Bezpieczeństwo stanowi rozległy obszar poznania naukowego. Jest przedmiotem zainteresowania różnych dziedzin i dyscyplin naukowych. Od 2011 roku nauki o bezpieczeństwie są w Polsce odrębną dyscypliną naukową, wchodzącą w skład obszaru nauk społecznych. Wyniki badań, przedstawione w niniejszej monografii, służą tworzeniu teoretycznych podstaw oraz rozwojowi tej dyscypliny. Celem autorów jest, by były one źródłem wiedzy, zostały wykorzystane w praktyce oraz stanowiły inspirację do dalszych badań naukowych. Jednocześnie, oddawana w Państwa ręce publikacja, stanowi pierwszą część serii naukowej dedykowanej szeroko rozumianej problematyce bezpieczeństwa, mającej docelowo stanowić platformę wymiany idei, poglądów i rezultatów badań naukowych, a także praktycznych doświadczeń przedstawicieli różnych ośrodków krajowych i zagranicznych, zarówno tych, którzy specjalizują się w przedmiocie nauk o bezpieczeństwie (teorii i praktyce), jak również przedstawicieli dyscyplin pokrewnych, zajmujących się różnymi aspektami związanymi z bezpieczeństwem narodowym i międzynarodowym. Niniejsza publikacja stanowi otwarcie serii naukowej pod tytułem Bezpieczeństwo narodowe i międzynarodowe.Uwarunkowania-Konteksty-Perspektywy pod redakcją Piotra Swobody, która ma stanowić platformę wymiany myśli, idei oraz doświadczeń teoretyków i praktyków zajmujących się problematyką szeroko rozumianego bezpieczeństwa międzynarodowego i narodowego.
Tragiczna pomyłka. O tragedii i tragizmie to książka, która zrodziła się z refleksji nad używaniem pojęć tragedia' i tragizm' na różne sposoby, często nieprecyzyjnie i nie zawsze w oparciu o ich głębsze zrozumienie.W rozważaniach na temat tragedii konieczne było przyjęcie perspektywy historycznej, odtworzenie dziejów tragedii jako zjawiska gatunkowego i estetycznego od antyku po wiek XX - temu poświęcony został rozdział Od tragedii do tragizmu. Z kolei idea tragizmu, na wiele sposobów powiązana z tragedią, lecz ewoluująca w kierunku filozoficznym, zwłaszcza od wieku XVIII, w jakimś sensie stanowiła punkt dojścia rozważań zawartych w tym rozdziale.Równolegle z przedstawianiem dziejów tragedii i tragizmu w rozdziale tym nastąpiło omówienie wybranych, jednych z ciekawszych, zdaniem autorki, koncepcji zawartych w opracowaniach literaturoznawców, filozofów oraz innych specjalistów w przeważającej mierze zagranicznych - na przestrzeni dziesięcioleci. Ich poglądy zostały omówione, a także zaprezentowane w przypisach w postaci obszernych cytatów.Zarówno trwałość zjawiska tragedii, jak i idei tragizmu w kulturze, stanowiąca rodzaj zagadki intelektualnej, wiąże się ściśle z interpretacją odpowiednich fragmentów Poetyki Arystotelesa (w kontekście innych jego pism). Im więc poświęcony został kolejny rozdział, omawiający całość jego koncepcji oraz szczegółowe kategorie związane z kompozycją tragedii i z jej recepcją, takie jak między innymi hamartia, perypetia, katharsis, które na trwałe weszły do zasobu pojęć humanistyki. Poglądy Stagiryty zostały przedstawione zarówno w tłumaczeniach, jak i w oryginale.Kolejny rozdział poświęcono ciekawym interpretacjom (od Arystotelesa po współczesną krytykę), między innymi konkretnych powodów trwania lub śmierci tragedii, jej estetycznego bądź filozoficznego charakteru, dawnego i współczesnego rozumienia tragizmu, zagadnienia wolności i losu, jedności świata i jego rozdarcia, aktywności i odpowiedzialności człowieka (jego winy).Następny rozdział ma charakter najbardziej autorski - składają się nań własne interpretacje zagadnień nieobecnych lub rzadko podejmowanych w badaniach nad tragedią i tragizmem, takich jak kwestia dobra i zła, słaba wola bohatera tragicznego, tragizm człowieka a tragizm historii, romantyczne pojmowanie tragizmu, możliwość stosowania tego pojęcia do dzieł odmiennych gatunkowo od tragedii. W rozdziale tym przywoływane są, tytułem ilustracji poszczególnych problemów, zarówno tragedie antyczne, jak dzieła średniowieczne, Książę Niezłomny Calderona i wersja Słowackiego, Boska Komedia Dantego i tragedie Szekspira, Cierpienia młodego Wertera Goethego, Zbójcy Schillera, Nie-Boska komedia i Irydion Krasińskiego oraz Lorenzaccio Musseta, Anna Karenina Tołstoja i Pani Bovary Flauberta, i wreszcie tragiczny idiom w pełni obecny w Panu Tadeuszu.Wychodząc od kwestii definicyjnych i historycznych oraz kategorialnych, Tragiczna pomyłka jest w istocie książką na temat historii idei tragedii i tragizmu.
Prezentowana książka przedstawia działania, jakie w latach 1945-1970 prowadziły organy władz państwowych wobec Kościoła rzymskokatolickiego na terenie diecezji płockiej. Działania te miały zarówno charakter jawny oraz ukryty (tajny, operacyjny) prowadzony przez komunistyczny aparat represji. Działania aparatu państwowego odnosiły się do wszelkich płaszczyzn i dziedzin funkcjonowania Kościoła: duszpasterskiej, misyjnej, organizacyjnej, katechetycznej, dydaktycznej, charytatywnej, opiekuńczej, budownictwa sakralnego itp. Książka przedstawia mechanizmy i metody walki z Kościołem jakie zostały zastosowane przez władze komunistyczne. Władze komunistyczne w latach 1945-1970 prowadziły politykę wyznaniową wobec Kościoła rzymskokatolickiego na obszarze diecezji płockiej, która polegała na ograniczaniu i eliminowaniu jego wpływu na wiernych. Różnymi metodami starano się osłabić pozycję Kościoła katolickiego i jego rolę w przestrzeni publicznej. Wobec duchowieństwa oraz wiernych zastosowano różnego rodzaju formy represji, szykan i dyskryminacji. Z analizy materiałów źródłowych, wykorzystanych w książce wynika, iż działania władz PRL wobec Kościoła katolickiego na terenie diecezji płockiej stanowiły odzwierciedlenie analogicznych działań prowadzonych przez władze państwowe wobec Kościoła w innych regionach Polski (diecezjach, województwach). Książka stanowi niezwykle cenny wkład i wypełnia lukę w historiografii najnowszych dziejów Kościoła katolickiego w Polsce. MARIUSZ CELMER (ur. w 1977 w Makowie Mazowieckim) – dr nauk humanistycznych, historyk. Absolwent Instytutu Historii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie. Nauczyciel historii i wiedzy o społeczeństwie w Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie w Makowie Mazowieckim. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół historii Polski w XX wieku, takich kwestii jak: dzieje komunistycznego aparatu represji, historia Kościoła katolickiego, dzieje Mazowsza. Autor kilkunastu artykułów opublikowanych w czasopismach naukowych, m.in. w „Notatkach Płockich”, „Roczniku Towarzystwa Naukowego Płockiego”, „Studiach Mazowieckich”, „Zeszytach Historycznych WiN-u”.
Tom (Nie)zależne państwo, społeczeństwo (Nie)zależna kultura i edukacja stanowi pokłosie konferencji z cyklu Edukacja-Kultura-Społeczeństwo"". Podczas ósmej edycji tego projektu tematem przewodnim były problemy, których spoiwem pozostawała różnie rozumiana oraz artykułowana sfera podległości i wolności, zależności i niezależności. W 15 tekstach Autorzy historycy, dydaktycy i nauczyciele mając relatywnie dużą swobodę doboru podejmowanej tematyki podjęli zagadnienia funkcjonowania państwa, społeczeństwa, kultury i edukacji. Dotyczyły one wydarzeń z historii II Rzeczypospolitej, okresu tzw. Polski Ludowej, a także bliższej i dalszej przeszłości III RP. Znalazły się tu także teksty wykraczające poza te ramy czasowe, ale których osnowę stanowiły kwestie wolności i niezależności oraz innowacji w nauczaniu.
Doświadczenia związane z naukowym opracowaniem listów Oficyny Poetów i Malarzy były i są zachętą do podejmowania refleksji nad metodologią wydawania korespondencji. Jak każdy rodzaj działalności naukowej, tak i ten wymaga namysłu nad sposobami postępowania, które by jak najlepiej służyły osiągnięciu sukcesu. Wydaje się, że listy są na tyle szczególnym przedmiotem zainteresowania edytorów, a jako forma piśmiennicza mają tyle cech wyróżniających, iż trzeba myśleć o ich wydawaniu w kategoriach nieco innych niż stosowane na przykład do literatury pięknej. Po paru latach dość intensywnych prac nad korespondencją Krystyny i Czesława Bednarczyków wydało się pożytecznym skonfrontowanie owych doświadczeń z sądami innych edytorów, nie tylko wydających listy emigrantów, a nawet nie tylko zajmujących się epistolografią II połowy XX wieku.
Pisząc o swoim domu, o starych fotografiach, krzyżykach, akwarelach (…), Królikowski proponuje Czytelnikowi sposób, w jaki on ma spojrzeć na dom swój własny, na zbiory swoich rodzinnych pamiątek. Autor „Gawęd” zaprasza do gry z pamięcią, uczy jak z każdego przedmiotu wysnuć narrację, jak przypisać przedmiotom ich symboliczną wartość (…) Każdy tekst z tego zbioru może być tematem rozmowy o wielorakich związkach kultury materialnej z duchową. (…) Prosta literacka formuła gawęd, wysnutych ze spojrzenia na zgromadzone we własnym mieszkaniu pamiątki, zaowocowała różnorodnością tematyczną i bogactwem nastrojów – od szeptu zwierzenia po erudycyjny popis, towarzyski żart, nostalgiczne wspomnienie.
Gawęda to podjęcie pewnej starej, szlachetnej formuły, bliskiej Pamiątkom Soplicy Rzewuskiego, Śpiewom historycznym Niemcewicza, strofom Syrokomli czy Pola – a jednocześnie odnowienie zagubionego ogniwa obyczaju daniowego czy skautowskiej tradycji.
Ta wyciszona, bardzo osobista literatura stawia pytania najważniejsze – o sens historii, moralność polityki, los łudzi szlachetnych.
Są takie historie ludzkie, przy których nigdy nie jest możliwe postawienie końcowej kropki, a upór badawczy pasjonata zawsze prowadzi do napisania kolejnego rozdziału. Najlepszym tego przykładem jest dziewiętnasta już publikacja dr Włodzimierza A. Gibasiewicza Historia w odcieniach szarości. Niezwykłe losy lekarzy zwierząt. Jest to też druga książka Autora, opublikowana w serii Historie do Poczytania, po ciepło przyjętej pracy Początek od końca drogi. Lekarze weterynarii w walce o niepodległość (Kraków 2018). W swojej nowej książce Autor z niezwykłą determinacją i detektywistycznym zacięciem śledzi losy polskich weterynarzy głównie w czasie II wojny światowej i w okresie powojennym, choć nie waha się cofać do okresu walk o niepodległość i narodzin Drugiej Rzeczypospolitej. Jak pogmatwane nieraz to były losy, prawdopodobnie mało kto byłby w stanie się dowiedzieć, gdyby nie pasja badawcza Autora, który niejednokrotnie dotarł w swoich poszukiwaniach do nowych faktów i skorygował wiele fałszywych opinii i ustaleń dotyczących jego Kolegów, lekarzy zwierząt. Bardzo cennym elementem, podnoszącym wartość dokumentalną książki pozostają liczne teksty źródłowe fragmenty wspomnień, listów i dokumentów, oraz fotografie, reprodukcje rękopisów i szkiców, w większości publikowanych po raz pierwszy.
Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie twórczości polskiego reżysera Romana Polańskiego w kontekście lacanowskiej psychoanalizy. Popularna dzisiajmetodologia cieszy się coraz większym zainteresowaniem w kręgach filmoznawczych. Głównym teoretykiem współcześnie zajmującym się analizą filmów z wykorzystaniem metodologii psychoanalitycznej jest Slavoj Žižek, który przywołuje i interpretuje w tym kontekście m.in. filmy Alfreda Hichcocka. Romana Polańskiego prasa często określała mianem następcy brytyjskiego mistrza suspensu, jednak nigdy wcześniej nie zbadano jego twórczości w tym ujęciu. Niniejsza praca ma za zadanie wykazać uniwersalność metodologii lacanowskiej poprzez interpretację filmów polskiego reżysera.
Mariusz Hybiak – doktor nauk humanistycznych, filmoznawca, literaturoznawca,kulturoznawca. Redaktor książek: Wstręt i obrzydzenie, Wykluczeni,Ciało i ponowoczesność. Autor artykułów naukowych: Gdynia wmiędzywojennej twórczości filmowej, Przestrzeń miejska Gdyni w twórczościfilmowej, Gdynia w prozie literackiej – uwagi wstępne, Fantazmat w LokatorzeRomana Polańskiego. W swoich pracach badawczych wiele miejsca poświęcapsychoanalizie Jacques`a Lacana i za jej pomocą diagnozuje zjawiska kulturowe.Autor niezależnych produkcji filmowych.
Współcześnie mamy dwie odrębne dyskusje dotyczące zagadnienia życia.Środowiska liberalne podkreślają konieczność ochrony roślin i zwierząt jako istot żywych. Działacze konserwatywni skupiają się na ochronie płodu ludzkiego pomijając niemal zupełnie znaczenie flory i fauny. Każde z tych stanowisk ma jednak cechę wspólną ochronę życia jako takiego. Potrzebne są jednak chęci by podjąć dialog i szukać wspólnych rozwiązań.
Książka stawia sobie za cel przedstawienie wizerunku kataryzmu w polemice pomiędzy katolikami a protestantami od XVI do XIX w., jak również oczyszczenie kataryzmu z nieprawdziwych elementów będących pochodną tej polemiki.Ponadto pracą tą Autor pragnie przyczynić się do lepszego zrozumienia tematu kataryzmu, problematyki dyskusji katolików z protestantami, jak również zagadnień tożsamości protestanckich, polemiki międzywyznaniowej, podejścia protestantów do herezji i historii, w tym także ich własnej, a także recepcji obrazu średniowiecza w czasach nowożytnych aż po XIX w.
Książka przedstawia losy Piotra, cara Bułgarii (927-969) i Marii Lekapeny (927-?963), jego małżonki, bizantyńskiej cesarzówny, córki Krzysztofa Lekapena, na tle dziejów rządzonego przez nich państwa.Ich wspólne panowanie trwało ok. 35 lat, a po śmierci żony Piotr sprawował władzę jeszcze ok. 7 lat. Mimo tak długich rządów ich postacie, a szczególnie Marii, nie są dobrze oświetlone w źródłach. Jest też znamienne, że zarówno Piotr, jak i Maria najczęściej nie są dobrze oceniani przez współczesnych uczonych. Piotr jest uznawany za władcę słabego, koncentrującego uwagę na sprawach Kościoła, pozbawionego większych ambicji. Czyni się go odpowiedzialnym za kryzys i upadek państwa bułgarskiego, który nastąpił raptem w dwa lata po jego śmierci (971 r.). Z kolei w Marii uczeni, szczególnie bułgarscy, widzą reprezentantkę bizantyńskich interesów i propagatorkę bizantyńskiej kultury, a niektórzy wręcz określali ją mianem bizantyńskiego agenta na bułgarskim tronie. Autorzy książki pierwszej w światowej literaturze monografii poświęconej Piotrowi i Marii dzięki gruntownej analizie źródeł, znakomitej znajomości literatury przedmiotu, budują wyważony, pozbawiony negatywnych emocji obraz roli swoich bohaterów w dziejach państwa bułgarskiego w X w.
Czesław Bednarczyk (1912-1994), podpułkownik II Korpusu i kawaler Orderu Virtuti Militari, oraz jego żona Krystyna (1923-2011) znaleźli się po zakończeniu II wojny w Londynie i podjęli działalność wydawniczo-drukarską. Obydwoje pisali wiersze, toteż firma pod nazwą Oficyna Poetów i Malarzy miała być konfraternią twórców wytwarzających piękne książki. Choć pierwotne plany wypadło zmienić i Bednarczykowie stali się samodzielnymi właścicielami niewielkiego przedsiębiorstwa, to jednak Oficyna przez ponad 50 lat słynęła nie tylko w Anglii z udanych projektów typograficznych i starannego wykonania publikacji. Jej właściciele wierzyli w tradycyjne rzemiosło drukarskie, a za piękną książkę uważali taką, która została wykonana ręcznie oraz stanowiła wspólne dzieło pisarza i grafika. Wydali prawie 800 tytułów, a wśród autorów Oficyny znaleźli się między innymi Czesław Miłosz, Marian Pankowski, Stanisław Vincenz i Aleksander Janta. Bednarczykowie współpracowali z wybitnymi grafikami, najbardziej intensywnie z Feliksem Topolskim. W latach 1966-1980 redagowali i wydawali kwartalnik literacko-artystyczny „Oficyna Poetów”, jedno z najważniejszych pism kulturalnych polskiej emigracji. Ufundowali nagrodę literacką im. Tadeusza Sułkowskiego (przyznaną siedmiokrotnie od 1963 r.) oraz – ustanowioną na mocy zapisu testamentowego współzałożycielki Oficyny – Nagrodę im. Krystyny i Czesława Bednarczyków dla poety i grafika (od 2014 r. odbyły się dwie edycje poetyckie i jedna graficzna).
Archiwum Oficyny Poetów i Malarzy, na mocy testamentu Krystyny Bednarczykowej, trafiło do Uniwersytetu Jagiellońskiego i przechowywane jest w Katedrze Edytorstwa i Nauk Pomocniczych Wydziału Polonistyki. Obejmuje liczącą kilkadziesiąt tysięcy listów korespondencję z wybitnymi pisarzami i artystami, materiały redakcyjne, książki wydane przez Oficynę, książki z dedykacjami dla Krystyny i Czesława Bednarczyków i wyposażenie drukarskie (ręczna prasa, materiał typograficzny).
Zadaniem powołanej w 2012 roku pracowni jest udostępnianie badaczom i studentom zbiorów dokumentujących działalność zasłużonego dla kultury polskiej wydawnictwa.
Książka przedstawia losy Piotra, cara Bułgarii (927-969) i Marii Lekapeny (927-?963), jego małżonki, bizantyńskiej cesarzówny, córki Krzysztofa Lekapena, na tle dziejów rządzonego przez nich państwa. Ich wspólne panowanie trwało ok. 35 lat, a pośmierci żony Piotr sprawował władzę jeszcze ok. 7 lat. Mimo tak długich rządów ich postacie, a szczególnie Marii, nie są dobrze oświetlonew źródłach. Jest też znamienne, że zarówno Piotr, jak i Maria najczęściej nie są dobrze oceniani przez współczesnych uczonych. Piotr jest uznawany za władcę słabego, koncentrującego uwagę na sprawach Kościoła, pozbawionego większych ambicji. Czyni się go odpowiedzialnym za kryzys i upadek państwa bułgarskiego, który nastąpił raptem w dwa lata po jego smierci (971 r.). Z kolei w Marii uczeni, szczególnie bułgarscy, widzą reprezentantkę bizantyńskich interesów i propagatorkę bizantyńskiej kultury, a niektórzy wręcz określali ją mianem biznatyńskiego agenta na bułgarskim tronie. Autorzy książki – pierwszej w światowej literaturze monografii poświęconej Piotrowi i Marii – dzięki gruntownej analizie źródeł, znakomitej znajomości literatury przedmiotu, budują wywazony, pozbawiony negatywnych emocji obraz roli swoich bohaterów w dziejach państwa bułgarskiego w X w.
Książka poświęcona została postaci, twórczości i teoriom Richarda Wagnera oraz ich związkom z kulturą XIX-XXI w., a zwłaszcza artystycznemu rezonansowi, jaki wywołały one w dziełach literackich, w teatrze, malarstwie, filmie, operze, filozofii, niekiedy nawet prowokując reakcje obyczajowe i polityczne. Składające się na tę książkę 11 rozdziałów to studia przypadków omawiające różne formy wagneryzmu: fascynację biografią kompozytora, gatunki literackie inspirowane jego twórczością, wielkie mity, których był popularyzatorem oraz okoliczności jego oszałamiającej kariery. Głównym obiektem zainteresowania jest wagneryzm polski, potraktowany jednak w perspektywie komparatystycznej, na tle dobranych porównawczo przypadków tego zjawiska pojawiających się w literaturze i sztuce europejskiej, a niekiedy także światowej.
Czesław Bednarczyk (1912-1994), podpułkownik II Korpusu i kawaler Orderu Virtuti Militari, oraz jego żona Krystyna (1923-2011) znaleźli się po zakończeniu II wojny w Londynie i podjęli działalność wydawniczo-drukarską. Obydwoje pisali wiersze, toteż firma pod nazwą Oficyna Poetów i Malarzy miała być konfraternią twórców wytwarzających piękne książki. Choć pierwotne plany wypadło zmienić i Bednarczykowie stali się samodzielnymi właścicielami niewielkiego przedsiębiorstwa, to jednak Oficyna przez ponad 50 lat słynęła nie tylko w Anglii z udanych projektów typograficznych i starannego wykonania publikacji. Jej właściciele wierzyli w tradycyjne rzemiosło drukarskie, a za piękną książkę uważali taką, która została wykonana ręcznie oraz stanowiła wspólne dzieło pisarza i grafika. Wydali prawie 800 tytułów, a wśród autorów Oficyny znaleźli się między innymi Czesław Miłosz, Marian Pankowski, Stanisław Vincenz i Aleksander Janta. Bednarczykowie współpracowali z wybitnymi grafikami, najbardziej intensywnie z Feliksem Topolskim. W latach 1966-1980 redagowali i wydawali kwartalnik literacko-artystyczny Oficyna Poetów, jedno z najważniejszych pism kulturalnych polskiej emigracji. Ufundowali nagrodę literacką im. Tadeusza Sułkowskiego (przyznaną siedmiokrotnie od 1963 r.) oraz ustanowioną na mocy zapisu testamentowego współzałożycielki Oficyny Nagrodę im. Krystyny i Czesława Bednarczyków dla poety i grafika (od 2014 r. odbyły się dwie edycje poetyckie i jedna graficzna).Archiwum Oficyny Poetów i Malarzy, na mocy testamentu Krystyny Bednarczykowej, trafiło do Uniwersytetu Jagiellońskiego i przechowywane jest w Katedrze Edytorstwa i Nauk Pomocniczych Wydziału Polonistyki. Obejmuje liczącą kilkadziesiąt tysięcy listów korespondencję z wybitnymi pisarzami i artystami, materiały redakcyjne, książki wydane przez Oficynę, książki z dedykacjami dla Krystyny i Czesława Bednarczyków i wyposażenie drukarskie (ręczna prasa, materiał typograficzny).Zadaniem powołanej w 2012 roku pracowni jest udostępnianie badaczom i studentom zbiorów dokumentujących działalność zasłużonego dla kultury polskiej wydawnictwa.
Książka opowiada o losach niewielkiej grupy zawodowej lekarzy weterynarii aktywnych zawodowo w 1939 r. Poznajemy biografie ludzi niezwykłych, patriotycznych i bohaterskich, których postawy są godne naśladowania.
Mojry. Początek-trwanie-koniec to kolejny tom przywołujący antyczne postaci jako swego rodzaju hasła wywoławcze rozważań humanistów różnych specjalności na ważne tematy powiązane z ideami przez te postaci symbolizowanymi i obecne przez wieki. Wychodząc od przywołania samego mitu, poprzez kwestie czasu, idei oraz wartości związanych z życiem i sztuką aż po szczegółowe interpretacje dzieł, zjawisk, procesów, oraz sposobów przedstawiania człowieka, jego losów i postaw wobec upływającego czasu, zamieszczone w tym tomie teksty przynoszą szeroką panoramę problemów.
Kolejny tom serii Mistrzowie Historiografii przybliża publikacje prof. Bożenny Wyrozumskiej, cenionej specjalistki w zakresie paleografii oraz wydawczyni źródeł historycznych.
Zofia Kozłowska-Budkowa (1893-1986), jedna z największych indywidualności polskiej mediewistyki XX w., przez ponad siedemdziesiąt lat związana z Uniwersytetem Jagiellońskim i Zakładem Nauk Pomocniczych Historii (od 1954 r., jako profesor), uczennica Stanisława Krzyżanowskiego, Franciszka Bujaka i Władysława Semkowicza, wybitna specjalistka w zakresie średniowiecznej dyplomatyki, paleografii oraz dziejopisarstwa ze szczególnym uwzględnieniem rocznikarstwa, pionierka nowoczesnych studiów nad historią Uniwersytetu Krakowskiego i elit intelektualnych, autorka należących do kanonu polskiej historiografii opracowań (Repertorjum polskich dokumentów doby piastowskiej, 1937) i edycji źródłowych (Najdawniejsze roczniki krakowskie i kalendarz, 1978).Wspomnienia z lat 1893-1923 to ostatnia większa praca Uczonej, przygotowana w postaci maszynopisu w roku jej dziewięćdziesiątych urodzin. Odtworzone w niej pierwsze trzydzieści lat życia Zofii Kozłowskiej uczennicy, a następnie słuchaczki Uniwersytetu Jagiellońskiego składają się na fascynującą panoramę epoki przełomu stuleci, pierwszego światowego konfliktu zbrojnego i odzyskania przez Polskę niepodległości. Autorka, będąca nie tylko obserwatorem, ale także uczestnikiem wielu opisywanych wydarzeń, sumiennie, a przy tym niezwykle barwnie, ocaliła we Wspomnieniach obraz dawnej codzienności, czasu lat dziecinnych spędzonych w ziemiańskich dworach, nauki w szkołach Kielc i Rygi, dojrzewania, spotkań z Ignacym Paderewskim i Henrykiem Sienkiewiczem, wreszcie fascynacji polityką i Uniwersytetem
Zebrane w tomie prace obrazują bogactwo krajobrazu i dziedzictwa kulturowego Europy.Ofiarowane zostały ks. prof. dr hab. Józefowi Mareckiemu z okazji jego 60-tych urodzin i 30-lecia pracy naukowej.Rozwijają popularny obecnie nurt badań nad krajobrazem kulturowym i historią lokalną.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
