Książka koncentruje się na wydarzeniach w Lesie Katyńskim w latach 1940–1943, począwszy od transportów jeńców z Kozielska do Smoleńska i Gniezdowa, aż do założenia tzw. cmentarza PCK. Mimo upływu lat zbrodnia katyńska wciąż kryje wiele niewyjaśnionych dotąd zagadek. Także niektóre przyjęte w literaturze przedmiotu „pewniki” nie odpowiadają stanowi faktycznemu. Jednym z nich jest sprawa ekshumacji przeprowadzonej przez Niemców w Lesie Katyńskim wiosną 1943 r. Pomijając samą tę kwestię, „Niemcy” ci zostali w książce bliżej przedstawieni, np. 3 km od katyńskich grobów w okresie wrzesień 1941 – wrzesień 1943 r. rozlokowany był sztab generalny Grupy Armii „Środek”, a po ujawnieniu (nie było to – jak się pisze – „odkrycie”) polskich mogił sprawą tą zajmował się m.in. szef jej wywiadu i kontrwywiadu.
Publikacja ukazuje psychiatrię naukową oraz system opieki psychiatrycznej w latach 1945–1956.
Obie dziedziny były wówczas przymusowo dostosowywane do sowieckiego modelu, w którym główną rolę odgrywał pawłowizm, będący zmodyfikowaną w duchu materializmu dialektycznego wersją słynnej teorii I.P. Pawłowa. „Stalinizacja” polskiej psychiatrii polegała na obligatoryjnym, choć na ogół formalnym uznaniu pawłowizmu za naukowy dogmat. Odejście od narzuconych siłą w nauce i lecznictwie psychiatrycznym wzorców dokonało się szybko – na fali odwilży 1956 r. Zmianom tym sprzyjały doniesienia o pierwszych skutecznych lekach przeciwpsychotycznych, wprowadzanych na Zachodzie. W lecznictwie chorób umysłowych rozpoczęła się epoka nowoczesnej farmakoterapii.
Kalendarz prezentuje sylwetki i portrety 12 pisarzy, wśród których znajdują się zarówno znani literaci Gustaw Herling-Grudziński, Józef Mackiewicz, Kazimierz Wierzyński, Sergiusz Piasecki, Marian Hemar, Jan Lechoń, jak i mniej znani szerokim kręgom czytelników Józef Łobodowski, Beata Obertyńska, Michał Kryspin Pawlikowski, Ferdynand Goetel.
Publikacja zawiera 46 200 biogramów mieszkańców Górnego Śląska internowanych, aresztowanych i deportowanych do pracy przymusowej w ZSRR w 1945 roku. Każdy z nich został opracowany na podstawie dokumentów proweniencji polskiej, niemieckiej, rosyjskiej, oraz relacji świadków.
Książka zawiera wybór źródeł: polskich tłumaczeń dokumentów sporządzonych przez amerykańskich dyplomatów pracujących w PRL w ostatnim piętnastoleciu jej istnienia. Źródła te dotyczą spotkań przedstawicieli USA z duchownymi Kościoła katolickiego w Polsce: od najważniejszych hierarchów po zwykłych księży.
Symon Petlura odegrał czołową rolę w ukraińskiej rewolucji narodowej w latach 1917–1921, a następnie był przywódcą ukraińskiej emigracji politycznej. Jest z pewnością symbolem walk o niepodległość. Jednakże wokół jego postaci narosło wiele mitów i stereotypów. Ich źródłem była przede wszystkim sowiecka propaganda, która przez ponad 70 lat zwalczała zaciekle Petlurę i „petlurowców” jako synonim kontrrewolucji i zaprzedania się „polskim interwentom”. Stąd też po odzyskaniu niepodległości w 1991 r. jego postać z trudem przebijała się przez pokłady negatywnej propagandy, aby zająć należne miejsce w pamięci historycznej Ukraińców.
Celem niniejszej publikacji jest zapoznanie czytelników z wybranymi zagadnieniami dotyczącymi działalności Symona Petlury jako przywódcy Ukraińskiej Republiki Ludowej w czasie walk o niepodległość i na emigracji, okolicznościami jego tragicznej śmierci i procesu zabójcy oraz procesem kształtowania jego wizerunku w oczach Ukraińców od okresu rewolucji po czasy współczesne. Kilka tekstów ma charakter podsumowania dotychczasowego stanu wiedzy, w pozostałych znajdziemy również nowe, nieznane wcześniej fakty i analizy.
Prezentowany tom powstał w ramach prac Polsko-Ukraińskiej Komisji Historyków dla Badania Relacji Wzajemnych w latach 1917–1921. Zgodnie z przyjętymi w publikacjach Komisji regułami tom ma charakter dwujęzyczny.
Książka jest opisem polityki karnej władz PRL w latach 1953-1957. Jednym z jej wyznaczników były rehabilitacje. Rozumiano przez nie z jednej strony wyrównanie krzywd wyrządzonych działaniami funkcjonariuszy państwa komunistycznego, a z drugiej – rozliczanie tych funkcjonariuszy na drodze dyscyplinarnej i prawnokarnej. Opis ten więc wpisuje się w dyskusję na temat charakteru przemian dokonujących się w Polsce w tamtym czasie. Autor podaje przykłady procesów rehabilitacyjnych, dużo miejsca poświęca też analizie ich dynamiki i wyznaczników, wśród których wymienia zmiany, jakie nastąpiły w ZSRR po śmierci Stalina
Praca otwiera cykl publikacji dotyczących więziennictwa okresu stalinowskiego w Wielkopolsce. Niniejszy tom poświęcony został początkom funkcjonowania Centralnego Więzienia we Wronkach, jednego z głównych miejsc izolacji więźniów politycznych i ważnego ogniwa systemu represji w pierwszym dwunastoleciu istnienia Polski Ludowej. Zawiera kompletną listę więźniów, którzy trafili do wronieckich kazamatów w latach 1945–1948 wraz z danymi o wyroku, wymiarze kary i okresie przebywania w zakładzie karnym. Wykaz powstał w oparciu o zgromadzone w archiwum IPN Oddział w Poznaniu pomoce ewidencyjne (skorowidze i księgi więzienne). Został uzupełniony o dane z innych materiałów archiwalnych tam, gdzie ewidencja więzienna zawierała luki lub błędy. Dopełnieniem wykazu jest rozdział prezentujący wszechstronną charakterystykę więźniów wronieckich z podziałem na grupy według kryteriów społeczno-politycznych i narodowościowych. Dużo miejsca zajmuje prezentacja głównych przedstawicieli poszczególnych nurtów szeroko rozumianej antykomunistycznej opozycji.
Opracowanie zawiera także zarys funkcjonowania zakładu karnego jako instytucji od początków jego istnienia, w którym sporo uwagi poświęcono ciężkim warunkom odbywania kary, metodom szykan i represji, stosowanym wobec osadzonych przez funkcjonariuszy więziennych. Nie pominięto również kwestii związanych z działaniem ówczesnego systemu sądownictwa wojskowego jako ważnego elementu w łańcuchu terroru. Całość uzupełnia aneks zawierający treść obowiązujących ówcześnie aktów prawnych, na podstawie których skazywano więźniów wronieckich oraz wykaz funkcjonariuszy zajmujących najważniejsze stanowiska w strukturze zakładu karnego.
Opracowanie skierowane jest do badaczy oporu społecznego w PRL, historyków konspiracji niepodległościowej, jak i do byłych więźniów wronieckich bądź ich rodzin, którzy szukają informacji o sobie lub o losie swoich bliskich.
Książka opisuje dzieje Jasnej Góry w okresie Polski „ludowej”, od zakończenia II wojny światowej aż do końca rządów Wojciecha Jaruzelskiego.
Jasna Góra jest jednym z najbardziej znanych sanktuariów maryjnych na świecie i najważniejszym w Polsce. Dla Polaków jest stolicą duchową i centrum licznych pielgrzymek. To tutaj często zapadają decyzje Episkopatu Polski. Od pierwszych lat powojennych była ośrodkiem obrony narodu polskiego i Kościoła katolickiego przed ideologią komunistyczną. Odegrała kluczową rolę w wielkim programie milenijnym prymasa Stefana Wyszyńskiego. Do sanktuarium wielokrotnie przybywał Jan Paweł II. Było ono miejscem, w którym Polacy zawsze czuli się wolni i do którego przychodzili mimo terroru czasów stalinizmu, nagonki propagandowej czasów Władysława Gomułki i Edwarda Gierka, wprowadzonego przez gen. Wojciecha Jaruzelskiego stanu wojennego. Na Jasną Górę przybywali działacze „Solidarności”, manifestując swoje przywiązanie do religii i tradycji narodowych, a od których odwracały się władze Polski „ludowej”. Sanktuarium było silną przeszkodą w kształtowaniu umysłów młodych pokoleń w duchu „nowych” laickich wartości, w wychowaniu bez Boga.
Publikacja przedstawia działania instytucji państwowych przeciwko paulinom i klasztorowi jasnogórskiemu w czasach Polski „ludowej”. Komuniści starając się ograniczyć oddziaływanie Jasnej Góry na społeczeństwo, stosowali wobec sanktuarium i jego gospodarzy cały wachlarz środków represyjnych. Były to działania na dużą skalę. Wydarzeniami w Częstochowie interesowali się przywódcy partyjni w stolicy. Oczekiwali zmarginalizowania znaczenia ośrodka maryjnego albo kontrolowania jego działalności. Wykonawcami tej woli stawali się przedstawiciele terenowych organów władzy państwowej oraz funkcjonariusze aparatu bezpieczeństwa.
Praca jest monografią poświęconą Centralnej Agencji Fotograficznej (CAF). Instytucji stworzonej do dostarczania fotografii prasie.
Obejmuje całokształt spraw związanych z „drogą zdjęcia od wydarzenia do czytelnika”. Opisuje tworzących ją ludzi – fotoreporterów, dziennikarzy, politycznych decydentów. Przedstawia zróżnicowane mechanizmy, które regulowały proces, którego finalnym efektem była publikacja zdjęcia. Czasem następowała ona wiele lat po jego wykonaniu. Przedstawione zostało funkcjonowanie wieloszczeblowej cenzury, wpływ rządzącej monopartii czy tajnej policji politycznej. Znalazły się w niej niepublikowane wcześniej zdjęcia. Odtworzone zostały też kulisy powstania i nieoczywiste losy niektórych dobrze znanych fotografii.
Ramy czasowe publikacji obejmują okres powojenny oraz próbę adaptacji agencji do nowej rzeczywistości w pierwszych latach 90-tych XX wieku.
Publikacja jest skróconą i uzupełnioną wersją pracy doktorskiej obronionej przez autora w Instytucie Historii PAN w 2019 r.
Europa, jako historyczna więź powstała z potrzeby ludów, które pomimo różnic chciały współpracy opartej na podobnym rozumieniu tradycji i bezpieczeństwa. Europejskie narody można uznać za małe w porównaniu z np. ludami Chin czy Indii. Podobnie z przestrzenią, którą zamieszkują. Jak wreszcie porównać długość historii Europy z dziejami na przykład Egiptu? Co wydaje się uderzające w tych stosunkowo krótkich dziejach i niezbyt wielkich przestrzeniach miała miejsce niezwykła intensywność wydarzeń społecznych i politycznych, które wpływały na losy całego świata. Filozofia i kultura grecka, której zawdzięczamy pojęcie obiektywnej prawdy i rozumienie nauki jako racjonalnego i wolnego typu poznania. Prawo rzymskie. Chrześcijańska etyka. Europejscy odkrywcy i europejskie mocarstwa panujące nad niemal całym światem. To tutaj wreszcie rozwinęły się dwa wielkie totalitaryzmy. Stąd, w różnych okresach ludzie emigrowali, ale i tutaj też chcieli żyć. Historia rozwijająca się, bądź to ewolucyjnie, ale także drogą wstrząsów rewolucyjnych.
Książka ""Primate Stefan Wyszyński. A Biography. Seria: Biskupi w realiach komunistycznego państwa""""Anglojęzyczna wersja popularnej, ilustrowanej biografii prymasa Stefana Wyszyńskiego.To the uncrowned king of Poland read the letters on the sash of Cardinal Stefan Wyszyński's funeral wreath. Thus the nation expressed its appreciation for the life and work of the Millennium Primate, who was one of the most outstanding Poles of the 20th century. It stemmed from the common opinion of his unique role in the life of the nation and of the Catholic Church.The life and activity of this distinguished hierarch have not been comprehensively described before. Hence this book aims to fully present the life of Cardinal Wyszyński. We show the entire spectrum of religious and social activity and pastoral teaching of the Millennium Primate. This publication has been prepared on the basis of an extensive archive source base. The authors have found a number of previously unpublished materials, verified previous findings, and proposed a novel interpretation of this key figure in Polish history.""
Kim sir Alex Ferguson jest dla Manchesteru United czy Arsene Wenger dla Arsenalu, tym Stefan Żywotko dla JS Kabylie, klubu dumnych Kabylów z Algierii, gdzie z powodzeniem i z wielkimi sukcesami pracował przez prawie 14 lat, sięgając po kolejne mistrzostwa i triumfy na kontynencie afrykańskim, na długo przed tym, zanim błysnął tam Henryk Kasperczak. Do dziś wiele osób, nie tylko w Algierii, pamięta o polskim trenerze, który w styczniu 2020 r. skończył 100 lat!
Historia tego pochodzącego z Kresów szkoleniowca to historia nie tylko polskiego futbolu. Można powiedzieć, że jest równolatkiem Polskiego Związku Piłki Nożnej, który został założony niespełna trzy tygodnie przed tym, kiedy pan Stefan się urodził. Pochodzi ze Lwowa czy raczej Zniesienia, które w 1920 r. było jeszcze wioską, a do głównego miasta Kresów zostało włączone dziesięć lat później. To we Lwowie uczył się piłkarskiego abecadła i poznał wielkie gwiazdy polskiego sportu okresu międzywojennego, z Wacławem Kucharem na czele. To w zakładzie szewskim pana Wacka uszyto mu na miarę prawdziwe futbolowe buty, co wtedy było naprawdę czymś. To też tam, w dzielnicowym klubiku Zniesieńczanka gonił za piłką. Prawdziwą miłością zostali jednak Czarni Lwów, klub, który był w cieniu wielkiej Pogoni, jednego z najbardziej zasłużonych klubów w historii naszej piłki.
Wydaje się, że mimo upływu czasu i powstania wielu różnorodnych opracowań naukowych i popularnonaukowych badania komunistycznych służb specjalnych dalekie są jeszcze od wyczerpania... Odpowiedzi na pytanie, po co powstała bezpieka i dlaczego działała w taki, a nie inny sposób, nie można sprowadzić tylko do powielanej frazy o zabezpieczeniu budowy systemu komunistycznego. Nie odmawiając tej tezie prawdziwości, uważamy, że jest to w istocie rzeczy racjonalizowanie działań, zaniechań, zbrodni dokonywanych przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa i ich mocodawców z najwyższych kręgów ówczesnych władz partyjnych. Dlatego też obok pytań o to, co zrobiła bezpieka, niezbędna jest refleksja dotycząca kwestii motywacji aktywności jednostek pracujących i współpracujących z policją polityczną. Równie istotne jest wskazywanie, jak na skuteczność funkcjonowania oddziaływały takie kwestie jak struktura organizacyjna, obieg dokumentów, hierarchia władzy, wewnętrzne relacje interpersonalne, zakres autonomii pojedynczych ludzi i jednostek organizacyjnych.Próbą rozwijania i poszerzania refleksji naukowej nad dziejami i działalnością służb specjalnych jest projekt pod nazwą W stronę antropologii bezpieki prowadzony od 2011 r. przez środowisko badaczy wrocławskich związanych głównie z oddziałem IPN i Uniwersytetem Wrocławskim. Perspektywa teorii organizacji, socjologii, kulturoznawstwa, politologii, prawa, antropologii, językoznawstwa czy psychologii pozwala czasami wyjaśnić, potwierdzić lub falsyfikować obowiązujące dotąd zarówno naukowe, jak i potoczne sądy oraz przekonania na temat komunistycznego aparatu bezpieczeństwa.
Książka pokazuje, z jakim trudem do świadomości społecznej przebijała się i nadal przebija prawda o komunistycznych zbrodniach, ich charakterze i rozmiarach. Na cmentarnych polach, gdzie w bezimiennych grobach, a właściwie jamach, chowano ofiary, nie mogły stanąć krzyże. Praca K. Szwagrzyka to pełny opis wrocławskich pól ofiar komunizmu, z ustaleniem listy ofiar włącznie. Charakterystyce samej nekropolii towarzyszy szczegółowy ogląd poszczególnych pól, również tych, gdzie na pogrzebanych ciałach ofiar terroru komunistycznego pojawiły się cywilne pochówki.
Zbiór artykułów dotyczących wojny polsko-bolszewickiej ze szczególnym uwzględnieniem Bitwy Warszawskiej. Autorzy pochodzą z Polski, Ukrainy i Rosji.
Wojna stoczona z sowiecką Rosją w latach 1919–1920 przeszła do pamięci Polaków jako jedno z najważniejszych wydarzeń w historii narodu. Dzisiaj wydaje się, że dobrze znamy przebieg działań na rozległym teatrze wojny z bolszewikami. Jednak okazuje się, że konflikt polsko-sowiecki 1920 r. tylko pozornie jest dobrze opisany przez historyków. Mimo że bezpośrednio wzięły w nim udział dwie strony, to miał on odbicie w polityce zarówno krajów europejskich, jak i Stanów Zjednoczonych. Jeśli więc potraktujemy wojnę polsko-bolszewicką globalnie, przyjrzymy się konfliktowi z różnych perspektyw, otworzy się przed nami obszar tematów niezbadanych. Okazuje się, że historycy zrobili bardzo dużo, ale jeszcze nie wszystko.
Niniejsza publikacja przedstawia w syntetycznym ujęciu początki kina na ziemiach polskich oraz najważniejsze zjawiska i trendy w kinematografii II RP. Następnie przenosi nas w ponury czas II wojny światowej i próbuje odpowiedzieć na pytanie, w jakiej sytuacji znalazły się kinematografia i teatr, zarówno na ziemiach okupowanych, jak i na uchodźstwie.Skala represji, jakie dotknęły polskich artystów filmowych i scenicznych z rąk obu okupantów, dramatyczne wybory, przed którymi stanęli, i nie mniej tragiczne losy, jakie stały się udziałem znacznej części z nich, uświadamiają, że dla rodzimego kina i teatru lata 19391945 były cezurą apokaliptyczną, po której nic nie będzie już takie samo. Potwierdzeniem tego jest m.in. zaprezentowana lista strat osobowych, jakie poniósł świat srebrnego ekranu i Melpomeny.
Nowe wydanie – rozszerzone o przedmowę Sławomira Cenckiewicza, który tym razem szczególnie podkreśla rolę Ludowego Wojska Polskiego w masakrze Grudnia ’70. Grudzień ’70 – poza buntem robotniczym oraz akcją porządkową milicji i działaniami operacyjnymi bezpieki – był również typową operacją wojskową, kierowaną z pozycji Ministerstwa Obrony Narodowej i dowodzoną przez Sztab Generalny, której nadano kryptonim „Wybrzeże”.
Autorski album Sławomira Cenckiewicza to nie tylko nowatorskie ujęcie masakry grudniowej 1970 r., ale też prawdziwy rarytas artystyczny. Grozę Grudnia '70 Cenckiewicz przedstawił przez pryzmat niepublikowanych faksymile dokumentów i fotografii, za pomocą których milicja i bezpieka dokumentowały swoje „dzieło” pacyfikacji i zniszczenia. Krople i ślady krwi jak gdyby pokrywające zdjęcia, listy aresztowanych i zwalnianych z pracy, ukazują otwarty bunt i ofiarę Gdańszczan wobec których ekipa Gomułki, Cyrankiewicza i Jaruzelskiego najpierw użyła broni palnej, a później skrupulatnie prześladowała. Album Cenckiewicza nie jest jednak epatowaniem przemocą. Dowody zbrodni i ofiarę ludzi gdańskiego Grudnia '70 pokazał z przejmującym wyczuciem. Rewoltę Grudnia '70 ukazał z perspektywy zwycięstwa Sierpnia '80, kiedy to robotnicy Trójmiasta upomnieli się o pamięć bohaterów z 1970 r. i postawili im w hołdzie Pomnik Poległych Stoczniowców.
Książka Krzysztofa Dybciaka to opowieść biograficzna o wyjątkowym człowieku Karolu Wojtyle – poecie, dramaturgu… kapłanie, potem biskupie, kardynale, papieżu Janie Pawle II. W recenzji prof. dr hab. Wojciech Kaczmarek zaznacza, że prof. Dybciak jest najwierniejszym komentatorem dorobku pisarskiego Karola Wojtyły, bo pisze o nim od ponad czterdziestu lat. Zawsze dokonuje samodzielnych ocen i analiz, a o dziełach papieża Polaka pisze bez patosu.
Prezentowana książka jest więc owocem wieloletnich badań, ujętych tym razem w karby tekstu przeznaczonego nie dla badaczy, lecz dla czytelnika zainteresowanego osobą i dziełem papieża Polaka i jego dorobkiem literackim.
Archidiecezja lwowska obrządku łacińskiego w 1939 r. liczyła 754 kapłanów diecezjalnych. W czasie II wojny światowej zginęło 92 kapłanów tej archidiecezji. Przez cały okres wojny i okupacji trwała eksterminacja i ekspatriacja Polaków, a wśród nich księży katolickich. Apogeum tych tragicznych procesów przypadło na lata 1945–1946 po decyzjach w kwestii granic państwowych podjętych przez wielkie mocarstwa w Jałcie w 1945 r. Duchowieństwo i wierni byli wywożeni głównie na Ziemie Zachodnie i Północne (Ziemie Odzyskane).
Publikacja zawiera 636 biogramów księży wyświęconych do 1945 r., którzy zostali zmuszeni do opuszczenia terytorium archidiecezji lwowskiej. Autor w swojej pracy oparł się głównie na materiałach przechowywanych w archiwach diecezjalnych i zakonnych oraz na źródłach drukowanych i opracowaniach.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
