Silence may be born of a wrong and signals that something is in abeyance (Lyotard, 57). What is withheld in silence? Will telling of a suffering that cannot be recounted actually break a silence, or does the (silent) wait continue? The exile's unhoming, from a place but also from themselves, is the condition of creating something new, of starting a new story. The hope is that enabling a silence to be heard carries the work of withholding (that which is held in abeyance) further. This silence is the insistence that history is made of feelings, no matter what the historians say.
(text fragment by Stewart Motha)
Silence Heard Loud is an art documentary which constitutes the second panel of Anna Konik refugee triptych. She met her interviewees, students of the Compass Project, at Birkbeck, University of London.
Silence Heard Loud / Najgłośniej słychać milczenie to dokument artystyczny, który stanowi drugi panel tryptyku uchodźczego Anny Konik. Ze swoimi rozmówcami, studentami Compass Project, spotkała się w Birkbeck, University of London.
Bohaterowie filmu podróżują metrem bądź pojawiają się na dworcach, gdzieś pomiędzy jednym a drugim etapem tułaczki naznaczonej ciągłym dźwiganiem ciężaru milczenia. Takie obrazowanie pozwala widzowi współuczestniczyć w procesie przemieszczania się do innego miejsca i czasu. Przemierzanie przestrzeni, której towarzyszą dźwięki pędzących pociągów sprawia, iż z ciszy wyłaniają się historie pełne bólu i cierpienia. Z całego obrazu emanuje nieodparte pragnienie wyrażenia tego, co ukryte pod zasłoną milczenia; to walka o dostęp do treści, jakie niesie ze sobą i jakie może nam przekazać milczenie.
(Z tekstu „Open Walls Like a Silence Heard“ Stewarta Mothy; profesor prawa na Birkbeck, Uniwersytet Londyński.)
Książka powstała we współpracy między Galerią Miejską Arsenał a Archiwum Badań nad Życiem Codziennym (ABnŻC) i Kolektywem Wydawniczym Ostrov, przy wsparciu firmy VOX. W skład "Miejsc codzienności" wchodzą cykle fotograficzne czworga zwycięzców konkursu pod tym samym tytułem: Pawła Błęckiego, Joanny Szpak Ostachowskiej, Dominika Wojciechowskiego i Karoliny Wojtas. Materiałom wizualnym towarzyszą eseje przygotowane przez badaczy i badaczki związanych z Archiwum Badań nad Życiem Codziennym oraz zapis prowadzonej przez Zofię Małkowicz-Daszkowską rozmowy pomiędzy Katarzyną Bryze, Markiem Krajewskim i Markiem Wasilewskim.
„W przygotowanej przez nas publikacji skoncentrowaliśmy się na problematyce «miejsc» w życiu codziennym i miejsc życia codziennego – zarówno prywatnych, jak i publicznych,tymczasowych i długoterminowych, rozumianych dosłownie oraz metaforycznie. Interesowało nas to, w jaki sposób – w perspektywie zarówno artystów, jak i badaczy – kształtują one nasze doświadczenia codzienności, wpływają na przebieg rutynowych czynności, ale również jak same ulegają przekształceniom pod wpływem powtarzalnych praktyk czy jednorazowych wydarzeń. Chcieliśmy zastanowić się, jaką rolę w tych relacjach pomiędzy ludźmi i miejscami odgrywają przedmioty i rzeczy – czy stanowią one zaledwie uzupełnienie lub wypełnienie dla ludzkich aktywności, czy też może pośredniczą w tym, jak postrzegamy nasze działania w przestrzeni i jak ją organizujemy. Mówiąc prościej, refleksję w książce postanowiliśmy zorientować wokół wzajemnych powiązań i wpływów pomiędzy ludźmi, miejscami i przedmiotami, dla których kontekstem jest życie codzienne w Polsce”.
Krystian Daszkowski, Zofia Małkowicz-Daszkowska, Wiktor Wolski, „Wyprawiając się w miejsca codzienności: wstęp” (fragment).
Zielnik Diany Lelonek różni się zasadniczo od tych znanych z historii. Nie jest zbiorem zasuszonych eksponatów, lecz sprawozdaniem ze skutków działań człowieka i wpływu tej działalności na sposób egzystowania wybranych gatunków roślin. Artystka przeprowadziła badania na wysypiskach i hałdach poprzemysłowych, w miejscach, wydawałoby się, najbardziej niesprzyjających dla bytowania flory. Zafascynowało ją to, w jaki sposób różne gatunki roślin przystosowują się do nowych, nienaturalnych, często całkowicie syntetycznych rodzajów podłoży i zaczynają tworzyć hybrydalne formy śmiecioroślin. Jej praca koncentruje się na przemianach, jakie w naturalnym środowisku wywołuje działalność człowieka w epoce antropocenu, czyli w czasie, w którym supremacja ludzi nad naturą zaczyna podważać podstawy istnienia nie tylko gatunku homo sapiens, ale także całej planety. W tym sensie zielnik Diany Lelonek można traktować jako wydarzenie przełomowe. Jest on najprawdopodobniej pierwszym herbarium nowej ery, w której od-ludzkie formy hybrydowe stopniowo będą zyskiwać przewagę nad dotychczasową florą, traktowaną przez nas jako „naturalna”.
Fragment Wstępu Marka Wasilewskiego
Tekst do wystawy powstał kilka miesięcy przed wybuchem pandemii COVID-19. Do wystawowego zestawu chorób dołączyła nowa, wywoływana przez nieznany wcześniej wirus. […] Sytuacja kryzysu tylko pogłębiła istniejące już wykluczenia.
Zmieniamy algorytmy, odwracamy zasady. Zarządzamy chorobowe dla wszystkich! W abstrakcyjnym społeczeństwie na szczycie indeksu wzrostu przypominamy o materii, która nie podlega spekulacji. Domagamy się miejsca dla realności ciała. Wystawą „Kreatywne Stany Chorobowe: AIDS, HIV, RAK” rzucamy urok na rzeczywistość, w której nie przewidziano na nie miejsca, w szczególności na to seropozytywne, po mastektomii, z odróżniającymi się od normy sprawnościami, z zależnościami, bólami, atakami paniki, stanami zapalnymi. Wychodzimy z założenia, że choroba jest tym, co realne, a problemy pacjentów są społecznymi wyzwaniami, z którymi musimy sobie wspólnie radzić. To zdrowie jest fikcją, niemożliwym do osiągnięcia ideałem. Potrzeba nam normalizacji i uspołecznienia choroby, bo zdrowie umarło. A może nigdy go nie było?
[…]
Tekst do wystawy powstał kilka miesięcy przed wybuchem pandemii COVID-19. Do wystawowego zestawu chorób dołączyła nowa, wywoływana przez nieznany wcześniej wirus. […] Sytuacja kryzysu tylko pogłębiła istniejące już wykluczenia. Spowodowała ona, że część społeczeństwa uważająca siebie za większość, kierowana strachem i chęcią znalezienia winnego kryzysu, zwróciła się, jak to już często bywało w przeszłości, przeciwko strukturalnie słabszym, w Polsce – przeciwko kobietom, osobom transpłciowym i mniejszościom seksualnym. Historia lubi się powtarzać. Tym razem nie możemy jednak dopuścić, aby niewinni ludzie zapłacili za błędy systemu. Kryzys musi stać się szansą na zmianę politycznych i gospodarczych paradygmatów, by ludzie przestali wykańczać siebie nawzajem, rujnując przy okazji klimat – żeby dostrzegli problem tam, gdzie leży jego źródło: w kapitalizmie i patriarchacie.
Grupa badawcza: Luiza Kempińska, Paweł Leszkowicz, Zofia nierodzińska, Jacek Zwierzyński
Oddajemy w Państwa ręce drugą część „Kruchego medium” – rozmów o fotografii. Dziesięć wywiadów, mierzonych na tysiące słów, zabiera nas w świat medium, które – pozornie – w sposób mechaniczny stara się utrwalać mniej lub bardziej obiektywną rzeczywistość. Czy tak jest? Czy rzeczywiście obejrzymy kilka zdjęć i przeczytamy kolejne biogramy twórców? Nie. Bo nie ma tu obrazków. Są słowa. Jest opis gestów artystycznych i animacyjnych, zagłębiamy się w proces, którym niewątpliwie jest fotografia i powstałe wokół niej działania. Ocieramy się o sukcesy, doświadczamy porażek, powątpiewania w istotę medium. Wreszcie, pojawia się fundamentalne pytanie: czym jest fotografia i czy jest w stanie zmieniać naszą rzeczywistość? Utrwala, czy zdarza się jej pozwolić zapomnieć?
Na te i inne pytania odpowiadają Maciejowi Frąckowiakowi: Tomasz Rakowski, Iwona Kurz, Agnieszka Chlebowska i Robert Ogurkis, Agnieszka Czerwińska, Zbigniew Libera, Maciej Herman, Witold Krassowski, Jerzy Kośnik, Paweł Kula oraz Marek Grygiel.
Adrian Wykrota
Książka „Rozmowy i teksty krytyczne” jest zbiorem wywiadów, esejów i wypowiedzi artysty, które ukazały się w różnych publikacjach, w czasopismach lub książkach w latach 1984–2018 oraz takich, które do tej pory nie były nigdzie ogłoszone. Są to teksty dotychczas nietłumaczone na język polski lub takie, które z różnych powodów pozostają mało znane. Kluczem doboru materiału drukowanego w tej książce jest próba stworzenia zbioru tekstów odmiennego od tych, które były dotąd publikowane. Zazwyczaj wydawnictwa dotyczące twórczości Wodiczki koncentrują się na opisie i analizie jego projektów artystycznych. „Rozmowy i teksty krytyczne”, nie pomijając działań artystycznych – podstawowego narzędzia ekspresji artysty – skonstruowane zostały przede wszystkim wokół refleksji teoretycznej, politycznej i etycznej, które stanowią fundament jego twórczości. […]
Publikacja podsumowująca program polsko-izraelskich spotkań studentów szkół artystycznych, realizowany w latach 2008–2018, oraz wystawę pod tym samym tytułem, która była prezentowana w Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu w dniach od 7 kwietnia do 6 maja 2018 roku.
Spis treści / Table of Contents:
01 PL
23 Eli Petel Estetyka i uprzedzenia. Wprowadzenie
26 Adina Bar-On Między Edukacją a Sztuką. O Estetyce i uprzedzeniach – polsko-izraelskich spotkaniach studentów szkół artystycznych
31 Marek Wasilewski Estetyka uprzedzeń i uprzedzenia estetyki
02 PL
39 Shir Cohen Gniew Osmina był słuszny
43 Renana Aldor Miasto, w którym cichnie serce
47 Yotam Sivan Chwytając za broń z obu stron
51 Netta Clara Peretz Nocą uważaj na ziemię
56 Zofia Kuligowska Doświadczenie podczas warsztatów Estetyka i uprzedzenia (2013–2019)
60 Zofia nierodzińska Po prostu siedząc
62 Tymon Bryndal Hipotetyczne w rzeczywiste
03 PL
67 Dror Pimentel Antagonizmy
83 Agata Araszkiewicz Ruchome piaski pamięci
01 EN
91 Eli Petel Aesthetics and Bias - Introduction
95 Adina Bar-On Between Education and Art: About Aesthetics and Bias – Polish-Israeli Art Students Meeting
100 Marek Wasilewski The Aesthetics of Bias and the Bias of Aesthetics
02 EN
109 Shir Cohen Osmin Was Right to Rage
113 Renana Aldor The Town Where Hearts Go Silent
117 Yotam Sivan Holding a Gun at Both Ends
120 Netta Clara Peretz Beware of the Ground at Night
125 Zofia Kuligowska Experiencing the Aesthetics and Bias Workshops (2013–2019)
130 Zofia nierodzińska Just Sitting
132 Tymon Bryndal Hypothetical into the Real
03 EN
137 Dror Pimentel Antagonisms
153 Agata Araszkiewicz Memory’s Quicksand
04 PL / EN / HE
166 Sivan Alajem
168 Renana Aldor
170 Sharon Azagi
172 Tymon Bryndal
174 Eyal Chirurg
176 Shir Cohen
178 Asaf Elkalai
180 Matěj Frank
182 Kim Gazit
184 Nimrod Karmi
186 Zofia Kuligowska
188 Justyna Los
190 Magdalena Morawik
192 Nissreen Najjar
194 Netta Clara Peretz
196 Krzysztof Perzyna
198 Mikołaj Podworny
200 Bar Sharma
202 Jana Shostak
204 Camea Smith
206 Julia Taszycka
208 Ye'ela Wilschanski
SPIS TREŚCI MAGAZYNRTV.COM
3 ŚMIECIOLOGIA, MAJSTERKOWANIE I SERWISOWANIE Wstępniak Zofia nierodzińska i Ewelina Jarosz
5 EKO DIARIES (FRAGMENTY) Krytyka Andrea Marioni 9 CZYM JEST SZTUKA POLITYCZNA WOBEC PRZEMOCOWO WYMAZYWANYCH KONTRKULTUROWYCH HISTORII? Kanał Sztuki Marina Gržinić i Aina Šmid
16 JEŻELI KOMUNIZM BYŁ WIRUSEM, TO KAPITALIZM JEST CHOROBĄ Krytyka Karolina Majewska-Güde
20 TWORZENIE NOWYCH STRUKTUR Wywiad Marina Naprushkina
26 SKÓRZANY PAS NAD TALIĄ, Z NASZYTĄ RÓŻĄ Afirmacja Jasmina Metwaly
30 TYMCZASOWE ZAGĘSZCZENIE MATERII Kanał Sztuki Paweł Błęcki
38 JAK USPOŁECZNIĆ SZTUKĘ? Wywiad Christian Bayerlein i Grit Uhlemann
42 PRACOWAĆ KRÓCEJ Krytyka Przemysław Wielgosz
50 ZACHOWUJĄC LUDZKĄ SKALĘ Wywiad Joanna Sokołowska
TABLE OF CONTENTS#1
4 RUBBISHOLOGY, DIY, AND SERVICING Edytorial Zofia nierodzińska i Ewelina Jarosz
7 EKO DIARIES (FRAGMENTS) Critique Andrea Marioni
15 WHAT IS POLITICAL ART VIS-A-VIS VIOLENT ERASED COUNTER-CULTURAL HISTORIES? Art Channel Marina Gržinić & Aina Šmid
18 IF COMMUNISM WAS A VIRUS THEN CAPITALISM IS AN ILLNESS Critique Karolina Majewska-Güde
23 TO CREATE NEW STRUCTURES Interview Marina Naprushkina
28 “A LEATHER BELT, WITH A ROSE STUCK IN IT” Affirmation Jasmina Metwaly
36 TEMPORARY DENSITY OF MATTER Art Channel Paweł Błęcki
40 HOW TO SOCIALIZE ART? Interview Christian Bayerlein & Grit Uhlemann
44 ON WORKING LESS Critique Przemysław Wielgosz
53 MAINTAINING THE HUMAN SCALE
Książka stanowi podsumowanie wystawy o tym samym tytule oraz sesji naukowej, które odbyły się w Galerii Miejskiej Arsenał w 2017 roku.
Praca zbiorowa pod redakcją Izabeli Kowalczyk. Zbiór tekstów naukowych poświęconych najnowszej sztuce feministycznej w Polsce, nakreślających nowe narracje postfeministyczne w obliczu pytań o wyczerpanie dotychczasowych narracji i stylistyk. Książka odnosi się do aktualnych problemów związanych z sytuacją kobiet w Polsce, takich jak czarne protesty i pojawiające się na nich akcje artystyczne. Kluczowym zagadnieniem jest współczesny artywizm, czyli zjawisko łączące sztukę oraz aktywizm społeczny i polityczny.
Książka Izabeli Kowalczyk jest ważnym elementem debaty na temat „kwestii kobiecej” i sztuki kobiet. Odbijają się w niej kluczowe problemy aktualnego życia w Polsce i sposobów ich konceptualizowania; wprowadzający tekst redaktorki stawia precyzyjną diagnozę stanu tej debaty, a poszczególne autorki zamieszczonych artykułów na dobre i złe egzemplifikują tę diagnozę. Zasadniczy bowiem problem opisywanej sztuki to jak poruszać istotne tematy, a jednocześnie nie ulegać ani tabloidyzacji ani hermetyzacji dyskursu; jak robić sztukę trafiającą dzisiaj do serca, ale mającą również potencjał uniwersalny. W skrócie, Kowalczyk uznaje zadaniowo, iż celem ruchu feministycznego powinna być głęboka zmiana społeczna, gdyż demokratyczne przemiany w Polsce po 1989 roku nie tylko ominęły prawa kobiet, ale wtrąciły je w opresyjny system anachronicznych fantazmatów. Natomiast co do sztuki, to wszelkie pomysły mające emancypacyjne zaplecze i ciekawą formę są mile widziane.
[...] Książka jest bardzo osobistą kontynuacją tej rewolucji, jaką Kowalczyk zrobiła w polskiej historii sztuki w latach 90. Autorka nie dzieli dziewcząt na panny mądre i głupie, nie poucza, nie stawia do kąta; buduje front dla wszystkich chętnych. To świetna strategia!
Fragment recenzji prof. dr hab. Anny Markowskiej
Publikacja dokumentująca ważne artystyczne wydarzenie, poprzez które artyści pochodzący z Podlasia upomnieli się o pamięć o mało znanej tragedii. Monumentalne dzieło site-specific Małgorzaty Dmitruk i Leona Tarasewicza uzupełniał i niejako komentował film Agnieszki Arnold „Bohater” (2002). W książce poza tekstem kuratorki, znalazły się rozmowy ze wszystkimi twórcami wystawy przeprowadzone przez Bognę Błażewicz oraz esej Krzysztofa Czyżewskiego. W publikacji znajdziemy bogaty materiał fotograficzny dokumentujący zarówno powstawanie wystawy, jak i efekt końcowy.
Książka, która powstała jako projekt badawczy we współpracy z Uniwersytetem Artystycznym w Poznaniu, opisuje poszukiwanie eksperymentalnych, alternatywnych praktyk w polu kształcenia akademickiego młodych artystów. Zadajemy pytanie o to, w jaki sposób w obowiązujących ramach kształcenia wypracować nowe metody edukacji, w jaki sposób umieścić w nich niemożliwe do zdefiniowania nieustająco zmieniające się doświadczenia aktualnych sztuk wizualnych.Istotne jest tu określenie miejsca instytucji oraz relacji pomiędzy studentem a wykładowcą. Jak można w elastyczny i twórczy sposób redefiniować modele dystrybucji wiedzy, jaka jest rola mistrza, ucznia, jakie znaczenie ma praca grupowa, w jaki sposób do programu akademii powinna być wprowadzona praktyka dyskursywna i krytyczna, jaka jest rola nauczenia warsztatu, w jaki sposób wprowadzać studentów do profesjonalnego obiegu sztuki?Publikacja dofinansowana ze środków Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Książka przynosi ważną propozycję w zakresie kulturoznawczych badań środowisk cyfrowych, a sformułowany we wstępie i dwóch pierwszych rozdziałach projekt cyberkulturoznawstwa ma szanse wyznaczyć dalsze kierunki badań i stanowić metodologiczną inspirację dla innych badaczy. Z kolei proponowany zestaw analizowanych zjawisk , na który składają się m.in. internetowe żarty z Jana Pawła II, cyfrowy celebrytyzm, fenomen selfie, internetowa nostalgia i kreowanie wspólnot pokoleniowych, problem cyberchondrii i "doktora Google" czy publikowanie na forach wizji narkotycznych i paranoicznych, bez wątpienia zainteresuje szerokie grono czytelników.
dr hab. Piotr Grochowski, fragment recenzji
Punctum – projekt wieży widokowej na Górze Przemysła jest symbolicznym punktem odniesienia dla wystawy Jarosława Kozakiewicza w Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu. Wzgórze, nad którym obecnie góruje neogotycka wieża, oddalone jest od galerii o kilkaset metrów. Fizyczna bliskość, niemal nakładanie się na siebie przestrzeni prezentacji i miejsca niezrealizowanego projektu współtworzy polemiczny wymiar tej wystawy.
Punctum to zaprojektowana w 2007 roku alternatywna koncepcja rozbudowy Muzeum Narodowego w Poznaniu. W miejscu istniejącej obecnie historyzującej budowli imitującej zamek Przemysła II artysta zaproponował subtelnie wpisujące się w krajobraz miasta i strukturę przestrzeni galerie i dwukondygnacyjny taras, z którego można by wygodnie podziwiać panoramę architektury poznańskiego starego miasta. Jarosław Kozakiewicz zaproponował polemikę z przestarzałą ideą architektury władzy, której budowle miały dominować nad otoczeniem i stanowić dla niego najważniejszy punkt odniesienia. Zamiast tego przedstawił projekt architektury funkcjonalnej, która formy wizualnej przemocy zastępowała dialogiem historii z nowoczesnością.
To szczególne miejsce staje się punktem wyjścia do proponowanej przez artystę rozmowy o krytyczności architektury. Pokazująca wiele różnych projektów wystawa w Arsenale jest pytaniem o to, jakiej architektury potrzebujemy, nie tylko po to, by wygodniej mieszkać, ale jaka architektura może sprawić, by nasze życie było lepsze i przede wszystkim bardziej uważne na potrzeby i wymagania naszego otoczenia.
Punkt wyjścia tej publikacji stanowi idea "antywzorców", dyskutowana przez Pascala Gielena i Thijsa Lijstera w artykule Kultura - podbudowa wspólnego dobra w Europie (2015). Zastanawiając się nad sposobami działania współczesnych artystek i artystów, zaproszeni do współtworzenia książki "Antywzorce" we współczesnej sztuce i kulturze wizualnej Autorzy i Autorki zdają sprawę z form usytuowania tych działań w złożonym i wieloznacznym polu produkcji kulturowej. Przyglądając się wybranym praktykom społecznym i towarzyszącym im wartościom, rozważają dominujące i opozycyjne wobec nich porządki kulturowe, analizują tryby tryby powstawania alternatywnych narracji. Książka stawia ponadto pytania o kształt i znaczenia narzędzi wykorzystywanych w różnych obszarach kultury wizualnej i sztuki. Jest próbą rozpoznania i zmierzenia się z funkcjonującymi w niej wzorami kulturowymi, propozycją krytycznego odczytywania wpisanych i wpisywanych we współczesną kulturę wizualną strategii oporu i normatywizacji.
Na wystawie zaprezentowane zostaną dzieła Pawła Polusa, którego twórczość czerpie z tradycji sztuki konceptualnej, skupiając się na podejmowaniu problematyki przedmiotu i związków idei z jej wizualną reprezentacją. Jednocześnie działalność artysty cechuje duży indywidualizm, stanowiący o oryginalnym charakterze prac, wyróżniających się na tle obecnych trendów w sztuce.
Kuratorem wystawy będzie prof. Jarosław Kozłowski, legenda poznańskiej sceny artystycznej, jeden z prekursorów sztuki konceptualnej. Wystawa będzie zatem dialogiem pomiędzy dwoma indywidualnościami, łączącym sztukę z filozofią.
Album wydany do wystawy „Polska Okładka Płytowa” (kurator: Mateusz Torzecki) zawiera tekst kuratorski, wywiady z polskimi projektantami okładek płytowych oraz felieton.
"Czy muzycy zawsze się godzili na moje propozycje? Nigdy nie miałem problemów
z muzykami. Jeśli już, to z marketingiem. Jak na przykład w przypadku okładki Eltona
Johna. Chcieli, żebym dodał podpis. Mówię – „Po co? To przecież Elton John”. Podpis
by tę okładkę zabił".
fragment wywiadu Sylwii Jarmuż przeprowadzonego z prof. Rosławem Szaybo
Katalog wydany jako uzupełnienie merytoryczne do wystawy „Płot” Dominika Lejmana, a także dokumentacja projektu przygotowanego przez artystę na 57. Biennale Sztuki w Wenecji.
Prezentowana w Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu wystawa Dominika Lejmana „Płot” została przygotowana we współpracy z kuratorem Markiem Bartelikiem jako propozycja dla polskiego pawilonu na 57. Biennale Sztuki w Wenecji. Projekt nie został przyjęty przez jury kwalifikujące prace polskich artystów, jednakże ten brak akceptacji, niedopasowanie do koncepcji, marginalizacja i odrzucenie stworzyły dodatkową interesującą siatkę odniesień. Instalacja ta dotyczy bowiem problemu selekcji, ograniczenia dostępu i zabezpieczenia przed niepożądanym gościem. „Płot” to projekt, który łączy w sobie intrygującą minimalistyczną formę estetyczną z niezwykle aktualną refleksją dotyczącą kondycji naszej współczesnej geo- i biopolityki. Dominik Lejman w subtelny i precyzyjny sposób identyfikuje podświadome lęki mieszkańców Europy, a być może przede wszystkim Polski. Nieprzypadkowo artysta podkreśla słowiańskie konotacje tytułu swojej pracy. Słowo „płot” wywodzi się od słowa „plątać”, gdyż pierwsze płoty, tworzone były z gałęzi przewijanych poziomo między palikami i służyły do grodzenia pastwisk. W odróżnieniu od muru jest to przeszkoda transparentna, która nie dopuszcza do przekroczenia granicznej linii pozwalając jednocześnie na obserwację tego co jest po drugiej stronie.
Marek Wasilewski
Dominik Lejman’s exhibition, “Płot”, presented at the Arsenał Municipal Gallery in Poznań, was prepared in cooperation with curator Marek Bartelik as a proposed entry for the Polish pavilion at the 57th Venice Biennale. The project was not accepted by the jury that judged the works of Polish artists, but its non-qualification, conceptual unsuitability, marginalization and rejection have in fact created an additional, highly intriguing web of associations. The installation, after all, deals with the problem of selection, limited access and protection from uninvited guests. The “Płot” project joins together within itself a fascinating, minimalist aesthetic form and a remarkably relevant reflection on the state of contemporary geo- and biopolitics. Dominik Lejman identifies, in a subtle and precise way, the subconscious fears of Europe’s inhabitants, perhaps especially those dwelling in Poland. The artist has underscored the Slavic connotations of the Polish title of the work, “płot,” which derives from the verb “plątać,” meaning to weave: the first fences were created from branches woven horizontally between stakes and served to mark the boundaries of pastures. Unlike a wall, a “płot” is (or can be) a transparent barrier, one that bars us from crossing the boundary line while simultaneously allowing us to observe what lies on the other side.
Marek Wasilewski
Jak zrozumieć sztukę współczesną i czym w ogóle jest ta sztuka? Co może wnieść lub wynieść z naszego życia? Jak tłumaczy ją literatura, prasa i co próbują przekazać nam osoby z nią związane – zastanawiał się i szukał odpowiedzi Maciej Mazurek – krytyk, malarz i publicysta. W rezultacie powstała książka będąca zbiorem tekstów dotyczących przede wszystkim najgłośniejszych wydarzeń i zjawisk w polskiej sztuce współczesnej. Publikacja Macieja Mazurka to kolejny tom z cyklu dotyczącego krytyki artystycznej wydawanego przez Galerię Miejską Arsenał w Poznaniu. Publikacja została podzielona na trzy części: pierwszą – zawierającą krytyczne analizy wystaw, książek oraz zjawisk polskiego środowiska artystycznego, drugą proponującą czytelnikowi teoretyczno-filozoficzne rozważania dotyczące zagadnień generowanych przez dyskurs historyczno-artystyczny, oraz trzecią złożoną z wywiadów przeprowadzonych przez autora z czołowymi polskimi twórcami, krytykami oraz historykami sztuki.
Być może nie ma rzeczy bardziej zafałszowanej współcześnie niż rola i status artysty oraz sztuki. Malarz, poeta i krytyk. Maciej Mazurek niezwykle przenikliwie odsłania sprzeczności w postrzeganiu tych zjawisk. Wskazuje paradoks kultu artysty w społeczeństwie egalitarnym, które kształtują nierozpoznawalne dla niego siły. Czytajmy Mazurka, aby rozumieć, jak funkcjonuje to, co nazywamy dziś sztuką.
-Bronisław Wildstein (pisarz, publicysta)
Ta książka to mądra obrona suwerenności artysty i sztuki, w czasach wielkiej gry pozorów. Sztuki bowiem warto bronić. Bo tak naprawdę tylko ona nadaje nam człowieczeństwo i godność. Jeśli czytelnik tej książki nie zgodzi się z rozsądnym i logicznym spojrzeniem Macieja Mazurka, zostaje z kolei zmuszony do tego, aby logicznie i rozsądnie uzasadnił dlaczego się nie zgadza.
-Janusz Kapusta (rysownik, malarz, scenograf)
„Rozrywki” Jana Michalskiego to satyry na polskie środowisko artystyczne. Pisane w latach 2009-2015 i rozsyłane mailowo subskrybentom budziły wielkie kontrowersje – autor nie uznawał żadnych autorytetów, a środowisko artystyczne opisywał ze znawstwem i socjologicznym dystansem, od środka i od zewnątrz, żywo, barwnie, zabawnie. Wiele tekstów ma formę opowiadań – od klasycznej opowieści grozy do opowieści łotrzykowskiej. Do książki wybrano 43 z 54 utworów i opatrzono ją Posłowiem autora.
Bohaterem „Rozrywek” jest liberalny krytyk zagubiony w realiach współczesnego Sozialstaat. To konsekwentny indywidualista, który uznaje jedynie kryterium smaku i wartość prywatnej opinii, sceptycznie odnosi się do poglądów kolektywnych, z własnego punktu widzenia komentuje postawy ludzi i przemiany społeczeństwa.
Oprócz Krytyka przez „Rozrywki” paraduje cała galeria postaci: przyjaciół, z którymi wędruje po wystawach, barach, salach koncertowych, halach sportowych, żartuje i toczy burzliwe spory; plastyków i muzyków, marszandów, krytyków, polityków, filozofów. Występują i zabierają głos dorośli, dzieci i zwierzęta, postaci rzeczywiste, znane Krytykowi osobiście, oraz postaci historyczne i alegoryczne. Pojawiają się Papież, Prezydent, Premier, Ministrowie i Senatorowie obok „zwykłych idiotek”.
Obraz polskiego środowiska artystycznego z okresu boomu, jaki wyłania się z „Rozrywek”, jest jedyny w swoim rodzaju – to jego przekrój poziomy, pionowy i boczny. Autor ukazuje ludzi w działaniu, interesują go fakty, opinie, plotki, teorie naukowe, strzępy podsłuchanych rozmów, ale przede wszystkim – dziwactwa epoki, której jest wnikliwym obserwatorem i aktywnym uczestnikiem. Wiele partii tekstów to wielogłosowe dialogi – dowcipne, pisane ciętym, naturalnym językiem.
W „Rozrywkach” przedstawiane są na konkretnych przykładach typy społeczne właściwe epoce transformacji: Artysty Bez Osobowości, Homo Oeconomicusa, Krytyka, Kupca, Polityka Kulturalnego… Pojawiają się także tematy nieobecne we współczesnej refleksji o sztuce, takie jak zachwyt, duma i honor artysty. Jest to wewnętrzny nurt „Rozrywek” – sztuka i filozofia są dla Krytyka wartościami absolutnymi i nieprzemijającymi.
„Rozrywki” Jana Michalskiego są osobliwością w polskim piśmiennictwie o sztuce – ze względu na temat należą do dziedziny krytyki artystycznej, ze względu na horyzont zagadnień do dziedziny filozofii kultury, ze względu na wartości literackie do literatury pięknej.
Czy bycie dyplomowanym artystą to powołanie, profesja czy zobowiązanie społeczne?
Jak widzi dziś swoją rolę młody adept fotografii - twórca obrazów?
Książka jest udanym połączeniem zapisu praktyki artystycznej (katalog wystawy) z rozważaniami teoretyków i krytyków na temat dzisiejszego statusu twórcy obrazów, wielorakich sposobów postrzegania jego artystycznej autonomii i społecznych zobowiązań. Powodu do rozważań na wspomniane tematy dostarczyła wystawa "Wracając do źródeł", jubileuszowa prezentacja absolwentów kierunku fotografia Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Przegląd dokonań wybranych młodych twórców sztuki fotografii skłonił autorów niniejszego zbioru - zarówno artystów, jak i teoretyków - do rozważań na temat aktualnej sytuacji absolwenta sztuki, jego miejsca we współczesnym dyskursie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
