Bartłomiej Józef Kucharski, karmelita bosy. Urodził się 31 stycznia 1966 roku w Sochaczewie. Mieszka w Krakowie. Jest redaktorem „Głosu Karmelu" oraz autorem kilku książek z dziedziny duchowości chrześcijańskiej pisze także wiersze. Wydał pięć tomików poezji: „Notes grecki i inne wiersze" (2006), „Zachwyt na pustyni"(2008), „Greckie spotkanie ze św. Pawłem" (2009), „Spacery, twarze i obrazy"(2010), „Łaska świtu"(2014). Publikował na łamach Zeszytów Karmelitańskich" oraz „Toposu".
Czytanie początkowych rozdziałów Drogi na Górę Karmel jest jak wejście do pokoju, w którym trwa już jakaś dyskusja. Słyszymy słowa, które są dla nas nieznane, takie jak: „noc ciemna”, „początkujący”, „postępujący” i „doskonały”. Nie chcąc jednak przerywać ożywionej wymiany zdań, śledzimy rozmowę najuważniej, jak tylko potrafimy, mając nadzieję, że zostanie powiedziane coś, co rozwieje nasze wątpliwości. Tak się jednak nie dzieje i zdezorientowani opuszczamy pokój.
Ojciec Marc Foley OCD jest nie tylko doświadczonym czytelnikiem pism Jana od Krzyża, ale również wytrawnym przewodnikiem po szlakach, jakie wyznaczył przed wiekami karmelitański doktor Kościoła. Jan żył i pisał w zupełnie innej kulturze religijnej, posiadającej swoje własne sposoby zgłębiania ówczesnych zagadnień duchowych i używającej słownictwa, które należy teraz tłumaczyć przykładami czytelnymi dla pielgrzymów duchowych XXI wieku. Ojciec Marc wykonuje to tłumaczenie w sposób bardzo zręczny, przez co nowi czytelnicy oddający się lekturze tekstu Jana nabiorą pewności siebie.
W swoim medytacyjnym cyklu Caryll Houselander piękną prozą odmalowuje intymny portret Maryi, Matki Boga. Zostaje Ona ukazana jako pusta wewnątrz trzcina oczekująca, aż wypełni Ją Boża muzyka. Ściągając – lecz z wielkim wyczuciem – Maryję z uświęconego tradycją piedestału, na którym umieszczono Ją przed wiekami, Houselander dzieli się z nami swoją nieodpartą i piękną wizją Jej ziemskiego życia; wizją Maryi obecnej pośród nas, zagubionej, lecz pełnej ufności młodej dziewczyny, której świętość rozkwita wiecznym „Tak”. Obfitująca w głębokie nauki i sugestywne obrazy Trzcina Boga to klasyczna książka z dziedziny duchowości, mieszcząca się w tradycji mistycznej Juliany z Norwich.
Wielu mężczyzn i wiele kobiet na przestrzeni historii chrześcijaństwa traktowało poważnie potrzebę konsekwentnego życia wiarą w świetle nauczania i przykładu Jezusa, chociaż nieraz oznaczało to dla nich kroczenie pod prąd i konieczność wyzwolenia się z fałszywej koncepcji i praktyki modlitwy, której zawsze zagraża rytualizm. Jednym z tych świadków jest Teresa od Jezusa, którą Kościół uznaje za Mistrzynię modlitwy i duchowości, a którą w 1970 r. ogłosił jako pierwszą kobietę – doktorem Kościoła. [...] Modlitwa to dla Teresy styl życia właściwy „przyjaciołom Boga”, naśladowcom Chrystusa. A Bóg chce, oczekuje i potrzebuje od nas tego, byśmy byli Jego przyjaciółmi, i to przyjaciółmi prawdziwymi.
Na stronach tej książki pozwolimy, żeby Teresa nauczyła nas modlić się tak, jak Jezus pragnie, byśmy się modlili. I niech nikt nie myśli, że jest to skomplikowana droga. Wystarczy tylko chcieć, czyli jak powiedziałaby Teresa, mieć „niezachwiane postanowienie”, ponieważ „Bóg nie nuży się dawaniem; nie nużmy się i my przyjmowaniem”.
Niech Teresa pomoże nam kroczyć drogą przyjaźni z Bogiem!
Francisco Javier Sancho Fermín OCD
W życiu duchowym m. Klary Ludwiki Szczęsnej fascynuje doskonała harmonia – wszystko jest bardzo proste, konsekwentne, zgodne z teologiczną definicją charyzmatu i duchowości Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, określonych w Konstytucjach. W tej prostocie i harmonii leży sekret jej wielkości. Jej mottem stały się słowa: Wszystko dla Serca Jezusowego, które streszczały jej życiowy program. Wszystko, czym była, co posiadała, co mogła wykonać, m. Klara oddawała Boskiemu Sercu – i to każdego dnia, jak mówią wspomnienia sióstr, które patrzyły na jej życie. Z Bogiem przebywała przez swą niezachwianą wiarę i niepodzielną miłość, przez bezwzględne posłuszeństwo Jego woli i całkowite zdanie się na Boską Opatrzność, przez troskę o rozszerzanie Jego czci, przez wdzięczność za powołanie zakonne.
Na kartach niniejszej książki postaram się przyjść z pomocą osobom, które dotknięte są poczuciem winy. Pierwszym krokiem w stronę uwolnienia jest wysłanie sygnału alarmowego, powierzenie bolesnej przeszłości uszom słuchającego w nadziei wykrycia wadliwych mechanizmów i doznania ulgi. Autor tej książki, zanim został kapłanem, był pielęgniarzem w szpitalu psychiatrycznym, dlatego postanowił podzielić się z czytelnikami świadectwami zebranymi podczas dwudziestosiedmioletniej praktyki duszpasterskiej, z zachowaniem dyskrecji względem opisywanych przypadków. Każdy z czytających będzie mógł się w nich rozpoznać i rozszyfrować własne emocje.
Pisma wszystkie bł. Elżbiety od Trójcy Świętej (Catez; 1880-1906), wielkiej mistyczki naszych czasów, ukazują się po raz pierwszy po polsku w stulecie jej śmierci.
„W hałaśliwym świecie Siostra Elżbieta od Trójcy Świętej zaprasza do stworzenia ciszy w nas, tak żebyśmy nie żyli obok istotnych spraw, ale bardziej po ludzku i bardziej po Bożemu. Ukazuje nam, do jak szczęśliwej pełni może doprowadzić wiara w Miłość, która mieści się u samych podstaw naszego bytu, wszędzie tam, gdzie jesteśmy, kimkolwiek jesteśmy lub byliśmy”. Konrad de Meester OCD
Jest to autobiografia teologiczna, ponieważ element teologiczny przeważa nad biograficznym. Odpowiada to zresztą zmianom w życiu św. Teresy, w którym wyróżnić można dwa okresy: aktywny, podporządkowany wymogom świeckiego życia czas spędzony w domu rodzinnym, a następnie okres życia zakonnego. Ten drugi okres sprzyja rozwojowi życia wewnętrznego, które Święta z zamiłowaniem opisuje, przedstawiając kolejne jego etapy, aż do modlitwy mistycznej.
Przedziwna jest postać Małej Arabki, cudem wyproszonej u Boga przez rodziców. Bóg dał jej – jak swemu Synowi – trzydzieści trzy lata życia i tyle różnych doświadczeń, że można by wypełnić nimi wiele innych życiorysów. Ksiądz Denis Buzy przedstawia nam duchową postać Mariam na osnowie biografii. Był jednym z pierwszych biografów Świętej i dzięki temu jego przekaz oddaje wiernie jej życie duchowe. Kolejne wydarzenia, znaki i łaski formują coraz bardziej wyraziste piękno i szlachetność Mariam.
Mariam Baouardy, święta o sercu większym niż ziemia i morza, była kształtowana przez Boga w doświadczeniach duchowych tak bogatych, że ustępuje jej nawet ojciec Pio. Od trzynastego roku życia była pod specjalną opieką Matki Bożej. Dziewczyna o adwentowym sercu spalała się w oczekiwaniu na Umiłowanego, a całe jej życie było wielkim krzykiem stworzenia o jedność ze Stwórcą. Po jej śmierci lekarze wyjęli jej serce, a wówczas – ku zadziwieniu wszystkich zebranych – dostrzeżono na nim ślad świeżo zabliźnionej rany. Mariam miłowała Boga i Kościół, krwawiąc.
Modlitwa była niejako pędzlem, którym posługiwał się Pan, tworząc to piękne dzieło, oraz narzędziem, za pomocą którego udzielał św. Teresie zadziwiających dóbr i łask, którymi się odznaczała. Zarówno osoba Teresy, jak i jej słowa są modlitwą. To długa i głęboka historia przyjaźni. Teresy nie można zrozumieć bez modlitwy. Prawdopodobnie również modlitwy nie można już w pełni zrozumieć bez Teresy. Teresa i modlitwa przywołują się nawzajem i podążają razem. Przesłanie Matki Teresy od Jezusa, rozeznane słowo życia, wywołujące długotrwałe i sięgające głęboko poruszenie, przekazuje czystą istotę ewangeliczną: modlitwa jest przy-jaźnią. To osobiste zaangażowanie w miłość.
Autor rozważań rekolekcyjnych znajdujących się w tej książce - Karol de Foucauld patrząc po ludzku, niczego nie osiągnął. Nic mu się nie udawało. Marzył o założeniu wspólnoty, zmarł samotny jak palec, pisząc dramatyczne słowa: „Ziarno umiera, nie przynosząc owocu. Ja, który tylko potrafi ę marzyć, niczego w życiu nie osiągnąłem”. Nie widział owoców swojej pracy. Bóg wysłuchał jego gorących modlitw i zrealizował marzenia, ale uczynił to dopiero po jego śmierci. Jak grzyby po deszczu powstają malutkie wspólnoty zafascynowane drogą, którą szczegółowo opisał. Duchowość Karola de Foucauld uczy czekania. Piach Sahary okazał się niezwykle żyzną glebą. Paradoks? Dla Ducha, który przychodzi jednocześnie jako ogień i strumienie wody żywej i łączy w sobie wszystkie żywioły świata, to absolutnie normalne!
Marcin Jakimowicz
Tom pism Edyty Stein obejmuje rozmaite artykuły, referaty i wykłady na temat kobiety z perspektywy filozoficznej i praktycznej pochodzące z lat 1928–1932. W tamtych czasach jej ujęcie idei dotyczących kobiecości było pionierskie. Autorka porusza w swych tekstach i wystąpieniach niezwykle szeroką problematykę: od politycznego równouprawnienia, pedagogiki dziewcząt, specyfiki natury kobiecej przejawiającej się w ciele, psychice, duchu i w nowych kobiecych koncepcjach życia – aż po interpretację biblijnej równoważności płci i chrześcijańskie modele życia.
Człowiek jest wolną istotą, którą zarazem określa duchowe uzdolnienie do odpowiedzialności za własne życie. Oto docelowy punkt, do którego zmierza Edyta Stein w swym wykładzie na temat budowy osoby ludzkiej, prowadzonym w Münster w semestrze zimowym 1932/1933. Aby dojść do poznania ludzkiej indywidualności, Autorka wybiera metodę fenomenologii realnej: z zewnętrznego punktu widzenia, najpierw postrzegamy ciało drugiego człowieka, a dopiero potem jego wnętrze. Edyta Stein bada człowieka na kolejnych stopniach jako ciało fizyczne, istotę żywą, istotę posiadającą duszę, istotę obdarzoną duchem – jako mikrokosmos, który jest otwarty do wewnątrz i na zewnątrz. Człowiek zostaje ukazany w jego indywidualności jako osoba duchowa, istota wspólnotowa i kulturowa, wreszcie jako istota poszukująca Boga.
Święta Teresa ukazuje w tym traktacie doskonałość chrześcijańską w alegorii zamku, czyli twierdzy, którą nazywa wewnętrzną, bo chodzi jej przede wszystkim o dynamikę rozwoju życia wewnętrznego. Twierdza wewnętrzna wyobraża duszę, w której mieszka Bóg nie tylko przez swoją wszechmoc, lecz także przez swoją łaskę. Tę drogę duszy do najgłębszego wnętrza swej istoty, gdzie mieszka sam Bóg, Teresa przedstawia w postaci siedmiu mieszkań twierdzy.
Realizm to słowo, które nieczęsto kojarzone jest z Teresą – a mimo to każdy, kto potrafi dostrzec nieupiększoną prawdę o jej życiu, zobaczy niezwykle wrażliwą i bardzo odważną kobietę z krwi i kości, mierzącą się z bolesną rzeczywistością codziennego życia. Tak jak każdy z nas borykała się z problemami związanymi z naturą ludzką i musiała znaleźć na nie sposób. Tym sposobem była miłość. Teresa nauczyła się kochać ludzi takich, jakimi byli, a nie jakimi chciałaby ich widzieć. „Mała droga” była dla niej środkiem prowadzącym do świętości, a także pozwoliła jej pozostać przy zdrowych zmysłach. Nie jest to jednak kolejna książka o „małej drodze” jako sposobie na świętość, tych bowiem napisano już wiele. Jej tematem jest duchowość Teresy jako sposób na zachowanie zdrowego rozsądku w świecie często ogarniętym szaleństwem; dzięki temu potrafiła angażować się w życie, a ono jej nie pochłaniało. Miała wyjątkową zdolność kochania innych bez wikłania się w ich problemy. Potrafiła mierzyć się z absurdami codziennego życia bez utraty dystansu.
Nie można zamknąć tajemnicy Bożego Narodzenia w jednym dniu! Nie można świętować go tylko raz w roku, przy choince, karpiu i z połamanym opłatkiem w dłoni, tworząc na ten jeden dzień – często sztuczną – atmosferę braterstwa, życzliwości i pokoju. Nawet zwierzęta mówiące tej nocy ludzkim głosem w to nie wierzą. Bożym Narodzeniem trzeba żyć codziennie, dzień za dniem, inaczej nic nie zrozumiemy z tej tajemnicy.
Bóg się rodzi tam, gdzie w danym momencie jesteśmy, w naszym życiu takim, jakie dzisiaj jest. On nie czeka, że spadnie śnieg, przyjdzie grudzień a my przykryjemy stół białym, świątecznym obrusem
Książka ta zawiera głębokie refleksje oparte na fragmentach Pisma Świętego, które dotyka tajemnicy Wcielenia. Przemawiają zarówno do serca, jak i rozumu. Dzięki nim każdy nauczy się żyć Bożym Narodzeniem przez cały rok.
Po prawie 500 latach od narodzin św. Teresy Wielkiej (1515–1582) dane jest mi przemierzać szlaki jej fundacji. Podróżuję wraz z dwoma współbraćmi z Karmelu: o. Andrzejem Gburem, aktualnym dyrektorem Wydawnictwa Karmelitów Bosych w Krakowie i pomysłodawcą tej podróży oraz z o. Piotrem Henslem, aktualnym redaktorem naczelnym Głosu Karmelu. Po Kapitule Prowincjalnej w maju 2014 roku te funkcje uległy zmianie. Siedząc w gościnnej celi klasztornej w Burgos 17 marca 2014 roku, tj w poniedziałek, około godz. 22, wziąłem notatnik i postanowiłem zapisać niektóre wrażenia z naszej wyjątkowej wyprawy po Hiszpanii. Chyba dopiero tego dnia zrodziła się myśl, by obok poważnej publikacji przygotowywanej przez nasze Wydawnictwo z okazji 500-lecia urodz in św. Teresy od Jezusa – co było główną przyczyną tej wyprawy – stworzyć coś lekkiego o charakterze reportersko-fotograficznym. Burgos to już ósma z odwiedzanych fundacji. Poza nami: Avila – klasztory Wcielenia oraz św. Józefa, Salamanka, Alba de Tormes, Medina del Campo, Valladolid i Segowia, skąd przyjechaliśmy tutaj. Czeka nas wizyta jeszcze w sześciu klasztorach założonych przez św. Teresę: Villanueva de la Jara, Beas de Segura, Grenadzie, Sewilli, Malagónie (tylko od zewnątrz), Toledo i kilku klasztorach naszych ojców.
Mała Teresa nie przestaje nas zadziwiać. Jej aktywność nie zmniejsza się: nadal spędza swoje życie w niebie na czynieniu dobra na ziemi. Dziś o. Jacques Marin pomaga jej złożyć wizytę wszystkim parom. Teresa chce odczytać z nimi na nowo historię ich miłości, aby odkryli w niej obecność Tego, który jest źródłem wszelkiej miłości - bo sam jest miłością.
Edyta Stein, interpretując dzieła św. Jana od Krzyża, rozwija swoją koncepcję „wiedzy Krzyża” jako teologię Krzyża oraz jako naukę życia w znaku Krzyża. Studium to jest zarówno znakomitym wprowadzeniem w dzieło Ojca Zakonu Karmelitańskiego, jak i świadectwem głębokiego doświadczenia wewnętrznego i jasności myślenia Autorki. Co więcej, śledząc życie i naukę św. Jana od Krzyża, Edyta Stein odsłania własną drogę i wykazuje, że krzyż nie jest symbolem śmierci, lecz żywym znakiem mistycznej rzeczywistości.
Najnowsza historiografia bardzo dobrze wie, że chcąc w najbardziej wiarygodny sposób poznać autora klasyki – a świętą Teresę bez wątpienia można tak określić – pierwszym wśród dokumentów źródłowych, które należy zbadać, jest korespondencja. O ile oczywiście mamy do czynienia ze znaczącym jej rozmiarem. Korespondencja bowiem najlepiej odzwierciedla codzienność autora oraz stanowi najbardziej spontaniczny, a zarazem najmniej zniekształcony przewodnik po jego myśli i sposobie działania, tym bardziej interesujący, im mniej konwencjonalny.
Salvador Ros García OCD
Tomás Álvarez OCD oraz Salvador Ros García OCD są zaliczani do największych znawców życia i pism św. Teresy od Jezusa. Niniejsza publikacja wpisuje się w serię uznanych komentarzy do doktryny terezjańskiej, a równocześnie może być pomocna w czerpaniu inspiracji z bogatej korespondencji Świętej z Awili.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
