Dom bez klucza to pierwsza powieść E.D.Biggersa, w której pojawia się postać Charliego Chana.
Ale główną rolę w tej książce zdaje się grać ród Winterslipów - ostoja bostońskiego nowoangielskiego konserwatyzmu.
Earl Derr Biggers po mistrzowsku przeprowadza czytelnika przez skomplikowaną intrygę, pełną mylnych tropów i skrywanych tajemnic. Miłość i zdrada... Pieniądze i morderstwo... `Strażnik kluczy` to kolejna odsłona przygód komisarza Charliego Chana. Tym razem słynny detektyw staje przed najtrudniejszą zagadką w swojej karierze - morderstwa równie słynnej, co pięknej śpiewaczki, Ellen Landini. Zbrodnię popełniono w domu pełnym ludzi, tuż pod nosem komisarza. Podejrzani - czterech byłych mężów diwy, dwie zazdrosne kobiety, wierny sługa, młody kochanek... Każde z nich miało motyw, by zabić śpiewaczkę, a żadne alibi nie jest przekonujące. Co zrobi komisarz Chan? Co - lub - kto jest kluczem do rozwiązania sprawy? Czy uda mu się rozwikłać tę zagadkę, zanim morderca zaatakuje ponownie?
Kapitan Stasiak, główny bohater Szlafroku barona Boysta, dochodzi do wniosku, że praca w milicji nie daje mu satysfakcji, a jego możliwości nie są dostatecznie wykorzystane. Mówi biegle w kilku językach, zna tajniki pracy w kontrwywiadzie, jest dobrym psychologiem, ma świetną pamięć i kondycję fizyczną, ale prowadzi tylko mało znaczące śledztwa. Postanawia więc zagrać na własną rękę. A sytuacja temu sprzyja. Czy Stasiak przyjmie propozycję tajemniczego barona Boysta? Czy zostanie niemieckim szpiegiem? I co wspólnego z tą sprawą ma tytułowy szlafrok? Czas płynie, a sprawy komplikują się coraz bardziej?
Inspektor Paweł Zwoliński, główny bohater Wernisażu, próbuje rozszyfrować zagadkę tajemniczej śmierci swojego brata Roberta w jego pracowni malarskiej. Niespodziewanie sprawa przybiera charakter międzynarodowy. Nie chodzi już tylko o zabójstwo malarza, ale i o przemyt narkotyków na skalę światową. Do działań włączają się funkcjonariusze z kilku krajów, ale narkotykowa mafia pilnie strzeże swych tajemnic i szybko likwiduje niepotrzebnych świadków. Czy Zwoliński przyczyni się do rozgromienia potężnej siatki przestępczej. Czy dowie się, dlaczego zginął jego brat. I czy uda mu się dojść do prawdy o ewentualnym zaangażowaniu artystycznej bohemy w nielegalne interesy. Aby mieć na to choćby najmniejszą szansę, musi być czujny i sprytny...
Akcja Czerwonego Diabła rozgrywa się na Dzikim Zachodzie, a główny bohater jest przywódcą bandy, która dokonuje brawurowych napadów, zdobywając w ten sposób kosztowności i grube pieniądze. Wielokrotnie umyka okolicznym szeryfom. Ale ten Dziki Zachód powoli staje się coraz mniej "dziki", a i sam Czerwony Diabeł w miarę rozwoju wydarzeń jakby łagodnieje. Czy jednak ma szansę uniknąć szubienicy? Co go skłania do tak dramatycznych wyborów?
Autor w powieści "Tu nie wypada kochać" ujmuje się za innymi pokrzywdzonymi przez reżymy totalitarne.
Przewodnikiem po Polsce tuż po Marcu 1968 jest Piotr, dwunastolatek, który pośród dramatycznych okoliczności przezywa pierwsza miłość.
Doktor Kostrzewa staje przed kolejnym wyzwaniem. Ma rozwikłać zagadkę anonimów z pogróżkami, które mogą być związane z tajemniczą sprawą sprzed trzynastu lat i szkatułą pełną biżuterii. Daleka leśniczówka, gdzie dzieje się akcja, szybko zostaje odcięta od świata przez powódź, następuje seria dramatycznych wydarzeń, a zabójca jest jednym z domowników. Paradoksalnie wszelkie dowody zdają się wskazywać na Kostrzewę. Czy zdoła on oczyścić się z zarzutów?
Morderca przychodzi w ciemności to ostatni, dotąd nieopublikowany, kryminał autorstwa Tadeusza Kosteckiego. Tekst opracowano na podstawie dwóch maszynopisów. Materiał źródłowy był niekompletny, wiele wątków pozostaje niejasnych czy niedopowiedzianych, ale nie zabrakło najważniejszego – rozwiązania zagadki.
Z więzienia wychodzi niejaki Bowland. Wszyscy wiedzą, że znalazł się tam z powodu Edwarda Pauty, który teraz obawia się o swoje życie. Zresztą twierdzi on, że Bowland zapowiedział mu telefonicznie swoje odwiedziny. W domu ochraniają go uzbrojeni milicjanci, on sam także posiada broń. Bowland faktycznie pojawia się na posesji Pauty, ale nie ma przy sobie broni i oddala się spokojnie, pozostając pod stałą obserwacją wywiadowców. Niestety wszelkie środki ostrożności zawodzą. Pauta oraz jeden z ochraniających go ludzi zostają zamordowani.
11-letni Maurycy musi zaopiekować się dziadkiem, który złamał rękę i nogę. Jest akurat początek roku szkolnego. Do klasy przychodzi nowa dziewczynka. Twierdzi, że jest księżniczką. Nazywa się Maria Sobieska. Jest „z tych Sobieskich!”. Jej przodek był polskim królem, ona zaś ma imię na cześć królowej Marysieńki. Z Maurycym i większością dzieci z klasy nie chce się bawić, bo jest lepsza od innych… Drzewo Maurycego to historia o przyjaźni, poszukiwaniu własnych korzeni i tajemnicy, którą skrywa Marysia.
Zbyt długo czekaliśmy na tę książkę, byśmy jej nie zauważyli, pominęli, czy o niej nie dyskutowali. Eseje i teksty Piotra Woyciechowskiego o służbach specjalnych III RP i PRL, o kulisach zamordowania ks. Franciszka Blachnickiego, o niemocy lustracyjnej, o armii agentów, którzy urządzili się w wolnej Polsce jak u siebie, o ludziach WSI i SB tworzą przejmującą całość o Ojczyźnie splątanej siecią postkomunistycznego zła. Ten ważny głos, nie tyle o przeszłości, co o dysfunkcyjności państwa i jego tajnych służb, nie pozwala przejść obok tej książki obojętnie.Sławomir Cenckiewicz
Książka stanowi zapis rozmów z prawnuczką Tomasza Zana-Promienistego, która opowiada o swoich losach i perypetiach rodziny na tle wydarzeń historycznych. Pani Stankiewiczowa w prostych słowach, bez egzaltacji, opowiadała o świecie, który przeminął. Starała się wiernie opisać zrujnowane i spalone dwory, kościoły, pałace. Opowiadała o ludziach, zdarzeniach przekazywanych z pokolenia na pokolenie. ()Może dzięki tym wspomnieniom stereotyp polskiego ziemianina na kresach, który macha szabelką chodzi na polowania i gra w karty, stanie się mniej powszechny. Bo jest to nieprawdziwy, krzywdzący i niesprawiedliwy obraz. ()A moja bohaterka? Wojownicza i łagodna zarazem, pełna ideałów, roztropna, zapobiegliwa i pracowita, twarda i nad podziw wytrwała. Chociaż wszystko straciła, jej wielką radością u schyłku życia jest wymodlona wolność dla Polski i Litwy.(fragment Posłowia)
Niepodważalną zasługą prof. Małgorzaty Krakowiak jest przedstawienie kilku, co najmniej, twarzy Kazimierza Wyki: personalisty, katastrofisty, uważnego czytelnika, nauczyciela, a także człowieka mającego ambicje odnowy życia literackiego i przywrócenia mu właściwej rangi. […] zasługuje na uznanie barwne omówienie dorobku krakowskiego uczonego, jednego z ostatnich, „co tak poloneza wodził”, w większym stopniu myśliciela niż badacza (nb: Heidegger ubolewał, że w dzisiejszych czasach myśliciela zastąpił badacz), człowieka wybitnego, pełnego sprzeczności, wielkości i małości, uczonego, dla którego literatura była sprawą najwyższej rangi. Godne podkreślenia wydaje mi się także to, że książka prof. Małgorzaty Krakowiak – być może w sposób niezamierzony – pokazuje jak intensywne życie intelektualne toczyło się ongiś pośród uniwersyteckiej społeczności, jaką rolę odgrywał uniwersytet, jako wspólnota magistrorum et scholarum; wspólnota poszukująca prawdy.
Z recenzji dr. hab. Artura Żywiołka, prof. UJD
Ewa i Europa to książka, która zabiera czytelników w niezwykłą fabularną podróż. Autorka – pierwsza Polka zatrudniona na stanowisku merytorycznym w Parlamencie Europejskim, znająca instytucje europejskie od podszewki – snuje barwną opowieść, której akcja dzieje się na korytarzach i w salach europejskich urzędów, na tętniącym życiem brukselskiej ulicy, ale też w domowym zaciszu, w czasie rodzinnych dyskusji przy stole albo w miejscach oddalonych o tysiące kilometrów, nierzadko w egzotycznej scenerii.
Osią fabuły pozostaje intrygująca, wielowątkowa historia rodziny i skomplikowane relacje między matką a córką, których uczucia, rozterki i pragnienia składają się na obraz dzisiejszej rzeczywistości na tle zmieniającego się świata. Świata, w którym coraz bardziej wybrzmiewa tęsknota za uniwersalnymi, ludzkimi wartościami; który fascynuje i zarazem budzi niepokój, skłaniając do refleksji i motywując do działania.
Rodzina Kanabusów od wieków związana jest z Wilanowem. [] Z dokumentu z 1685 roku zachowanego w parafii św. Zygmunta w Cieciszewie wynika, iż przodkiem Kanabusów był Jakub Ząbek, syn Pawła, który po Wiktorii Wiedeńskiej został zapisany w księgachparafialnych jako Jakub Ząbek alias Kanabus. Przydomek ten został mu nadany zapewne za jakiś wyjątkowy czyn dokonany podczas wyprawy wiedeńskiej. On pierwszy zaczął używać przydomkaKanabus jako nazwiska. []Krzysztof Kanabus od dzieciństwa jest wierny swej wilanowskiej ojczyźnie, którą zna jak mało kto. Mamy wielkie szczęście, że zdecydował się jej dzieje, dotąd przecież prawie nieznane, opisać. Choć nie jest zawodowym historykiem, udało mu się w licznych archiwach i bibliotekach odnaleźć niezwykle ważne dla wilanowskiej historii materiały. Co ważne, pełnymi garściami korzysta z tradycji ustnej. Dzięki jego pracy udało się zapisać i przekazać potomnym relacje osób, które dzisiaj już w większości odeszły. Krzysztof Kanabus jest też autorem dwóch znakomitych książek. Pierwsza z nich, Plebani wilanowscy. Ich rodziny, czasy i losy, ukazała się w 2018 roku, zaś druga, zatytułowana Wilanowskie miejsca pamięci rok później.(Fragment wstępu Fundacji Adama i Beaty Branickich z Wilanowa)
Tematem książki jest całościowa analiza prasy codziennej, zapisów kolaudacyjnych oraz archiwaliów związanych z polską produkcją filmową przełomu lat 60. i 70. Ważnym uzupełnieniem tych materiałów są wywiady przeprowadzone przez autorkę z twórcami i artystami uczestniczącymi w życiu artystycznym tamtej epoki. Po latach siermiężnej, pruderyjnej gomułkowszyzny, mimo istnienia cenzury politycznej i obyczajowej do Polski docierały echa rewolucji obyczajowej na Zachodzie Europy. W 1971 roku na ekrany kin wszedł film Kardiogram w reż. Romana Załuskiego okrzyknięty filmem z pierwszym gołym biustem na ekranie. Jego produkcja rozpoczęła się jednak jeszcze przed Grudniem 1970 r.
Bohaterem tej satyry jest – jak twierdzi autor – Marek, autentyczny diabeł dziewiątej kategorii. Swego bohatera umieszcza Piasecki w Polsce w latach 1945–1946. Dla podkreślenia „autentyczności” przygód Marka, „dokumentuje” je wycinkami z ówczesnej prasy krajowej. Pierwsze wydanie powieści zostało opublikowane w 1948 roku w Londynie i spotkało się z dużym zainteresowaniem czytelników. Jak pisał na łamach londyńskich „Wiadomości” Ferdynand Goetel: „jako lektura książka bawi, zajmuje i śmieszy”.
Diabeł Marek zasypia podczas swojego dyżuru, co skutkuje wygaśnięciem ognia pod kotłami i śmiercią gotujących się tam grzeszników. W ramach kary Lucyfer wysyła go na rok na ziemię. Diabeł, wyposażony w tytułowych siedem pigułek o magicznej mocy (m.in. niewidzialności, talentu literackiego, jasnowidzenia), trafia do Polski, gdzie najpierw przystaje do bimbrowników, a potem rusza na ziemie odzyskane.
Władysław Broniewski, Julian Tuwim, Konstanty Ildefons Gałczyński, Tadeusz Boy-Żeleński wybitni twórcy polskiej literatury, którym przyszło żyć w nieludzkich czasach. Każdy z nich, omroczony cieniem kremlowskiego tyrana, szedł na upokarzające kompromisy z komunistyczną władzą oraz z własną twórczością.Stalinizm na ziemiach polskich, przyniesiony na obcych bagnetach, stawiał naszych pisarzy w obliczu moralnych dylematów i tragicznych wyborów. Żeby istnieć jako twórcy, musieli ustawiać się razem z innymi w jednym chórze piewców nowego ustroju. Na dramatyczne układy z władzą decydowali się najwięksi i dotąd niezależni, bo tacy właśnie byli szczególnie pożądani przez reżim. Tak było jeszcze w latach 19391941 w zajętym przez Sowietów Lwowie, w którym Tadeusz Boy-Żeleński usiłował lawirować w obliczu najwyższego zagrożenia, z jednej strony idąc na ugodę z czerwonymi decydentami, a z drugiej kontynuując swoją wcześniejszą rolę propagatora literatury francuskiej. Tak było również w pierwszym okresie powojennym, kiedy wcześniejszy piewca proletariatu mający opinię niezależnego, Władysław Broniewski, oszukiwał samego siebie, że jego Słowo o Stalinie jest wielkim osiągnięciem poetyckim; kiedy Julian Tuwim wychwalał tyrana w przekonaniu, iż komunizm jest najlepszym lekarstwem na antysemityzm, a Konstanty Ildefons Gałczyński, metafizyczny liryk, starał się zadowolić władzę, żeby po prostu mieć z czego żyć. O tych czterech ludziach, uwikłanych w zbrodniczy system umysłowego zniewolenia, jest ta książka.
Nikt nie da nam zbawienia… to trzeci tom trylogii, której akcja rozgrywa się w Mińsku Litewskim od wiosny 1918 do lata 1919 roku. Z nastaniem bolszewików nadchodzą czasy terroru, strachu, głodu. Szaleje Czerezwyczajka, pojawiają się komisarze i tajni agenci. Złodzieje próbują więc nowych metod działania – napadów z bronią w ręku. W siłę rosną partyzanckie bandy ukrywające się po lasach. Oszuści przenikają do sfer rządzących. W tym bezwzględnym świecie bohaterowie przekonują się, ile warte jest życie i jak silne są więzy ludzkich uczuć – pod warunkiem że są one szczere i prawdziwe. Pytanie tylko, czy w tych okolicznościach Olkowi i jego kompanom uda się ujść z życiem, czy ocalą jedynie swój złodziejski honor.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
