóki pewien człowiek nie znajdzie w sobie na tyle desperacji, żeby powiedzieć NIE czemuś ekstremalnie przeciwnemu do materializmu. Jeśli się tam udacie, zobaczycie, że wspomniane dwie siły rządzące tym światem paradoksalnie mogą mieć taki sam wpływ na oddalanie się ludzi od rdzenia życia, od swojego człowieczeństwa. Tutaj symbolizm i przenośnia przenikają się z dosłownością. Tutaj zmysły traci się łatwiej, bo psychika narażona jest na większe przegięcia. A wszystko zmierza do odpowiedzi (albo jej braku) na pytanie: Jak nie paść ofiarą nowoczesnej śmierci na dzikim zachodzie?

Gdzieś daleko w baśniowej krainie żył Bazylian, 12-letni chłopiec wychowujący się bez rodziców. Mimo ciężkiego życia Bazylian był pogodnym chłopcem i łatwo się nie poddawał. Czasami jednak popadał w stan melancholijny i właśnie wtedy zastanawiał się, co w swoim życiu zmienić... Jego marzeniem było dokonanie czegoś wielkiego. Wszystko się zmieniło, gdy pewnego dnia w królestwie pojawił się smok... Weronika Malengowska urodziła się 10.06.1992 r. w Gnieźnie. Absolwentka Liceum Profilowanego Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 4 im. Jana Kilińskiego w Gnieźnie. Jej pierwszym utworem było opowiadanie o piesku Reksiu, które napisała w wieku 9 lat. Pierwszym poważnym utworem była książka pt. O chłopcu, który uratował świat, którą napisała w wieku 18 lat. W 2012 r. postanowiła ją wydać.

Ludzie dość często zadawali nam pytanie, dlaczego właśnie Mongolia: fatalne drogi, bagna, rzeki, piach, podjazdy, upał i nocny chłód. Czasem za mało mamy odwagi na taką decyzję, bo uważamy, że jest za późno, bo obowiązki, kredyty, praca. Ale to wspólny cel zmaterializował rzecz, w którą wielu nie wierzyło, a która pozwoliła wniknąć w głąb i odnaleźć siłę na dokonywanie niezwykłych rzeczy. Mongolia to kraj, w którym każdy odkrywa samego siebie. Dawaliśmy rowerom ostro popalić, a co za tym idzie i sobie. Pokonaliśmy trasę dłuższą niż planowaliśmy. Ale warto było. Bo tak naprawdę tylko ty możesz powiedzieć ?jadę dalej?.

Iza obserwuje naturę przez okno i zachwyca ją wszystko, bo kocha życie i ludzi. [...] Patrzy na świat innymi już oczami niż przed laty, doświadczyła bowiem wiele i teraz nie tylko piękno ją mobilizuje do działania, ale również smutek lub żal, którego doznaje jak każdy. Czasami płacze dusza, choć łzy nie płyną - Iza szuka spokoju, a ja naciskając literki jedna po drugiej, uwieczniam ją. I tak zdanie po zdaniu zapełniam kartki jej smutkiem, od którego uciec nie mogła. Pamiętnik - książka wydarzeń - notowanie dni i dat ważnych i mniej ważnych, które może jeszcze zdąży przeczytać kiedyś i da potomnym, aby podzielić się czasem straconym, który nie zapisał się niczym ciekawym w jej życiu. Może niezupełnie straconym, bo zwiedzanie dzieł Boga na ziemi zalicza do wspaniałych i mądrych chwil.

To rodzaj pamiętnika, w którym autorka opisuje swoje wspomnienia i refleksje związane z psychozą maniakalno-depresyjną. Świadoma swojej choroby przekonuje o tym, jak ważne jest leczenie farmakologiczne oraz wsparcie najbliższych. Stara się pokazać, jak różne sytuacje oraz postawy i zachowania innych osób wpływały na jej stan i co pomogło jej odzyskać równowagę.

Istnieją zjawiska, z którymi logika nie może sobie poradzić i trzeba je tłumaczyć jako dziwne, niezrozumiałe wydarzenia. Nasze zmysły, które czasem trafiają do świadomości, mogą odbierać coś, czego nie ma. I odwrotnie - nie dostrzegamy rzeczy oczywistych, uznając je za złudzenie. Opisane historie są prawdziwe - wydarzyły się w rzeczywistości. Bohaterowie mają ścisły umysł i kierują się chłodną analizą, która powinna wszystko tłumaczyć. Jednak nie potrafią logicznie zaistniałych zdarzeń wyjaśnić.