Dr Łukasz Albański jest adiunktem w Instytucie Nauk o Wychowaniu Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Jego zainteresowania badawcze obejmują problematykę socjologii migracji i etniczności oraz socjologię wychowania i edukacji. Badał polską i niemiecką imigrację w Kanadzie, początki i działalność ruchu eugenicznego w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych oraz symbolikę polskich i ukraińskich cmentarzy w Manitobie.
Kalokagathia, czyli ideał pięknego życia, zdefiniował czasy antyczne. Nie mogło być inaczej, skoro dla Greków piękno złączone było nierozerwalnym węzłem z dobrem: to, co piękne, było zarazem dobre i cnotliwe, i odwrotnie. Nic zatem dziwnego, że w kwestii wychowania paideia i etyka podały sobie ręce – harmonijnie rozwinięte, kipiące zdrowiem i witalnością ciało młodego Greka miało warunkować cnotliwość jego charakteru. Filozofia chrześcijańska, ze swymi ideami umartwiania i poświęcenia, zdetronizowała model helleński na długie stulecia, nie zdołała go jednak unicestwić; od tej chwili model antyczny i model ascetyczny dzielą między siebie rozwój myśli o wychowaniu. Książka Ewy Bladej i Janusza Bielskiego opisuje historyczny moment narodzin oraz ewolucję kultury fizycznej i wychowania do zdrowia, łączących aspekty obu wspomnianych wzorców. Pokazuje, jak zaledwie kiełkujące w średniowieczu wychowanie fizyczne z każdym stuleciem przybiera na sile, a pojedyncze głosy humanistów i pedagogów w rodzaju Erazma z Rotterdamu, Andrzeja Frycza Modrzewskiego, Johna Locke’a czy Jeana Jacquesa Rousseau przerodziły się w falę działalności instytucjonalnej, dając współczesnym ogródki jordanowskie, obowiązkowe wychowanie fizyczne w szkole, wreszcie – wznowione w 1896 (nomen omen – w Atenach!) Igrzyska Olimpijskie. Być może za wcześnie jeszcze na tezę o historii zataczającej koło, tym razem w dziedzinie zdrowia i kultury fizycznej, niemniej schyłek wieku XX i początek XXI naznaczone są (chyba już) kultem zdrowia i młodości, będącym czymś więcej niż lansowaniem określonego stylu życia – warto więc pamiętać, skąd bije źródło nowożytnej tradycji.
Prezentowany podręcznik przedstawia wybrane zagadnienia współczesnej teorii wychowania. Należą do nich problemy dotyczące: teorii wychowania jako dyscypliny pedagogicznej; różnego rozumienia pojęcia "wychowanie"; wychowania w świetle kilku koncepcji psychologicznych i pedagogicznych; wartości jako podstawowego tworzywa wychowania; celów wychowania i różnych opinii na ich temat; psychospołecznych uwarunkowań skuteczności wychowania; indywidualnych i grupowych metod wychowania; technik oddziaływań wychowawczych; wybranych dziedzin wychowania; podstawowych środowisk wychowawczych. Książka adresowana jest szczególnie do studentów pedagogiki, odbywających studia zarówno licencjackie, jak i magisterskie. Może być również pomocna studentom studiów nauczycielskich, psychologii i socjologii. Mogą z niej skorzystać także czynni zawodowo nauczyciele wszystkich typów szkół i wychowawcy placówek opiekuńczo-wychowawczych. Podręcznik będzie także przydatny rodzicom i innym osobom interesującym się problemami wychowania dzieci i młodzieży.
Książka jest adresowana do uczniów klas 1-3 szkoły podstawowej oraz ich nauczycieli. Zawiera zbiór matematycznych zadań tekstowych, skupionych wokół następujących zagadnień promujących zdrowie: ruch to zdrowie, zdrowy styl odżywiania, zdrowy styl życia i zdrowe otoczenie. Zadania tekstowe w każdym dziale podzielone są zgodnie z zasadą stopniowania trudności. Wraz ze wzrostem stopnia trudności zadań tekstowych zwiększa się zakres obliczeniowy - od 0 do 20, potem do 100, 1000 i dalej. Książka zachęca do stosowania różnorodnych form aktywności uczniów, mających na celu kształtowanie postawy badawczej dzieci w rozwiązywaniu problemów.
Współcześnie coraz więcej uwagi, przynajmniej w sensie medialnym, poświęca się problematyce niepełnosprawności. W kampaniach społecznych osoby z niepełnosprawnością przedstawiane są jako zdolne do pracy i samodzielnego życia, tak jest w istocie. Zastanowić się jednak należy dlaczego w ogóle potrzebne są kampanie społeczne promujące osoby niepełnosprawne. W książce poprzez analizę sytuacji edukacyjnej osób z niepełnosprawnością podjęto próbę pośredniej odpowiedzi na to pytanie. Wskazano „grzechy główne” edukacji skierowanej ku osobom niepełnosprawnych. dotyczące m.in.: braków w przygotowaniu kadry współpracującej z dzieckiem niepełnosprawnym, niedostosowania placówek edukacyjnych do potrzeb i możliwości uczniów (począwszy od dostępności fizycznej miejsca, po zagadnienia merytoryczne kształcenia), postaw społecznych wobec niepełnosprawności, marginalizowania problematyki wczesnego wsparcia dziecka w rozwoju, wsparcia rodziny i nauczycieli, czy też wciąż zbyt późnej diagnozy niepełnosprawności. Analiza efektów kształcenia uczniów z niepełnosprawnością doprowadziła autorkę do stwierdzenia, że w Polsce wciąż nie ma strategii kształcenia osób o rozwoju zaburzonym tak na poziomie regionalnym, jak i w skali kraju, co skłaniać może do wniosku, iż kształcenie osób z niepełnosprawnością nie jest priorytetem dla władz resortowych. Problemem, który wybrzmiał w treści książki wyraźnie jest zagadnienie kształcenia pedagogów specjalnych. Autorka stawia tezę, iż w obliczu istniejących przepisów prawa i braku woli ich zmiany, za czas jakiś nie będzie chętnych do studiowania na kierunku pedagogika specjalna, co grozi poważnymi konsekwencjami obniżenia się jakości kształcenia dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością i negatywnie odbić się może na ich przygotowaniu do realizacji zadań społecznych i zawodowych w dorosłości.
Cel monografii
W opinii społecznej i licznych publikacjach funkcjonuje głęboko zakorzeniony stereotyp, że zjawisko przemocy ma charakter jednostronny: sprawcą przemocy jest mężczyzna, natomiast kobieta jawi się jako jej ofiara. Ten stereotyp jest tak głęboko osadzony jest w świadomości społecznej, że nie dostrzega się procesów i zdarzeń społecznych, które coraz dobitniej temu przeczą. Każdy publicznie nagłośniony akt przemocy ze strony kobiety w stosunku do dziecka czy dorosłej ofiary traktuje się ciągle jako odosobniony incydent, a nie utrwalającą się tendencję i wynik postępujących na naszych oczach zmian cywilizacyjnych. Taki coraz bardziej skrzywiony obraz życia społecznego, obejmujący wzajemne relacje między kobietami i mężczyznami w domu i w pracy przynosi poważne konsekwencje dla życia zbiorowego: rozpad rodziny, wzrost rozwodów, spadek liczby satysfakcjonujących związków, szerzenie się kultury singli, zmiany w sferze preferowanych systemów wartosci, narastanie zjawiska maskulinizacji kobiet i zniewieścienia mężczyzn, niepokojące zmiany demograficzne.
Kobiety przejmują męskie wzorce zachowania, w tym również te, które polegają na agresywności i stosowaniu przemocy. W polecanej monografii autor przytacza argumenty na poparcie tezy, że współcześnie obie płcie sytuują się zarówno po stronie sprawców, jak i ofiar przemocy. Liczy, że właściwe zrozumienie charakteru przemocy w relacjach damsko-męskich będzie korzystne dla obu stron, w tym zdecydowanie dla kobiet, którym pomoże spojrzeć na przemoc także z innej perspektywy.
Autor ma także nadzieję, iż sporządzone opracowanie pobudzi inicjatywy naukowe, służące wypracowaniu strategii i technik zapobiegania i przeciwdziałania opisanym postaciom i formom przemocy stosowanej przez kobiety, w tym domowej.
Do kogo może być ta publikacja kierowana:
Opracowanie jest adresowane do przedstawicieli nauk społecznych zajmujących się badaniem społecznych ról płci, interakcjami kobiet i mężczyzn oraz szybkim rozwojem tzw. kultury „unisex”. Jego odbiorcami staną się również reprezentanci licznych zawodów zajmujących się prawnymi, psychosocjologicznymi i kryminologicznymi aspektami życia rodzin oraz bliskich związków mężczyzn i kobiet.
Zalety publikacji:
Monografia wypełnia wyraźną lukę poznawczą. Ma charakter innowacyjny i multidyscyplinarny, a jej wnioski oparte są na aktualnych osiągnięciach nauk społecznych: Takie podejście pozwala na wszechstronne ujęcie zachodzących procesów. W sposób obiektywny i rzeczowy ukazuję, że gwałtownie narasta problem przemocy (psychicznej i fizycznej) stosowanej przez kobiety wobec mężczyzn, innych kobiet, dzieci oraz osób w podeszłym wieku. Takie ujęcie stwarza podstawy merytoryczne i metodologiczne do dalszej interdyscyplinarnego rozpoznawania struktury i dynamiki tego bardzo niepokojącego zjawiska społecznego i psychologicznego.
Czy szczęście jest w nas czy jednak poza nami? Czy je wytwarzamy, czy jednak jest ono zdeponowane w jakichś miejscach, do których dostęp jest bardziej lub mniej utrudniony? Czy możliwe jest dotarcie i wejście do tych miejsc, aby posiąść choćby fragmenty szczęścia, które jednak nie będą jego sybstytutami? Czy o istnieniu szczęścia jako pewnej własności, którą można nabyć, czy lepiej – zdobyć, decydują czynniki zewnętrzne, czy jednak jest to efekt endogennie kształtujących się i wyłaniających na zewnątrz determinant, wynikających z naszej kreatywności i wciąż uświadamianego sprawstwa? Czy faktycznie musimy mieć najpierw coś, co sprawi, że staniemy się ostatecznie depozytariuszami szczęścia? Czy nie należałoby się zgodzić z autorem traktatu o szczęściu, Władysławem Tatarkiewiczem, że szczęście ma jednak podwójną naturę i że w związku z tym jest stanem wewnętrznym, ale wymaga pomocy z zewnątrz, co miałoby oznaczać, iż „mamy je w nas, ale nie tylko przez nas”? Fragment Wprowadzenia
Ostatnimi czasy zauważyć można niewątpliwe wzrost zainteresowania problematyką arteterapii. Nie brak jej entuzjastów wśród pedagogów, psychologów i innych specjalistów zajmujących się diagnozą, terapią i profilaktyką zaburzeń. Liczne doświadczenia kliniczne przemawiają za potrzebą jej stosowania, jednakże wciąż jeszcze jest niewiele badań naukowych, które przybliżałyby istotę jej fenomenu. Taka sytuacja być może jest spowodowana tym, iż w arteterapii przedmiot badań jest tak skomplikowany, niejednoznaczny, wielowymiarowy, że trudno znaleźć metodę odzwierciedlającą najpełniej badane zjawiska. Problemy z wdrożeniem arteterapii mogą być także związane z tym, że znajduje się niejako "pomiędzy". Między nauką a sztuką, między dyscyplinami medycznymi a humanistycznymi, między pozytywistycznym dążeniem do udowodnienia jej skuteczności a postmodernistyczną zgodą na mnogość interpretacji zjawiska...
W niniejszej pracy autorka starała się znaleźć miejsce dla arteterapii wśród innych dyscyplin naukowych. Próbuje także wprowadzić jej elementy do pracy pedagoga, nie będącego arteterapeutą, a posiadającego jedynie ( a może aż?) artystyczną duszę i głębokie przekonanie o potrzebie oddziaływania za pomocą sztuki. W książce zawarła metody i techniki arteterapeutyczne, przedstawiła scenariusze zajęć i omówiła ich strukturę. Wszystko to zostało wzbogacone szczegółowymi opisami przypadków dzieci poddanych przez autorkę oddziaływaniom terapeutycznym.
Książka ta jest pokłosiem Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego pt. „Razem z Guziolkiem piszemy bajki” – zorganizowanego przez autorkę cieszącej się dużym powodzeniem u dużych i małych czytelników Historii Guziolka (Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2005). Zamierzeniem tego konkursu było propagowanie czytelnictwa oraz aktywnego i twórczego spędzania czasu wolnego. Celem było także inicjowanie dzielenia się wiedzą, wyobraźnią i własną twórczością z innymi dziećmi, nauczycielami i rodzicami – wzajemne inspirowanie się do tworzenia i dzielenia się swoim światem.
Książka prezentuje teksty laureatów wspomnianego konkursu w kategoriach rodzice i nauczyciele oraz wszystkie bajki dzieci 5-6-letnich i dzieci z klas I-III szkoły podstawowej.
Publikacja ukazuje obraz umiejętności twórczych, „kondycji” literackiej w wymienionych kategoriach wiekowych oraz tematykę, która staje się obecnie źródłem inspiracji literackich.
Książka adresowana jest do dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym oraz do ich rodziców. Charakteryzuje ją niepowtarzalny klimat, w którym rzeczywistość splata się z niedorzecznością, urzekającą barwnością postaci, sytuacji, realiów.
Wartości wyznaczają horyzont rozwoju człowieka. (?) Młody człowiek otwiera się na wartości, zwykle w specyficzny tylko dla siebie sposób. Bywa, że deterministyczne nastawia się na ideał, pragnie być najlepszy, podziwiany, ważny. Sposób bycia i wyrażania siebie jest zatem odpowiedzią na tę potrzebę i daje również obraz tego, co jest dla niego prymarne, a więc wartościowe. Z tego też powodu, mając na uwadze istotne funkcje wartości, w wymiarze zarówno subiektywnym, jak i obiektywnym, podjęto próbę ustalenia, na czym koncentruje się młodzież licealna. (?) w perspektywie problematyki podjętej w tej książce ważne było również poznanie, w jakim zakresie młodzież doświadcza lub doświadczała samotności i jak sobie z nią radzi. Nie bez powodu dociekano również zainteresowań i pasji młodzieży, które wypełniają jej wolny czas, a ponadto stanowią podstawę i przestrzeń rozwoju, autoafirmacji i samourzeczywistnienia.
[?] Przedmiot badań stanowiły zatem trzy kategorie: wartości, samotność i pasje.
Nie ufaj słowom, bo możesz dojść do błędnych wniosków: lecz zawsze możesz ufać ukrytemu obliczu człowieka, gdyż w nim nie ma fałszu i z konieczności być nie może.
George Borrow
Gesty zamiast słów, czyli po prostu szeroko rozumiany język ciała, zawarty w wyglądzie, sposobie ubierania się, wyrazie twarzy, intensywności i częstości kontaktu wzrokowego, ruchach ciała, przyjmowanych pozach, tonie głosu czy rytmie wypowiedzi to tylko wybrane zagadnienia związane z komunikacją niewerbalną, której poświęcona jest omawiana pozycja. Co więcej? Autor pokazuje, że poprzez trening komunikacyjno-informacyjny, praktyczny czy też informacyjno-praktyczny możemy udoskonalać naszą mowę ciała, dzięki czemu staniemy się bardziej asertywni i skuteczniejsi w kontaktach społecznych, a wszelkie bariery uniemożliwiające odpowiednie porozumiewanie się z otoczeniem zostaną zniesione.
Książka adresowana jest do szerokiego grona odbiorców, przede wszystkim do studentów psychologii, pedagogiki, socjologii, osób pracujących w tych zawodach.
Książka, którą oddajemy do rąk Czytelników, jest jakby kontynuacją gdańskich tradycji refleksji etycznej, łączy wybrane wątki historyczne etyki w medycynie z jej współczesną problematyką. Jest zbiorem prac wygłoszonych na organizowanej przez Zakład Etyki oraz Zakład Historii i Filozofii Nauk Medycznych Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego konferencji „Etyka w medycynie – wczoraj i dziś – w XX-letnią rocznicę śmierci profesora Tadeusza Kielanowskiego”.
W pierwszej części książki umieszczono opracowania dotyczące etyki medycznej z dawnych czasów, sięgających Hipokratesa, wczesnochrześcijańskich korzeni etyki lekarskiej oraz późniejszych okresów refleksji etycznych reprezentowanych przez wspaniałych lekarzy humanistów, takich jak Władysław Biegański czy Tadeusz Kielanowski.
Tom pomyślany jako podsumowanie serii okazał się podwójnym pożegnaniem – zamierzonym pożegnaniem z serią oraz, niestety, pożegnaniem z Autorką. [...] Przychodzi smutne skojarzenie z mądrą myślą wyrażoną przez księdza Jana Twardowskiego – trzeba się śpieszyć, by dzielić dobro. Pozostaje po Bronisławie Dymarze dobra pamięć, pamięć o szlachetnym Człowieku, zaangażowanej Nauczycielce, Autorce oryginalnych prac. Sięgajmy zatem do Jej dzieł i przeżywajmy tę formę – także ważnego – współbycia. [...]
Powstała książka niewielka pod względem objętości, ale spełniająca wiele funkcji. Jest to podsumowanie serii, ale również przegląd poglądów, koncepcji i teorii wychowania, a także praktyk edukacyjnych – z XIX i XX wieku. Ponadto jest to oryginalna propozycja teoretycznej refleksji o dziecięcości oraz inspiracja do studiów i badań nad edukacją małych dzieci. Publikacja spełnia też funkcje promocji wartościowych lektur i zapewne będzie wykorzystana jako pewnego rodzaju przewodnik po literaturze, a zatem okaże się przydatna nauczycielom, studentom i w ogóle osobom zainteresowanym edukacją małych dzieci. Sądzę, że przyczyni się również do kształtowania jeszcze większej wrażliwości środowisk akademickich na sprawy współczesnej oświaty. Może wreszcie stać się impulsem do ożywienia społecznych dyskusji o istocie, powinnościach i praktyce edukacji – szczególnie edukacji małych dzieci. Jak na jedną niewielką książkę to bardzo dużo.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Tadeusza Lewowickiego
Zespół Downa to powszechnie znana choroba uwarunkowana genetycznie. Niemal każdy człowiek potrafiłby rozpoznać i wymienić jej widoczne cechy. Interesują się nią zarówno badacze z różnych dziedzin nauki, jak i praktycy zajmujący się usprawnianiem różnych aspektów życia osób nią dotkniętych. Na świecie powstało wiele stowarzyszeń i fundacji poświęconych problemom osób z zespołem Downa i ich rodzinom/opiekunom. Wydawane są czasopisma związane z tym zaburzeniem: „Down Syndrome, Research and Practice”, „Down Syndrome Quarterly”, „Bardziej Kochani”. W 2006 roku Stowarzyszenie Down Syndrome International w ramach kampanii informującej społeczeństwo o tej chorobie i problemach doświadczanych przez osoby z zespołem uchwaliło 21 marca Światowym Dniem Zespołu Downa.
W kontekście przedstawionej charakterystyki osób z zespołem Downa temat, który będzie poniżej poruszany, wydaje się mało znany, w pewien sposób nieoczekiwany, ponieważ nieco niezgodny ze stereotypowym poglądem na „wiecznie szczęśliwe”, a także serdeczne i życzliwe osoby z zespołem Downa. Praca poświęcona jest bowiem problemom zdrowia psychicznego u osób z trisomią 21. Chciano również zwrócić uwagę na to, jak duży trud osoby te i ich otoczenie muszą wkładać w to, aby przezwyciężyć takie problemy, aby mimo często w dużym stopniu biologicznie uwarunkowanych właściwości móc zachować pogodę ducha i serdeczność w stosunku do innych. W świetle współczesnej wiedzy, a także na podstawie obserwacji klinicznych można stwierdzić, że u osób tych występuje o wiele więcej zaburzeń emocjonalnych, a także zaburzeń w zachowaniu niż u osób z ogólnej populacji, choć trzeba dodać, iż jest ich mniej w porównaniu z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie z innych przyczyn. Prowadzone badania mają na celu dokładne poznanie tych problemów, czyli określenie ich przyczyn, charakterystycznego sposobu przejawiania się, a głównie opracowania skutecznych metod terapii. Istotne wydaje się dogłębne poznanie doświadczanych przez dzieci, młodzież, dorosłych z zespołem Downa trudności w funkcjonowaniu. Nasza wiedza na temat ich wewnętrznego doświadczania, a także sposobu przejawiania się w zachowaniu ułatwia przyjmowanie właściwych postaw wobec nich. Pomaga również opracowywać formy terapii dla tych osób i dla ich rodziców czy opiekunów. Lepsze poznanie tego wszystkiego, z czym zmagają się na co dzień, z pewnością ułatwia dostrzeżenie najistotniejszych wartości, odróżnianie tego, co ważne, od spraw mniej ważnych.
Książka adresowana jest do osób, których życie lub praca zawodowa wiąże się z zespołem Downa. Zainteresuje z pewnością rodziców, którzy codziennie stawiają czoła trudnym doświadczeniom swoich dzieci. Może być także pomocna w poszerzeniu wiedzy, jaką posiadają na temat tej choroby lekarze, psycholodzy, pedagodzy i inni specjaliści. Mogą po nią sięgnąć studenci medycyny, psychologii, pedagogiki.
Konformizm przesądza o trwałości ładu społecznego, wartości, wzorów osobowych zachowujących porządek społeczny. Bunt jest reakcją zmierzającą do określenia nowych celów, jest usiłowaniem zmiany istniejącej struktury – tak we Wstępie Prof. Jerzy Nikitorowicz określa dwa podstawowe typy postaw społecznych, umożliwiających do osiągnięcia takiej a nie innej tożsamości zbiorowej. Obie postawy w społeczeństwie są niezbędne, by utrzymać konieczną równowagę, jednak współczesny nam chaos aksjologiczny prowadzi do wynaturzenia obydwu typów. Paradoksalnie nie bez przyczyny książka, omawiająca patriotyzm i nacjonalizm, zjawiska będące efektem (braku) dialogu kulturowego, powstała właśnie w Białymstoku, tyglu narodowościowym, kolebką dziedzictwa wielokulturowego. Miejsce, gdzie przez stulecia ścierały się i wzajemnie dopełniały dziedzictwa rozmaitych narodowości, ras czy religii, szczególnie żywo musiało zareagować na współczesne zaostrzenie postaw, kumulację emocji i politykę zaciśniętej pięści. Gdzie przebiega cienka granica między patriotą a nacjonalistą? W którym momencie hasła narodowościowe nabierają wydźwięku szowinistycznego? Kiedy bohater przeradza się w bandytę? Dlaczego młodzi ludzie tak chętnie wybierają opcje skrajne? Zgromadzeni w tomie autorzy w jednej kwestii pozostają zgodni: agresja i nienawiść to najczęściej zawoalowane formy strachu i dezorientacji.
Cel publikacji pozostaje więc dwojaki: 1. nakreślić problem, nazwać go i uświadomić; 2. wskazać możliwe środki przeciwdziałania polityce nienawiści, zaakcentować rolę edukacji, podkreślić możliwości, jakie daje dialog kulturowy i umiejętność otwarcia się na Innego. Cel ten osiągnięto z naddatkiem.
Opis książki:
Jerzy Nikitorowicz kierując już prawie od dwudziestu lat Katedrą Edukacji Międzykulturowej w Uniwersytecie w Białymstoku stwierdza, że obecnie jednym z istotnych „problemów palących” jest zjawisko patriotyzmu i nacjonalizmu, które w efekcie ukierunkowuje rozwój tożsamości kulturowej człowieka. Jest to problem szczególnie istotny w kontekście zauważanych dylematów integracji europejskiej, przy tym zjawisko zmienne, dynamiczne o nieprzewidywalnych postawach przejawiających się w emocjach i zachowaniach.
W kontekście powyższego stwierdzenia autorzy w niniejszym tomie podejmują próbę zwrócenia uwagi i zachęcenia do refleksji nad problemem patriotyzmu i nacjonalizmu, dylematem związanym z pojmowaniem i realizowaniem obowiązku wobec Ojczyzny i w efekcie wielowymiarowym konstruowaniem tożsamości kulturowej, zróżnicowanej i odmiennie pojmowanej, jako nasze wyobrażenie o sobie i własnej kulturze...
Seria Palące Problemy Edukacji i Pedagogiki:
1. Fabryki dyplomów czy universitas? (pis książki)
2. Sprawcy i/lub ofiary działań pozornych w edukacji szkolnej (opis książki)
3. Człowiek z niepełnosprawnością w rezerwacie przestrzeni publicznej (opis książki)
4. Patriotyzm i nacjonalizm (opis książki)
Redaktorzy serii przyjęli słuszne założenie, że w odniesieniu do osób niepełnosprawnych palące problemy są zlokalizowane w obszarach ich społecznego funkcjonowania, a konkretnie – w barierach blokujących podejmowanie i pełnienie przez te osoby podstawowych ról życiowych. Ograniczenia te zostały określone mianem rezerwatu przestrzeni publicznej, co bardzo dobrze odzwierciedla złożoność i współwarunkowanie barier integracji osób z niepełnosprawnością. [...]
Książka posiada charakter innowacyjny, wynikający z przyjętych założeń analizy krytycznej oraz perspektywy metodologicznej. Poszczególne rozdziały obejmują większość najtrudniejszych problemów osób niepełnosprawnych w społeczeństwie polskim, demaskują ich konteksty kulturowe i prawne oraz wskazują kierunki konstruowania strategii ukierunkowanych na integrację poprzez przygotowanie do jej wymogów zarówno samych niepełnosprawnych, jak i osób bez takich obciążeń.
Prof. dr hab. Maria Chodkowska
Edukacja międzykulturowa – konteksty to opracowanie adresowane do uczestników zajęć poświęconych zróżnicowaniu kulturowemu w różnych okolicznościach. Może służyć jako praktyczna pomoc naukowa oraz źródło inspiracji dla studentów, nauczycieli i badaczy. Zawiera wybór kilkunastu artykułów wcześniej opublikowanych w opracowaniach pokonferencyjnych. Oprócz teoretycznych i metodologicznych podstaw pedagogiki międzykulturowej w perspektywie historycznej ukazują one zróżnicowanie kulturowe w kontekstach od najbardziej popularnych – tożsamości i migracji – po rzadziej opisywane, m.in. kontaktów biznesowych, problemów osób ubogich, wykluczanych, chorych i umierających traktowanych jako Obcy. Opowiadają też o próbach poszukiwania wspólnego języka (np. esperanto) i możliwości wykorzystania Internetu w edukacji międzykulturowej. Dociekliwy Czytelnik znajdzie tu liczne odesłania do źródeł zagranicznych i stron internetowych, pozwalające poszerzyć wiedzę na opisywane tematy.
Książkę uzupełnia obszerny przewodnik bibliograficzny zawierający ponad 2000 tytułów literatury przedmiotu w kilkunastu językach (oprócz polskiego m.in. w angielskim, francuskim, hiszpańskim, niemieckim, słowackim, włoskim). To niewątpliwie jeden z największych w Polsce tego rodzaju wybór, nieoceniony dla Czytelników dokonujących tematycznego przeglądu najczęściej cytowanych źródeł, w trakcie przygotowania badań, pisania prac semestralnych, dyplomowych. Można w nim znaleźć dokładnie oznaczone (tytuł, nazwa wydawnictwa, miejsce i rok wydania) odesłania do zarówno klasycznych prac naukowych z różnych dyscyplin (m.in. pedagogika, psychologia, antropologia, socjologia); opracowań międzydyscyplinarnych i porównawczych; leksykonów i encyklopedii; jak i niecodziennych, kontrowersyjnych źródeł z dziedziny „multikulti”.
Muzykoterapia to – moim zdaniem – fascynująca dziedzina. Połączenie nauki i sztuki, pogranicze różnych dyscyplin, intensywnie międzyludzka praktyka, uzasadniana w rozmaitych kontekstach, wielowymiarowe badania... Niełatwo muzykoterapię zaszufladkować, uporządkować, jednoznacznie objaśnić. Mam nadzieję, że ta książka spełni – choć trochę – rolę przewodnika po muzykoterapeutycznych zagadnieniach. Wprowadzenie do muzykoterapii stanowi w pewnej mierze zmodyfikowaną wersję rozprawy doktorskiej, zatytułowanej Muzykoterapia a funkcjonowanie społeczne dzieci i młodzieży z zaburzeniami emocji i zachowania, napisanej przeze mnie pod kierunkiem prof. Barbary Kamińskiej (przewód doktorski przeprowadzono na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, recenzenci: prof. Zofia Konaszkiewicz, prof. Katarzyna Krasoń). Książka składa się z trzech części. Pierwsza z nich obejmuje problematykę definicji muzykoterapii, przedstawia jej podstawy teoretyczne, zawiera zwięzły opis stosowanych w praktyce modeli i technik muzykoterapeutycznych. Charakterystyka procesu terapeutycznego wraz z wyjaśnieniem jego kluczowych elementów stanowi treść części drugiej. Fragment ostatni prezentuje możliwości stosowania muzykoterapii w kontekście konkretnych grup: dzieci i młodzieży, dorosłych i osób starszych. Ze względu na zakres moich zainteresowań najwięcej miejsca poświęciłam muzykoterapii dzieci i młodzieży z problemami, które określa się jako zaburzenia emocji i zachowania oraz niedostosowanie społeczne. Praktyczna praca muzykoterapeutyczna z tymi młodymi ludźmi jest dla mnie nieustanną przygodą, inspiruje mnie życiowo i dostarcza mi wiele satysfakcji. Rozdziały poświęcone muzykoterapii z osobami dorosłymi z zaburzeniami psychicznymi oraz seniorami z pewnością zasługują na poszerzenie; liczę na to, że w polskim środowisku muzykoterapeutycznym ktoś poświęci im osobną monografię. Mam nadzieję, że książka ta okaże się pożyteczną lekturą zarówno dla studentów muzykoterapii, jak i dla działających już zawodowców. Autorka
Kalokagathia to pojęcie greckie. W dosłownym tłumaczeniu oznacza połączenie piękna z dobrem. Wedle Greków połączenie to było nierozerwalne i coś, co było piękne, musiało zarazem być dobre, a coś dobrego, nie mogło jednocześnie nie być pięknym. Model, gdzie prężne, proporcjonalne i kipiące zdrowiem ciało młodego Greka miało być gwarantem jego cnotliwego charakteru, został zdetronizowany przez filozofię chrześcijańską, która to – dla odmiany – sławiła idee umartwiania się i poświęcenia.
Niniejsza książka to opis „zmagania się” ze sobą obu tych wzorców w ciągu wszystkich ubiegłych stuleci oraz – przede wszystkim – konkluzja o zataczającej koło historii. Współcześnie, na początku XXI wieku, zdajemy się powracać do korzeni i na nowo doceniać nie tylko piękno naszego ciała, ale i ściśle związane z nim zdrowie. Warto wiedzieć, skąd bije źródło tego kultu.
Komunikacja jest fundamentem – przypomina nam w Przedmowie prof. Krystyna Ferenz. Czy rzeczywiście trzeba nam o tym przypominać? Czy w czasach, gdy wszystkie dziedziny życia podporządkowane są ściśle wymogowi szybkiej i skutecznej komunikacji, potrzebne są jeszcze powroty do podstaw? Okazuje się, że tak. Komunikacja, sprowadzona do swych fundamentów, a więc języka i towarzyszących mu kodów, nie jest tylko sposobem na wyrażenie/przekazanie informacji. Tkwiące w języku czy komunikacji możliwości stanowią bazę, nad którą nadbudowywana jest kultura i – szerzej – cywilizacja. Język jako źródło ikon i symboli, język jako zbiór norm i nakazów/zakazów, wreszcie – język jako odbicie doświadczeń pokoleniowych, staje się podstawową tkanką tradycji i przekazu kulturowego, niezbędnych do określenia własnej tożsamości oraz odnalezienia swego miejsca w wybranej społeczności. Jeśli więc z jakichkolwiek przyczyn rozwój umiejętności komunikacyjnych zostanie zakłócony, zaburzeniu ulega cała osobowość, co skazuje jednostkę na społeczne wyobcowanie – i tu bije źródło, z którego powstała najnowsza książka doktor Winczury, stanowiąca wyraz troski o dzieci, które z racji różnego rodzaju zaburzeń mają utrudniony proces przyswajania reguł komunikacji.
W niniejszej publikacji przedstawiamy profesje psychologa, pedagoga specjalnego, logopedy, fizjoterapeuty, terapeuty integracji sensorycznej, muzykoterapeuty jako te, które są dla nas najistotniejszymi, jeśli chodzi o wsparcie dziecka. To ci specjaliści posiadają kompetencje potrzebne doprowadzenia oddziaływań terapeutycznych. Na takich kierunkach w Polsce kształci się kadrę zawodową zajmującą się pracą z dzieckiem. Prezentujemy podejście terapeutów do usprawniania rozwoju dziecka zgodnie z ich profesjami, zwracając uwagę na ich osobowość, obciążenia związane z wykonywanym zawodem, aby w końcu wspomnieć o najważniejszych terapeutach, czyli rodzicach – ich postawach wobec dzieci i konsekwencjach codziennych trudów.
Niech ta książka będzie poradnikiem o spostrzeganiu rozwoju dziecka, jego ewentualnych zaburzeń i wybranych przez autorów przykładowych form terapii dziecka od jego urodzenia do rozpoczęcia nauki w szkole.
Dorota Kohut
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
