Filozofia, czyli umiłowanie mądrości, to nauka, której źródłem jest ciekawość, zdziwienie świate, wątpienie, chęć poznania natury wszechrzeczy. Każdy z nas zadaje sobie czasem pytania dotyczące swojego życia: Skąd się wziąłem? Dokąd zmierzam? Co znaczy ""być sobą"" Jak budować własne szczęście? Czym jest miłość? Przypatrujemy się światu i próbujemy zrozumieć zasady, według, których on funkcjonuje.
Miniony, XX, wiek to czas rozkwitu wszelkich form międzynarodowej komunikacji. Nauka mówiąca właśnie o tym, jak słowa i obrazy oraz zawarte w nich znaczenia pokonują bariery wyznaczane granicami państw, różnicami językowymi czy konfliktami etnicznymi ma w Polsce, niestety, bardzo krótką historię. A przecież różne formy międzynarodowego i międzykulturowego komunikowania towarzyszyły ludziom od momentu zawalenia się wieży Babel! Warto zatem poznać zasady i reguły rządzące owymi procesami międzynarodowego komunikowania. Prezentowane Państwu ""Komunikowanie międzynarodowe"" to jeden z nielicznych, interdyscyplinarny podręcznik wyjaśniający kwestie terminologiczne, zagadnienia związane z socjolingwistyką, historią komunikowania międzynarodowego, postępującą globalizację. Omawia on też problemy dotyczące mediatyzacji współczesnego życia, powstawania społeczeństwa informacyjnego czy wreszcie public relations.
Któż z nas z nutką rozrzewnienia nie wspomina koloru wspaniałych babcinych konfitur z wiśni czy zapachu jej soku z malin? Niby nic, a pamięta się o nich przez całe życie. Nie ulega wątpliwości, że domowe produkty są bez porówniania smaczniejsze i bardziej aromatyczne od tych wytwarzanych metodą przemysłową, a przede wszystkim zdrowsze! Nie znajdziemy w nich bowiem chemicznych zagęszczaczy, substancji smakowych czy barwiących, konserwantów i innych tego typu szkodliwych dodatków. Domowe przetwory to świetny przewodnik dla wszystkich, którzy pragną zaopatrzyć swoje spiżarnie we własnoręcznie przygotowane przetwory z warzyw, owoców, grzybów i mięsa. Jego autorka - Anna Wojtowicz - przekazuje informacje i porady dotyczące zasad i tajników sukcesu wykonania poszczególnych rodzajów domowych przetworów. Przedstawia sposoby kwaszenia, pasteryzacji, utrwalania za pomocą cukru, marynowania, suszenia, mrożenia czy peklowania. To teoria. Bogactwem tej książki są jednak sprawdzone wiele razy przez całe pokolenia przepisy na najbardziej wartościowe przetwory, które nie tylko zadowolą gusta domowników, lecz także będą powodem do dumy z własnych osiągnięć.
"Pan Wołodyjowski" to trzecia część słynnej Trylogii Henryka Sienkiewicza, w której autor z rozmachem kontynuuje epicką opowieść o losach Polski i Litwy w XVII wieku. Bohaterem książki jest Michał Wołodyjowski – doświadczony i nieustraszony rycerz, znany ze swojej odwagi i lojalności wobec ojczyzny, który walczy z zagrożeniami ze strony Tatarów i Turków. Po stracie ukochanej, Małego Rycerza czeka ciężka próba ducha i nowa miłość, która odrodzi jego serce.
Sienkiewicz kreśli pełne napięcia sceny bitewne, emocjonujące pojedynki oraz splata losy postaci, które zmierzą się z różnymi wyzwaniami – zarówno na polu walki, jak i w życiu prywatnym. Historia Wołodyjowskiego to hołd dla patriotyzmu, honoru i braterstwa w obliczu trudnych czasów. Książka wprowadza czytelnika w atmosferę XVII-wiecznej Rzeczypospolitej, odmalowując dramatyczne losy kraju, zawiłości polityczne oraz wielkie uczucia – miłość, przyjaźń, żal i poświęcenie.
"Pan Wołodyjowski" to nie tylko opowieść o wojnie, ale także o sile ludzkiego charakteru, o moralnych dylematach oraz o tym, jak wielkie wartości pozwalają przetrwać nawet najcięższe próby.
W Wędrowcu i jego cieniu skupia się Nietzsche, podobnie jak we wcześniejszym o sześć lat tomie Ludzkie aryludzkie, na tematyce moralnej, na podstawowych pojęciach etyki. Także w Wędrowcu..., określanym zresztą często jako drugi tom Ludzkiego..., posługuje się autor formą aforyzmu, który jak pisze w biografii Nietzschego J. Kohler zrywa światu maskę z oblicza, odzienie z ciała.
Potop.Tom 3-druga z powieści tworzących Trylogię Henryka Sienkiewicza wydana w 1886 roku (pozostałe części to Ogniem i mieczem i Pan Wołodyjowski), opowiadająca o potopie szwedzkim z lat 1655–1660.
Głównym bohaterem powieści jest młody chorąży orszański Andrzej Kmicic, który przybywa na Laudę, aby zgodnie z testamentem Herakliusza Billewicza poślubić jego wnuczkę Aleksandrę Billewiczównę. W tym też momencie rozpoczyna się powieść. Akcja przedstawia okres z lat 1655–1657.
Powieść była pierwotnie wydana w odcinkach w latach 1884–1886 w dzienniku krakowskim Czas i, z minimalnym opóźnieniem w stosunku do Czasu, także w warszawskim Słowie i Kurierze Poznańskim. Pierwsze wydanie książkowe w 1886 w Warszawie. Część rękopisu powieści przechowywana jest w Ossolineum we Wrocławiu.
Zaręczony z Oleńką Billewiczówną chorąży Andrzej Kmicic opowiada się początkowo po stronie Radziwiłłów – potężnego rodu magnackiego wspierającego Szwedów w ich najeździe na Rzeczpospolitą. Uznany przez szlachtę i narzeczoną za zdrajcę, postanawia się zrehabilitować. Pod przybranym nazwiskiem – Babinicz – bierze udział w obronie Jasnej Góry, własną piersią osłania króla Jana Kazimierza przed wrogami i bohatersko walczy z nieprzyjacielem do zakończenia wojny.
Pierwotnie "potop" miał oznaczać powszechne, zbrojne powstanie ludności polskiej, zalewające ze wszystkich stron wrogie wojska szwedzkie i wyzwalające w ten sposób ojczyznę.
Potop.Tom 2-druga z powieści tworzących Trylogię Henryka Sienkiewicza wydana w 1886 roku (pozostałe części to Ogniem i mieczem i Pan Wołodyjowski), opowiadająca o potopie szwedzkim z lat 1655–1660.
Głównym bohaterem powieści jest młody chorąży orszański Andrzej Kmicic, który przybywa na Laudę, aby zgodnie z testamentem Herakliusza Billewicza poślubić jego wnuczkę Aleksandrę Billewiczównę. W tym też momencie rozpoczyna się powieść. Akcja przedstawia okres z lat 1655–1657.
Powieść była pierwotnie wydana w odcinkach w latach 1884–1886 w dzienniku krakowskim Czas i, z minimalnym opóźnieniem w stosunku do Czasu, także w warszawskim Słowie i Kurierze Poznańskim. Pierwsze wydanie książkowe w 1886 w Warszawie. Część rękopisu powieści przechowywana jest w Ossolineum we Wrocławiu.
Zaręczony z Oleńką Billewiczówną chorąży Andrzej Kmicic opowiada się początkowo po stronie Radziwiłłów – potężnego rodu magnackiego wspierającego Szwedów w ich najeździe na Rzeczpospolitą. Uznany przez szlachtę i narzeczoną za zdrajcę, postanawia się zrehabilitować. Pod przybranym nazwiskiem – Babinicz – bierze udział w obronie Jasnej Góry, własną piersią osłania króla Jana Kazimierza przed wrogami i bohatersko walczy z nieprzyjacielem do zakończenia wojny.
Pierwotnie "potop" miał oznaczać powszechne, zbrojne powstanie ludności polskiej, zalewające ze wszystkich stron wrogie wojska szwedzkie i wyzwalające w ten sposób ojczyznę.
Bajka z serii Poznajemy zawody - Bajka o Panu Jerzym Fryzjerze, który strzygł pięknie dzieci i dorosłych przybliża dzieciom zawód fryzjera. Autor przekonuje, że ciekawe i wcale niestraszne może być spotkanie z Panem fryzjerem.
Przesłaniem książki i dla rodziców i dla dzieci jest to, że o higienę,wygląd należy dbać w każdym wieku. Wizyta u Pana Jerzego fryzjera,bywa konieczna.Jest wspaniałą przygodą.Bajeczka, którą macie przed sobą została napisana z myślą o naszych kochanych maluchach. Autor, Lech Tkaczyk, zgodnie ze sprawdzoną zasadą „nauka poprzez zabawę”, w nowatorski i ciekawy sposób, poprzez opisanie wizyty u Pana Jerzego,fryzjera, zapoznaje dzieci z zawodem fryzjera.
Książka ukazuje się w niezwykle poczytnej i cenionej serii książeczek „Poznajemy zawody”. Warto dodać, że bajeczka jest pięknie ilustrowana przez Tomasza Laskowskiego, co z pewnością spodoba się Twojemu młodemu odkrywcy. Poznajemy zawody jest serią Wydawnictwa Astrum stworzoną z myślą o najmłodszych Czytelnikach. Autor, Lech Tkaczyk proponuje Państwu wierszowane bajeczki, napisane lekkim, żartobliwym językiem, łatwym do zrozumienia przez najmłodszych. Każda historyjka w zabawny i przyjemny sposób uczy małego człowieka podstawowych czynności i pojęć. Za pomocą prostej techniki – powtarzania, maluch w krótkim czasie zacznie sam liczyć, rozróżniać kolory czy odczytywać godzinę. Barwne obrazki pobudzą wyobraźnię, dzięki czemu nauka stanie się zabawą, a zabawa nauką.
Książka ma dołączony audiobook z czytaną treścią bajki i podkładem muzycznym na płycie CD.
Zapraszamy do lektury tej pięknej bajki!
O Autorze:
Lech Tkaczyk - absolwent Wydziału Technologii Żywności Akademii Rolniczej we Wrocławiu i Międzynarodowych Studiów Doktoranckich na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Poeta, autor kilku tomików poetyckich wydanych wraz z płytami z poezją śpiewaną do jego tekstów - w tym przez artystkę Piwnicy Pod Baranami Beatę Czernecką (tomik poetycki i płyta muzyczna Anioły Codzienności). Napisał teksty do ponad 150 piosenek wydanych na płytach dla najmłodszych i dla dorosłych.
Lech Tkaczyk napisał i wydał w postaci książek, audiobooków, słuchowisk, e-booków ponad 100 bajek dla dzieci. Słuchowiska i audiobooki nagrywane są przez aktorów scen polskich, a także przez profesjonalnych lektorów. Autor pisze książki klasycznym wierszem i nie zamierza zmieniać stylu na prozatorski. Uczestniczy w spotkaniach autorskich z dziećmi w szkołach, przedszkolach, bibliotekach itd. Za swoją działalność na rzecz dzieci otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej. Fragmenty spotkań i czytanych przez niego książek można zobaczyć na YouTube i innych portalach społecznościowych, na których jest bardzo aktywny. Na Facebooku prowadzi wiele grup poetyckich promujących twórczość autorów.
Jako prezes i współwłaściciel Wydawnictwa Astrum wydaje cykliczne antologie poetyckie i prozatorskie pozwalające zaistnieć w księgarniach całego kraju autorom reprezentującym różne style uprawianej przez nich poezji czy beletrystyki.
Lech Tkaczyk ma wiele pasji. Nadal działa aktywnie - pisze książki dla dzieci i dorosłych, nagrywa słuchowiska, pisze wiersze.
Kocha poezję oraz piosenkę poetycką. Strona autorska oraz adresy do stron Lecha Tkaczyka
www.lech-tkaczyk.pl
www.sluchowiska.com www.wydawnictwo-astrum.pl
https://www.facebook.com/lech.tkaczyk
https://twitter.com/tkaczyk1
https://www.instagram.com/ksiazkidladzieciautor/
mail: l.tkaczyk@astrum.wroc.pl
Pogadanki autora o książkach dla dzieci na You Tube: Radio ASTRUM dzieciom
Geneza powieści Lalka autorstwa Bolesława Prusa
9 lutego 1887 w 30 numerze warszawskiego dziennika „Gazeta Polska” ukazała się informacja o odbytym w Bernie procesie młodej kobiety, która została oskarżona o kradzież lalki. Została ona uniewinniona, ponieważ sprzedawca zeznał, że zabawka jednak była zakupiona u niego. O tym sprawozdaniu prasowym Prus napisał kilka zdań w XX arkuszu swoich Notatek o kompozycji. Scenę o podobnej tematyce wprowadził później także do powieści (tom II, rozdział VIII). Z wypowiedzi samego pisarza wynika, iż proces ten miał decydujące znaczenie w skrystalizowaniu się pomysłu na powstanie Lalki. Z tego też wydarzenia narodził się tytuł utworu. Wyjaśnił to Prus w liście z 8 lutego 1897 do Władysława Korotyńskiego:
W powieści Lalka znajduje się rozdział poświęcony procesowi o kradzież lalki, rzeczywistej lalki dziecinnej. Otóż taki proces miał miejsce w Wiedniu. A ponieważ fakt ten wywołał w moim umyśle skrystalizowanie się, sklejenie się całej powieści, więc przez wdzięczność użyłem wyrazu Lalka za tytuł. Powieść, o której mówię, powinna mieć tytuł: «Trzy pokolenia». Może nawet byłaby lepiej rozumiana z takiem nazwiskiem.
W sierpniu i na początku września tego samego roku Prus intensywnie pracował nad Lalką. Zbierał także informacje niezbędne do jej powstania: w tym celu skontaktował się z Franciszkiem Bagieńskim – uczestnikiem powstania węgierskiego w 1848 roku.
Publikacja w „Kurierze Codziennym”
29 września 1887 rozpoczął się w „Kurierze Codziennym” druk Lalki. 5 maja 1888, w 123 numerze Kuriera ukazał się ostatni odcinek I tomu powieści. Nastąpiła miesięczna przerwa w publikacji. Na skutek procesu sądowego Prus postanowił zmienić nazwisko subiekta Moraczewskiego na Mraczewski. 8 czerwca tegoż roku rozpoczęto druk II tomu Lalki na łamach „Kuriera” (od nr. 157). Natomiast 5 sierpnia w nr. 215 dziennika ukazała się ostatnia część III rozdziału II tomu powieści, po czym nastąpiła nie zapowiedziana przerwa spowodowana wyjazdem autora do Nałęczowa. Redakcja poprosiła listownie Prusa o dostarczanie kolejnych partii tekstu do druku ze względu na zaniepokojonych czytelników. 30 sierpnia wydrukowano informację, że otrzymano od Prusa zapewnienie o szybkiej publikacji dalszych części. Autor nie dotrzymał jednak obietnicy, sytuacja się przeciągała, więc redakcja Kuriera postanowiła na początku października rozpocząć druk nowego opowiadania Henryka Sienkiewicza Ta trzecia. Ciąg dalszy Lalki ukazał się dopiero 21 listopada (nr 323). Od tamtego momentu publikowano już powieść regularnie. Ostatni odcinek ukazał się 24 maja 1889 w 142 numerze „Kuriera”. W pierwodruku powieść dzieliła się na dwa tomy. W skład pierwszego tomu wchodziło dziewięć rozdziałów, z których ostatni (Złudzenia i rozczarowania) był objętościowo znacznie dłuższy od pozostałych, dlatego też w pierwszym wydaniu książkowym autor podzielił go na dziewięć rozdziałów. Tom drugi składał się z 12 rozdziałów, które w wydaniu z 1890 zostały podzielone na 19. Na podstawie zachowanych rękopisów stwierdzono, że w pierwodruku gazetowym omyłek drukarskich jest bardzo niewiele, co świadczy o staranności korektorów i zecerów.
Samotność - powieść autorstwa Krystyny Jarockiej, to podróż własną drogą w głąb biblijnych, nowotestamentowych losów Jezusa Chrystusa.Autorka skupia się na aspekcie człowieczeństwa Syna Bożego, jego relacji z ludźmi, postrzegania go jako Boga i człowieka.Opisuje brak zrozumienia przez ówczesne społeczeństwo, w którym przyszło żyć Chrystusowi, jego działań na polu zbawienia świata. Ukazuje Jezusa jako człowieka porzuconego, głęboko samotnego.Tytułowa samotność Syna Bożego jest najbardziej widoczna w przepięknej scenie modlitwy Jezusa Chrystusa w Ogrójcu. Dziwny to widok. Udręczony, opuszczony przez apostołów, modlący się w Getsemani Jezus Chrystus, którego, według wierzeń, nie opuszcza jedynie anioł stróż. To człowiecza samotność w bólu modlitewnym.Stefano Zufii, włoski znawca nowotestamentowej ikonografii, dostrzega w postawie Zbawiciela z Ogrójca moment tragicznego napięcia, wręcz rozłamu pomiędzy ludzką i boską naturą Jezusa oraz wyraz Jego tragicznej samotności. Autorka powieści Samotność, zachęcając nas do lektury tej niezwykle ciekawej książki chce nam powiedzieć, że samotność jest integralną częścią człowieczeństwa, tu, na Ziemi. A antidotum na samotność jest wiara i głęboka, żarliwa modlitwa w intencjach nam tylko znanych. Zapraszamy do lektury.
Mimo szczepień co roku dopada Cię paskudna grypa? Martwisz się, że Twoja pociecha ciągle przynosi ze szkoły jakieś choróbska? Na myśl o najlżejszym nawet przeziębieniu panikującego i marudzącego w jego trakcie lubego cierpnie Ci skóra? Przeraża Cię perspektywa tygodnia spędzonego z tonami chusteczek higienicznych? Nie martw się! Nawet nie wiesz, jak łatwo pozbyć się tego rodzaju problemów! Na co dzień nie zastanawiamy się, co i w jakich ilościach jemy. A to wielki błąd! Odpowiednią dietą można zdziałać cuda.
Od lat przekonują o tym Lech Tkaczyk i Barbara Jakimowicz-Klein.
Dieta odpornościowa to kolejna książka traktująca o potędze tkwiącej w racjonalnym odżywianiu i o wielkiej mocy ziół. Dowiedzieć się z niej można, co powoduje, że chorujemy, w jaki sposób warto poprawiać własne samopoczucie, dlaczego najlepiej jeść pomidory, kalafior i śliwki, a potrawy doprawiać czosnkiem, pokrzywą, cynamonem, gorczycą itd.
Warto przy tym zaznaczyć, że kolejna publikacja Wydawnictwa ASTRUM to nie tylko zestawienie teoretycznych dywagacji – jej bogactwo tkwi w obszernym zbiorze sprawdzonych receptur na smaczne i zdrowe dania podnoszące odporność organizmu!
Chcesz być w dobrej formie? Zajrzyj do tej książki koniecznie!
Opowiadania należą do gatunku literackiego zwanego epickim. Charakteryzują się niewielkimi rozmiarami, luźną, dość swobodną konstrukcją i zasadniczo niezbyt skomplikowaną fabułą. Treść opowiadań w porządku przyczynowo-skutkowym prezentuje kolejne zdarzenia rozgrywające się w przeszłości. Oczywiście istnieją odstępstwa od tego typu definicji opowiadań cechujące się wyższym stopniem skomplikowania tego typu prozy. Pierwsze wydanie antologii opowiadań Wydawnictwa Astrum skupia jak w soczewce to wszystko, co ważne w życiu ich twórców, którzy zdecydowali się na udział w tym niezwykle ciekawym dziele.
Zapraszamy do lektury.
Autorzy tej antologii, to: Jerzy Guzy, Wacława Konieczny, Barbara Maria Laskowska, Teresa Mazur, Helena Paszkowska, Agata Rak, Urszula Rędziniak, A.K. Sar (Raska), Krystyna Sikorska, Tamara Mariola Tarasek.
Stron 126
w tym stron kolorowych wkładek na kredzie- biogramy autorów ze zdjęciem.
Quo vadis - powieść z czasów Nerona – powieść historyczna Henryka Sienkiewicza. Publikowana najpierw w odcinkach w warszawskiej „Gazecie Polskiej” (lata 1895–1896) i – z minimalnym opóźnieniem w stosunku do „Gazety” – także w krakowskim dzienniku „Czas” i „Dzienniku Poznańskim”. Wkrótce powieść została wydana w formie druku zwartego, jej premiera odbyła się w Krakowie, w 1896 roku. Powieść odniosła światowy sukces i została przetłumaczona na ponad pięćdziesiąt języków. Pełny tekst powieści Quo vadis znajduje się w rękopisie Biblioteki Narodowej, a we wrocławskim Ossolineum znajduje się 39 luźnych kart pierwszego szkicu powieści[1]. Rękopis BN został zakupiony od spadkobierców Leopolda Kronenberga. Karty znajdujące się w zbiorach Ossolineum pochodzą ze zbiorów rodziny pisarza z Oblęgorka.
Henryk Sienkiewicz dostał Literacką Nagrodę Nobla za całokształt twórczości. Quo vadis jest jednym z najbardziej znanych dzieł autora, dlatego częstym błędem jest uznawanie, że nagrodą Nobla została przyznana właśnie za to dzieło. W istocie w 1905 roku Sienkiewicz otrzymał ją za wybitne osiągnięcia pisarskie w literaturze epickiej[2].
Tytuł książki to łaciński zwrot, oznaczający: Dokąd idziesz?. Odwołuje się on do słów Quo vadis, Domine? (Dokąd idziesz, Panie?), wypowiedzianych według legendy, przywołanej również w powieści, przez apostoła Piotra do Chrystusa. Ilustracje do powieści wykonali m.in. znani malarze Piotr Stachiewicz i Jan Styka.
W 1894 roku powstały pierwsze rozdziały Quo vadis, które ukazały się drukiem od marca 1895 roku w warszawskiej „Gazecie Polskiej”, krakowskim „Czasie” oraz „Dzienniku Poznańskim” (do lutego 1896 roku). Wydanie książkowe pojawiło się niedługo później i zrobiło zawrotną karierę w całej Europie. Książka do dziś cieszy się wyjątkową popularnością, została przetłumaczona na 57 języków, w tym na arabski czy japoński, a także esperanto i opublikowana w ponad 70 krajach[6]. Quo vadis wielokrotnie adaptowano i wystawiano na deskach teatrów, ukazała się opera oparta na motywach powieści, a w 1913 roku dzieło zostało po raz pierwszy sfilmowane, a później było ekranizowane jeszcze kilkakrotnie.
W 2016 Sienkiewiczowską powieść odczytywano publicznie podczas akcji społecznej propagującej znajomość literatury narodowej – Narodowe Czytanie Quo vadis. Z tej okazji 3 września rękopis powieści opuścił na jeden dzień skarbiec Biblioteki Narodowej i można go było oglądać w warszawskim Pałacu Rzeczypospolitej.
Dekameron znaczy dziesięć dni. Dzieło Giovanniego Boccaccia tak właśnie zostało podzielone: na dziesięć dni, podczas których dziesięcioro mieszkańców Florencji (siedem dam i trzech kawalerów), którzy z obawy przed szerzącą się zarazą opuścili miasto, przedstawia kolejno swoje opowieści na zadany temat.Wszystko razem tworzy zbiór stu nowel, a kompozycja całości przypomina Baśnie z tysiąca i jednej nocy. Cudowności i baśniowych motywów jest tu jednakże niewiele, wiele za to mówią te historie o kulturze i obyczajach renesansowych Włoch. Dominującym tematem jest miłość we wszelkich swych odcieniach od najwyższej wzniosłości do najbardziej cielesnego erotyzmu, niegardzącego niekiedy sprośnymi akcentami buffo. Autor ze swobodą krytykuje nadużycia kleru, nawiązuje też do ostrych podziałów na stronnictwa propapieskich gwelfów i procesarskich gibelinów, które antagonizowały poszczególne miasta i regiony włoskie przez kilka stuleci, począwszy od XII w. Nic dziwnego, że wydane w 1470 roku dzieło (znane wcześniej prawdopodobnie w odpisach i we fragmentach), w XVI w. znalazło się na indeksie ksiąg zakazanych.W czasach Boccaccia, znajomego Petrarki i przyjaciela Dantego, twórczość prozatorska była niżej ceniona niż poetycka, jednak dziś autor Dekameronu ceniony jest przede wszystkim jako twórca modelu nowożytnej noweli i obrońca głęboko humanistycznej zasady, by ludzkie rzeczy mierzyć ludzką miarą.
Dekameron (Il Decamerone, z greki deka hemeron, dziesięć dni) – dzieło literackie Giovanniego Boccaccia, napisane w języku włoskim prawdopodobnie w latach 1350–1353, a po raz pierwszy wydane drukiem ok. 1470 roku. W 1559 r. Dekameron umieszczono w indeksie ksiąg zakazanych.
Jest to zbiór 100 nowel, które w ciągu 10 dni w roku 1348 opowiada sobie dla zabicia czasu grupa 10 szlachetnie urodzonych florentyńczyków (7 pań i 3 młodzieńców), którzy schronili się przed zarazą (epidemią dżumy) w okolicach Florencji. Każdy dzień miał swój temat zadany przez kolejno wybieranego „króla” lub „królową”. Nowele stanowią opis obyczajów w epoce włoskiego Renesansu, dając wyraz z jednej strony bujnemu życiu, pełnemu miłości, przygód erotycznych i ludzkiej zmysłowości, z drugiej zaś strony wyrażając podziw dla inteligencji, sprawności umysłu ludzkiego, bystrości i sprytu. Głównym motywem opowiadań jest szeroko interpretowane pojęcie miłości (największej z potęg): miłość małżeńska - pozamałżeńska, zmysłowa - platoniczna, tragiczna - idylliczna. Bohaterowie Dekameronu reprezentują wszystkie grupy społeczne. Są tu królowie i książęta na równi ze służbą, urzędnicy, sędziowie, kupcy, rycerze, ludzie marginesu, jest także zakochany filozof, a także postacie dobrze znane w XIV-wiecznej Florencji. Prawda historyczna jest natomiast traktowana z przymrużeniem oka. Pod względem kompozycji utwór nawiązuje do Księgi tysiąca i jednej nocy, opowiadania zachowują swoją autonomię, ale komponują się w całość. Czas mierzony jest według liczby 7 (oznaczającą porządek boski), florentyńczycy dzielą go w następujący sposób: 4 dni na opowiadania, 3 dni na modlitwę. Układ 4:3 pokazuje zwrot ku doczesności, ale stałą pamięć o Bogu. W poszczególnych nowelach autor skupia na ogół akcję wokół jednego tylko motywu – często umieszczonego w tytule, pojawiającego się potem w każdej fabule. Opisy i komentarze są bardzo zredukowane. Boccaccio odwołał się do takich gatunków, jak baśń, przypowieść, romans rycerski, bajka, mit. Nadał im jednak w miarę jednolity kształt, udoskonalił konstrukcję, snując opowieść bez dygresji i dłużyzn, skupiając całą uwagę na jednym wątku, zaskakując słuchaczy niespodziewanymi zwrotami akcji i efektowną pointą[1]. Zbiór rozpoczynają opowiadania o ludzkich przywarach, takich jak głupota, skąpstwo, rozpusta, obłuda. Dzień drugi przynosi najbardziej nieprawdopodobne historie, w których szczęśliwe zakończenie graniczy zwykle z cudem.
Dzień trzeci poświęcony został miłosnym awanturom mnichów, pustelników i zakonnic. Niewątpliwie najbardziej pikantną nowelą tej części jest Diabeł i piekło.
Czwartego dnia opowiadane są historie, które skończyły się nieszczęśliwie. Piątego dnia słyszymy o romansach i flirtach, które zaczynały się często miłością bez wzajemności, a kończyły małżeństwem. Do tej części należy mistrzowska nowela pt. Sokół. Jej tytuł dał nazwę teorii budowy klasycznej noweli (teoria sokoła)[2].
Część szóstą wypełniają najkrótsze i najdowcipniejsze anegdoty nawiązujące do tradycji średniowiecznych historyjek zwanych novellino.
W siódmej części tematem wiodącym stają się zdrady małżeńskie, prowokowane zwykle przez kobiety.
Ósmego dnia narratorzy dyskutują m.in. o miłości i pieniądzach. Dziewiątego dnia dochodzą zaś do wniosku, że czasem warto wyrzec się miłości.
Po dwóch tygodniach pobytu w podmiejskiej willi bohaterowie wracają do Florencji, gdzie prawdopodobnie szaleje jeszcze dżuma. Dalsze losy dziesięciorga narratorów nie są jednak opisane. Rozchodzą się oni jak widzowie po zakończonym seansie, każdy w swoją stronę.
Akcaja powieści dzieje się w czasach póżnego średniowiecza. Według słów autora, jest to obraz piętnastowiecznego Paryża i całego piętnastego wieku przez pryzmat tego miasta. Fabułą powieście jest wątek miłosny archidiakona Klaudiusza Frollo i pięknej Cyganki Esmeraldy.Bohaterem powieści jest Quasimodo - król karnakwału roku 1482 i zabójca w afekcie swojego opiekuna Klaudiusza Frollo, uosobienie brzydoty i dobroci serca
Katedra Najświętszej Marii Panny w Paryżu (fr. Notre-Dame de Paris), to powieść Wiktora Hugo znana w Polsce również pod tytułem Dzwonnik z Notre-Dame.
Akcja powieści dzieje się w czasach późnego średniowiecza. Według słów autora, jest to „obraz piętnastowiecznego Paryża i całego piętnastego wieku przez pryzmat tego miasta”.
Fabułą powieści jest wątek miłosny archidiakona Klaudiusza Frollo do pięknej Cyganki Esmeraldy.
Bohaterem powieści jest Quasimodo - król karnawału roku 1482 i zabójca w afekcie swego opiekuna Klaudiusza Frollo, uosobienie brzydoty i dobroci serca.
Imię „Quasimodo” nawiązuje do nazwy święta w kalendarzu chrześcijańskim, zwanego Quasimodo, a wypadającego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy (lub w oktawę Wielkanocy). Właśnie wtedy 4-letni Quasimodo, porzucony przez rodziców, został odnaleziony pod bramą Katedry przez Klaudiusza Frollo.
Quasimodo wyrósł na niekształtnego olbrzyma. Nos miał czworoboczny, lewe oko malutkie, krzaczastą brew, oko prawe przykryte ogromną brodawką, popękane wargi i kieł z nich wystający, zęby krzywe i wyszczerbione, rozdwojony podbródek. Miał olbrzymią głowę ze zjeżonymi rudymi włosami, ogromny garb pomiędzy łopatkami i mniejszy garb na piersi, przedziwnie poskręcane nogi, ogromne stopy i ręce. Wyraz jego twarzy przy tym był mieszaniną złośliwości, zdziwienia i smutku, a mimo pokraczności sprawiał wrażenie niesłychanie silnego, zwinnego i odważnego. Ludność Paryża wierzyła, że utrzymywał konszachty z diabłem, a spotkanie z nim ciężarnej kobiety mogło sprawić, że ta urodzi potwora.
Postać Quasimodo dzięki licznym adaptacjom teatralnym, baletowym, musicalowym rozsławiła powieść i samego autora, Wiktora Hugo. Jednak adaptacje często odchodzą od oryginału Hugo, przez co gubią ideę i tragizm dzieła.
Warto więc sięgnąć do oryginału, powieści wydanej w 1831 roku, wspaniale poruszającej problemy wielkiej miłości dwojga ludzi, mezaliansu, pożądania i braku tolerancji, która często prowadzi do tragedii.
Pierwszy polski przekład autorstwa Józefa Tokarzewicza pt. Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj (Notre-Dame-de-Paris) został wydany w roku 1876.
Zapraszam do lektury.
O autorze: Wiktor Hugo (ur. 26 lutego1802 w Besançon, zm. 22 maja 1885 w Paryżu) - francuski pisarz, poeta, dramaturg i polityk. Jeden z najważniejszych twórców literatury francuskiej i czołowy przedstawiciel romantyzmu francuskiego.
Autor poezji, dramatów wierszem i prozą oraz powieści, jak również listów i przemówień politycznych. Do jego najważniejszych dzieł należą powieści Nędznicy i Katedra Marii Panny w Paryżu, dramat Hernani oraz jedyna we francuskiej literaturze epopeja Legenda wieków.
Był członkiem Akademii Francuskiej, deputowanym do Konstytuanty, a następnie Zgromadzenia Narodowego. Wspierał rewolucję lipcową w 1830 roku, brał udział w rewolucji lutowej w 1848 roku, a z powodu przekonań politycznych przez 19 lat (1851–1870) przebywał na dobrowolnym wygnaniu poza granicami Francji jako przeciwnik II Cesarstwa. Po upadku Napoleona III w roku 1870 wrócił do Francji, zasiadał w Senacie III Republiki. Zmarł na zapalenie płuc i został pochowany w paryskim Panteonie.
Przygody Dobrawy autorstwa Róży Ossowskiej to powieść dla młodzieży. A jak wiemy, tego typu literatury nigdy dość. Autorka wskazuje nastolatkom, a może bardziej dorosłym, że w dobie informatyzacji życia codziennego przejście z dzieciństwa ku dorosłości dokonuje się poprzez zmiany w rozwoju psychicznym na każdym etapie życia młodego człowieka i że są one inne u każdego dziecka. Młodzi ludzie mają dzisiaj możliwość korzystania z niesamowitej wprost siły mediów, co wraz z bogatą, rozbudzoną wyobrażnią pozwala przeżywać wręcz niewiarygodne przygody. Bohaterka powieści, Dobrawa, zmaga się z typowymi “nastoletnimi” rozterkami. Każda z nich jest ważna, tak jak w dorastaniu ważny jest każdy szczegół, którego nie wolno przegapić ani przemilczeć. Tak też jest z Dobrawą, która stara się być dzielna i niezależna, ale też podejmuje decyzje, których czasami dorośli nie rozumieją i wynikają z tego kłopoty… Zapraszam do lektury tej niezwykle ciepłej opowieści.
Biogram autorki.
Róża Ossowska urodziła się w 8 marca 1955 roku w Wąsoszu, gdzie obecnie mieszka. Ukończyła Policealne Studium Finansowe we Wrocławiu i rozpoczęła pracę w administracji państwowej. Od zawsze interesowała się literaturą, a zwłaszcza poezją. Swoją twórczość długo chowała do szuflady, aż odważyła się zaprezentować swoje wiersze na facebooku. Jest współautorką charytatywnej antologii Puzzle życia - odsłona 3, którą wydało Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu. Wiersze Autorki ukazały się również w antologiach poetów współczesnych Wydawnictwa Astrum: Modlitwy, Zanim zabierze nas wiatr, Humor i satyra, Wiersze dla dzieci, Miłość niejedno ma imię, a w roku 2018 został wydany tomik poetycki Przebudzenie.
Diagnoza: cukrzyca. Dlaczego ja? Dlaczego moje dziecko?... Nie myślcie teraz o tym! Wasze dziecko potrzebuje wyjaśnień i pomocy. Od tej pory jesteście przewodnikami Waszych pociech, a przewodnicy nie patrzą wstecz – kierują się do przodu. Ten poradnik pomoże Wam w podejmowaniu pierwszych decyzji: od wyboru glukometru, po przygotowania na wakacje. Dowiecie się, jak „działa” cukrzyca, jak potoczy się Wasze życie po jej zdiagnozowaniu, jak radzić sobie w codziennych sytuacjach i co gotować Waszym pociechom. Znajdziecie tutaj mnóstwo dokładnych przepisów kulinarnych, adresy działających stowarzyszeń pomocy cukrzykom oraz podstawowe informacje o cukrzycy, podane w przystępny sposób. Przestańcie się bać – bądźcie podporą dla swoich dzieci.
Miażdżyca, postrach XXI wieku, to nie tylko, jak się powszechnie sądzi, choroba naczyń wieńcowych otaczających serce, ale dosłownie wszystkich tętnic w naszym organizmie! Najczęściej i najszybciej atakuje naczynia mózgu, serca, nerek, kończyn dolnych. Na jej rozwój największy wpływ wywiera palenie papierosów, mała aktywność fizyczna, stres, nadwaga, a przede wszystkim niezdrowe odżywianie. Zmieniając złe nawyki żywieniowe, dość łatwo możemy zapobiec miażdżycy i związanym z nią chorobom, takim jak: zawał serca, udar mózgu czy silne bóle nóg. Bardzo duże znaczenie, zarówno profilaktyczne, jak i lecznicze, ma właściwa, niskotłuszczowa i niskocholesterolowa, dieta. Dlaczego i jaką dietę stosować w miażdżycy, co można jeść, a jakich produktów należy unikać? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdą Państwo w doskonałym poradniku Barbary Jakimowicz-Klein. Autorka książki zapewnia, że przygotowanie odpowiednio skomponowanych posiłków nie jest zadaniem ponad siły. Konsekwencja i wypełnianie zaleceń dietetyków gwarantują poprawę i zażegnanie niebezpieczeństwa. Pamiętajmy, że nasze zdrowie zależy od nas samych! A profilaktyka jest zawsze tańsza i przyjemniejsza niż leczenie.
Mam cukrzycę! Jak teraz będzie wyglądało moje życie!? Nie ulegajmy panice. Życie cukrzyka nie musi zmienić się nie do poznania, jeśli będzie on prawidłowo leczony, zastosuje się do zaleceń diabetologa i będzie posiadał wiedzę na temat swojej choroby. Ten poradnik pozwoli nie tylko poznać historię cukrzycy, jej przyczyny, sposoby rozpoznawania i zapobiegania jej powstaniu, ale także uświadomi nam, jak ważne są regularne badania, wizyty u lekarza i samokontrola. Podpowie też, jak radzić sobie z cukrzycą w małżeństwie, w życiu rodzinnym i zawodowym, w okresie ciąży, a nawet w podróży.Książka zawiera także informacje o akcesoriach dla diabetyków, o tradycyjnych i nowoczesnych metodach leczenia cukrzycy oraz o innych odkryciach, które mogą w przyszłości zrewolucjonizować leczenie tej choroby.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
