Publikacja ma charakter poradnika zawierającego konkretne, bardzo proste i przejrzyście sformułowane wskazówki dotyczące pracy z dzieckiem z zespołem Aspergera. Jest skierowana do wszystkich nauczycieli, zwłaszcza szkół ogólnodostępnych, ale i integracyjnych lub specjalnych, którym przyszło pracować z tym jakże fascynującym, wymagającym, zaskakującym, inteligentnym, ale i czasami trudnym dzieckiem. Odbiorcami mogą być również inni specjaliści: pedagodzy, psycholodzy i logopedzi, którzy nie mają do czynienia na co dzień z dzieckiem cierpiącym na zaburzenie ze spektrum autyzmu, ale są ciekawi, jak ono funkcjonuje. Odbiorcami mogą być również rodzice dziecka ze zdiagnozowanym zespołem Aspergera, którzy potrzebują konkretnego pokierowania i wsparcia. Oprócz typowej charakterystyki i sposobów funkcjonowania ucznia cierpiącego na zespół Aspergera zaprezentowane są w tej książeczce osiowe objawy tego zaburzenia z kręgi autyzmu oraz metody terapii. Książeczka jest zatem próbą zainteresowania środowisk nauczycielskich problemami tej grupy uczniów. Termin zespołu Aspergera w ciągu ostatnich kilku lat stał się tematem niezmiernie modnym i głośnym. Należy spodziewać się, że dzieci ze diagnozowanym zespołem Aspergera będzie systematyczne przybywać, jeżeli już tak się nie dzieje. Dlatego wiedza nauczycieli i innych specjalistów z tego zakresu musi się poszerzać, ponieważ dobrze funkcjonujące dziecko dotknięte tym zaburzeniem nie musi trafić do szkoły integracyjnej czy specjalnej, ale do zwykłej szkoły masowej, może właśnie, drogi nauczycielu, do twojej klasy.
Niniejsza praca ma na celu ukazanie roli edukacji (także edukacji dorosłych) w pokonywaniu kryzysu życiowego, jakim jest utrata wzroku, na przykładzie życia osoby ociemniałej. Dla mnie jako pedagoga, absolwentki Podyplomowego Studium Edukacji Dorosłych oraz Studiów Podyplomowych z Tyflopedagogiki, jest to szansa poznania czynników, które mogą mieć wpływ na podjęcie nauki przez osoby dorosłe, zwłaszcza osoby niepełnosprawne, wśród których tylko kilkanaście procent ma średnie lub wyższe wykształcenie, a wskaźnik bezrobocia jest bardzo wysoki. Coraz większa liczba niepełnosprawnych podejmuje naukę na poziomie pomaturalnym i wyższym, a każda z tych osób ma specyficzne i bardzo indywidualne potrzeby, uświadomienie i zrozumienie których pomoże w lepszej współpracy kadry uczącej i dorosłych uczniów niepełnosprawnych. Do niedawna większość osób niepełnosprawnych kończyła swoją edukację na poziomie szkoły zawodowej, nie mając możliwości dalszego kształcenia. Tym bardziej kategoria ?dorosłych uczniów niepełnosprawnych? jest nowym zjawiskiem dla specjalistów edukacji dorosłych.
Badania biografii edukacyjnych dorosłych osób niepełnosprawnych pozwalają na poznanie biegu ludzkiej edukacji: etapów, genezy, motywacji, roli rodziny, szkoły i kształcenia poza instytucjami, skutków i wpływu na całość osobowości uczącego się oraz jego życiowy sukces. Biografia ukazuje jednostkę jako istotę edukującą się, dla której edukacja i uczenie się są pomocne w przezwyciężaniu kryzysu życiowego i stawaniu się ?bardziej człowiekiem?, z uwagi na to, że procesy edukacyjne związane z rozwojem wpisane są w istotę człowieczeństwa.
Niniejsza praca jest również próbą przybliżenia sylwetki osoby, dla której edukacja jest celem życia. Pisząc biografię edukacyjną, chciałam pokazać Człowieka, pokazać więcej niż dwa wymiary, które dostrzega większość osób pełnosprawnych, myśląc o osobach niepełnosprawnych ? wymiar bohatera albo pacjenta. Chciałam pokazać osobę zaradną, ambitną, inteligentną, ciekawą świata i zarażoną bakcylem edukacji, który ? mam nadzieję ? jest nieuleczalny (por. Belzyt, 2002). Praca ta jest także w pewnej mierze próbą zmierzenia się z własnym doświadczeniem życiowym ? badaczki i wolontariuszki osoby niewidomej.
W prezentowanych w tomiku bajkach ? będących podstawą mojej pracy z dziećmi - wykorzystałam rym, stąd ich nazwa ? bajki rymowane. Rym miał pełnić funkcję głównie instrumentacyjną, która polegała na wprowadzeniu bogatszej postaci dźwiękowej.
Bohaterowie prezentowanych opowiadań borykają się z problemami, rozwiązują je i zachęcają do myślenia. Pozwalają dziecku uwierzyć w sukces.
Odbiorcy moich bajek to uczniowie specjalnej szkoły podstawowej w wieku 8?14 lat z zaburzeniami emocjonalnymi ? dzieci mające kłopoty z nauką, tj. mniej zdolne, zaniedbane wychowawczo, odrzucone (w domu rodzinnym, w szkole, w grupie rówieśniczej).
W publikacji przedstawiam gotowe scenariusze, dzięki którym osiągnęłam zamierzone cele. Każdy z nich był wielokrotnie sprawdzony w praktyce. Pomocne w pracy były rysunki przygotowane według własnego pomysłu. Bajki te napisałam z myślą o nauczycielach-wychowawcach, nauczycielach szkół specjalnych, bibliotekarzach, pedagogach szkolnych oraz tych wszystkich, którzy mają do czynienia z dziećmi i młodzieżą.
?[?] opiniowaną książkę uważam za bardzo wartościową merytorycznie, potrzebną
i pożyteczną społecznie, a przy tym pilnie oczekiwaną przez wychowawców różnego rodzaju świetlic terapeutycznych i środowiskowych, pedagogów specjalnych, pedagogów szkolnych, logopedów i innych terapeutów. Jej Autorce ? Pani Agnieszce Łabie ? chciałabym tą drogą pogratulować udanego przedsięwzięcia i podziękować za trud włożony w jej przygotowanie. Chciałabym pogratulować Pani zarówno koncepcji metodologicznej, jak i udanej próby rozbudzenia zainteresowania poruszaną problematyką nie tylko u nauczycieli, wychowawców i terapeutów, ale może i rodziców, którzy często nie wiedzą, jak radzić sobie z problemami dzieci tak wyjątkowych, jak dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, które często wymagają wsparcie i pomocy z zewnątrz?.
Książka pod redakcją Pana prof. dr. hab. Jana Papieża jest wydarzeniem na wielką skalę w polskim kontekście badań nad teorią wychowania. Podjęty problem, struktura i treść książki pozwalają stwierdzić, że książka będzie stanowiła oryginalny i wartościowy wkład do budowania w Polsce współczesnej teorii wychowania. […] wpisuje się w ogólną wiedzę pedagogiczną i jej tworzenie, jak również w obszar badań teorii wychowania i w tym sensie wypełnia lukę, jaka istnieje w polskiej myśli pedagogicznej, jeśli chodzi o relację między wiedzą ogólną a wiedzą szczegółową w pedagogice, a która często powodowała bądź to zwiększenie znaczenia wiedzy ogólnej (wzrost np. znaczenia pedagogiki ogólnej), bądź znowu zwiększenie zainteresowań teorią wychowania kosztem wiedzy ogólnej. Autorzy […] recenzowanej publikacji w tym sensie plasują się w bardzo ważnym i oryginalnym obszarze badań, który dotychczas nie był opracowany i nie był realizowany. […] Recenzowana książka niewątpliwie mieści się wśród 25 najlepszych ostatnio wydanych pozycji z tego zakresu.
ks. dr hab. Marian Nowak, prof. KUL
W prezentowanej książce autorzy poszczególnych rozdziałów prezentują badania teoretyczne i praktyczne nad problematyką transgresji – inter- i transdycyplinarność pedagogiki.
Jej problematyka obejmuje zagadnienia związane z płynną tożsamością pedagogiki, w której to procesach formowania należy uwzględniać udział oznaczania i przekraczania własnych granic oraz integrowania w sobie wiedzy z innych dziedzin, nie tylko w obszarze badań i praktyki edukacyjnej, ale także refleksji teoretycznej…
W części pierwszej, zatytułowanej „Interdyscyplinarność i transdyscyplinarność pedagogiki – wymiar teoretyczny”, znalazły się prace autorów, którzy wykorzystując różne perspektywy badawcze i założenia, podjęli namysł teoretyczny nad kategoriami oraz przejawami inter- i transdyscyplinarności w pedagogice.
Część drugą, pt. „Interdyscyplinarny transfer wiedzy – doświadczenia pedagogicznego pogranicza”, tworzą teksty lokujące się na pograniczach dyscyplin i obszarów badawczych, ukazujące próby integracji pozyskiwanej z nich wiedzy na gruncie pedagogiki. Doświadczenia związane z podejmowaniem przez badaczy problemów i zagadnień znajdujących się na granicach dyscyplin oraz dotyczące transferu wiedzy z innych dyscyplin naukowych i dziedzin badawczych na obszar pedagogiki dostarczają także wiedzy teoretycznej z zakresu praktyki interdyscyplinarnej.
W części trzeciej, pt. „Interdyscyplinarność pedagogiki – doświadczenia transdyscyplinarne”, znalazły się prace autorów koncentrujących swoją uwagę na styku pedagogiki i różnych dziedzin oraz form praktyki społecznej. Społecznie wytwarzana wiedza, nierespektująca dyscyplinarnych podziałów, wykraczająca poza kompetencje dyscyplinarne, stanowi dla badaczy nie lada wyzwanie, ponieważ jej integracja z wiedzą wytwarzaną na gruncie pedagogiki wymaga właściwego przygotowania oraz kompetentnie prowadzonych badań.
Czytelnikom życzymy zadowolenia i badawczych pożytków wyniesionych z lektury.
O wychowaniu dziecka z zespołem Aspergera
Drodzy Rodzice, Nauczyciele i Terapeuci!
Książka Czy kochasz Małego Misia jest opisem trzynastu lat życia chłopca z zespołem Aspergera. Chłopiec ten dzięki swojej pracowitości, determinacji Matki i pomocy wielu osób nauczył się mówić, czytać i pisać, rozwinął w sobie liczne talenty i zyskał przyjaciół.
Treść książki ujęłam w formę opowiadania, posługując się stylem wypowiedzi Misia (w trzeciej osobie), aby przybliżyć Czytelnikom sposób mówienia i rozumowania dziecka autystycznego. Zawarłam w niej również wiele przykładów zachowań i wypowiedzi bohaterów oraz opisów autentycznych sytuacji, z którymi musieli poradzić sobie Miś i jego Mama. Książka zawiera także fragmenty opinii pedagogicznych, psychologicznych i logopedycznych. Na końcu zamieściłam Dekalog postępowania z dzieckiem autystycznym, skierowany przede wszystkim do rodziców, oraz Krótką charakterystykę dziecka z zespołem Aspergera.
Książka pt. Edukacja i wychowanie w dyskursie nauki i codzienności jest wynikiem dwóch dopełniających się aktywności, dwóch sposobów mojego „bycia w świecie”, dwóch rodzajów mojego zaangażowania. Pierwszy z nich to moja profesjonalna rola – rola badacza rzeczywistości społecznej. Edukacja i wychowanie stanowią dwa procesy, które angażują moje myślenie, moje teoretyczne poszukiwania, moje empiryczne działania na wielu bardzo różnych poziomach ogólności. Społeczno-kulturowe, ideologiczne źródła i ograniczenia procesów wychowania i edukacji, przypisywane i realizowane w nich cele, bariery na drodze do ich osiągania, możliwości i przykłady przezwyciężania tych barier – to tylko niektóre z rodzajów zaangażowania. Drugi wiąże się z krytycznym spojrzeniem na codzienność, jest odpowiedzią na wpisane w nią problemy, niebezpieczeństwa, a nawet absurdy. Codzienność może być okazją do uczenia się lub kontekstem twórczych, satysfakcjonujących działań, sposobem realizacji zamierzeń. Może także ograniczać, zawodzić, spychać na margines czy wykluczać. Edukacja i wychowanie, jako dwa podstawowe procesy wpisane w ludzką egzystencję, kształtujące, determinujące jej przebieg, są opisywane, badane, porządkowane i interpretowane przez dyskurs nauki. Są jednak także obecne w każdym przejawie, w każdym momencie naszej codzienności – w mediach, w debacie publicznej, w naszych rodzinnych domach, na ulicy, w instytucjach, ujawniają się w naszych wyborach, zachowaniach, w każdym naszym działaniu. Tak je właśnie w zaprezentowanych w tej książce tekstach odczytuję.
Dlatego książka Edukacja i wychowanie w dyskursie nauki i codzienności składa się z dwóch części.
Autorka
Książka ta zawiera zestaw ćwiczeń nazwanych na nasze potrzeby kartami prac wraz z rozwiązaniami stworzony na bazie wieloletnich doświadczeń płynących z naszej pracy zawodowej oraz dostępnej literatury. Nie opiera się ona na konkretnej metodzie. Ćwiczenia o różnym stopniu trudności oraz zróżnicowanej tematyce, bazujące na wiedzy ogólnej, nadają się do prowadzenia zajęć o charakterze zarówno indywidualnym, jak i grupowym. Prowadzący może na swój sposób oraz na własne potrzeby modyfikować i łączyć poszczególne zajęcia. Wielorakość zadań umożliwia pracę z podopiecznymi z różnymi stopniami zaawansowania choroby. Proponowane przez nas zajęcia to: anagramy, krzyżówki, wykreślanki, zadania opierające się na skojarzeniach, podstawowej wiedzy matematycznej, geograficznej i polonistycznej.
Najlepsze rezultaty osiąga się w początkowym etapie choroby, nie można jednak zapominać o tym, że terapia pozytywnie oddziałuje na chorego także w późniejszym okresie. Pacjent może uczestniczyć w różnych metodach terapii: psychoterapii, gelatoterapii, rehabilitacji, muzykoterapii, choreoterapii, dramatoterapii, treningu orientacji, terapii zajęciowej, relaksacji i innych. Wymierne efekty pracy uzyskujemy dzięki holistycznemu podejściu do osób dotkniętych otępieniami.
Książka stanowi pogłębioną naukową monografię problemu agresji realizowanej przez młodzież za pomocą nowych mediów (internetu i telefonów komórkowych).
Zawiera wprowadzenie teoretyczne dotyczące nowych mediów, funkcjonowania młodych ludzi w ich świecie oraz aspektów związanych z tzw. komunikacją zapośredniczoną i wpływu nowych mediów na dzieci i młodzież. Czytelnik dowie się z książki nie tylko o rozpowszechnieniu zjawiska, ale także o jego uwarunkowaniach i konsekwencjach.
Autor monografii przedstawił szerokie omówienie problematyki bullyingu, cyberbullyingu wraz z charakterystyką roli sprawcy i ofiary, typologii zjawisk i ich współwystępowania.
Część badawcza opiera się o trzy duże projekty badawcze – reprezentatywne badania polskich gimnazjalistów, badania nauczycieli oraz studentów, w których zostały wykorzystane metody badawcze zarówno o charakterze jakościowym (wywiady, wywiady online, grupy fokusowe), jak i ilościowym (badania kwestionariuszowe).
Książkę kończą wnioski dotyczące wychowania młodych ludzi w świecie nowych mediów, w szczególności w obszarze profilaktyki i interwencji związanej z agresją elektroniczną.
Od dawna wiadomo, że zwierzęta mają pozytywny wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne człowieka. Już dwa tysiące lat temu Hipokrates zauważył, że jazda konna pobudza funkcje organizmu i łagodzi schorzenia.
Kolejne udokumentowane próby wykorzystania zwierząt w leczeniu sięgają XVIII wieku. Opisał je dyrektor angielskiego szpitala psychiatrycznego ? William Tuke. Jako pierwszy wprowadził on na teren szpitala zwierzęta domowe, nad którymi opiekę sprawowali pacjenci. Dzięki tym działaniom podopieczni szpitala psychiatrycznego szybciej uczyli się kontrolować własne emocje.
Prowadzone od wielu lat badania naukowe potwierdzają ogromne korzyści płynące z kontaktów człowieka ze zwierzętami. Dowiedziono, że samo przebywanie w towarzystwie zwierząt oddziałuje terapeutycznie na osoby w okresie rekonwalescencji, uspokaja w przypadku stresu, w stanach lękowych, nadpobudliwości, znacznie zmniejsza napięcie psychiczne, a nawet obniża ciśnienie, jednocześnie pobudzając do aktywności w przypadku depresji czy też apatii. Znacząco poprawia się działanie układu odpornościowego, jak również ogólny stan psychiczny. Stałe obcowanie ze zwierzętami pomaga też zapomnieć o samotności.
Zwierzęta dają nam tak wiele za tak niewiele ? odrobina czułości, pełna miska, a w zamian ogromne przywiązanie, jakie okazują właścicielowi. To wszystko sprawia, że czujemy się potrzebni, kochani, wartościowi.
Prezentowana książka składa się z dwóch rozdziałów. Rozdział pierwszy ?Dorosłość z niepełnosprawnością?, jest próbą odpowiedzi na pytanie, czym jest dorosłość człowieka niepełnosprawnego, zarówno intelektualnie jak i z innymi rodzajami niepełnosprawności, a także analizą prawnych aspektów dorosłości osób niepełnosprawnych, na przykład: mieszkalnictwa chronionego, problematyki małżeństw osób niepełnosprawnych.
Założeniem prezentowanej książki było zwrócenie uwagi na wciąż zaniedbany w literaturze okres życia osób niepełnosprawnych ? dorosłość i starość. Rozwój człowieka jest procesem złożonym z wielu etapów. Każdemu z nich przypisane są specyficzne zadania rozwojowe, każdy też stanowi efekt przebiegu przedniego etapu oraz jest zrębem następnego. Rozwój jest procesem dynamicznym, a owa dynamika jest wynikiem wzajemnie ze sobą oddziaływujących wpływów biologicznych i społecznych. Do wpływów biologicznych należą czynniki genetyczne, morfologiczno ? konstytucjonalne oraz biochemiczno ? fizjologiczne. Do wpływów środowiskowych zaliczamy czynniki fizyczne, psychologiczne, społeczno ? kulturowe.
Prezentowane materiały mają charakter teoretyczno-badawczy z właściwymi procedurami metodologicznymi oraz interdyscyplinarną podbudową teoretyczną […]. W przedstawionym tu spektrum walorów pracy należy podkreślić praktyczną przydatność zawartych w niej treści.
Książka może być adresowana do różnych instytucji, osób i służb, a mianowicie specjalistów ds. rehabilitacji, nauczycieli, wychowawców, opiekunów, personelu pracującego w domach pomocy społecznej, zakładach aktywności zawodowej i zakładach pracy chronionej, różnych ogniw administracji rządowej, organizacji pozarządowych, ruchów samopomocowych, rodziców. Monografia może stanowić cenną pomoc naukową dla studentów, zwłaszcza kierunków pedagogicznych, socjologicznych i psychologicznych.
Z recenzji dr hab. Teresy Żółkowskiej, prof. US
Przedstawione w tym opracowaniu badania są próbą nakreślenia charakterystyki zajęć rewalidacyjno-wychowawczych dla dzieci i młodzieży głęboko upośledzonej umysłowo, prowadzonych w ośrodkach pozarządowych oraz na terenie domów pomocy społecznej. Jestem przekonana, że niniejsza książka pozwoli na ukazanie zarówno słabych, jak i mocnych stron zajęć rewalidacyjno-wychowawczych, ale przede wszystkim rozwiązań, które mogą się stać inspiracją dla innych osób pracujących z omawianą grupą wychowanków, tak aby najlepiej i najowocniej wpływały one na rozwój psychofizyczny dziecka z głęboką niepełnosprawnością intelektualną.
Autorka ufa, że informacje zebrane w niniejszej książce pozwolą na przynajmniej częściowe uzupełnienie luki teoretycznej dotyczącej funkcjonowania osób głęboko upośledzonych umysłowo, a także ich edukacji. Ponadto mogą stać się inspiracją do zainicjowania i wdrożenia zmian organizacyjnych.
Treść książki jest rezultatem kilkuletnich badań nad integracyjną formą kształcenia prowadzonych na terenie województwa śląskiego w latach 2007?2010. Podjęta problematyka została ulokowana w kontekście sytuacji trudnych związanych z codzienną pracą w klasie integracyjnej. Dotyczy ona między innymi organizacji pracy lekcyjnej, oceniania, kwalifikowania uczniów do zespołu klasowego, rozmieszczenia uczniów w przestrzeni sali lekcyjnej, kwalifikacji i kompetencji nauczycieli pracujących w tych klasach. Zagadnienia te zostały osadzone w licznych kategoriach analitycznych zaczerpniętych z pola różnych nauk społecznych i humanistycznych (np. w koncepcjach antynomii, wiedzy potocznej, kapitału społecznego, wsparcia czy konfliktu). Ostatni rozdział części empirycznej książki zawiera opinie nauczycieli o korzyściach i sytuacjach pozytywnych omawianej formy kształcenia.
Prócz części empirycznej książka zawiera szerokie wprowadzenie obejmujące dyskusję nad zasadnością podziału badań na teoretyczne i praktyczne w pedagogice, ze szczególnym uwzględnieniem eksploracji kształcenia integracyjnego, oraz zakończenie ukazujące drogi badawcze kształcenia uczniów niepełnosprawnych.
Głos twierdzeń zawartych w książce to owoc nieraz żmudnych, zawsze intensywnych, podejmowanych z ferworem debat, polemik, konsultacji odbywanych w Instytutach Socjologii, Filozofii oraz Kulturoznawstwa Uniwersytetu Poznańskiego.
Od czasów wydania Fenomenologii a socjologii, pracy zbiorowej pod redakcją Z. Krasnodębskiego, upłynęło ponad dwadzieścia lat. Zdaniem A. Nowaka, istnieje paląca potrzeba odrestaurowania naukowej episteme w przedmiocie socjologicznych fenomenologii. My, jako autorzy tej książki, interpretujemy tę przytomną konstatację A. Nowaka, jako zaproszenie do nadania socjologicznym fenomenologiom nowego kształtu teoretycznego, sproblematyzowania ich podstaw, wzbogacenia o oryginalne konstrukcje empiryczne – nie zaś wyłącznie uzupełnienie kwestii wówczas zaniechanych czy potraktowanych zdawkowo, choć i to istotne.
Niezależnie od imponderabiliów analiz teoriopoznawczych, które spełni ów teks, niedopuszczającym pola widzenia autorów celem studiów jest uprzystępnienie fenomenologii jako formacji intelektualnej nieenigmatycznej, a już na pewno nieezoterycznej.
Książka „Dziecko autystyczne. Prawdziwa opowieść o Maciusiu” porusza trudny temat autyzmu dziecięcego.
Chociaż na rynku wydawniczym jest wiele poradników poświęconych tej problematyce, jednak ich autorzy to najczęściej lekarze, psycholodzy i pedagodzy. Książka Beaty Zawiślak to pozycja szczególna. Jego autorka jest pedagogiem, ale przede wszystkim mamą sześcioletniego chłopca, która towarzyszy dziecku autystycznemu w każdej chwili jego życia, na każdym etapie jego rozwoju, w każdym momencie jego zmagań z chorobą. Autorka jest nie tylko osobą, która aktywnie uczestniczy w terapii dziecka autystycznego, ale także kreuje tę terapię, od kilku lat poszukując różnych możliwości pomocy.
W pracy znajdziemy dokładne omówienie przejawów autyzmu oraz opis sytuacji dziecka niepełnosprawnego i jego rodziny (rodziców, rodzeństwa). Autorka wskazuje także sposoby radzenia sobie w tej sytuacji, z uwzględnieniem wielu form terapii.
Poruszane w pierwszej części książki kwestie zostały poszerzone o opis doświadczeń i działań podejmowanych przez Autorkę i jej rodzinę, co jest dużym atutem pracy.
Książka ta to niezwykle przydatny poradnik, który może służyć rodzinom dzieci autystycznych oraz specjalistom i studentom zainteresowanym autyzmem.
dr Agata Chudzicka-Czupała
Publikacja jest próbą przedstawienia zarówno zagadnień teoretycznych dotyczących wybranych aspektów współczesnej wiedzy o rodzinie z uwzględnieniem perspektywy systemowej, jak i ilustracją badań praktycznych nad systemami rodzinnymi. Zmieniający się charakter dzisiejszych rodzin, dostrzeganie konieczności stosowania przez rodziny różnych metod radzenia sobie ze stresem generowanym także przez kulturowo-ekonomiczne przemiany, obligują do przedstawienia wiedzy pokazującej określone prawidłowości dotyczące kreowania się funkcjonalnych i dysfunkcjonalnych systemów i podsystemów rodzinnych. Książkę rozpoczyna rozdział, w którym rodzina jest traktowana jako system w procesie ciągłego rozwoju, dlatego w tym kontekście zdefiniowano podstawowe cechy rodziny. W drugim rozdziale omówiono badania nad uwarunkowaniami jakości małżeńskiej. Kolejny rozdział zawiera zagadnienia teoretyczne jak i empiryczne związane z rozwojem dzieci i młodzieży w systemie rodzinnym, natomiast w czwartym rozdziale przedstawiono materiał dotyczący poglądów młodzieży akademickiej na temat małżeństwa.Treści przedstawione w tej książce adresowane są do studentów nauk społecznych, psychologów, terapeutów, jak również przeciętnego Czytelnika zainteresowanego problematyką małżeństwa i rodziny.
Monografia podejmuje problematykę osób z zespołem Downa. Życie psychospołeczne tych osób scharakteryzowane jest w niej z uwzględnieniem stanu współczesnej wiedzy, osiągnięć różnych dziedzin nauki, które dotyczą właściwości ich funkcjonowania, a także trudności, których te osoby i ich rodziny doświadczają.
Omówione są problemy związane z rozwojem niemowląt i małych dzieci, adolescentów, młodych dorosłych oraz osób starszych. Uwzględnienie szerokiego przedziału wiekowego jest niezwykle istotne z racji wydłużania się czasu życia osób z niepełnosprawnością intelektualną, w tym również z zespołem Downa.
Poruszane zagadnienia mają na celu poznanie i zrozumienie osób z zespołem Downa, co bezpośrednio łączy się z podnoszeniem jakości udzielanej im pomocy, jak również z lepszą jakością ich życia oraz ich rodzin ? są to kwestie w ostatnim czasie szczególnie żywo dyskutowane.
Książka przedstawia wyniki badań empirycznych prowadzonych zarówno na gruncie polskim, jak i zagranicznym, a także omówienie prac teoretycznych dotyczących tematu publikacji.
Pozycja adresowana jest zarówno do profesjonalistów zajmujących się leczeniem i usprawnianiem osób z zespołem Downa, studentów psychologii i pedagogiki, jak i do rodziców oraz opiekunów tych osób, a także do wszystkich, którzy chcieliby poszerzyć swoją wiedzę o ich funkcjonowaniu.
Zagadnienia dotyczące kształcenia zdolnych dzieci i zdolnej młodzieży kojarzone są najsilniej z kształceniem odbywającym się w szkole. I chociaż sporo zajęć, w których te dzieci uczestniczą, organizuje się także poza szkołą, np. w młodzieżowych domach kultury czy klubach, to trudno nie uznać, że oczekiwania i nadzieje, jakie wiąże się z działalnością szkoły w zakresie rozwijania zdolności, są zrozumiałe i w pełni naturalne.
Ale trzeba też przyznać, że te nadzieje i oczekiwania spełnione są jak dotąd w skromnym stopniu. To zaś skłania do poszukiwania lepszych niż obecnie stosowane sposobów kształcenia szkolnego uczniów zdolnych.
Celem pracy jest znalezienie odpowiedzi na powyższe zagadnienia, jak i przedstawienie realiów polskiej szkoły pod względem organizacji procesu kształcenia ukierunkowanego na rozwój ucznia zdolnego. Badaniami objęte zostały gimnazja będące osobnym szczeblem kształcenia, nazywanym ponadpodstawowym, skupiające młodzież w istotnym dla niej samej etapie rozwojowym, okresie adolescencji, w którym tempo zdolności umysłowych bardzo się zmienia (wzrasta bądź maleje) i tym samym wymaga stymulacji.
W I rozdziale pracy chcę zwrócić uwagę na szerokie rozumienie pojęć zdolności i ucznia zdolnego oraz przedstawić krótki rys historyczny koncepcji i sposobów kształcenia ucznia zdolnego (rozmaitych metod, środków i form organizacyjnych nauczania i uczenia się) w wielu krajach, które porównam z naszym krajem.
W II rozdziale pracy, opierając się na literaturze oraz wynikach badań pedagogicznych i psychologicznych dotyczących zagadnienia sposobów czy strategii kształcenia uczniów zdolnych, przedstawiam możliwości zaspokajania potrzeb uczniów zdolnych we współczesnej szkole pod kątem uwarunkowań dydaktyczno-wychowawczych, a w szczególności zaspokajania potrzeb ucznia zdolnego w świetle obowiązującego prawa oświatowego przez zajęcia prowadzone na podstawie szeroko pojętej zasady indywidualizacji, dostosowanie zakresu i tempa uczenia się do indywidualnych możliwości i potrzeb, programów indywidualnego kształcenia, zróżnicowanie treści, metod i form pracy lekcyjnej i pozalekcyjnej oraz przygotowanie nauczyciela do pracy z uczniem zdolnym.
Kolejne rozdziały pracy stanowią plan i charakterystykę terenu badań, ich przebieg, wyniki i wnioski. Wyjaśniam zarówno fakty wykryte w trakcie badań, jak i dokonuję oceny oraz określam oddziaływania dydaktyczno-wychowawcze pod kątem pracy z uczniem zdolnym; ustalam również wskazówki do praktyki szkolnej.
Prezentowana publikacja powstała na podstawie rozprawy doktorskiej napisanej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Skoncentrowano się w niej na założeniach teoretycznych i metodologicznych oraz analizie jakościowej i ilościowej wyników badań empirycznych. Stanowiły one podstawę sformułowania wniosków dotyczących praktyki edukacyjnej w zakresie podejmowania takich działań dydaktycznych, które zaspokajając potrzeby edukacyjne uczniów zdolnych, nie zmarnują ich talentów.
Książka Dydaktyczne i pozadydaktyczne uwarunkowania efektów nauczania indywidualnego dzieci przewlekle chorych (z badań uczniów klas III szkół podstawowych) jest próbą ukazania problemów dotyczących kształcenia tej grupy uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Stąd w pierwszej części książki zawarto koncepcje choroby w odniesieniu do jej wpływu na funkcjonowanie człowieka oraz strategię radzenia sobie z nimi. Zwrócono również uwagę na psychologiczne następstwa choroby w kontekście potrzeby projektowania działań terapeutycznych wspomagających rozwój i funkcjonowanie psychospołeczne dziecka. Opisano tu uwarunkowania związane ze środowiskiem rodzinnym, które w sytuacji nauczania indywidualnego często pozostaje głównym źródłem doświadczeń socjalizacyjnych i edukacyjnych, oraz uwarunkowania związane ze środowiskiem pozarodzinnym, ze szczególnym uwzględnieniem grup rówieśniczych, formalnych i nieformalnych. Centralnym punktem zainteresowania był rozwój kompetencji społecznych ucznia, który w sytuacji izolacji edukacyjnej, w tym rówieśniczej, może ulegać zaburzeniom. Uwzględniając fakt, że nauczanie indywidualne jest specyficzną formą kształcenia oferowanego ściśle określonej grupie uczniów, warto zadać pytanie o jego efektywność. Z jednej strony należy wziąć pod uwagę, że zaplanowano działania edukacyjne gwarantujące realizację obowiązku nauczania również dzieciom przewlekle chorym, które czasowo bądź długotrwale muszą pozostawać poza szkołą, z drugiej zaś należy poszukiwać optymalnych rozwiązań w tym zakresie.
Internet stał się krwiobiegiem świata, coraz więcej przedsiębiorstw wymienia za jego pomocą informacje, przyjmuje zamówienia, steruje produkcją, logistyką i dystrybucją. Rośnie także liczba usług, które są wykonywane za pomocą Internetu: ludzie pracują razem, nie mając bezpośredniego kontaktu, a jedynie wymieniając między sobą informacje i wyniki pracy, dokonuje się płatności i operacji finansowych. Sieć pomaga rozszerzać horyzonty, dostarcza informacji przydatnych w badaniach naukowych, w szkole, jak również zwykłych ciekawostek, które interesują wielu ludzi. Stwarza swoim użytkownikom ogromne możliwości rozwoju, odgrywając znaczną rolę w edukacji, szczególnie ustawicznej, gdzie rola sieci będzie rosła.
Niniejsza książka składa się z siedmiu rozdziałów. Pierwszy stanowi próbę analizy roli Internetu w procesie dydaktycznym. W rozdziale drugim na podstawie konstruktywistycznego modelu myślenia przedstawiono nowe podejście do procesu kształcenia z wykorzystaniem technologii informacyjnej. Kolejne dwa rozdziały to teoretyczne studium z zakresu psychologii twórczości i psychodydaktyki dotyczące kształtowania postaw twórczych młodzieży. W rozdziałach piątym i szóstym omówione zostały kolejno: metodologia badań własnych oraz analiza wyników badań Kwestionariuszem Zachowań Twórczych KANH, ankietą i arkuszem obserwacji lekcji. Opracowanie zamykają krytyczna analiza wyników, podsumowanie, jak również bibliografia i aneksy.
Przedmiotem badań był związek między zastosowaniem nowego środka dydaktycznego, jakim jest Internet, w nauczaniu matematyki, a jego oddziaływaniem na kształtowanie postaw twórczych młodzieży. Podjęto próbę analizy zmiany roli nauczyciela w przyszłym modelu szkoły.
Książka ma być odpowiedzią na pytanie, jak nowe technologie informacyjne wpływają na postawy twórcze młodzieży w dobie tak gwałtownych przemian cywilizacyjnych.
Autorka podejmuje ważkie i perspektywiczne kwestie dotyczące możliwości technik multimedialnych w kontekście kształtowania wartości dydaktycznych i wychowawczych w edukacji matematycznej. Książka jest adresowana do słuchaczy kierunków pedagogicznych i nauczycielskich szkół wyższych oraz nauczycieli – praktyków.
W publikacji omówione są m.in. takie tematy, jak:
– zastosowanie technik multimedialnych w edukacji matematycznej,
– kształtowanie postaw twórczych na lekcjach matematyki,
– możliwości i zagrożenia cyberprzestrzeni.
Poruszone zagadnienia w sposób jasny i klarowny ilustrują sens wykorzystywania mediów cyfrowych w procesie kształcenia młodzieży, skorelowanego z ideą szkoły platońskiej. Szkoła musi uczyć prawdy, wychowywać dla dobra i kształtować do tworzenia piękna.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
