Odpowiedzi na pytania dzieci o śmierć w rodzinie, w gronie przyjaciół, w szkole Śmierć to trudny i delikatny temat w rozmowie z dzieckiem. Często dorośli nie znajdują odpowiednich słów. Nie wiedząc, co powiedzieć i jak to zrobić, wielu rodziców i wychowawców unika udzielania odpowiedzi na pytania dzieci. Niektórzy zupełnie na nie nie reagują. Ośmioletnia Alicja opisała stresujące zdarzenie, jakie ją spotkało. W pierwszym tygodniu szkoły powiedziała nauczycielce 0 śmierci swojego taty, a nauczycielka nie skomentowała tego ani słowem. Przytaczając tę sytuację, rozzłoszczona i zasmucona Alicja powtarzała raz za razem: „Dlaczego nauczycielka nic mi nie odpowiedziała?" Dziewczynki i chłopcy często mówią o złości i poczuciu osamotnienia, które czują, gdy ich pytania o zaznaną bolesną stratę są zbywane milczeniem czy ignorowane. „Gdzie jest teraz moja mama?", „Dlaczego tata musiał umrzeć?", „Czy mój piesek cierpiał?", „Czyja też umrę?" - to powszechne pytania kłębiące się w umysłach dzieci. Troskliwa reakcja na nie może uporządkować przykre myśli i uczucia. Już samo uszanowanie pytania jest ważnym sposobem podbudowania dziecka i zaoferowania mu większego poczucia bezpieczeństwa. Uszanowanie pytań dzieci Niekiedy w obliczu pytania dziecka o śmierć ogarnia nas panika, która sprawia, iż możemy świadome lub nieświadome wysyłać sygnały powstrzymujące dalszą rozmowę. Jeśli dorośli odpowiadają w sposób bardziej zawiły niż to konieczne, dzieci mogą poczuć się zdezorientowane. Jeśli odpowiadają zaś zdawkowo lub wcale tego nie robią, dzieci otrzymują wiadomość: „Śmierć to temat zamknięty. Nie pytaj więcej". Kiedy matka Kuby chciała wiedzieć, co robić, gdy jej pięciolatek pyta o śmierć, pewna pracowniczka służby zdrowia poradziła jej w taki sposób: „Moja córka Ania też ma pięć lat i za dużo pytała o śmierć. Powiedziałam jej, że może zadać tylko dwa takie pytania dziennie. Jeśli zapyta więcej razy, będzie musiała pójść do swojego pokoju na pół godziny i to przemyśleć. Znakomicie to zadziałało. Od miesiąca nie zadała już żadnego pytania o umieranie". Ania dostała niedwuznaczny sygnał: nie pytaj o śmierć. Narzucanie takich restrykcji i zniechęcanie dzieci sprawi oczywiście, że przestaną zadawać te pytania. Naszym celem jest jednak stworzenie otoczenia, w którym wszelkie pytania są dozwolone, akceptowane oraz traktowane w sposób otwarty i pozbawiony krytycznych ocen. Zamierzeniem tej książki jest ukazanie prostych, bezpośrednich dialogów na temat śmierci, które ułatwią otwarty przebieg komunikacji. Taki niewymuszony język pozwala troskliwym dorosłym na okazanie właściwych reakcji, które spełnią potrzeby małych ludzi i będą ich wzmacniać. Etapy rozwoju Dzieci ponownie przeżywają żałobę na różnych etapach rozwoju. We wczesnym dzieciństwie zwykle zadowalają się prostymi definicjami i wyjaśnieniami. Traktują śmierć jako coś odwracalnego oraz rozumują w sposób egocentryczny, w którym zawiera się myślenie magiczne. Często wierzą, iż to przez nie nastąpiła śmierć danej osoby. W miarę dorastania chcą coraz lepiej poznać fakty związane z okolicznościami śmierci. Mogą wracać do tego tematu w wieku ośmiu, dziewięciu i dziesięciu lat z ponownie rozbudzoną ciekawością i dociekliwością. Potem w okresie dojrzewania mają silną potrzebę, by liczyć na wartościowe reakcje od swojej grupy rówieśniczej. W tym wieku dziewczęta i chłopcy zaczynają postrzegać śmierć jako zdarzenie nieodwracalne. Życie ma kres. Młodzi ludzie zaczynają kształtować swój system przekonań, oczekując wsparcia i zrozumienia od swoich rówieśników. Często czują się też upoważnieni do tego, by prowadzić działania uświadamiające innych o niebezpieczeństwach, które spowodowały śmierć ich ukochanej osoby. Co i jak mówić? Sześcioletni Samek zapytał mamę: „Dlaczego tata musiał umrzeć?" Mama odpowiedziała: „A jak ty myślisz?" Zamiast podsunąć mu gotową odpowiedź, stworzyła niekry-tyczną przestrzeń do wysłuchania myśli i odczuć synka. „Myślę, że tata umarł, bo byłem niegrzeczny i Bóg się na mnie pogniewał" - usłyszała. Samek wyjawił charakterystyczny dla swego wieku magiczny sposób myślenia, zgodnie z którym on sam był powodem śmierci ojca. Poznawszy tę myśl wyrażoną na głos, mama mogła powiedzieć o faktach dotyczących śmierci ojca. „Tata umarł na chorobę serca. Jego serce było słabe przez wiele lat i lekarze pomagali mu już od bardzo dawna. To nie była twoja wina." Pytania, które dzieci zadają na temat śmierci, ukazują samo jądro ich wewnętrznego świata oraz dają głęboki wgląd w przebiegający u nich proces żałoby. Często odzwierciedlają lęki i obawy, o które łatwiej jest im zapytać, niż byłoby wyrazić je wprost.. Słuchanie tych pytań wewnętrznym uchem wyczulonym na uczucia skryte w tle sformułowań jest bezcennym instrumentem ujawniania niewypowiedzianych myśli i emocji, które w ten sposób mają większą możliwość bezpiecznego wyładowania. Kolejne stronice zawierają sugestie na temat użytecznego języka, którym możemy posługiwać się w odniesieniu do kwestii śmierci. W każdym rozdziale przytoczono praktyczny, dostosowany do wieku dialog, który zapewnia poszanowanie pytań dziecka na ten temat. Dialogi te otwierają pole do dalszej rozmowy. Dorośli opiekunowie mogą rozmawiać z dziećmi o śmierci w sposób, który złagodzi ich lęk i wzmocni poczucie pewności siebie, dając fundament do dalszego zgłębiania swoich myśli. Pytania dzieci są kluczem, który otwiera drzwi do zrozumienia istoty ich żałoby, dzięki czemu możemy im pomóc. Z Przedmowy Jak rozmawiać z dziećmi kiedy ktoś umiera Spis Treści   Przedmowa 1. Dlaczego mama musiała umrzeć? 2. Co to znaczy „umarł"? Jak ludzie umierają? 3. Gdzie był Bóg, kiedy Go potrzebowałem? Jak mógł pozwolić, żeby mój brat zginął? 4. Gdzie jest zmarły? Co to jest niebo? 5. Moja mama umiera. Co mogę zrobić? 6. Jestem ciężko chory Z kim mogę porozmawiać o umieraniu? 7. Bardzo się martwię Czy i ja umrę? Czy i ty umrzesz? 8. Czy zapomnę tatę? Co będzie, jeśli go zapomnę? Jak mogę zachować go w pamięci? 9. Czy mama umarła przeze mnie? Czy bardzo cierpiała? 10. Jak inne dzieci znoszą żałobę? Czasem czuję się taki samotny 11. Boję się. Co mogę zrobić, żeby poczuć się bezpieczny? 12. Jak mogę uczcić zmarłego z kolegami i rodziną? Czy pójdę na pogrzeb? Ostatnie słowo Dla dzieci Dla dorosłych opiekunów Wybrane tematyczne portale internetowe w języku angielskim

Jeśli cierpisz na zapalenie stawów w dowolnej postaci, propozycja regularnej aktywności fizycznej w celu poprawy stanu zdrowia może wydawać się niedorzeczna. Nawet jeżeli wcześniej prowadziłeś aktywny tryb życia, teraz odczuwasz pokusę przerwania go, skoro ruchomość stawów uległa ograniczeniu, a ból dosłownie eliminuje cię z gry. Jednak nie powinieneś temu ulec. twojego stanu. Przeciwnie, zwiększając stopień aktywności ruchowej, podwyższysz stopień ochrony stawów, pobudzając wytwarzanie substancji maziowej, która pokrywa zakończenia stawowe. Należy pracować nad czterema aspektami sprawności fizycznej: ruchową,ogólnym zasobem energii (dotlenieniem). Jeśli cierpisz na chorobę zwyrodnieniową stawów, regularne ćwiczenia nie zniszczą stawów ani nie pogorszą * gibkością ciała, * siłą i wytrzymałością mięśni, * sprawnością   Fragment książki Rozdział I Co mogą dać ćwiczenia? Nie wolno nam lekceważyć korzyści, jakie przynosi regularna aktywność fizyczna. Ewidentnie osoby, które ćwiczą regularnie i traktują to jako integralną część swojego życia, sprawiają wrażenie, jakby dysponowały większymi zasobami energii, dzięki której radzą sobie z trudami i wyzwaniami codziennego życia. Ich serce, płuca i mięśnie pracują efektywniej oraz cechują się większą wytrzymałością. Ponadto regularny i kontrolowany program ćwiczeń wzmacnia mięśnie i kości, wzmaga elastyczność stawów, a także wspomaga koordynację ruchową oraz równowagę, co pozwala na bardziej intensywny i forsowny wysiłek bez ryzyka nadwerężenia czy kontuzji. Osoby, które regularnie się gimnastykują, niejednokrotnie wyglądają też lepiej. Ich cera jest czysta i promienna, włosy lśnią. Mają prawidłową postawę ciała i sprawiają wrażenie pewnych siebie. Wszystkie wymienione cechy są korzyściami, wypływającymi ze stosowania odpowiednio opracowanego programu rekreacyjnej aktywności fizycznej. Oczywiście wielką rolę odgrywają też inne aspekty. Przestrzeganie zrównoważonej i racjonalnej diety (która obejmuj e spożywanie dużych ilości świeżych, nieprzetworzonych pokarmów oraz przyjmowanie niezbędnych witamin i minerałów), czerpanie radości z towarzystwa rodziny i przyjaciół, sięganie po ruch i relaks w celu opanowania stresu i napięć, dobry sen, mniejsza podatność na infekcje i choroby-wszystko to wzajemnie łączy się ze sobą i pomaga nam dojść do pełni zdrowia i je utrzymać. Jeśli cierpisz na zapalenie stawów w dowolnej postaci, pomysł regularnej aktywności fizycznej w celu poprawy stanu zdrowia może wydawać ci się niedorzeczny. Nawet jeżeli wcześniej prowadziłeś aktywny tryb życia, teraz odczuwasz pokusę do przerwania go, skoro ruchomość stawów uległa ograniczeniu, a ból, w dosłownym sensie tych słów, eliminuje cię z gry. Jednak nie powinieneś temu ulec. Jeśli cierpisz na osteoartrozę, regularne ćwiczenia nie zniszczą twoich stawów ani nie pogorszą twojego stanu. Przeciwnie, zwiększając stopień aktywności ruchowej, podwyższysz stopień ochrony stawów, pobudzając wytwarzanie substancji maziowej, który pokrywa zakończenia stawowe i jest wchłaniana przez gąbczastą chrząstkę. Tak jak olej, ta gęsta substancja „smaruje" stawy i może zapobiec dalszym uszkodzeniom. Jej niedobór zmniejsza ochronę stawów i może powodować wzmożoną bolesność u chorych borykających się z gośćcem. Jeśli prowadzisz regularną aktywność fizyczną, być może okaże się, że musisz odpowiednio skorygować program swych zajęć. By zminimalizować ryzyko urazów czy kontuzji, trzeba koniecznie zrezygnować ze sportów kontaktowych, takich jak rugby, oraz innych „dynamicznych" dyscyplin, np. sąuasha. Ich miejsce powinny zająć takie rodzaje sportów, które zmuszają stawy do mniejszego wysiłku i narażają je na mniejsze przeciążenia. W przypadku każdego typu zapalenia stawów ważne jest umiejętne łączenie ćwiczeń z wypoczynkiem oraz wykonywanie kilku prostych, starannie kontrolowanych ruchów rozluźniających 1-2 razy dziennie, nawet jeśli stawy są opuchnięte i obolałe. Przy gośćcu postępującym lub innych postaciach stanów zapalnych musisz zachować wyważoną równowagę pomiędzy aktywnością fizyczną a wypoczynkiem. Pozwoli to wykorzystać chwilowe złagodzenie objawów zapalenia, by skłonić stawy do wykonania ruchów o pełnej rozpiętości i jednocześnie zwiększyć siłę mięśni, co w rezultacie pomaga zapobiec zesztywnieniu lub deformacji stawów. Jeśli zapalenie stawów atakuje plecy lub kręgosłup, co ma miejsce w przypadku zesztywniającego zapalenia kręgosłupa (ankylosingspondylitis), koniecznie trzeba zażywać jak najwięcej ruchu. We wszystkich typach przewlekłego gośćca delikatne rozruszanie stawów oraz rozciąganie mięśni i ścięgien jest najlepszym sposobem zmniejszania napięcia w obolałych stawach oraz korygowania postawy ciała. Ponadto sprawi to, że staniesz się bardziej odprężony i będziesz miał poczucie panowania nad chorobą. Oczywiście równie ważny jest odpoczynek, zwłaszcza podczas okresów boleści, gdyż pomaga zmniejszyć nasilenie stanu zapalnego. Jednak zbyt duża dawka bierności ruchowej tylko pogarsza sytuację. Obecnie eksperci radzą, by ćwiczyć jak najwięcej - w celu zwiększenia ruchliwości, siły, poprawy funkcjonowania stawów oraz osiągnięcia lepszego samopoczucia fizycznego. Konieczne jest wszelako zachowanie równowagi. Ustalaj proporcję czasu poświęconego na odpoczynek i ćwiczenia stosownie do zaawansowania choroby oraz twojego samopoczucia konkretnego dnia. Zbyt duża dawka ćwiczeń może grozić wyczerpaniem, urazem oraz nasileniem bólu. Dlatego nie ulegaj pokusie ćwiczenia z nadmierną intensywnością lub zbyt długo. Naucz się słuchać rytmu własnego ciała, dzięki czemu będziesz wiedzieć, kiedy organizm ostrzega, byś go nie przeciążał. Optymalnie powinieneś wykonywania określone ćwiczenia ruchowe każdego dnia. Czytając rozdział 3. przekonasz się, że wybrane przez nas ćwiczenia, wykonywane w ciągu, składają się na bardzo prosty program, który można wykonywać każdego dnia zaledwie w kilkanaście minut. Gdy nauczysz się poszczególnych ruchów (zajmie to tylko kilka dni), te szczególne ćwiczenia bez trudu staną się stałym elementem twojego codziennego życia. Pożytecznym nawykiem, jak szorowanie zębów, który staje się rutyną każdego dnia.    Jak radzić sobie z zapaleniem stawów Spis treści Podziękowania 7 Wprowadzenie 9 1. Co mogą dać ćwiczenia? 27 2. Ćwiczenia poprawią twoje samopoczucie 37 3. Ćwiczenia, wypoczynek i relaksacja 45 Blok 1. Rozgrzewanie mięśni 61 Blok 2. Rozgrzewka: ruchliwość oraz rozciąganie 67 Blok 3. Ćwiczenia wzmacniające 89 Blok 4. Dotlenienie 109 Blok 5. Rozluźnienie: poprawa ruchliwości i rozciąganie 115 4. Inne formy ruchu, z których warto skorzystać 119 5. Gdzie można dowiedzieć się więcej 131 Użyteczne adresy 133

Książka poświęcona jest temu JA, które każdy człowiek nosi w sobie. Rodzimy się bez "instrukcji użycia" i nie potrafimy odkryć wielkich możliwości, które jak zaklęty dżin, zamknięte są w naszym wnętrzu. Książka pokazuje, jak uwolnić tego wielkiego ducha i zaprząc go do pracy dla siebie.

Harry Styles to 1/5 globalnej sensacji boysbandowej, której na imię ONE DIRECTION. Zespół, którego członkami są Niall Horan, Zayn Malik, Louis Tomlinson, Liam Payne oraz sam Harry, rozbłysł na firmamencie muzycznym po finałach brytyjskiej edycji X Factora w 2010 roku. Od tej pory chłopcy śpiewali w gigantycznych halach koncertowych na całym świecie, w których bilety były wysprzedane do ostatniego miejsca. Ich piosenki znajdują się na szczytach list przebojów, a w 2013 roku zespół wydaje już trzecią samodzielną płytę. Urodzony 1 lutego 1994 roku Harry jest często uważany za największego ulubieńca fanów 1D. Jego słodki chłopięcy wygląd i burza zmierzwionych włosów przyprawiają o zawrót głowy dziewczyny na całym świecie. Autorka książki uchyla rąbka sensacyjnej i inspirującej historii tego, jak zwykły nastolatek z angielskiego Cheshire podążał za swymi marzeniami aż na szczyt międzynarodowej sławy, otwierając sobie przy okazji drogę do serc milionów fanek.

" Szczęścia trzeba szukać tu gdzie jest, a nie tam, gdzie nam się wydaje, że może być większe ". Kolejna niezwykła i poruszająca książka Krystyny Mirek, autorki "Pojedynku uczuć". "Droga do marzeń" to książka o skomplikowanych życiowych wyborach, tajemnicach przeszłości oraz gorących podmuchach uczucia. A przede wszystkim o szukaniu własnej tożsamości i rodzinnych korzeni, które niekiedy zaskakują nas bardziej, niż moglibyśmy kiedykolwiek podejrzewać. Czasem po prostu nic nie jest takie, jak przez lata się zdawało. Życie dwudziestokilkuletniej Konstancji wali się w gruzy. Rozwiewa się jak bajka, z której młoda kobieta musi wejść w realny świat, znaczony codziennymi troskami bytowymi, niepewnością jutra, a nawet niejasnością, kto jest przyjacielem, kto rywalem, komu można zaufać. W obliczu katastrofy można tylko zginąć albo stworzyć siebie od nowa - po raz pierwszy prawdziwie. Tę właśnie opcję wybiera Konstancja. Krystyna Mirek - autorka powiesci obyczajowych o wartkiej akcji z elementami humoru i nietuzinkowymi obserwacjami życiowymi. Pisze o kobietach postawionych przez życie w trudnej sytuacji, które mimo to nie poddają się, ale znajdują w sobie siłę do pokonania przeciwności. Nie stroni od istotnych problemów społecznych, jednak przedstawia je w ciepłej fabule, lekkim piórem kreśląc postacie, które na długo pozostają w pamięci.

Wyruszając z domu. miałyśmy cztery wizy w paszporcie, plecaki przeładowane niepotrzebnymi rzeczami i... strach w oczach. Po miesiącu, gdy opuszczałyśmy Mongolię, po strachu nie było śladu, duża część zbędnego bagażu została wyrzucona lub odesłana do domu, a nam wydawało się, że oto zdobywamy świat i nikt już nam nie stanie na drodze. Stanęły Chiny i ich miliard trzysta milionów mieszkańców, ale potem było już tylko łatwiej... Z góry zakładałyśmy, że podróż ta będzie typowym gap year (roczną przerwą w życiu zawodowym, przeznaczaną zazwyczaj na podróże lub pracę w wolontariacie). Nie wyjeżdżamy z Polski na stałe ani nie zamierzamy włóczyć się latami. Zostawimy wszystko i wyruszymy w nieznane ale bez poczucia ucieczki, tylko ze świadomością, że po roku wrócimy, bogatsze o nowe doświadczenia i niezapomniane wspomnienia    Gdzie diabeł nie może Dziewczyńska podróż dookoła świata Spis treści: Gapjer, czyli rok w podróży Mapka podróży opisanej w części l Rosja     Mongolia - stiep, stiep i susliki Chiny    Japońskie impresje Hongkong i Makau - czyli niby Chiny, ale trochę inne    Wietnam - czyli znowu jesteśmy na krótkich wakacjach Kambodża  Tajlandia po raz pierwszy - two nights in Bangkok Indie     Pierwsza tercja za nami - krótkie podsumowanie Laos - Order Miliona Stoni i Biatego Parasola znów Tajlandia - w drodze do Bangkoku  Malezja - kokosy i multikulti Przez Jruman Show do Indonezji  Mapka podróży opisanej w część II

Dwie przyjaciółki: iberystka Justyna Minc i prawniczka Paulina Pilch zdecydowały się zrealizować swoje marzenie o podróży dookoła świata. Postanowiły, że ich podróż będzie typowym gap year - nie planowały wyjazdu na stałe, nie chciały włóczyć się po świecie kilka lat. Rzuciły dobre prace w warszawskich firmach i pod koniec sierpnia 2010 wyruszyły na wschód - pociągiem do Moskwy. Książka jest opisem rocznej podróży dookoła świata, zapisem nisamowitych doświadczeń, niezwykłych wrażeń, przygód i przemyśle autorek. Pomysł powstał podczas pisania bloga - zapisu podróży. Sam blog pisany początkowo w celu porozumiewania się z najbliższymi, szybko okazał się rewelacyjnym sposobem udokumentowania wszsytkiego tego, co się wokół obu dziewczyn działo. Ich relacje to kopalania wiedzy dla tych, którzy marzą o takiej podróży, ale nie mają pojęcia, jak się przebić przez urzędowe przeszkody, finansowe pułapki, barierę językową i różne niebezpieczeństwa. W 2010 roku blog był nominowany do nagrody Travelera National Geographic.  

Oczekując, że żałoba ma przebiegać szybko i w sposób przewidywalny, doszliśmy do tego, że postrzegamy ją niejako w kategoriach choroby - myślimy o niej jako o czymś, z czego można się „wykaraskać". W rezultacie postrzegamy naturalne reakcje jako oznaki chorobliwych emocji. Ale czy kobieta, która płacze w Boże Narodzenie, ilekroć pomyśli o matce, nie potrafi rozstać się z przeszłością, czy też po prostu zawsze w święta odczuwa brak matczynego ciepła i radości? Gdy miałam dwadzieścia pięć lat, moja matka umarła na raka. Chorobę wykryto u niej w kwietniu, a w lipcu umarła. Nie byłam przygotowana ani na ból, ani na skalę tej straty. To wszystko, co pisze Pani o żałobie trwającej całe życie, to prawda, l prawdą jest również to, co mówi Pani o nabywaniu mentalnej siły z tego powodu, że nie ma matki, która by nam pomagała. Mam teraz trzydzieści osiem lat i chociaż ten ból nie dokucza mi teraz w każdej minucie dnia tak jak kiedyś, na dnie duszy wciąż odczuwam brak matki i to, że do niej tęsknię. Z listu autorki Hope Edelman, która w w wieku siedemnastu lat straciła matkę, przez wiele lat szukała książki jak ta, która pomogłaby jej zrozumieć swoją sytuację i pokierować życiem. Nie znajdując jej, postanowiła już jako dojrzała kobieta napisać ją sama. Zebrała w tym celu relacje od setek kobiet, które straciły matkę, oraz opinie psychologów, psychoterapeutów i socjologów zajmujących się tematyką żałoby. Rezultatem jest książka, której głębia, otwartość i autentyzm pomagają zrozumieć siebie oraz - o ile to potrzebne - otworzyć się na emocje i refleksje procesu żałoby, który po śmierci matki nigdy nie dobiega kresu. N/e potrafię o tej książce powiedzieć nic innego, jak „Kobieto, przeczytaj!" - nawet jeśli Twoja matka żyje. Przeczytaj, żeby zrozumieć siebie, bo śmierci nie da się inaczej pojąć, niż znajdując sens własnego życia. Rozpaczy po odejściu matki nie da się opowiedzieć ani zamknąć w kilku miesiącach żałoby. Ono wraca przy porodzie twojego dziecka, przy wyborze partnera, jest z Tobą zawsze, jak matka która jest częścią Ciebie i dyktuje pośmiertne warunki, o których w tak prosty i mądry sposób pisze Hope Edelman Manuela Gretkowska  Córki które zostały bez matki Spis Treści: Listy od czytelniczek Podziękowania Wstęp CZĘŚĆ I: STRATA Rozdział 1: Żałoba pojawia się jak pory roku. Opłakiwanie straty musi trwać Rozdział 2: Okresy zmian Etapy rozwoju w życiu córki Rozdział 3: Przyczyna i skutek Najlepszy sposób nie istnieje Rozdział 4: Późniejsze straty Nauka rozstawania się CZĘŚĆ II: ZMIANA Rozdział 5: Córusia tatusia Diada „ojciec-córka" Rozdział 6: Siostra i brat. Siostra i siostra Relacje między rodzeństwem Rozdział 7: W poszukiwaniu miłościl Związki uczuciowe Rozdział 8: Kiedy kobieta potrzebuje kobiety. Płeć ma znaczenie CZĘŚĆ III: ROZWÓJ Rozdział 9: Kim była ona, kim jestem ja Rozwój odrębnej tożsamości Rozdział 10: Losy śmiertelników Życie, śmierć, choroba, zdrowie Rozdział 11: Córka zostaje matką Przedłużenie linii Rozdział 12: Feniks Kreatywność, dokonania i sukces Zakończenie Dodatek A Dodatek B Bibliografia Przypisy bibliograficzne

Drugi tom i kontynuacja podróży dwóch dziewczyn, które zrobiły sobie rok przerwy (gap year) od pracy w rozpędzonej warszawskiej korporacji i wybrały się w pełną przygód podróż. W drugiej części znajdą się w Austarlii, Nowej Zelandii, przez Pacyfik dotrą do Argentyny, Chile, Peru, Boliwii. Potem odkryjemy z nimi uroki Brazylii, trudną drogę do Panamy, bananową republikę Kostaryki, Nikaraguę, Gawtemalę, Meksyk nie tylko aztecki i na deser Nowy Jork. Przenikiwa obserwacja podróżniczek także i w tej części nas nie opuszcza , wszystko tętni życiem oraz humorem i optymizmem. Dodatkową wartością książki są praktyczne porady dla potencjalnych naśladowców (transport, noclegi, kuchnia, poziom cen).

Przypowieści, czyli krótkie opowiadania, historyjki, autentyczne bajki i legendy byty zawsze nierozerwalnie związane z przekazem wiedzy i nauczaniem. Okazuje się,że dziś pomimo lepszego wykształcenia wcale nie jesteśmy mądrzejsi niż ludzie w dawnych epokach. Mamy podobne marzenia, pragnienia, oczekiwania; chcemy kochać i być kocham. Rozpacz, złość, egoizm i niezrozumienie są częścią naszego życia. Powoduje to, że obecnie przeżywamy istny renesans zainteresowania „bajkową "formą przekazu życiowej mądrości. Tradycyjna legenda chińska mówi, że wiedza o życiu, o jego pełni, sensie była podobno kiedyś jedna i spójna -jak paciorki korali nanizane na nitce. Niestety, człowiek przez swoją nieostrożność rozerwał nitkę I koraliki potoczyły się do różnych miejsc, w różne rejony świata. Od czasu do czasu ktoś znajdzie jakiś zagubiony koralik & i głośno krzyczy: Znalazłem! Jego okrzyk ma sens - z jego perspektywy. Jego teoria jest jednak tylko fragmentem całości.

Książkę Pięć przemian w kuchni i w życiu kieruję do osób, które chcą trochę inaczej spojrzeć na odżywianie, poszerzyć swoje kulinarne perspektywy. Zawarte tu przepisy są wynikiem moich ciągłych poszukiwań i twórczych porywów w kuchni. Mam nadzieję, że uda mi się tą książką przekonać Was, iż gotowanie to proces radosny i kreatywny. W swoim tekście postanowiłam podzielić się z Wami jeszcze jedną sprawą. Od lat stosuję kosmetyki, które robię sama. Zbieram zioła i robię olejki z kwiatów dziurawca, krwawnika, płatków róży. Gotuję szampon z mydlnicy, pokrzywy i skrzypu. Robię mydło z ziołowym wywarem. Używam własnoręcznie robionych kremów i balsamów. Stąd powstał osobny dział w książce, noszący nazwę ?kuchenne kosmetyki". Przygotowanie szamponu czy skomponowanie kremu do twarzy to czynności bardzo podobne do gotowania zupy. W końcu przecież najzdrowsze są kosmetyki jadalne:)

Sztuka mówienia NIE! Książka, którą można by nazwać podręcznikiem asertywności. Doskonale pokazuje i krok po kroku uczy, jak umiejętnie, skutecznie i bez krzywdzenia innych mówić "nie". Autorka pokazuje, jak zarówno sytuacje zwyczajne, jak i trudne wymagają naszej asertywności i jak się nią posługiwać. Czytelnik może na przykładach obserwować korzyści płynące z posługiwania się asertywnością i przekonać się jak może ona zmieniać tok rozmowy i poprawiać komunikację.

Dawno, dawno temu (zanim jeszcze istniał czas) było sobie królestwo zwane Błogostanem. Jedynie to królestwo wtedy istniało, a było tak ogromne, że wszystko stanowiło jego część. W krainie tej królowały radość, pokój i miłość, a ponieważ jej istotą była doskonałość, nie było tam żadnych problemów. Całe królestwo żyło w kosmicznej symfonii doskonałości. Anielskie dźwięki dziecięcych chórów wypełniały powietrze radosnym uniesieniem. Wszędzie rozbrzmiewała najsłodsza muzyka. Życie w Błogostanie było w gruncie rzeczy jednym, ciągłym pasmem radosnych akordów. Ale... niektórym zaczynało się to nudzić. Spowszedniały im pokój, harmonia, radość. Dla żądnych przygody Aniołów wszystko to stało się oklepane i nudne. One zaś lubiły ryzyko i nieznane. Postanowiły więc wspomnieć o tym swojemu Stwórcy... Wstęp ...po zboczach góry pnie się wiele ścieżek, każda na szczyt... Przygoda tej książki Naszym celem jest stać się wydrążoną trzciną dla uzdrawiającej muzyki życia. Ram Dass Książka ta spłynęła na mnie darem łaski jak uzdrawiająca muzyka życia, gdy siedziałam przy kole garncarskim w Medyni Głogowskiej kilka tygodni temu. Ten anielski podszept inspiracji był absolutnym objawieniem! Natychmiast zaczęłam pisać ten III tom TRYLOGII ŻYCIA. Już od dawna nosiłam się z upowszechnieniem mojej opowieści o ziemskich aniołach w formie pisanej. Ułożyłam ją dla uczestników treningu rozwoju osobistego w Silnej Nowej w połowie lat 90. jako „bajkę na dobranoc”, wspierającą proces transformacji metaforę. Słuchacze przyjęli tę opowieść z radością i entuzjazmem. Spodobała się tak bardzo, że w pewnym sensie stała się legendą moich zajęć i uczestnicy kolejnych treningów po prostu domagali się słuchania tej anielskiej przypowieści. Mówili, że jest „balsamem dla ich spragnionych dusz...” Zatem przez lata chętnie ją opowiadałam, z przyjemnością słuchając żywiołowych wybuchów śmiechu, jakie wywoływała. Człowiek jest jak dom o czterech pokojach – jest w nim pokój ciała, pokój umysłu, pokój emocji i pokój ducha. Powiedzenie hinduskie Już od dawna zamierzałam też spisać praktyki psychofizycznego oczyszczania, których uczę na wiosennych programach holistycznego (całościowego) odtruwania organizmu (zwanych „detox”). W trakcie tego programu oczyszczamy b/ ciało b/ (ćwiczymy jogę, pijemy zioła, soki i glinkę oraz regularnie płuczemy jelito grube), b/ umysł b/ (zdobywamy nową wiedzę, uczymy się pozytywnie myśleć i zarządzać swoim intelektem), b/ emocje b/ (budujemy kompetencje osobiste – intrapersonalne – ucząc się mądrze zarządzać swoimi emocjami, i społeczne – interpersonalne -– nawiązując głębokie więzi między sobą) oraz b/ ducha b/ (wracamy do źródła, przebywając w ciszy, kontemplując swoją relację z Bogiem i wszechświatem, rewidując swój światopogląd, modląc się, praktykując sztukę świadomego oddechu i budując nowy system wierzeń). Po 10 dniach uczestnicy wyjeżdżają kryształowo czyści na wszystkich poziomach, silni, napełnieni dobrą energią, pełni witalności, radości życia i entuzjazmu. Zawsze możesz zacząć od nowa. Zawsze możesz zacząć robić porządki w „domu” swojej tożsamości. Psychika, czyli Twój umysł, zarządza zachowaniami, działaniami. Konieczny jest impuls nerwowy, aby otworzyć oczy, podnieść się lub usiąść, ruszyć nogą, zrobić krok itd. Umysł, czyli psychika, zarządza też czynnościami wewnętrznymi, takimi jak utrzymanie temperatury ciała, jego wilgotności, wzrostem włosów i paznokci, trawieniem i wydalaniem. Cokolwiek się dzieje w nas czy z nami, przez impulsy nerwowe zaangażowana jest w to nasza psychika. Również myślenie odbywa się w drodze wymiany impulsów nerwowych. Zbieranie informacji, czyli percepcja zewnętrzna, angażuje umysł. Potem musisz skupić uwagę, aby spostrzeżenie porównać z dotychczasowymi, skojarzyć i zapamiętać. Musisz też skupić uwagę, aby to, co spostrzegasz, nazwać. A nazywanie jest ważnym etapem myślenia. Dopiero wtedy bowiem nadajemy znaczenia. Z kolei uczucia – te też są sprawą Twojej psychiki, czyli umysłu. Funkcjonują na poziomie fizjologii jako strumienie hormonów i kolejne impulsy nerwowe, ale dla nas czytelne są przede wszystkim jako zjawiska psychiczne, poczucie ciepła, lekkości, radości lub przeciwnie – ciężaru w klatce piersiowej, skurczu w żołądku, obezwładniającego lęku. Wreszcie duchowość. Przebywając w tym „pokoju” masz kontakt z tym, w co wierzysz, co jest dla ciebie ważne, co najważniejsze. Tu Twój umysł nadaje sens pewnym ideom. Co jest najistotniejsze dla Ciebie? Jakim ideom nadajesz największe znaczenie emocjonalne? To, w co wierzysz, zamieniasz w czyn, myśląc o tym przywiązujesz się do tego emocjonalnie i Twoja wiara umacnia się. Tak działa samospełniająca się przepowiednia i tak Ty sam(a) programujesz swój los. Tak zajrzeliśmy do wszystkich czterech pokoi, którymi włada Twój umysł, czyli psychika. Wierzę, że świadomie i odpowiedzialnie żyjący człowiek codziennie robi „obchód” swojej tożsamości... Niemal od dwudziestu lat uczę, jak to czynić, inspiruję do oczyszczania i porządkowania swojego życia. Porządki te dają podwaliny lepszej przyszłości dla następnych pokoleń i wcale nie muszą być okupione wielkim wysiłkiem i surową powagą. Jest to po prostu umiejętność – czyli coś, co się umie robić. A na zdobycie nowej umiejętności życiowej składa się kilku etapów. Aby coś umieć, trzeba: 1. Zauważyć , że nie umiesz. 2. Bardzo chcieć się tego nauczyć. 3. Uwierzyć, że to możliwe, że możesz tego dokonać. 4. Wiedzieć, jak to robić (tu potrzebujesz nauczyciela, który nie tylko umie to, co Ty chcesz umieć, ale potrafi nauczyć, jak umieć…). 5. A potem pozostaje b/ ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć W tej książce znajdziesz wiele sposobów na oczyszczanie swojego życia i wzmacnianie swojej energii życiowej. Wszystkie są proste, niektóre wręcz śmiesznie proste. Ale pamiętaj, że różnicę uczyni nie to, czy wierzysz, że one działają, ale to, czy wprowadzisz je w swoje życie! Życie jest jak pudełko czekoladek – nigdy nie wiesz, co ci się trafi. Forrest Gump Baw się tym! Myślę, że powaga, często towarzysząca rozwojowi osobistemu, jest zupełnie „przeterminowanym” przyzwyczajeniem. Trochę tak jak wiele wyznawanych przez ludzi przekonań, które są już nieaktualne i należałoby im przybić pieczątkę z datą ważności. Życie jest boską komedią, zatem nie traktuj siebie zbyt poważnie. Możesz uczyć się żyć lepiej i godniej, zachowując przy tym poczucie humoru i pogodę ducha. Możesz porządkować swoje życie i dokonywać dobrych zmian z łatwością i elegancją. Możesz zdobywać nową wiedzę przez inspirację w atmosferze radości i wsparcia. Na tej cudownej planecie Ziemia obowiązują trzy zasady: * PRZYCZYNY I SKUTKU * MIŁOŚCI/WYBACZENIA * WSPÓLNEGO ROZWOJU Uczenie się jest naczelnym sensem życia. Rozwój ludzi jest wspólny. Jeżeli uda się coś osiągnąć jednemu z nas – to tak, jakbyśmy wszyscy to osiągnęli! Wielki światowy nauczyciel Paramahansa Yogananda mawiał, że ci, którzy podejmują pracę nad sobą i swoją świadomością, robią to nie tylko dla siebie, ale też dla siedmiu pokoleń wstecz i siedmiu pokoleń do przodu. Gdy po raz pierwszy usłyszałam to zdanie na szkoleniu u Christiny Thomas w jej Instytucie Światła Wewnętrznego (Inner Light Institute), byłam zdumiona, a jednocześnie głęboko zmotywowana. Jeżeli moja praca wewnętrzna będzie służyć moim dzieciom, wnukom, prawnukom, prawnukom, praprawnukom i jeszcze ich dzieciom... to warto się do tego solidnie przyłożyć. Włożony przeze mnie wysiłek ewidentnie posłużył mojemu synowi Maciejowi, który spotkał na swojej drodze pięknego anioła o migdałowych oczach, Magdalenę. Pokochał Madzię całym sercem, nie przywiązując się do tego, czy ta miłość będzie odwzajemniona czy też nie. Po kilku tygodniach znajomości powiedział do mnie: „Wiesz, mamo, kocham Magdę bardzo, lecz jeżeli nie będzie z tego związku nic więcej niż przyjaźń, to wiem, że mam przyjaciółkę do końca życia”. Wasze dzieci są nauczycielami w przebraniu. Słuchajcie ich uważnie! Ja tak odebrałam tę lekcję dobrego związku: najpierw rzeczy najważniejsze, czyli przyjaźń, wzajemny szacunek i działanie na rzecz dobra tej osoby. Scott Peck w swojej pięknej książce i/ Drogą mniej uczęszczaną i/ pisze, że „miłość to działanie na rzecz pełnego rozwinięcia potencjału drugiego człowieka”. Tak łatwo jest nawracać innych, tak trudno jest nawrócić samego siebie. Rozwój nie musi być trudny, żmudny i nudny. Może być wspaniałą zabawą, która podniesie jakość Twojego życia i Twoich relacji z ludźmi. Baw się dobrze, czytając tę książkę! Otwórz ją na dowolnej stronie. Przyjmij to, co przyjąć w tym momencie możesz, odrzuć to, czego przyjąć nie możesz. A przede wszystkim wprowadź kilka z moich sugestii do swojego codziennego życia – ćwicz nowe zachowania, trenuj nowe nawyki. Doceń swoją zdolność do zmiany samego siebie. Zmiana jest możliwa, jesteś w stanie się zmienić, zasługujesz na dobre zmiany... Nosisz Boską iskrę w centrum swojego jestestwa. Jesteś obdarzona (obdarzony) łaską światła i mądrości... Namaste! Co oznacza: Świętuję to miejsce w Tobie, w którym wszyscy jesteśmy jednością! Ewa Foley pałac w Nieznanicach koło Częstochowy, lipiec 2003 PS. Miłość i radość są wszędzie obecne. Nie mogą jednak przyjść do Ciebie z wizytą, jeśli Ciebie nie ma. Bądź obecny (obecna) w swoim życiu!

Książka zawiera przypowieści, stylizowane lub wzorowane na legendach chińskich i nie tylko. Każda przypowieść dotyka istotnego elementu naszego życia i każda może być symbolicznym drogowskazem na naszej drodze rozwoju duchowego. Przypowieści, czyli krótkie opowiadania, historyjki, autentyczne bajki i legendy byty zawsze nierozerwalnie związane z przekazem wiedzy i nauczaniem. Okazuje się,że dziś pomimo lepszego wykształcenia wcale nie jesteśmy mądrzejsi niż ludzie w dawnych epokach. Mamy podobne marzenia, pragnienia, oczekiwania; chcemy kochać i być kochani. Rozpacz, złość, egoizm i niezrozumienie są częścią naszego życia. Powoduje to, że obecnie przeżywamy istny renesans zainteresowania ?bajkową "formą przekazu życiowej mądrości.

Życie jest niezwykłą podróżą; czasem wyjątkowych osiągnięć i bolesnych porażek – twierdzi Demi Lovato, aktorka, piosenkarka i supergwiazda. Mimo młodego wieku, Demi zetknęła się już z ciemną stroną życia. Jej błyskotliwa kariera toczyła się równolegle z walką z uzależnieniami, samookaleczaniem się, bulimią i depresją. Historię jej problemów śledziły media, a sama Demi dzieliła się nią z fanami w tekstach piosenek i na Twitterze, gdzie obserwowało ją ponad 17 milionów użytkowników. Właśnie te „tweety” stały się inspiracją i początkiem książki „Bądź silna przez 365 dni roku”. To zbiór najszczerszych i najodważniejszych spostrzeżeń Demi, poczynionych przez nią na niełatwej drodze do szczęścia i samopoznania. Autorka proponuje inspirujące cytaty na każdy dzień roku, opatrując je odpowiednimi komentarzami i stawiając cele do osiągnięcia – duże i zupełnie małe, ale nie mniej przez to ważne. Przekonuje, jak istotne są: wiara w siebie, rozwijanie swoich talentów, otwartość i pozytywne nastawienie do świata, a także nieskupianie się na negatywnych emocjach. Wiedząc już, jak to jest, gdy życie nas przytłacza, Demi daje czytelnikom pociechę i wsparcie, ucząc pogody i cennej umiejętności radzenia sobie z trudnymi chwilami. Jej książka jest przeznaczona dla wszystkich, którzy w tej niekończącej się podróży zwanej życiem szukają inspiracji i uzasadnienia, że warto być silną każdego dnia.