W książce Asamblaże Autor ukazuje działanie środków artystycznego wyrazu w odniesieniu do różnych form sztuki. Sztuka konceptualna, asamblaże, kubizm, dadaizm, awangarda, happening, arte povera, teatr absurdu, instalacje to tylko nazwy. Na przykładzie swoich zdjęć Daniel Piotr Ciesielski pokazuje mechanizm działania środków artystycznego wyrazu (metafory, frazeologizmu, symbolu, porównania, synonimu, eufemizmu, epitetu i innych) w odniesieniu do przedmiotów codziennego użytku. Asamblaż to forma kolażu. Ułożenie przedmiotów, które poprzez obraz konkretnego ustawienia uzyskują nowe znaczenie. Jest to działanie, które za pośrednictwem wyobraźni i skojarzeń uruchamia myślenie abstrakcyjne, pozwalające zrozumieć i przeżyć zagadnienia związane z lekturami, a także analizę zagadnień literackich i kulturowych, często zawiłych w przekładzie jedynie werbalnym.
Publikacja ta, jest pierwszą biografią Leszka Białego, władcy polskiego, doby rozbicia dzielnicowego. Leszek Biały był ostatnim władcą krakowskim, którego wszyscy dzielnicowi książęta piastowscy uznawali, choćby czysto nominalnie i w określonych okolicznościach, za posiadającego pewne uprawnienia zwierzchnie nad całością ziem polskich (stąd użycie w tytule terminu princeps Poloniae). Bohater książki był w pewnym sensie, postacią wyjątkową wśród władców piastowskich. Historiografia zdecydowanie nie doceniła jego roli w procesie jednoczenia ziem polskich. Książę charakteryzujący się łagodnością, dobrocią, prawością, nadający przywileje Kościołowi, był traktowany jako słaby, pozbawiony charakteru i talentu władca. Jego śmierć, tragiczna i niwecząca część, z trudem wypracowanego dorobku, tylko podkreślała ten negatywny wizerunek. Autor odrzucił te krzywdzące księcia opinie. Jednocześnie przeanalizował na nowo różne stereotypy, oparte na dramatycznych lub anegdotycznych elementach życiorysu władcy.
Father Władysłwa Szuniewicz, MD (1892-1963), Polish priest from the Congregation of the Mission of Vincent de Paul, pediatrician and ophthalmologist, pioneer of surgical treatment of corneal astigmatism in China. Andrzej Giza, historian and art historian, journalist and academic lecturer, reasearcher of the legacy of Polish migrs. Lucyna Rotter, expert in tangible and intangible heritage, with a special focus on symbolism in European culture. She also runs research in the auxiliary sciences of history and costumology. Promotor of the study of the lnguage of symbols and signs in cultures, history, and art.
Charyty – radość, wdzięk, optymizm to książka, której tematyka dotyczy pojęć i zjawisk obecnych w kulturze, symbolizowanych przez greckie Charyty (rzymskie Gracje). Pojęcia te i zjawiska pojawiają się w różnych dziedzinach życia i twórczości; jednoznacznie łączy je pozytywny charakter – stosunkowo, jak mogłoby się wydawać, rzadszy w sztuce i literaturze od pesymistycznego.
I tak Charyty symbolizować mogą radość – postawę psychiczną prezentowaną w ich dziełach przez poetów, muzyków, malarzy, a także filozofów. Optymizm – postawę filozoficzną bądź życiową, opartą na racjonalnym lub emocjonalnym pozytywnym stosunku do rzeczywistości. I wreszcie wdzięk – najtrudniej, również w sztuce, definiowalny przymiot – cechę stosunkowo łatwo rozpoznawalną, lecz trudną do zdefiniowania.
Teksty zamieszczone w książce, autorstwa badaczy różnych specjalności, dotyczą zagadnień i zjawisk obecnych w szeroko rozumianej kulturze, a także w konkretnych dziełach literackich, malarskich, filmowych, filozoficznych. W pierwszym rzędzie podejmują one, rzecz jasna, kwestię obecności i znaczenia postaci Charyt w kulturze starożytnej i nowożytnej (malarstwie, rzeźbie, poezji) oraz sensów filozoficznych, etycznych i religijnych wywoływanych przez te postaci, niekiedy związanych ze znaczeniem greckiej χάρις (cháris). Autorzy artykułów rozważają także tematy radości związanej z przedstawieniami Charyt (czasem jako tancerek), optymizmu płynącego z tych i innych wyobrażeń, a także dyskusyjnego i dyskutowanego od najdawniejszych czasów wdzięku, powszechnie przypisywanego Charytom, a stanowiącego wyzwanie nie tylko dla pisarzy, malarzy, rzeźbiarzy i aktorów, lecz również dla estetyków.
Charyty, jak się okazuje, są od starożytności po czasy współczesne nośnym symbolem nie tylko estetycznym i filozoficznym. Ich wizerunki, przymioty oraz ewokowane przez nie sensy odgrywały i odgrywają bardzo ważną rolę w literaturze, sztuce, życiu i rozważaniach artystów i myślicieli różnych epok – czego nie zawsze jesteśmy w pełni świadomi
Dawno, dawno temu byli sobie politycy, których zdaniem wyborcze zwycięstwo dawało im mandat, by zrobić z krajem, co tylko chcą. Byli też inni, którzy doszli do wniosku, że aby obronić się przed tamtymi, trzeba podzielić kraj według linii ustrojowych, światopoglądowych i cywilizacyjnych. Byli zwykli ludzie, których słuchano nieczęsto, a jeśli już, wkładano im chętnie w usta własne poglądy. I była Obca Władza, którą winiono o wszystkie problemy kraju i społeczeństwa, a potem jej panowanie ustało i wtedy okazało się, że wiele problemów wcale nie znikło. Czyżby jakieś aluzje do współczesności? Skądże znowu! To opis dekolonizacji Indii Brytyjskich, które w 1947 roku rozpadły się na Indie i Pakistan a w jego obrębie znalazł się Bengal Wschodni, leżący tysiące kilometrów na wschód od reszty państwa. Nie minęło ćwierć wieku, a stał się niepodległym Bangladeszem po krwawej wojnie domowej. Jak to się stało, że nowe państwo ulepiono z tak nieprzystających do siebie kawałków? Czy można było tego uniknąć? Kogo za to winić? Niniejsza praca jest próbą odpowiedzi. To opowieść o mężach stanu, których przerosły własne slogany i zamysły. O tym, jak wydobyte z archiwów dokumenty potrafią się ułożyć w dramat na miarę Lorenzaccia de Musseta czy tragedii Szekspira. I o tym, że Inny nie jest tak znowu Inny od nas wbrew tym, którzy chcą w nim widzieć bezczasowego mędrca, dzikiego fanatyka czy wcielenie Odmienności Niepojętej z powieści Coetzeego.Ukazywany tu proces przenikania pierwiastków dawnej religii i mitologii do chrześcijaństwa wyrażał się na różne sposoby, głównie jednak w sferach artystycznej i literackiej. Długie współistnienie obu kultur na dość ograniczonej przestrzeni musiało bowiem doprowadzić do swoistej syntezy. Czy adaptacja ta dokonywała się wyłącznie w wymiarze negatywnym, sprowadzając rodzimych bogów do roli i funkcji demonów? Jak w takim razie tłumaczyć zdumiewający fenomen przedstawień opartych na motywach sag mitologicznych w dekoracji świątyń chrześcijańskich czy też fakt podniesienia jednej z mitycznych postaci do rangi anioła?Na te i inne pytania książka daje satysfakcjonującą odpowiedź, oprowadzając Czytelnika po dawnych świątyniach, odczytując wraz z Nim runy z napisów na kamieniach, czy zagłębiając się w przekazach dawnych sag, poematów i żywotów świętych.
W mroźny, listopadowy poranek roku pańskiego 1646 podstarości czehryński Daniel Czapliński, podstępnie najeżdża Subotów, osadę kozackiego dowódcy Bohdana Chmielnickiego. Znieważony i ograbiony z majątku Kozak poprzysięga zemstę. Tymczasem kraj pogrąża się w chaosie. Od wschodnich rubieży nadciąga burza, a na Dzikich Polach tli się bunt. W tym niespokojnym czasie pierwszy magnat Rzeczypospolitej Obojga Narodów po latach odnajduje swojego znienawidzonego dłużnika i rusza na Zadnieprze wyrównać rachunki. Kapryśny los ponownie krzyżuje drogi zwaśnionych rodzin w przededniu wielkiej wojny. Dwa szlaki to opowieść, splatająca historię Polski i Ukrainy w scenerii Dzikich Pól i zapierających dech pejzaży Zadnieprza. Pełna pasji saga o sile miłości, prawdziwej przyjaźni, pokucie, przebaczeniu i nienawiści w okrutnych czasach wojny, pożogi i zniszczenia.
„Cóż ma Ingeld do Chrystusa?” Słowa te, wypowiedziane przed ponad dwunastoma wiekami przez anglosaskiego uczonego bł. Alkuina, nie bez racji posłużyły za motyw przewodni książki. Praca odnosi się w końcu do związków między chrześcijaństwem a pogaństwem w średniowiecznej Skandynawii. Poruszana w niej tematyka dotyka takich zagadnień, jak sztuka, literatura czy wreszcie mitologia, ze szczególnym uwzględnieniem motywu Sigurda z Sagi o Völsungach. Ukazywany tu proces przenikania pierwiastków dawnej religii i mitologii do chrześcijaństwa wyrażał się na różne sposoby, głównie jednak w sferach artystycznej i literackiej. Długie współistnienie obu kultur na dość ograniczonej przestrzeni musiało bowiem doprowadzić do swoistej syntezy. Czy adaptacja ta dokonywała się wyłącznie w wymiarze negatywnym, sprowadzając rodzimych bogów do roli i funkcji demonów? Jak w takim razie tłumaczyć zdumiewający fenomen przedstawień opartych na motywach sag mitologicznych w dekoracji świątyń chrześcijańskich czy też fakt podniesienia jednej z mitycznych postaci do rangi anioła? Na te i inne pytania książka daje satysfakcjonującą odpowiedź, oprowadzając Czytelnika po dawnych świątyniach, odczytując wraz z Nim runy z napisów na kamieniach, czy zagłębiając się w przekazach dawnych sag, poematów i żywotów świętych. Dr Renata Leśniakiewicz-Drzymała jest historykiem specjalizującym się w dziejach średniowiecznej Europy. Jej zainteresowania badawcze skupiają się na szeroko pojętej kulturze wikingów i Anglo-Sasów, ze szczególnym uwzględnieniem relacji między dawnymi wierzeniami a chrześcijaństwem. Interesuje się także mitologią porównawczą, europejskim folklorem i twórczością J.R.R. Tolkiena. Przełożyła na język polski islandzkie średniowieczne źródła: Sagę o Völsungach, Opowieść o Norna-Geście oraz Opowieść o Sörlim. Obecnie wraz z zespołem polskich skandynawistów przygotowuje przekład Heimskringli Snorriego Sturlusona.
W 2020 roku mija trzysta lat od znaczącego wydarzenia zarówno w dziejach Kościoła greckokatolickiego, jak i w historii Polski, Ukrainy i Białorusi, jakim był Synod Zamojski, który odbył się w 1720 roku. Z tej okazji do rąk Czytelników trafia nowe polskie tłumaczenie uchwał synodalnych z języka łacińskiego, dokonane przez pana Marka Grzelaka i ks. Przemysława Nowakowskiego CM (UPJPII w Krakowie). Lekturą i zrozumienie statutów synodalnych ułatwia zastosowane w wydaniu równoległe rozmieszczenie tekstu łacińskiego i polskiego, a także towarzyszące im specjalistyczne komentarze: historyczny, prawny i liturgiczny. Statuty Synodu Zamojskiego obejmują bowiem cały szereg zagadnień z życia Kościoła greckokatolickiego, które dotyczą jego doktryny, organizacji, administracji, prawa i liturgii. Mamy nadzieję, że publikacja tekstów źródłowych Synodu nie tylko przyczyni się do rozwoju dalszych badań, dyskusji, wymiany poglądów, które umożliwią obiektywną ocenę jego dzieła po trzystu latach, ale będzie też stymulować owocny dialog miedzy różnymi dyscyplinami nauki i zbliżenie narodów tworzących kiedyś wspólny dom wielonarodową Rzeczpospolitą.
Wszystkie armie na świecie tworzą różne rodzaje wojsk. Są wśród nich jednostki wojsk lądowych, powietrznych i morskich. W skład poszczególnych rodzajów wojsk wchodzą oddziały, które są przeznaczone do wykonywania rozmaitych, ale tylko dla nich charakterystycznych zadań – i obronnych, i zaczepnych. Oddziały te, aby mogły wykonywać stawiane im zadania, przechodzą właściwe dla nich szkolenie, posiadają również odpowiednie uzbrojenie, wyposażenie i umundurowanie. W wojskach lądowych większości państw, które na swoim terytorium mają góry, utworzone zostały wojska przeznaczone do wykonywania specjalistycznych, trudnych zadań w terenie górskim. We wszystkich armiach jednostki te wyróżniają się charakterystycznym dla nich wyszkoleniem, wyekwipowaniem, umundurowaniem i symboliką. Formacje górskie szczycą się własnymi, odrębnymi tradycjami, których genezy należy szukać zarówno w ich historii, jak i w teraźniejszości, na które składają się: udział w licznych kampaniach wojennych oraz dawna i współczesna, twarda i często niebezpieczna służba w czasie pokoju. Formacje górskie, ich mundur i symbolika cieszyły się znacznym zainteresowaniem społeczeństw w krajach, w których istniały. W różnego rodzaju literaturze fachowej i popularnej, a także poprzez emisję druków ulotnych, pocztówek i znaczków pocztowych oraz organizację różnych imprez z ich udziałem propagowano nie tylko istnienie jednostek górskich i historię poszczególnych oddziałów, ale sławiono ludzi w nich służących oraz agitowano ochotników. Historia polskich wojsk górskich okresu 1918-1939 to pasjonujący rozdział w dziejach Wojska Polskiego i piękna karta tradycji narodowego oręża.
Publikację ilustruje ponad 900 fotografii!
Książka Wojciecha Mosia, Wojska górskie II Rzeczypospolitej 1918-1939 jest pierwszą pełną monografią formacji podhalańskich.
Drugie, poszerzone wydanie zbioru esejów Macieja Dymkowskiego adresowane jest do bardzo różnych czytelników również takich, którzy na co dzień raczej nieskorzy są do wertowania opasłych opracowań historyków. Znajdą tu, między innymi, opowieści o motywacjach średniowiecznych rycerzy-krzyżowców oraz o zróżnicowanej genezie mentalności dziś żyjących Polaków, zwłaszcza o spuściźnie sarmatyzmu. Będą też mogli zapoznać się z rozważaniami o roli złudzeń w dochodzeniu do ustaleń Okrągłego Stołu, z próbą odpowiedzi na pytanie czy Hitler był paranoikiem, oraz z ogólniejszymi refleksjami psychologa o przebiegu historii. Maciej Dymkowski jest psychologiem, profesorem emerytowanym, pracuje na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS, na II Wydziale Psychologii we Wrocławiu. Interesuje się meta-teoretycznymi zagadnieniami psychologii społecznej oraz psychologią historyczną. Jest autorem wielu książek, w tym: Między psychologią a historią. O roli złudzeń w dziejach, Warszawa 2000; Wprowadzenie do psychologii historycznej, Gdańsk 2003; oraz (współautor) Z zagadnień psychologii historycznej. Interpretacje historyczne w oczach psychologa, Kraków 2015.
Czesław Znamierowski, współtwórca poznańskiej szkoły prawa, uważany jest za jednego z najwybitniejszych filozofów prawa w Polsce. Na jego myśl filozoficzno-prawną wpłynęło wiele tradycji, pozostawał jednak zawsze oryginalny w swoich przemyśleniach. Sam określał swoje poglądy mianem realizmu i krytykował spekulatywną filozofię prawa opierającą się na niemieckim idealizmie. Niniejsze opracowanie ma za zadanie przedstawić Czytelnikowi jego sylwetkę, drogę naukową i poglądy.Na początku Autor opisuje postać poznańskiego profesora, czasy, w jakich przyszło mu żyć, oraz jego dorobek naukowy. Później przechodzi do prezentacji ogólnej charakterystyki założeń naukowych profesora Znamierowskiego, dotyczących głównie filozofii państwa i prawa, karnistyki, a także norm kształtujących aktywność ludzką oraz determinujących istnienie państwa jako wytworu prawa i kultury. Normom tym, a także ocenom, poświęcony został osobny rozdział pracy, w którym Autor omawia pojęcia takie jak norma naczelna i normy pochodne, porusza kwestię moralności w kontekście normy prawnej, winy i odpowiedzialności. W dalszej części pracy Autor omawia koncepcję życzliwości powszechnej jako kategorii etyczno-prawnej. Porusza także problem sprawiedliwości.Na zakończenie, po omówieniu poglądów Czesława Znamierowskiego, Autor dokonuje omówienia poznańskiej szkoły filozofii prawa po śmierci profesora. W tej części najwięcej miejsca zostało poświęcone Zygmuntowi Ziembińskiemu i Leszkowi Nowakowi.Do pracy dołączono wykaz prac Czesława Znamierowskiego, jego tłumaczeń i recenzji. Całość stanowi bogate źródło wiedzy na temat profesora z Poznania, jego myśli i twórczości.
Bezpieczeństwo stanowi rozległy obszar poznania naukowego. Jest przedmiotem zainteresowania różnych dziedzin i dyscyplin naukowych. Od 2011 roku nauki o bezpieczeństwie są w Polsce odrębną dyscypliną naukową, wchodzącą w skład obszaru nauk społecznych. Wyniki badań, przedstawione w niniejszej monografii, służą tworzeniu teoretycznych podstaw oraz rozwojowi tej dyscypliny. Celem autorów jest, by były one źródłem wiedzy, zostały wykorzystane w praktyce oraz stanowiły inspirację do dalszych badań naukowych. Jednocześnie, oddawana w Państwa ręce publikacja, stanowi pierwszą część serii naukowej dedykowanej szeroko rozumianej problematyce bezpieczeństwa, mającej docelowo stanowić platformę wymiany idei, poglądów i rezultatów badań naukowych, a także praktycznych doświadczeń przedstawicieli różnych ośrodków krajowych i zagranicznych, zarówno tych, którzy specjalizują się w przedmiocie nauk o bezpieczeństwie (teorii i praktyce), jak również przedstawicieli dyscyplin pokrewnych, zajmujących się różnymi aspektami związanymi z bezpieczeństwem narodowym i międzynarodowym. Niniejsza publikacja stanowi otwarcie serii naukowej pod tytułem Bezpieczeństwo narodowe i międzynarodowe.Uwarunkowania-Konteksty-Perspektywy pod redakcją Piotra Swobody, która ma stanowić platformę wymiany myśli, idei oraz doświadczeń teoretyków i praktyków zajmujących się problematyką szeroko rozumianego bezpieczeństwa międzynarodowego i narodowego.
Tragiczna pomyłka. O tragedii i tragizmie to książka, która zrodziła się z refleksji nad używaniem pojęć tragedia' i tragizm' na różne sposoby, często nieprecyzyjnie i nie zawsze w oparciu o ich głębsze zrozumienie.W rozważaniach na temat tragedii konieczne było przyjęcie perspektywy historycznej, odtworzenie dziejów tragedii jako zjawiska gatunkowego i estetycznego od antyku po wiek XX - temu poświęcony został rozdział Od tragedii do tragizmu. Z kolei idea tragizmu, na wiele sposobów powiązana z tragedią, lecz ewoluująca w kierunku filozoficznym, zwłaszcza od wieku XVIII, w jakimś sensie stanowiła punkt dojścia rozważań zawartych w tym rozdziale.Równolegle z przedstawianiem dziejów tragedii i tragizmu w rozdziale tym nastąpiło omówienie wybranych, jednych z ciekawszych, zdaniem autorki, koncepcji zawartych w opracowaniach literaturoznawców, filozofów oraz innych specjalistów w przeważającej mierze zagranicznych - na przestrzeni dziesięcioleci. Ich poglądy zostały omówione, a także zaprezentowane w przypisach w postaci obszernych cytatów.Zarówno trwałość zjawiska tragedii, jak i idei tragizmu w kulturze, stanowiąca rodzaj zagadki intelektualnej, wiąże się ściśle z interpretacją odpowiednich fragmentów Poetyki Arystotelesa (w kontekście innych jego pism). Im więc poświęcony został kolejny rozdział, omawiający całość jego koncepcji oraz szczegółowe kategorie związane z kompozycją tragedii i z jej recepcją, takie jak między innymi hamartia, perypetia, katharsis, które na trwałe weszły do zasobu pojęć humanistyki. Poglądy Stagiryty zostały przedstawione zarówno w tłumaczeniach, jak i w oryginale.Kolejny rozdział poświęcono ciekawym interpretacjom (od Arystotelesa po współczesną krytykę), między innymi konkretnych powodów trwania lub śmierci tragedii, jej estetycznego bądź filozoficznego charakteru, dawnego i współczesnego rozumienia tragizmu, zagadnienia wolności i losu, jedności świata i jego rozdarcia, aktywności i odpowiedzialności człowieka (jego winy).Następny rozdział ma charakter najbardziej autorski - składają się nań własne interpretacje zagadnień nieobecnych lub rzadko podejmowanych w badaniach nad tragedią i tragizmem, takich jak kwestia dobra i zła, słaba wola bohatera tragicznego, tragizm człowieka a tragizm historii, romantyczne pojmowanie tragizmu, możliwość stosowania tego pojęcia do dzieł odmiennych gatunkowo od tragedii. W rozdziale tym przywoływane są, tytułem ilustracji poszczególnych problemów, zarówno tragedie antyczne, jak dzieła średniowieczne, Książę Niezłomny Calderona i wersja Słowackiego, Boska Komedia Dantego i tragedie Szekspira, Cierpienia młodego Wertera Goethego, Zbójcy Schillera, Nie-Boska komedia i Irydion Krasińskiego oraz Lorenzaccio Musseta, Anna Karenina Tołstoja i Pani Bovary Flauberta, i wreszcie tragiczny idiom w pełni obecny w Panu Tadeuszu.Wychodząc od kwestii definicyjnych i historycznych oraz kategorialnych, Tragiczna pomyłka jest w istocie książką na temat historii idei tragedii i tragizmu.
Tom (Nie)zależne państwo, społeczeństwo (Nie)zależna kultura i edukacja stanowi pokłosie konferencji z cyklu Edukacja-Kultura-Społeczeństwo"". Podczas ósmej edycji tego projektu tematem przewodnim były problemy, których spoiwem pozostawała różnie rozumiana oraz artykułowana sfera podległości i wolności, zależności i niezależności. W 15 tekstach Autorzy historycy, dydaktycy i nauczyciele mając relatywnie dużą swobodę doboru podejmowanej tematyki podjęli zagadnienia funkcjonowania państwa, społeczeństwa, kultury i edukacji. Dotyczyły one wydarzeń z historii II Rzeczypospolitej, okresu tzw. Polski Ludowej, a także bliższej i dalszej przeszłości III RP. Znalazły się tu także teksty wykraczające poza te ramy czasowe, ale których osnowę stanowiły kwestie wolności i niezależności oraz innowacji w nauczaniu.
Doświadczenia związane z naukowym opracowaniem listów Oficyny Poetów i Malarzy były i są zachętą do podejmowania refleksji nad metodologią wydawania korespondencji. Jak każdy rodzaj działalności naukowej, tak i ten wymaga namysłu nad sposobami postępowania, które by jak najlepiej służyły osiągnięciu sukcesu. Wydaje się, że listy są na tyle szczególnym przedmiotem zainteresowania edytorów, a jako forma piśmiennicza mają tyle cech wyróżniających, iż trzeba myśleć o ich wydawaniu w kategoriach nieco innych niż stosowane na przykład do literatury pięknej. Po paru latach dość intensywnych prac nad korespondencją Krystyny i Czesława Bednarczyków wydało się pożytecznym skonfrontowanie owych doświadczeń z sądami innych edytorów, nie tylko wydających listy emigrantów, a nawet nie tylko zajmujących się epistolografią II połowy XX wieku.
Pisząc o swoim domu, o starych fotografiach, krzyżykach, akwarelach (…), Królikowski proponuje Czytelnikowi sposób, w jaki on ma spojrzeć na dom swój własny, na zbiory swoich rodzinnych pamiątek. Autor „Gawęd” zaprasza do gry z pamięcią, uczy jak z każdego przedmiotu wysnuć narrację, jak przypisać przedmiotom ich symboliczną wartość (…) Każdy tekst z tego zbioru może być tematem rozmowy o wielorakich związkach kultury materialnej z duchową. (…) Prosta literacka formuła gawęd, wysnutych ze spojrzenia na zgromadzone we własnym mieszkaniu pamiątki, zaowocowała różnorodnością tematyczną i bogactwem nastrojów – od szeptu zwierzenia po erudycyjny popis, towarzyski żart, nostalgiczne wspomnienie.
Gawęda to podjęcie pewnej starej, szlachetnej formuły, bliskiej Pamiątkom Soplicy Rzewuskiego, Śpiewom historycznym Niemcewicza, strofom Syrokomli czy Pola – a jednocześnie odnowienie zagubionego ogniwa obyczaju daniowego czy skautowskiej tradycji.
Ta wyciszona, bardzo osobista literatura stawia pytania najważniejsze – o sens historii, moralność polityki, los łudzi szlachetnych.
Są takie historie ludzkie, przy których nigdy nie jest możliwe postawienie końcowej kropki, a upór badawczy pasjonata zawsze prowadzi do napisania kolejnego rozdziału. Najlepszym tego przykładem jest dziewiętnasta już publikacja dr Włodzimierza A. Gibasiewicza Historia w odcieniach szarości. Niezwykłe losy lekarzy zwierząt. Jest to też druga książka Autora, opublikowana w serii Historie do Poczytania, po ciepło przyjętej pracy Początek od końca drogi. Lekarze weterynarii w walce o niepodległość (Kraków 2018). W swojej nowej książce Autor z niezwykłą determinacją i detektywistycznym zacięciem śledzi losy polskich weterynarzy głównie w czasie II wojny światowej i w okresie powojennym, choć nie waha się cofać do okresu walk o niepodległość i narodzin Drugiej Rzeczypospolitej. Jak pogmatwane nieraz to były losy, prawdopodobnie mało kto byłby w stanie się dowiedzieć, gdyby nie pasja badawcza Autora, który niejednokrotnie dotarł w swoich poszukiwaniach do nowych faktów i skorygował wiele fałszywych opinii i ustaleń dotyczących jego Kolegów, lekarzy zwierząt. Bardzo cennym elementem, podnoszącym wartość dokumentalną książki pozostają liczne teksty źródłowe fragmenty wspomnień, listów i dokumentów, oraz fotografie, reprodukcje rękopisów i szkiców, w większości publikowanych po raz pierwszy.
Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie twórczości polskiego reżysera Romana Polańskiego w kontekście lacanowskiej psychoanalizy. Popularna dzisiajmetodologia cieszy się coraz większym zainteresowaniem w kręgach filmoznawczych. Głównym teoretykiem współcześnie zajmującym się analizą filmów z wykorzystaniem metodologii psychoanalitycznej jest Slavoj Žižek, który przywołuje i interpretuje w tym kontekście m.in. filmy Alfreda Hichcocka. Romana Polańskiego prasa często określała mianem następcy brytyjskiego mistrza suspensu, jednak nigdy wcześniej nie zbadano jego twórczości w tym ujęciu. Niniejsza praca ma za zadanie wykazać uniwersalność metodologii lacanowskiej poprzez interpretację filmów polskiego reżysera.
Mariusz Hybiak – doktor nauk humanistycznych, filmoznawca, literaturoznawca,kulturoznawca. Redaktor książek: Wstręt i obrzydzenie, Wykluczeni,Ciało i ponowoczesność. Autor artykułów naukowych: Gdynia wmiędzywojennej twórczości filmowej, Przestrzeń miejska Gdyni w twórczościfilmowej, Gdynia w prozie literackiej – uwagi wstępne, Fantazmat w LokatorzeRomana Polańskiego. W swoich pracach badawczych wiele miejsca poświęcapsychoanalizie Jacques`a Lacana i za jej pomocą diagnozuje zjawiska kulturowe.Autor niezależnych produkcji filmowych.
Współcześnie mamy dwie odrębne dyskusje dotyczące zagadnienia życia.Środowiska liberalne podkreślają konieczność ochrony roślin i zwierząt jako istot żywych. Działacze konserwatywni skupiają się na ochronie płodu ludzkiego pomijając niemal zupełnie znaczenie flory i fauny. Każde z tych stanowisk ma jednak cechę wspólną ochronę życia jako takiego. Potrzebne są jednak chęci by podjąć dialog i szukać wspólnych rozwiązań.
Książka stawia sobie za cel przedstawienie wizerunku kataryzmu w polemice pomiędzy katolikami a protestantami od XVI do XIX w., jak również oczyszczenie kataryzmu z nieprawdziwych elementów będących pochodną tej polemiki.Ponadto pracą tą Autor pragnie przyczynić się do lepszego zrozumienia tematu kataryzmu, problematyki dyskusji katolików z protestantami, jak również zagadnień tożsamości protestanckich, polemiki międzywyznaniowej, podejścia protestantów do herezji i historii, w tym także ich własnej, a także recepcji obrazu średniowiecza w czasach nowożytnych aż po XIX w.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
