Autorka chciała w książce zwrócić uwagę, na różne, ważne aspekty życia, sytuacje, które nas inspirują do działania, sygnały i reakcje innych ludzi. Swoją książkę wyobraża sobie jako drogowskaz wyboru, sposobu życia, wzorców, które nas inspirują w podejmowaniu decyzji życiowych. Pomysł na napisanie książki już dawno narodził się w jej myślach. W swoim życiu obserwowała zachowania różnych ludzi: obcych, bliskich, poznanych przelotnie i niestety doszła do wniosku, że były one nieracjonalne, nieodpowiedzialne, a często wręcz skandaliczne. Długo zastanawiała się dlaczego tak się działo i nadal dzieje. W swoim życiu też zdarzały się jej epizody przykre i niezrozumiałe. Dlatego postanowiła swoimi obserwacjami i diagnozami podzielić się z czytelnikami. Proszę o cierpliwość, jeśli wyciągnięte wnioski wydadzą się kontrowersyjne. Książkę podzieliła na działy, tematy ogólne, by następnie je uszczegółowić.
Monografia Filozofia edukacji osoby autorstwa Adolf E. Szołtysek oparta jest na sześciu implikacjach... dostępna wersji oprawy miękka, klejona, folia matowa oraz twarda, szyta. Objętość 196 stron
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprinty wydania z 1937 roku: Kulawy chłopiec. Opowieść dla młodzieży. Tekst opracowano na podstawie: Zofia Bardówna, Kulawy chłopiec. Opowieść dla młodzieży, „Zajmujące Czytanki”, nr 101, Wydawnictwo M. Arcta, Warszawa 1937. fragment: [...] Najpierw bawili się w przekradanie przez żywy mur, który tworzyli chłopcy z rozłożonymi rękami. Władek tak zręcznie poruszał się, nachylał, wymachiwał kulą, że żaden z chłopców nie zdołał przekraść się koło niego. A potem Tadzik podzielił zastęp na dwie grupy i wyznaczył im komendantów: Stasia i Władka. Władek dostał pewną ilość karteczek z różnymi znakami, na rozkaz Tadzia podszedł, tak samo jak i Staś, do swojej grupy i pokazywał każdemu z chłopców inną karteczkę, zapisawszy sobie uprzednio kolejność. Potem chłopcy ustawili się w dwa równoległe rzędy, a Staś i Władek stanęli, każdy naprzeciw swojej grupy na drugim końcu sali i rozsypali karteczki koło siebie na podłodze. Na gwizdek z każdej grupy ruszył pędem ostatni, wybrał zapamiętaną przez siebie karteczkę i wrócił na początek rzędu. Wtedy znów wolno było ruszyć ostatniemu i tak dalej, aż któraś z grup zabrała wszystkie karteczki.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprinty wydania z 1931-1932 roku:Zajmujące gawędy przyrodnicze. Do czytelnika Zawarte w tej książce opowiadania są prawdziwe, a chociaż w wielu miejscach odchylają się nieco od ścisłej historycznej prawdy, charaktery wszystkich zwierząt, które w nich występują, są przedstawione zgodnie z rzeczywistością. Zwierzęta te żyły życiem, jakie tu odmalowałem, i przejawiały o wiele więcej bohaterstwa i cech indywidualnych, niż pióro moje było w stanie opisać. [...] Z faktu, że opowiadania te są prawdziwe, wynika to, iż wszystkie są tragiczne. Życie dzikiego zwierzęcia ma zawsze tragiczny koniec. Zbiór tego rodzaju opowieści musi oczywiście nasuwać jakąś ogólną myśl — jakiś morał, jak się to teraz nazywa. Bez wątpienia zależnie od rodzaju umysłowości morał ten będzie dla każdego inny. Mam jednak nadzieję, że znajdą się tacy, którzy odkryją w nich prawdę tak starą jak świat, że my i zwierzęta jesteśmy z sobą bardzo blisko spokrewnieni. Nie ma w człowieku nic takiego, czego nie znaleźlibyśmy także i w zwierzętach, choćby w zarodku, i na odwrót — wszystkie zwierzęce cechy do pewnego stopnia spotykamy także i u człowieka.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939. Reprinty wydania z 1938 roku: Skauting dla chłopców. Do Polskiego Czytelnika. Oto mamy przed sobą cudowną książkę. Miliony chłopców na całym świecie czytało i czyta ją od 30 lat. Milionom chłopców książka ta była bodźcem i pomocą że stali się dzielni, weseli, uczynni, że byli lepszymi ludźmi i lepszymi obywatelami swego kraju. Uczy ona jak być silnym, zdrowym, zaradnym, samodzielnym i rycerskim, jak pomagać innym. Uczy wielu wspaniałych rzeczy, które młodego chłopca, a również dorastającego młodzieńca i przewodnika młodzieży porywają, napełniają entuzjazmem i zachwytem. Trzydzieści lat temu pojawiło się pierwsze wydanie „Scouting for Boys”. Od tego czasu rozeszło się 20 wydań. Ogółem wybito w ciągu tego czasu ponad pół miliona egzemplarzy jedynie w języku angielskim. A przecież ponadto była ona tłumaczona na wszystkie niemal języki świata. Trudno zliczyć jak wielka jest liczba egzemplarzy, które rozsypały się po całym świecie. Książeczka ta spowodowała, że w krajach na całej kuli ziemskiej powstały organizacje skautowe przepojone duchem tej książki.
Książka Edukacja w procesie przemian - realia, perspektywy rozwoju i potencjał innowacyjny jest zaproszeniem do refleksji nad przyszłością edukacji, do dyskusji na temat jej znaczenia w coraz bardziej złożonym i dynamicznym świecie. Dlatego też zachęcamy Czytelników do wnikliwej lektury, by wspólnie poszukiwać odpowiedzi na pytania dotyczące tego, jak przygotować przyszłe pokolenia do wyzwań, które stawia przed nami przyszłość...
Matki.Radość i łzy to książka,którą w trakcie lektury przeżywa się niezwykle intensywnie. To oparta na faktach powieść, w której losy głównych bohaterek splatają się ze sobą w ciasny warkocz doświadczeń i wydarzeń. Ich drogi krzyżują się za sprawą dwóch niezaprzeczalnych podobieństw:... Książkę powinien przeczytać każdy, kto zawodowo lub społecznie zajmuje się problemem uzależnień.
Już wstęp książki, pierwsze zdania mówią właściwie o tym o czym książka będzie: o pisaniu jako o zabiegu higienicznym, o pisaniu jako właściwie najgłębszej ludzkiej konieczności.Zatem ta książka zabiera w podróż, taką trochę absurdalną, ale raczej w taki miękki i uśmiechnięty sposób, ale i dość mocno na przekór czasem skostniałemu akademickiemu światu.„Pisanie jest zabiegiem higienicznym”. Teza takowa jest w kontrze z naszą logocentryczną kulturą. Blisko jest chociażby do Jacquesa Derridy wraz z jego dowartościowaniem i pochwałą pisma.Jeśli chodzi o strukturę pracy (i nie tylko) to blisko jest również do Gilesa Deleuza, który przykładem swojego życia i pisania staje naprzeciw schematycznemu pisaniu akademickiemu.
W czasie powstawania materiału do Amforyzmów (i wcześniejszych FreeWolków) niczym refren powracało (narracja wewnętrzna i wypowiedzi otoczenia) pytanie: Po co ci to?. Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że po to, by zaproponować coś, co da się czytać! Co nie będzie hermetycznym tekstem dla wyrobionego naukowo konesera, tylko strawnym przesłaniem dla zwykłego czytelnika. Wewnętrzny impuls podszeptywał, że najlepiej przygotować coś, co nie będzie wymagało heroizmu w trakcie czytania. Żeby nie kraść ludziom czasu, warto nadać temu jak najbardziej syntetyczną formę. Amforyzmy są gatunkową wariacją nawiązującą formalnie do aforyzmów, haiku, sentencji, paremii czy apokryfów. Nie sposób ich jednoznacznie sklasyfikować. I chyba nie ma takiej potrzeby. Powstały zapewne dlatego, że chciałem odlotu, czyli oderwania się od kanonów dotychczasowej konwencji pisarskiej
Pięć bajek i pięć odsłon odmienności. To ważne, by pokazać dzieciom różnorodność świata, jak również ludzkich odpowiedzi na inność: reakcji, emocji, ale i dróg do poszukiwania rozwiązań. Istotne jest też, żeby nauczyć najmłodszych rozumienia. Autorka nie tylko w nienachalny sposób obrazuje i przybliża im tematykę inności i zachęca do refleksji, [] lecz także proponuje wejście w świat przeżyć, by z pomocą dorosłych (nauczycieli, rodziców) szli dalej, zadając kolejne pytania, przygotowując wspólne prace i rozwiązując zadania...
„Bliskość jest fenomenem, który towarzyszy ludzkości od jej zarania, łącząc ludzi i dając im poczucie przywiązania. Na bliskości buduje się więź małżeńska, rodzicielska i przyjacielska, a człowiek, dotychczas postrzegany jako obcy, przestaje być zagrożeniem. Bliskość z drugim człowiekiem jest także otwarta na otaczający świat, doświadczany w wymiarze empirycznym i duchowym.Bliskość ma wymiar naukowy, kulturowy, społeczny, a także religijny. Istotę bliskości stanowi miłość, która jest siłą organizującą życie społeczne.W tworzeniu fenomenu bliskości wzniosła natura miłości staje wobec wolności drugiego człowieka, proponując mu wspólne przeżycia w konkretnym czasie i warunkach. Okoliczności towarzyszące powstawaniu bliskości nie zawsze sprzyjają jej rozwojowi. Współczesne zmiany społeczne powodują, że bliskość wydaje się coraz większym wyzwaniem”.„Książka składa się z ośmiu rozdziałów.W trzech pierwszych przedstawiam wyniki analizy interdyscyplinarnej literatury przedmiotu.W pierwszym rozdziale prezentuję etymologię słowa „bliskość” oraz jej ujęcie z perspektywy filozoficznej, teologicznej i nauk społecznych. W drugim rozdziale zwracam uwagę na wychowawczy wymiar bliskości. Opisuję bliskość w rodzinie i bliskość wychowawczą oraz wskazuję na znaczenie edukacji zbliżającej i edukacji formalnej. Podkreślam również ważność bliskości w odniesieniu do samowychowania. Trzeci rozdział dotyczy zagadnienia bliskości w trudnych okolicznościach życia, zwłaszcza związanych z chorobą, cierpieniem i izolacją społeczną, a także inicjatyw o charakterze solidarnościowym, podejmowanych wobec najbardziej potrzebujących w czasie pandemii COVID-19. Czwarty rozdział stanowi opis metodologii badań własnych i zawiera niezbędną wiedzę na temat teorii ugruntowanej, którą zastosowałem w projekcie.Przedstawiam w nim również przedmiot badań i cele, problematykę badawczą oraz charakterystykę terenu i organizację badań.Kolejne cztery rozdziały zawierają wyniki empirycznych badań własnych.W pierwszym z nich ukazuję istotę bliskości w rodzinie, jej komponenty, znaczenie i związek z rodziną.Wskazuję na związek bliskości z wychowaniem, a także jej haptyczny wymiar. Szósty rozdział jest poświęcony analizie fenomenu bliskości w sytuacji choroby i cierpienia. Opisuję w nim kategorie tej bliskości i jej cechy konstytutywne, zwracam uwagę na diadę bliskość – oddalenie, a także dokonuję analizy bliskości w stosunku do natury i Boga.W kolejnym rozdziale koncentruję się na sytuacji pandemii i wywołanych przez nią reperkusjach w placówkach...
Przedstawiamy Wam kolejny reprint wierszowanych bajek Zygmunta Wyrobka z okresu dwudziestolecia międzywojennego pt. "O ROZTRZEPANEJ WINI I JÓZIU PSOTNIKU" wydany pierwszym nakładem księgarni Św. Wojciecha w 1923 roku, z ilustracjami autorstwa Mieczysława Wyrobka i winietą okł. Stan. Sawiczewskiego. Intrygujące i warte poznania!
Autorzy opracowania Wyzwania i dylematy uspołecznienia edukacji nie ograniczają swoich analiz do diagnozy aktualnego stanu newralgicznych obszarów edukacji. Na jej fundamencie tworzą bowiem zręby prognozy, formułują hipotezy opisujące przyszłość i wskazują drogi umożliwiające osiągnięcie przewidywanych celów. Przestrzegają też przed skutkami zaniechań, które mogą ograniczyć zakres realizowanych zamierzeń. z Wprowadzenia Książka dotyczy jednego z kluczowych problemów edukacji uspołecznienia tego obszaru praktyki społecznej. Jej struktura w sposób klarowny prowadzi od analizy kierunków zmian świata i wynikających z nich implikacji dla edukacji poprzez rozważania na wciąż aktualny temat nierówności szans edukacyjnych i postępującej destrukcji samorządności do zagadnienia społecznej odpowiedzialności uczelni. [...] Ważne dla edukacji kwestie zostały przedstawione bardzo przejrzyście, z wykorzystaniem właściwie dobranej literatury i nawiązaniem do interesujących wyników badań. Autorzy zadbali o integrowanie teorii pedagogicznych z praktyką edukacyjną, a bogatą warstwę historyczno-diagnostyczną uzupełnili rozważaniami natury prognostycznej. Dzięki takiemu ujęciu publikacja ma walory kreatywne, jest oryginalnym spojrzeniem łączącym przeszłość, teraźniejszość i przyszłość edukacji w Polsce. prof. dr hab. Stefan M. Kwiatkowski dr h.c. multi
W czasie pandemii COVID-19 życie publiczne niejako zamarło lub przeniosło się w sferę prywatnej przestrzeni (praca, nauka, kult religijny), a bezpośredni kontakt z drugim człowiekiem stał się śmiertelnym zagrożeniem. W świadomości wielu osób pojawiła się niepewność, głównie dotycząca przyszłości. Jaka ona będzie? Co się zmieni w naszych relacjach? Jak będziemy przygotowywać młodych ludzi do funkcjonowania w świecie zupełnie nieprzewidywalnym? Jak nauczymy się funkcjonować w stanie realnego zagrożenia? Niepokój związany był z prawie każdą sferą życia, w tym z tworzeniem nowej jakości kontaktów międzyludzkich. Czy wciąż będą funkcjonować głównie w świecie wirtualnym? Czy spotkaniom będzie stale towarzyszył dystans fizyczny? Jak będziemy się komunikować i czego będziemy musieli się nauczyć? Tych pytań było o wiele więcej i można je tworzyć w zależności od badanej dziedziny życia.
Autorzy publikacji mają nadzieję, że publikacja ta będzie interesującym źródłem wiedzy dla nauczycieli akademickich, studentów, przedstawicieli władz uczelni i pracowników administracji, a także badaczy oraz osób odpowiedzialnych za rozwój szkolnictwa wyższego w naszym kraju.Neuroróżnorodność to zjawisko coraz wyraźniej obecne w życiu społecznym. Jego istotę stanowi zróżnicowanie ludzkiej populacji pod względem przebiegu rozwoju i działania mózgu oraz związanych z tym sposobów doświadczania świata i funkcjonowania w szkole, na uczelni, w pracy czy związkach interpersonalnych.Źródłami tej różnorodności są zarówno zmienność genetyczna, jak i czynniki środowiskowe. Szacuje się, że do grupy osób ze zdiagnozowaną neuroatypowością należy około 15–20% populacji, w tym osoby w spektrum autyzmu, z ADHD/ADD (attention-deficit/hyperactivity disorder / attention deficit disorder), dysleksją, dyskalkulią, dyspraksją czy zespołem Tourette’a (Doyle, 2020). Osób niezdiagnozowanych, przejawiających jednak neuroatypowe charakterystyki w stopniu istotnie wpływającym na ich sytuację, może być znacznie więcej.Świadomość istnienia neuroróżnorodności i wiedza na jej temat otwierają nowe perspektywy w sposobie myślenia o innych ludziach i relacjach społecznych, a nierzadko także o sobie samym. Koncept neuroróżnorodności uwalnia od czysto medycznego ujmowania spektrum autyzmu, ADHD, specyficznych trudności w uczeniu się i innych tego typu zjawisk. W zamian uwypukla znaczenie, jakie ma dostosowanie środowiska do różnorodnych indywidualnych potrzeb, oraz wskazuje rolę, jaką to dostosowanie odgrywa w kontekście rozwoju i realizacji życiowych zamierzeń poszczególnych osób, a w efekcie – celów i procesów społecznych.
Pragnę podkreślić imponujące walory tej publikacji. Zaliczam do nich wybór atrakcyjnych społecznie i naukowo problemów badawczych, świetnie przemyślaną konstrukcję rozprawy i realizację arcyciekawego programu badawczego. Ponadto autorka przedstawiła wyniki badań oraz ich interpretację w taki sposób, że z pewnością zainteresują one ludzi nauki. Mam nadzieję, że zwrócą na nie uwagę także władze zarządzające edukacją i podejmą odpowiednie działania naprawcze, żeby uniknąć zbliżającej się katastrofy nie tylko w naukach ścisłych. Z recenzji prof. dr hab. Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej Dla mnie, historyka matematyki zainteresowanego od lat kształceniem matematycznym uczniów, książka jest fascynującą lekturą, która została opracowana oryginalnie i w sposób właściwy metodologicznie. Opisane w niej badania pedagogiczne pozwalają niestereotypowo przyjrzeć się temu, jakie zdarzenia stanowiły doświadczenia krystalizujące rozwój uzdolnień matematycznych badanych osób. Niezwykle ciekawe są wnioski z badań, które odpowiadają na pytanie, co w biegu życia matematyków naprawdę sprzyja rozwijaniu uzdolnień. Podobnych opracowań wciąż brakuje, badacze bowiem skupiają się raczej na negatywnych czynnikach, na tym, co zakłóca ten proces. Życzę Czytelnikom inspirujących i owocnych przemyśleń dotyczących kształcenia matematycznego uczniów. Z recenzji dra hab. Stanisława Domoradzkiego, prof. UR
Podczas wojny zrozumiał ten czas tu i teraz jako taki, od którego nie można uciec, bo czuje, że za nim jest kraj, którego nie można opuścić. Mógłby wyjechać za granicę, tam, gdzie bezpiecznie, ale w jego wyobraźni ten wyjazd zamienia się w katastrofę na skalę planetarną. I celowo pozostaje w tej niewygodnej rzeczywistości, która nie może mu zaoferować nic poza niebezpieczeństwem i śmiercią. To jego świadomy wybór."Najpierw były spadki napięcia, światło migotało, a potem w końcu zgasło i od razu przestał działać internet. Ola natychmiast zadzwoniła do Jurija, Iryny Władysławiwny i Oleny Igoriwny: taka sama sytuacja jest w Połtawie, Charkowie i Chorostkowie. Juliczka, Iroczka i Anniczka przeklinały, ale wykazały gotowość do walki z wrogiem aż do końca"Wojna na Ukrainie oczami zwykłych ludzi!
Fragment Wstępu: Życie w tłumie jest gorsze niż więzienie. Nic stamtąd nie widać.Niczego się pan nie dowie ani nie nauczy.Olga Tokarczuk Gdyby nawet zgodzić się z tymi, którzy twierdzą, że Olga Tokarczuk w swojej twórczości pokazuje własne krytyczne poglądy na temat egalitarności, popkultury, kultury masowej; gdyby przyjąć, że obrazem takiej postawy jest ukazana w Empuzjonie nalewka Schwrmerei, przenosząca w świat nierealny, zachęcająca do marzeń, rozmów, ale równocześnie odbierająca pewność samodzielnego myślenia, a utożsamiana przez niektórych z otaczającym nas światem Internetu, mediów społecznościowych, celebrytów, powszechnych przekazów o tym, jak należy widzieć rzeczywistość; gdyby przyjąć, że Noblistka odrywa się od świata ludzi, którym jest trudniej, bo nie mogli korzystać z kapitału kulturowego, i dla których właśnie kultura powszechna jest szansą na uczestnictwo społeczne - to pewnie trudno byłoby nie zgodzić się z poglądem, iż w tym krytycznym, a raczej krytykującym wołaniu o uwzględnianie różnorodności poprzez zapewnienie dostępu do wszystkiego dla wszystkich jest przecież wykluczenie z prawa do indywidualności, oryginalności i właśnie różnorodności. Napisałem do Olgi Tokarczuk w trochę podobnym tonie, odnosząc się do naszej pracy z osobami niepełnosprawnymi, którym niemal wszyscy chcą nieba przychylić, zabiegając o poprawność językową w deklaracjach powszechnej troski o ich niezależne życie. Po pewnym czasie dostałem mail od Jany Karpienko, asystentki pisarki, a potem pomyślałem, że otaczając szczególną troską osoby, z którymi pracujemy, możemy stawać się tłumem uniemożliwiającym bycie sobą tym, o których samostanowienie wołamy. W trakcie kolejnego Festiwalu Góry Literatury, w 2023 roku, dyskutowano o cancelowaniu - zjawisku, które zdaniem Michała Bilewicza, zajmującego się badaniami nad uprzedzeniami, można określić jako rodzaj ostracyzmu stosowanego przez działaczy społecznych do osiągania zmiany społecznej przez wykluczanie poglądów, które ci działacze uważają za szkodliwe. Kultura unieważniania (cancel culture) odrzuca prawo do bycia innym w imię obowiązywania zasad, które należy przyjmować. Dzieło twórcy przestaje być twórczością, gdy autor głosi poglądy czy podejmuje działania niezgodne z aktualnie obowiązującą doktryną poprawności politycznej. Człowiek rasy białej z dredami może być wykluczony, gdy grupa strzegąca doktryny uzna, że zabiera on w ten sposób tożsamość innym, a na dodatek nie poczuwa się do winy za krzywdy niegdyś tym innym uczynione. Realizowana praktyka może wykluczać w trosce o wspólnotę, indywidualność i różnorodność te wartości poprzez brak dbałości o samą praktykę i koncentrację na przestrzeganiu reguł. Ponieważ nie wszyscy muszą rozumieć tego typu sposób myślenia, przytaczam refleksję abpa Adriana Galbasa, nowego metropolity katowickiego, który 17 czerwca 2023 roku w swoim pierwszym kazaniu powiedział: Przyznam się wam szczerze, że nie jestem zagorzałym fanem doraźnych programów duszpasterskich. One często ogłupiają, zwalniają z osobistego wysiłku, z kreatywności, zwłaszcza gdy traktujemy je jak instrukcje. Utwierdzają nas również w złudnym myśleniu, że opracowując program odwaliliśmy kawał dobrej roboty i możemy odpocząć. A Chrystus nie powiedział przecież: idźcie i piszcie programy. Powiedział: idźcie i głoście.
Polecamy na nowy rok Dziennik indywidualnych zajęć rewalidacyjnych przeznaczony dla pedagoga specjalnego, psychologa, terapii SI, rehabilitanta ruchowego...Dziennik przygotowany jest w formacie A4, objętości 154 stron na których do Państwa wykorzystania są opracowane: informacje o dziecku/uczniu, zgoda rodzica/opiekuna prawnego na przetwarzanie danych osobowych, zgoda rodzica/opiekuna prawnego na objęcie dziecka/ucznia indywidualnym wsparciem terapeutycznym, kwestionariusz wywiadu z rodzicami, diagnoza i zalecenia zawarte w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego lub w opiniach, wielospecjalistyczna ocena poziomu funkcjonowania ucznia - skrócony opis, tygodniowy rozkład zajęć, indywidualny plan zajęć terapeutycznych, frekwencja podczas zajęć rewalidacyjnych, realizacja programu zajęć - zapis dzienny, ocena efektywności udzielanego wsparcia, podsumowanie frekwencji według rodzaju zajęć, współpraca i kontakty z innymi podmiotami, hospitacje oraz notatki i uwagi.
Niniejsza publikacja wypełnia lukę w organizacji polskich uniwersytetów. Stanowi ona wnikliwe studium na temat prawdziwej obecności retoryki w kształceniu akademickim. Można powiedzieć, że dwoje autorów, Imelda Chłodna-Błach i Andrei Ahapau, przygotowało tekst zgodnie z najlepszymi kanonami interesującej nas dyscypliny. Rady starożytnych były bowiem jednoznaczne: gdy mówisz/piszesz - mów/pisz jak do ludzi prostych, ale myśl jak mędrzec. Postulat prostoty formy i bogactwa treści został w tej rozprawie zrealizowany. Czytelnik znajdzie w niej zwarty, syntetyczny przegląd różnych koncepcji retoryki, zapozna się ze specyfiką pracy nauczyciela akademickiego, a nawet otrzyma praktyczne wskazówki, jak opracować, przygotować i wreszcie dobrze wygłosić rozmaite formy uniwersyteckich wypowiedzi. A wszystko czyta się bardzo dobrze, gdyż wspomniana forma jest bardzo... retoryczna, czyli przejrzysta, klarowna i spójna.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
