Jan XXII (1244-1334) - drugi z papieży urzędujących w Awinionie. Skończył kodyfikacje prawa kanonicznego, uniezależnił finansowanie papiesfwa od władzy świeckiej, sam decydował o obsadzie biskupstw. Mimo sprzeciwu zgodził się na koronacje Władysława Łokietka. Niektóre z zapoczątkowanych przez niego zwyczajów nadal obowiązują.
Seria skłaniająca do przemyśleń, ukazująca problemy ważne i potrzebne dla zrozumienia działań ludzi. Przedstawia zbiór sylwetek, których losy stanowią ciąg wielkich sukcesów i bolesnych porażek, w skrócie ukazujący nie tylko obraz Kościoła na przestrzeni wieków, lecz także całej naszej cywilizacji.
Prot Henryk Samsonowicz
Żyjący przed nami chrześcijanie ukształtowali przeszłość obecną w naszej kościelnej teraźniejszości. Niektórzy bardziej od pozostałych. Ich przybliżenie tworzy szansę poznawczej przygody, jaką jest wyprawa do historii w towarzystwie jej ważnych współtwórców. W aureolach lub bez. Każdy tomik z serii powiększa ich wybór. Bo wielkość niejedno ma imię.
Ks. prof Jan Kracik
Izydor z Sewilli, biskup, pisarz, uczony wychował się i wykształcił w cieniu swego starszego brata Leandra, mnicha, biskupa Sewilli, autora licznych pism apologetycznych i teologicznych, przyjaciela Grzegorza Wielkiego. Po śmierci brata Izydor został ok 600 r. biskupem Sewilli. Jako wzorowy pasterz zajął się organizacją i odnową Kościoła w Hiszpanii, pisał dzieła o rozmaitej tematyce: doktrynalne, poświęcone liturgii i dyscyplinie kościelnej, egzegetyczne, historyczne, gramatyczne, dydaktyczne, nawet poezje. Dziełem, które zapewniło mu sławę były Etymologie - pierwsza średniowieczna encyklopedia, pełne kompendium wiedzy o Bogu, człowieku i wszechświecie, tłumaczone, naśladowane i komentowane przez cały chrześcijański świat. W 1999 r. Papieska Rada do Spraw Środków Społecznego Przekazu ogłosiła Izydora Patronem Internetu.
Jerzy Popiełuszko (1947-1984) - duszpasterz ludzi pracy, kapłan o niezachwianej odwadze opowiadania się po stronie prawdy. Własnym życiem przypieczętował ewangeliczną zasadę zwyciężania zła dobrem, jednocząc wokół niej cały naród. Kościół uznał jego męczeństwo, zezwalając na chwałę ołtarzy.
Seria skłaniająca do przemyśleń, ukazująca problemy ważne i potrzebne dla zrozumienia działań ludzi. Przedstawia zbiór sylwetek, których losy stanowią ciąg wielkich sukcesów i bolesnych porażek, w skrócie ukazujący nie tylko obraz Kościoła na przestrzeni wieków, lecz także całej naszej cywilizacji.
Św. Bernard (1090-1153) zakonnik, mistyk, teolog, Doktor Kościoła, kaznodzieja o przywódczym, gwałtownym temperamencie. W 1115 roku założył klasztor w Clairvaux i zostal jego pierwszym opatem. Znany był ze swej miłości do Matki Bożej, witając Ją w kościele słowami: Ave Maria. Stał się słynny dzięki przypisywanym mu cudom, talentowi oratorskiemu (nadano mu nawet przydomek Miodopłynny) wiedzy filozoficznej, silnej osobowości i duchowości. Nazywano go "niekoronowanym władcą Europy", gdyż doradzał papieżom, kardynałom, królom i książętom. Był autorem wspaniałych kazań i traktatów. Zmarł w Clairvaux 20 sierpnia 1153. Został kanonizowany przez papieża Aleksandra III w 1174 r.
Seria Wielcy Ludzie Kościoła przedstawia czytelnikowi panoramę postaci współtworzących Kościół na przestrzeni wieków. Nie zapominając o uczuciach, emocjach, radościach i smutkach czy wreszcie potknięciach swoich bohaterów, kolejne książki odkrywają bieg życia, twórczość i najważniejsze osiągnięcia prezentowanych bohaterów na tle szeroko ujętych procesów historyczno-kulturowych.
Matteo Ricci był włoskim misjonarzem z zakonu jezuitów. W roku 1583 przybył do Chin i założył tam misję katolicką. Jego celem było pozyskanie najważniejszych osób w państwie łącznie z cesarzem. Dzięki ich poparciu mówił o Bogu na sposób chiński, z całym szacunkiem dla rdzennej kultury tego państwa. Objaśniając zasady wiary katolickiej nawiązywał do filozofii konfucjańskiej. Ułożył katechizm po chińsku. Magazyn "Life" umieścił Ricciego na liście 100 najważniejszych osób poprzedniego tysiąclecia.
Najlepsza biografia świętego dostępna na rynku wydawniczym. Pokazuje, jak św. Andrzej stopniowo dorastał przez męczeństwo do świętości. Ukształtowany duchowo w szkole ćwiczeń duchownych św. Ignacego Loyoli, jest przykładem wzorowej pracy i gorliwości, wzorem cierpliwości, wytrwałości i opanowania, a więc tego z czym boryka się człowiek na co dzień.
Ojciec Pio z Pietrelciny (1887-1968) - mistyk z zakonu kapucynów, charyzmatyczny kapłan, niestrudzony kierownik duchowy i spowiednik czytający w ludzkich sercach. Swą ofiarną służbą zyskiwał miłość wiernych. Miał dar uzdrawiania, walczył z demonami i doświadczał nadzwyczajnych zjawisk, budzących wiele kontrowersji. Zawsze wierny Kościołowi, pokornie poddawał się decyzjom jego pasterzy. W roku 2002 Jan Paweł II dołączył go do grona świętych.
Róża z Limy (1586-1617) - pierwsza święta Kościoła katolickiego pochodząca z Ameryki. Jako dziecko złożyła ślub czystości. W wieku 20 lat została tercjarką dominikańską. Za swój ideał i patronkę uważała św. Katarzynę ze Sieny. Zrezygnowała z tego, co ówczesny świat mógł dać tak pięknej i uzdolnionej dziewczynie. Kontemplowała Boga we dnie i w nocy. Oddawała się postom, umartwieniu i modlitwie. Odzwierciedleniem jej miłości do Jezusa była miłość względem bliźnich. Przemierzała ulice Limy w poszukiwaniu ubogich, nędzarzy, porzuconych, chorych i nieszczęśliwych. W 1668 r. została beatyfikowana przez Klemensa IX, który ogłosił ją patronką Ameryki Południowej. Kanonizacji dokonał Klemens X w 1671 r.
Św. Wincenty a Paulo (1581-1660) - francuski kapłan, misjonarz, opiekun ubogich. Założyciel Bractwa Pań Miłosierdzia, z którego wywodzi się Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia oraz Zgromadzenia Misjonarzy. Jeszcze za jego życia działalność misyjna rozszerzyła się na całą Francję, następnie Polskę, Włochy, Afrykę Północną i Madagaskar.W 1729 r. został beatyfikowany, a 1737 r. kanonizowany. Papież Leon XIII uznał go za opiekuna wszystkich dzieł miłosierdzia w Kościele. Jest także patronem zgromadzenia lazarystów, duchowieństwa, organizacji charytatywnych, podrzutków i szpitali.
Hildegarda z Bingen (1098-1179) - przeorysza benedyktynek, prekursorka niemieckiej mistyki, uczona pisarka, kompozytorka, zielarka. Była jedyną kobietą średniowiecza, która nauczała publicznie i pierwszą, która uzyskała papieską zgodę na pisanie dzieł teologicznych. Przez Jana Pawła II została nazwana "światłem dla ludzi jej czasów, które świeci jeszcze jaśniej dzisiaj". W 2012 r. Benedykt XVI rozszerzył jej kult na cały Kościół.
Kiedy Henryk IV rządził Świętym Imperium Rzymskim, żyła w Galii dziewica sławna tak z urodzenia, jak i ze swej świętości. Miała na imię Hildegarda - tak rozpoczyna się Vita San-ctae Hildegardis, czyli Żywot Świąt ej Hildegar-dy, dzieło Gotfryda z Disibodenbergu. Nawiasem mówiąc, pisanie owej opartej na ówczesnym kanonie średniowiecznej biografii przerwała mu niestety śmierć. Już po śmierci Hildegardy dzieło to kontynuował Teodoryk z klasztoru w Echter-nach w diecezji trewirskiej, który dopisał drugą i trzecią księgę oraz opatrzył je przedmowami.
Informacje o Hildegardzie czerpiemy także z jej listów, innego Żywota, pióra mnicha Guilberta z Gembloux, oraz Żywota Jutty, jej mentorki. Pewnie nie wystarczyłyby wspomniane na wstępie dobre urodzenie i pokorna kobieca świętość. Hildegarda miała jeszcze inne powody do sławy. Była prorokinią i kaznodziejką, a także uczoną, kompozytorką i poetką. Ale nie odbierając blasku powyższym tytułom, które zadziwiają tym bardziej, iż chodzi tu o kobietę, podkreślmy, że przez znakomitą większość swojego długiego życia (w chwili śmierci miała bowiem 81 lat, co w wiekach średnich odbiegało od reguły) była w pierwszym rzędzie chrześcijańską mniszką benedyktyńską, przełożoną, administratorką, mistrzynią i założycielką.
Dzięki wykształceniu, które jednak wyraźnie ustępowało przeciętnemu poziomowi wykształcenia ówczesnego teologa mężczyzny, mocnemu charakterowi, ogromnej determinacji i nieustępliwości oraz niewątpliwym wrodzonym zdolnościom tak pisarskim, jak i oratorskim, a przede wszystkim może dzięki klimatowi zainteresowania i podziwu wokół j ej wizji, Hildegarda uzyskała wielki szacunek i autorytet. W średniowieczu zasłynęła za życia przede wszystkim jako prorokini, „Sybillaznad Renu". Przykład sławy Hilde-gardy w Europie dostarcza list Johna z Salisbury, sekretarza arcybiskupa Canterbury, późniejszego biskupa Chartres, do jego przyjaciela Giradusa la Puceller: „Przyślij mi wszystkie opisy wizji i proroctw błogosławionej i czcigodnej Hilde-gardy, które są w twoim posiadaniu. Uważam, że jest ona niezwykłą i godną polecenia osobą, a przy tym cieszy się miłością i przyjaźnią naszego papieża Eugeniusza". (Nawiasem mówiąc, to właśnie John z Salisbury rozpowszechnił słynne powiedzenie innego wybitnego teologa tego okresu, Bernarda z Chartres, który stwierdził, że każde pokolenie jest dłużnikiem poprzednich ,jak karły stojące na ramionach olbrzymów".)
Można się zastanawiać, jak to możliwe, że Hildegardzie udało się to, co przynależało do dziedzin zastrzeżonych dla mężczyzn. Wiadomo przecież było, że kobiety nie mogą zakładać klasztorów, jeździć z kazaniami, pisać książek. Sprawiła to właśnie owa opinia prorokini, czyli osoby wybranej przez Boga. To akurat nie kłóciło się z przekonaniem, że Bóg celowo wybiera istoty słabe i maluczkie, aby czasem zawstydzić wielkie.
Ze wstępu
Hildegarda z Bingen
Spis treści:
Wstęp
Boskie i cesarskie
Życie klasztorne
Wizje
Dzieła teologiczne
Bóg, człowiek i harmonia świata
Kobieta i mężczyzna
Zieloność
Kaznodziejka
Listy
Cnoty
Muzyka
Przyroda i medycyna
Geniusz Hildegardy
Bibliografia
Św. Bruno z Kolonii - wybitny filozof i teolog, Mistrz Szkoły katedralnej w Reims, kształcącej elity średniowiecznej Europy. Po okresie aktywnego uprawiania nauki i zaangażowania w działalność Kościoła odkrył powołanie pustelnicze. Porzucił dotychczasowy tryb życia i wraz z towarzyszami założył erem w Alpach francuskich, koło Grenoble, dając początek późniejszemu Zakonowi Pustelniczemu Kartuzów.
Św. Jan z Avili, wybitny kaznodzieja, pisarz i reformator Kościoła. Wniósł wielki wkład w odnowę życia religijnego w Hiszpanii, w pierwszej połowie XVI wieku. Moc jego oddziaływania poprzez słowo, czyn i pióro była tak duża, że nazwano go Apostołem Andaluzji. W celu kształcenia duchowieństwa założył uniwersytet w Baeza, dwa kolegia większe oraz 11 kolegiów niższych. Patron hiszpańskich księży diecezjalnych. Podczas Światowych Dni Młodzieży, odbywających się w Madrycie, w sierpniu 2011 roku, papież Benedykt XVI zapowiedział, iż wkrótce ogłosi go 34 doktorem Kościoła Powszechnego.
Józef Bilczewski (1860-1923) - profesor teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, rektor Uniwersytetu Lwowskiego, najwybitniejszy arcybiskup lwowski w sześciowiekowych dziejach archidiecezji. Papież Pius XI powiedział, że był to "jeden z najwybitniejszych biskupów swojej doby". Sam Bilczewski na pytanie: "Czego dziś i zawsze narodowi najbardziej potrzeba?" jednoznacznie twierdził, że ludzi mądrych, pracowitych, a nade wszystko - świętych.
Święty Benedykt przez to, co zdziałał, a jeszcze bardziej dzięki swojej regule i legendzie o nim, wpłynął w największym stopniu na rozwój życia monastycznego w Kościele Zachodnim. Klasztory powstające w oparciu o jego wskazania stały się ważnymi ośrodkami kultury i rozpowszechniły jego ideały w całej Europie.
Święty Wojciech jest człowiekiem nieodmiennie wiążącym się z chrześcijaństwem na ziemiach polskich. Bardziej jednak znane są związane z nim legendy, niż prawdziwe fakty z jego życia, a także motywy, jakimi się kierował. Jaki był naprawdę?
Seria skłaniająca do przemyśleń, ukazująca problemy ważne i potrzebne dla zrozumienia działań ludzi. Przedstawia zbiór sylwetek, których losy stanowią ciąg wielkich sukcesów i bolesnych porażek, w skrócie ukazujący nie tylko obraz Kościoła na przestrzeni wieków, lecz także całej naszej cywilizacji.
Prof.. Henryk Samsonowicz
Małgorzata Węgierska (1242-1270) od najmłodszych lat przebywała w zakonie dominikanek. Ofiarowana Bogu za naród węgierski, ukochawszy Jezusa, stanowczo odmawiała zamążpójścia i wybrała życie za klauzurą. Otrzymała dar proroctwa oraz stygmaty Męki Pańskiej. Z oddaniem wypełniała swe powołanie - gorliwie się modliła, podejmowała surowe praktyki pokutne, służyła najuboższym.
Bł. Salomea - promotorka franciszkańskiej duchowości, która sprowadziła do Polski Zakon św. Klary. Była kobietą wielkiego ducha, ceniącą wykształcenie i kulturę. Z odwagą i wewnętrzną wolnością szła swoją życiową drogą. Z księciem Kolomanem żyła w białym małżeństwie, a po jego śmierci została klaryską.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
