Dogmaty liberalne prowokują do buntu. Ortodoksja rodzi heterodoksję. Centrum generuje heretyków i skazuje na doktrynalny margines. Liberalizm sensu largo, rozumiany jako filozofia polityczna oparta na założeniach indywidualistycznych, pozwala zaliczyć do liberalnej szkoły myślenia bohatera niniejszej pracy – autora, którego ideowa tożsamość przy stosowaniu bardziej restrykcyjnych klasyfikacji byłaby trudna do określenia.
Henry David Thoreau miał problem z samoograniczeniem, pohamowaniem indywidualnych roszczeń i uznaniem praw innych. Postulował równość, niemniej jednak odnosił ją jedynie do sfery materialnej, w której czuł się ofiarą nierówności. W dziedzinie wartości idealnych, które dawały mu poczucie przewagi nad otoczeniem, głosił hasła elitarystyczne. Cenił wolność, ale lekceważył jej prawne zabezpieczenia. Zajmował się głównie wymiarem duchowym ludzkiej autonomii, zależnym od pracy wewnętrznej jednostki. Kłopoty z subordynacją, arystokratyzm kulturowy i skupienie na sobie wypchnęły pisarza poza główny nurt – na peryferie liberalizmu.
(ze Wstępu)
Autor kompetentnie prezentuje, analizuje i komentuje stanowiska wybranych filozofów. (...) Książkę czyta się dobrze. (...) Tekst wyraża żywą myśl, rozwija się logicznie i wciąga czytelnika, który chce znaleźć odpowiedzi na intrygujące pytania. Autor jasno prezentuje sytuacje problemowe, a następnie pokazuje drogi ich rozwiązania. (...) Trudne i zawiłe dyskusje dotyczące prawdy, znaczenia i wartości są tutaj przedstawione jasno i zrozumiale.
Z recenzji prof. dr hab. Renaty Ziemińskiej
Jan Wawrzyniak (ur. 1975 r.) – adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie. Książka jest zbiorem czterech większych rozpraw skupionych wokół dwu ważnych problemów filozoficznych (znaczenia i wartości) oraz dwu znaczących nazwisk współczesnych filozofów (Johna McDowella i Barry’ego Strouda). Autora szczególnie interesuje relacja pomiędzy stanowiskami w tych kwestiach a koncepcją filozofii u wymienionych filozofów.
Po wielu miesiącach starań ukazał się drukiem pamiętnik mojego dziadka, Zygmunta Chruścińskiego – Pasiaste Serce. Wspomnienia starego piłkarza.
To uczta dla koneserów – wspomnienia mojego dziadka okraszone mnóstwem pięknych, archiwalnych zdjęć, wycinków i cytatów. Piękny język, unikalne fotografie i wspomnienia oraz wiele innych niespodzianek. Zamiast wstępu i zakończenia dwa moje krótkie opowiadania dotyczące Zygmusia Chruścińskiego, piłkarza Cracovii i reprezentanta Polski, kapitana reprezentacji narodowej, a po wojnie dziennikarza „Echa Krakowa”, założyciela i pierwszego redaktora naczelnego „Piłkarza”, prekursora „Tempa”.
Ożenek poety to pierwsza turecka sztuka sceniczna, napisana i opublikowana w roku 1860. Choć w tym czasie powstało kilka innych utworów scenicznych w języku tureckim, nie ukazały się one drukiem przed Ożenkiem poety, są dziełami anonimowymi lub mają charakter przeróbek dzieł europejskich. Tak więc sztukę Ibrahima Şinasiego należy uważać za pierwszy oryginalny utwór sceniczny w historii tureckiej dramaturgii. Wagę tej komedii podkreśla odważna tematyka, związana z krytykowanym przez autora tradycyjnym w muzułmańskich społecznościach obyczajem zawierania małżeństwa.
Książka Ewy Śnieżyńskiej-Stolot […] przypomina koleje losów nauki, jaką była na poszczególnych uniwersytetach średniowiecznych astrologia […] wypełnia lukę w rozumieniu nie tylko naukowości astrologii, ale i w odpowiedniej interpretacji historii. W sposób niezwykle przekonywujący […] zwraca uwagę na znaczenie horoskopów jako źródła historycznego […]. To właśnie horoskop […] jest zdaniem Autorki zapomnianym źródłem historycznym pozwalającym nie tylko zgłębić arkana nauki historycznej, jaką była astrologia, ale zdobyć również pełniejszy obraz mentalności, sposobu myślenia i konstruowania wizji świata przez ludzi średniowiecza, jak również uzupełnić naszą wiedzę dotyczącą istotnych wydarzeń, odkryć […] związki astrologii z medycyną i […] ikonografią. Dzięki pracy […] odkrywamy nazwiska […] królewskich astrologów, aktywnych na Uniwersytecie krakowskim […] parających się stawianiem horoskopów […]. Czytelnikowi zaproponowała Autorka nawet przykłady odczytania horoskopów […]. Zainteresowani badacze zdobędą nie tylko rozeznanie w bogatych zbiorach horoskopów Biblioteki Jagiellońskiej […] odnajdą […] bogaty indeks astrologów, których spuścizna naukowa została w dużym stopniu dzięki Ewie Śnieżyńskiej-Stolot ocalona od zapomnienia. prof. dr hab. Michel Henri Kowalewicz, Centrum Badań nad Historią Idei UJ (fragmenty recenzji)
Bogato udokumentowaną historię parafii, jej duszpasterzy, wyposażenie oraz liczne stowarzyszenia i bractwa autorzy publikacji przedstawili na podstawie dokumentów znajdujących się w archiwum parafialnym, Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie oraz zespołu Archiwum Potockich znajdującego się obecnie w zasobach Archiwum Narodowego w Krakowie. Wsparcia merytorycznego i metodologicznego zechciał udzielić ks. prof. Jacek Urban.
Gdyby Francuzi mieli pisarza, który tak dogłębnie przemyślał problem dobra i zła, i w ogóle problemy metafizyczno-religijne, ogłosiliby go geniuszem, a my tłumaczylibyśmy go i snobowali się znajomością jego dzieł. Tak o Karolu Ludwiku Konińskim wiele lat po jego śmierci pisał Henryk Worcell. Sam autor opowiadań o losach pastora Hubiny wyrażał nadzieję, że jego praca nie pójdzie na marne i znajdzie się ktoś, kto zdoła odczytać kreślone z wielkim trudem z powodu uciążliwej choroby zdania.
Obecne wydanie cyklu opowiadań o losach pastora Hubiny jest pierwszą jego odrębną edycją i zarazem pierwszą naukową. Sporządzone zostało na podstawie przekazów autentycznych, opatrzone komentarzem ułatwiającym lekturę i ukazującym niezwykłą erudycję i oczytanie wybitnego pisarza. Całość poprzedza wstęp, obejmujący zagadnienia, których znajomość nieodzowna jest do pogłębionej lektury opowiadań pełnych natężenia myśli i „wysokiego serio”.
Cerkiew św. Onufrego w Posadzie Rybotyckiej daje współczesnym unikalną szansę na odkrycie jeszcze jednej nieznanej karty własnych dziejów. Zapisana przed wiekami przez prawosławnych Rusinów, którzy współtworzyli wielonarodowe społeczeństwo Pierwszej Rzeczypospolitej, pozwala na rozszerzenie wiedzy na temat wspólnej tradycji i kultury, zaświadcza o jej bogactwie, różnorodności i oryginalności.
W zbiorach Biblioteki Kórnickiej odnaleziono opis podróży franciszkanina reformaty Remigiusza Zawadzkiego (1703-1775), który w 1750 roku podróżował przez Śląsk, Morawy, Austrię i Italię do Rzymu na kapitułę generalnąswego zakonu. Obecnie po raz pierwszy ukazuje się w druku pełny tekst oryginału tej relacji w języku łacińskim i tłumaczeniu polskim. Dziennik ten zawiera interesujący opis podróży i pobytu zakonnika w Rzymie. Współczesny czytelnik staropolskiej relacji poznać może nie tylko wiele szczegółów związanych z dawnym podróżowaniem, ale także podziwiać wrażliwość autora na piękno mijanych krajobrazów czy miast. Dziennik został odczytany z łacińskiego rękopisu i opracowany przez Mariana Chachaja, a publikowany jest jako tom 2 serii „Peregrinationes Sarmatarum”.
Oddawane do rąk Czytelnika opracowane przez Bogdana Roka i Mariana Chachaja Itinerarium jest pisanym na bieżąco, przeważnie codziennie, diariuszem zawierającym opis odbytej przez bożogrobca Jakuba Lanhausa podróży do Rzymu i pobytu w nim (1768-1769). Lanhaus był wprawdzie Czechem z pochodzenia, ale posługiwał się dobrze językiem polskim, przetykając swoją narrację licznymi wtrętami łacińskimi, rzadziej italianizmami czy bohemizmami. Udał się do Wiecznego Miasta, aby dopilnować rozstrzygnięcia w Rocie Rzymskiej sporu swojego zakonu z kapitułą katedralną w Gnieźnie o fundację szpitalną w tym mieście, ale przy okazji notował i opisywał wszystko, co wydawało mu się godne uwagi. Dlatego diariusz stanowi kapitalne źródło wiedzy o mentalności przeciętnego duchownego tamtych czasów. I właśnie z tego powodu, że nie przynosi oglądu świata z perspektywy przedstawiciela warstw wyższych, stanowi cenne źródło informacji. Lanhaus pisze o wszystkim, poczynając od podawania szczegółów dotyczących przebiegu podróży, o mijanych krajobrazach, przekraczaniu granic, uczestnictwie w nabożeństwach, oglądanych kościołach, spotykanych ludziach (mniej lub bardziej znajomych, charakteryzując przy okazji w krótkich słowach ich sylwetki), o sytuacji niepewności po śmierci papieża Klemensa XIII, przebiegu konklawe, zakulisowych zabiegach w Rocie Rzymskiej, a kończąc na kłopotach zdrowotnych czy czynnościach fizjologicznych. Szczegółowe informacje zawarte w tekście diariusza odnoszą się właściwie do wszystkich aspektów działalności człowieka, dlatego każdy Czytelnik interesujący się XVIII wiekiem, a nie tylko badacz przeszłości, może tu odnaleźć coś ciekawego, co dotyczy podróży, historii sztuki, Kościoła, prawa, obyczajowości, mentalności, języka czy medycyny.
O twórczyni Puław i Powązek, arystokratce działającej dla ojczyzny, jednej z nielicznych Polek - uosobień swego czasu, Stanisław Wasylewski napisał:
"Gdyby chcieć wskazać jaką postać niewieścią, najlepiej ujawniającą, najobficiej skupiającąwszystkie rysy czasu tego, to nią może być tylko ona jedna. Standard woman,godna medalu z napisem: vivere ausae… ta, która odważyła się być żywą! Biografiaksiężnej generałowej to zaiste brewiarz epoki – jej profil duchowy, to prawie wypadkowawszystkich linii charakterystycznych ery stanisławowskiej! Wspaniałe, występne,najmilsze, nieznośne i wszystkie znamiona XVIII wieku zbiegły się w tym usposobieniui temperamencie. (…) Chodziła po świecie lat dziewięćdziesiąt z górą. Od Augusta IIIdo Metternicha, od markizy Pompadour do Makryny Mieczysławskiej, widziała Wolterai Chopina, kosynierów Kościuszki i emisariuszów Zaliwskiego, Katarzynę II i Napoleona.Przeżyła epokę saską, barską, listopadową. Pisano, mówiono o puławskiej pani tyledobrego i złego, osobiście przeszła takie tragedie, farsy, wodewile, że można by tym obdzielićdziesięć innych kobiet i jeszcze starczyłoby na jedenastą".
Ze Wstępu
Jeśli zatem chcemy wyjść z impasu binarnego myślenia, musimy potraktować zapominanie jako rodzaj performatywnego działania, jako określony zestaw możliwych do zidentyfikowania i opisania strategii, które towarzyszą produkcji pamięci w określonym miejscu i czasie. Tylko wtedy bowiem można będzie opisać jego koncepcje, funkcje oraz możliwe konsekwencje i pożytki, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i społecznym, w określonych historycznych i kulturowych kontekstach. Dzięki temu uda się być może lepiej zrozumieć sens strategii budowania relacji z przeszłością, typowych zasad selekcjonowania i łączenia wspomnień, a także strategii eliminowania tego, co w pamięci z jakichś względów zmieścić się nie może lub zmieścić się nie powinno.
Fragment „Wstępu”
Przemiany globalizacyjne sprawiają, że krajobraz kulturowy Małopolski staje się coraz bardziej złożony. Obok szlaków papieskich i Szlaku Architektury Drewnianej powstały parki dinozaurów i indiańskie wioski. Dawne i nowe znaki oraz symbole pokrywają region gęstą siatką znaczeń. Czy można wykreślić ich mapę? Łatwo jest skonstruować mapę geograficzną, chociaż nawet w tym wymiarze granice Małopolski nie pokrywają się z podziałami ani administracyjnymi, ani historycznymi. Trudniejszym zadaniem jest sporzadzenie mapy, która pomoże poruszać się w kulturowej przestrzeni regionu, ułożenie przewodnika po tym, co dla mieszkańców Małopolski jest częścią codzienności, jak na przykład obwarzanek z makiem czy bułka z kajzerka.
Nasza "mapa" nie opisuje wszystkich kulturowych artefaktów regionu. Skupiamy się na wybranych wątkach, podejmując próbę ich zbadania z perspektywy semiotyki, która zajmuje się wszystkim, co może zostać uznane za znak, czyli element niosący znaczenie. Przedstawiciele władz województwa kreują jej oficjalny wizerunek. Jednocześnie reprezentację regionu współtworzą różnorodne narracje jego mieszkańców.
(…) jest to bardzo ciekawy i ważny filozoficznie projekt. Za jego wiodącą cechę uznaję śmiałość intelektualną autora. Podjął się on niebagatelnego zadania, jakim jest korekta i uzupełnienie ważkiego projektu w obszarze filozofii politycznej. Albowiem znalezienie wspólnej platformy dla dwóch wersji liberalizmu, tj. "zimnowojennego" liberalizmu Poppera oraz antagonistycznego liberalizmu Berlina, które zdawałoby się proste, w rzeczywistości nie jest sprawą oczywistą.
Prof. Adam Chmielewski
Książka zaprasza do odbycia podróży romantycznej wraz z dziewiętnastowiecznymi wojażerami. Wprowadza w niezwykły świat romantycznych podróży i ich zapisów, które sytuują się na pograniczu literatury pięknej i literatury faktu. Będą to więc diariusze, pamiętniki, wspomnienia z podróży, listy i szkice podróżnicze. Doświadczenie podróży w odniesieniu do kategorii polskości i obcości pozwala zarówno w wędrówkach "po ziemi naszej", jak i w zagranicznych wojażach i przymusowych zsyłkach dostrzec bogatą i złożoną problematykę, która dotyczy kreacji miejsc wyjątkowych na symbolicznej mapie Rzeczypospolitej (Wawel i Puławy) i na obcym terytorium (np kirgiska terra exotica). Mówi wiele o doznawaniu świata przez podmiot podróżujący, o sposobach jego autokreacji i poszukiwaniu tożsamości w nieznanej przestrzeni, wreszcie otwiera pole badań nad rozwiązaniami formalnymi w zakresie romantycznego podróżopisarstwa (forma otwarta obrazów, ewolucja powieści). Oddając do rąk Czytelników niniejszą monografię, mamy nadzieję, że choć w niewielkim stopniu przybliży ona fenomen osiemnasto- i dziewiętnastowiecznych podróży, rzeczywistych ekskursji, jak też różnorodnych form ich zapisu, a także ujawni nowe możliwości badawcze dotyczące literatury podróżniczej XIX wieku.
Otrzymujemy bardzo dobrą, pionierską pracę o ważnym, acz dotychczas nieco zapomnianym problemie. Autorowi udało się zebrać i przebadać imponującą ilość materiałów i przedstawić zupełnie nowe spojrzenie na kwestie konwersji Żydów na chrześcijaństwo w Rzeczypospolitej Obojga Narodów doby nowożytnej.
Z recenzji dr hab. Jakuba Basisty
Książka jest przeznaczona dla szerokiego kręgu czytelników. Ułatwia studiowanie problematyki zarządzania słuchaczom studiów podyplomowych i innych poziomów studiów wyższych, doktorantom i uczestnikom kursów tematycznych. Tworzy pomost między teorią a praktyką, może zatem być przydatna dla właścicieli przedsiębiorstw, akcjonariuszy, menedżerów wyższego i średniego szczebla oraz specjalistów z różnych dziedzin, gdyż skupia się na zarządzaniu jako dyscyplinie o uniwersalnym znaczeniu.
Autorzy Wobec kanonu nie chcieli podejmować próby wyznaczenia nowego kanonu dzieł czy też zrewidowania tego obowiązującego, tak by wprowadzic do niego nowe w danej dyscyplinie tematy badawcze. Zamiast tego zajęli się refleksją nad sposobami jego tworzenia i zagwarantowanymi możliwościami przekazywania wiedzy.
Fragment Wstępu
Powieść Szczęsnego Wrońskiego zatytułowana "Konsultanci. Powiastka intelektualno-gienitalna, czyli rzecz o inwigilacji, manipulacji, totalitaryzacji i innych perwersjach tego i nie tego świata" jest interesującą satyrą na komunistyczny i postkomunistyczny świat, która w oryginalny sposób odzwierciedla polską, polityczno-absurdalną rzeczywistość, daje niemalże psychoanalityczny jej zapis, sięgając w głąb indywidualnej i zbiorowej psyche. Napisana jest świetnym językiem i opowiada zabawne historie, choć jej wymowa jest śmiertelnie poważna, a diagnoza niejednokrotnie porażająca.
Powieść Szczęsnego Wrońskiego nie jest jednak filozoficzną powiastką, choć tak można by wnosić z jej prowokacyjnego podtytułu. To swobodna, niczym nie krępowana gra wyobraźni, luźne ciągi skojarzeń, które budują świat dziwny, absurdalny, ale poetycko wyrazisty i mocny. Powieść rozgrywa się na kilku planach: między pamięcią i zapominaniem, realnością i fantazją, a przede wszystkim między rzeczywistością i językiem, włącznie z jego ortografią, którą Autor zabawnie się bawi. Gra toczy się także przeciwko mówieniu cytatami w obronie własnej mowy, bo przecież o tożsamości i wolności człowieka świadczy ekspresja jego własnego głosu.
Z "Posłowia" Gabrieli Matuszek
Opowiadania Katarzyny Janickiej zebrane w zbiorze zatytułowanym Prospect Park Stories przyciągają uwagę czytelnika zarówno pomysłowością, dziwnością, zakorzenieniem w innej kulturze codziennego życia, jak i stylem połyskującym błyskotliwymi, pełnymi rytmu, dosadnymi, krótkimi zdaniami. Są to opowiadania przedziwne, tyleż realistyczne, co ekspresyjne i wizyjne. W niektórych granica między rzeczywistością, marzeniem, wyobraźnią czy nawet narkotyczną wizją zostaje zatarta w toku opowieści narratora/narratorki [...] w niektórych [...] ten sam efekt rozmycia granic osiągnięty został poprzez multiplikację i przemieszanie różnych dialogów, opowieści, sytuacji. Wszystkie opowiadania są jednak w tym samym stopniu zakorzenione w realiach współczesnego świata, czy raczej współczesnej Ameryki (a jeszcze ściślej – Nowego Jorku). Sposób myślenia bohaterów, tematy poszczególnych opowiadań, naszkicowane sytuacje i dialogi, a także (co niezwykle istotne) rytm tych opowieści wciągają nas w strumień codziennego życia.
Z "Posłowia Doroty Kozickiej
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
