Najbardziej osobista książka Stanisława LemaAutoportret z okresu dzieciństwa i dorastaniaWysoki Zamek powstał w okresie największych triumfów pisarskich Lema jako autora fantastyki, ale do niej nie należy. Jest autoportretem pisarza z okresu dzieciństwa, dociekliwą, nie oszczędzającą siebie, ale też pełną humoru historią o rodzeniu się i kształtowaniu jego osobowości, inteligencji i wyobraźni. Na tle panoramy międzywojennego Lwowa Lem czyni siebie samego bohaterem opowieści o dojrzewaniu - nie mniej atrakcyjnej i pełnej zaskoczeń niż fantastyczne fabuły. Bo też po co zagląda się w dzieciństwo? Najpierw z przyczyn sentymentalnych i dla rekonstrukcji minionego świata. Potem jednak po to, by siebie - dojrzałego - zrozumieć i w centrum panoramy zbudować Wysoki Zamek sensu, pomnik przymierza między dawnymi a nowymi laty.
Terapia oczami terapeutki i jej terapeuty.
BESTSELLER NEW YORK TIMESA.
Przezabawna, prowokująca do myślenia, zaskakująca książka odsłaniająca kulisy pracy terapeutki, która pomagając pacjentom, jednocześnie szuka odpowiedzi na dręczące ją pytania i wątpliwości.
Lori Gottlieb nagle traci grunt pod nogami i wpada w szpony kryzysu. Jednego dnia przyjmuje pacjentów w swoim eleganckim gabinecie psychoterapeutycznym, następnego - jej świat staje na głowie. Wtedy na scenę wkracza ekscentryczny Wendell, doświadczony psychoterapeuta, u którego na kozetce ląduje Lori. Łysiejący mężczyzna w rozpinanym swetrze i spodniach z khaki wygląda niczym stereotypowy psychoanalityk. Wkrótce jednak udowodni, że pozory mylą. I to bardzo.
Eksplorując wewnętrzne rozterki swoich pacjentów - zapatrzonego w siebie telewizyjnego producenta, śmiertelnie chorej młodej mężatki, emerytki planującej samobójstwo w dzień kolejnych urodzin oraz dwudziestokilkulatki wybierającej niewłaściwych mężczyzn - Gottlieb odkrywa, że ich dylematy niewiele się różnią od tych, z którymi ona sama chodzi do Wendella.
Autorka dzieli się swoimi przeżyciami zarówno w roli psychoterapeutki, jak i pacjentki, z wielką przenikliwością i humorem, prześwietla prawdy i fikcje, które mówimy sobie oraz innym ludziom balansując na linie pomiędzy miłością a pragnieniami, poszukiwaniem sensu a świadomością nieuchronnej śmierci, winą a odkupieniem, strachem a odwagą, nadzieją a zmianą.
"Chcesz o tym porozmawiać?" to książka absolutnie rewolucyjna w swej szczerości. Inspirująca, nieszablonowa i wielce empatyczna, ogromnie osobista, a zarazem uniwersalna. To inteligentny, rozbrajająco zabawny oraz pouczający przewodnik po ludzkich sercach i umysłach.
Książka Gottlieb wyjaśnia w prostych słowach na czym polega proces psychoterapeutyczny, zarazem dając nadzieję sceptykom takim jak ja - powątpiewającym w to, że rozmowa może przynieść trwałe zmiany.
Judith Newman "New York Times"
Któż mógłby się oprzeć pokusie wejrzenia w świat psychoterapeutki borykającej się z tymi samymi problemami, z którymi od lat przychodzą do niej pacjenci?.
"The Washington Post"
Nadzwyczajnie wartościowa i pouczająca lektura dla klientów gabinetów psychoterapeutycznych, ich terapeutów i całej reszty ludzkości.
"New York Journal of Books"
Pełen wdzięku, humoru, mądrości i wyrozumiałości podnoszący na duchu opis dążenia do samopoznania.
Literary Journal
Pełen autentyzmu i naturalności, ujmująco szczery i wciągający pamiętnik psychoterapeutki ukazujący terapię zarówno od strony klinicysty, jak i pacjenta.
"The New York Times Book Review"
Najbardziej poruszająca jest bezbronność Gottlieb w szczerych rozmowach z własnym psychoterapeutą.
"Booklist"
Prawdziwy brylant! Gottlieb przedstawia swoich pacjentów ze zrozumieniem, empatią, humorem i wdziękiem.
"Publisher Weekly"
Terapeuci odgrywają szczególną, niezastąpioną rolę w życiu wielu z nas, ale czy zastanawialiście się kiedykolwiek, dokąd oni chodzą, żeby z kimś porozmawiać? Lori Gottlieb ofiaruje nam szczerą i zaskakująco bliską sercu opowieść o tym, jak to jest być psychoterapeutką, która sama chodzi na terapię, i jaką naukę można z tego wyciągnąć - znakomita książka o powszechności ludzkich rozterek i lęków.
"Thrive Global"
Leslie Jamison, autorka "The Recovering: Intoxication and its Aftermath"
Lori Gottlieb jest cenioną psychoterapeutką i felietonistką magazynu "The Atlantic". Jej teksty ukazują się na łamach "New York Times"”, regularnie pojawia się też w programach radiowych i telewizyjnych. Jej książka "Czy chcesz o tym porozmawiać" okazała się wielkim bestsellerem New York Timesa, a prawa do jej wydania sprzedano do kilkunastu krajów.
Wspomnienia, które dają nadzieję i niezwykłą siłę. Tę książkę powinien przeczytać każdy z nas.
Wyobraź sobie, że pracując na pełnych obrotach, pewnego dnia dowiadujesz się, że masz chorobę Alzheimera… Czy można zapomnieć, jak się wykonuje manewr skrętu, dojeżdżając do skrzyżowania? Albo dobijać się do cudzego domu, uważając, że to własny? Czy naprawdę trzeba barykadować się w kuchni krzesłami, żeby z niej nie wyjść w trakcie gotowania? Czy da się zapomnieć o urodzinach własnego dziecka?
Wendy Mitchell też nie mieściło się to w głowie. Należała do ludzi, „którzy niczego nie zapominają. Imię raz spotkanej osoby pamiętała po upływie miesięcy, a nawet lat. W pracy podziwiano, jak potrafiła wszystko odtworzyć z pamięci”. Z czasem nawet proste czynności zaczęły jej sprawiać kłopoty. Ale choć przeszkody piętrzyły się jedna nad drugą, nigdy nie było tak beznadziejnie, żeby trzeba się było poddać.
I właśnie o tym jest ta książka – o życiu z demencją, ogromnym lęku przed utratą siebie i ciągłym wynajdowaniu sposobów, żeby przechytrzyć chorobę, która każdego dnia usuwa z pamięci część cennych informacji. Wendy Mitchell dowodzi na swoim przykładzie, że choć demencji nie da się pokonać, to można zrobić wiele, żeby z nią żyć, da się nawet napisać książkę, choć czasem trudno skończyć zdanie, bo ucieka główna myśl.
Prowadzę bloga już od dwóch lat. To dwa lata dzielenia się przemyśleniami i zapisywania zdarzeń w pamięci zewnętrznej. Przed demencją nawet nie czytałam żadnego bloga, a co dopiero mówić o prowadzeniu, lecz nigdy nie jest za późno na nauczenie się czegoś nowego, nawet w przypadku choroby mózgu.
Piękne, inteligentne i zabójczo skuteczne. Halina Szwarc dostarcza aliantom informacje prosto ze sztabu generalnego Wehrmachtu. Elżbieta Zawacka jest jedyną kobietą wśród cichociemnych. Krystyna Skarbek, wykazując się brawurą, odbija pojmanych agentów i zyskuje miano ulubionej agentki Churchilla. Władysława Macieszyna udaremnia niemiecki plan zniszczenia Londynu. Walczyły nie tylko z bronią w ręku, ale poprzez zdobywanie i przekazywanie informacji, od których zależały losy wojny i życie milionów niewinnych ludzi. Agentki, Polki od urodzenia i kobiety, dla których Polska stała się nową ojczyzną. Arystokratki, żony dyplomatów, feministki i troskliwe panie domu. Femmes fatales i niewinne nastolatki. Kobiety kochające ojczyznę albo zakochane w walczących za nią mężczyznach. Szpiegowały, aby uratować to, co dla nich najważniejsze. Ojczyznę, ukochanego albo własne rodziny. Nie wahały się, nie chciały być bezczynne. Swoją działalność niejednokrotnie przypłaciły życiem. A jeśli przetrwały – historia skazała je na zapomnienie. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Kontynuacja bestsellerowej interaktywnej gry książkowej: Dziennika 29. Zanurz się w niezwykłej przygodzie, zmierz się z łamigłówkami i układankami. Do rozwiązania zagadek potrzebne jest niekonwencjonalne podejście: pisz, rysuj, zginaj, łącz i szukaj, by odkryć prawdę.
World-leading neuroscientist and neurosurgeon Dr Rahul Jandial draws on his years of work with patients suffering from the most extreme cases of brain damage, disorders and illnesses to reveal what they can tell us about the science of the mind.
From a languages teacher who has to choose whether to lose her ability to speak Spanish or English after brain surgery, to a former TV exec, now homeless, who discovers that his life-altering despondency is the result of a tumour, to a fainting teen who learns that deep breathing can mean the difference between life or death, these stories uncover the secret workings of the brain.
Blending cutting-edge research and beautiful storytelling, Life Lessons from a Brain Surgeon is a vital resource on the best ways to boost your memory, control stress and emotions, minimize pain, unleash your creativity, raise smart kids and reduce the risk of Alzheimer's. This is a deeply practical and readable book, which will take you on an expedition through the anatomy of the most fascinating - and mysterious - of organs.
Głodziłam się. Potem jadłam bez umiaru. Wymiotowałam. Ćwiczyłam ponad siły. I coraz bardziej siebie nienawidziłamZachorowałam na bulimię jako młoda dziewczyna. Ta choroba długo panowała nade mną, a próby zmiany życia kończyły się przegraną. Dopiero po dziesięciu latach udało mi się wyzdrowieć. Dziś dzielę się osobistym doświadczeniem i pomagam jako terapeutka osobom z zaburzeniami odżywianiaJak rozpoznać pierwsze symptomy niechęci do własnego ciała?Jak nie pozwolić, by przekształciła się w nienawiść?Jak przestać się oszukiwać i ukrywać objawy choroby przed sobą i innymi?Jak sobie pomóc?Jak pracować nad wewnętrzną siłą i poczuciem własnej wartości?Po czym poznać, że ktoś cierpi na bulimię?Ta książka to wyjątkowe połączenie szczerego, chwilami bezlitosnego dziennika bulimiczki z głęboką wiedzą na temat choroby i skutecznymi ćwiczeniami. Przeczytaj, by pomóc bliskiej osobie. Lub sobie samej. Zamień autodestrukcję na zdrowe sposoby dbania o swoją psychikę i ciało.Książka, z którą powinien się zapoznać rodzic każdej nastolatki!
Przejmujące wspomnienia dwunastu kobiet, które przeżyły piekło niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady Auschwitz-Birkenau. Książka jest efektem rozmów autorki z każdą z bohaterek.Leokadia Rowińska do obozu trafiła w trzecim miesiącu ciąży. Wspomina, jak okrutnie traktowane były kobiety oczekujące potomstwa. Ireneusz, bo takie imię nadała swojemu synkowi, stał się najmłodszą ofiarą Marszu Śmierci. Pochowała go w pudełku po makaronie.Zofia Wareluk urodziła się w Auschwitz. Swoją smutną historię opowiada na podstawie wspomnień matki. Poród Zosi odbierała Stanisława Leszczyńska.Urszula Koperska do obozu trafiła jako 8-letnie dziecko. Opowiada o głodzie, tęsknocie i strachu. Jej wspomnienia to historia każdego dziecka w Auschwitz.W baraku, w którym się znajdowała, więzień artysta, rysował dzieciom na ścianie obrazki, które przetrwały do dziś.Wiesława Gołąbek w obozie przebywała prawie trzy lata. W tym samym barakuco ona znalazła się Seweryna Szmaglewska. Pisarka wspomina 16-letnią Wiesięw swojej książce Dymy nad Birkenau.Walentyna Nikodem była w Auschwitz świadkiem wielu bestialskich poczynań esesmanek. To ona pod koniec wojny spotkała jedną z najokrutniejszych morderczyń i doprowadziła do jej egzekucji.To tylko niektóre z historii, ale każda z nich zasługuje na pamięć.
Masz prawo do szczęścia zapewnia Sukanek - więc odważ się z niego skorzystać.Czujesz czasami, że nikt Cię nie rozumie? Że jesteś tylko problemem i byłoby lepiej, gdyby Cię nie było? Nie wiesz jak wypełnić pustkę, którą nosisz w środku? Wydaje Ci się, że czujesz się tak tylko ty? Sukanek świetnie zna te myśli towarzyszyły jej, od kiedy tylko pamięta. Szczerze opowiada o dorastaniu w rodzinie z problemem alkoholowym, o swoich nastoletnich zmaganiach z depresją, próbach samobójczych, pobytach w szpitalach psychiatrycznych, autodestrukcyjnych myślach i uzależnieniu od miłości. Nie zawsze było jej łatwo. Ale jednego jest pewna - życie może jeszcze Cię pozytywnie zaskoczyć. Pozwól sobie pomóc.Justyna Suchanek, znana jako Sukanek youtuberka, influencerka, montażystka i fotografka. W 2014 roku utworzyła kanał na YouTubie, na którym publikuje vlogi, autorskie charakteryzacje oraz teledyski. W swoim cyklu Szczerze o często porusza kontrowersyjne tematy, takie jak depresja, samobójstwo czy autodestrukcja. Na swoim profilu na Instagramie często podejmuje się tematów, których inni wolą unikać. Pokazuje nie tylko same dobre chwile, ale i te najgorsze. Motywuje i inspiruje ludzi do walki o lepsze życie. Dzięki temu wielu z nich sięgnęło po odpowiednią pomoc i z każdym dniem radzi sobie coraz lepiej.
W rozmowie z Arturem Nowakiem Stanisław Obirek były jezuita, jeden z niepokornych polskiego Kościoła, opowiada o swoim życiu. O dzieciństwie w pegeerze, studiach w Krakowie, doświadczeniach związanych z nadużyciami w Kościele, fascynacji zakonem jezuitów, studiach w Rzymie w okresie, gdy papieżem został Karol Wojtyła, życiu zakonnym, wreszcie o odejściu z Kościoła. Jan Paweł II i jego pontyfikat to centralny motyw tej mądrej i osobistej rozmowy. Daje ona możliwość spojrzenia na papieża Polaka z innej niż dominująca w Polsce perspektywy chłodnej, rzeczowej i krytycznej. Ale życie profesora Obirka, antropologa kultury, teatrologa, teologa i historyka, to także fascynujące spotkania i wyjątkowe relacje z takimi postaciami jak Lem, Różewicz, Kołakowski, Tischner czy Bauman oraz niezliczone lektury. Wszystko to ukształtowało człowieka, który dusząc się w katolickiej doktrynie poszukiwał swojej wąskiej ścieżki.
Barbara K. Lipska, Polka mieszkająca w USA, wybitna neurolożka, specjalistka od chorób psychicznych, zachorowała na raka mózgu. Postępujące w błyskawicznym tempie objawy choroby przypominały demencję i schizofrenię. Jej najbliżsi i współpracownicy byli przerażeni. Wydawało się, że nie ma nadziei dla doktor Lipskiej, która straciła kontakt z rzeczywistością. Tymczasem zdarzył się cud. Terapia odniosła skutek, a Barbara nie tylko doszła do siebie, ale zapamiętała wszystko, co jej mózg wyprawiał w okresie choroby. Badaczka mózgu nie tylko doświadczyła szaleństwa na własnej skórze, zdołała także zarejestrować, na czym ono dokładnie polegało.Poruszająca historia doktor Lipskiej jest opowieścią o tym, jak choroba psychiczna zmienia człowieka, jak wpływa na jego osobowość i pamięć, oraz o tym, jakich pokładów człowieczeństwa nie ma szans dotknąć.
Paul Valéry (1871–1945), francuski intelektualista i poeta, przeszedł do historii XX wieku jako prawdziwy literacki celebryta, a zarazem autorytet intelektualny i moralny. Szczyt jego kariery przypada na lata międzywojenne: w 1925 roku został członkiem Akademii Francuskiej, w latach 1924–1934 był prezesem francuskiego PEN Clubu, a od 1937 roku w College de France utworzono specjalnie dla niego katedrę poetyki. Zebrane w tym tomie teksty składają się na zbiór głównych jego wypowiedzi, przeważnie w formie eseju-wykładu, z tej właśnie dziedziny „poetyki” w specyficznym sensie badania źródeł i natury ludzkiej twórczości.
Pisma te poprzedza słynny "Pan Teste", publikowany tutaj po raz pierwszy po polsku w całości. Jest to utwór filozoficzno-literacki, który Valéry komponował niemal przez całe życie, od 1896 roku. Pan Teste (Pan Głowa?) stanowi na poły groteskowe, na poły hermetyczne wariacje wokół problemu człowieka racjonalnego.
Trzecim składnikiem niniejszego wyboru są teksty wspomnieniowe autora, w których z perspektywy odnoszącego sukcesy intelektualisty „rozlicza się” ze swoją, dość nietypową historią: po wczesnej przygodzie z poezją powraca do niej dopiero w wieku pięćdziesięciu lat wybitnymi utworami, z Cmentarzem morskim na czele. Tom zamyka oryginalny esej o „filozofii tańca” – koda całości, bo przecież, jak uważał autor, poezja jest tańcem, nieustanną grą z językiem i świętem języka.
Zabiłem moich najbliższych przyjaciół rzekł wolno. Jaki człowiek robi coś takiego?Wysunąłem się zza stołu.Taki, który jest chory odparłem, podchodząc do drzwi. Dlatego jesteś tu,a nie w więzieniu.Kiedy psychiatra Stephen Seager rozpoczął pracę w kalifornijskim szpitalu psychiatrycznym Gorman State, nazywanym powszechnie Gomorą, pracował w niejednej tego typu placówce. Jednak do tego, co zobaczył, przeżył i z kim miał do czynienia w środku,nie mógł przygotować się w żaden sposób.Książka Seagera to szczera, refleksyjna i porywająca relacja doświadczeń z terapii prowadzonych w Gorman State. Psychiatra pozwala nam zajrzeć do przerażającego świata zamieszkanego przez najgorszych psychopatów,do którego tylko nieliczni mają wstęp.Gorman state To miejsce,w którym panuje niewyobrażalna przemoc.
Mój futuryzm to wielogatunkowa opowieść, z której wyłania się nie tyle Roman Jakobson wybitny uczony, ile Roman Jakobson współtowarzysz poetów futurystów (Majakowskiego, Kruczonycha, Chlebnikowa), zaprzyjaźniony z rosyjską elitą humanistyczną (Trubieckim, Tynianowem, Szkłowskim) i całą bodaj rosyjską oraz czeską pierwszą awangardą artystyczną i naukową aktywną w latach przed pierwszą wojną światową i rewolucją październikową i tuż potem, trafnie nazwanych ""epoką udziwnienia"".Wielostronny portret Jakobsona i jego generacji tworzą rozmowy, które przeprowadził z ""teoretykiem pozarozumowym"" w końcu lat siedemdziesiątych szwedzki slawista BengtJangfeldt, szkice samego Jakobsona o futuryzmie i dadaizmie, listy, także miłosne, adresowane do Elsy Triolet, juwenilne wiersze, zarówno serio, jak i seriokomiczne, a także fragmenty prozy, przekłady, dedykacje. Prowadzone w dialogu wspomnienia Jakobsona, którym Jangfeldt nadał ostatecznie formę autobiograficznej gawędy, oraz jego wczesne, różnogatunkowe utwory stanowią także fascynujacy obraz epoki rozpoczynającej humanistykę nowoczesną.
"Notatki z Algierii" to zapis z pobytu autorki w Algierii w latach osiemdziesiątych, w okresie poprzedzającym wojnę domową. Autorka pracowała jako wykładowca w Instytucie Architektury na uniwersytecie w Oranie, a podczas wypraw na Saharę zbierała dokumentację ginącej pustynnej architektury. Opisany okres to lata pełne nadziei zarówno dla niepodległego, rozwijającego się państwa, jak i dla autorki, która wyjechała z Polski stanu wojennego. Algierczycy, aby odciąć się od wpływów francuskich po okresie kolonializmu, zaprosili do współpracy specjalistów z krajów bloku wschodniego. Dla przybyszów z tych krajów, również z Polski, było to nieoczekiwane zetknięcie z nową kulturą i egzotyką. Ten niezwykły okres współpracy i harmonii skończył się niespodziewanie i bezpowrotnie. Autorka opisuje życie środowiska akademickiego, tamtejszej Polonii, a także podróże do miejsc dzisiaj wciąż niedostępnych zarówno dla turystów, jak i dla ogółu mieszkańców Algierii.
Zapiski węgierskiej katoliczki, która przez 42 lata trwała w doświadczeniu choroby, przyjęła i nosiła na swoim ciele widoczne znaki męki Chrystusa - stygmaty. Połączenie powolnego fizycznego wyniszczania z głęboką, intymną więzią z Chrystusem i Maryją, przerażający ból i duchowa, szlachetna radość - mogą stanowić rodzaj chrześcijańskiego świadectwa na wskroś szokujący. W tej zdumiewającej książce Erzsebet wyprowadza nas na teren wręcz przeklęty, w obszar ludzkiego cierpienia, gdzie wydaje się, że Bóg zbankrutował, by w samym środku osobistego piekła na ziemi ogłosić nam potęgę Zmartwychwstałego, zaświadczyć o tym, że miłość Boga pełnym blaskiem potrafi zajaśnieć w samym sercu ludzkiej kruchości. W każdym razie czeka czytelnika potężna konfrontacja z treścią tej książki. Nasze poglądy o życiu i jego sensie, nasze lęki i aspiracje, a zwłaszcza gotowe i uporządkowane pojęcia religijne i egzystencjalne zderzą się niewątpliwie z doświadczeniem tej małej Węgierki.
Co Bóg chciał zakomunikować współczesnemu pokoleniu poprzez znak, jakim była historia tej kobiety, żyjącej w trudnych czasach, gdy Węgry zanurzone były najpierw w mroku wojen, a potem w chorej rzeczywistości ateistycznego komunizmu?
Ze wstępu ks. Prof. Roberta Skrzypczaka
„Moje męczarnie miały głębokość morza, ale było w nich również sięgające nieba szczęście” – pisała Erzsebet po 28 latach cierpienia. – „Nie ma na ziemi człowieka, z którym chciałabym się zamienić, nawet dzisiaj, gdy w moim ciele nie ma nic zdrowego. Jest mi bardzo dobrze”.
Oddawała siebie za grzechy innych. Cierpienie zbliżało ją do Chrystusa, a z Nim i Jego Matką łączyła ją niezwykle intymna relacja.
Choć moje osobiste #metoo miało miejsce na długie lata przed tym ogólnoświatowym, mam wrażenie, że tak naprawdę wysłuchana i usłyszana zostałam dopiero wtedy, kiedy pojedyncze głosy, takie jak mój, zabrzmiały w przepotężnym chórze niezgody. Jak każda z osób, które wykrzyczały w tym chórze publicznie swój sprzeciw wobec traktowania słabszych od siebie jak seksualne zabawki, zainkasowałam i przyjmuję nadal niewyobrażalną dawkę internetowego hejtu, pogardy, szyderstwa i towarzyskiego ostracyzmu, nie mówiąc o utracie zatrudnienia. Tak się broni konający system. Zapłaciłam słoną cenę - trudno, stać mnie! Jeśli choć jedna zawarta w moich felietonach myśl ułatwi komuś wędrówkę przez ten dziwny, piękny świat, będę to uważała za prawdziwy sukces. Jeżeli choć jedna wykluczona, zraniona, wykorzystana przez silniejszych od siebie osoba poczuje się dzięki niej mniej samotna, to będzie dla mnie najwspanialsza nagroda. I niechże już wreszcie nadejdzie ten „kres lubieżnego dziada”! W jego miejsce chcę widzieć mężczyznę, który kocha, lubi i szanuje każdą z nas. I siebie. Który wie, że patriarchat tak naprawdę krzywdzi wszystkich, oddzielając nas od siebie i odcinając nam drogę powrotu do naszej prawdziwej, kochającej natury. Paulina Młynarska Paulina Młynarska, dla przyjaciół Lola, rocznik 1970. Pisarka, felietonistka, blogerka, autorka scenariuszy, piosenek i wierszy. Działaczka na rzecz praw kobiet, feministka. Dawniej dziennikarka oraz producentka radiowa i telewizyjna związana z rynkiem polskim i francuskim. Jeszcze dawniej - aktorka filmowa, teatralna i kabaretowa, a także modelka. Cztery razy wychodziła za mąż, trzykrotnie emigrowała z Polski. Sama o sobie mówi, że przeżyła już co najmniej sześć życiorysów, a to przecież dopiero początek! Dziś - przede wszystkim - nauczycielka jogi i podróżniczka, oddana pracy na rzecz kobiet i z kobietami. Współorganizuje dla nich warsztaty rozwojowe #miejscemocy. Jej felietony i wpisy w mediach społecznościowych co kilka miesięcy prowokują ogólnopolską awanturę. Bo poruszają tematy łamania praw kobiet i mniejszości, hipokryzji patriarchatu po obu stronach politycznej barykady i okrucieństwa uprzywilejowanych wobec słabszych, Młynarska pisze bez znieczulenia, bez pudru i nie ogląda się przy tym na opinię "salonu" ani na internetowy hejt. Pytana o swój największy sukces, odpowiada: "Niezależność! To, że udaje mi się zachować naprawdę duży margines osobistej wolności". A że ta wolność ma swoją cenę? Trudno. Młynarska twierdzi, że ją stać! Mieszka w maleńkim domku na Krecie. Na jego dachu urządziła własne studio, w którym uczy hatha i yin jogi oraz teorii jogi i technik medytacyjnych. Z kuchni zaś nadaje audycje swojej prywatnej telewizji "Kreta - wolna kobieta!". Można je oglądać na kanale Pauliny na YouToube. Jest matką choreografki i performerki Alki Nauman. Kocha tango argentyńskie i w ogóle życie. Nad życie!
Człowiek w poszukiwaniu sensu Viktora E. Frankla to jedna z najbardziej wpływowych książek w literaturze psychiatrycznej od czasu Freuda. Zaczyna się od długiego, suchego i głęboko poruszającego osobistego eseju o pięcioletnim pobycie Frankla w Auschwitz i innych obozach koncentracyjnych i jego wysiłkach w tym czasie, by znaleźć powody do życia. Druga część książki opisuje metody psychoterapeutyczne, które Frankl opracował jako pierwszy na bazie swoich doświadczeń z obozów. Freud uważał, że życiem człowieka rządzi popęd seksualny i pokusy. Frankl z kolei wierzy, że najgłębszym popędem człowieka jest poszukiwanie sensu i celu. Logoterapia Frankla zatem bardziej przystaje do zachodnich religii niż freudeowskiej psychoterapii.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
