Nowa powieść Agnieszki Jelonek.Luna i Theo czują, że ich małżeństwo weszło w okres stagnacji. W nadziei na zmianę wprowadzają się do starego wiejskiego domu, nie sami jednak, lecz z przyjaciółką przeciwieństwem Luny, kimś pomiędzy dzieckiem a szeptuchą. Pod jej wpływem w Lunie zaczynają odzywać się sekrety z dzieciństwa; domagają się ujawnienia. A przecież chciała tylko poudawać, że jest kimś innym, córką innego ojca, żoną innego męża. Pragnienie, żeby coś się w życiu zmieniło ziszcza się, ale nie tak, jak sobie wyobrażała. Należało marzyć ostrożnie.Fragment:/Nikomu o tym nie powiedziałam. Codziennie rano zamykam się w łazience, puszczam wodę z kranu i cicho odsuwam szufladę,w której trzymam nożyczki i jednorazowe maszynki do golenia. Na samym dnie, w pudełku po plastrach, schowałam tabletki antykoncepcyjne.Każda pigułka jest podpisana skrótem. Sb to sobota. Tabletki są malutkie. Tak małe, że nie muszę ich nawet popijać. Tak małe, że nie muszę o nich mówić. Czasem się zastanawiam, dlaczego mu nie powiedziałam. Nie rozmyślam nad tym długo. Nie znam odpowiedzi. Za to znam wiele tajemnic. Jeśli poznam jakiś sekret, nie umiem go już wypuścić./
Mają ksywy takie jak Barmy Bernie, Daft Donald i Steamin' Sammy. Lubią żłopać lagery (w ogromnych ilościach), atakować policję, wdawać się w bójki, sławić królową i kluby piłkarskie (zwłaszcza Manchester United). Są angielskimi kibolami. Kochają siebie i nienawidzą wszystkich innych, czemu dają wyraz wzniecając zamieszki i terroryzując miasta odwiedzane podczas „wyjazdów”. Bill Buford, dziennikarz prestiżowego czasopisma „Granta”, chce ich poznać i zrozumieć. Wkrada się do hermetycznego świata chuliganów i – z zaangażowaniem przywodzącym na myśl Huntera S. Thompsona – opisuje zarówno ich barbarzyństwo, jak i złowrogi urok.
Groteskowe, przerażające, odpychające. „Clockwork Orange” na faktach.
John Gregory Dunne
Ten wciągający reportaż Buforda o przemocy kibiców ukazuje nacjonalistyczną furię w przerażającym zbliżeniu. To doniosła książka o tym, jaki kierunek obiera świat.
Don DeLillo
Ważna, może nawet profetyczna książka. Naraz ekscytująca i smutna. Buford jest niezwykle utalentowanym reporterem.
„The New York Times Book Review”
Genialna… jedna z najbardziej niepokojących książek, jakie kiedykolwiek przeczytacie.
„Newsweek”
Betsellerowe i wysoko oceniane przez krytyków wspomnienia wielokrotnie nagradzanej amerykańskiej pisarki, Natashy Trethewey, laureatki Pulitzera.Gdy Natasha Trethewey miała 19 lat, jej matka została zamordowana przez byłego partnera. Po latach autorka wraca do tej tragedii, by w pełni zrozumieć swoje doświadczenie. Przygląda się życiu na dalekim Południu, rozstaniu rodziców, przemocy domowej, która ją spotkała ze strony ojczyma i nadchodzącej katastrofie, której nie mogła dostrzec. Opowiada swą rozdzierającą serce historię, która jest również wyznaniem miłości.Jedna z najlepszych książek roku m.in. według ,,Time'a"", ,,The New York Times"", ,,The Washington Post"", ,,NPR"", ,,Esquire"", ,,Electric Literature"", ,,Slate"", ,,The Los Angeles Times"", ,,USA Today"".Ten pamiętnik Wami wstrząśnie. Konstrukcja jest przemyślana, akcja rozwija się spokojnie. Ta powściągliwość jest po to, by w odpowiedniej chwili uwolnić napięcie.,,The New York Times""Jednocześnie piękna i dewastująca.,,The Washington Post""Pełne wdzięku, wzruszające wspomnienia... Subtelna proza o tragedii i żalu.,,Kirkus""
"W nowej książce Katarzyna Michalczak opowiada o pragnieniu miłości, która nie może się przydarzyć, o kiepskich kochankach i złych ojcach. O przemocy domowej, samotności kobiet oraz niespełnieniu.
Ktoś przed nimi ucieka i zarazem goni je z bronią. Bohaterki tej książki bardzo tego kogoś chcą. Pewien mroczny trubadur pojawia się i znika, tuptusie są odrzucane - tak trudno znaleźć spełnienie w miłości czy to do kobiet, czy do mężczyzn. A nad wszystkim ponuro zwiesza się widmo przemocowego tatusia. Czy można się definiować poprzez brak? A może poszukiwanie tożsamości to tylko pretekst, by nie żyć?
"
"Joan Didion – jeden z najdonioślejszych głosów literackich ostatnich dekad. Napisała pięć powieści i dziewięć książek nonfiction. Za swoją twórczość otrzymała liczne nagrody, w tym National Book Award.
„Dryfując do Betlejem” to zbiór reportaży o Ameryce lat sześćdziesiątych. Książka, która dla wielu pokoleń pisarek i artystek stała się punktem odniesienia i nadal nim pozostaje. Didion pisze o kontrkulturze, San Francisco, narkotykach, morderstwach, maoistach z Kalifornii, zgniliźnie Hollywood, naiwniakach bez grosza, ospałej klasie średniej, miłości i Dolinie Śmierci… O epoce przełomu.
„Rzadki popis. Jedna z najlepszych współczesnych prozaiczek tworzących w naszym kraju”.
The New York Times Book Review
„Historie Didion wydają się dzikim i pełnym pasji dramatem, czymś, na co można położyć dłoń, by wybadać puls, czymś do czego można przyłożyć ucho, by usłyszeć opowieść”.
The Village Voice
„Nasza najważniejsza eseistka”.
Jerzy Kosiński, The L.A. Times
"
Rzadko mówią o tym, co czują. Muszą być silni. Nie mogą się załamywać. W tej książce otwierają się i opowiadają o skrywanym bólu. Mówią, jak trudno jest zachować spokój, gdy kilkulatek pyta o śmierć. „Wyspa” to opowieść o rodzicach dzieci z chorobą nowotworową. Zbiór reportaży o rozpaczliwej walce o życie ukochanej osoby. O bezsilności i gniewie.
A przede wszystkim, to książka o poruszających zwycięstwach.
Małgorzata Kolankowska – adiunktka w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Hispanistka i tłumaczka. Autorka książki „Czerwony i Czarny. Polski spór medialny o Chile” oraz antologii „Portret kobiety w opowiadaniach dziesięciu hiszpańskich autorek” (wybór, przekład, posłowie). W pracy naukowej zajmuje się gatunkami dziennikarskimi w Polsce i w Hiszpanii.
W jakie miejsca trafiają emocje? Co dają relacje? Czego nigdy nie dadzą? Jakimi drogami biega zainteresowanie i jak je złapać?
Co jest w ADHD trudne i jak można przed tym uciec? I, najważniejsze, najbardziej ostateczne, a przez to zatrważające: czy da się? Zrobiłam sobie tą książką przemianę bohaterki na żywca.
Digane Latyr Faye, młody senegalski pisarz natrafia w Paryżu na trudno dostępną, legendarną powieść Nieludzki labirynt, która przed laty wywołała ogromy skandal. Digane jest zafascynowany jej autorem, T.C. Elimanem. Postanawia dowiedzieć się, dlaczego po publikacji swojego dzieła w 1938 roku Elimane zniknął. Jak się okazuje, klucza do jego tajemnicy należy szukać nie tylko we Francji, ale też w Senegalu i Argentynie Przemierzamy więc czasy i kontynenty jest to podróż fascynująca, straszna i pouczająca zarazem. Lecz czy dotarcie do sedna jest w ogóle możliwe? Porywająca filozoficzna powieść pokazuje pisarską moc Sarra. Jego historia trafia do serc i umysłów. Nowy wyczekiwany literacki głos.Publishers Weekly Ta przywodząca na myśl XIX-wiecznych mistrzów powieść jest gęsta, trzymająca w napięciu i wspaniała.Le Temps Autor przenosi nas do Paryża, Dakaru, Amsterdamu i Buenos Aires, gdzie przyglądamy się apokalipsie XX wieku, spotykając Jorge Luisa Borgesa, Ernesta Sbato i Witolda Gombrowicza.Tlrama
Bohaterka tej książki nie należy do siebie. Nie ma imienia, prawa do własnego ciała, jej zdanie się nie liczy. Mała dziewczynka zepchnięta na margines spraw dorosłych bywa wciąga w środek rodzinnego dramatu jako narzędzie szantażu czy rekwizyt w teatrze pozorów. Mimo to bohaterka-narratorka opowiada. Odzyskuje podmiotowość dzięki językowi i wyobraźni, które dają napęd doświadczeniu - głównie cierpienia i bólu, ale też przyjemności i zdumienia światem. Bo to jest powieść o zdumieniu światem.
Ocalały z Shoah emigrant z Polski przybywa do Stanów Zjednoczonych, by robić karierę w Hollywood. Wygrywa casting organizowany przez wytwórnię Metro-Goldwyn-Mayer i zostaje aktorem. Wygląda na to, że ziszcza się amerykański sen. Sprawy komplikują się jednak, gdy przeszłością Hersha zaczynają interesować się agenci FBI. Czy nie jest on przypadkiem uczestnikiem międzynarodowego, komunistycznego spisku?
Świat byłby lepszym miejscem, gdyby wszyscy przeczytali tę książkę.
— Richard Dawkins
W dzisiejszym klimacie politycznym, prowadzenie rozsądnych konwersa¬cji z kimś, kto ma całkowicie odmienną opinię wydaje się niemal niemoż¬liwe. Kłótnie w sieci, w szkole, w biurze, w urzędzie – a nawet te przy rodzinnym stole – coraz częściej prowadzą do wzajemnego obrażania i za¬wstydzania, co niweczy szanse na porozumienie. W efekcie wszyscy mają zszargane nerwy. A nikt nie zostaje przekonany.
Boghossian i Linsday w klarowny i praktyczny sposób, przedstawiają sku¬teczne techniki komunikacji, które można zastosować niezależnie od tego, czy rozmowa dotyczy ocieplenia klimatu, religii, imigrantów, gen¬der, podatków, prawa do posiadania broni, czy też jakiegokolwiek innego tematu. Uczą subtelnej sztuki perswazji. Pokazują, jak radzić sobie z upar¬tym rozmówcą czy radykałem. Podpowiadają, jak argumentować i prze¬konywać oraz jakich błędów unikać. To książka dla wszystkich, którzy są zwolennikami dialogu, ale nie chcą przegrywać.
"Książka nagrodzona Międzynarodową Nagrodą Bookera 2021.
I Wojna Światowa. Alfa Ndiaye, Senegalczyk, który nigdy wcześniej nie opuszczał rodzinnej wioski, walczy w szeregach armii francuskiej. Pewnego dnia jego przyjaciel Mademba Diop, zostaje poważnie ranny. Nie chce umierać w męczarniach. Błaga Alfę, by go dobił. Ten jednak nie znajduje w sobie odwagi, by spełnić prośbę przyjaciela. Gdy Mademba umiera, Alfę zaczynają dręczyć wyrzuty sumienia. Pragnie pomścić kompana i odkupić swoją przewinę. Rozpoczyna makabryczny rytuał. Nocami zakrada się za linię wroga, by zabijać niebieskookich niemieckich żołnierzy; odcina im dłonie i zanosi je na francuską stronę. Początkowo jego towarzysze patrzą nań z podziwem, wkrótce jednak pojawiają się plotki, że Alfa, czarnoskóry tyralier, nie jest wcale bohaterem, lecz czarownikiem – pożeraczem dusz.
Ta powieść jest niczym zew i zaklęcie. Nie sądzę, bym kiedykolwiek o niej zapomniała.
Ali Smith, „The Guardian”
Gdy docieramy do wstrząsającej, perfekcyjnej końcówki, historia przemienia się w coś mistycznego, nieuchwytnego… Wyjątkowa powieść o jednej z najkrwawszych kart naszej historii.
Chigozie Obioma, „The New York Times Book Review”
Głęboka analiza dehumanizacji, będącej skutkiem wojny i kolonializmu. Ta nieduża książka eksploduje z wielką mocą.
„The Times”
"
Pod naszymi domami piętrzą się kości. Można po nie sięgnąć i schować je do kieszeni.Zmarli nie lubią siedzieć w grobach, księżniczka zamienia się w rzekę, włókniarki straszą w centrum handlowym albo opowiadają o dawnych czasach i niedostatku. Bohaterka zmaga się z rodziną, historią i codziennością pełną norm i zasad, do których nie sposób się dostosować.Łukasz Barys prowadzi nas przez cmentarze, szkoły i dzielnice prowincjonalnego miasta, ukazując dorastanie w sposób baśniowy, ale dojmująco prawdziwy.Żywioł liryczny, którym zalewa nas Barys, jest niesłychany. To znaczy, nie słyszałem jeszcze tak soczystych tonów, chociaż w nowej prozie dzieje się dużo. W świetle tej książki bieda, niechęć i strach jawią się jako rzeczywista trójca święta katolickiej Polski. No i Pabianice mają wreszcie swój epos, może zbyt groteskowy i jednoznacznie proletariacki, ale jakże przekonujący i prawdziwy.Karol MaliszewskiDoskonała proza Łukasza Barysa działa na zmysły niczym najlepsze powieści Elfriede Jelinek. Barys stawia zasadnicze pytanie o to, co ostateczne, nieuniknione i przerażające: śmierć, która nadaje światu porządek i zarazem bezlitośnie go burzy.Maciej Libich, Wizje
To poruszająca historia o zmaganiach z otyłością i napiętnowaniem. Pamiętnik o traumie i bolesnym odzyskiwaniu własnego ciała. Zatem grupa docelowa jest jasno sprecyzowana. Wykorzystamy kanały, które do tej pory przynosiły powodzenie (Didion, Jelonek, Pine), owocując publikacjami w dużych mediach (GW, TP, TVN) oraz czasopisamach dla kobiet takich jak WO, Zwierciadło, Elle. Planujemy też dużą płatną kampanię na instagramie. W tym wypadku dodatkowo ukaże się duży wywiad z autorką, w ważnym piśmie (ogłosimy!). Udało się, bo Roxane Gay to wielka gwiazda w USA.
Cukry"" to druga książka Doroty Kotas, laureatki Nagrody ""Gdynia"" i Nagrody Conrada. Opowieść o świecie widzianym oczami osoby z zespołem Aspergera.Kim jest bohaterka ""Cukrów""? To dziewczyna. To również osoba, u której zdiagnozowano zespół Aspergera. Co to jednak dokładnie oznacza? Tego właściwie nie wie nikt. Nikt przecież nie zdołał zajrzeć do jej głowy, poczuć świata za pomocą jej umysłu i zmysłów. A może jednak nadarzy się ku temu okazja? Oto ""Cukry"": książka, która pozwoli czytelnikowi stać się na moment ową dziewczyną; zamieszkać w jej głowie i sprawdzić, czy to na pewno miłe i przyjemne miejsce...Wrażliwość na innych to bez wątpienia najważniejsza cecha pisarstwa Doroty Kotas. Na ""innych"" w sensie odmiennych, nienormatywnych, ale i po prostu, w szerszym znaczeniu, na ludzi dookoła. Udowodniła to już kilka lat temu, pisząc reportaże o sytuacji osób LGBT+ w małych miastach w Polsce. Dorota Kotas była też laureatką konkursu ""Palma warszawska. Drzewo poznania swojego i obcego"" na tekst o różnorodności. Konkurs realizowało Stowarzyszenie Filmowe Dziki Bez.""Cukry"" to również opowieść o nienormatywności, tym razem w odniesieniu do osób, które ze względu choćby na zespół Aspergera, postrzegają świat w niezwykły, często niezrozumiały dla innych sposób. To opowieść o odmienności osób nieneurotypowych i o tym, jak bolesny może być niekiedy ich kontakt z otoczeniem. To też przejmująca opowieść o przemocy, smutku i o tym, jak ważna jest zwyczajna, ludzka akceptacja.Dorota Kotas urodziła się w roku 1994. Studiowała socjologię stosowaną i antropologię społeczną na Uniwersytecie Warszawskim. Robi też specjalizację z animacji kultury. Jej debiutancka książka została uhonorowana w 2020 roku Nagrodą Literacką ""Gdynia"". Dorota Kotas otrzymała też za nią Nagrodę im. Josepha Conrada. Lubi siedzieć na dachu i zajadać czereśnie. Marzy o bliskim kontakcie z naturą, choćby poprzez pracę we własnym ogródku działkowym. Jej najnowsza książka ukazała się nakładem wydawnictwa Cyranka.
Alicję zaczynają dręczyć ataki paniki. Wkrótce lęk całkowicie opanowuje jej życie. Nie rozumie, co się z nią dzieje; ma niepijącego męża, wystarczająco dobrą pracę i wspierającą rodzinę. Skąd zatem biorą się te stany? Alicja ukrywa swój koszmar, próbując żyć ?normalnie?, w końcu jednak traci grunt pod nogami, a kto nie ma kontroli nad życiem, ten przestaje widzieć w nim sens. Szukając przyczyn zaburzeń, Alicja zaczyna dostrzegać to, co wcześniej umykało niezauważone.Agnieszka Jelonek ? autorka opowiadań, scenarzystka, blogerka i dziennikarka. Publikowała reportaże i wywiady, często dotyczące twórczości kobiet. Prowadziła blog Tylkospokojnie. Zajmuje się pisaniem seriali telewizyjnych. W 2015 roku za zbiór opowiadań ?Babidło? otrzymała pierwszą nagrodę Konkursu Literackiego im. Henryka Berezy. Posiada czarny pas w walce z nerwicą lękową. Lubi spędzać czas z synem i letnie dni po godzinie osiemnastej.
Życie Marka rozpada się na kawałki. Mężczyzna pali skręta za skrętem i zatraca się w widmowo-alkoholowym transie. Jego małżeństwo to udręka, nie może jednak dokonać rozliczeń i zniknąć, jak postąpiłby dawniej. Bo teraz jest Kajtek, chłopczyk, który potrzebuje miłości i wsparcia. Marek to rozumie, ale jest na krawędzi, naprawdę blisko. Nie wie, czy potrafi coś zmienić, pójść na terapię, odejść od Sylwii lub jakoś się z nią dogadać. Nęka go przeszłość, której nie da się przezwyciężyć. Alkohol, narkotyki, cień ojca – demony zamknięte w głowie. A może spokój nie jest dla niego? Może już skrzywdził synka?
„Nalewajk wspaniale (i przerażająco) oddaje to, co tak wiele osób zna z własnego doświadczenia, czyli konflikty i tarcia w związku – miałem niekiedy wrażenie, że czytam zapis nagrania z prawdziwych scen kłótni. To też poruszająca książka o nałogu, chociaż temat ten ani razu nie zostaje w niej bezpośrednio nazwany – zapewne dlatego, że narrator i główny bohater w jednej osobie nie zdaje sobie z własnego nałogu sprawy – i właśnie taki, konsekwentnie nienazwany nałóg, robi na mnie jeszcze większe wrażenie”.
Grzegorz Uzdański
Jak być dorosłą, gdy już się dorosło? A jak być dorosłą, kiedy ma się dziewięć lat? To książka o relacjach, których nie ma, ale które bardzo chciałoby się mieć. O kobietach zaskoczonych, że mają doświadczenie. O tym, że miejsce, w którym się wychowamy, podróżuje potem w nas. O małych dziewczynkach w latach 80., które są gnębione, ale zawsze trochę zwyciężają – choćby dorastając. O matkach i córkach. A język jest tu osobnym bohaterem.
„Zamknij oczy i patrz. Włóż sobie do ust kawał waty cukrowej, poczuj, jak rozpuszcza się na języku, przy policzkach, osiada na dziąsłach. Biegnij w ciszy do utraty tchu, by na moment zatrzymać się, wchłonąć jednym wdechem świat; swoje ciało i czas. Włącz muzykę i tańcz, usłysz każdy dźwięk; werbel, linię basu, najwyższą nutę. Podgłośnij wszystko na cały regulator. To, co pisze Katarzyna Michalczak, nim jest. To cały regulator, to utrata tchu”.
Łukasz Jarosz
Bestsellerowe i nagradzane eseje, a właściwie pamiętnik. Emilie Pine otwarcie mówi o sprawach, o których kobiety rzekomo powinny milczeć. Świadomie i bezkompromisowo narusza tabu. Rzuca wyzwanie przesądom o kobiecości, a jej bronią jest bezwarunkowa i rozbrajająca szczerość, z jaką opowiada o swoim życiu: o alkoholizmie ojca, dojrzewaniu, gwałcie, fizyczności, pragnieniu posiadania dzieci i bezpłodności, przemocy wobec kobiet i przemocy wobec siebie. To jest intymna historia Emilie Pine. I to jest historia wszystkich kobiet.
Odważne, hipnotyzujące […], „The Guardian”
Czytać te eseje, to znaczy lepiej zrozumieć ludzką naturę, na powrót odnaleźć swoje miejsce w świecie i odzyskać własne doświadczenie, prawdziwe i ważne, „The Sunday Independent”
Dojmujące, bezkompromisowe, absolutnie genialne […], „The Financial Times”
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
