Czy można przełamać strach przed mówieniem, ciemnością lub burzą? Czy złość mieszka za szafą? Czy dorośli są empatyczni? Jak znaleźć sposób na coś, czego się nie lubi? To tylko niektóre z pytań zadawanych przez bohaterów bajek Klaudii Giese-Szczap psychologa z wieloletnim doświadczeniem w terapii dzieci i młodzieży.Bać się czy nie bać? to zbiór kilkunastu opowieści terapeutycznych, napisanych z myślą o dzieciach, przeżywających rozmaite trudności. Bajkowy świat jest przedstawiony z dziecięcej perspektywy. Bohaterami opowieści są dzieci, a czasem zwierzęta, które uczestniczą w sytuacjach, mogących wzbudzać w nich lęk. Poprzez identyfikację z bohaterami bajek dziecko może nauczyć się rozpoznawać swoje emocje i poradzić sobie ze strachem lub z niepokojem.Bajki przeznaczone są dla dzieci w wieku od pięciu do dwunastu lat, lecz mogą z nich korzystać również dzieci starsze, a nawet dorośli, gdyż dotykają one wielu ważnych spraw. Poruszają problem rozmaitych lęków, trudności, pokazują, jak można sobie z nimi radzić.
Program do pracy z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo w wieku przedszkolnym, ukazujący propozycje kontrolowania dziecięcej energii poprzez odpowiednio zorganizowane zabawy i ćwiczenia relaksacyjne, zawarte w praktycznych scenariuszach zajęć dostosowanych do poszczególnych grup wiekowych.
Książka ukazuje przyczyny niewłaściwego zachowania dzieci i sposoby radzenia sobie z nimi. Omawia następujące metody pracy z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo:
1. Techniki relaksacyjne
- według Jakobsona
- oparte na treningu autogennym Schultza
2. Metodę Symboli Dźwiękowych
3. Techniki parateatralne
- technikę zamiany ról
- teatr palcowy
- teatrzyk kukiełkowy
- teatrzyk wyboru
4. Metodę malowania dziesięcioma palcami
5. Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo sprawiają rodzicom i wychowawcom wiele problemów wychowawczych. Zdarza się często, że dorośli są nieświadomi głównych przyczyn niewłaściwego zachowania dzieci. Z tego powodu winą za złe zachowanie obarczają dzieci. poleca ImpulsTymczasem znajomość i świadomość przyczyn nieodpowiedniego zachowania dzieci jest niezwykle ważna. Dzieciom nadpobudliwym należy poświęcać dużo uwagi. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, w czym tkwi problem dzieci nadpobudliwych, ponieważ bez tego nie można im pomóc. Należy przede wszystkim nauczyć dzieci kontrolowania swojej energii. W osiągnięciu tego celu pomogą odpowiednio zorganizowane zabawy ruchowe i ćwiczenia relaksacyjne, w czasie których dzieci uczą się różnych sposobów rozładowania swojej energii (np. swobodna ekspresja ruchowa, ekspresja ruchowa kontrolowana, „zabawa w słabego i silnego” – relaksacja metodą Jacobsona). Istotne też jest, aby nauczyć dzieci korzystania z nagromadzonej w swoim ciele energii we właściwym kierunku.
W niniejszej pracy – napisanej w formie programu – autorka zajęła się zagadnieniem nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci w wieku przedszkolnym.
W części teoretycznej (rozdziały I–V) starała się wykazać, na czym polega problem nadpobudliwości oraz jak sobie z nim radzić. W części praktycznej (rozdziały VI–IX) natomiast zamieściła scenariusze zajęć dla poszczególnych grup wiekowych.
Program jest uzupełnieniem indywidualnych oddziaływań terapeutycznych – jak pisze bowiem M. Bogdanowicz: „ważne jest tu uspołecznienie dzieci nadpobudliwych psychoruchowo, nadmiernie skupionych na realizacji swoich potrzeb. Zajęcia w grupie pomagają im w rozwijaniu empatii i uczeniu się współpracy z innymi” (M. Bogdanowicz i in., 1992, s. 86).
Tak skonstruowany program będzie pomocny w postępowaniu z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo. Zgodnie z poglądami H. Nartowskiej, „tylko od nas, dorosłych, zależy, czy dziecko nadpobudliwe psychoruchowo będzie tylko trudniejszym wychowawczo dzieckiem, czy też dzieckiem o zaburzonym zachowaniu” (H. Nartowska, 1976).
Polecamy!
Do logopedów!Jest to książka o praktyce terapii jąkania. Zawiera zbiór wypróbowanych metod pracy z dziećmi, możliwych do zastosowania w warunkach szkolnych. Opracowano je w trakcie kilkuletniego programu badań sponsorowanego przez Amerykańską Fundację Mowy (Speech Foundation of America).Autor publikacji, logopeda szkolny, należał do zespołu terapeutów biorących udział w programie. Wcześniej ukończył specjalistyczny kurs terapii pod kierunkiem Charlesa Van Ripera, uznanego za światowy autorytet w dziedzinie problematyki jąkania.Gorąco zachęcam do lektury tej książki. Została napisana w sposób interesujący, a zarazem łatwy w odbiorze. Jestem głęboko przekonany, że korzystanie z zawartych w niej doświadczeń i sugestii ułatwi rozpoczęcie pracy terapeutycznej z jąkającymi się dziećmi albo w przypadku osób prowadzących już praktykę - pomoże uczynić ją bardziej skuteczną i satysfakcjonującą.Malcolm Fraser
Książka przeznaczona jest przede wszystkim dla nauczycieli i terapeutów pracujących z dziećmi z porażeniem mózgowym, z zaburzeniami emocjonalnymi, z zaburzeniami z zakresu motoryki, mowy, myślenia pojęciowego, z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim, umiarkowanym i niesprawnymi ruchowo. Zebrane i opisane w tej publikacji zabawy i ćwiczenia są dużą pomocą w zwalczaniu wszelkich deficytów rozwojowych dzieci młodszych o specjalnych potrzebach edukacyjnych; mogą być wykorzystane zarówno w pracy indywidualnej z dzieckiem, jak też stanowić część zajęć z mniejszymi grupami dzieci.Priorytetowym celem opracowanej pozycji jest pomoc w umożliwieniu dzieciom niepełnosprawnym zdobycia wiedzy i umiejętności na miarę ich możliwości, w warunkach przedszkola ogólnodostępnego, kształtowanie właściwych interakcji międzyosobowych, kształtowanie postaw otwartości i samoakceptacji.
Książka Moc jest w nas. Bajki terapeutyczne dla dzieci i ich rodziców powstała, aby pomóc rodzicom, nauczycielom, a także terapeutom w rozmowie z dziećmi na temat nękających ich trudności. Bajka terapeutyczna może być dobrym początkiem konwersacji, zastanowienia się, jak można poradzić sobie z danym problemem, ale także pomóc opiekunom w dostrzeżeniu dziecięcych trudności. Mimo że żyjemy z dziećmi razem w jednej rzeczywistości, czasem trudno nam pochylić się nad ich problemami, wydaje nam się, iż są to błahostki. Kamila Zdanowicz-Kucharczyk razem z autorkami bajek chcą zwrócić uwagę czytelnika w stronę dziecięcego świata oraz przekonać go, że sam może zostać bajkoterapeutą swojego dziecka. Dowodem na to są zawarte w tej książce bajki, które zostały napisane pod kierunkiem autorki przez nauczycielki, a przede wszystkim przez mamy kochające swoje dzieci.Książka jest skonstruowana tak, aby dzieci mogły z niej korzystać razem ze swoimi rodzicami i nauczycielami. Dbając o poczucie bezpieczeństwa dziecka, pomagając mu zrozumieć sens danej opowieści, a także jej terapeutyczny wymiar, opiekunowie mogą dokonać wyboru odpowiedniej bajki oraz wspólnie z dzieckiem ją przepracować. Dzieci w zależności od wieku oraz swoich możliwości czytelnicznych mogą podjąć próbę samodzielnego czytania bajki. Będzie to dla nich zabawa i sposób na ćwiczenie umiejętności czytelniczych, jednak same nie są w stanie odbyć procesu terapeutycznego. Terapia może się dokonywać dopiero przy pomocy osoby dorosłej. Dlatego tak ważne jest, aby rodzic lub nauczyciel wraz z dzieckiem pochylił się nad tekstem bajki terapeutycznej.Książka zawiera rozdziały, które są wstępem do prowadzenia bajkoterapii. Podejmowana jest w nich problematyka dotycząca znaczenia bajek w życiu każdego człowieka. Autorki formułują również praktyczne rady, jak można zastosować bajkoterapię, jakie warunki zapewnić, aby była skuteczna, oraz jak samemu układać bajki. Charakteryzuję postać bajkoterapeuty, aby zachęcić rodziców i dzieci do układania bajek, a przede wszystkim dodać rodzicom wiary we własne możliwości mogą oni być nie tylko najlepszymi opiekunami swoich dzieci, ale także bajkoterapeutami. Rozwinięciem tego metodycznego wprowadzenia są wskazówki zawarte przy każdej bajce. Osoba czytająca bajkę może się z nich dowiedzieć, w jakich sytuacjach należy ją wybierać (kiedy czytamy?), w czym może pomóc dziecku (pomaga w) oraz jak kontynuować opowieść już po jej przeczytaniu (pozostańmy jeszcze w tej opowieści poprzez)
Polecamy zbiór ćwiczeń napisanych z myślą o osobach, które mają problemy z komunikacją językową. Autorka tworzyła je pracując jako logopeda, oligofrenopedagog i terapeuta pedagogiczny. Korzystać z nich mogą logopedzi, nauczyciele, rodzice oraz terapeuci pracujący zarówno z dziećmi i młodzieżą, jak i z osobami dorosłymi, które wskutek różnych czynników nie nabywają umiejętności komunikacyjnych lub utraciły je na przykład w wyniku afazji czy niepełnosprawności intelektualnej.
W ćwiczeniach autorka starała się zawrzeć materiał słowny, nawiązujący do codziennych czynności i doświadczeń. Wiele zadań poświęconych jest kształtowaniu umiejętności słowotwórczych, które traktuję w sposób szczególny w kontekście rozwijania zasobu słownictwa biernego i czynnego oraz zdolności rozumienia oraz tworzenia nowych słów. Zaproponowane ćwiczenia posłużą także do rozwijania umiejętności poprawnego stosowania zasad fleksji i gramatyki.
Zadania opatrzone są w proste instrukcje i przykłady ich wykonania. Terapeuta powinien przedstawić sposób wykonania zadania oraz upewnić się, czy polecenie zostało właściwie zrozumiane. Kolejne strony można kopiować i w zależności od potrzeb terapeutycznych wykorzystywać jako karty pracy bądź karty sprawdzające ćwiczone umiejętności.
Zapraszamy do lektury.
Polecamy na nowy rok Dziennik innych zajęć specjalistycznych, przeznaczony dla logopedy, korekcyjno-kompensacyjnych, psychologa, terapii SI, rehabilitanta ruchowego, muzykoterapeuty, pedagoga specjalnego.Dziennik przygotowany jest w formacie A4 ze skrzydełkiem na którym wpisujemy imiona i nazwisko objętości 140 stron na których do Państwa wykorzystania są opracowane: tygodniowy rozkład zajęć, informacje o wychowankach, wykaz obecności dzieci na zajęciach, plan pracy, podstawa zakwalifikowania na zajęcia (diagnoza), indywidualny program terapii, analiza postępów dziecka, zalecenia do dalszej pracy, realizacja programu zajęć, kontakty z rodzicami, nauczycielami, poradniami specjalistycznymi, inne, hospitacje, uwagi i notatki.Tabele dziennika opracowała Pani Anna Franczyk natomiast konsultowała Pani Agnieszka Kucharska.Podstawa prawna polecanego Dziennika to:Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 25 sierpnia 2017 r. w sprawiesposobu prowadzenia przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki dokumentacjiprzebiegu nauczania, działalności wychowawczej i opiekuńczej oraz rodzajów tej dokumentacji(Dz.U. z 2017 r., poz. 1646)
Materiał przeznaczony jest do ćwiczeń prawidłowej wymowy głosek t, d, m, mi, n, ni (ń) w wyrazach w nagłosie, śródgłosie i wygłosie; wyrażeniach i zdaniach oraz w opozycji bezdźwięczna-dźwięczna. Opracowany materiał jest przeznaczony dla logopedów i rodziców do pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym i młodszym szkolnym. Materiał słowny ułożono według zasad logopedycznych. Należy go wykorzystywać po wywołaniu w izolacji głosek t, d, m, mi, n, ni (ń) i utrwaleniu ich w sylabach.Utrwalanie artykulacji możemy wspomagać, wykorzystując analizator wzrokowy. Autorki proponują w podpisach oznaczyć kolorem czerwonym litery t, d, m, mi, n, ni (ń). Książka dostępna w wersji elektronicznej w następujących witrynach:
Drodzy Czytelnicy,oddajemy w Wasze ręce zbiór scenariuszy, które wykorzystywałyśmy podczas zajęć logopedycznych prowadzonych w przedszkolach i w poradni psychologiczno-pedagogicznej.Scenariusze zawierają ćwiczenia oddechowe, usprawniające aparat artykulacyjny, ćwiczenia w naśladowaniu dźwięków z otoczenia, sprzyjające prawidłowej realizacji samogłosek i spółgłosek. Celem naszych zajęć było kształtowanie poprawnej wymowy, wzbogacanie słownictwa i wiedzy o środowisku oraz nauka konstruowania wypowiedzi u dzieci w wieku przedszkolnym. Wiemy, że rozwój mowy nie jest procesem wyizolowanym, lecz ściśle związanym z rozwojem ruchowym i poznawczym dziecka, stąd wiele ćwiczeń wspomagających rozwój motoryki dużej i małej, świadomości fonologicznej, percepcji wzrokowej, pamięci i uwagi. Wszystkim ćwiczeniom nadawałyśmy formę zabawy, aby dzieci chętnie i aktywnie w nich uczestniczyły.Życzymy radosnej i owocnej pracy.
W obecnej rzeczywistości dostrzega się wzrost zachowań dewiacyjnych wśród różnych grup wiekowych, co sprawia, że nie maleje zainteresowanie poszukiwaniem skutecznych sposobów ich eliminowania i zapobiegania. [...]W kręgu powyższych, społecznie i pedagogicznie ważnych oraz aktualnych kwestii pozostają zagadnienia resocjalizacji instytucjonalnej młodzieży niedostosowanej społecznie, które są podejmowane przez dra Michała Kranca w niniejszej publikacji. Autor analizuje je pod kątem metodycznym dotyczącym formalno-prawnej organizacji, założeń teoretycznych odnoszących się do poszczególnych obszarów zadaniowych oraz sposobów ich osiągania. [...]Na podstawie dokonanych analiz formułuje także postulat o potrzebie modernizowania i reformowania młodzieżowych ośrodków wychowawczych. Wskazania do proponowanych zmian organizacyjno-metodycznych przedstawia w autorskim opracowaniu, tj. Ramowym rozkładzie dnia pracy resocjalizacyjnej w młodzieżowym ośrodku wychowawczym oraz Podstawie programowej wychowania resocjalizacyjnego dla młodzieżowych ośrodków wychowawczych. [...]Ponadto należy podkreślić, że książka jest poznawczo wartościowa, wyróżnia ją bowiem praktyczna użyteczność dla potrzeb kształcenia i doskonalenia kadr placówek resocjalizacyjnych.Z recenzji dr hab. Danuty Kowalczyk, prof. UO
Polecamy nowe wydanie 2018.Na rynku mamy coraz więcej pozycji dotyczących pracy z dziećmi z ADHD, ale poniższe opracowanie tym się różni od innych, że traktuje młodego człowieka bardziej kompleksowo. Umożliwia dokonanie jego charakterystyki uwzględniając aspekty psychologiczne, zamiłowanie do różnych dziedzin życia i wskazuje na stan psychiczny danego dziecka. Publikacja napisana przystępnym językiem wzbogacona jest kilkunastoma tekstami z różnych dziedzin i własnych obserwacji.Teoria to nie wszystko, najważniejsza jest praktyka i Autorka pragnie się podzielić własnymi spostrzeżeniami wyniesionymi z pracy nauczycielskiej oraz terapeutycznej z dziećmi, młodzieżą, a także dorosłymi.Książka może okazać się pomocna dla przyszłych terapeutów, nauczycieli, pedagogów i rodziców oraz pomoże pogłębić wiedzę tym wszystkim, którzy pragną pomagać innym osobom.Dzięki niniejszej publikacji autorka chciała dowieść, że rysunek nie tylko poprawia komunikacjęmiędzyludzką (przecież żyjemy w świecie znaków, ikon, piktogramów,sygnałów świetlnych, grafiki komputerowej), lecz także dostarcza przyjemności,wyzwalając spontaniczność, pomaga pokonywać przeszkody w rozwoju osobistym, kiedy mamy trudności w wypowiadaniu się, pisaniu. Rysunek wzmacnia często nasze ego, zapewnia poczucie rozwoju, osiągnięcie celu.
Seria wydawnicza Przywrócić Pamięć ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 19111946.Reprint z 1936 r. ""3 Drużyna harcerzy im. X. J. Poniatowskiego w Warszawie"".PrzedmowaOddajemy niniejsze wydawnictwo do rąk wychowanków 3 Drużyny Harcerzy im X. J. Poniatowskiego w Warszawie oraz tych wszystkich, których 25-letnia działalność tej drużyny interesuje i wierzymy, że będzie ono nie tylko miłą dla nich pamiątką, ale zarazem przyczynkiem do historii harcerstwa na terenie Warszawy.Publikacje tego rodzaju, wykorzystując materjały zawarte w archiwach poszczególnych drużyn i komend wyższych jednostek harcerskich oraz relacje żyjących kierowników harcerstwa, umożliwićby mogły w przyszłości opracowanie wszechstronnej i źródłowej historii ruchu harcerskiego na ziemiach polskich.W tym przeświadczeniu doprowadziliśmy to wydawnictwo do skutku pomimo trudności na jakie napotkaliśmy i ryzyka, że fundusze, jakie zdobędziemy, nie pokryją wydatków. Pomyślny rezultat naszych usiłowań zawdzięczamy w pierwszym rzędzie autorom oraz ich pomocnikom, którzy nie szczędząc trudów, zdołali w krótkim czasie zebrać potrzebne materiały i przygotować rękopis w wyznaczonym terminie.Ukazanie się książeczki drukiem jest zasługą życzliwego stanowiska druha Kazimierza Malcolm-Morrisa, właściciela Drukarni Nowoświeckiej, za co składamy Mu jaknajserdeczniejsze podziękowania.Za wydatną pomoc, okazaną nam przy wydaniu książki, serdecznie dziękujemy druhowi inż. Adolfowi Horkiewiczowi.Fotografie, zamieszczone w tekście, pochodzą ze zbiorów drużyny. Nazwisk autorów nie podajemy, gdyż w wielu razach nie dało się ustalić ich z całą pewnością.Za bezpłatne dostarczenie klisz niektórych zdjęć dziękujemy wydawnictwu Tygodnik Ilustrowany.Komitet Organizacyjny Obchodu XXV-lecia3 Drużyny Harcerzy im. X. J. Poniatowskiego w Warszawie
PrzedmowaEdukację alternatywną można postrzegać jako swoistą reakcję obronną rodziców, uczniów, nauczycieli, a także badaczy na masowy charakter edukacji, obecną w niej przemoc strukturalną, symboliczną, przejawy ukrytego programu. Pojęcie edukacji alternatywnej weszło na dobre do języka współczesnej polskiej pedagogiki nie tylko za sprawą praktyk edukacyjnych odmiennych od masowego kształcenia, ale także publikacji: monografii, prac zbiorowych i artykułów. Pierwsze z nich pojawiły się na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, gdy opadła ideologiczna kurtyna izolująca nas od zachodniej myśli pedagogicznej. Dopiero wtedy możliwe było upowszechnienie na przykład: montessoriańskiej, freinetowskiej, waldorfskiej, antypedagogicznej czy gestaltowskiej myśli i praktyki, a także tekstów Ivana Illicha, Johna Holta, Hubertusa von Schoenebecka i wielu innych autorów. Podkreślić trzeba szczególną rolę Bogusława Śliwerskiego, który jest nie tylko współredaktorem niniejszej książki, ale od wielu lat także promotorem i propagatorem ruchu odnowy edukacji, aktywnym organizatorem cyklu międzynarodowych konferencji poświęconych edukacji alternatywnej, autorem monografii i redaktorem naukowym pierwszych publikacji zbiorowych na ten temat.Pozwolę sobie w tym miejscu na osobistą refleksję, zakładając, że nie jestem w niej odosobniony. Prawdopodobnie wiele osób spośród czytelników, podobnie jak mnie, wtłoczono w system masowego, tradycyjnego kształcenia, do którego mimo prób oporu trzeba się było dostosowywać. Co więcej, należało być gotowym także do kontaktów z różnymi nauczycielami, których cechy trafnie scharakteryzował przed laty Janusz Korczak w jednym ze swoich tekstów:Wyćwiczono sztucznie całą armię ludzi, których zadaniem było zaśmiecać głowy, zaciemniać umysł pogodny i nazwano ich przywódcami dzieci pedagogami. Jedni, zahukania poczciwi, patrzyli pobłażliwie, jak pod ich okiem uczono się lekceważyć obowiązek i wyłgiwać tchórzliwie przed odpowiedzialnością. Drudzy, źli i nieżyczliwi, tyranami byli i uczyli nienawidzieć naukę i sumienność w pracy. Trzeci, fanatycy i dziwacy, tworzyli sztuczny kult dla jakiegoś ułamka świątyni wiedzy, spajali młode umysły haszyszem własnego obłędu. Nieliczni wreszcie wykolejeńcy przemycali nikłe, konające w zaduchu promyki życia, póki ich nie wyśledzono i nie wyszczuto z murów szkolnych. I owych pierwszych pedagogów wspominasz teraz, dojrzały mężu, trochę z rozrzewnieniem, a trochę z litością: przynajmniej nie nękali. Tyranów wspominasz z głuchym żalem i trwogą zły sen ci ich przypomina. O trzecich myślisz z wyrzutem: dlaczego przywiązali mnie do martwego słońca, które nie grzeje i drogi nie rozświetla? A z uczuciem wdzięczności kornej zwracasz się do tych nielicznych lub tego jednego tylko, który z tobą dusił się w kazamatach szkolnych i marzył. Nawet ten najlepszy, a jedyny, nie mógł ci dać więcej prócz marzenia.
Przeobrażenia, jakie nastąpiły w wyniku reform systemu kształcenia i wstąpienia Polski do Unii Europejskiej, stały się impulsem do wprowadzenia zmian w wielu dziedzinach życia. Dotyczy to również niezwykle ważnego obszaru, jakim jest przygotowanie młodego człowieka do samodzielnego, świadomego, satysfakcjonującego i całożyciowego uczestnictwa w kulturze fizycznej. Dlatego też podejmowane inicjatywy powinny zmierzać w kierunku wprowadzania takich zmian, które byłyby zgodne z potrzebami i oczekiwaniami ogólnospołecznymi.Rozpatrując problem zmian w obszarze kultury fizycznej, należy sobie uświadomić istotę tego procesu, który, jak pisze M. Demel,[...] polega na krytycznym atakowaniu współczesności, przezwyciężaniu tradycji przeżytych i szkodliwych, podważaniu autorytetów, empirycznym sprawdzaniu tzw. prawd oczywistych. Polega na ciągłym niepokoju i poszukiwaniu, na równoczesnej penetracji stanu aktualnego, jego genezy i perspektyw.Praca ta ma na celu przede wszystkim zwrócenie uwagi Czytelnika na najistotniejsze problemy szkolnej edukacji fizycznej, które pośrednio lub bezpośrednio mogą wpływać na jakość kultury fizycznej. Poza tym, okolicznością sprzyjającą zmianom w jakości kształcenia i wychowania jest zwiększanie autonomii szkół.Książka obejmuje jedynie wybrane, ale bardzo istotne obszary w procesie edukacji fizycznej. Pomimo że jej treść została opracowana na poziomie ogólnym, to jednak zawiera wiele zweryfikowanych przykładów, które nie tylko wyjaśniają poruszane w niej problemy, ale także mogą być zastosowane w praktyce.Rozdział pierwszy wprowadza Czytelnika w świat aksjologii ciała i omawia drogi wiodące do kształtowania postaw prosomatycznych. Określone są w nim także zadania współczesnej szkoły w przygotowaniu wychowanka do uczestnictwa w kulturze fizycznej w przyszłości.Drugi rozdział w sposób syntetyczny ukazuje drogę postępowania edukacyjnego, którego podstawą jest właściwie dobrany program i odpowiednie planowanie pracy. Uzupełnieniem tych treści są podane przykłady nowatorskich form realizacji zajęć w systemie klasowo-lekcyjnym i fakultatywnym.Rozdział trzeci poświęcono nauczycielowi wychowania fizycznego. Poszukuje się w nim odpowiedzi na pytanie: jaki jest, a jaki powinien być współczesny pedagog?W rozdziale czwartym podjęto próbę określenia miejsca ucznia w nowym systemie edukacji fizycznej. Jest to najważniejszy problem, ponieważ współczesna myśl edukacyjna i działania z nią związane powinny być podporządkowane jego dobru. Dlatego spośród wielu poglądów dotyczących ucznia wybrano tylko te, które są najbliższe humanistycznej wersji wychowania fizycznego i na ich podstawie zbudowano model podmiotowego kształcenia i wychowania ucznia.Pozostałe dwa rozdziały ukazują sposoby pomiarów rzeczywistych wyników pracy szkoły (rozdział piąty) i uczniów (rozdział szósty) w zakresie edukacji fizycznej. Proponowane narzędzia pomiaru oraz kryteria oceny korespondują z myślą przewodnią publikacji, jaką jest jej użyteczność w rzeczywistości szkolnej.Opracowanie to jest zarówno zbiorem własnych refleksji popartych wieloletnim doświadczeniem zawodowym, jak i odwołaniem do bogactwa myśli i wiedzy licznych naukowców, którzy przyczynili się do jej powstania. Słowa szczególnej wdzięczności należą się przede wszystkim dwóm wybitnym uczonym Panu Profesorowi Maciejowi Demelowi, który pokazał drogę humanistycznego wychowania fizycznego, oraz Panu Profesorowi Henrykowi Grabowskiemu, który wytyczył proste i czytelne szlaki na tej drodze.Oddając piąte już wydanie książki do rąk studentów i nauczycieli wychowania fizycznego, mamy nadzieję, że pozwoli ona nie tylko zgłębić wiedzę metodyczną, ale również inaczej spojrzeć na problemy edukacji fizycznej oraz ułatwi poszukiwanie nowych i niekonwencjonalnych rozwiązań.Autorzy
Treść pracy wnosi wiele nowego spojrzenia na istotę metodologii pedagogiki, jak również metodologii badań pedagogicznych. Podkreślenia wymaga fakt, że praca oparta jest na bogatych doświadczeniach badawczych i dydaktycznych Autora. Wypełnia ona istniejącą lukę w literaturze rodzimej w zakresie statusu metodologicznego pedagogiki. Uważam, że praca jest wysoce wartościowa zarówno z punktu widzenia teorii pedagogicznej, którą posuwa znacznie do przodu, jak również praktyki badawczej. [...]Na szczególną uwagę zasługuje pomysł wzbogacania poszczególnych rozdziałów pracy tekstami poetyckimi, które nie stanowią ozdobników tych rozdziałów, lecz rozwijają i pogłębiają teksty naukowe, nadając im jakościowy wydźwięk emocjonalny. Pomysł ciekawy i godny podkreślenia. [...]Pracę tę adresuję do szerokich rzesz pracowników naukowych uprawiających pedagogikę i poszukujących jej metodologicznego statusu, a także nauczycieli, studentów pedagogiki i kierunków nauczycielskich.
Monografia stanowi drugi tom serii wydawniczej „W Przestrzeni Niepełnosprawności”. Na kartach tej książki towarzyszymy „osobom z niepełnosprawnością na ścieżkach życia”, aby wpierać ich edukację, podejmowane działania terapeutyczne oraz umożliwiać jak najpełniejsze funkcjonowanie w życiu kulturalnym i społecznym. Publikacja zawiera artykuły napisane przez specjalistów teoretyków i praktyków zajmujących się istotą niepełnosprawności, funkcjonowaniem osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności w społeczeństwie oraz ich szeroko pojętym uczestnictwem w kulturze i terapii. Autorzy podjęli kwestie związane z terapią dzieci, intensyfikacją edukacyjnych działań środowiskowych na rzecz osób z niepełnosprawnościami oraz sytuacją społecznej uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w klasie szkolnej. Badacze przyjrzeli się również zjawisku liminalności w kontekście przekraczania drugiego progu edukacyjnego przez ucznia z chorobą przewlekłą uczącego się w klasie integracyjnej, a także możliwościom udostępniania muzeów osobom z niepełnosprawnością intelektualną. Poza tym analizie poddano twórczą, plastyczną działalność uczniów lekko niepełnosprawnych intelektualnie. Publikację zamykają artykuły dotyczące doświadczeń praktycznych na polu edukacji, terapii, wsparcia i szeroko pojętego rozwoju osób z niepełnosprawnością intelektualną.
W poradniku autorka przedstawia problemy, które mogą być przeoczone, a są ważne dla ogólnego rozwoju dziecka, szczególnie dla rozwoju jego mowy. Wyjaśnia i sygnalizuje, kiedy rodzice powinni szukać pomocy u specjalisty i na jakie objawy należy zwrócić szczególną uwagę. Praca ta oraz zamieszczone w niej tzw. logoporady są nowym ujęciem tematyki wczesnego rozwoju.
mgr Grażyna Sklarzyk, logopeda, specjalista neurologopeda
Książka ta może się stać logopedycznym vademecum dla osób sprawujących opiekę nad dzieckiem rozwijającym i doskonalącym swoją mowę. Twórczy charakter tego poradnika pokazuje, że osoby dorosłe wnikliwie obserwujące dziecko mogą już w pierwszych latach jego życia podejmować, w formie miłej zabawy, działania sprzyjające prawidłowemu funkcjonowaniu artykulatorów, przeciwdziałające jąkaniu wczesnodziecięcemu, służące wydłużeniu fazy oddechu, sprzyjające ukształtowaniu prawidłowego zgryzu. Autorka uświadamia, jak istotna jest rola słownego i emocjonalnego kontaktu z dzieckiem, które dzięki zabawom logopedycznym może uniknąć wielu rozczarowań i szkolnych niepowodzeń. Zaletą publikacji, oprócz jej praktycznego aspektu, jest komunikatywny język.
dr Grażyna Pietruszewska-Kobiela
Ukazanie się książki sprawia mi radość również z tego powodu, że jest ona przede wszystkim bardzo pożytecznym kompendium. Mimo niewielkich rozmiarów daje przegląd niemalże wszystkich, także najbardziej „egzotycznych”, typów zooterapii. Ze zrozumiałych względów Autorka najwięcej miejsca poświęciła terapii z udziałem psa domowego. Ten najdawniejszy towarzysz człowieka jest najbardziej z nim związany, spełnia wiele funkcji, sprawdza się również najlepiej wśród zwierząt jako pomocniczy terapeuta. Ponadto książka zawiera niezbędną podbudowę dotyczącą zachowania się (behawioru) zwierząt, a także nie pomija problemu dobrostanu zwierzęcych terapeutów, które w swojej służbie narażone są na urazy i wymagają specjalnego, nie przedmiotowego traktowania.
Książka Agaty Kokocińskiej jest napisana przystępnie, aczkolwiek posiada odniesienia do literatury naukowej, które mogą być przydatne w dalszych studiach nad zagadnieniem. Pozycja ta jest ze wszech miar godna polecenia dla wszystkich Czytelników, którzy chcą lepiej zrozumieć zwierzęta i ich rolę w świecie człowieka.
Z przedmowy dr. hab. Tadeusza Kalety, prof. SGGW
Prezentowana praca zawiera m. in. badania autorki dotyczące wpływu procesu terapeutycznego na stopień autyzmu i rozwój psychoruchowy. Celem badań było także określenie związku między stopniem autyzmu a poziomem i profilem rozwoju psychoruchowego dzieci. Wyniki tych badań mogą być zastosowane przez terapeutów w ich pracy z osobami dotkniętymi autyzmem, a także w diagnozie i profilaktyce tej choroby. Książka adresowana do specjalistów zajmujących się problematyką autyzmu, studentów oraz rodziców dzieci dotkniętych tą chorobą.Dziecko autystyczne z zespołem Aspergera to pozycja, która w krótki, jasny i przejrzysty sposób opisuje sylwetkę dziecka autystycznego. Poznajemy listę cech charakterystycznych dziecka z tym zaburzeniem w zestawieniu z komentarzem matki chłopca z zespołem Aspergera. To sprawia, że nie czytamy tylko o zaburzeniu opisanym w suchych faktach. Czytamy o kimś prawdziwym, o chłopcu, który zbiera ślimacze skorupy, interesuje się motoryzacją i lubi kanapki z tuńczykiem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
