Das Buch Bestseller gibt Antwort auf die Frage was einen in Otranto lebenden Schriftsteller, einen segelnden Studenten, und ein, aus einem Museum gestohlenes altes Buch - eine Inkunabel - verbindet. Derjunge Segler, im yorliegenden Roman der Narrator, kommt unbewusst in Kontakt mit Erinnerungen des Schriftstellers an die Liebe zu zwei Frauen und seinem Kampf mit sich selbst beim Yerfassen eines neuen Buches.
Niklas Luhmann określa swoją koncepcję społeczeństwa jako „radykalnie antyhumanistyczną”. „To nie człowiek komunikuje (się) – stwierdza - tylko komunikacja komunikuje”. Ale czym jest komunikacja i na czym polega autoreprodukcja systemów komunikacji? Niniejsza książka przedstawia socjologiczne i filozoficzne wątki Luhmannowskiej teorii systemów społecznych. Obok oryginalnego ujęcia nowoczesności, zagadnień z dziedziny socjologii polityki i socjologii religii znajdziemy w niej analizy teoriopoznawcze oraz propozycję nowego zdefiniowania podstawowego elementu tego, co społeczne.
Książka ta jest zarówno cennym wprowadzeniem dla czytelnika jeszcze niezapoznanego z koncepcją Niklasa Luhmanna, jak i interesującym komentarzem dla czytelnika już zaprawionego w zawiłościach Luhmannowskich idei. Ten ostatni znajdzie tutaj dla siebie nie tylko ciekawą interpretację myśli socjologa z Bielefeld, lecz również twórcze rozwinięcie jego teorii.
Z recenzji dr. hab. Karola Chrobaka
Mimo podjęcia przez Krzysztofa C. Matuszka trudnego intelektualnie tematu pracę naprawdę dobrze się czyta. Napisana jest stylem jasnym i precyzyjnym, a klasycznemu wywodowi naukowemu towarzyszą miejscami fragmenty skrzące się od subtelnego dowcipu, co sprawia, że nawet tak trudny temat jak Luhmannowska teoria systemów staje się łatwiej przyswajalny dla czytelnika.
Z recenzji dr. hab. Andrzeja Bukowskiego
Prezentowana monografia poświęcona relacjom międzykulturowym powstaje w szczególnym momencie dziejowym. Następuje w nim rewizja dotychczasowych teoretycznych modeli wielokulturowości i ich praktycznych zastosowań w polityce państw otwartych dotąd na przyjmowanie i adaptację imigrantów, włączających się aktywnie w międzynarodowe, międzykulturowe projekty integracyjne. Odwrót od optymistycznej, nieuchronnej historycznie – jak się powszechnie sądziło – wersji polityki wielokulturowości, asymilacyjnej i transkulturowej praktyki społecznej, widoczny jest nie tylko w doktrynach i programach zmierzających do władzy nowych, populistycznych, nacjonalistycznie zorientowanych liderów. [… ] Jak kształtować się będzie teoria relacji międzykulturowych w kontekście kryzysu polityki asymilacyjnej, poddana krytyce populistycznych liderów partyjnych, aktywistów ruchów alterglobalistycznych, atakom reprezentantów radykalnych ugrupowań religijnych? Czy jest to tylko przejściowa negatywna reakcja na zbyt indywidualistyczne, liberalne, wolnościowe koncepcje rozwoju otwartych społeczeństw demokratycznych, czy też trwalsza, dłuższa w perspektywie historycznej tendencja do powrotu do polityki ekskluzywizmu religijnego, nacjonalizmu i partykularyzmu kulturowego? W książce nie udzielam odpowiedzi na żadne z tych pytań. Opisuję jedynie, charakteryzuję i analizuję wybrane, moim zdaniem najważniejsze, teoretyczne antynomie, dylematy i wyzwania współczesnych modeli wielokulturowości, a zarazem wskazuję, choć nie wiem, w jakim stopniu wyczerpująco, przyczyny i źródła ich politycznych i praktycznych niepowodzeń.
Fragment Przedmowy
25 kwietnia 2017 roku minęły trzy lata od śmierci Profesora Wacława Twardzika, wybitnego filologa polonisty i slawisty, językoznawcy, tekstologa i wydawcy najstarszych zabytków piśmiennictwa polskiego, a zarazem jednej z najbarwniejszych postaci Krakowa ostatniego półwiecza. Ponieważ (...) Wacek dał się "pogrążyć w głębiach formaliny dla dobra Katedry Anatomii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego", na skutek czego wciąż nie doczekał się tradycyjnego nagrobka, postanowiłem z pomocą Jego przyjaciół wystawić Mu nagrobek ze słów i zdań.
Podjęcie takiego tematu wydaje się ze wszech miar uzasadnione i pożyteczne,
a forma będąca połączeniem refleksji metodologicznej z odniesieniami
praktycznymi, z bogatym materiałem ilustracyjnym (słownym
i ikonograficznym) – właściwa i atrakcyjna w odbiorze. [… ] Autorka
[… ] jest osobą biegle i w sposób naturalny władającą językiem hiszpańskim,
z uwewnętrznioną, głęboką znajomością jego kontekstu kulturowego.
Jest więc zarówno teoretycznie, jak i praktycznie przygotowana
do tego rodzaju analiz.
Z recenzji dr. hab. Piotra Stawińskiego, prof. UP
Praca jest bez wątpienia wybitna. Autorka nie tylko analizuje poglądy Johna Graya, ale także przedstawia panoramę współczesnego liberalizmu i najważniejszych problemów, z jakimi liberałowie muszą się borykać.
z recenzji prof. dr. hab. Marcina Króla
Reformacja była przełomem w historii Kościoła i tej części chrześcijaństwa, która do czasu zaistnienia tego zjawiska znajdowała się pod papieską obediencją. Rozłam wyznaniowy, który powstał tyleż w wyniku zainicjowanych przez reformację procesów, ileż w wyniku intensywnej ewolucji Kościoła katolickiego nakierowanej na tworzenie odrębnej w stosunku do reformacji tożsamości doktrynalnej, zaowocował nie tylko powstaniem dwubiegunowego systemu wyznaniowego, oscylującego między starym i nowym Kościołem. Powstało wówczas multikonfesyjne chrześcijaństwo zachodnie. Narodził się nie tylko luteranizm, ale też zwinglianizm, kalwinizm, anabaptyzm, spirytualizm, anglikanizm. W obrębie tych
nurtów religijnych, jak i poza nimi, kształtowały się następnie różne orientacje i specyficzne zjawiska wyznaniowe.
Reformacja nie jest związana jednak wyłącznie z dziejami kościelnymi i dotyczy nie tylko historii doktryn wyznaniowych. Odcisnęła się ona silnym piętnem na każdej dziedzinie życia ówczesnego społeczeństwa. Religia i Kościół nie tworzył bowiem w tamtej epoce jednej z jego odseparowanych sfer, specyficznie związanej z duchownym wymiarem egzystencji, lecz dotyczyły całego systemu. Z perspektywy 500 lat od momentu symbolicznego narodzenia się reformacji w 1517 r. widać to ostro i wyraźnie. Każde z wyznań powstałych w wyniku reformacji charakteryzował związek nie tylko ze specyficzną teologią, ale także z indywidualną kulturą konfesyjną, wyrażającą również społeczne i polityczne ideały. Systemy konfesyjne tworzyły też specyficzne organizacje kościelne, połączone ścisłymi związkami zarówno natury ideowo-religijnej, jak i organizacyjnej z systemami politycznego sprawowania władzy. Równocześnie one same były częścią systemu władzy i zarządzania społecznościami. W związku z tym specyfika konfesji nie tylko wywoływała przekształcenia strukturalne Kościołów i znamiennie określała je w odniesieniu do innych władz, ale też generowała inicjatywę tych władz do formowania związków zależności z Kościołem na nowy sposób.
Paulina Wójcik – wokalistka, pedagog. W roku 2016 ukończyła Akademię Muzyczną w Krakowie na Wydziale Twórczości, Interpretacji i Edukacji Muzycznej (specjalności: nauczanie przedmiotów teoretyczno-muzycznych oraz rytmika). Jest także absolwentką Akademii Muzycznej w Katowicach na wydziale wokalno-instrumentalnym, specjalność wokalno-aktorska. Od roku 2010 zbierała cenne doświadczenia, pracując z najmłodszymi adeptami sztuki muzycznej jako nauczycielka rytmiki oraz jako akompaniator w Szkole Wokalnej w Zabierzowie. Obecnie współpracuje z krakowskimi chórami jako solistka, a także pracuje w Szkole Muzycznej I stopnia w Skawinie. Książka powstała w oparciu o dwie obronione prace dyplomowe autorki: Wybrane elementy emisji głosu w aspekcie pracy nauczyciela i Wykorzystanie podręczników Beatrix Podolskiej w umuzykalnianiu dzieci w niepublicznym przedszkolu Kubuś w Krakowie.
Niniejsza książka stanowi zbiór interesujących studiów naświetlających temat rozwoju Krakowa z uwzględnieniem zarówno perspektywy historycznej, jak też wyzwań współczesności. Każdy z tekstów powstał na podstawie ambitnych i bardzo zaawansowanych badań naukowych. Dzięki temu czytelnik otrzymuje sporą dawkę nowej wiedzy na temat Krakowa, a dotyczącej przede wszystkim takich zagadnień jak rozwój gospodarczy i terytorialny miasta oraz kształtowanie się jego społeczeństwa obywatelskiego.
Z recenzji profesora Łukasza Tomasza Sroki
Lektura wspomnień profesora Antoniego Cofalika jest bez wątpienia wzbogacająca, inspirująca, ciekawa. Książka „Ukochałem skrzypce” wskrzesza przeszłość wszechstronnego artysty, staje się frapującą opowieścią autobiograficzną, tworzy kronikę życia muzycznego kilku dekad, przekształca się w raptularz koncertującego wirtuoza, kameralisty, pedagoga skrzypiec, zawiera serie notatek o podróżach, gromadzi anegdoty, przypomina o zgrzebnym życiu w PRL-u. Dalej: uwagę czytelnika przykuwają rysowane kilkoma kreskami portrety psychologiczne muzyków, ludzi kultury, ale też możnych tego świata – wielkich i małych, zasobne w detale szkice o instytucjach muzycznych, przejrzyste i niezwykle wnikliwe wykłady o rozumieniu muzyki, formach muzycznych i dziełach wielkich kompozytorów, refleksje pedagoga o istocie i metodach kształcenia – mistrza praktykujących muzyków należących do kilku generacji. Narracja o sobie samym spaja poszczególne fragmenty, nadając postrzeganiu ludzi i świata rys indywidualny.
Wojciech Ligęza
Do książki dołączona płyta audio CD - Trio Krakowskie.
Kraków – miasto królów i świętych, miasto
artystów, miasto literatury, miasto wielu kultur,
wreszcie miasto składające się z wielu miast
(Kazimierz, Podgórze, Nowa Huta) – od zawsze
inspirował i pobudzał wyobraźnię. Nie zmieniło
się to do dziś, choć wraz z modyfikacjami, które
zaszły w obrębie kultury polskiej, przekształciły
się obszary jego oddziaływania na rodzime imaginarium.
Między innymi dlatego tom Kraków
zmitologizowany prezentuje prace, w których
autorzy zdecydowali się przyjrzeć sposobom
kształtowania tradycyjnych przedstawień Krakowa
w dziełach literatury i sztuki, a także technik
polemizowania z nimi. Kraków zmitologizowany
jest więc istotnym, polifonicznym głosem
w dyskusji nad geo-bio-poetycznymi aspektamiKraków – miasto królów i świętych, miasto
artystów, miasto literatury, miasto wielu kultur,
wreszcie miasto składające się z wielu miast
(Kazimierz, Podgórze, Nowa Huta) – od zawsze
inspirował i pobudzał wyobraźnię. Nie zmieniło
się to do dziś, choć wraz z modyfikacjami, które
zaszły w obrębie kultury polskiej, przekształciły
się obszary jego oddziaływania na rodzime imaginarium.
Między innymi dlatego tom Kraków
zmitologizowany prezentuje prace, w których
autorzy zdecydowali się przyjrzeć sposobom
kształtowania tradycyjnych przedstawień Krakowa
w dziełach literatury i sztuki, a także technik
polemizowania z nimi. Kraków zmitologizowany
jest więc istotnym, polifonicznym głosem
w dyskusji nad geo-bio-poetycznymi aspektami
Czasopismo "Apollo" było głównym organem działającego w Kairze w latach 1932-1934 i założonego przez Ahmada Zakiego Abu Szadiego Stowarzyszenia Apollo. Dostarczało cennych informacji dotyczących działalności tego ugrupowania poetyckiego, sposobu realizacji wyznaczonych celów, jego charakteru, jak również propagowanych przez nie idei. Pomimo tego, że pismo było efemerydą - ukazywało się bowiem zaledwie dwa lata - to posiada ogromną wartość historyczną i dokumentalną, ponieważ odegrało niezwykle istotną rolę w rozwoju poezji i kultury arabskiej.
W Archiwum Prowincji Franciszkanów-Reformatów w Krakowie zachowało się kilka relacji podróżniczych zakonników z czasów staropolskich. Są one ważnymi źródłami historycznymi. W niniejszym tomie przedstawiamy relację kustosza prowincji małopolskiej reformatów, Symforiana Arakiełowicza (1678-1742), który w 1723 r. udał się na kapitułę generalną Braci Mniejszych Franciszkanów do Rzym. Arakiełowicz pochodził ze znanej rodziny Ormian polskich. Opisywana w diariuszu podróż do Rzymu twała prawie pół roku (od 18 listopada 1722 r. do początku czerwca 1723 r.), a powrotna dwa miesiące (od początku czerwca do początku sierpnia 1723 r.). Ciekawa relacja napisana została w języku łacińskim jako skutek konfrontacji wykształconego zakonnika z poznawaną przestrzenią geograficzną. Autor przedstawił swoje wrażenia o kolejno oglądanych miastach, przede wszystkim o Rzymie. W jego zapiskach znajdujemy też wiele ciekawych wątków odnoszących się do realiów staropolskich podróży i przebiegu kapituły. Publikowany dokument daje nam wyobrażenie o mentalności ówczesnych zakonników. Ważne informacje zawarte w diariuszu nie były dotąd szerzej wykorzystywane, koniecznością staje się więc wprowadzenie ich pełnego tekstu do obiegu naukowego. Publikacja służyć będzie zarówno historykom kultury, jak i historykom literatury.
Maska jest echem tożsamości własnej podmiotu. Ulega wyobcowaniu w rytuale używającym jej po to, by rozdwojona tożsamość podmiotu wtargnęła, wbiła się w naturę jako obcy element, ale przecież w samej naturze tkwiący od początku. Rytuał jest bowiem przestrzenią wyobcowania, dlatego dotyczy zawsze tego, co było, a nigdy tego, co ma się zdarzyć. Powtórzenie nie jest czarodziejstwem i magią, ale ugruntowaniem podstawowego komponentu natury, czyli mimesis, która w rytuale staje się już zasadą (teorią mimesis). Jest to zarazem wiedza o rytuale, który jednocześnie jest wiedzą. Podobnie jak we fragmentach o maskach części dotyczące rytuału mają charakter schizomorficzny: charakteryzuje je wieloperspektywiczne przedstawianie różnych rytuałów, co jest równocześnie dowodem na to, że rytuał, mimo że jest wiedzą, sam nie wytwarza języka, który go ustanawia, ponieważ rytuał nie może sam się wyobcować.
Lata 30. XX wieku to dla krakowskich studiów afrykanistycznych okres przełomowy, w którym rozwijające się zainteresowanie Afryką zaowocuje pierwszymi niezależnymi projektami badawczymi realizowanymi w terenie – na kontynencie afrykańskim. Najlepszym przykładem są badania prowadzone przez Romana Stopę (1895-1995), uważanego za ojca polskiego językoznawstwa afrykańskiego, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, światowej sławy eksperta od języków mlaskowych (click languages). W 1935 roku przez kilka miesięcy Roman Stopa prowadził badania językoznawcze na obszarze dzisiejszych Namibii i Botswany wśród ich rdzennych mieszkańców: San i Khoikhoi, przy okazji których zebrał również pokaźny materiał etnograficzny dotyczący kultury ludów San. Dziś te unikalne zbiory znajdują się w krakowskim Muzeum Etnograficznym im. Seweryna Udzieli.
Dorobek profesora Romana Stopy stanowi nie tylko ważną część polskich badań afrykanistycznych, ale zajmuje również ważne miejsce w światowej afrykanistyce. Niestety dziś, ponad 20 lat po jego śmierci, w Polsce jest on praktycznie zapomniany. O wiele bardziej ceni i pamięta się Romana Stopę poza granicami kraju.
O wartości dzieła Czajkowskiego nie świadczy wpisana weń ideologia emigracyjna. W tym zakresie Wernyhora stanowi jeden z typowych głosów postulujących zgodę narodową, zgodę, dla której pisarz znalazł podbudowę w barokowej tradycji symbiozy polsko-kozackiej (jej uosobieniem jest m.in. hetman Piotr Konaszewicz Sahajdaczny). Współczesna lektura tekstu pozwala dostrzec „malowniczość” narracji, którą w dobie Czajkowskiego wiązano z twórczością Waltera Scotta. Ten aspekt powieści zdecydowanie lepiej wypada w stosunku do przesłania politycznego. Otóż jako dawny mieszkaniec terenów ukrainnych potrafił autor Powieści kozackich oddać koloryt lokalny i historyczny zmierzającej do upadku Rzeczypospolitej. Liczne obrazki obyczajowe (biesiada, polowanie, życie futoru kozackiego), w których pisarz ujawnił talent gawędowy, żywioł paremiograficzny, wreszcie elementy idiostylu (różnicowanie wypowiedzi postaci) oraz leksyka wymagały znajomości terminologii regionalnej lub semantyki staropolskiej. Do tego trzeba dodać liryczną aurę opisów stepu, dworków i strojów szlacheckich (ewokujących tradycję Pana Tadeusza Adama Mickiewicza), co powoduje zatarcie tragizmu wynikającego z werystycznych opisów rzezi hajdamackiej. Stonowaniu frenetycznych obrazów służą też humor i aura pogodnej egzystencji dworku szlacheckiego, kultywującego staropolską tradycję gościnności, wystawności i zwłaszcza patriotyzmu. W tej perspektywie Wernyhora staje się powieścią upamiętniającą zwyczaje i zachowania odchodzące w zapomnienie.
Książka prezentuje wycinek z dziejów prasy krakowskiej, również polskiej, w wymiarze jednego ośrodka. Powstała na styku kilku dyscyplin naukowych, by wymienić: prawo, historię, bibliologię, ma zatem charakter interdyscyplinarny. Przede wszystkim jednak wpisuje się w nurt badań obejmujących historię prasy i prawo prasowe w okresie międzywojennym.
Książka jest studium odnoszącym się do fenomenu, jakim bezwzględnie była Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza Prasa - Książka - Ruch. Autorka przedstawia ewolucję od czasów świetności do procesu likwidacji tego największego w Europie Środkowo-Wschodniej koncernu prasowego. Niezaprzeczalnym walorem rozprawy jest wykorzystanie w pracy informacji uzyskanych w trakcie wywiadów z ostatnim prezesem RSW - Sławomirem Tabkowskim.
Książka jest przeznaczona dla szerokiego kręgu Czytelników. Ułatwi studiowanie problematyki zarządzania słuchaczom studiów podyplomowych i innych poziomów studiów wyższych, doktorantom i uczestnikom kursów tematycznych. Tworzy pomost między teorią a praktyką, może zatem być przydatna dla właścicieli przedsiębiorstw, akcjonariuszy, menadżerów wyższego i średniego szczebla oraz specjalistów z różnych dziedzin, gdyż skupia się na zarządzaniu jako dyscyplinie o uniwersalnym znaczeniu.
Nie wszystkie dzieła artystyczne, które w tej książce będziemy analizować, przedstawiają modelową formę performansu technonauk.
Znakomita ich większość powstała jednak właśnie po to, by podobny efekt osiągnąć, czyli zbudować taki świat, w którym wprawione w ruch technoanuki pokażą wreszcie jak na dłoni swoje własności.
Fragment Wprowadzenia
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
