Książka w oryginalny i niezwykły sposób bada psychologiczne i religijne mechanizmy przebaczania. Wskazuje drogę oraz trudności w odkrywaniu własnej tożsamości chrześcijańskiej. Pomaga w analizie wpływu negatywnych emocji powstałych w wyniku doznanych krzywd i braku przebaczenia. Wpływa na relacje między ludźmi i kryzysy w związkach. Uczy jak przebaczać.Psychologiczne i duchowe sprzeczności Czym jest przebaczanie? Dlaczego i w jaki sposób przebaczanie wpływa na nasze życie? Czy można być szczęśliwym nie potrafiąc przebaczać? Jakie mechanizmy obronne utrudniają przebaczenie? Jak przebaczać, prosić o przebaczenie i dostępować przebaczenia? Książka w oryginalny i niezwykły sposób bada psychologiczne i religijne mechanizmy przebaczania. Wskazuje drogę oraz trudności w odkrywaniu własnej tożsamości chrześcijańskiej. Pomaga w analizie wpływu negatywnych emocji powstałych w wyniku doznanych krzywd i braku przebaczenia. Wpływa na relacje między ludźmi i kryzysy w związkach. Uczy jak przebaczać. W historii ludzkości nieustająco dochodzi do nadużyć, niesprawiedliwości i niezrozumienia. Każdy ma coś do wybaczenia, a jednak rzadko zastanawiamy się czym tak naprawdę jest przebaczenie, w jaki sposób ta umiejętność rozwija się w człowieku oraz jakie są główne trudności i mechanizmy obronne uniemożliwiające otwarcie się na ten gest. Z psychologicznego punktu widzenia przebaczanie jest elementem mającym duży wpływ na równowagę i zdrowie psychiczne. W religii chrześcijańskiej uważane jest za jedną z najważniejszych i najbardziej zobowiązujących wartości świadczących o dojrzałości duchowej człowieka. Łatwo się domyśleć, że wierzący człowiek będzie do niego dążył. Dlaczego wobec tego paradoksalnie i wbrew powszechnemu przekonaniu to właśnie wierzący napotka największe trudności we wprowadzaniu go w życie? O przebaczaniu czyli jak uleczyć duszę Do najbardziej poruszających stronic Quo vadis?, wspaniałej powieści, za którą autor otrzymał nagrodę Nobla w 1905 roku, z pewnością należą te, na których kończy się historia Chilona i Glauka. Tego ostatniego, przywiązanego do słupa, pochłaniają płomienie; nagle wśród publiczności, która ogląda makabryczne widowisko dostrzega on Chilona, człowieka po części odpowiedzialnego za męczeństwo tysięcy chrześcijan, który w tej chwili udawał się do ogrodów Cezara. Pisze Sienkiewicz: „Twarz miał zbolałą i pochyloną, jakby chciał po raz ostatni przypatrzeć się swemu katowi, który go zdradził; pozbawił go żony, dzieci, nasadził na niego zabójcę, a gdy to wszystko zostało mu w imię Chrystusa odpuszczone, raz jeszcze wydał go w ręce oprawców. Nigdy człowiek nie wyrządził człowiekowi straszniejszych i bardziej krwawych krzywd, l oto ofiara płonęła teraz na smolnym słupie, a kat stał u jej stóp. Oczy Glauka nie odwracały się od twarzy Greka. Chwilami przesłaniał je dym, lecz gdy dmuchnął powiew, Chilo widział znów te utkwione w siebie źrenice. [...] Nagle zachwiał się i wyciągnąwszy w górę ramiona zawołał okropnym, rozdzierającym głosem: — Glauku! W imię Chrystusa! Przebacz! Uciszyło się naokół: dreszcz przebiegł obecnych i wszystkie oczy mimo woli podniosły się w górę. A głowa męczennika poruszyła się lekko, po czym usłyszano z wierzchołka masztu podobny do jęku głos: — Przebaczam!..." (Sienkiewicz, 1961, s. 589-590) Jest to oczywiście powieść, lecz w prawdziwym życiu, w kronikach czy też analizując wydarzenia historyczne czasami natrafia się na podobne do tej historii i dowiaduje się o tych niewiarygodnych gestach miłości, do których wydaje się zdolni byli jedynie ludzie żyjący w odległych czasach, bądź współcześni bohaterowie obdarzeni nadzwyczajnymi nadnaturalnymi przymiotami, którzy nie mają zbyt wiele wspólnego ze zwykłymi ludźmi. Dzisiaj, jak zresztą od zawsze, na świecie bardzo potrzeba przebaczenia, które nie dotyczy tylko sytuacji czy wydarzeń wyjątkowych, lecz także drobnych spraw życia codziennego, które nie oszczędzaj ą nikomu rozczarowań i zawodów w kontaktach z innymi. Wybaczenie opiera się bowiem na niezbitym fakcie obiektywnym, to znaczy „errare humanum est", a zatem dopuszczenie możliwości popełnienia błędu oznacza dopuszczenie konieczności, aby przebaczyć i dostąpić przebaczenia (por. Pacciolla, 1989, s. 266). Praca niniejsza powstała z osobistego zainteresowania, by zgłębić pojęcie, które zawsze w jakiś sposób mnie fascynowało; zainteresowania podyktowanego częściowo także przez rozczarowanie wywołane tym, że często do tego tematu podchodzi się albo w sposób zbyt ckliwy i pretensjonalny, albo jak do przykazania, które należy przestrzegać nie zważając w najmniejszym stopniu na własne przeżycia i własne trudności. Te dwie różne tendencje można dostrzec także (a może przede wszystkim) w środowiskach religijnych, które w pierwszym przypadku banalizują jedną z najpiękniejszych i najważniejszych nauk przesłania ewangelicznego, podczas gdy w drugim, czyli narzucając ją jako obowiązek moralny, nie czynią nic innego jak oddalają ją od jej najprawdziwszego i najgłębszego znaczenia, przeciwdziałając ponadto jej pozytywnym efektom. Chrześcijańska religia każe człowiekowi wybaczać krzywdy; lecz dlaczego tak czyni? Dlaczego przebaczanie jest tak ważne? Kierowałam się tymi prostymi pytaniami od samego początku moich badań. Podeszłam do problemu z mocnym przekonaniem, że nauki psychologiczne mogą przysłużyć się religii, aby przebadać i opisać jej sprzeczności, jakie wzbudza ona na poziomie struktury osobowości, oraz trudności jakie mogą przeszkadzać autentycznemu udziałowi w niej. Zatem mam zamiar zgłębić badania nad umiejętnością przebaczania i odnieść je szczególnie do wierzącego człowieka, już od małego stykającego się z tym tematem, lecz zbyt często pozostawionego samemu sobie wobec nieuniknionych trudności w udzielaniu przebaczenia oraz we władaniu ponurego poczucia winy i nieadekwatności z powodu niemożności wprowadzenia w praktykę tego, co każe nam czynić Ewangelia. Praca niniejsza dzieli się na dwie części. W pierwszej, po sprecyzowaniu czym jest przebaczenie i wyjaśnieniu w jakiś sposób jego pojęcia, zważywszy, że często się je myli i źle rozumie, zostanie przedstawiona synteza różnych badań, jakie ostatnimi czasy rozwinęły się w dziedzinie psychologii w tym temacie i które pokazują złożoność jego dynamiki oraz różnych powiązanych z nim elementów. Ponadto, zważywszy na fakt, iż umiejętność przebaczania nie jest wrodzona, spróbuję pokazać jak rozwija się ona u danego człowieka odwołując się szczególnie do teorii relacji z obiektem, która wydaje się być odpowiednia do przedstawienia przydatnych wskazówek na ten temat, jak również do pokazania, gdzie i kiedy zaczynają się trudności, jakie napotykamy przy przebaczaniu. Następnie, w drugiej części, zgłębiając sprzeczności religijne w jakie obfituje ten termin, najpierw sprecyzuję znaczenie przebaczenia w ramach religii chrześcijańskiej. Takie zgłębienie tematu jest bardzo ważne, albowiem przedmiotem naszych badań jest człowiek wierzący, a jeśli pragniemy w sposób obiektywny i właściwy zinterpretować jego zachowania religijne, osoby mogą popełnić błąd. Dlatego też, rozwijając się wraz z człowiekiem, umiejętność przebaczenia ma także wymiar ewolucyjny i prowadzący ku dojrzałości. Niniejsza praca opiera się na osobistej interpretacji teorii psychologicznych i psychodynamicznych oraz na religijnych i duchowych lekturach na ten temat. Także stronice poświęcone chrześcijańskiemu przebaczeniu (rozumianemu zarówno jako umiejętność przebaczania, jak i umiejętność proszenia o przebaczenie i przyjmowania go) pozostają w harmonii z ogólnym zarysem pracy, co oznacza, że jest to praca oparta na wiedzy psychologicznej, a jednak przystosowana do dialogu z osobami nie będącymi specjalistami. Jako Przewodniczący Włoskiego Towarzystwa Psychologii Religii mogę jedynie cieszyć się z tego „debiutanckiego dzieła" pani magister Giulianini, która ze wszech miar, a zwłaszcza z uwagi na konsekwencję w wyborze metodologii, jest godną następczynią swojej nauczycielki, pani Gertrud Stickler, której pionierskiej pracy włoska psychologia religii wiele zawdzięcza. Mario Aletti Psychoanalityk — Wykładowca Psychologii Religii na Katolickim Uniwersytecie w Mediolanie O przebaczaniu czyli jak uleczyć duszę Spis Treści Przedmowa Przebaczenie i przedefiniowanie osobistej tożsamości Wstęp Część pierwsza Umiejętność przebaczania w literaturze psychologicznej 1. Pojęcie przebaczenia 1.1. Przebaczenie w porównaniu z innymi pojęciami 1.1.1. Przebaczenie a pamięć 1.1.2. Przebaczenie a pojednanie 1.1.3. Przebaczenie a sprawiedliwość 1.2. Definicja przebaczenia 2. Perspektywy badań na temat przebaczenia 2.1. Spojrzenie ewolucyjno-kognitywne 2.2. Spojrzenie procesowe 2.2.1. Proces przebaczenia u osoby skrzywdzonej 2.2.2.Proces przebaczenia między ofiarą a krzywdzicielem 2.2.3.Proces przebaczenia z analizą kontekstu relacji 2.3. Spojrzenie psychospołeczne 3. Pochodzenie umiejętności przebaczania w procesie kształtowania się Ego 3.1. Wkład Melanie Klein 3.1.1. Pozycja paranoidalno-schizoidalna 3.1.2. Pozycja maniakalno-depresyjna 3.2.Wkład Otto Kernberga 3.2.1. Proces interioryzacji relacji z obiektem 3.2.2.Organizacja osobowości borderline Część druga Nabycie umiejętności przebaczania, dynamiczny element w ewolucji i odbudowaniu osobowości religijnej 4. Przebaczenie i pojednanie w religii chrześcijańskiej 4.1. Stary i Nowy Testament na temat przebaczenia 4.2. Rewolucja Jezusa z Nazaretu 4.3. Dynamika chrześcijańskiego przebaczenia 5. Przeszkody na drodze ku dojrzałości oraz trudności w udzielaniu i otrzymywaniu przebaczenia 5.1. Przeszkody w przebaczaniu innym: fałszywe przeprosiny i mechanizmy obronne 5.1.1. Wypieranie i zaprzeczenie krzywdy 5.1.2. Formacja reaktywna, rozszczepienie i projekcja 5.1.3. Identyfikacja z agresorem i zwrócenie się przeciw Sobie 5.2. Przeszkody, by przyjąć przebaczenie Boga 5.3. Przeszkody, by przebaczyć sobie samemu 5.3.1. Poczucie winy 5.3.2. Trudności z akceptacją siebie samego 6. Odbudowanie osobowości Zakończenie Bibliografia

Siedem zasad, prowadzi nie tylko do właściwego sposobu odżywiania się, ale pozwala osiągnąć wewnętrzną równowagę dzięki, której można żyć bez napięcia, stresu, lęku przed oceną innych osób.

W początkowej części książka ukazuje formy obecności sił demonicznych w otaczającym nas świecie. W następnej kolejności przedstawione są skuteczne formy walki Kościoła z diabłem.

Autor w sposób przystępny wyjaśnia fundamentalne zasady wychowania, od których zależy przyszłe szczęście dzieci. Książka ułatwia dzieciom fascynującą i twórczą misję wychowawczą.

Pielgrzymka do grobów św. Piotra Apostoła i Jana Pawła II. Zwiedzanie Bazyliki św. Piotra, Grot Watykańskich, Nekropolii pod przewodnictwem kard. Angelo Comastri Archiprezbitera Bazyliki św. Piotra.

Ja brat Franciszek, sługa wasz najmniejszy, pragnę ucałować wasze stopy, proszę was i zaklinam w miłości, którą jest Bóg, abyście zobowiązali się z pokorą i miłością przyjmować, wypełniać i zachowywać te i inne słowa Pana naszego Jezusa Chrystusa. I wszyscy owi i owe, którzy życzliwie je przyjmą, pojmą i wyślą innym do odpisu, i jeśli wytrwają w tym aż do końca, niech pobłogosławi ich Ojciec i Syn, i Duch Święty. Amen

Przyjaźń jest ideałem, do którego dążymy, ale również doświadczeniem stanowiącym naszą własność. Pociągają nas dobre więzi, jednomyślność, wspólne cele, powinowactwo z wyboru; nieustannie poszukujemy kogoś, kto nas wysłucha, zrozumie, pocieszy, doradzi. Móc liczyć na przyjaciela to jedna z największych aspiracji. Czy zatem mówienie o przyjaźni jest dzisiaj prowokacją? Być może. Dla mnie jawi się jako obowiązek i wyraz nadziei, z perspektywy jednostki oraz zbiorowości. Pozwala odnaleźć kierunek pośród gmatwaniny uczuć i sprzecznych myśli, które zamieszkują nasze serce oraz pamięć, a stamtąd promieniują wokół. Życie? To podróż – moja, twoja, nasza. W drodze doświadczasz znoju wędrówki. Nie szukając trudności znajdujesz je u twego boku – to historia i materiał na opowieści. Żywione nadzieje i oczekiwania często przynoszą ulgę, zarówno gdy widzisz jasno cel, jak i gdy stawiasz niepewne, zagubione kroki. Ciężka praca niekoniecznie zakłada natychmiastową nagrodę bądź pociechę późniejszych sukcesów. „Kiedy kogoś spotykasz, nie pytaj go skąd przychodzi, ale dokąd zmierza”, mówił papież Jan XXIII.

Tytuł Pozytywne myślenie odmładza, nie odnosi się do obmyślania sposobów komplikowania życia za pomocą dziwnych, zawiłych czy zniekształconych wizji, ale dotyczy zdolności pozytywnego myślenia i przeżywania z dużą prostotą i naturalnością tego wszystkiego, co życie nam przynosi. Zaleca się ciągłe trenowanie umysłu, ćwiczenie pamięci, „rozmyślanie” z wykorzystywaniem tych zdolności umysłowych, które zdobyliśmy z czasem i kontynuowanie rozmyślań, medytacji, projektowania, planowania… czyli po prostu „korzystanie” z głowy w sposób użyteczny i zdrowy. Należy przede wszystkim wykluczyć ze swojego słownika zdania w stylu „To już taki wiek, nic się nie da już zrobić” czy „Nie warto już…”. Książka ta uczy, że należy żyć pełnią życia akceptując bieg czasu z wielką naturalnością, przeżywając, doceniając i smakując to wszystko, co życie przynosi i ofiarowuje.

Książka, którą oddajemy do rąk Czytelnika jest bestsellerem. Jest rodzajem pamiętnika, w którym Klara M. w sposób poetycki mówi o swoim cierpieniu. Lekkim dotknięciem sprawia, że czytelnik uśmiecha się, zamyśla, zastanawia, płacze, zwraca się ku swemu wnętrzu i szuka odpowiedzi na pytania: dokąd zmierza i w jaki sposób to czyni. Tajemnicą pozostaje, jak Klarze udaje się dotrzeć tak głęboko, przekazać nam ten cały spokój i dać tyle energii, bez wpędzenia w poczucie winy, że w końcu nie ona nas, ale to my potrzebujemy Klary.

Książka ta, to prawdziwy skarb. Autor w mądrych słowach zobrazował Misterium Eucharystyczne, posługując się znanym powszechnie podziałem: na Mszę Świętą jako Obecność, Komunię i Ofiarę. Wierzący po lekturze prezentowanych stronic „będzie wiedział więcej”, ale przede wszystkim otrzyma bodziec, aby przeżywać Ofiarę Eucharystyczną na sposób nowy: z wiarą, aktywnie, z wdzięcznością, z poczuciem nieprzystosowania i pragnieniem świętości. A to oznaczać będzie, że Czytelnik niepostrzeżenie wzbił się do nieba na skrzydłach orła.

Książka, którą oddajemy do rąk polskiego czytelnika jest napisana z wrażliwością duszpasterza i biegłością uczonego. Jej język jest prosty i zrozumiały dla każdego czytelnika, a zarazem precyzyjnie formułujący poszczególne aspekty myśli św. Pawła wydobywając przede wszystkim jej przesłanie duchowe. Jest ona przewodnikiem dzięki któremu czytelnik może zanurzyć się w głównych wątkach duchowości życia chrześcijańskiego. Książka jest ta swoistą egzegezą otwartą na medytacje biblijne wprowadzając czytelnika w bogaty świat tekstów "pawłowych". Pozwala zrozumieć gorliwość św. Pawła i motywy życia chrześcijańskiego poczynając od wiary i cnót teologicznych, aż po nasze życie "w Chrystusie", który jest centrum jedności wszystkich wierzących, kapłanem naszego powszechnego kapłaństwa i dawcą Ducha, byśmy żyli w miłości, ufając w nieskończoną dobroć Ojca.

Piotr z Betsaidy, rybak z Galilei, po spotkaniu Jezusa z Nazaretu stał się najważniejszą postacią w literaturze i historii Nowego Testamentu. Jak można wyjaśnić fenomen Piotrowy w odniesieniu do innych ludzi otaczających Chrystusa? Podejmuje się tego Settimio Cipriani, jeden z najwybitniejszych współczesnych biblistów, dokonując syntezy tekstów nowotestamentalnych opisuje i odkrywa energiczną postać "Szymona historycznego", którego powołanie przez Jezusa Chrystusa zmienia stopniowo w "Piotra (Skałę) wiary".Książka ta, napisana w sposób niezwykle przejrzysty i zarazem kompetentny, ukazuje wielkość i kruchość człowieka wezwanego do bycia apostołem. Fascynująca lektura!

Te wspaniałe przepisy pozwolą Wam poczuć emocje bohaterów OPOWIEŚCI Z NARNII, którzy rozkoszują się przy kominku kawałkiem kruchego ciasta lub zasiadają do biesiadnego stołu na zamku Ker-Paravel. Stół biesiadny jest jednak długi i wiele krzeseł jest wolnych. Miejsca wystarczy dla wszystkich: warto więc przyłączyć się do tej radosnej uczty!

Po co w niedzielę chodzimy do kościoła? Czy nie lepiej iść na zakupy, umyć samochód czy wyjechać w góry? Ta bogata w treść książeczka odpowiada na wiele pytań i ukazuje, jakim świętem może być dla nas Eucharystia. Więc, po co w niedzielę do kościoła? Odpowiedź jest prosta: aby spotkać Jezusa zmartwychwstałego. Decydujące spotkanie dla życia. Jeśli jednak chcemy spotkać Zmartwychwstałego jest to jedyna droga. Uczęszczajmy nią, przeżywajmy ją, uczynimy z niej centrum naszego życia. Jeśli będziemy słuchać Jezusa i zobaczymy „łamanie chleba” na ołtarzu - „ucieszymy się widząc Pana”.

Brakowało współczesnej syntezy pierwszego wieku historii franciszkańskiej. Bardzo pożyteczna praca Lazaro Iriarte (polskie wydanie: Historia franciszkanizmu, Kraków 1998), jest z konieczności syntetyczna, ponieważ obejmuje całą historię franciszkanów do roku 1975. Praca R. Mansellego wypełnia ewidentny brak. Jest bardzo dobrze napisana książką wprowadzającą czytelnika w końcowe stulecie średniowiecza, które stało się świadkiem bujnego rozkwitu w wymiarze ludzkim, artystycznym i religijnym, zanim nastał jego gwałtowny zmierzch. Przewodnikiem pewnym po tej interesującej epoce jest Raoul Manselli, który po dwudziestu latach od swej śmierci nadal wydaje liczne owoce świadczące o jego szeroko zakrojonej działalności pisarskiej, niezmordowanej pracy badawczej, gorącej pasji do historii. Niniejszym dzieło, które publikujemy, odnosi się do okresu, który Manselli zbadał w jego wielu aspektach i momentach. Autora przedstawia nam nie tyle ciąg następujących po sobie faktów, ile własną interpretację owych pierwszych stu lat obecności franciszkanów w historii. Manselli musi zmierzyć się z dylematami spowodowanymi rozwojem Zakonu, który spowodował znaczne odejście od stylu życia pierwotnej wspólnoty minorytów. I wydaje mu się, że zawsze powinien odnosić całość zjawiska do osoby założyciela: «W samym Franciszku powinniśmy szukać pierwszej przyczyny tego, co wydaje nam się najistotniejszą dialektyką fenomenu franciszkańskiego w jego rozmaitych rozgałęzieniach i poszczególnych przejawach. Powinniśmy mieć w nim punkt odniesienia precyzyjny i jednoznaczny, ale także otwarty na wymagania momentu historycznego, w jakim jego życie się dokonywało w nieustannym wysiłku godzenia ideału i rzeczywistości. Zmaganie to owocuje w całej historii franciszkańskiej owym niepokojem, napięciem, procesem nieustannego dopasowywania, którego żaden inny zakon nigdy nie doświadczył, ale który jest także potwierdzeniem nigdy nie gasnącej witalności, jeszcze bardziej uderzającej, gdy spojrzymy ile pojedynczych osób czy całych zakonów przejęło od Franciszka z Asyżu lub z franciszkanizmu ten czy inny aspekt, ten czy ów kierunek. Z tych wszystkich powodów szczególnie znaczący jest pierwszy wiek historii Zakonu Braci Mniejszych, gdy bliski był jeszcze żywy przykład ojca i założyciela i kiedy trudniejszy był proces włączania się w organizm Kościoła, owszem, tysiącletni już, ale przeżywający ciężki kryzys targany rozmaitymi sprzecznymi siłami, takimi jak świadomość narodowa wielu królestw europejskich, ich organizowanie się dynastyczne i terytorialne, autonomistyczne tendencje przynajmniej niektórych kościołów lokalnych czy, wreszcie, różne schizmy i ich reperkusje w życiu religijnym Zachodu. Osobno powinniśmy rozważyć z uwagi na ich szczególny i ściśle określony wpływ herezje, które w swojej różnorodności i wielości towarzyszyły życiu Kościoła począwszy od XI wieku, a przeciw którym Zakon Braci Mniejszych występował energicznie i skutecznie osiągając znaczące rezultaty». Jest to lekcja historii, ale także klucz do zrozumienia i ukochania całej epoki średniowiecza poprzez jeden z jej najbardziej głośnych przejawów.

Pozycja dla wszystkich, którzy chcą lepiej radzić sobie z lękiem. Lęk staje się hamulcem w podejmowaniu nowych wyzwań, w budowaniu lepszego jutra. Książka ta uczy nas jak go przezwyciężać. Zawarte w niej fragmenty Pisma Świętego i krótkie komentarze pomagają wyzwolić się od naszych lęków. Słowo Pańskie jest naprawdę skuteczne. Stanowi codzienną rację odwagi i nadziei.

Żyć to rozmawiać i słuchać. Życie wszystkich ludzi to zaślubiny ze słowami. Kroczymy wraz z nimi od rana do wieczora. Towarzyszą nam jak oddech. Rozmawianie jest koniecznością i przyjemnością; jest jednak również wyzwaniem. Każde spotkanie z naszymi bliźnimi obnaża nasz stosunek wobec słów, tych właściwych i tych niewłaściwych, tych, które jednoczą i które dzielą. I jedne i drugie zamieszkują w nas. My jesteśmy naszymi słowa. Nic tak nas nie przedstawia i jednocześnie nie zdradza jak słowa. Prezentowana książka jest analizą tego aspektu naszego życia, bogatego i subtelnego materiału komunikacyjnego, dzięki któremu komunikujemy się nawzajem: słów, odpowiedzi, słuchania, spojrzenia, chwil milczenia, uczuć, postaw etc. Zrodziła się z doświadczenia wielu spotkań i rozmów, z konstatacji, iż jakość naszego życia zależy w wysokim stopniu od słów, jakie sobie mówimy i od uczuć, z jakimi je wypowiadamy. Każdy czytelnik z pewnością odnajdzie na niniejszych stronicach zarówno siebie jak i obszerne fragmenty swojego codziennego życia, jak gdyby były one stronicami jego własnej autobiografii.

Prezentowana książka wyjaśnia, czym jest żarłoczność psychiczna (bulimia nervosa), jak się objawia, jak zostaje zdiagnozowana, kto jest najbardziej zagrożony i jakie skutki fizjologiczne i psychologiczne wywołuje u cierpiących na nią osób. Przede wszystkim jednak radzi, stosując prosty i porywający język oraz wychodząc od przypadków klinicznych, jak należy traktować i leczyć bulimię, przy zachowaniu właściwej miary i dystansu, zarówno ze strony pacjenta jak i najbliższej rodziny. Podstawowym celem prezentowanej książki jest dostarczenie koniecznych wyjaśnień. Zaburzenia odżywiania mogą bowiem negatywnie i w sposób podstępny wpływać na jakość życia; kiedy już do tego dochodzi, istotną sprawą staje się posiadanie wszystkich możliwych informacji służących rozpoznaniu problemu: temu służy pierwsza część pracy. Kiedy pokarm, waga ciała i odżywianie się zajmują zbyt ważne miejsce w naszym życiu, należy poznać możliwości (a jest ich wiele) leczenia tego problemu i odnalezienia pozytywnych i alternatywnych sposobów postępowania: tej kwestii poświęcona jest druga część. Ostatnim i bynajmniej nie mniej ważnym zagadnieniem jest uświadomienie sobie tego, kiedy i jak zwrócić się o pomoc do lekarza specjalisty w zakresie zaburzeń odżywiania: wykwalifikowany ekspert w tej dziedzinie może w bardziej odpowiedni sposób ukierunkować czynione przez was wysiłki w polepszeniu waszego samopoczucia. Temu, o co chcielibyście (i moglibyście) zapytać specjalistę poświęcona jest trzecia część książki.