Czy Nathanael jest szalony, czy rzeczywiście widział, jak Coppelius używa ludzkich oczu, by stworzyć nową istotę? Czy to sen, czy atrakcyjna młoda dama na balu to po prostu ekspres do kawy? Czy wewnętrzny zamęt Boba powoduje, że traci rozum lub wszystko, swoją tożsamość, czy zniknął? Wątpliwość, iluzja, szaleństwo? Wszystkie są bliskie granicy znanego racjonalnego świata, w cudownej niepewności.
Rok 1870, klęska - Prusacy wchodzą do Rouen. Dwie pary - dwie zakonnice, demokrata i kobieta lekkich obyczajów mają zamiar opuścić miasto. Zabawna ekipa! Na początku odrzucona, Boule de Suif, ładna dziewczyna z lekką moralnością, zyska dzięki swemu dobremu sercu szacunek burżuazji. Ale czy będzie się opierała osobistemu interesowi i odrażającemu szantażowi złośliwego Prusaka? W tej słynnej noweli, Guy de Maupassant obnaża najgorsze zachowania, tj. wściekłość i bezczelność, fałszywą przyzwoitość, egoizm i okrucieństwo.
Tout pres d'une petite ville, les Tuvache et les Vallin, paysans tranquilles et pauvres, vivent côte a côte dans la plus grande harmonie, confondant meme, a l'occasion, leurs enfants. Mais quand Mme d'Hubieres, qui s'est prise d'affection pour les deux cadets, propose d'en "prendre" un pour l'élever dans l'opulence, rien ne va plus et l'amitié entre les deux ménages vacille.
Powieść ma formę złożonego z 49 rozdziałów dziennika pisanego przez skazanego na śmierć w ciągu ostatniego dnia jego życia, w którym opisuje swój proces i niektóre epizody ze swojego życia. Czytelnik nie zna ani nazwiska skazańca, ani powodów, dla których został skazany (pada jedynie ogólnikowe stwierdzenie ja, który przelałem krew). Skazany opisuje swoje uczucia, lęk przed śmiercią, przeświadczenie o możliwości ułaskawienia, strach i obrzydzenie na widok zakuwanych w kajdany galerników, kontynuuje opis wydarzeń aż do momentu, gdy zostaje przewieziony do ratusza w celu zweryfikowania tożsamości i oddania w ręce kata. Dziennik urywa się słowami Muszą mnie ułaskawić!. Ostateczny los narratora nie jest znany czytelnikowi, chociaż prawie na pewno został on zgilotynowany.
Olivier Bécaille nie żyje? W każdym razie jest to diagnoza - ??tak stierdza lekarz, wezwany przez żonę. Ale nieszczęśnik ma tylko wygląd trupa: więźnia swojego bezwładnego ciała, nadal postrzega świat wokół siebie. A jeśli ludzie oszukani jego odrętwieniem, pochowają go żywcem?
Zbiorek zawiera również nowele Nantas, Powódź oraz Les coquillages de monsieur Chabre.
Jeannot i Colin są nierozłączni. Jednakże, gdy Jeannot dowiaduje się, że jego ojciec dokonał fortuny i że musi jechać do Paryża, opuszcza swojego przyjaciela bez najmniejszego żalu. Smutek przytłacza dobrego Colina, który pozostał w kraju. Czy przyjaźń będzie w stanie pokonać społeczne uprzedzenia? Oto jedenaście zapadających w pamięć opowieści, w których krzyżują się losy zakochanej księżniczka z jednookim, syna księcia walczącym ze swoim sumieniem ...
Między Wschodem a Zachodem, Wolter żartobliwie opowiada o absurdach i szczęściu świata.
Ismael Saidi to muzułmanin drugiego pokolenia. Dziś autor i reżyser, postanowił opowiedzieć, bez tabu i z dużą dozą humoru, swoje życie małego marokańskiego chłopca. Z prawdziwą otwartością na społeczność muzułmańską, odą do radości i humorem, Ishmael mówi z niewiarygodną werwą o tym, jakie było jego życie, o odkryciach różnic i podobieństw z innymi.
Ta książka jest podręcznikiem, który poza humorem walczy z islamofobią, odrzuceniem i wskazuje społeczność, która nie chce się komunikować i poza kręgiem rodzinnym. Bardzo interesująca pozycja do analizy w klasie.
Dr Jakub Mortimer z Grimpen w hrabstwie Devon przybywa na Baker Street przedstawiając Sherlockowi Holmesowi i Watsonowi wstrząsającą legendę o Psie Baskervilleów zanotowaną w manuskrypcie datowanym na rok 1742 r. Legenda głosi, że sto lat wcześniej czyli w roku 1642 Hugo Baskerville, znany z pijaństwa i rozpusty, porwał cnotliwą córkę swego sąsiada i na cześć jej nastawał. Panna zbiegła z zamkniętej komnaty przez okno, zaś nikczemnik psy gończe spuściwszy ze smyczy ścigał ją jak zwierzę na łowach. Towarzysze pijatyki jadący za nim twierdzili zgodnie, iż widzieli jak po odnalezieniu dzieweczki, padłej z wycieńczenia, Hugona zagryzł pies straszliwy. I od tej pory klątwa na ród jego spadła.
Paryż z końca XIX wieku. Utwór opowiada o zdemaskowaniu bezmyślności ludzi, którzy są próżni i poświęcają wszystko dla ambicji. Ludzie ci są przekonani, że najważniejsze są pieniądze i dzięki nim można osiągnąć wszystko.
Książka zawiera dodatek edukacyjny.
Les Eparges "Mówimy, że prowadzimy wojnę i prawdą jest, że to zrobiliśmy. To nie trwało długo. Prawie natychmiast zabrała nas i nie wiedzieliśmy, gdzie. 1 sierpnia 1914 r .: Francja zarządza powszechną mobilizacją. Genevoix, błyskotliwy normalizator, który nie ma jeszcze 24 lat, dołącza do 106. pułku piechoty. W styczniu 1915 r. Wojska starły się o grzbiet Les Éparges. Przez cztery długie miesiące grozy, 106. broni pozycji, za cenę rzezi. Na tym morderczym wzgórzu walki odbywają się w walce wręcz, granatami i ogniem z pocisków. Zanurzony w błocie, krwi, śmierci, piechocie dzień po dniu bierze udział w jednej z najbardziej zabójczych bitew wojny. Literackie arcydzieło i historyczne świadectwo, Les Éparges to ostatnia część zeszytów Genevoixa, wydana po raz pierwszy osobno w latach 1916-1923, a następnie zmontowana w jednym tomie pod tytułem Les of 14.
Utwór ma postać dziennika prowadzonego przez nieznanego z imienia młodego człowieka. Z normalnego i zadowolonego z życia mężczyzny bohater przemienia się w człowieka ogarniętego niebezpieczną obsesją: jest przekonany, że tajemnicza, niewidzialna postać – tytułowy Horla (fr. hors – poza, na zewnątrz; la – tutaj), nawiedza go nocami i odbiera mu energię życiową. Dochodzi do serii dziwnych wydarzeń, które potęgują jego przerażenie: ktoś stale wypija wodę i mleko z karafki, z domu giną drobne przedmioty, w ogrodzie zerwany tajemniczą siłą kwiat zawisa w powietrzu, w pokoju same się przewracają stronice książki... Stopniowo bohater dochodzi do przekonania, iż jego osobowość została całkowicie zdominowana przez ponadnaturalną istotę, która wymusza na nim określone postępowanie. Pasmo swych udręk kojarzy z obecnością brazylijskiego statku przepływającego kiedyś Sekwaną w pobliżu jego siedziby. Wreszcie postanawia zabić Horlę podpalając zamknięty dokładnie dom. Obserwując jednak pożar uzmysławia sobie, że nie mógł w ten sposób zniszczyć istoty niewidzialnej i bezcielesnej, po czym dochodzi do wniosku, iż jedynie poprzez samobójstwo może unicestwić władającego nim ducha.
Wolter, genialny pisarz, filozof i historyk francuski, został pochowany w paryskim Panteonie. Na sarkofagu umieszczono napis: „Pomścił Calasa, Sirvena, La Barre’a i Montbailli’ego.” Jan Calas został niewinnie stracony 9 marca 1762 r. „W parę miesięcy później Wolter przystąpił do akcji. Opublikował zredagowane przez siebie listy i oświadczenia wdowy po Calasie i jej synów. W listach nawoływał swych przyjaciół do czynnego zajęcia się losem Calasów. Największy jednak nacisk kładł na zainteresowanie i poruszenie historią tuluzjańskiego procesu najszerszej opinii publicznej – nie tylko Francji, ale całej Europy. Zależało mu jednocześnie na jak najpełniejszym wykorzystaniu afery Calasa dla prowadzonej przezeń od dawna kampanii przeciwko fanatyzmowi…
Imponująca jest ta próba przedstawienia historycznej genezy nietolerancji religijnej, wszechstronnego, historycznego i socjologicznego zbadania tego zjawiska. Imponuje ogromny wachlarz argumentów przeciwko fanatyzmowi i za tolerancją. Argumenty te obliczone były nie tylko na ‘oświecony rozum’ filozofów, ale miały trafić przede wszystkim do świadomości ludzi zarażonych fanatyzmem religijnym, miały pobudzić ich do samodzielnego myślenia… ‘Traktat o tolerancji’ świadczy o tym, jak znakomitym propagatorem idei Oświecenia i wychowawcą społeczeństwa był Wolter…”
Akcja toczy się w XIX wieku, gdzieś na granicy francusko-hiszpańskiej. Fabuła rozgrywa się wokół antycznego posągu bogini Wenus, który wśród miejscowych ma opinię przynoszącego pecha. Panuje przekonanie, że tych co się zetkną z figurą, spotyka nieszczęście. Jednak właściciel rzeźby, miejscowy karczmarz, wielbiciel i znawca antyku, niewiele sobie robi ze złej opinii panującej na temat posągu. Z dumą prezentuje swój skarb przybyłemu właśnie do gospody sławnemu archeologowi. Nazajutrz ma się odbyć ślub jedynego syna oberżysty, Alphonse'a, z miejscową panną. Przyszły pan młody dla żartu wkłada pierścień na palec Wenus. Następnego dnia umiera w dziwnych okolicznościach.
Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię ... Pierwsza księga Biblii, Genesis jest narratorem założycielskim chrześcijaństwa i judaizmu. Cudowny obraz i poezja, tekst ten jest także świętym tekstem dla wielu cywilizacji. Czytanie tego jest odkrywaniem korzeni mitów, które karmiły naszą kulturę, i uczenia się kwestionowania statusu słów, od Słowa do Wieży Babel.
Oświeceniowa satyryczna powiastka filozoficzna francuskiego filozofa Voltaire’a, po raz pierwszy wydana w 1759 r. Pełen tytuł powiastki brzmi Candide, ou L'Optimisme, traduit de l'Allemand de M. Le Docteur Ralph, avec les additions qu'on a trouvées dans la poche du docteur, lorsqu'il mourut a Minden, l'an de grâce 1759, a w polskim nowym przekładzie Tadeusza Boya-Żeleńskiego[1]: Kandyd, czyli optymizm. Dzieło przełożone z niemieckiego rękopisu doktora Ralfa z przyczynkami znalezionymi w kieszeni tegoż doktora zmarłego w Minden roku Pańskiego 1759. Pierwsze zaś polskie wydanie w przekładzie Jacka Przybylskiego pochodzi jeszcze z czasów I Rzeczypospolitej i ukazało się w 1780 roku[2]. Tytułowy bohater, Kandyd, który na początku powiastki żyje w cieplarnianych warunkach („raju ziemskim”) na zamku w Westfalii i jest karmiony przez swojego preceptora Panglossa leibnizowską filozofią optymizmu, na skutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności zostaje wygnany z tego raju i, tułając się po różnych krajach i kontynentach, przeżywa nieprawdopodobne przygody, które nieustannie wystawiają na szwank jego wiarę w dobroć świata. Na końcu powiastki Voltaire odrzuca twierdzenie Leibniza, jakoby ludzie żyli na „najlepszym z możliwych światów” i ustami Kandyda stawia tezę, że „trzeba uprawiać nasz ogródek”.
Kandyd jest napisany stylem ironicznym i sarkastycznym, cechuje się szybką narracją, pełną fantastycznych wydarzeń i nagłych zwrotów akcji. W warstwie treściowej Kandyd wykazuje cechy tak zwanej „powieści rozwojowej” (Bildungsroman) i powieści łotrzykowskiej, będąc jednocześnie parodią powieści przygodowych i romansów swojej epoki. Akcja Kandyda jest częściowo oparta na faktach historycznych, nawiązując np. do wydarzeń wojny siedmioletniej i trzęsienia ziemi w Lizbonie w 1755 r. W Kandydzie znajduje swoje odzwierciedlenie wiele problemów filozoficznych, na które zarówno w XVIII wieku jak i obecnie próbują znaleźć odpowiedź filozofowie – przede wszystkim problem zła. Przybierając postać alegorii, Kandyd jest satyrą na sposób rozpatrywania tych kwestii filozoficznych przez filozofów jak i samych filozofów (przede wszystkim koncentrując się tu na filozofii leibnizowskiej), ale też inne podmioty społeczeństwa oświeceniowego – kler, teologów, rządy i armie.
Młody i niezwykle przystojny, ale ubogi George Duroy przyjeżdża do Paryża. Miasto aż kipi od przepychu, zepsucia i, przede wszystkim, wielkich pieniędzy. Kiedy odkrywa, że ma do sprzedania bardzo „atrakcyjny towar”, postanawia, że za wszelką cenę, bez żadnych skrupułów, trafi do lepszego świata i zrobi w nim karierę.
Dzięki swojemu urokowi, pewności siebie i umiejętnie sterowanym intrygom wkrótce udaje mu się znaleźć w samym środku paryskiej elity. Droga na eleganckie salony wiedzie przez kobiece serca. Uwodzi wysoko postawione francuskie kobiety, bo zdaje sobie sprawę, że to one, choć kryją się w cieniach swoich mężów, mają faktyczny wpływ na to, co się dzieje w świecie.
George poznaje olśniewająco piękną, inteligentną, wpływową i niezależną Madeleine, która nade wszystko pożąda równości. Kobietą z elit jest także zaniedbywana przez swego męża piękna i swawolna Clotilde. Najbardziej zbliża się jednak do eleganckiej i poważnej madame Rousset, uchodzącej za prawą rękę swego potężnego i wpływowego męża.
Osobisty czar George'a pozwala mu uwodzić i sięgać po władzę, o jakiej marzył. Jednak w mieście, w którym seks jest siłą, a sława prawdziwą obsesją - wszystko ma swoją cenę.
Historia pewnego życia (oryg.fr. Une vie ou L'Humble Vérité) – powieść Guya de Maupassanta z 1883, publikowana w odcinkach w czasopismie Gil Blas.
Jest rok 1819, siedemnastoletnia Janina opuszcza klasztor w Rouen, gdzie wychowywała się podobnie jak inne dziewczynki pochodzące jak ona ze sfery arystokratycznej i wraca do rodzinnego zamku w Peuples. Jest pełna nadziei i marzeń o księciu z bajki, z którym może stworzyć szczęśliwą rodzinę. Tymczasem jej rodzice planują jej ślub z wicehrabią Julianem de Lamare, będącym idealną partią z ekonomicznego punktu widzenia. Po pierwszym spotkaniu z wicehrabią Janina jest zachwycona i pewna szczęśliwej przyszłości. Ślub dochodzi do skutku, jednak już noc poślubna przynosi dla młodej dziewczyny szok: Julian brutalnie wymusza na niej stosunek seksualny, po czym zasypia. Dalsze lata małżeństwa są dla Janiny jednym pasmem rozczarowań: Julian okazuje się być egoistą, skąpcem i domowym tyranem, a w dodatku zdradza żonę ze służącą. Spodziewanego szczęścia nie przynosi bohaterce nawet macierzyństwo, w dodatku młoda kobieta dowiaduje się, że jej matka również była w małżeństwie skrajnie nieszczęśliwa i przez wiele lat zdradzała męża. Janina, widząc brak perspektyw życiowych, skupia się jedynie na miłości macierzyńskiej. Będąc drugi raz w ciąży, dowiaduje się, że jej mąż znalazł sobie stałą kochankę - Gilbertę de Fourville. Gdy jej mąż dowiaduje się o tym fakcie, doprowadza do śmierci obojga w wypadku. Zszokowana Janina wydaje na świat martwą córeczkę.
Rachel, trzydziestoletnia mieszkanka Londynu codziennie o godz. 8:04 wsiada do pociągu i każdego dnia pokonuje tę samą trasę. Codziennie przygląda się też z okna stojącemu przy torach domowi numer 15 i jego szczęśliwym, pięknym lokatorom: zazdrości ślicznej parze. Jeszcze niedawno sama mieszkała w identycznym domu kawałek dalej, sama była szczęśliwa z Tomem, dopóki jej nie porzucił i nie ożenił się z Anną. Jeszcze niedawno jeździła tędy do pracy, bo teraz tylko… udaje przed swą przyjaciółką Cathy, u której pomieszkuje. Z pracy ją wyrzucono za alkoholową awanturę. Rachel mocno utyła, zbrzydła, czuje się niepotrzebna nikomu i bezwartościowa, i gdy pewnego dnia widzi swą piękną sąsiadkę z domu numer 15 w objęciach kogoś obcego, jest nią głęboko rozczarowana i postanawia przyjrzeć się efektownej Megan dokładniej. Wkrótce Megan znika bez śladu.
Miała to być pierwsza powieść Gabriela Garcíi Márqueza. Dzięki swym dziadkom znał od dziecka historię Macondo i dzieje rodziny Buendía, prześladowanej fatum kazirodztwa. Świat, w którym rzeczy nadzwyczajne miały wymiar szarej codzienności, zwyczajność zaś przyjmowana była jak zjawisko nadprzyrodzone; świat bez czasu, gdzie wiele rzeczy nie miało jeszcze nazw, był też jego światem. Potrzebował aż dwudziestu lat, by wreszcie spisać te rodzinne opowieści z całym dobrodziejstwem i przekleństwem odniesień biblijnych, baśniowych, literackich, politycznych; uświadomił nam, że „plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi”.
Akcja powieści rozgrywa się w Barcelonie w drugiej połowie XX wieku, ale w retrospekcjach pojawiają się lata wcześniejsze. Bohaterem jest Daniel Sempere. Towarzyszymy mu od 10 roku życia, kiedy to jego ojciec zaprowadza go na Cmentarz Zapomnianych Książek. Od tego momentu zaczyna się historia Daniela, próbującego odkryć tajemnicę zawiązaną z autorem jednej z zapomnianych książek - Julianem Caraxem.
Daniel, zauroczony powieścią Caraxa Cień wiatru, próbuje odnaleźć inne książki jego autorstwa. Okazuje się jednak, że wszystkie książki zostały spalone. Komuś zależy również na zniszczeniu ostatniego egzemplarza, który znajduje się w posiadaniu nastoletniego chłopaka.
Autor wprowadza do powieści wiele postaci i wątków, które, pozornie luźno ze sobą związane, na końcu prowadzą do rozwiązania zagadki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
