Wolontariat stanowi jedną z najpopularniejszych form aktywności obywatelskiej w Polsce. W przekazach medialnych pojawiają się historie osób decydujących się na podjęcie różnych form pożytecznej działalności, które można kwalifikować jako wolontariat. Wyniki prowadzonych badań pokazują jednak, że społeczna percepcja wolontariatu może być błędna. W 2022 r. zaledwie mniej niż 10% Polaków choć raz zdecydowało się na podjęcie pracy w charakterze wolontariusza1. Tym samym wizja społeczeństwa zaangażowanego w wolontariat może być fałszywa. Z drugiej strony zaś, wydarzenia ostatnich lat, silnie rzutujące na sytuację społeczną takie jak pandemia COVID-19 czy konsekwencje wojny w Ukrainie pokazują, że Polacy są zdolni do podejmowania bezinteresownej i nieodpłatnej aktywności społecznej na ogromną skalę. Głównym celem publikacji jest ukazanie wolontariatu jako zjawiska wielowymiarowego, a następnie scharakteryzowanie jego wybranych form, które można wyróżnić, jako często występujące w polskich realiach, czy też warte uwagi z innych względów (np. użyteczności społecznej). W tym celu postawiono następujące pytania badawcze: 1) W jaki sposób ewoluowała i zmieniała się instytucja wolontariatu w Polsce? 2) Czy istniejące regulacje prawne we właściwy sposób normują badane zagadnienie? 3) Jaką rolę odgrywa wolontariat w funkcjonowaniu społeczeństwa obywatelskiego? 4) W jakich dziedzinach funkcjonowania państwa wolontariat wydaje się pomocny? 5) Jaka jest specyfika popularnych form wolontariatu? Autorzy poszczególnych rozdziałów korzystali ze zróżnicowanych metod i technik badawczych. Do najpopularniejszych z nich należy zaliczyć analizę neoinstytucjonalną, umożliwiającą badanie zachowania jednostek podejmujących aktywność wolontariacką, analizę obowiązujących norm prawnych pozwalającą opisać bieżące regulacje prawne, analizę systemową umożliwiającą ukazanie badanego zjawiska w szerszym kontekście społecznym oraz metodę historyczną, dzięki której został pokazany rozwój instytucji wolontariatu w Polsce. W przygotowanie publikacji zaangażowano grono ekspertów badaczy, których obszary zainteresowań są związane z różnymi dziedzinami życia społecznego. W gronie tym znalazły się osoby, które jednocześnie można traktować jako praktyków, posiadających szerokie doświadczenie w zakresie działalności społecznej, w tym samego wolontariatu i jego organizacji, a także współpracy międzysektorowej (zarówno z perspektywy instytucji publicznych, jak i organizacji pozarządowych).
Monografia stanowi przegląd zróżnicowanych problemów i zjawisk zachodzących w polskiej przestrzeni samorządowej wokół osi bezpieczeństwo-ekonomia-rozwój. Pracę tworzą dwie, komplementarne względem siebie części. Pierwsza swoją uwagę skupia na kwestiach ochrony środowiska, zdrowia oraz planowania na rzecz bezpieczeństwa w perspektywie lokalnej. Rozpoczyna ją artykuł dr Joanny Podgórskiej-Rykały oraz Liliany Podwiki dotyczący sposobów realizacji zadań z zakresu bezpieczeństwa i porządku publicznego na szczeblu lokalnym. Wydaje się to być szczególnie ważny temat zwłaszcza w sytuacji rosnącego napływu uchodźców wojennych do kraju, poszukujących bezpiecznego schronienia. Kolejny artykuł, autorstwa Pawła Ostachowskiego wpisuje się również w problematykę bezpieczeństwa lokalnego, tym razem w wymiarze ekologicznym. Porusza on kwestię dostępu mieszkańców regionu świętokrzyskiego do gazu ziemnego, pokazując przede wszystkim istniejące wciąż w tym regionie braki infrastrukturalne, uniemożliwiające szersze wykorzystanie tego paliwa do transformacji energetycznej regionu. Kolejne dwa artykuły części pierwszej pracy to odniesienie się ich autorek do istoty prawa do ochrony zdrowia w perspektywie art. 68 ust. 1-3 Konstytucji RP (Magdalena Sroka) oraz znaczenia dokumentów planistycznych dla kształtowania bezpieczeństwa lokalnego ze szczególnym uwzględnieniem strategii rozwoju gmin (dr Sabina Sanetra-Półgrabi). Autorzy części drugiej pracy skupiają swoją uwagę na wielopodmiotowej współpracy jako elementowi działalności samorządu terytorialnego na rzecz bezpieczeństwa lokalnego. Artykuł Marii Śliwy porusza tu kwestię istoty działań prewencyjnych oraz współpracy z lokalną społecznością. Rafał Gałka prezentuje zaś metody zapobiegania zagrożeniom bezpieczeństwa w gminach oraz działania zmierzające do likwidacji skutków ich wystąpienia. Współpracy mieszkańców wymagają również referenda lokalne modyfikujące lokalne systemy bezpieczeństwa, co szeroko omawia w swym artykule dr Barbara Węglarz. Pracę wieńczy wątek ukraiński autorstwa dr. Mateusza Kamionki, pokazujący stosunek ukraińskiej młodzieży studenckiej do wybranych działań administracji mających na celu zwalczanie pandemii w jej początkowym okresie.
Publikacja która stanowi zbiór najważniejszych prac naukowych Profesora Zbigniewa Kiełmińskiego (1944-2020), uznanego i cenionego badacza ustrojów współczesnych państw oraz nauczyciela akademickiego, wieloletniego pracownika Uniwersytetu Warszawskiego.Był naukowcem zainteresowanym wieloma kwestiami natury ustrojowej i politycznej. Z wielką pasją zajmował się badaniem zachowań wyborczych, partycypacji politycznej, rządów i opozycji w systemach parlamentarnych, parlamentów, relacji deputowanych z ich okręgami, współczesnych ustrojów politycznych, w tym badaniami porównawczymi systemów rządów w demokracjach zachodnich. Był wybitnym znawcą systemu ustrojowego i politycznego Stanów Zjednoczonych. Zajmował się również badaniem frekwencji wyborczej, problematyki rządów koalicyjnych.W prezentowanej książce Czytelnik może prześledzić ścieżki karierynaukowej Profesora Zbigniewa Kiełmińskiego, znajdzie tu zebrane Jego najważniejsze prace naukowo-badawcze, stanowiące Jego dorobek naukowy, który powstawał od początku lat 70. XX wieku.Ponadto w niniejszym tomie znalazły się również wspominania Przyjaciół i Współpracowników z Zakładu, Instytutu i Wydziału.
Przedstawione w tomie badania obejmują kilka dziedzin badań orientalistycznych: arabistykę, turkologię, ałtaistykę, indologię (z jej wewnętrznym zróżnicowaniem: sanskrytologię, tamilistykę i kulturę hindi), koreanistykę, sinologię i japonistykę.
Książka podzielona została na dwie części, w których w kolejnych rozdziałach: Mit, obraz, metafora w literaturze oraz Mit, obraz, metafora w kulturze i religii uwzględniono 17 tekstów. W sposób raczej niezamierzony tytuły obu części, odzwierciedlając ich zawartość merytoryczną, pokrywają się z dwiema spośród trzech wiodących wśród orientalistów dyscyplinami. Niniejszy tom odzwierciedla bardziej „tradycyjne” pojmowanie orientalistyki, skoncentrowanej na kwestiach przede wszystkim literackich i kulturowych, choć mamy tu także do czynienia z tekstami o charakterze inter- czy też transdyscyplinarnym, uwzględniającym kwestie sztuki, religii i filmu.
Autorzy poszczególnych opracowań zatrzymują się na kwestiach szczegółowych, które obecnie są przedmiotem ich badań. Zaprezentowane analizy jasno wskazują, że nie istnieje jedno zrozumienie ani mitu, ani obrazu, ani metafory zarówno od strony metodologicznej, jak i w kontekście poszczególnych dziedzin badań orientalistycznych. Po raz kolejny zatem potwierdza się znana wśród orientalistów opinia, że jeden Orient nie istnieje. Podobnie z mitem – może być po prostu elementem jakiegoś tradycyjnego systemu mitologicznego, może być czynnikiem umacniającym tożsamość czy też wprost tę tożsamość tworzącym. Obraz z kolei może być zrozumiały wprost, ale może także posiadać moc mitu czy też symbolu i przez to być zamknięty na odbiorców, którzy nie są gotowi na jego pojęcie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
