Niniejsza książki jest wciągającym esejem przeplatanym wzmiankami zwracającymi uwagę na różne aktualności. Jest w niej zawarta rzetelna teologia przydatna dla każdego wierzącego. Książka spogląda wstecz, na odległe początki chrześcijaństwa, ale bynajmniej nie z zainteresowaniem archeologa, lecz z wrażliwością kulturową naszych czasów. Autor bez zastrzeżeń podziela wiarę chrześcijańską, czyni to jednak przyjmując postawę krytyczną i otwartą, postawę kogoś, kto odkrywa jej świeżość i zwyczajnie ją na nowo proponuje. Zawiera się w tym sympatia zarówno dla przeszłości, jak i teraźniejszości, tak iż w kwestii chrześcijańskiego przesłania można by spokojnie mówić o ?historycznej nowinie?: oksymoron ten wyraża paradoksalną kombinację między pierwotną oryginalnością a jej rozwojem w czasie. Kiedy mówi się o chrześcijaństwie, zawsze pojawia się pewne drzemiące i intrygujące pytanie: gdyby Jezus pojawił się dzisiaj, po dwóch tysiącach lat, czy rozpoznałby siebie jeszcze w tych, którzy utrzymują, iż są wiernymi strażnikami Jego osoby i Jego przesłania? Co powiedziałby o Kościele czy Kościołach, które nierzadko kłócąc się ze sobą, domagają się wyłączności? A co powiedziałby natomiast o pewnych interpretacjach, które z równą arogancją przypisują sobie zasługę wydobycia prawdziwej tożsamości spod domniemanych dogmatyzmów kościelnych? Bardzo ważne jest zwrócenie się ? jak to czyni autor ? do pierwszych chrześcijańskich tekstów, tych najstarszych, w których została złożona prawdziwa świadomość, jaką chrześcijaństwo posiada o sobie, w jego dopiero co rodzącym się stanie, czyli tym najbardziej oryginalnym.

Życie jest warte, by zostało przeżyte, i należy je chronić, od momentu poczęcia do odejścia. Nie wolno nikogo prosić o to, by nas zabił. Cywilizacji nie można budować na tego rodzaju fałszywym założeniu. Prawdziwa miłość nie zabija i nie prosi o śmierć. Trzeba otworzyć konkretną debatę i zastanowić się czy to właśnie nie z braku zaangażowania, solidarności i wrażliwości ze strony innych ludzi, bierze się stan cierpienia, porzucenia i rezygnacji u osób niepełnosprawnych. Dlaczego powstała ta książka? By skłonić nas do refleksji nad tematami etycznie drażliwymi, otworzyć na słabość, bezbronność i kalectwo. Niepełnosprawność to temat naznaczony piętnem poprawności politycznej. Czym dla naszego społeczeństwa jest prawo do życia, w czasach, gdy pieniądze, polityka i media zaangażowane są w inicjatywy zdążające tylko w jednym kierunku - skoncentrowanym wyłącznie na prawie do śmierci we wszystkich jego odmianach.

Poradnik zawiera krótkie i praktyczne refleksje nad sytuacją osób zniewolonych przez złego ducha. W ten sposób autor pomaga wszystkim tym, którzy przeżywają doświadczenie zniewolenia oraz tym, którzy w jakikolwiek sposób pomagają osobie autentycznie zniewolonej przez demoniczne siły.

Ta wyjątkowa książka jest pomocą zarówno dla tych, którzy pragną zaspokoić swój głód, odkrywając życie wewnętrzne, jak i dla tych, którzy - poszukując źródeł z których mogą pić - zabłądzili. Pokazuje jak zrobić pierwsze kroki na drodze do świętości, czerpiąc z nadzwyczajnych bogactw chrześcijańskiej tradycji. Nie wymaga od Czytelnika ani specjalnych cech, ani wykształcenia, ani konkretnego przygotowania. Bóg jest sprawiedliwy i pozwala znaleźć się tym wszystkim, którzy Go szukają.

Ateista i wierzący - konfrontacja dwóch ludzi Człowiekowi od zawsze - niezależnie od czasu, miejsca i kultury, w których żyje - towarzyszy namiętne i niegasnące pragnienie poznania i zrozumienia wszechświata. Współczesna nauka pozwala odkrywać świat tego, co nieskończenie małe i tego, co nieskończenie duże. Odkrycia te ukazują nam istnienie rzeczy wielkich i niewiarygodnych. Nieskończone bogactwo wszechświata, tajemnice i paradoksy, które nieustannie pojawiają się w trakcie badań, niezmienne wrażenie, że badania naukowe nigdy nie będą miały końca - wszystko to prowadzi do jednego źródła. A tym źródłem jest Bóg. Niektórzy twierdzą, że wszechświat powstał wskutek działania praw fizyki, ale skąd właściwie wzięły się te prawa? W jaki sposób nauka zbada siłę miłości, nadziei, tęsknoty czy sens cierpienia? Co ma wspólnego nauka z sensem życia? Czy nauka może odpowiedzieć na pytania, które człowiekowi towarzyszą od zawsze - skąd pochodzi i jak powstał świat? O tym właśnie jest ta książka. Wydanie książki "Bóg, wszechświat i sens życia" zbiegło się ze światową premierą kontrowersyjnej książki na temat powstania wszechświata, na którą książka Wydawnictwa Franciszkanów Bratni Zew może stanowić odpowiedź. Książka "Bóg, wszechświat i sens życia" napisana została przez światowej sławy naukowców, z których jeden jest ateistą a drugi wierzącym.

Pismo Święte to mała biblioteczka, z którą S. Fausti, z wielką erudycją, zapoznaje czytelnika i uczy jak z niej korzystać w sposób mądry. Przystępnie tłumaczy czym jest natchnienie i kanoniczność Biblii; jak czytać i jakie są poziomy czytania; co to znaczy dawać świadectwo i tworzyć wspólnotę pojednania.Pismo Święte jest nie tylko skarbcem pism o różnym charakterze, ale przekazuje historię dwóch bohaterów: Boga i człowieka. Autor z ogromną sympatią dla współczesnego człowieka, w oparciu o czterdziestoletnie doświadczenie w prowadzeniu katechez biblijnych, proponuje „osobie poszukującej” prosty a zarazem odkrywczy sposób studiowania Biblii. Tajemnica Biblii nie została objawiona uczonym i ekspertom, lecz ludziom prostym. Jezus nie należał do klasy uczonych, bogatej klasy kapłanów ani pobożnej klasy faryzeuszy - był zwykłym człowiekiem. W związku z tym, według autora, lektura Biblii powinna być taka, aby mógł ją zrozumieć każdy człowiek. Spojrzenie na Biblię bez nadmiaru patosu, uduchowienia i pobożności pozwoli na interesującą jej lekturę.

Funkcją szkoły modlitwy jest zaprowadzenie człowieka do progów misterium i z tego powodu szkoła ta stanowi przygotowanie do doświadczenia misterium chrześcijańskiego. Pragniemy niejako wziąć czytelnika za rękę i prowadzić go, krok po kroku, aż po kres drogi. Tekst bogaty jest w cytaty, ponieważ wolimy ustąpić miejsca wielkim mistrzom, i tam gdzie to możliwe oddać głos owym ?guru? Kościoła. W rzeczy samej bardzo potrzebujemy mistrzów. Po co szukać ich daleko? Szkoła Modlitwy z Góry Horeb została założona przez ks. Rosario Palazzeschi, kapłana diecezji neapolitańskiej. Powstała z pragnienia odkrycia sensu modlitwy, poznania jej i ukochania. Nazwa Horeb odnosi się nie tylko do tekstu biblijnego, ale również ma znaczenie jako skrót włoskiego odpowiednika: OREB, czyli ?orsu, rompiamo e buttiamoci!? (naprzód,wyrwijmy się i idźmy na całość!). Chce się w ten sposób ukazać konieczność, że modlitwa, aby była autentyczna musi być poprzedzona nawróceniem się do Boga i później głoszenia tego innym ludziom.

Domowa kuchnia to wyjątkowe laboratorium, w którym dzieci w wieku od 2 do 12 lat pod naszym pełnym miłości przewodnictwem mogą poznawać świat jedzenia i badać go wszystkimi zmysłami. Wspólne gotowanie z dziećmi to nie tylko dobra zabawa i ciekawy sposób na spędzanie wolnego czasu. To przede wszystkim działanie o dużym znaczeniu wychowawczym i emocjonalnym. Przebywając w kuchni razem z dziećmi rodzice zyskują możliwość poznawania, obserwowania oraz odkrywania nowych aspektów osobowości własnych dzieci. Dzieci natomiast - uczestnicząc w przygotowywaniu posiłków - uczą się, eksperymentują, doświadczają, a przez co nabierają prawidłowych przyzwyczajeń w zakresie żywienia, sposobu zachowania przy stole oraz zasad bezpieczeństwa. Poradnik dla rodziców w którym znajdziemy: - opis przyborów kuchennych dostosowanych do dziecięcych rączek - wskazówki jak zadbać o pozytywną atmosferę przy stole - zestaw specjalnie opracowanych przepisów kulinarnych - opis błędów jakich rodzice nie powinni popełniać - elementarz dobrych manier - zasady higieny i bezpieczeństwa w kuchni - wskazówki jak zapobiegać wypadkom kuchennym - informacje pomocne w rozwiązywaniu konfliktów

Sport to zdrowie i nie zapominajcie, że w każdym momencie życia można zacząć się ruszać. Wystarczy odrobina silnej woli. Wszystkie ćwiczenia fizyczne są wskazane. Można oczywiście chodzić na siłownię czy do centrów sportowych, jednak ćwiczenia do których zachęcamy można wykonywać w dowolnym miejscu i w dowolnych okolicznościach – w domu, pracy, na spacerze. Gimnastyka dla każdego Zachodzący proces starzenia się organizmu dotyczy nas wszystkich, jest nieuchronny, rzeczywisty i nieodwracalny, a wyznacza go seria przypadkowych wydarzeń, których nie da się przewidzieć. Przestajemy rosnąć, pojawiają się zmiany funkcjonalne, a trudności z odpornością organizmu często stają się codziennością. Wobec tego na pozór negatywnego stanu rzeczy, człowiek może albo pogodzić się z nim i łagodnie mu przytakiwać, może też „wyzwać czas na pojedynek". Na tym etapie życia, w którym zbiera się żniwo radości i odpoczywa się po długiej drodze, warto poświęcić trochę czasu na to, aby móc cały czas cieszyć się życiem, i aby móc przeżywać je aktywnie. Z taką właśnie myślą powstał ten skromny tekst zawierający w sobie informacje dotyczące zalet, jakie pociąga za sobą aktywność fizyczna, a które nie ograniczają się jedynie do sfery ruchowej. Rady dotyczące aktywności fizycznej i zamieszczone przykłady zostały tak pomyślane, aby uczynić „wielkimi i silnymi" tych wszystkich, którzy z satysfakcją spoglądają w przeszłość, i którzy chcą móc odważnie spojrzeć również we własną przyszłość. Autorzy Jak dbać o zdrowie by cieszyć się życiem – fragment 3. Dlaczego? Metaboliczne starzenie się komórek, charakterystyczny proces związany z upływem czasu, jest bezpośrednio związany przede wszystkim z dotychczasowym doświadczeniem życiowym, z warunkami społecznymi, z aktywnością zawodową i z higieniczno-zdrowotnymi przyzwyczajeniami każdej osoby. Na poziomie endogenicznym (wewnętrznym) poszczególne systemy organiczne, składające się na organizm człowieka, podlegają odmiennym procesom starzenia. Organizm bowiem starzeje się w całości, jednak tworzące go poszczególne organy, tkanki i komórki, podlegają indywidualnym etapom i fazom starzenia się. Ta skomplikowana fenomenologia, która zachodzi w różny sposób na każdym z poziomów biologicznych, na nowo podkreśla trudność w objęciu tegoż procesu jednostkową definicją. Ogólnie mówiąc, wyróżnia się dwie podstawowe linie starzenia się. Pierwsza z nich głosi, iż gromadzenie się stresu odpowiedzialne jest za starzenie się, a druga opiera się na hipotezie, że starzenie się jest procesem zaprogramowanym genetycznie. Ponadto, proces ten podąża za zjawiskami fizjologicznymi i/lub patologicznymi. W pierwszym przypadku mamy do czynienia ze zmianami zachodzącymi we wszystkich tkankach i organach, w drugim natomiast z pojawieniem się niewydajności lub braku jednego organu lub ich większej liczby w zakresie jakiegoś systemu funkcjonalnego w wyniku stanów chorobowych. Zdrowie stwórz sam Spis Treści Wstęp Przedmowa I. STARZENIE SIĘ ORGANIZMU 1. Definicja 2. Wiek 3. Dlaczego? 4. Objawy fizyczno-ruchowe 5. Deficyt II. AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA 1. Wstęp 2. Zalety 3. Ogólne dobre samopoczucie 4. Społeczne i psychologiczne znaczenie sportu III. TRENING 1. Sport jako zapobieganie 2. Przeciw chorobom cywilizacyjnym 3. Sport jako czynnik ochrony i kontroli względem typowych chorób trzeciego wieku 4. Utrzymywać się w formie 5. Rozpocząć na nowo w trzecim wieku 6. Jak powinna się odżywiać osoba trenująca? 7. Składniki odżywcze - źródło energii 8. Zalecane sporty 9. Kryteria IV KURSY GIMNASTYCZNE 1. Aktywność fizyczna 2. Rola społeczna 3. Przed kursem 4. Lekcja na kursie 5. Do czego dążyć 6. Na zakończenie V ĆWICZENIA PRAKTYCZNE a) Wskazówki dotyczące lektury b) Pamiętaj! 1. Stopy 2. Kończyny dolne 3. Brzuch 4. Dłonie 5. Kończyny górne 6. Kręgosłup a) Kręgi szyjne b) Kręgi grzbietowe c) Kręgi lędźwiowe To, co nigdy nie szkodzi Porady dla czytelników Pamiętajmy o tym

Książka w oryginalny i niezwykły sposób bada psychologiczne i religijne mechanizmy przebaczania. Wskazuje drogę oraz trudności w odkrywaniu własnej tożsamości chrześcijańskiej. Pomaga w analizie wpływu negatywnych emocji powstałych w wyniku doznanych krzywd i braku przebaczenia. Wpływa na relacje między ludźmi i kryzysy w związkach. Uczy jak przebaczać.Psychologiczne i duchowe sprzeczności Czym jest przebaczanie? Dlaczego i w jaki sposób przebaczanie wpływa na nasze życie? Czy można być szczęśliwym nie potrafiąc przebaczać? Jakie mechanizmy obronne utrudniają przebaczenie? Jak przebaczać, prosić o przebaczenie i dostępować przebaczenia? Książka w oryginalny i niezwykły sposób bada psychologiczne i religijne mechanizmy przebaczania. Wskazuje drogę oraz trudności w odkrywaniu własnej tożsamości chrześcijańskiej. Pomaga w analizie wpływu negatywnych emocji powstałych w wyniku doznanych krzywd i braku przebaczenia. Wpływa na relacje między ludźmi i kryzysy w związkach. Uczy jak przebaczać. W historii ludzkości nieustająco dochodzi do nadużyć, niesprawiedliwości i niezrozumienia. Każdy ma coś do wybaczenia, a jednak rzadko zastanawiamy się czym tak naprawdę jest przebaczenie, w jaki sposób ta umiejętność rozwija się w człowieku oraz jakie są główne trudności i mechanizmy obronne uniemożliwiające otwarcie się na ten gest. Z psychologicznego punktu widzenia przebaczanie jest elementem mającym duży wpływ na równowagę i zdrowie psychiczne. W religii chrześcijańskiej uważane jest za jedną z najważniejszych i najbardziej zobowiązujących wartości świadczących o dojrzałości duchowej człowieka. Łatwo się domyśleć, że wierzący człowiek będzie do niego dążył. Dlaczego wobec tego paradoksalnie i wbrew powszechnemu przekonaniu to właśnie wierzący napotka największe trudności we wprowadzaniu go w życie? O przebaczaniu czyli jak uleczyć duszę Do najbardziej poruszających stronic Quo vadis?, wspaniałej powieści, za którą autor otrzymał nagrodę Nobla w 1905 roku, z pewnością należą te, na których kończy się historia Chilona i Glauka. Tego ostatniego, przywiązanego do słupa, pochłaniają płomienie; nagle wśród publiczności, która ogląda makabryczne widowisko dostrzega on Chilona, człowieka po części odpowiedzialnego za męczeństwo tysięcy chrześcijan, który w tej chwili udawał się do ogrodów Cezara. Pisze Sienkiewicz: „Twarz miał zbolałą i pochyloną, jakby chciał po raz ostatni przypatrzeć się swemu katowi, który go zdradził; pozbawił go żony, dzieci, nasadził na niego zabójcę, a gdy to wszystko zostało mu w imię Chrystusa odpuszczone, raz jeszcze wydał go w ręce oprawców. Nigdy człowiek nie wyrządził człowiekowi straszniejszych i bardziej krwawych krzywd, l oto ofiara płonęła teraz na smolnym słupie, a kat stał u jej stóp. Oczy Glauka nie odwracały się od twarzy Greka. Chwilami przesłaniał je dym, lecz gdy dmuchnął powiew, Chilo widział znów te utkwione w siebie źrenice. [...] Nagle zachwiał się i wyciągnąwszy w górę ramiona zawołał okropnym, rozdzierającym głosem: — Glauku! W imię Chrystusa! Przebacz! Uciszyło się naokół: dreszcz przebiegł obecnych i wszystkie oczy mimo woli podniosły się w górę. A głowa męczennika poruszyła się lekko, po czym usłyszano z wierzchołka masztu podobny do jęku głos: — Przebaczam!..." (Sienkiewicz, 1961, s. 589-590) Jest to oczywiście powieść, lecz w prawdziwym życiu, w kronikach czy też analizując wydarzenia historyczne czasami natrafia się na podobne do tej historii i dowiaduje się o tych niewiarygodnych gestach miłości, do których wydaje się zdolni byli jedynie ludzie żyjący w odległych czasach, bądź współcześni bohaterowie obdarzeni nadzwyczajnymi nadnaturalnymi przymiotami, którzy nie mają zbyt wiele wspólnego ze zwykłymi ludźmi. Dzisiaj, jak zresztą od zawsze, na świecie bardzo potrzeba przebaczenia, które nie dotyczy tylko sytuacji czy wydarzeń wyjątkowych, lecz także drobnych spraw życia codziennego, które nie oszczędzaj ą nikomu rozczarowań i zawodów w kontaktach z innymi. Wybaczenie opiera się bowiem na niezbitym fakcie obiektywnym, to znaczy „errare humanum est", a zatem dopuszczenie możliwości popełnienia błędu oznacza dopuszczenie konieczności, aby przebaczyć i dostąpić przebaczenia (por. Pacciolla, 1989, s. 266). Praca niniejsza powstała z osobistego zainteresowania, by zgłębić pojęcie, które zawsze w jakiś sposób mnie fascynowało; zainteresowania podyktowanego częściowo także przez rozczarowanie wywołane tym, że często do tego tematu podchodzi się albo w sposób zbyt ckliwy i pretensjonalny, albo jak do przykazania, które należy przestrzegać nie zważając w najmniejszym stopniu na własne przeżycia i własne trudności. Te dwie różne tendencje można dostrzec także (a może przede wszystkim) w środowiskach religijnych, które w pierwszym przypadku banalizują jedną z najpiękniejszych i najważniejszych nauk przesłania ewangelicznego, podczas gdy w drugim, czyli narzucając ją jako obowiązek moralny, nie czynią nic innego jak oddalają ją od jej najprawdziwszego i najgłębszego znaczenia, przeciwdziałając ponadto jej pozytywnym efektom. Chrześcijańska religia każe człowiekowi wybaczać krzywdy; lecz dlaczego tak czyni? Dlaczego przebaczanie jest tak ważne? Kierowałam się tymi prostymi pytaniami od samego początku moich badań. Podeszłam do problemu z mocnym przekonaniem, że nauki psychologiczne mogą przysłużyć się religii, aby przebadać i opisać jej sprzeczności, jakie wzbudza ona na poziomie struktury osobowości, oraz trudności jakie mogą przeszkadzać autentycznemu udziałowi w niej. Zatem mam zamiar zgłębić badania nad umiejętnością przebaczania i odnieść je szczególnie do wierzącego człowieka, już od małego stykającego się z tym tematem, lecz zbyt często pozostawionego samemu sobie wobec nieuniknionych trudności w udzielaniu przebaczenia oraz we władaniu ponurego poczucia winy i nieadekwatności z powodu niemożności wprowadzenia w praktykę tego, co każe nam czynić Ewangelia. Praca niniejsza dzieli się na dwie części. W pierwszej, po sprecyzowaniu czym jest przebaczenie i wyjaśnieniu w jakiś sposób jego pojęcia, zważywszy, że często się je myli i źle rozumie, zostanie przedstawiona synteza różnych badań, jakie ostatnimi czasy rozwinęły się w dziedzinie psychologii w tym temacie i które pokazują złożoność jego dynamiki oraz różnych powiązanych z nim elementów. Ponadto, zważywszy na fakt, iż umiejętność przebaczania nie jest wrodzona, spróbuję pokazać jak rozwija się ona u danego człowieka odwołując się szczególnie do teorii relacji z obiektem, która wydaje się być odpowiednia do przedstawienia przydatnych wskazówek na ten temat, jak również do pokazania, gdzie i kiedy zaczynają się trudności, jakie napotykamy przy przebaczaniu. Następnie, w drugiej części, zgłębiając sprzeczności religijne w jakie obfituje ten termin, najpierw sprecyzuję znaczenie przebaczenia w ramach religii chrześcijańskiej. Takie zgłębienie tematu jest bardzo ważne, albowiem przedmiotem naszych badań jest człowiek wierzący, a jeśli pragniemy w sposób obiektywny i właściwy zinterpretować jego zachowania religijne, osoby mogą popełnić błąd. Dlatego też, rozwijając się wraz z człowiekiem, umiejętność przebaczenia ma także wymiar ewolucyjny i prowadzący ku dojrzałości. Niniejsza praca opiera się na osobistej interpretacji teorii psychologicznych i psychodynamicznych oraz na religijnych i duchowych lekturach na ten temat. Także stronice poświęcone chrześcijańskiemu przebaczeniu (rozumianemu zarówno jako umiejętność przebaczania, jak i umiejętność proszenia o przebaczenie i przyjmowania go) pozostają w harmonii z ogólnym zarysem pracy, co oznacza, że jest to praca oparta na wiedzy psychologicznej, a jednak przystosowana do dialogu z osobami nie będącymi specjalistami. Jako Przewodniczący Włoskiego Towarzystwa Psychologii Religii mogę jedynie cieszyć się z tego „debiutanckiego dzieła" pani magister Giulianini, która ze wszech miar, a zwłaszcza z uwagi na konsekwencję w wyborze metodologii, jest godną następczynią swojej nauczycielki, pani Gertrud Stickler, której pionierskiej pracy włoska psychologia religii wiele zawdzięcza. Mario Aletti Psychoanalityk — Wykładowca Psychologii Religii na Katolickim Uniwersytecie w Mediolanie O przebaczaniu czyli jak uleczyć duszę Spis Treści Przedmowa Przebaczenie i przedefiniowanie osobistej tożsamości Wstęp Część pierwsza Umiejętność przebaczania w literaturze psychologicznej 1. Pojęcie przebaczenia 1.1. Przebaczenie w porównaniu z innymi pojęciami 1.1.1. Przebaczenie a pamięć 1.1.2. Przebaczenie a pojednanie 1.1.3. Przebaczenie a sprawiedliwość 1.2. Definicja przebaczenia 2. Perspektywy badań na temat przebaczenia 2.1. Spojrzenie ewolucyjno-kognitywne 2.2. Spojrzenie procesowe 2.2.1. Proces przebaczenia u osoby skrzywdzonej 2.2.2.Proces przebaczenia między ofiarą a krzywdzicielem 2.2.3.Proces przebaczenia z analizą kontekstu relacji 2.3. Spojrzenie psychospołeczne 3. Pochodzenie umiejętności przebaczania w procesie kształtowania się Ego 3.1. Wkład Melanie Klein 3.1.1. Pozycja paranoidalno-schizoidalna 3.1.2. Pozycja maniakalno-depresyjna 3.2.Wkład Otto Kernberga 3.2.1. Proces interioryzacji relacji z obiektem 3.2.2.Organizacja osobowości borderline Część druga Nabycie umiejętności przebaczania, dynamiczny element w ewolucji i odbudowaniu osobowości religijnej 4. Przebaczenie i pojednanie w religii chrześcijańskiej 4.1. Stary i Nowy Testament na temat przebaczenia 4.2. Rewolucja Jezusa z Nazaretu 4.3. Dynamika chrześcijańskiego przebaczenia 5. Przeszkody na drodze ku dojrzałości oraz trudności w udzielaniu i otrzymywaniu przebaczenia 5.1. Przeszkody w przebaczaniu innym: fałszywe przeprosiny i mechanizmy obronne 5.1.1. Wypieranie i zaprzeczenie krzywdy 5.1.2. Formacja reaktywna, rozszczepienie i projekcja 5.1.3. Identyfikacja z agresorem i zwrócenie się przeciw Sobie 5.2. Przeszkody, by przyjąć przebaczenie Boga 5.3. Przeszkody, by przebaczyć sobie samemu 5.3.1. Poczucie winy 5.3.2. Trudności z akceptacją siebie samego 6. Odbudowanie osobowości Zakończenie Bibliografia

Siedem zasad, prowadzi nie tylko do właściwego sposobu odżywiania się, ale pozwala osiągnąć wewnętrzną równowagę dzięki, której można żyć bez napięcia, stresu, lęku przed oceną innych osób.

W początkowej części książka ukazuje formy obecności sił demonicznych w otaczającym nas świecie. W następnej kolejności przedstawione są skuteczne formy walki Kościoła z diabłem.

Autor w sposób przystępny wyjaśnia fundamentalne zasady wychowania, od których zależy przyszłe szczęście dzieci. Książka ułatwia dzieciom fascynującą i twórczą misję wychowawczą.

Pielgrzymka do grobów św. Piotra Apostoła i Jana Pawła II. Zwiedzanie Bazyliki św. Piotra, Grot Watykańskich, Nekropolii pod przewodnictwem kard. Angelo Comastri Archiprezbitera Bazyliki św. Piotra.

Ja brat Franciszek, sługa wasz najmniejszy, pragnę ucałować wasze stopy, proszę was i zaklinam w miłości, którą jest Bóg, abyście zobowiązali się z pokorą i miłością przyjmować, wypełniać i zachowywać te i inne słowa Pana naszego Jezusa Chrystusa. I wszyscy owi i owe, którzy życzliwie je przyjmą, pojmą i wyślą innym do odpisu, i jeśli wytrwają w tym aż do końca, niech pobłogosławi ich Ojciec i Syn, i Duch Święty. Amen

Przyjaźń jest ideałem, do którego dążymy, ale również doświadczeniem stanowiącym naszą własność. Pociągają nas dobre więzi, jednomyślność, wspólne cele, powinowactwo z wyboru; nieustannie poszukujemy kogoś, kto nas wysłucha, zrozumie, pocieszy, doradzi. Móc liczyć na przyjaciela to jedna z największych aspiracji. Czy zatem mówienie o przyjaźni jest dzisiaj prowokacją? Być może. Dla mnie jawi się jako obowiązek i wyraz nadziei, z perspektywy jednostki oraz zbiorowości. Pozwala odnaleźć kierunek pośród gmatwaniny uczuć i sprzecznych myśli, które zamieszkują nasze serce oraz pamięć, a stamtąd promieniują wokół. Życie? To podróż – moja, twoja, nasza. W drodze doświadczasz znoju wędrówki. Nie szukając trudności znajdujesz je u twego boku – to historia i materiał na opowieści. Żywione nadzieje i oczekiwania często przynoszą ulgę, zarówno gdy widzisz jasno cel, jak i gdy stawiasz niepewne, zagubione kroki. Ciężka praca niekoniecznie zakłada natychmiastową nagrodę bądź pociechę późniejszych sukcesów. „Kiedy kogoś spotykasz, nie pytaj go skąd przychodzi, ale dokąd zmierza”, mówił papież Jan XXIII.

Tytuł Pozytywne myślenie odmładza, nie odnosi się do obmyślania sposobów komplikowania życia za pomocą dziwnych, zawiłych czy zniekształconych wizji, ale dotyczy zdolności pozytywnego myślenia i przeżywania z dużą prostotą i naturalnością tego wszystkiego, co życie nam przynosi. Zaleca się ciągłe trenowanie umysłu, ćwiczenie pamięci, „rozmyślanie” z wykorzystywaniem tych zdolności umysłowych, które zdobyliśmy z czasem i kontynuowanie rozmyślań, medytacji, projektowania, planowania… czyli po prostu „korzystanie” z głowy w sposób użyteczny i zdrowy. Należy przede wszystkim wykluczyć ze swojego słownika zdania w stylu „To już taki wiek, nic się nie da już zrobić” czy „Nie warto już…”. Książka ta uczy, że należy żyć pełnią życia akceptując bieg czasu z wielką naturalnością, przeżywając, doceniając i smakując to wszystko, co życie przynosi i ofiarowuje.

Książka, którą oddajemy do rąk Czytelnika jest bestsellerem. Jest rodzajem pamiętnika, w którym Klara M. w sposób poetycki mówi o swoim cierpieniu. Lekkim dotknięciem sprawia, że czytelnik uśmiecha się, zamyśla, zastanawia, płacze, zwraca się ku swemu wnętrzu i szuka odpowiedzi na pytania: dokąd zmierza i w jaki sposób to czyni. Tajemnicą pozostaje, jak Klarze udaje się dotrzeć tak głęboko, przekazać nam ten cały spokój i dać tyle energii, bez wpędzenia w poczucie winy, że w końcu nie ona nas, ale to my potrzebujemy Klary.

Książka ta, to prawdziwy skarb. Autor w mądrych słowach zobrazował Misterium Eucharystyczne, posługując się znanym powszechnie podziałem: na Mszę Świętą jako Obecność, Komunię i Ofiarę. Wierzący po lekturze prezentowanych stronic „będzie wiedział więcej”, ale przede wszystkim otrzyma bodziec, aby przeżywać Ofiarę Eucharystyczną na sposób nowy: z wiarą, aktywnie, z wdzięcznością, z poczuciem nieprzystosowania i pragnieniem świętości. A to oznaczać będzie, że Czytelnik niepostrzeżenie wzbił się do nieba na skrzydłach orła.

Książka, którą oddajemy do rąk polskiego czytelnika jest napisana z wrażliwością duszpasterza i biegłością uczonego. Jej język jest prosty i zrozumiały dla każdego czytelnika, a zarazem precyzyjnie formułujący poszczególne aspekty myśli św. Pawła wydobywając przede wszystkim jej przesłanie duchowe. Jest ona przewodnikiem dzięki któremu czytelnik może zanurzyć się w głównych wątkach duchowości życia chrześcijańskiego. Książka jest ta swoistą egzegezą otwartą na medytacje biblijne wprowadzając czytelnika w bogaty świat tekstów "pawłowych". Pozwala zrozumieć gorliwość św. Pawła i motywy życia chrześcijańskiego poczynając od wiary i cnót teologicznych, aż po nasze życie "w Chrystusie", który jest centrum jedności wszystkich wierzących, kapłanem naszego powszechnego kapłaństwa i dawcą Ducha, byśmy żyli w miłości, ufając w nieskończoną dobroć Ojca.