Bohaterami tej „prywatnej” historii z Historią w tle są najbliżsi krewni autorki: babka, rodzeństwo babki, ciotki, wujowie i kuzyni. Zasymilowani Żydzi – polscy inteligenci. Pracowici pozytywiści, którzy za swoje główne zadanie uznali służbę narodowi. Romantyczni szaleńcy, którzy uwierzyli, że można dźwignąć z posad bryłę świata. Jedni i drudzy znaleźli się później w diabelskich trybach totalitaryzmów: komunistycznego i hitlerowskiego. Tak wnikliwie narysowanych, plastycznych postaci nie znajdziesz dziś, Drogi Czytelniku, w żadnej współczesnej powieści. Najbardziej utalentowany scenarzysta nie stworzyłby równie zaskakujących sytuacji. Tylko życie tak dramatycznie układa i splata ludzkie losy. Joanna Olczak-Ronikier miała niezwykłą rodzinę. I szczęście, bo jej rodzina pozostawiła mnóstwo przekazów historycznych, notatek, ustnych relacji. Autorka scenariusza serialu teatralnego i filmowego Z biegiem lat, z biegiem dni oraz bestsellerów Piwnica pod Baranami i Piotr dzięki zachowanym źródłom i własnemu talentowi narracyjnemu stworzyła opowieść niezwykłą. Wyłania się z niej cały nasz szalony XX wiek, pełen wielkich iluzji i najgłębszych klęsk. A także nadziei, jaką niesie pamięć ocalona. Andrzej Wajda
Książka W ogrodzie pamięci otrzymała Nagrodę Literacką Nike 2002 oraz nagrodę Premio Acerbi 2011. Została przetłumaczona na angielski, włoski, niemiecki, francuski, hebrajski, szwedzki, rosyjski, serbski i niderlandzki. W Polsce stała się bestsellerem, kupiło ją już ponad 50 tysięcy czytelników.
ŚWIAT WEDŁUG NOWOGRODZKIEJ
Najsłynniejsza ulica w Polsce? Nowogrodzka! Synonim spoza formalnego ośrodka władzy. Protestuję! Jako „Aborygenka” Nowogrodzkiej uwalniam ulicę mojego dzieciństwa od politycznego kontekstu przesłaniającego jej własną tożsamość. Z perspektywy kamienicy nr 16 z podwórkiem – studnią, wśród sąsiadów solidarnych w czasach Powstania Warszawskiego i stalinizmu, na styku przedwojennego i powojennego świata , w cieniu budowy PKiN i Festiwalu Młodzieży w 1955 r. snuję opowieść o mojej Nowogrodzkiej. W odsłonach mijającego czasu wspominam, jak zmieniała się i co zmieniała w moim życiu. Ta prywatna saga Nowogrodzkiej przypomina, że nic nie trwa wiecznie – ani mury, ani ludzie, ani kojarzone z ulicą bastiony polityczne… Pozostaje pytanie, kto jak zapisze się w historii ulicy, które ze znaczeń „Nowogrodzka” przemieni się w legendę miejską…
Tak o swojej nowej książce pisze Anna Kalinowska – dr nauk przyrodniczych, popularyzatorka ekologii i ochrony środowiska, ekspertka Światowej Unii Ochrony Przyrody IUCN oraz pasjonatka podróży. Po opowiadaniach z podróży „Uciec w Himalaje” (Bellona 2020 ) oraz „Piękny mafioso z KC i inne opowiadania podróżującej po krajach bloku”(BookEdit 2023) tym razem autorka zaprasza na spacer w przeszłość po zaledwie jednej warszawskiej ulicy, ale za to jakiej!
Najbardziej wstrząsająca i brutalna książka o II wojnie światowej. Prawdziwa aż do bólu!Guy Sajer jako kilkunastolatek wyruszył w 1942 roku w szeregach Wehrmachtu na front wschodni. Początkowo służył w jednostce transportowej, a latem 1943 roku zgłosił się na ochotnika do Dywizji "Gross Deutschland". Marzył o przygodzie, lecz musiał desperacko walczyć o przetrwanie. Jego wspomnienia są wyjątkowe, to zapis wydarzeń "oglądanych oczyma siedemnastoletniego młodzieńca, który przeżywać musi to, co wielu dojrzałym mężczyznom niełatwo byłoby znieść". Ta jedyna w swoim rodzaju opowieść o wojnie nawet dzisiaj poraża ładunkiem grozy i naturalizmu: plastyczne opisy walk i ich skutków, straszliwych ostrzałów artyleryjskich z "organów Stalina", mrozów i głodu podczas rosyjskiej zimy, chaosu i przerażenia żołnierzy z pierwszej linii, często pozostawianych samym sobie. Sajer jako niezmiernie wrażliwy obserwator ma niespotykany dar opisywania wydarzeń, sytuacji i stanów ludzkiego ducha z ogromną ekspresją. Jego relacja jest tak żywa i autentyczna, że wręcz współodczuwa się z nim cały wojenny koszmar.Zbyt wielu ludzi zapoznaje się z wojną tak, że ich to nie drażni. Grzejąc tyłek w miękkim fotelu albo leżąc w łóżku, spokojnie czytają historię Verdun czy Stalingradu, niewiele z tego rozumiejąc, by nazajutrz powrócić do swoich spraw Nie! Te książki trzeba czytać w niewygodzie, na siłę; uważając, że ma się szczęście, bo nie musi się pisać do rodziny, siedząc tyłkiem w błocie na dnie transzei. Trzeba je czytać w najtrudniejszych sytuacjach, kiedy nic się nie udaje, ażeby uzmysłowić sobie, że kłopoty w czasie pokoju to jedynie błahostki, za które niepotrzebnie płacimy siwymi włosami. - Guy Sajer, Zapomniany żołnierz.Niewiele książek może się równać z tą pod względem siły uczuć, głębi autoanalizy czy ekspresji opisów walk. To wyjątkowe wspomnienia, trzeba je przeczytać. - "Library Journal"Uniwersalny język i uniwersalna, zdawałoby się, narodowość. Autor jest po prostu człowiekiem. - "Chicago Sun-Times"Sajer mówi otwarcie o swoich motywach, które skłoniły go do podzielenia się z nami swoją historią: Do tego ogranicza się właściwie moje zadanie - przekazać z jak największą siłą wyrazu krzyki dochodzące z rzeźni. Niewątpliwie mu się to udało. Książka ta pozostaje ponadczasowa, bo niesamowicie wnikliwie opisuje psychikę żołnierza podczas wojny. - "Military Review"
Wspomnienia estońskich żołnierzy 20. Dywizji Grenadierów SS, które nie są wypełnione żołnierskim bohaterstwem i patosem, które często możemy podziwiać w ekranizacjach filmowych. Bliżej im do relacji żołnierzy żyjących ze świadomością prawdopodobnej śmierci, którzy musieli pogodzić się z tym, że egzystują w prymitywnych warunkach czy zadają ból oraz cierpienie bliźniemu różniącemu się od nich głównie kolorem munduru. Spisanie przeszłych wydarzeń w okresie powojennym było dla niektórych z nich próbą pogodzenia się z przeszłością. Ocenę działań i postępowania tych żołnierzy pozostawiamy czytelnikowi.
Wielka władza to żart, błazen księcia jest wartLata transformacji ustrojowej były dla Polski czasem bolesnych prób i trudnych wyborów – szczególnie w niewielkich, postsowieckich miasteczkach.„Burmistrz 1990-1998” to zbeletryzowany zapis wspomnień autora, który przez osiem lat pełnił funkcję włodarza małej mazowieckiej miejscowości. Jego opowieść stanowi świadectwo walki o przywrócenie mieszkańcom podmiotowości, pamięci historycznej i godnych warunków życia. To także bezkompromisowa relacja z batalii przeciwko uprzywilejowanym grupom społecznym, które przez dekady żyły kosztem wspólnoty. Autor odsłania w niej kulisy decyzji podejmowanych w atmosferze nacisków, szantaży i nieustannych prób odsunięcia go od władzy. Opowiada historię jednostki w starciu z systemem oraz kreśli poruszający portret lokalnej społeczności, która musiała na nowo ukształtować swój głos.
Autor, najmłodszy syn generalnego gubernatora okupowanych ziem polskich, Hansa Franka, jest wyjątkiem wśród potomków nazistowskich dygnitarzy. Nie przemilcza mrocznych dziejów swoich przodków, ale od lat bezkompromisowo próbuje się z nimi rozliczyć. W książce Moja rodzina i jej kat dokumentuje studium upadku swojego ojca, opisując kolejne etapy kariery w szeregach narodowych socjalistów, a po zakończeniu wojny uwięzienie, proces norymberski, wyrok i egzekucję Franka w październiku 1946 roku.
Przypływy, odpływy to druga książka Nicka po Echach, która doczekała się międzynarodowego uznania. Życie autora można porównać do rytmu morza.
Podczas przypływu Nick wspina się, kocha to, co robi, i jest w tym dobry. Gdy upada, wstaje i wspina się dalej. Potem przychodzi odpływ, a on zostaje sam, wystawiony na ciosy.
Gdy przeżywa zwątpienie, żałobę po przyjaciołach, po mamie, jest pełen lęku, ale dzieli się swoimi bardzo osobistymi refleksjami. Bywa wściekły - i właśnie wtedy jego pisanie jest szczere do bólu, obnaża go bardziej niż jakakolwiek relacja ze wspinaczki. I tylko wówczas, gdy nadchodzi kolejna fala, jest gotów znowu o wszystkim, co bolesne, zapomnieć.
Przypływy, odpływy to trzymający w napięciu pamiętnik, który oddaje istotę tego, czym jest poświęcenie się swojej pasji bez reszty.
„Nieświadoma Manifestacja” to książka, która nie moralizuje, nie narzuca i nie obiecuje cudów. Zamiast tego – zaprasza do uważnej, szczerej rozmowy o życiu. O tym, jak myśli i emocje, które pielęgnujemy na co dzień – często zupełnie nieświadomie – stają się fundamentem naszej rzeczywistości.To osobista opowieść kobiety, która zdecydowała się zatrzymać. Spojrzeć w głąb siebie. I zbudować swoje życie raz jeszcze – tym razem z intencją, nie z automatu. Marlena Dereszkiewicz pisze bez patosu, ale z ogromną siłą. Opowiada o swoim doświadczeniu z manifestacją – nie jako magiczną sztuczką, ale jako procesem zmiany wewnętrznej, który zaczyna się tam, gdzie kończy się kontrola, a zaczyna zaufanie.To książka dla tych, którzy przeczuwają, że w życiu chodzi o coś więcej niż tylko codzienne obowiązki, gromadzenie sukcesów czy realizowanie cudzych oczekiwań. Dla tych, którzy chcą zacząć od nowa – świadomie, spokojnie, w zgodzie ze sobą. I szukają słów, które nie dają gotowych odpowiedzi, ale potrafią poruszyć coś głęboko.„Nieświadoma Manifestacja” to nie podręcznik ani poradnik. To lustrzana opowieść – w której wiele kobiet odnajdzie cząstkę siebie. Pisana z miejsca ciszy i siły, łączy duchowość z codziennością, intuicję z odpowiedzialnością, osobiste doświadczenie z uniwersalnymi prawdami.Idealna dla osób zainteresowanych rozwojem osobistym, psychologią pozytywną, filozofią świadomego życia i duchowością, która nie odrywa od rzeczywistości, lecz pomaga ją oswoić.O autorce:Marlena Dereszkiewicz – mama, autorka, kobieta, która wybrała świadome życie. W Londynie stworzyła przestrzeń codziennej pracy duchowej, w której praktykuje to, co opisuje. Od zawsze intuicyjnie przyciągała dobro – dziś nazywa to manifestacją. Dzieli się swoją drogą nie po to, by pouczać, ale by przypomnieć: kiedy tworzysz z intencją, wszystko zaczyna się zmieniać.
Zeinab Hashmat-Pache – pół-Polka, pół-Egipcjanka – dorastała w dwóch światach: w pachnącym przyprawami Kairze i w szarej, przytłaczającej rzeczywistości polskiego blokowiska lat dziewięćdziesiątych. W jednym była księżniczką wychowywaną przez czułych dziadków, w drugim – dziewczynką przez lata ignorowaną i niesłyszaną. „Córka dwóch światów” to intymna opowieść o dorastaniu między dwiema kulturami, o przemocy, samotności i tęsknocie za rodzeństwem. O walce z systemem, o strachu, który można przełamać, o miłości i nadziei, które potrafią przetrwać nawet najciemniejsze chwile. Bez oskarżeń, z czułością i autentycznością Zeinab Hashmat-Pache pokazuje, jak z ran może narodzić się odwaga. To świadectwo wewnętrznej siły dziecka i jego oporu wobec niesprawiedliwości. To historia, która zostanie z Tobą na zawsze. Zeinab Hashmat Pache – pół-Polka, pół-Egipcjanka. Absolwentka arabistyki i kulturoznawstwa na Uniwersytecie SWPS. Zawodowo zajmuję się PR i komunikacją – zarówno w branży rozrywkowej, jak i w organizacji pozarządowej działającej na rzecz dzieci. „Córka dwóch światów” to jej debiut literacki: poruszająca autobiografia, w której wraca do trudnego dzieciństwa i głośnej historii z lat dziewięćdziesiątych Jako dorosła kobieta oddaje głos małej dziewczynce, której nikt wtedy nie chciał wysłuchać.
W mojej drugiej książce próbuję opisać ojczyznę, jaką doświadczyłam jako dziecko. Przypominam sobie miłe lata dzieciństwa bez starości i problemów. Wracam pamięcią do mojego rodzinnego miasta i jego historii. Wybieram się w podróż w przeszłość i analizuję ten świat, w którym się urodziłam i wychowałam; moją rodzinę i jej historię od czasów starożytnych do dnia dzisiejszego. Kim byli, jak żyli, skąd pochodzili, co kochali i o co dbali i jak to wpłynęło na ich mentalność i identyfikację.
Wywiadowczyni Armii Krajowej, sanitariuszka i łączniczka w powstaniu warszawskim, za odwagę odznaczona Orderem Virtuti Militari – historia niezwykłej kobiety, która rzuciła wyzwanie okupantowi.Wspomnienia Izabelli Horodeckiej (1908–2010) z lat 1939–45 obejmują wybuch wojny i niesienie pomocy rannym w szpitalach we wrześniu 1939, przystąpienie do AK oraz pracę wywiadowczyni w oddziale 993/W – udział w przygotowaniu ponad 20 akcji, których celem była likwidacja konfidentów i funkcjonariuszy niemieckiego aparatu represji – walkę w powstaniu warszawskim (w roli łączniczki i dowódcy patrolu sanitarnego) na Woli i Starówce, wydostanie się z Warszawy i przystąpienie do partyzantki. To opowieść o codzienności konspiracyjnej Warszawy, specyfice oraz organizacji pracy oddziału wykonującego wyroki sądu podziemnego, w którym bardzo ważną rolę odgrywały kobiety. Spisane tuż po wojnie wspomnienia uzupełniono fragmentami z wielogodzinnej relacji biograficznej Autorki nagranej w 2008 roku oraz kodami QR umożliwiającymi odsłuchanie części z tych historii mówionych. Książka przedstawia losy wyjątkowo odważnej kobiety, która ryzykowała życie w imię walki o niepodległość Polski i opowiedziała o tym szczerze i głosem wolnym od patosu.
Pisanie o Dziennikach Sørena Kierkegaarda może wywoływać niemałe zdziwienie. I to nie tylko dlatego, że nie posiadamy pewności, co do należytego zrozumienia intencji samego Autora, lecz z bardziej oczywistej przyczyny, a mianowicie czy pojęło się ich „boskie” przesłanie. Wreszcie ze względu na immanentną ezoteryczność filozoficzno-teologicznego języka. Innymi słowy, trudność tkwi już w przekładzie, w wysiłku adoptowania Kierkegaardowskiego stylu „niebezpośredniego pisarstwa” do języka w ogóle, a w szczególności do języka polskiego. Każda próba asymilacji Dziennika już jest jego interpretacją. Dodajmy, w przypadku filozofa, teologa, Antoniego Szweda, jest interpretacją wzorcową, intuicyjnie i naukowo pewną. Można jednak, jak przypuszczam, do pewnego stopnia, w przypadku Dzienników Kierkegaarda zachować ich „czystość”, są one bowiem przemyśleniami, a nawet spekulatywnymi ustaleniami. Dzienniki te wyrażają prawdę, którą Duńczyk osiągnął poprzez dyskursywny namysł, zaś ich intelektualny spokój, ale i zawarty w nich bunt, przerodził się w żywą egzystencjalną batalię. Przeto Dzienniki wypełniają u myśliciela z Kopenhagi najdalszy horyzont jego filozoficznych i teologicznych badań, zawartych w jego pismach. (…) Rzecz jasna, Dzienniki nie staną się tu chrześcijaństwem ani chrześcijaństwo Dziennikiem. (…) Na własną rękę musimy dotrzeć do głębin swego jestestwa, kierując się tylko nieznającą spoczynku ani ograniczeń, intymną, wewnętrzną refleksją.
Z recenzji prof. Jacka Aleksandra Prokopskiego
W latach 1933-1995 w konkursach pamiętnikarskich dla mieszkańców wsi mogło wziąć udział nawet dziewięćdziesiąt tysięcy kobiet. To Nowy Sącz albo pół Olsztyna pamiętnikarek.Julianna spisywała swój pamiętnik w latach trzydziestych - nocami, w tajemnicy przed mężem. Danka w latach sześćdziesiątych - rankiem, czekając, aż rozpali się w piecu. Teresa w roku 1983 - w PKS-ie wiozącym ją do pracy w pobliskiej masarni. Janka jako nastolatka marzyła o studiach polonistycznych, ale bardziej potrzebna była w gospodarstwie. Została więc pamiętnikarką.Dla wielu bohaterek tej książki spisywanie wspomnień było aktem uznania, że ich historia zasługuje na uwagę. Po raz pierwszy miały okazję przyjrzeć się osobistym doświadczeniom i nadać im znaczenie wykraczające poza sferę prywatną. Opowiadały własnymi słowami o przemocy, biedzie czy wstydzie i w ten sposób sprzeciwiały się dominującym normom społecznym i kulturowym.Antonina Tosiek sięgnęła po setki oryginalnych rękopisów i maszynopisów nadesłanych na konkursy, a także po dane statystyczne i opracowania naukowe. Łącząc wnikliwą analizę z wrażliwością, stworzyła obraz przemian polskiej wsi w XX wieku. Obraz realistyczny i głęboko poruszający.Nie istnieje jeden, uniwersalny, modelowy życiorys "chłopki" czy "rolniczki". Popularne w kulturze obrazy polskiej wsi to raczej hologramy naszego zbiorowego wyobrażenia o ludowości, opartego na uprzedzeniach i stereotypach - niż jej faktyczna reprezentacja. Książka ta upomina się o wielość i złożoność doświadczeń wiejskich kobiet.Autorka
Lukrecja hrabianka rozpieszczona w dzieciństwie przez nianię do granic możliwości wiodła ciekawe życie, którego mogłaby jej pozazdrościć niejedna rówieśniczka. Nie cieszyło jej jednak bogactwo ani prestiż. Zapragnęła bowiem miłości najpiękniejszej z możliwych. Zrobiła zatem wszystko, żeby dostąpić szczególnego przywileju podróży oblubienicy. Niczym panna młoda z towarzyszeniem orszaku kawalerów i dam została odwieziona do... klasztoru. Tam bowiem czekał na nią wyjątkowy Oblubieniec, którego miała przedstawić jej mistyczka Weronika Giuliani.
Poznaj frapujące szczegóły tej niezwykłej historii!
Dwie wyjątkowe kobiety. W ich zmaganiach możemy odnaleźć kawałek swojego serca i własnej historii.
Magdalena Urbańska, blogerka, recenzentka
Bohaterki tej książki znalazły skarb najcenniejszy siebie nawzajem jako wierne przyjaciółki.
Jagoda Kwiecień, blogerka, autorka książek
Z posłowiem Magdaleny Kamińskiej-MaurugeonLa familia grande - wielka rodzina z wyboru, pełna kolorowych ptaków, artystów i wolnomyślicieli, francuska elita. Letnie miesiące spędzane w komunie w miasteczku Sanary-sur-Mer, godziny upływające na dyskusjach i zabawie. Tłumy dzieci bez nadzoru, wakacje ze snów. Jednak pod tą nieograniczoną wolnością kryło się zło, które zatruło dorosłe życie Camille i jej rodzeństwa.Camille Kouchner jako nastolatka dowiedziała się od brata bliźniaka, że był molestowany przez ich ojczyma. Stała się zakładniczką tej tajemnicy, milczenie ciążyło jej jak brzemię. Dopiero kilkadziesiąt lat później postanowiła stawić czoła wydarzeniom z przeszłości. Ich wyjawienie wstrząsnęło francuską opinią publiczną.W La familia grande Kouchner z wielką literacką wrażliwością mierzy się z własną historią. Jej wspomnienia to oszczędna i kameralna opowieść o winie i wstydzie, o miłości i żałobie. I o przemocy, która może wydarzyć się w każdej rodzinie, bez względu na jej pochodzenie i status społeczny."To nie tylko wstrząsająca historia, ale również imponujący i kunsztowny literacko debiut." "L'Express""Walka autorki, by przez literaturę uwolnić się od bolesnego rodzinnego sekretu, poruszyła całą Francję." "The New York Times""Język Kouchner jest oszczędny i zwięzły []. Zdania pędzą przez kolejne strony, wciągając nas w mrok skomplikowanej rodzinnej tajemnicy." "Dagens Nyheter""Przedstawienie przez Kouchner niemal obsesyjnego kultu wolności [...] z czasów jej dorastania rodzi wiele pytań. Czy naprawdę wszystko powinno być dozwolone? Czy wolność pod przymusem jest w ogóle wolnością? Czy wolność zakłada egoizm? I w końcu - czy wolność jest rzeczywiście najwyższą wartością?" "Svenska Dagbladet""Kouchner [...] konfrontuje się z brakiem empatii w społeczeństwie, w którym prawa dzieci zawsze stoją na drugim miejscu. Jej książka to odważne starcie nie tylko ze sprawcami, ale także z ludźmi u szczytu władzy, którzy świadomie przymykają oko na wyrządzane krzywdy." "Expressen"
Chopin pozostawił po sobie mnóstwo listów, notatki, laurki, wiersze, fragmenty dziennika. A sądząc po ich stylu, przywiązywał do nich i do przekazywanych treści wielką wagę, nigdy nie pisał od niechcenia. Proponujemy wybór aforyzmów, sentencji i fragmentów pokazujących, jaki był. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Krzysztof Więckiewicz urodził się w Warszawie, tam dorastał, zdobywając cenne życiowe doświadczenie w trudnych powojennych latach. Ukończył Politechnikę Warszawską, ale praca w warunkach panujących za rządów PZPR nie odpowiadała jego aspiracjom. Szukając nowych możliwości, w 1986 roku wyjechał do Republiki Południowej Afryki, gdzie pracował dla słynnego koncernu De Beers. Spędził tam piętnaście lat, a po powrocie do wolnej Polski postanowił zająć się pisarstwem. Zadebiutował jako współautor książki "Harley mój kumpel 2". Następnie ukazały się "Szpital nad Pisą" oraz jego kontynuacja "Krypta w Monachium". Wydał też powieść z gatunku s.f., zatytułowaną "Obcy. Nieznane stany świadomości". "Piętnastoletnie safari, czyli jak pokochać Południową Afrykę" to wspomnieniowo-reportażowa książka opisująca wydarzenia z burzliwych w RPA lat 1986-2000, oglądane oczami polskiego emigranta.***To książka o Republice Południowej Afryki widzianej z perspektywy Polaka, który znalazł się tam w dosyć przypadkowy sposób i nieoczekiwanie pozostał w tym kraju przez następne piętnaście lat. Ułożył sobie tam życie i osiągnął spory sukces na polu zawodowym, pracując jako Senior Research Officer dla De Beers Diamond Research Laboratory. Autor wnikliwie opisuje swoje wrażenia z procesu przekształcania się RPA z kraju segregacji rasowej w miejsce zapewniające wolność i równe traktowanie wszystkich obywateli. Ciekawie komentuje wydarzenia polityczne i dzieli się licznymi informacjami, które zdobył jako bezpośredni świadek tamtych dramatycznych czasów. Na tym tle snuje opowieść o swoim pobycie w RPA - o tym, jak się tam znalazł, jakie wrażenie wywarło na nim życie w tym nowym środowisku i jak to piętnastoletnie "safari" zmieniło jego światopogląd. To osobista, napisana z humorem historia życia polskiego emigranta w Republice Południowej Afryki, która okazała się całkowitym przeciwieństwem kraju, z którego przyjechał. Interesującym urozmaiceniem książki są fotografie ilustrujące ciekawe miejsca i zdarzenia, których autor doświadczył podczas pobytu w RPA
Wspomnienia o Sokratesie to ostatnie spośród czterech pism sokratycznych Ksenofonta, które ukazało się w prowadzonej przez Teologię Polityczną oraz Państwowy Instytut Wydawniczy Bibliotece Klasycznej. Zupełnie nowe, bliskie współczesnemu czytelnikowi tłumaczenie tego dzieła zostało wykonane przez Dorotę Tymurę. Wspomnienia o Sokratesie to najobszerniejsze oraz najważniejsze spośród pism, które Ksenofont - jeden z najważniejszych historyków greckich - poświęcił prawdopodobnie najwybitniejszemu spośród jego współczesnych: Sokratesowi.Wspomnienia nie są trudnym ani zawiłym dziełem filozoficznym - to relacje z różnych chwil życia męża stanu i wielkiego mędrca, jakim był Sokrates. Są to wspomnienia o inspirującej postaci, do których lektury nie jest wymagana głęboka znajomość ,,specjalistycznej"" filozofii.
Drogi Czytelniku!Trzymasz w ręku książkę, która jest opowieścią o chłopcu, o Jasiu, który uciekł z kurpiowskiej roli, za lepszym bytem, aby potem powrócić do niej na innym kontynencie jako misjonarz w Ameryce Południowej wśród Indian Ava Guarani w Paragwaju, stając w ich obronie i pomagając im przejść z ich świata łowiectwa do gospodarki rolnej.Na znak przyjaźni i ogromnego zaufania Indianie nadali mu nowe imię: Tupa Miri - Mały Bóg Błyskawic. Nie ma go w kalendarzu. To imię objawił Bóg szamanowi we śnie. W roku 2025 mijają cztery lata, kiedy ojciec Jan odszedł do domu Ojca, ale w Indianach Ava Guarani jego misja nadal trwa. Są samodzielni, odważni, radzą sobie w tym życiu, do którego przygotował ich Tupa Miri.
Tam, gdzie dzisiaj giną poeci w Ukrainie, Birmie czy Gazie tam powinniśmy szukać odpowiedzi na pytanie o drogę wyjścia z czasu marnego. Światło idzie od człowieka zbuntowanego i dającego świadectwo prawdzie. Dzieło życia Wiktorii Ameliny, zabitej przez Rosjan, stało się czymś więcej niż tragiczną ofiarą wojny. Żyje w nim duch Arendt i Camusa. Jako stawkę walki stawia zwycięstwo, które w języku ukraińskim brzmi peremoha i oznacza przezwyciężyć samych siebie, móc więcej niż możemy. Nie ma dzisiaj ważniejszego przesłania dla świata pogrążonego w konsumpcyjnym konformizmie i polityce zgniłych kompromisów.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki W ogrodzie pamięci [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/w-ogrodzie-pamieci-2025.jpg "W ogrodzie pamięci [2025]. Autor: Olczak-Ronikier Joanna. Dobreksiazki.pl")
