Publikacja powstała jako swoiste silva rerum Profesora Andrzeja Makowieckiego, wybitnego historyka literatury, badacza Młodej Polski i międzywojnia, teatrologa, człowieka o niebanalnej biografii zawodowej i prywatnej. Pozostało po Nim wiele wypowiedzi, artykułów, szkiców i esejów znakomicie napisanych, błyskotliwych i ważnych. Ukazują one wszechstronność i profesjonalizm Profesora, Jego poczucie humoru i niezwykły warsztat naukowy - rzetelny, erudycyjny, oparty na badaniach źródłowych, odporny na nowinkarskie mody literaturoznawcze. Profesor chodził własnymi drogami. Pisał lekko, ze swadą łącząc poważny wywód naukowy z humorem, niekiedy ironią, a nawet autoironią. Zajmował się obszarami, które pozostawały i, gdyby nie Jego badania, zostałyby zapewne do dziś białymi plamami na mapie literaturoznawstwa. Niepokorny eseista i skupiony badacz, erudyta i kpiarz - dzieła Profesora są tak różnorodne, że znalezienie dla nich wspólnego mianownika jest niemożliwe: książka, która ma ambicje je wszystkie objąć, musi być niejednorodna. Dlatego znajdują się tu teksty o różnym charakterze i różnej tematyce, zarówno naukowe, jak i osobiste. Zespół redakcyjny podjął decyzję, żeby wszystkie je zachować w wersji oryginalnej - takiej, jaką nadał im Profesor. Część z nich jest opatrzona przypisami odautorskimi, inne, zwłaszcza te, które powstały z myślą o wygłoszeniu (były wykładami czy wywiadami), są ich pozbawione. Ingerencje redakcyjne zostały ograniczone do absolutnego minimum, stąd ten jednak pozorny brak precyzji. Książka składa się z pięciu części. W pierwszej zamieszczone są teksty o ludziach, którzy Profesora fascynowali, w drugiej - o literackim "życiu kawiarnianym", część trzecia skupia się na relacjach literatury i wpływających na nią kontekstów, czwarta poświęcona jest fascynacjom literaturą Młodej Polski, międzywojnia i współczesności, piąta obejmuje wspomnienia i wypowiedzi osobiste. Tytuł każdej z części pochodzi z zamieszczonego w niej artykułu. Celem zespołu redakcyjnego było przybliżenie prac Profesora wszystkim, którzy wędrując Jego młodopolskimi i międzywojennymi ścieżkami, ulegli magii teatru i poddali się literackim zaczarowaniom. Chciał on też dać wyraz pamięci o Człowieku wielkiego umysłu i wielkiego serca, o Przyjacielu i Mistrzu.
Celem monografii jest analiza roli głowy państwa w dziedzinie bezpieczeństwa państwa przeprowadzona w oparciu o przepisy konstytucji, ustawodawstwo oraz praktykę konstytucyjną. Głębokiej analizie poddano kompetencje Prezydenta RP jako najwyższego przedstawiciela państwa oraz dotyczące zwierzchnictwa nad siłami zbrojnymi. Omówione zostały kwestie dotyczące mianowania dowódcy sił zbrojnych w czasie pokoju oraz w czasie wojny, zarządzenie powszechnej lub częściowej mobilizacji i użycia sił zbrojnych do obrony Rzeczypospolitej Polskiej, uprawnień nominacyjnych w zakresie kadry dowódczej wojska, wydawania rozporządzeń oraz instytucji kontrasygnaty. W pracy dokonano analizy w zakresie różnych sposobów definiowania, systematyzowania i objaśniania kategorii bezpieczeństwa, wskazując na liczne mankamenty oraz brak jednolitego systemu konstytucyjnoprawnej aparatury pojęciowej na gruncie konstytucji i doktryny prawa konstytucyjnego. Zdaniem autorki wynika to z bardzo szerokiego zakresu znaczeniowego bezpieczeństwa i interdyscyplinarnego charakteru tego pojęcia. To sprawia, że wyczerpująca analiza bezpieczeństwa na gruncie jednej dyscypliny jest w zasadzie niemożliwa, zwłaszcza bez odniesień do innych niż prawo dziedzin. Analizę prawną w zakresie roli i zadań głowy państwa w dziedzinie bezpieczeństwa pogłębiono o wymiar praktyczny pełnionych funkcji i realizowanych zadań. Obszar ten ukazano również na tle porównawczym, zarówno w czasie jak i w odniesieniu do realizacji tej funkcji głowy państwa w innych systemach rządów na przykładzie innych państw. Pokazano również w jaki sposób polityka bezpieczeństwa państwa jest determinowana międzynarodowym kontekstem politycznym, dokonując wnikliwej analizy kompetencji prezydenta w dziedzinie bezpieczeństwa w kontekście członkostwa Polski w NATO oraz w Unii Europejskiej. Wskazano również na zewnętrzne i wewnętrzne uwarunkowania polityki bezpieczeństwa państwa oraz rzeczywiste działania podejmowane przez organy i struktury organizacyjne odpowiedzialne za zapewnienie bezpieczeństwa.
Jest to pierwsze, oryginalne i kompleksowe opracowanie problematyki zasad ustrojowych i działania prokuratury w Polsce. Na szczególną uwagę zasługuje podjęcie wszystkich, często zawiłych i niejednoznacznych problemów, dzięki czemu stanowi ona kompendium wiedzy o ustroju prokuratury. Kluczowe z tego punktu widzenia są instruktywne i skonkretyzowane propozycje zmian legislacyjnych, z których wypływa nie tylko bogate doświadczenie Autorów, ale także troska o ochronę praw i wolności człowieka i obywatela. Kolejne fragmenty pisane są z należytym szacunkiem dla prokuratury oraz poczuciem odpowiedzialności za państwo i jego sprawne działanie, doskonale wpisując się w dyskusję na temat konieczności reformy ustrojowej prokuratury. Zagadnienia zasad prokuratury nie były dotychczas przedmiotem szerszego zainteresowania doktryny prawa konstytucyjnego czy prawa karnego procesowego. Pomimo ukształtowanych standardów dotyczących roli prokuratury w państwie demokratycznym, w Polsce nie wypracowano powszechnie akceptowanych poglądów w tym zakresie. Poszczególne rozdziały składają się na obraz prokuratury, ukazując nie tylko jej statykę, ale i kinetykę. Zaprezentowanie prokuratury przez pryzmat zasad jej organizacji i działania ma na celu ukazanie relacji funkcjonalnych między nimi i ich przenikania się, co prowadzi do konceptualizacji całości i określenia roli ustrojowo-procesowej tego organu. Monografia jest odpowiedzią na kryzys ustrojowy, organizacyjny, kulturowy, aksjologiczny i personalny, panujący w przestrzeni szeroko pojętego wymiaru sprawiedliwości, którego prokuratura jest jednym z głównych aktorów. Poszczególne części składające się na monografię zawierają propozycje, jak powinny być ukształtowane fundamenty prokuratury, jako realizującej funkcję ochrony praworządności oraz funkcję ścigania karnego. Zasady ustrojowe i działania prokuratury determinują jej rolę w przestrzeni wymiaru sprawiedliwości. Rolę, która ma z jednej strony do spełnienia funkcję zagwarantowania ochrony praw podstawowych, a z drugiej - rolę aktywną, inicjującą postępowanie jurysdykcyjne w procesie karnym.
Zbiór poniższych subiektywnych refleksji powstał pod wpływem chwili i komentowania zmagań Polski z Unią Europejskiej (UE). Unia ta jawi się w polityce polskiej w coraz większym stopniu jako instytucja niepraworządna, opresyjna, niszcząca tkankę narodową oraz narzucająca obce wzory zarówno w obszarze praworządności, jak i rodziny i obyczajowości. Celem rozważań, które w latach 2020-2022 były publikowane na portalu "Monitora konstytucyjnego", jest przedstawienie w przystępnej formie wybranych tematów i pojęć prawa i praktyki UE oraz wiążących się z nimi niektórych kwestii polityki krajowej. Autor jest naukowcem i dyplomatą, byłym podsekretarzem stanu w MSZ i byłym ambasadorem RP w RFN. Autor licznych publikacji z dziedziny prawa międzynarodowego i stosunków międzynarodowych, w tym stosunków polsko-niemieckich oraz prawa Unii Europejskiej.
Publikacja ma na celu zaprezentowanie zagranicznej polityki kulturalnej Republiki Czeskiej, Słowacji, Polski i Węgier - małych i średnich państw Europy Środkowej skupionych w regionalnym porozumieniu Grupy Wyszehradzkiej. W swoich założeniach badawczych Autorka podjęła się ukazania roli jaką odgrywa kultura w realizacji celów polityki zagranicznej państw, będąc składową tejże polityki może być instrumentem realizacji oraz kreatorem jej celów. Analiza ukierunkowana jest na rozwiązanie problemu badawczego: dlaczego i w jaki sposób państwa Wyszehradu włączają w strategię polityki zagranicznej czynnik kulturowy. Istotą tak ujętego problemu badawczego jest próba rozstrzygnięcia funkcji kultury w działaniach zewnętrznych państw. Innymi słowy, proces badawczy zmierza do ustalenia, czy zagraniczna polityka kulturalna analizowanych państw jest składnikiem polityki zagranicznej, służącym tym samym celom głównym, a jednocześnie realizującym je, a nawet kreującym, czy też kultura stanowi jedynie środek - instrument polityki zagranicznej. Ogromnymi atutami pierwszej, tak obszernej analizy zagranicznej polityki kulturalnej czterech państw, jest ponadprzeciętna umiejętność Autorki dokonania przenikliwej analizy oraz syntetycznego ujęcia rozległego chronologicznie i merytorycznie tematu oraz formułowania dojrzałych wniosków i ocen.
Książka zawiera siedemnaście artykułów prezentujących marginalizowanie kobiet w społecznościach i przez społeczności, w których żyły, w ramach prawa, w polityce, nauce i sztuce a także w religii. Spectrum czasowe, przez które wiedzie tematyka artykułów, jest szerokie - od antyku, poprzez średniowiecze, oświecenie, wiek XX aż po czasy współczesne. Podobnie przestrzeń geograficzna, w której lekceważenie problemów kobiet miało i ma miejsce jest rozległa - od zachodnich aż po wschodnie krańce kontynentu europejskiego i Afrykę. Spychane w niebyt kobiety reprezentują wiele narodowości - Rzymianki, Polki, Francuzki, Angielki, Żydówki, Afrykanki. Tematy interdyscyplinarnych artykułów, opartych na źródłach naukowych i ich dogłębnej analizie, są tak różnorodne, że każdy, zainteresowany wieloma dziedzinami wiedzy, Czytelnik znajdzie dla siebie odpowiednią i pasjonującą lekturę - bohaterkami tekstów są rzymskie heroiny, jerozolimskie królowe, piastowskie księżniczki, uczciwe poddane i zdradzieckie władczynie, komentatorki życia społecznego i politycznego wielu epok, zapomniane pisarki i artystki, reformatorki życia religijnego, ukojone modlitwą panny, żony i wdowy, bojowniczki o prawa kobiet. Zamieszczone w monografii rozprawy należą do różnych dziedzin naukowych (literatura, filozofia, historia, religia...), a niejednokrotnie, co stanowi niewątpliwy atut książki, łączą różne dyscypliny. Ta pluridyscyplinarność charakteryzująca monografię doskonale wpisuje się w najnowsze trendy badań współczesnej humanistyki. Celem najistotniejszym autorów artykułów i redaktorów monografii jest przywrócić te kobiety i ich wyjątkową, niesłusznie skazaną na zapomnienie działalność, naszej pamięci.
Podjęta problematyka warunków rozwoju inteligentnych miast, szczególnie w okresie kryzysu jakim jest pandemia, posiada istotne znaczenie, tak z teoretycznego, jak i praktycznego punktu widzenia. Celem opracowania była identyfikacja nowych zjawisk zachodzących w inteligentnych miastach w okresie pandemii oraz wskazanie rozwiązań wspomagających odzyskiwanie sił rozwojowych w inteligentnych miastach o różnym potencjale rozwojowym w Polsce. W sposób szczególny w analizach uwzględniono finanse publiczne oraz zarządzanie partycypacyjne. Tak sformułowany cel zdeterminował pytania badawcze, na które poszukiwano odpowiedzi w toku prowadzonych analiz: Jak definiowane i klasyfikowane są inteligentne miasta? Dlaczego pandemia jest czarnym łabędziem w rozwoju miast? Jakie czynniki i bariery w rozwoju inteligentnych miast można zidentyfikować w czasie pandemii? Jakie są finansowe podstawy przywracania zdolności rozwojowych inteligentnych miast o różnym potencjale społeczno-gospodarczym? Jakie instrumenty, działania i formy zarządzania partycypacyjnego okazały się skuteczne w czasie pandemii w inteligentnych miastach?
The sixteen contributions included in the present volume cover a vast area of Oriental studies topics and show different approaches and methodologies applied by the authors. It is hoped that it will contribute to a better understanding of the new phase of Oriental studies.The majority of the texts are based on papers read at the 8th and 9th International Conferences of Oriental Studies organized by the Committee of Oriental Studies of the Polish Academy of Sciences in cooperation with the Faculty of Oriental Studies of the University of Warsaw on November 2526, 2019, and December 56, 2020, and one contribution (by Zuzanna Nabulssi) was additionally included in the volume as thematically relevant.
Autorzy opracowania podjęli niezwykle ciekawy poznawczo i ważny społecznie temat polityki społecznej i pracy socjalnej wobec rodziny w Polsce w ciągu całego okresu transformacji tj. w latach 1989–2019. Książka jest niezwykle bogatym w wątki, a przy tym udokumentowanym, opracowaniem wnoszącym wkład do wiedzy w zakresie polityki rodzinnej. Obok walorów merytorycznych na uwagę zasługuje czytelna struktura opracowania, bowiem ma ono jasną i logiczną konstrukcję.
Głównym celem publikacji było podsumowanie i ocena zmian w zakresie polityki rodzinnej oraz ich skutków o ekonomicznym, społecznym i politycznym charakterze po 1989 r. Każdy etap owych zmian na przestrzeni tych trzech dekad charakteryzował się swoistymi uwarunkowaniami, rozwiązaniami, reakcjami i konsekwencjami. Połączenie wiedzy na ten temat oraz wspólna refleksja naukowa po tylu latach doświadczeń w tym obszarze powinny stanowić nieocenioną wartość poznawczą i utylitarną, tak dla dalszej nauki, jak i praktyki.
Ze względu na fakt, że sam tytuł publikacji obejmuje duży zakres tematyczny – została ona podzielona na pięć większych części – pierwsza „Polityka rodzinna – Bilans 30-lecia”, druga „Rodzina – aksjologia i unormowanie”, trzecia „Polityka społeczna na rzecz rodzin wobec wybranych grup społecznych”, czwarta „Instrumenty wsparcia rodziny w ramach prowadzonej polityki” i piąta „Polityka społeczna na rzecz rodzin wobec nowych wyzwań”.
Atutem książki jest interdyscyplinarny charakter wskazujący na wielowątkowość i złożoność problemów, różnych kwestii i zagadnień związanych z szeroko rozumianą polityką na rzecz rodzin. Odwołania do wyników badań przeprowadzonych przez autorów w swoich artykułach podnoszą rangę naukową niniejszej publikacji. Istotnym wkładem jest również połączenie w tej publikacji teorii z praktyką poprzez zaprezentowanie wyników badań środowiska naukowego oraz doświadczeń pracowników socjalnych (praktyków), pracujących na co dzień z rodzinami, wykonując zadania w zakresie polityki na ich rzecz.
Integracja imigrantów ze społeczeństwem przyjmującym stała się bardzo ważną kwestią w obliczu problemów związanych z intensywnym napływem imigrantów do Europy. Imigranci spoza Europy, zwłaszcza muzułmańskie mniejszości, zaczęli być postrzegani jako zagrożenie dla narodowej kultury i tożsamości, spójności społecznej, bezpieczeństwa, a także cywilizacji zachodniej. Pojawiły się liczne krytyki dotychczasowych koncepcji polityk integracji, wynikające z przekonania o ich nieskuteczności. W rezultacie, od początku XXI wieku poszczególne państwa zachodnioeuropejskie dokonywały przemian w swojej polityce imigracyjnej i integracyjnej. Państwa pozytywnie nastawione do imigracji, zmieniły swoją doktrynę na zdecydowanie mniej liberalną.W Polsce kwestie związane z integracją imigrantów długo nie zyskiwały zainteresowania władz krajowych z powodu marginalnej skali imigracji i braku silnych napięć adaptacyjnych. W rezultacie, Polska nie posiada dziś spójnej i kompleksowej koncepcji polityki integracji imigrantów.Zestawienie zagadnień polityki integracyjnej zarówno na gruncie polskim jak i holenderskim wydaje się szczególnie interesujące. W Polsce bowiem, nieposiadającej długich doświadczeń z przyjmowaniem imigrantów, kwestia ta omawiana jest stosunkowo od niedawna i wynika stąd, że Polska dotychczas postrzegana jako kraj emigracji stała się w ostatnich latach państwem docelowych migracji, głównie ze Wschodu. Holandia zaś przez dziesięciolecia prowadząca politykę otwartych drzwi i tolerancji wobec masowo przybywających imigrantów spoza Europy, na początku XXI wieku zmieniła swoje podejście na zdecydowanie mniej liberalne.Autorki omawiają też kwestie dotyczące bezpieczeństwa całej Europy, ze szczególnym uwzględnieniem państw Unii Europejskiej. Autorki w przekonującym stopniu ukazały jak wiele nieścisłości, niedoskonałości czy nawet zaniechań zostało poczynionych w europejskim podejściu do migracji, migrantów i integracji.
Przywołane w tytule monografii kolory ze Stendhalowskiej powieści Czerwone i czarne stały się punktem wyjścia do refleksji nad niejednoznaczną symboliką barw w kulturze europejskiej. Tym bardziej fascynującą, że nie tylko czerń i czerwień niosą ze sobą szeroką gamę możliwości interpretacyjnych, które podlegają zmianom w zależności od kontekstu, epoki, odmiennych kręgów kulturowych czy ewoluujących trendów w literaturze i sztuce.Teksty zamieszczone w książce prezentują szerokie spektrum naukowych zainteresowań i fascynacji zarówno literaturoznawczych jak i kulturoznawczych. Ich Autorzy i Autorki eksplorujący w swych badaniach odmienne obszary językowe i kulturowe dzielą się z Czytelnikami i Czytelniczkami refleksjami obejmującymi różnorodne pola badawcze: antropologiczne, polityczne, literackie, a także te związane ze sztuką czy liturgią. W tym przedsięwzięciu naukowym wzięli udział zarówno młodzi badacze jak i doświadczeni literaturoznawcy oraz kulturoznawcy specjalizujący się w różnych epokach historycznych oraz obszarach językowych. Dzięki temu do rąk czytelnika trafiają teksty, które prowadzą go przez różne epoki i kultury: od czasów europejskich podbojów, przez dawne symbole i alegorie, biblijne odwołania w sztuce aż po współczesne nam dyskusje wokół problemów związanych z rozliczaniem historii, wyalienowaniem czy też poszukiwaniem własnej tożsamości.Zebrane prace ukazują bogactwo przekazu europejskiej kultury, literatury i sztuki w oparciu o kod kolorystyczny, który od wieków średnich aż po współczesność określał, czasem w sposób nieświadomy, kulturowy kod genetyczny Europejczyków.
W czasie ośmioletniej prezydentury Baracka Obamy rozpoczętej w roku 2008, na całym świecie obserwować można było zjawisko „Obamamanii” – fascynacji politykiem, jego pracą, a także historią rodzinną i życiem prywatnym. Miała ona szczególnie intensywny przebieg w Kenii, ponieważ ojciec Obamy był Kenijczykiem wywodzącym się z zamieszkującej zachodnie regiony kraju grupy etnicznej Luo.
„Obamamania” w Kenii przeniknęła do kultury materialnej i niematerialnej tego kraju: jego imię i wizerunek były wykorzystywane przez licznych przedsiębiorców oraz stanowiły inspirację dla artystów, tworzących m.in. graffiti oraz karykaturę polityczną. „Obamamania” byłą również szeroko komentowana przez lokalną prasę – gazety kenijskie, zarówno dominujące na rynku czasopisma anglojęzyczne oraz dzienniki suahilijskie w czasie ośmiu lat prezydentury Baracka Obamy poświęciły bardzo wiele uwagi podkreślając, że jego więzy rodzinne powinny uczynić z Kenii szczególnie ważnego partnera politycznego Stanów Zjednoczonych.
Autorka, analizując karykatury Baracka Obamy, pokazuje jak umiejętnie kenijscy twórcy wykorzystują zjawisko „Obamamanii” nie tylko do komentowania działań amerykańskiego prezydenta, ale przede wszystkim do krytycznego spojrzenia na własne podwórko polityczno-społeczne. Dzięki interdyscyplinarnym metodom badawczym uwzględniającym osiągnięcia językoznawstwa kognitywnego, medioznawstwa, nauk społecznych i politycznych, książka stanowi wnikliwe studium szczegółowe, ale ma również odniesienia ogólne, a oryginalny, ciekawy pod względem artystycznym i pełen humoru materiał badawczy niewątpliwie zainteresuje szerokie grono czytelników.
This book consists of five chapters. In the first chapter, we look at early Sm?ti cosmogonies presented in MS 1 and MDhP 175–176, 240. It is argued that the creation of the world is seen as a cognitive act during which one reality manifests its aspect within which it cognises itself in subject-object cognition. Ontic changes are the results of epistemic transformations. The Composer of the MS presents a coherent model the levels of which corresponds to levels of creation of the self, beginning with mental abilities, then abilities for sensual cognition and finally the body endowed with the ability to move. The selves of reality are as follows: the cosmos, ritual, society, man and unmanifest reality present within them. All these manifestations are conceived in terms of man.
In the second chapter we discuss the implications of creation conceived as presented in the first chapter. It will be shown that adopting the assumption about the primarily cognitive nature of creation allows for a new look at the ontology presented in the early Sm?ti. Its basic implication are two perspectives as to how reality can be described. These two perspectives are already described by Yajnavalkya in BU 3–4.
The third chapter is devoted to a discussion of wrong cognition. It is argued that philosophical anthropology can be explained on the basis of the subject-object cognition scenario in terms of which the functioning of the cosmos is conceived. Wrong cognition causes man to treat the epistemic division of reality as ontic and himself as an ontically separate subject. Since cognition precedes being the way man thinks has ontic results.
In the fourth chapter, we consider liberating cognition which is the opposite process to wrong cognition and consists of the decompression of the amalgamate agent, the radical transformation of consciousness and a change of cognitive perspectives from the perspective of the particular subject to the
perspective of reality. We can call this the process of ‘subjectivisation’. It begins with the proper desire to cognise oneself i.e., the unmanifest self of man.
The fifth chapter is an analysis of the early Sm?ti thought using some theories proposed in the humanities. The first two are developed within the framework of cognitive linguistics.. The third section of this chapter is devoted to the analysis of the theories of play (beginning with Johan Huizinga), philosophy (Eugen Fink, Hans-Georg Gadamer) and psychoanalysis (Donald Winnicott) and the possible use of these approaches to analyse early Sm?ti thought. In the fourth section, we look at the concept of karman through the lens of the theory of responsibility proposed by Roman Ingarden to show the moral dimension of the early Hindu theory of action.
Przedstawione w tomie badania obejmują kilka dziedzin badań orientalistycznych: arabistykę, turkologię, ałtaistykę, indologię (z jej wewnętrznym zróżnicowaniem: sanskrytologię, tamilistykę i kulturę hindi), koreanistykę, sinologię i japonistykę.Książka podzielona została na dwie części, w których w kolejnych rozdziałach: Mit, obraz, metafora w literaturze oraz Mit, obraz, metafora w kulturze i religii uwzględniono 17 tekstów. W sposób raczej niezamierzony tytuły obu części, odzwierciedlając ich zawartość merytoryczną, pokrywają się z dwiema spośród trzech wiodących wśród orientalistów dyscyplinami. Niniejszy tom odzwierciedla bardziej tradycyjne pojmowanie orientalistyki, skoncentrowanej na kwestiach przede wszystkim literackich i kulturowych, choć mamy tu także do czynienia z tekstami o charakterze inter- czy też transdyscyplinarnym, uwzględniającym kwestie sztuki, religii i filmu.Autorzy poszczególnych opracowań zatrzymują się na kwestiach szczegółowych, które obecnie są przedmiotem ich badań. Zaprezentowane analizy jasno wskazują, że nie istnieje jedno zrozumienie ani mitu, ani obrazu, ani metafory zarówno od strony metodologicznej, jak i w kontekście poszczególnych dziedzin badań orientalistycznych. Po raz kolejny zatem potwierdza się znana wśród orientalistów opinia, że jeden Orient nie istnieje. Podobnie z mitem może być po prostu elementem jakiegoś tradycyjnego systemu mitologicznego, może być czynnikiem umacniającym tożsamość czy też wprost tę tożsamość tworzącym. Obraz z kolei może być zrozumiały wprost, ale może także posiadać moc mitu czy też symbolu i przez to być zamknięty na odbiorców, którzy nie są gotowi na jego pojęcie.
Publikacja zawiera teksty autorów reprezentujących różne dyscypliny naukowe (m.in. historia, socjologia, politologia, językoznawstwo), zorientowanych na opis, analizę i wyjaśnianie problemów istotnych z punktu widzenia relacji polsko-ukraińskich widzianych z różnych perspektyw badawczych. Wielu z nich odnajduje uzasadnienie swych zainteresowań naukowych zarówno w przeszłości (ze względu na wspólną, często trudną historię obu państw i narodów), w teraźniejszości (doceniając wagę współpracy międzynarodowej na wielu rozmaitych poziomach), jak i w przekonaniach, że należy położyć silniejszy akcent na prognostyczną funkcję nauki, próbując formułować w mniej lub bardziej bezpośredni sposób swoiste rekomendacje dla prowadzenia polityk publicznych (np. polityki rynku pracy czy polityki edukacyjnej). Wśród nich znalazły się kwestie związane z obecnością i aktywnością Ukraińców w Polsce, sytuacją Polaków na Ukrainie, kształtowaniem relacji współpracy pomiędzy Polską i Ukrainą na poziomie polityki lokalnej czy międzynarodowej oraz problemami współczesności.
Prognozy jednoznacznie wskazują, że wszystkie społeczeństwa Europy się starzeją, a do 2060 r. polskie społeczeństwo będzie jednym z najstarszych w Unii Europejskiej. Przedmiotem badania niniejszej pracy jest więc sposób, w jaki Unia Europejska uwzględnia konsekwencje aktualnych tendencji demograficznych oraz jakie znajduje to odzwierciedlenie na poziomie narodowym i regionalnym. Bazując na opracowanym przez siebie modelu nowego podejścia do starzenia się, autorka bada, w jaki sposób jego wyznaczniki znajdują odzwierciedlenie w polskiej rzeczywistości. Wykazuje jednocześnie szereg cech specyficznych tej adaptacji, co pozwala jej włączyć się w toczony dyskurs naukowy dotyczący m.in. Europejskiego Modelu Społecznego. Prezentuje też własną propozycję kwestionariusza obecności nowego podejścia do starzenia się, jako narzędzia służącego weryfikacji jakości zarządzania wiekiem zarówno na poziomie administracji publicznej, jak i w sektorze prywatnym.Zarówno problem starzenia się, jak i polityka związana z tą materią, to kwestie omawiane w literaturze naukowej już od dawna. Jednak już samo przedstawienie problemu w kontekście zmian dokonujących się na obszarze UE oraz na tym tle zobrazowanie przykładu polskiej praktyki polityki publicznej, dokładne ich przeanalizowanie oraz wnikliwe omówienie istotnych dokumentów, etapów wraz z ich oceną uważam za cenny wkład w debatę o tych procesach. To nowe spojrzenie na problematykę znaną, ale ciągle podlegającą zmianom i tym samym wymagającą aktualnych badań, obserwacji i eksplanacji.
Autor opisuje twórczość Janusza Nasfetera, tym samym pokazując, że to artysta oryginalny i niebanalny, wart uwagi i badawczego oglądu. Istnieją artyści nie wiadomo czemu pomijani, spychani na margines zainteresowań, wpychani w schematy poznawcze, którym przyprawia się, mówiąc za Gombrowiczem, „gęby”. Autor skupia się na twórczości Janusza Nasfetera, przypomina ją, a także osadza w kontekście historii kina polskiego.
Janusz Nasfeter został on zapamiętany głównie jako twórca filmu dziecięcego, a przecież przestrzeń jego twórczości okazuje się o wiele większa. Koleje jego życiowego losu sprawiły, że jest on jednym z najbardziej niedocenionych artystów. Drugi blok wśród jego spuścizny tworzy grupa filmów wojennych: Nasfeter był jednym z prekursorów gatunku partyzanckiego w polskim kinie. I wreszcie trzeci blok, który autor określa mianem „intymistycznego”. W tym wcieleniu Nasfeter obierał tematykę złożonych relacji rodzinnych, miłosnych. Interesowała go – czasem karkołomna – walka bohaterów o prawo do osobistego szczęścia.
Nasfeter spełniał się też – chociaż zdecydowanie rzadziej – w twórczości literackiej.
Autor jako psycholog i zarazem teolog przyjął za cel analizy teoretyczno-empirycznej poznanie zależności poszukiwania i odkrywania sensu życia przez adeptów teologii, którymi byli klerycy piątego roku kilkunastu polskich seminariów duchownych, od wybranych zmiennych osobowościowych oraz preferowanych wartości noetycznych. Wprawdzie w tytule jego książki występują adepci teologii, ale dla gruntowniejszego poznania wpływu struktury osobowości i systemu wartości na aktywność noodynamiczną człowieka jej autor włączył do planu badań własnych jeszcze dwie grupy studentów matematyki i pożarnictwa. To pozwoliło mu z jednej strony odkryć wartościowe poznawczo różnice w noodynamice badanych osób ze względu na wybrane zmienne zapośredniczone przez kierunek studiów, z drugiej wzbogacić polską literaturę przedmiotu opracowaniem porównującym wyniki badań adeptów teologii z wynikami badań studentów innych kierunków niż humanistyczne.
Monografia jest owocem trzeciej już konferencji naukowej, której tematem przewodnim jest kwestia kobieca. Tym razem celem uczestników konferencji były wszelkiego rodzaju aspekty związane z miłością. Od zarania świata miłość jest uczuciem, które znacząco wpływa na relacje między płciami, a także w obrębie każdej z nich. Jest to uczucie, które najczęściej staje się inspiracją ludzkiej twórczości, bez względu na jej naturę artystyczną.
Autorzy zastanawiają się nad tym, jakie rodzaje dyskursu miłosnego dotyczącego kobiet są zakodowane w tekstach kultury, literatury, sztuki z czasów minionych i współczesnych. Dwadzieścia trzy zamieszczone w tym tomie rozdziały, to prace bardzo różnorodne tematycznie, uwzględniające szeroki kontekst kulturowy, wychodzący poza nasz kontynent, co stanowi niewątpliwie zaletę tej monografii.
W tym projekcie naukowym wzięli udział zarówno młodzi jak i doświadczeni polscy literaturoznawcy i kulturoznawcy specjalizujący się nie tylko w różnych epokach historycznych, ale także w różnych obszarach kulturowych i językowych. Jeśli do tego dodamy bogactwo perspektyw badawczych i zastosowanych metodologii, nie możemy mieć żadnych wątpliwości co do tego, że do rąk czytelnika trafia niezwykle interesująca pozycja naukowa. Jest ona jednocześnie zaproszeniem do odbycia fascynującej “podróży” literackiej i kulturowej od Starożytności po współczesność głównie po krajach Europy Zachodniej i Środkowej (Francja, Hiszpania, Portugalia, Niemcy, Wielka Brytania, Polska), ale nie tylko. Część autorów proponuje czytelnikowi także “eskapady” w rejony Ameryki Południowej i Afryki. Główną osią tematyczną tej podróży jest oczywiście kobieta i wspomniany już wcześniej dyskurs miłosny w literaturze, sztuce i filmie.
Mit dem Vertrag über gute Nachbarschaft und freundschaftliche Zusammenarbeit, der am 17. Juni 1991 unterzeichnet wurde, wurden die Grundlagen für die bilateralen Beziehungen zwischen Polen und Deutschland gelegt. Es ist kein Zufall, dass seine politische Bedeutung mit der des deutsch-französischen Elysée-Vertrags (unterzeichnet am 22. Januar 1963) verglichen wird. Als „großer“ Vertrag ist er das Symbol der guten deutsch-polnischen Nachbarschaft.
Dank der in diesem Vertrag bekräftigten und festgelegten Möglichkeiten konnte die deutsch-polnische Nachbarschaft durch intensive Wirtschaftsbeziehungen und ein ständig wachsendes Netz persönlicher und institutioneller Kontakte und Beziehungen mit Inhalt gefüllt werden. Die deutsch-polnische Nachbarschaft ist fest in der Europäischen Union verwurzelt, die den Status der wirtschaftlichen Akteure und die Rechte der EU-Bürger schützt und garantiert.
Die gute deutsch-polnische Nachbarschaft ist „immun“ geworden gegen politische Turbulenzen und Versuche, alte Ressentiments für kurzfristige politische Zwecke zu instrumentalisieren. Dies ist der Beweis der tatsächlichen Errungenschaften der letzten dreißig Jahre deutschpolnischer Nachbarschaft und der Bedeutung dieses „großen“ Vertrags.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
