Jest to kronika przygodowa i doświadczenia Luisa Alejandro Velasco, który spędził dziesięć dni na dryfującej tratwie walcząc o przetrwanie po katastrofie statku na Morzu Karaibskim.
Doktor Jekyll był pewien, że jego przypuszczenia muszą być prawdziwe: człowiek nie był jeden, ale dwa w jednym ciele i musiał istnieć jakiś sposób oddzielenia tych dwóch elementów, uwolnienia jego dobrego ja od złego ja. W tym celu pracował i pracował w swoim laboratorium, dopóki nie znalazł rozwiązania: napoju, który musiał go przekształcić.
Doktor Jekyll był pewien, że jego przypuszczenia muszą być prawdziwe: człowiek nie był jeden, ale dwa w jednym ciele i musiał istnieć jakiś sposób oddzielenia tych dwóch elementów, uwolnienia jego dobrego ja od złego ja. W tym celu pracował i pracował w swoim laboratorium, dopóki nie znalazł rozwiązania: napoju, który musiał go przekształcić.
Pełna nazwa utworu to Książeczka zaiste złota i niemniej pożyteczna jak przyjemna o najlepszym ustroju państwa i nieznanej dotąd wyspie Utopii – książka z roku 1516 napisana przez Tomasza Morusa przedstawiająca idealne państwo i system społeczny.
Ustrój Utopii to socjalizm drobnych producentów, rolników i rzemieślników. Rozwój przemysłu uważał za zło. W Utopii wszyscy muszą pracować, ale tylko 6 godzin dziennie, żyć skromnie, mają takie samo jedzenie i ubiór. Cenią moralność przede wszystkim. Za cudzołóstwo karzą śmiercią. Nie znają pieniądza; ludzie są wolni (niewolnikami bywają jedynie jeńcy wojenni); Ustrój jest tu hierarchiczny i demokratyczny – na dole piramidy społecznej jest rodzina, potem 30 rodzin wybiera 1 urzędnika, nad 10 urzędnikami stoi protofilarcha, a na szczycie jest sam książę. Prawa są tu nieliczne i proste. Panuje tolerancja religijna, jest kilka religii, lecz zabroniony jest ateizm. Za fanatyzm religijny grozi wydalenie z wyspy. Kapłanami mogą być też kobiety. Kapłan jest wybierany przez wiernych, nie ma przywilejów i nie obowiązuje go celibat.
Rzecz dzieje się w Hawrze (opisy Normandii i morza!), gdzie skromna drobnomieszczańska rodzina (matka, ojciec i dwaj dorośli już synowie) dostaje nagle wiadomość o spadku po przyjacielu domu, panu Marechal. Jednak cały spadek przypada jednemu z synów, Jeanowi, który jest adwokatem. Cierpienia zazdrości drugiego syna, Pierre'a, lekarza. I powolne, nieubłagane zmierzanie do katastrofy.
Akcja utworu toczy się w roku 1817. Dowiadujemy się, że 10 lat wcześniej, w bitwie pod Pruską Iławą zostaje ranny Hiacynt Chabert, pułkownik armii napoleońskiej. Podczas oczyszczania pola bitwy zostaje uznany za zmarłego i wrzucony do rowu z trupami. Przypadkowo zostaje uratowany przez miejscową kobietę a następnie przetransportowany do Heilsberga celem dalszego leczenia[1][2]. Po względnym odzyskaniu zdrowia postanawia wyruszyć w podróż do Paryża. Po drodze doznaje wszelkich możliwych upokorzeń, zaś jedyną pomoc otrzymuje od równie biednych byłych towarzyszy broni. Dowiedziawszy się o tym, że jego żona, Róża Chapotel, którą poślubił mimo jej wątpliwej reputacji, wyszła ponownie za mąż za hrabiego de Ferraud i spieniężyła większą część domniemanego spadku po mężu, udaje się do adwokata Derville'a z prośbą o pomoc w odzyskaniu noszonych ongiś tytułów, utraconego majątku, a być może także małżonki (z tego ostatniego szybko rezygnuje). Poruszony historią starca Derville zgadza się podjąć sprawę mimo jej fantastycznego wręcz charakteru. Adwokat, zdając sobie sprawę z zawiłości potencjalnego procesu sądowego, postanawia spróbować załatwić sprawę polubownie. Po rozmowach z hrabiną przygotowuje projekt ugody, w której pułkownik zrzeka się swojej tożsamości w zamian za spełnienie jego roszczeń finansowych. Chabert jednak, będąc o krok od jej podpisania pod wpływem sztucznej uprzejmości hrabiny, unosi się honorem i rezygnuje ze wszystkiego, widząc obłudę swojej żony, którą mimo wszystko nadal kocha. Odmawia przyjmowania dalszej pomocy od Derville'a. Po wielu latach adwokat spotyka go ponownie, jako anonimowego mieszkańca przytułku dla bezdomnych, mającego za sobą pobyt w zakładzie dla chorych psychicznie. Doświadczenie to przepełnia go obrzydzeniem wobec paryskiego wielkiego świata i skłania do usunięcia się ze stolicy.
Czy Nathanael jest szalony, czy rzeczywiście widział, jak Coppelius używa ludzkich oczu, by stworzyć nową istotę? Czy to sen, czy atrakcyjna młoda dama na balu to po prostu ekspres do kawy? Czy wewnętrzny zamęt Boba powoduje, że traci rozum lub wszystko, swoją tożsamość, czy zniknął? Wątpliwość, iluzja, szaleństwo? Wszystkie są bliskie granicy znanego racjonalnego świata, w cudownej niepewności.
Rok 1870, klęska - Prusacy wchodzą do Rouen. Dwie pary - dwie zakonnice, demokrata i kobieta lekkich obyczajów mają zamiar opuścić miasto. Zabawna ekipa! Na początku odrzucona, Boule de Suif, ładna dziewczyna z lekką moralnością, zyska dzięki swemu dobremu sercu szacunek burżuazji. Ale czy będzie się opierała osobistemu interesowi i odrażającemu szantażowi złośliwego Prusaka? W tej słynnej noweli, Guy de Maupassant obnaża najgorsze zachowania, tj. wściekłość i bezczelność, fałszywą przyzwoitość, egoizm i okrucieństwo.
Tout pres d'une petite ville, les Tuvache et les Vallin, paysans tranquilles et pauvres, vivent côte a côte dans la plus grande harmonie, confondant meme, a l'occasion, leurs enfants. Mais quand Mme d'Hubieres, qui s'est prise d'affection pour les deux cadets, propose d'en "prendre" un pour l'élever dans l'opulence, rien ne va plus et l'amitié entre les deux ménages vacille.
Powieść ma formę złożonego z 49 rozdziałów dziennika pisanego przez skazanego na śmierć w ciągu ostatniego dnia jego życia, w którym opisuje swój proces i niektóre epizody ze swojego życia. Czytelnik nie zna ani nazwiska skazańca, ani powodów, dla których został skazany (pada jedynie ogólnikowe stwierdzenie ja, który przelałem krew). Skazany opisuje swoje uczucia, lęk przed śmiercią, przeświadczenie o możliwości ułaskawienia, strach i obrzydzenie na widok zakuwanych w kajdany galerników, kontynuuje opis wydarzeń aż do momentu, gdy zostaje przewieziony do ratusza w celu zweryfikowania tożsamości i oddania w ręce kata. Dziennik urywa się słowami Muszą mnie ułaskawić!. Ostateczny los narratora nie jest znany czytelnikowi, chociaż prawie na pewno został on zgilotynowany.
Jeannot i Colin są nierozłączni. Jednakże, gdy Jeannot dowiaduje się, że jego ojciec dokonał fortuny i że musi jechać do Paryża, opuszcza swojego przyjaciela bez najmniejszego żalu. Smutek przytłacza dobrego Colina, który pozostał w kraju. Czy przyjaźń będzie w stanie pokonać społeczne uprzedzenia? Oto jedenaście zapadających w pamięć opowieści, w których krzyżują się losy zakochanej księżniczka z jednookim, syna księcia walczącym ze swoim sumieniem ...
Między Wschodem a Zachodem, Wolter żartobliwie opowiada o absurdach i szczęściu świata.
Ismael Saidi to muzułmanin drugiego pokolenia. Dziś autor i reżyser, postanowił opowiedzieć, bez tabu i z dużą dozą humoru, swoje życie małego marokańskiego chłopca. Z prawdziwą otwartością na społeczność muzułmańską, odą do radości i humorem, Ishmael mówi z niewiarygodną werwą o tym, jakie było jego życie, o odkryciach różnic i podobieństw z innymi.
Ta książka jest podręcznikiem, który poza humorem walczy z islamofobią, odrzuceniem i wskazuje społeczność, która nie chce się komunikować i poza kręgiem rodzinnym. Bardzo interesująca pozycja do analizy w klasie.
Dr Jakub Mortimer z Grimpen w hrabstwie Devon przybywa na Baker Street przedstawiając Sherlockowi Holmesowi i Watsonowi wstrząsającą legendę o Psie Baskervilleów zanotowaną w manuskrypcie datowanym na rok 1742 r. Legenda głosi, że sto lat wcześniej czyli w roku 1642 Hugo Baskerville, znany z pijaństwa i rozpusty, porwał cnotliwą córkę swego sąsiada i na cześć jej nastawał. Panna zbiegła z zamkniętej komnaty przez okno, zaś nikczemnik psy gończe spuściwszy ze smyczy ścigał ją jak zwierzę na łowach. Towarzysze pijatyki jadący za nim twierdzili zgodnie, iż widzieli jak po odnalezieniu dzieweczki, padłej z wycieńczenia, Hugona zagryzł pies straszliwy. I od tej pory klątwa na ród jego spadła.
Paryż z końca XIX wieku. Utwór opowiada o zdemaskowaniu bezmyślności ludzi, którzy są próżni i poświęcają wszystko dla ambicji. Ludzie ci są przekonani, że najważniejsze są pieniądze i dzięki nim można osiągnąć wszystko.
Książka zawiera dodatek edukacyjny.
Les Eparges "Mówimy, że prowadzimy wojnę i prawdą jest, że to zrobiliśmy. To nie trwało długo. Prawie natychmiast zabrała nas i nie wiedzieliśmy, gdzie. 1 sierpnia 1914 r .: Francja zarządza powszechną mobilizacją. Genevoix, błyskotliwy normalizator, który nie ma jeszcze 24 lat, dołącza do 106. pułku piechoty. W styczniu 1915 r. Wojska starły się o grzbiet Les Éparges. Przez cztery długie miesiące grozy, 106. broni pozycji, za cenę rzezi. Na tym morderczym wzgórzu walki odbywają się w walce wręcz, granatami i ogniem z pocisków. Zanurzony w błocie, krwi, śmierci, piechocie dzień po dniu bierze udział w jednej z najbardziej zabójczych bitew wojny. Literackie arcydzieło i historyczne świadectwo, Les Éparges to ostatnia część zeszytów Genevoixa, wydana po raz pierwszy osobno w latach 1916-1923, a następnie zmontowana w jednym tomie pod tytułem Les of 14.
Utwór ma postać dziennika prowadzonego przez nieznanego z imienia młodego człowieka. Z normalnego i zadowolonego z życia mężczyzny bohater przemienia się w człowieka ogarniętego niebezpieczną obsesją: jest przekonany, że tajemnicza, niewidzialna postać – tytułowy Horla (fr. hors – poza, na zewnątrz; la – tutaj), nawiedza go nocami i odbiera mu energię życiową. Dochodzi do serii dziwnych wydarzeń, które potęgują jego przerażenie: ktoś stale wypija wodę i mleko z karafki, z domu giną drobne przedmioty, w ogrodzie zerwany tajemniczą siłą kwiat zawisa w powietrzu, w pokoju same się przewracają stronice książki... Stopniowo bohater dochodzi do przekonania, iż jego osobowość została całkowicie zdominowana przez ponadnaturalną istotę, która wymusza na nim określone postępowanie. Pasmo swych udręk kojarzy z obecnością brazylijskiego statku przepływającego kiedyś Sekwaną w pobliżu jego siedziby. Wreszcie postanawia zabić Horlę podpalając zamknięty dokładnie dom. Obserwując jednak pożar uzmysławia sobie, że nie mógł w ten sposób zniszczyć istoty niewidzialnej i bezcielesnej, po czym dochodzi do wniosku, iż jedynie poprzez samobójstwo może unicestwić władającego nim ducha.
Wolter, genialny pisarz, filozof i historyk francuski, został pochowany w paryskim Panteonie. Na sarkofagu umieszczono napis: „Pomścił Calasa, Sirvena, La Barre’a i Montbailli’ego.” Jan Calas został niewinnie stracony 9 marca 1762 r. „W parę miesięcy później Wolter przystąpił do akcji. Opublikował zredagowane przez siebie listy i oświadczenia wdowy po Calasie i jej synów. W listach nawoływał swych przyjaciół do czynnego zajęcia się losem Calasów. Największy jednak nacisk kładł na zainteresowanie i poruszenie historią tuluzjańskiego procesu najszerszej opinii publicznej – nie tylko Francji, ale całej Europy. Zależało mu jednocześnie na jak najpełniejszym wykorzystaniu afery Calasa dla prowadzonej przezeń od dawna kampanii przeciwko fanatyzmowi…
Imponująca jest ta próba przedstawienia historycznej genezy nietolerancji religijnej, wszechstronnego, historycznego i socjologicznego zbadania tego zjawiska. Imponuje ogromny wachlarz argumentów przeciwko fanatyzmowi i za tolerancją. Argumenty te obliczone były nie tylko na ‘oświecony rozum’ filozofów, ale miały trafić przede wszystkim do świadomości ludzi zarażonych fanatyzmem religijnym, miały pobudzić ich do samodzielnego myślenia… ‘Traktat o tolerancji’ świadczy o tym, jak znakomitym propagatorem idei Oświecenia i wychowawcą społeczeństwa był Wolter…”
Akcja toczy się w XIX wieku, gdzieś na granicy francusko-hiszpańskiej. Fabuła rozgrywa się wokół antycznego posągu bogini Wenus, który wśród miejscowych ma opinię przynoszącego pecha. Panuje przekonanie, że tych co się zetkną z figurą, spotyka nieszczęście. Jednak właściciel rzeźby, miejscowy karczmarz, wielbiciel i znawca antyku, niewiele sobie robi ze złej opinii panującej na temat posągu. Z dumą prezentuje swój skarb przybyłemu właśnie do gospody sławnemu archeologowi. Nazajutrz ma się odbyć ślub jedynego syna oberżysty, Alphonse'a, z miejscową panną. Przyszły pan młody dla żartu wkłada pierścień na palec Wenus. Następnego dnia umiera w dziwnych okolicznościach.
Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię ... Pierwsza księga Biblii, Genesis jest narratorem założycielskim chrześcijaństwa i judaizmu. Cudowny obraz i poezja, tekst ten jest także świętym tekstem dla wielu cywilizacji. Czytanie tego jest odkrywaniem korzeni mitów, które karmiły naszą kulturę, i uczenia się kwestionowania statusu słów, od Słowa do Wieży Babel.
Oświeceniowa satyryczna powiastka filozoficzna francuskiego filozofa Voltaire’a, po raz pierwszy wydana w 1759 r. Pełen tytuł powiastki brzmi Candide, ou L'Optimisme, traduit de l'Allemand de M. Le Docteur Ralph, avec les additions qu'on a trouvées dans la poche du docteur, lorsqu'il mourut a Minden, l'an de grâce 1759, a w polskim nowym przekładzie Tadeusza Boya-Żeleńskiego[1]: Kandyd, czyli optymizm. Dzieło przełożone z niemieckiego rękopisu doktora Ralfa z przyczynkami znalezionymi w kieszeni tegoż doktora zmarłego w Minden roku Pańskiego 1759. Pierwsze zaś polskie wydanie w przekładzie Jacka Przybylskiego pochodzi jeszcze z czasów I Rzeczypospolitej i ukazało się w 1780 roku[2]. Tytułowy bohater, Kandyd, który na początku powiastki żyje w cieplarnianych warunkach („raju ziemskim”) na zamku w Westfalii i jest karmiony przez swojego preceptora Panglossa leibnizowską filozofią optymizmu, na skutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności zostaje wygnany z tego raju i, tułając się po różnych krajach i kontynentach, przeżywa nieprawdopodobne przygody, które nieustannie wystawiają na szwank jego wiarę w dobroć świata. Na końcu powiastki Voltaire odrzuca twierdzenie Leibniza, jakoby ludzie żyli na „najlepszym z możliwych światów” i ustami Kandyda stawia tezę, że „trzeba uprawiać nasz ogródek”.
Kandyd jest napisany stylem ironicznym i sarkastycznym, cechuje się szybką narracją, pełną fantastycznych wydarzeń i nagłych zwrotów akcji. W warstwie treściowej Kandyd wykazuje cechy tak zwanej „powieści rozwojowej” (Bildungsroman) i powieści łotrzykowskiej, będąc jednocześnie parodią powieści przygodowych i romansów swojej epoki. Akcja Kandyda jest częściowo oparta na faktach historycznych, nawiązując np. do wydarzeń wojny siedmioletniej i trzęsienia ziemi w Lizbonie w 1755 r. W Kandydzie znajduje swoje odzwierciedlenie wiele problemów filozoficznych, na które zarówno w XVIII wieku jak i obecnie próbują znaleźć odpowiedź filozofowie – przede wszystkim problem zła. Przybierając postać alegorii, Kandyd jest satyrą na sposób rozpatrywania tych kwestii filozoficznych przez filozofów jak i samych filozofów (przede wszystkim koncentrując się tu na filozofii leibnizowskiej), ale też inne podmioty społeczeństwa oświeceniowego – kler, teologów, rządy i armie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
