Kuchnia myśliwska. Jan Szyttler , czyli na łowach: dla uśmierzenia głodu, dogadzając oraz najdelikatniejszemu smakowi z dodaniem rad i przepisów do urządzenia ubitej zwierzyny czworonożnej lub ptactwa, tudzież przygotowania naprędce posiłku z wybranych rozmaitych drobnych cząstek zwierzyny. Reprint oryginału wydanego w 1845 r. Praktyczny podręcznik kulinarny dla amatorów łowów i ich kuchmistrzów: zbiór niepowtarzalnych receptur i przepisów, niektóre bardzo oryginalne, np. łapy niedźwiedzie na zimno, mózgi z łosia lub sarny. Poradnik: 1) jak przygotować się do łowów (zabierać ze sobą bułki bardzo posilne do zapaśnej torby myśliwskiej, wykonane z ciasta drożdżowego z farszem zajęczym oraz napój zdrowy na łowach, z imbiru, kandyzowanego cukru, cytryn oraz drożdży zalanych wodą; 2) jak skonstruować przenośny kominek (autor zamieszcza w książce dokładny opis konstrukcji z rysunkiem). Przewodnik po łownej zwierzynie: sarny, dziki, niedźwiedzie, zające, łosie, jelenie, daniele, żubry, bobry i niezliczone gatunki dzikiego ptactwa.

Reprint oryginału z 1892 r. "Na początku czwartej dekady dziewiętnastego stulecia młody lekarz Heinrich Hoffmann szukał gwiazdkowego prezentu dla swojego synka. Niezadowolony ze świątecznych ofert, postanowił, że sam napisze i zilustruje książeczkę. Nie wiemy, czy te okoliczności powstania zbiorku nie zostały trochę upiększone przez autora, możemy jednak być pewni, że w 1845 roku namówiony przez przyjaciół medyk wydaje "Lustige Geschichten und drollige Bilder mit 15 schön kolorierten Tafeln für Kinder von 3-6 Jahren", czyli "Wesołe historie i ucieszne obrazki z piętnastoma kolorowanymi tablicami dla dzieci w wieku 3-6 lat". Hoffman nie wiedział wówczas, że tworzy coś więcej niż bestseller. Powstał prawdziwy literacki mind virus, który nie tylko podbił świat, ale zakorzenił się w języku i kulturze popularnej prawie każdego kraju, do którego dotarł. Struwwelpeter, czyli "Rozczochrany Piotruś", imię bohatera pierwszej z historyjek stało się w połowie XIX wieku tytułem tej książeczki. Liczne przekłady albo pozostawiały go w brzmieniu oryginalnym, albo nadawały własny: Shockheaded Peter lub Slovenly Peter, Pierre l'Ébouriffé, Pierino Porcospino, Den store Bastian, Jörö-Jukka, czy wreszcie Stepka Rastrepka i Staś Straszydło. Polska wersja nosi jednak drugi tytuł: Złota Różdżka (w pierwszych wydaniach pisane jako Rószczka) i to pod tą nazwą przez niemal wiek funkcjonowała wśród polskich dzieci. Złotą różdżkę oraz rosyjskiego Stepkę Rastrepkę zawdzięczamy osobie Bolesława Maurycego Wolffa, znanego także jako Moryc Osipowicz Wolff. Działający w Warszawie i Petersburgu księgarz, wyjątkowo zasłużony dla polskiego i rosyjskiego rynku wydawniczego, był inicjatorem powstania obu przekładów. Nie wiadomo, kto jest autorem tłumaczeń (polskie przypisuje się Wacławowi Szymanowskiemu, choć nie ma tu pewności). Podobnie z ilustracjami, ryciny opracowane przez duet Bohnstedt i Hohenfelden zostały zaadaptowane do polskiego wydania zapewne przez Franciszka Kostrzewskiego - są zresztą w zasadzie identyczne w obu wydaniach, tylko w wierszyku Jedruś gap, gdzie pojawiają się postacie chłopów, polscy włościanie mają wąsy i rogatywki, rosyjscy zaś brody i rumiane oblicza. Wydania Wolffa ukazały się już w 1849 roku i były pierwszymi, które tak mocno zmieniały estetykę niemieckiego oryginału - wszystko wskazuje na to, że ich ilustracje wpłynęły tak mocno na Hoffmanna, że nieco "upiększył" późniejsze wersje oryginalnego Struwwelpetera. W wersji polskiej i rosyjskiej pominięto również jeden wierszyk- Die Geschichte von dem wilden Jäger (Historia o dzikim myśliwym) o zajączku, który kradnie myśliwemu flintę i mści się na prześladowcy. Skupiono się tylko na wierszykach o niegrzecznych dzieciach. Opowiastki te funkcjonowały przez dziesięciolecia. Były wznawiane, przedrukowywane i przerabiane. W 1922 i 1933 pojawiły się nowe wydania, tym razem z (równie wspaniałymi) ilustracjami Bogdana Nowakowskiego, w stylu odbiegającym miejscami od wersji Wolffa i mocno zarchaizowanym. Niekiedy sugeruje się, że miały one charakter sentymentalny i były adresowane do dorosłych, którzy wychowywali się na historyjkach Hoffmanna. Co takiego sprawiło, że wierszyki podbiły świat i serca czytelników. Było to chyba wyjątkowe zestawienie wpadających w ucho rymów, makabryczno-surrealistycznych historii, które sprowadzały zasadę Strafe muss sein na graniczący z ironią poziom. Do tego sugestywne i często znakomite ilustracje, w większości wydań barwne bądź kolorowane. To wszystko sprawiało, że dzieci uwielbiały Złotą różdżkę, o czym mogą poświadczyć wzmianki o książeczce w dziecięcej prasie. Z tej też przyczyny do dziś zachowało się bardzo niewiele wczesnych wydań tego zbiorku ? były one po prostu zaczytywane. Złota różdżka i jej rosyjski odpowiednik zamykają się w tych 9 historyjkach. Powstałe później warianty przerabiają wierszyki, a nawet fabułę. Artur Oppman (Or-Ot) na zamówienie Michała Arcta pisze pod koniec XIX w. O Jasiu dręczycielu, o Józiu gapicielu, o Cesi cmokosi i o spalonej Zosi. Są to te same historie, choć napisane nieco marniejszym wierszem i co gorsza złagodzone. Ssąca palec Cesia (ze względu na zestaw gotowych ilustracji znanemu ze Złotej różdżki Juleczkowi zmieniono płeć) zostaje tylko draśnięta nożycami przez krawca, który w rzeczywistości jest przebranym "kochanym wujciem". Ale nie dosyć tego, w kolejnym wydaniu (1931), Oppman niweczy również wiersz o spalonej Zosi (czyli Kasi ze Złotej różdżki) - tym razem dziewczynkę ratuje mama, która wylewa na nią dzbanek wody. To zresztą tylko okruch adaptacji, na świecie pojawiały się najbardziej zwariowane wersje: The Egyptian Struwwelpeter o przygodach niegrzecznych dzieci ze starożytnego Egiptu, The Political Struwwelpeter - popularne w czasach Wielkiej Wojny satyryczne przedstawienie czołowych polityków świata jako małych łobuzów, które po dwóch dekadach znalazło godną kontynuację w postaci zbiorku Struwwelhitler. Niezależnie od kolejnych wariantów, Złota różdżka stworzyła zupełnie nowy typ książeczek dla dzieci. Nie tylko podchodząc w makabryczny i groteskowy, a jednocześnie formalnie znakomity sposób do tematów wychowawczych. To również najpewniej pierwsza adresowana do dzieci polska "książeczka z obrazkami", w której ilustracje są doskonale zgrane z tekstem, a tekst niejednokrotnie odnosi się do odbitych scenek (czytamy wprost: "Kto nie wierzy, jeśli łaska / Niechaj zajrzy do obrazka"). Polski przekład, czy też adaptacja Struwwelpetera otworzyła drogę kolejnym autorom, ilustratorom i wydawcom. A dziś, dzięki digitalizacji i reprintowi, możemy znów cieszyć się tym znakomitym artefaktem literatury, ilustracji i radosnej pedagogiki." Łukasz Kozak

Reprint oryginału z 1886 r, opisujący szczegółowo powstanie stylów średniowiecznych- gotyckiego i romańskiego. Dzieło bogato ilustrowane własnoręcznie przez autora wieloma elementami architektonicznymi, planami zabudowań i rysami architektonicznymi z podziałem na poszczególne style. Autor analizuje rozwój sztuki średniowiecznej w poszczególnych krajach europejskich i ukazuje różnice w stylu budowania oraz zdobień. Dodatkowo zawarł zbiór tablic z poszczególnymi detalami architektonicznymi, również z podziałem na style oraz budowle charakterystyczne dla tych okresów. Książka wraz z tablicami pięknie kaligrafowana przez samego autora. Jan Karol Sas-Zubrzycki (Jan Zubrzycki h. Sas, ur. 25 czerwca 1860 w Tłustem, zm. 4 sierpnia 1935 we Lwowie) - polski architekt, teoretyk architektury, konserwator sztuki.

Wielce Szanowni Państwo, W roku Jubileuszu Stulecia Odzyskania przez naszą Ojczyznę Niepodległości oddaję w Państwa ręce drugie wydanie ""Jasnogórskiej Hetmanki"", której istotą są dzieje szczególnego żołnierskiego wotum. Jasnogórska Pani przez wieki towarzyszyła żołnierzom Najjaśniejszej Rzeczypospolitej w walce o wolność i niepodległość. By uhonorować macierzyńską opiekę Bogarodzicy, Obrońcy Ojczyzny udekorowali Płaszcz Hetmanki odznaczeniami wojskowymi - znakami żołnierskiego męstwa, wyrażającymi miłość i poświęcenie, a nade wszystko chwalebne polskie dzieje. Nie przypuszczałem, że za moich dni spełnią się prorocze słowa Prymasa Tysiąclecia, kard. Stefana Wyszyńskiego, wypowiedziane 18 maja 1977 r. do delegacji Żołnierzy Niepodległości podczas poświęcenia obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w Płaszczu Hetmańskim: Ufajcie, że wasz czyn, poprzez który zdobicie orderami waszymi pierś Matki, Królowej i Hetmanki waszej, wyda owoc stokrotny. Kiedy? Zostawmy to Najlepszemu Ojcu, który nie pozwala ponad miarę doświadczać ani człowieka, ani Narodu. Od owych majowych dni, sprzed przeszło czterdziestu lat, rozpoczęła się szczególna peregrynacja Hetmanki - początkowo w kopii Obrazu wśród Kombatantów i Ich rodzin, tak w Ojczyźnie, jak i poza jej granicami. Po powstaniu Ordynariatu Polowego, Obraz pielgrzymował w szczególnej kopii wśród żołnierzy wolnej Polski. Od tego czasu Jasnogórska Hetmanka odwiedziła wszystkie garnizony, kościoły i kaplice wojskowe oraz miejsca służby polskiego żołnierza. W symbolice znaków żołnierskiego męstwa, w śladach doznanych ran, uczyła kolejne pokolenia prawdziwego patriotyzmu. Nawiedzenie Obrazu zakończone zostało w Warszawie - tam również pozostał On w monumentalnym witrażu autorstwa Andrzeja Skalskiego na frontonie Katedry Polowej, skąd do dziś patrzy na miasto nieujarzmione i na Odrodzoną - Suwerenną Rzeczpospolitą. W stulecie Odzyskania przez Polskę Niepodległości - Najwyższemu Bogu niech będą dzięki, a Królowej Korony Polskiej cześć wyrażona słowami: ""Polonia semper Fidelis!"" O. Eustachy Rakoczy ZP Jasna Góra, 2018 r.

Wznowienie z oryginału wydanego w 1929 r. Obejmuje trzy kuchnie: Polską, Litewską i Rosyjską. Wzory nakrycia stołów z rysunkiem. Garnirowenia półmisków. Plany budowy wygodnego mieszkania dla siebie - na domki same w sobie. Naczynia kuchenne. Njawykwintniejsze zastawy stołowe i herbaciane. Czyszczenie kuchennych naczyń i sreber stołowych. Pranie bielizny. Czyszczenie odzieży. Wreszcie najoszczędniejsze wykorzystanie posiadanych produktów.

Reprint oryginału wydanego w Warszawie w 1889 roku nakładem Michała Arcta, z przepięknymi 17 ilustracjami H. Benneta. Wybór wierszy: Rankiem; Każdy domu swego strzeże; Co słonko widziało; Piosenka w kuźni; Zosia i jej mopsy; Przygoda Mańci; Co Staś widział w polu; Dziadek; Nasz domek; Pranie to tylko kilka wybranych wierszyków Marii Konopnickiej. Zapraszam do zapoznania się z pozostałymi. Maria Konopnicka w swoich wierszach przybliża najmłodszym czytelnikom piękno przyrody, oprowadza po lesie i ogrodzie. Poprzez zabawę uczy szacunku, odpowiedzialności i empatii. Wprowadza w dziecięcy świat marzeń i tajemnic.

Reprint oryginału wydanego w 1928 roku. Ponad 100 prostych, tradycyjnych przepisów na domowe wypieki: chleba (jasnego i ciemnego), bułek i słodkich rozmaitości. Wydanie broszurowe. Znajdują się tu przepisy na m.in. chleb, chleb żytni, razowy; chleb z kartoflami, chleb na serwatce, suchary żytnie, postne, bułki postne, bułki postne na oliwie, bułki bez jaj i masła, bułki parzone, bez jaj i masła, bułki wiejskie, codzienne, strucle maślane, strucle orzechowe, rogaliki, sucharki, obwarzanki, baby, rurki z kremem i wiele, wiele innych.

Reprint wydania z 1910 r. Autor był kuchmistrzem ś.p. J.E. Namiestnika Andrzeja Hr. Potockiego w Krzeszowicach. Jest to zbiór wykwintnych przepisów kulinarnych wraz z przykładami z przednich rautów i balów z życia wyższych sfer.

Kronika Polska, Litewska, Żmudzka y wszystkiey Rusi, Kijowskiey, Moskiewskiey, Siewierskiey, Wołyńskiey, Podolskiey, Podgorskiey, Podlaskiey, etc., Y rozmaite przypadki woienne y domowe Pruskich, Mazowieckich, Pomorskich y inszych krain Krolestwu Polskiemu y Wielkiemu Xięstwu Litewskiemu przyległych... Maciej Stryjkowski Reprint pierwszego wydania z 1582 r. Ważne źródło naukowe pisane w języku polskim dotyczące historii Europy Wschodniej. Autor, opierając się na kronikach Jana Długosza, kronikach ruskich i innych źródłach, które skrzętnie wymienia, opisał w swej kronice przede wszystkim losy Litwy, Rusi oraz Prus Wschodnich. Monumentalne dzieło urozmaicone fragmentami wierszowanymi, szczegółowo przedstawia historię do czasów dla autora współczesnych.

Zwyczaje pogrzebowe ludu polskiego- dr Adam FISHERReprint oryginału z 1921 r. Opis zwyczajów pogrzebowych polskich i słowiańskich. Jak sam autor opisuje:""W pracy tej idzie jedynie o systematykę i syntezę całego zagadnienia bez jakichkolwiek prób uogólnienia, czy wykazywania nawarstwień kulturalnych, gdyż kwestje te dadzą się dopiero rozstrzygnąć po analogicznem zbadaniu wszelkich innych zwyczajów polskich. Iżby tem wyraziściej rzecz przedstawić, zastosowało się tu metodę jak najbardziej zwięzłego opracowania poszczególnych kwestyj w formie paragrafów; zamknięcie końcowe powinno ułatwić zorjentowanie się w dość znacznym przeglądzie faktów.""Studjum niniejsze opiera się ono na materjałach drukowanych i rękopiśmiennych, a wedle możności i wiedzy autora usiłuje ogarnąć wszystek materjał polski, oraz słowiański i ościenny w miarę potrzebnych porównań.""