W książce: "Dziecko w świecie edukacji - Podstawy uczenia się kompleksowego", (XVIII tom serii Nauczyciele-Nauczycielom) autorka prezentuje sprawdzoną, innowacyjną, spójną koncepcję pracy, zwaną uczeniem się - nauczaniem kompleksowym. Książka dotyczy nie tylko cech dobrej edukacji, ale stanowi opis przyjaznych relacji pomiędzy osobami, które ją tworzą. Jest klarownym, wielorako uzasadnionym wykładem o procesie tworzenia więzi i wspólnoty w szkole z ludzką twarzą, a więc przestrzeni kultury, pozbawionej przemocy, opartej na współdziałaniu, tolerancji, poczuciu swobody i zaangażowaniu.
W części pierwszej (r. I-II) ukazano krótką historię długich prób i badań (1966-2006), bogactwo form współudziału uczniów w procesie tworzenia cykli zajęć (od 5-15 lekcji), a więc sztukę przekładu idei pedagogicznych na konkretne działania edukacyjne.
W części drugiej (r. III-VII) opisano strukturę kompleksów, ich zróżnicowanie, cechy lekcji projektujących, ćwiczeniowo-badawczych i kontrolno-oceniających; stosowany system oceny i samooceny, warsztat pracy ucznia i nauczyciela. Także nowatorskie techniki pracy, oparte na znajomości dziecka oraz synektyki i heurystyki, a więc: techniki działań równoległych twórcze formy wyzwalania talentów, indywidualizacji pracy i jej dokumentowania (system fiszek, klasowe księgi wypracowań itd.).
Opisano także nowe zasady nauczania i zasadę zadaniowości, współdziałania, progresywności oraz funkcjonalnej strukturalizacji.
W części końcowej (r. VIII-IX) próbowano odpowiedzieć na pytanie: Czy szkoła może mieć duszę?
Tu też uzasadniono, że przesunięcie priorytetów w kompleksowej edukacji i całej serii o dziecku w różnych światach, pozwala wprowadzić do nauki nowa odmianę pedagogiki personalistycznej, zwana pedagogiką współbycia. Jest ona oparta na trzech filarach: inteligencji emocjonalnej, intelektualnej i woli samokształcenia. Współbycie opiera się na siedmiu przestrzeniach interpersonalnych. Są to: przestrzeń realna, intelektualna, mentalna, emocjonalna, a więc meto przestrzeń, łącząca człowieka ze światem w oparciu o synergetyczne podłoże wzajemnej życzliwości ludzi wobec siebie.
Książka stanowi pewien fenomen w pedagogice. Łączy bowiem problematykę zabawy z mniej uchwytnymi kategoriami radości i szczęścia, które są rozpatrywane w kontekście literatury i muzyki. Publikacja, będąca 17. tomem serii „Nauczyciele – nauczycielom”, składa się z trzech części napisanych przez poszczególne współautorki.
Bronisława Dymara wydobywa ważne znaczenia zabawy i funkcje ludycznej edukacji, charakteryzuje cechy dziecięcości oraz przybliża kategorie komizmu i humoru w oparciu o teksty J. Brzechwy, K. Makuszyńskiego i A. Lindgren.
Alina Górniok-Naglik rozpatruje źródła szczęścia i radości, jej manifestacje w zabawie i tańcu, opisane w poezji oraz językowe formy wyrażania zróżnicowanych ludzkich myśli i uczuć w przestrzeniach ludyczności. Z wnikliwych analiz wierszy wyprowadza typy poezji o tańcu i zabawie, nazywa je i nowatorsko dookreśla.
Jadwiga Uchyła-Zroski ukazuje radość i zabawę jako swoistą formę muzykowania, wyrażaną śpiewem, grą na instrumentach i tańcem. Ujmuje też zabawę jako żywioł i stan istnienia. Charakteryzuje czynniki hamujące i wyzwalające potrzebę bawienia się u dzieci oraz młodzieży w różnym wieku. Przekonuje, że zabawa wyzwala zdolności twórcze człowieka.
W książce zamieszczono wiele celnych przykładów, sentencji i powiedzeń. Dodatkową wartość stanowi antologia „Bliżej zabawy, radości i szczęścia”, zawierająca 80 wierszy, w tym 30 utworów napisanych przez dzieci, młodzież licealną i studentów pedagogiki.
Tom pomyślany jako podsumowanie serii okazał się podwójnym pożegnaniem – zamierzonym pożegnaniem z serią oraz, niestety, pożegnaniem z Autorką. [...] Przychodzi smutne skojarzenie z mądrą myślą wyrażoną przez księdza Jana Twardowskiego – trzeba się śpieszyć, by dzielić dobro. Pozostaje po Bronisławie Dymarze dobra pamięć, pamięć o szlachetnym Człowieku, zaangażowanej Nauczycielce, Autorce oryginalnych prac. Sięgajmy zatem do Jej dzieł i przeżywajmy tę formę – także ważnego – współbycia. [...]
Powstała książka niewielka pod względem objętości, ale spełniająca wiele funkcji. Jest to podsumowanie serii, ale również przegląd poglądów, koncepcji i teorii wychowania, a także praktyk edukacyjnych – z XIX i XX wieku. Ponadto jest to oryginalna propozycja teoretycznej refleksji o dziecięcości oraz inspiracja do studiów i badań nad edukacją małych dzieci. Publikacja spełnia też funkcje promocji wartościowych lektur i zapewne będzie wykorzystana jako pewnego rodzaju przewodnik po literaturze, a zatem okaże się przydatna nauczycielom, studentom i w ogóle osobom zainteresowanym edukacją małych dzieci. Sądzę, że przyczyni się również do kształtowania jeszcze większej wrażliwości środowisk akademickich na sprawy współczesnej oświaty. Może wreszcie stać się impulsem do ożywienia społecznych dyskusji o istocie, powinnościach i praktyce edukacji – szczególnie edukacji małych dzieci. Jak na jedną niewielką książkę to bardzo dużo.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Tadeusza Lewowickiego
Tom pomyślany jako podsumowanie serii okazał się podwójnym pożegnaniem – zamierzonym pożegnaniem z serią oraz, niestety, pożegnaniem z Autorką. [...] Przychodzi smutne skojarzenie z mądrą myślą wyrażoną przez księdza Jana Twardowskiego – trzeba się śpieszyć, by dzielić dobro. Pozostaje po Bronisławie Dymarze dobra pamięć, pamięć o szlachetnym Człowieku, zaangażowanej Nauczycielce, Autorce oryginalnych prac. Sięgajmy zatem do Jej dzieł i przeżywajmy tę formę – także ważnego – współbycia. [...]
Powstała książka niewielka pod względem objętości, ale spełniająca wiele funkcji. Jest to podsumowanie serii, ale również przegląd poglądów, koncepcji i teorii wychowania, a także praktyk edukacyjnych – z XIX i XX wieku. Ponadto jest to oryginalna propozycja teoretycznej refleksji o dziecięcości oraz inspiracja do studiów i badań nad edukacją małych dzieci. Publikacja spełnia też funkcje promocji wartościowych lektur i zapewne będzie wykorzystana jako pewnego rodzaju przewodnik po literaturze, a zatem okaże się przydatna nauczycielom, studentom i w ogóle osobom zainteresowanym edukacją małych dzieci. Sądzę, że przyczyni się również do kształtowania jeszcze większej wrażliwości środowisk akademickich na sprawy współczesnej oświaty. Może wreszcie stać się impulsem do ożywienia społecznych dyskusji o istocie, powinnościach i praktyce edukacji – szczególnie edukacji małych dzieci. Jak na jedną niewielką książkę to bardzo dużo.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Tadeusza Lewowickiego
Ten tom jest jeszcze jednym krokiem ku kreowaniu przestrzeni dialogicznego i egzystencjalno-personalnego współbycia nauczycieli/wychowawców z dziećmi/wychowankami. To nie jest książka o kopernikańskim przewrocie w pedagogice, o inwersji pedagogicznych ról, ale o współtworzeniu przez oba światy (dzieci i dorosłych) wspólnotowych przestrzeni czy środowisk życia, w których każdy zyskuje moc swojego rozwoju i odnajduje sens uspołecznienia. [...] z jednej strony ocala ona od zapomnienia ewolucję poglądów i normatywnych oczekiwań wobec transgresji pedagogiki autorytarnej ku pedagogice humanistycznej, a z drugiej strony stanowi propozycję nowych modeli poznawczych, dzięki którym staje się możliwe odczytywanie wielowymiarowości obu światów: dziecięcego i dorosłego.
Całość została napisana mądrze, oparta na bogactwie źródeł i subtelnej wrażliwości ich ponow(n-)ego odczytania, budzi zainteresowanie i chęć do polemik czy konstruowania własnych projektów badawczych. [...] Rozprawa pozwala nam dotknąć słów, które są adresowane do kolejnych pokoleń pedagogów. [...] Nie zamykajmy zatem tej serii, bo – jak pisała ulubiona przez B. Dymarę laureatka Nagrody Nobla – Wisława: „Tego nie robi się dzieciom”.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego
Niniejsza książka jest XV tomem serii Nauczyciele-Nauczycielom, a zarazem drugą, obszerną częścią opracowania Dziecko w świecie wartości. Tom ten składa się z pięciu części prezentujących bogactwo spojrzeń na problematykę wartości i wartościową edukację.Poszukiwanie ładu umysłu i serca jako drogi do wartości nad wartościami, którą jest szczęście stanowi główny wątek całej książki, a zarazem podstawę dociekań w rozdziale pierwszym. Szczególne miejsce w książce zajmuje prezentacja tzw. pedagogiki serca. Pozycja ta dowodzi, że pedagogika serca, oparta na miłości generuje wiele innych wartości takich jak: życzliwość, współdziałanie, tolerancja, prawdomówność.Część druga prezentuje istotę pedagogiki serca, określa jej program oraz relacje między dziećmi a dorosłymi, akcentuję, że analfabetyzm emocjonalny dorosłych stanowi wielkie zagrożenie dla wychowania dziecka w szacunku do wartości, zawiera także opisy działań wychowawczych nawiązujących do konkretnych sytuacji.Część trzecia odsłania głębszy wymiar edukacji i znaczenie humanistycznego kształcenia, ukazuje proces przezwyciężania instrumentalnego podejścia do przyrody i nauki o Ziemi na rzecz kształtowania całościowego obrazu świata.Część czwarta uzasadnia potrzebę humanizacji społeczeństwa informacyjnego, mówi o potrzebie odbudowy przystani, jaka jest rodzina, uzależnieniu od gazety, radia, telewizji i komputera. Część piąta kontynuuje tę tematykę w aspekcie informacyjnym i edukacyjnym.
Mały Książę powiedział: „najważniejsze jest niewidoczne dla oczu” – zobaczmy, więc taką szkołę oczyma serca i wyobraźni, gdyż „wyobraźnia – to sztuka marzeń”.
Książka zawiera informacje dotyczące istoty marzeń, ich źródeł, cech oraz powiązań z innymi pojęciami, takimi jak: fantazja, wyobraźnia, sny, aluzje, cele. Akcentuje bogactwo i różnorodność marzeń oraz związek marzeń bohaterów literackich z bohaterami rzeczywistymi. Ukazuje strukturę marzeń w kontekście literackim oraz językowe ich aspekty, głównie z punktu widzenia semantyki, metaforyki i instrumentalizacji. Rozdział „Fascynacja światem marzeń” stanowi formę popularyzacji aforyzmów, sentencji, maksym i przysłów. Dołączone aneksy i antologie mogą stanowić podstawę do pracy samodzielnej i do działań kreacyjnych nauczycieli.
Jest piątą pozycją serii Nauczyciele-Nauczycielom. Składa się z dwóch głównych części: języka jako wartości w kształceniu dziecka w domu i w szkole, dziecka w szkole. Pokazuje konieczność zainteresowania się nauczyciela środowiskowymi i cywilizacyjnymi uwarunkowaniami języka dziecka. Zwraca uwagę na metaforyczność i trafność uczniowskich obserwacji, które ukazują odrębność szkolnego języka dziecka i dystans wobec szkoły i nauczycieli. Podkreśla, że nauczyciele przedszkoli i klas młodszych mają obowiązek poznać język środowiskowy swoich uczniów, chronić go, a równocześnie rozwijać świadomość konieczności posługiwania się językiem ogólnonarodowym. Akcentuje nowe funkcje nauczyciela jako facylitatora, będącego zdolnym uprawiać kształcenie wyzwalające, uczące odpowiedzialności za własne cele i strategie działania. Druga część książki mówi o udziale uczniów w rozwoju samorządności szkoły i wychowaniu do demokracji, roli nauczycieli i rodziców w rozwijaniu stosunków interpersonalnych i kształtowaniu samego siebie, wprowadza pomysł edukacji ekologicznej najmłodszych. Wskazuje na potrzebę zwiększania wiedzy nauczyciela o pięciu rodzajach przestrzeni, tj.: przestrzeni umysłu, przestrzeni mentalnej, przestrzeni społecznej, przestrzeni symbolicznej i przestrzeni retorycznej, co jest możliwe, gdy nauczyciel działa w roli partnera, kierownika, doradcy, decydenta, innowatora i organizatora. Zawiera liczne konfrontacje scenek realnych z życia szkoły z rzeczywistością bardziej pożądaną i korzystna dla rozwoju dziecka.
Po raz drugi w Impulsie prezentujemy IV tom popularnej wśród pedagogów serii Nauczyciele-Nauczycielom. Książka „Dziecko w świecie rodziny” niesie ze sobą wieloaspektową analizę pojęcia rodziny w procesie wychowania. Różnorodność podjętej problematyki oraz liczne grono autorów, prezentujących swoje teksty sprawiają, iż czytelnik otrzymuje do rąk pracę, która inspiruje do dalszych dyskusji i rozważań. Nie muszą one ograniczać się do głównych zagadnień, zawartych w książce, takich jak: ujęcie domu; zadomowienia; rodziny jako pewnej wspólnoty duchowej, obyczajowej i intelektualnej; domu jako miejsca różnorodnych kontaktów i nabywania wartości.
Publikacja zasadniczo dzieli się na dwie części. Część pierwsza, zatytułowana: „Poszukiwanie wartości, czyli o podstawach wychowania”, dotyka kwestii zagrożeń w rozwoju psychicznym dziecka. Skupia się także na przełożeniu naukowego rozumienia wartości na rozumienie i działanie dziecięce, na problemie odpowiedzialności w wychowaniu, ciężarze świadomości siebie samego oraz granicach poznania świadomości „Drugiego", a także na temporalności zdarzeń i różnych możliwości usytuowania się w czasie.
W artykule „Uniwersalne wartości edukacji” autor akcentuje ich znaczenie w okresie przełomu wieków. Uzasadnia, iż stanowią one rodzaj busoli i mają moc sprawczą. Pisze również o kontrowersjach związanych z pojęciem wartości i prezentuje swoje propozycje w toczącej się debacie o ważności tego czym powinniśmy kierować się w życiu. Artykuł pt. „Czas jako wartość w życiu dorosłych i dzieci” przybliża problemy związane z meandrami czasu i ponadczasowością. Odnosi te pojęcia do sposobów poszukiwania wartości i na tej podstawie prezentuje typologię wartości. Tekst „Przyjaźń i wyobraźnia w jednej chodzą parze” opisuje ideę przyjaźni, rozwinięta jako zajmowanie pewnej postawy jak też trwałości bycia „w pewnym sposobie” w obliczu przeciwności losu. Wartość ta ukazana jest tutaj jako przeciwieństwo pragmatyczności postępowania, a także jako element pedagogicznego działania. Artykuł Andrzeja Murzyna, kontynuując rozważania z publikacji „Dziecko w świecie sztuki”, rozwija zagadnienie odwagi społecznej. Mówi o warunkach dla zaistnienia owej „social courage” i o jej miejscu w wychowaniu. Z kolei tekst Alojzego Krzempka odnosi się do związków religijności z moralnością. Autor uzasadnia w nim, iż sumienie jest regulatorem zachowania człowieka. Charakteryzuje religijność autonomiczną, autorytarno-moralną i magiczną. W artykule zatytułowanym „Zagrożenia w rozwoju psychicznym dziecka” autor wymienia jako przeszkody na drodze do odpowiednio pogłębionego rozwoju wartości: destrukcyjne schematy poznawcze, nieadekwatną samoocenę, zdeformowany obraz świata i nie zaspokojone potrzeby bycia z drugim człowiekiem. Część pierwszą zamyka tekst Urszuli Moszczyńskiej, który przedstawia rozumienie wybranych norm, dotyczących najważniejszych ról dziecka, przez uczniów klas trzecich i czwartych. Dziecięce spojrzenie na wybrane powinności skonfrontowano z ich rozumieniem przez rodziców i nauczycieli.
Część druga, której nadano tytuł „Dziecko w domu”, to pięć artykułów, w których możemy odnaleźć opracowania o roli mediów, muzyki, plastyki i literatury w kontekście obecności dziecka w środowisku domowym. Autorzy wykonali daleko posuniętą i obudowaną wiedzą interdyscyplinarną eksplorację intelektualną różnych znaczeń domu oraz jego powiązań z życiem i dorastaniem człowieka.
W artykule Marka Rembierza możemy odnaleźć rozważania o domu jako wartości, o domu jako źródle prawdy, dobra, bezpieczeństwa lub odwrotnie. Tekst Bronisławy Dymary wprowadza naukowe określenia domu, rodziny, bezdomności i łączy je z potocznymi i poetyckimi znaczeniami, zawartymi w dziecięcych wierszach. Ponadto, podkreśla zadania rodziny w wychowaniu dziecka do przeżywania smutków i radości życia. „Dziecko w świecie informacji…” zestawia rolę i funkcje telewizji z zagrożeniami, wynikającymi z dominacji obrazu i dźwięku nad słowem i wyobraźnią dziecka. Autorka p
Książka Dziecko w świecie edukacji. Przykłady zajęć kompleksowych. Bliżej integracji osoby i pedagogiki współbycia jest drugą częścią publikacji Dziecko w świecie edukacji. Podstawy uczenia się kompleksowego ? nowe kształty i wymiary edukacji o tym samym tytule głównym, a zarazem XIX tomem serii ?Nauczyciele ? Nauczycielom?, wydawanej od 1996 roku w Oficynie Wydawniczej ?Impuls?.
Wątek egzystencjalny, filozofia codzienności przenika całą nasza serię. Bliskie nam są słowa Cypriana Kamila Norwida zawarte w Promethidionie:
Kto kocha, małe temu ogromnieje
i lada promyk rozbudza nadzieję.
W tomie tym jest wiele promyków i nadziei na lepszą edukację. Pierwsza część (rozdziały I?II) to opowieść o sztuce uczenia się i zmaganiach mających na celu ocalenie w ludziach współczesnych istoty człowieczeństwa. Zostały tu także, jak wiele znaczeń mieści się w słowie ?pomiędzy?. Tworzy ono przestrzenie obojętne, wrogie, życzliwe, pełne nadziei. Bywa niekiedy wytrychem, ale częściej kluczem do serc i umysłów innego człowieka, do dziecięcej wrażliwości.
Dalsza część główna (rozdziały III?VI) przybliża życzliwe przestrzenie interpersonalne współtworzone wraz z uczniami w kompleksowej edukacji w szkole podstawowej, gimnazjum, liceum i na uniwersytecie. Ukazano, że dzięki różnorodnym, a zarazem innowacyjnym działaniom najbardziej z pozoru przeciętna szkoła, może stać się przestrzenią tworzenia kultury. Uzasadniono również, że innowacyjnie prowadzona edukacja kompleksowa nie tylko dostarcza uczniom wiedzy przedmiotowej, strategicznej i autokreacyjnej, lecz także pobudza rożne sfery aktywności. Bywa źródłem fascynacji, radości i poszukiwania sensów życia oraz wartości wykonywanej pracy.
Problemy te przybliża ostatni rozdział o pedagogice współbycia, która jest odmianą personalizmu, a zarazem rezultatem kompleksowych działań. Działaniom tym towarzyszy tworzenie systemu norm i kryteriów ocen przy współudziale uczniów, systemu przekształcającego się w samoocenę, będącą podstawą uczenia się przez całe życie. W tym rozdziale omówione zostały różnorodne przestrzenie interpersonalne: przestrzeń intelektualna, mentalna, światopoglądowa, emocjonalna, terapeutyczna i autokreacyjna (metaprzestrzeń). Stanowią one syntezę integracji osoby wychowanka.
Kazimierz Denek: Wiele uwagi autor poświęca tożsamości narodowej, określonej przez język, a ponadto prezentuje wyniki badań nad miejscem Ojczyzny wśród innych wartości w opiniach studentów, uczniów i nauczycieli.
Wiesława Korzeniowska: autorka przybliża głębokie związki człowieka z ziemią i obszarami swojskości w warunkach ścierania się kulturowych tradycji lokalnych z realiami programów Unii Europejskiej.
Bronisława Dymara: pokazano szkołę jako swoistą małą Ojczyznę wiedzy i więzi, będącą edukacyjną wspólnotą.
Niniejsza książka jest XV tomem serii Nauczyciele-Nauczycielom, a zarazem drugą, obszerną częścią opracowania ""Dziecko w świecie wartości"". Tom ten składa się z pięciu części prezentujących bogactwo spojrzeń na problematykę wartości i wartościową edukację.Poszukiwanie ładu umysłu i serca jako drogi do wartości nad wartościami, którą jest szczęście stanowi główny wątek całej książki, a zarazem podstawę dociekań w rozdziale pierwszym. Szczególne miejsce w książce zajmuje prezentacja tzw. ""pedagogiki serca"". Pozycja ta dowodzi, że pedagogika serca, oparta na miłości generuje wiele innych wartości takich jak: życzliwość, współdziałanie, tolerancja, prawdomówność.Część druga prezentuje istotę pedagogiki serca, określa jej program oraz relacje między dziećmi a dorosłymi, akcentuję, że analfabetyzm emocjonalny dorosłych stanowi wielkie zagrożenie dla wychowania dziecka w szacunku do wartości, zawiera także opisy działań wychowawczych nawiązujących do konkretnych sytuacji.Część trzecia odsłania głębszy wymiar edukacji i znaczenie humanistycznego kształcenia, ukazuje proces przezwyciężania instrumentalnego podejścia do przyrody i nauki o Ziemi na rzecz kształtowania całościowego obrazu świata.Część czwarta uzasadnia potrzebę humanizacji społeczeństwa informacyjnego, mówi o potrzebie odbudowy przystani, jaka jest rodzina, uzależnieniu od gazety, radia, telewizji i komputera. Część piąta kontynuuje tę tematykę w aspekcie informacyjnym i edukacyjnym.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
