Ksiądz, poeta, redaktor. Urodził się w 1961 r. w Bełżycach. W 1987 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1991-2004 sprawował obowiązki proboszcza parafii Trójcy Przenajświętszej w Krasnymstawie, obecnie jest proboszczem parafii Św. Michała Archanioła w Lublinie oraz diecezjalnym Duszpasterzem Środowisk Twórczych. Swoja drogę duchową połączył z neokatechumenatem.
Jego zasługi dla Krasnegostawu zostały docenione i nagrodzone: jest honorowym obywatelem Krasnegostawu, w 1999 r. otrzymał nagrodę Złotego Karpia – odznaczenie przyznawane osobom przyczyniającym się do rozwoju miasta.
W Lublinie, w 2005 r. jako Duszpasterz Środowisk Twórczych powołał Kapitułę przyznającą co roku nagrodę „Angelusa Lubelskiego” - „dla promocji ludzi i postaw, które są zarazem znakiem sprzeciwu i nadziei. Otrzymują ją ludzie, którzy żyją dla innych. Niosą pomoc i radość słabszym. Swoją postawą przywracają nadzieję i szacunek dla każdego człowieka.”
Współpracuje z Radiem eR i Radiem Lublin, w których prezentuje katechezy biblijne. Jest redaktorem naczelnym założonego przez siebie „Angelusa Bronowickiego”, publikuje również artykuły w czasopismach tj. „Gość Niedzielny”, „Niedziela”, „Nasz Dziennik”, „Gazeta Wyborcza”, „Być sobą”, „Przegląd Katolicki”.
Jako poeta debiutował w 1992 r., w wieku 31 lat, tomem „Czas powrotu”. W swojej twórczości skupia się wokół człowieka, jego relacji do Boga, bliźnich i świata; rozpatruje ludzkie uwikłania w dramacie dobra i zła, zgłębia duchową kondycję człowieka, problem samotności i bliskości, zagubienia i odnajdywania się.
Drogę Krzyżową ks. Pawła Maciąga przeczytałem uważnie. Jest to tekst będący próbą budowania mostów między tym, co poetyckie a tym, co religijne. Charakterystyczne są też w niej emocje właściwe młodemu księdzu z niewielkim stażem kapłańskim, przed trzydziestką. Jest to rzecz — jak na młodego autora — głęboka (duchowo) i na pewno dobrze napisana, i — by tak rzec - „modlitewnie nośna”. Modlitwa tymi wersetami może pomóc przeżyć konkret drogi krzyżowej we współczesnym życiu młodego chrześcijanina.
ks. prof. dr hab. Jerzy Szymik (UŚ, KUL)
Każdy człowiek doświadczony cierpieniem odbiera je inaczej, w zależności od schorzenia, szans wyzdrowienia lub braku wiary w utrzymanie się przy życiu. Każdy chory reaguje też na cierpienie zgodnie ze swoją osobowością, swoistą mądrością życiową i skalą wypracowanej przez siebie w ciągu krótszego lub dłuższego życia ludzkiej wytrzymałości i cierpliwości. Wiele doświadczeń z tego zakresu posiadają lekarze i cały personel medyczny i o tym po części traktują poszczególne artykuły, zawarte w tej pracy zbiorowej. Wiara, nadzieja, wdzięczność leczonych, a z drugiej strony pokonanie różnych trudności, związanych z wykonywaniem zawodu lekarskiego, umiejętność wzajemnego porozumienia między pacjentem i lekarzem - są to problemy, które przewijają się w tekstach medycznych i literackich, składających się na całość niniejszego tomu.
Eugenia Łoch
Grzegorz Wallner
fragment Słowa wstępnego
Jest wiele sposobów rozważania męki Pana Jezusa. Stojąc wobec Jego krzyża, można zastanawiać się np. nad potwornością ludzkich grzechów, które taki los zgotowały Synowi Bożemu, bądź też medytować piękno i dobroć Bożej miłości, która w ten sposób objawiła się nam w całej pełni. Na kartach tej książeczki proponuję jednak nieco inne spojrzenie na życie i śmierć naszego Pana, a mianowicie z punktu widzenia i oczyma ludzi bezpośrednio zaangażowanych w ostatnie chwile Jezusa, takich jak: Kajfasz, Judasz, Piotr, Barabasz, Piłat i setnik Marcus. Z oczywistych względów nie posiadamy pełnego wglądu w ich życie i dlatego nasze rozważania oparte są w większej części na domniemaniach lub też stanowią literacką fikcję.
(fragm. Wstępu)
[...] stajemy [...] pod krzyżem, obok setnika Marcusa, aby usłyszeć z ust Chrystusa te same słowa zrodzone z miłości: - „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”. I jest to naprawdę najważniejsza i najpiękniejsza rzecz, jaka się może przydarzyć każdemu z nas: zobaczyć w całej prawdzie własny egoizm, pychę, zatwardziałość, niewierność, podłość, a jednocześnie doświadczyć, że Ktoś nas takimi kocha, jako grzeszników, nie gardzi i nie gorszy się nami, ale nas rozumie i nam przebacza. To darmowe przeżycie miłosierdzia, jakiego Bóg udziela w Chrystusie ukrzyżowanym, jest otwarte dla wszystkich, ale dostąpić go mogą tylko ci, którzy nie bronią się przed odkrywaniem w sobie Kajfasza, Judasza, Piotra, Piłata, Barabasza i Marcusa.
(fragm. Posłowia)
O. Aleksander Hauke-Ligowski – dominikanin spokrewniony ze znamienitymi rodami europejskimi. Jest znawcą dawnej i współczesnej Rosji, miłośnikiem starych mebli i wieku XIX. W 1977 r. uczestniczył w głodówce w kościele św. Marcina w Warszawie, której celem było uwolnienie więzionych działaczy KOR. Cel został osiągnięty. Jeszcze w latach sześćdziesiątych XX w. rozpoczął nielegalne, bo jako cywil, podróże do ZSRR. Działał tam w niezwykle ciekawych i różnorodnych środowiskach inteligencji: wśród prawosławnych, katolików i niewierzących.
Obdarzony pogodą ducha i trzeźwym spojrzeniem na rzeczywistość, o. Aleksander jest mistrzem anegdoty i konwersacji, z których przebija sympatia do świata i ludzi, połączona z pewnym dystansem i delikatną ironią. W tej książce mówi o Rosji i Rosjanach, o wojnie, o PRL, o zakonie, o fascynujących losach rodziny Hauków, o polityce i filozofii. Z jego opowieści wyłania się obraz skomplikowanej i trudnej historii Polski i Rosji.
Dr Jan Pleszczyński – dziennikarz, publicysta, adiunkt w Zakładzie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej UMCS.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
