Książka jest poświęcona wnętrzu kościoła św. Andrzeja Boboli w Lublinie, ukazującym fundamentalną dla Chrześcijan prawdę o Przymierzu Boga z Człowiekiem. Historia ta opowiedziana jest przy użyciu oryginalnego języka sztuki współczesnej. Dzieło, w przeważającej mierze stworzone przez Dobrosława Bagińskiego pozwala odkryć wyjątkowość miejsca, którą człowiek wierzący utożsamia ze świętością. Artysta zbudował przekaz ideowy w oparciu o typologię biblijną, uwzględniając najstarsze, często zapomniane, kody symboliki chrześcijańskiej. Nowoczesna plastyka wnętrza odsłania opowieść osnutą wokół przemyślanej wizji teologicznej, tworzącą spójny program ikonograficzny.Autorka książki rozpatruje plastykę świątyni w kontekście literatury patrystycznej i średniowiecznej. Zestawia wypowiedzi Dobrosława Bagińskiego z interpretacjami teologicznymi wieków minionych. Ukazuje poszukiwania twórcze artysty w obszarze sztuki sakralnej, przedstawiając jego inne wcześniejsze realizacje. Pozwoliły one wykrystalizować myśl na temat roli artysty w przekazie wiary.
Autorka przedstawia temat sądu nad Jezusem w ikonografii w szerokim kontekście kulturowym. Na przykładach plastyki i w odniesieniu do literatury z epoki, omawia zmiany, jakim podlegał przekaz ideowy obrazów w kolejnych wiekach. Badaczka ukazuje, w jaki sposób dzieła sztuki wykorzystywano do szerzenia antyżydowskiej ideologii.
Temat sądu nad Jezusem pojawia się w sztuce i literaturze już w chrześcijańskim antyku. Na wczesnych sarkofagach oraz w iluminatorstwie możemy odnaleźć przedstawienia, ukazujące Piłata jako symbol prawa, nawróconego grzesznika lub zatroskanego mędrca, na niektórych z nich Jezus nie jest nawet obecny. Wśród średniowiecznych przedstawień znalazły się również takie, na których Piłat pozostaje w zmowie z Żydami, a jego żonę, Prokulę, ukazano jako narzędzie diabła..
Jeden z najciekawszych typów ikonograficznych stanowią popularne w nowożytności obrazy i ryciny Iudicium sanguinarium contra Jesum Christum Salvatorem Mundi. Ukazują one scenę sądu, w której uczestniczy Piłat, Kajfasz oraz dziewiętnastu członków Sanhedrynu. Każda z przedstawionych postaci trzyma tablicę z inskrypcją, a w kartuszu zamieszczonym w centrum kompozycji zapisano formułę wyroku Piłata. Te intrygujące obrazy powstały pod wpływem przekonania o istnieniu wyroku Piłata oraz protokołu Sanhedrynu. Wzmianki o aktach Piłata pojawiają się w pismach autorów wczesnochrześcijańskich już od II wieku, a w średniowieczu i u progu nowożytności w licznych źródłach archiwalnych, rękopisach i starodrukach możemy odnaleźć różne wersje wyroku Piłata. Jedną z nich jest wyrok z Vienne, miejscowości, w której sędzia Jezusa miał popełnić samobójstwo. Spisany po łacinie dokument rzekomo został wykopany spod ziemi na początku XVI w. W 1580 roku nieopodal L’Aquili we włoskiej Abruzji, w ruinach starożytnego Amiternum, miasta związanego według lokalnych legend z Poncjuszem Piłatem, odkryto kamienną skrzynię ze starożytnymi dokumentami, wśród których znalazł się wyrok Piłata. Wydarzenie to stało się sensacją w całej Europie. Już w roku odkrycia zaczęto wykorzystywać tekst przeciwko Żydom, zmieniając odpowiednio jego treść i dodając do niego fikcyjny protokół Sanhedrynu zakończony słowami „Krew jego na nas i na nasze dzieci”. Właśnie ten apokryf znalazł się na wspomnianych obrazach Iudicium sanguinarium, które szybko rozprzestrzeniły się w Europie. Także w Polsce mamy zachowanych około 20 takich przedstawień.
Niniejsza książka jest studium na temat niekonwencjonalnych obrazów sądu nad Jezusem oraz źródeł i wydarzeń historycznych, które mogły przyczynić się do ich powstania i kształtowania pod względem ideowym. Dzieła sztuki omówiono w szerokim kontekście historycznym i kulturowym, podejmując próbę ich systematyzacji ikonograficznej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?