Powieść o współczesnym Iranie autorstwa znanej francuskiej pisarki i publicystki. Djavann odwołuje się w niej do wydarzeń z początku XXI wieku, kiedy przez Iran przetoczyła się fala zabójstw prostytutek. W świętym dla islamu mieście Meszhed (a później także w innych miejscach) ktoś mordował pracujące na ulicy kobiety, porzucając ich ciała w rynsztoku, okryte czadorami. Sprawcę największej serii tych morderstw zatrzymano, osądzono, skazano na karę śmierci. O jego działaniach napisano artykuły i książki, nakręcono filmy (ostatnio: Holy Spider). Opinia publiczna poznała jego nazwisko oraz motywy, którymi uzasadniał swoje zbrodnie. Morderca zyskał sławę, a zabite kobiety pozostały bezimienne.
Autorka przywołuje wydarzenia sprzed lat, przyjmując inną perspektywę. Usuwa w cień postać mordercy, na pierwszym planie stawiając jego ofiary. Daje im biografie i możliwość przedstawienia własnej historii. Zestawia je też z życiorysami kobiet, które straciły życie z rąk przedstawicieli rządzącego Iranem reżimu. W ten sposób powstaje bezkompromisowy, nieocenzurowany portret islamu jako zbrodniczego systemu religijno-kulturowej opresji, w którym ofiarami są od stuleci przede wszystkim kobiety.
Dziwki w czadorach nie idą do Raju to pierwsza książka Djavann przetłumaczona na język polski.
Isookanga, Pigmej z plemienia Ekonda, ma dość życia w wiosce w ostępach kongijskiej dżungli. Nie chce już zbierać gąsienic dla wodza plemienia i wysłuchiwać jego gderania na zmieniający się świat. Młodzieniec właśnie odkrył Internet i czuje, że trzeba działać. Wyrusza więc do Kinszasy z jednym celem w sercu: chce globalizować i być globalizowany. In Koli Jean Bofane ze zjadliwym humorem tworzy barwną i przejmującą panoramę współczesnego Konga, kraju, który mógłby być ziemskim rajem, a wciąż jest tylko unowocześnioną i zglobalizowaną wersją Conradowskiego jądra ciemności. „Congo Inc. Testament Bismarcka” to pierwsza powieść Bofane’a przetłumaczona na język polski.
Kot, jak wiadomo, chodzi własnymi ścieżkami. Jest niezależny, nieprzewidywalny i tajemniczy Czy na pewno? Z tym stereotypowym obrazem kota polemizuje w swojej nowej książce Eric Baratay. Korzystając ze świadectw pisanych między połową XVIII a początkiem XXI wieku, Baratay skupia się na kocim postrzeganiu świata, doznaniach i emocjach, wrażliwości i charakterze, ekspresyjności cielesnej, interakcjach z otoczeniem, a także z innymi zwierzętami i ludźmi. Pokazuje ewolucję, jaka na przestrzeni ostatnich trzech stuleci dokonała się w naszych relacjach z kotami, oraz niebywałą umiejętność przystosowawczą kotów żyjących w różnych środowiskach. Należy zatem - jak postuluje autor - ostatecznie odrzucić przeświadczenie o niezmiennej naturze kota, a w zamian zauważyć, że jest on zdolny do kreowania oryginalnej i zmieniającej się w czasie kultury, czyli do tworzenia własnej historii.
Indie wiosną 2004 roku kraj nieruchomieje w przededniu wielkiej politycznej zmiany. Jednak życie Subhadry, pięćdziesięciodwuletniej, przeciętnej żony i matki, jest już znieruchomiałe od dawna. Wśród codziennych obowiązków i przyzwyczajeń toczy się dzień za dniem, beznamiętnie, automatycznie, bezpiecznie. Tymczasem pojawia się ktoś jeszcze, kto z ukrycia śledzi Subhadrę na ulicach New Delhi, planuje krok, po którym nic już bezpieczne i beznamiętne nie będzie. A dawno odrzucone pytania zaczną bezkompromisowo żądać szczerej odpowiedzi. Powieść Anandy Devi, autorki między innymi słynnego Zielonego sari, to literacki portret Indii, kraju przodków pisarki, a jednocześnie przenikliwy portret kobiecości, która domaga się uznania, samoakceptacji i wolności. Autorka uznaje Indian Tango za swoje najważniejsze dzieło, zwieńczenie trzydziestu lat twórczości, rodzaj literackiego testamentu.
Biografia fikcyjnego "narodowego poety Quebeku", duchowego spadkobiercy Gide'a, Geneta i Giona. Opowieść o szaleństwie jako rewersie wrażliwości, o potrzebie miłości w najróżniejszych jej obliczach i o nieustannym poszukiwaniu dróg powrotu do ziemskiego raju, z którego wszyscy jesteśmy wygnańcami. Nostalgia przeplata się tu z humorem, a przepiękne stylistycznie obrazy quebeckiej przyrody z rozległym, iście proustowskim wglądem w ludzkie wnętrza. Pierwsza powieść Roberta Lalonde'a przełożona na język polski to zarazem jego największe osiągnięcie artystyczne, uhonorowane Nagrodą Gubernatora Generalnego Kanady i Nagrodę Jeana Hamelina.
„Nic nie może lepiej udowodnić istnienia tego, co się nazywa »ironią życia«, niż zamęt wywołany kłótnią moich braci po drugim referendum w sprawie niepodległości Quebeku. Mój brat Doris, bardziej poważny, bardziej zacietrzewiony niż zazwyczaj, zaczął rozpytywać wszystkich dookoła, czy można być bezwiednym, nieświadomym rasistą, podejrzewać o rasizm naszą rodzinę, naszego ojca, dziadka Cardinala, rasistą nazywać Louisa. Przywoływać na usta słowo, którego nie byliśmy w stanie normalnie wypowiedzieć w zdaniach, gdzie podmiotem było jedno z nas. To słowo – jak Doris powiedział pewnego dnia Salomonowi – nie istniało, gdy byliśmy dziećmi. W tym momencie waśń przybrała inny obrót”.
Rozległa, wielowarstwowa opowieść o dziejach pewnej montrealskiej rodziny jest jednocześnie opisem procesu przełomowych zmian cywilizacyjnych i mentalnościowych, jakie dokonały się w społeczeństwie kanadyjskiego Quebeku na przestrzeni kilku dziesięcioleci minionego stulecia. W historię rodzinnych perypetii autorka wplata fundamentalne zagadnienia tożsamości etnicznej, politycznej i kulturowej oraz stosunku do innych zbiorowości; pokazuje sposoby skutecznego poszukiwania dróg akceptacji Innego, która prowadzi do stworzenia wielokulturowego, harmonijnego społeczeństwa.
Książka Monique LaRue to pierwsza laureatka prestiżowej Nagrody Jacques’a Cartiera, przyznawanej powieściom w języku francuskim.
Opowieść o dzieciństwie i dorastaniu trojga przyjaciół z Mauritiusa: Lavala, potomka chińskich emigrantów, oraz Feisala i Ayeshy, muzułmańskich dzieciaków z biednej dzielnicy Port Louis. Wspólne przygody, inicjacyjne odkrywanie rodzimej wyspy, pierwsze miłości, nadzieje i rozczarowania. Opowiedziana z czułością i humorem, poetycka, a niekiedy szorstka historia pokolenia Maurytyjczyków, których młodość przypadła na lata narodzin i krzepnięcia niepodległości całego kraju. Książka nagrodzona prestiżową Nagrodą Pięciu Kontynentów Frankofonii.
Pierwszy zbiór krótkiej prozy Anandy Devi opublikowany po polsku. W jedenastu nowelach autorka pokazuje wydarzenia i sytuacje zrodzone z kontaktów na styku dwóch cywilizacji – Wschodu i Zachodu. W centrum tych wydarzeń stawia swoich bohaterów uchwyconych w ich słabości, śmieszności, wahaniach, zagubionych, tęskniących za czymś, świadomych jakiegoś braku, przytłoczonych stratą. W tym pilnym obserwowaniu współczesnego świata pisarka nie unika bynajmniej lekkiego tonu i subtelnych aluzji, które rozluźniają napięcie budowane obrazem, zapachem, kolorem czy emocją. Realistyczny obraz świata przedstawionego w tym zbiorze nowel ma wiele rys i pęknięć, przez które prześwituje świat magiczny, mityczny, nierealny lub choćby taki, którego tożsamość trudno jest jednoznacznie ustalić.
Powieść najwybitniejszej współczesnej pisarki maurytyjskiej. Radykalnie szczera, a zarazem uwodząca poetyckością historia czworga nastoletnich Maurytyjczyków z blokowiska w stolicy kraju, szukających wyjścia z zaklętego kręgu lęku i przemocy: Ewa, dla której jedyną bronią i źródłem władzy jest jej własne ciało; jej przyjaciółka Savita, która jako jedyna darzy Ewę bezinteresowną miłością, snuje plany wyjazdu, ale nie chce odejść sama; Sadiq, początkujący poeta, zapatrzony w twórczość Rimbauda i zakochany w Ewie; Clélio, zadziorny buntownik, wyczekujący bez nadziei, aż jego brat sprowadzi go do Francji… Ewa ze swych zgliszcz to poruszająca podróż po mrocznych zakątkach Mauritiusa, nieobecnych w podróżniczych przewodnikach i niedostępnych turystom. To również przenikliwy opis kształtowania się osobowości na marginesach społeczeństwa. Książka uhonorowana w 2006 roku prestiżową Nagrodą Pięciu Kontynentów Frankofonii dla najlepszej książki francuskojęzycznej napisanej przez pisarza spoza Francji.
Nowe kino Hongkongu oddycha rytmem politycznych przemian. W brawurowym kinie akcji, w familijnych komediach, w świadomym kinie autorskim rezonują napięcia odczuwane przez mieszkańców państwa z terminem ważności, stojącego wobec perspektywy połączenia z chińskim Wielkim Bratem, a zarazem doświadczającego korzyści i problemów zaawansowanego kapitalizmu. Zebrane w tomie głosy krytyków, filmoznawców i ludzi bezpośrednio związanych z branżą filmową pozwalają z wielu perspektyw poznać kino okresu burzliwych przemian, zapoczątkowanych podpisaniem w 1984 roku deklaracji o przekazaniu brytyjskiej kolonii Chinom. Autorzy prezentują dorobek wybitnych reżyserów i reżyserek, odkrywają mniej znane oblicza hongkońskiego kina gatunkowego, analizują kulisy produkcji, tworząc w ten sposób wielowątkową opowieść o żywotnej, zaskakującej i pełnej kontrastów kulturze filmowej Hongkongu.Publikacja pod redakcją Jagody Murczyńskiej.Książka ukazuje się we współpracy z Fundacją Sztuki Arteria z okazji 13. Azjatyckiego Festiwalu Filmowego Pięć Smaków.
We współczesnym świecie niewolnictwo jest procederem nielegalnym. Mimo to kilkadziesiąt milionów ludzi nadal wegetuje pod jarzmem tej prastarej formy opresji, a ich liczba nieustannie rośnie. Kevin Bales opisuje różne postacie nowego niewolnictwa; wyjaśnia, z czego się ono bierze, jak funkcjonuje i dlaczego tak dobrze radzi sobie w realiach zglobalizowanej gospodarki. W tej poruszającej i gruntownie udokumentowanej historii Bales prowadzi nas od pakistańskich cegielni i tajskich domów publicznych do nowoczesnych biur międzynarodowych korporacji i jeszcze dalej. Proponuje, abyśmy poszukali wokół siebie śladów, jakie niewolnictwo odciska bezpośrednio na życiu każdego z nas.
„Krzesło Diavellego” to magiczna-groteskowa powieść sensacyjna, rozgrywająca się na przestrzeni kilku stuleci w historycznych realiach Gdańska. Fabularne perypetie bohaterów i karkołomne zwroty akcji wiążą się tu nierozerwalnie z dziejami tytułowego krzesła, stworzonego w XVII wieku przez tajemniczego stolarza-szarlatana. Za sprawą owego krzesła wydarzają się rzeczy niebywałe; ludzie, którzy weszli w jego posiadanie, popełniają czyny, o które wcześniej by siebie nie podejrzewali. Rzeczywistość miesza się z urojeniami, a wyłaniające się ze snów potwory przejmują władzę nad realnym światem…
Książka zdobyła główną nagrodę w Konkursie Literackim Miasta Gdańska za rok 2017.
Autobiografia jednego z najoryginalniejszych twórców światowego kina, autora takich arcydzieł jak Nie oglądaj się teraz, Walkabout czy Człowiek, który spadł na ziemię. Roeg to reżyser z pasją burzący porządek klasycznej narracji, mistrz montażu, wybitny stylista. Nurkując z kamerą w głąb ukrytych obsesji, dręczących wspomnień, niezaleczonych zbiorowych i jednostkowych traum czy seksualnych fantazji ów alchemik kina zniósł na ekranie podział na przeszłość i teraźniejszość, dowiódł, że kino jest kapsułą czasu. Przez lata zmagał się z odrzuceniem i niezrozumieniem, był cenzurowany i zmuszany do rezygnacji z pracy nad niektórymi projektami; konsekwentnie jednak podążał drogą outsidera. Jego filmy długo funkcjonowały poza kanonem i zostały zbyt późno docenione, dziś jednak cieszą się statusem kultowych jako zachwycające wizualnie, wciągające, prowokacyjne baśnie dla dorosłych. W spisanej z perspektywy czasu autobiografii dawne dramaty stają się anegdotami i wspaniale podkreślają urok tej osobistej opowieści o życiu, kinie, stylu i czasach, w których filmy wciąż jeszcze smakowały rewolucją.Książka ukazała się we współpracy ze Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty z okazji retrospektywy Nicolasa Roega zorganizowanej podczas 18. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu.
Pierwsza na świecie monografia poświęcona kinu Islandii. Zawiera opis blisko stu filmów: od pierwszych dokumentów sprzed 110 lat aż po najnowsze produkcje fabularne, licznie nagradzane na festiwalach filmowych całego świata. Analizę tych dzieł autor osadza jednocześnie w szerokim kontekście historycznym, kulturowym i artystycznym. Dzięki temu przewodnik po kinematografii odległej wulkanicznej wyspy staje się również przewodnikiem po niej samej: po jej tysiącletniej historii, jej unikatowej mitologii, wciąż silnie obecnej w codziennym życiu Islandczyków, a także po skomplikowanej i niezrozumiałej dla obcokrajowców ponowoczesnej rzeczywistości.
Powieść satyryczno-obyczajowa, zwyciężczyni Konkursu Literackiego Miasta Gdańska im. Bolesława Faca za rok 2014. Obiektem ironicznego opisu jest u Szalszy ludzka głupota, zmanipulowana przez media świadomość dzisiejszego człowieka i powierzchowność międzyludzkich relacji. Misternie skonstruowana akcja powieści rozgrywa się w dużym mieście na zachodzie Polski. Główny bohater niczym współczesny Don Kichote przystępuje wraz z grupą oddanych mu sąsiadów do walki z systemem kontrolującym wszystkie elementy życia prywatnego i publicznego, a zarządzanym przez demoniczną szarą eminencję Super-Klebera. Prowadzi to do serii coraz bardziej absurdalnych akcji wywrotowych, w których realność miesza się z fikcją, a wyobrażenia i lęki z trzeźwym osądem rzeczywistości. Intryga goni tu intrygę, prowadząc do nieuniknionego, acz zaskakującego finału. Żywa wyobraźnia, humor, realizm i gorzka ironia stanowią o niepowtarzalnych walorach tej książki.
Pierwsza polska monografia dorobku artystycznego Jonasa Mekasa, wybitnego reżysera, krytyka filmowego, pisarza i animatora niezależnej kultury. Autor tego opracowania, Andrzej Pitrus, zauważa we wstępie: "kino Jonasa Mekasa pozostaje wypowiedzią w pierwszej osobie. Był on przecież wirtuozem home movies [...]. Jego filmy opowiadają o ludziach i spotkaniach z nimi, uczą patrzeć mądrze i uważnie na >>przebłyski pięknaProjektując kształt tej książki, Andrzej Pitrus pozostał w kręgu wrażliwości Mekasa, któremu bliska była estetyka fragmentu czy wręcz kolażu. Poszczególne rozdziały nie aspirują zatem do bycia kompletnymi analizami czy interpretacjami kolejnych dzieł, stanowią raczej dialog ze słowami litewskiego artysty, jego poezją, fragmentami dzienników i tekstami krytycznymi. Subiektywny wybór tychże, dokonany przez autora tomu z obszernego dorobku literackiego Mekasa, przedstawiony został w drugiej części książki. Rezonując z autobiograficznym charakterem twórczości artysty, Przebłyski piękna nie stronią również od wątków osobistych autora.
Ostatnia, a zarazem jedna z najważniejszych książek Chantal Akerman, wybitnej belgijskiej reżyserki, artystki wizualnej i pisarki. Jej radykalny, przenikliwie intymny niby-dziennik to wielowątkowa opowieść o rodzinie, dzieciństwie, dojrzewaniu, burzliwych związkach miłosnych, o wykluwaniu się własnej „innej” tożsamości. Przede wszystkim zaś jest to opowieść o milczeniu okrywającym wojenną przeszłość rodziców reżyserki, polskich Żydów, którzy przeżyli Szoa.
Książka ukazała się we współpracy ze Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty z okazji retrospektywy filmów Chantal Akerman zorganizowanej podczas 22. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu.
Zenon Ela jest filozofem, wykładowcą akademickim i niestrudzonym badaczem Bytu (w każdym jego przejawie i w każdej formie). W Panu Profesorze poznajemy historię jego błyskotliwej kariery uniwersyteckiej; a towarzysząc mu w pokonywaniu kolejnych szczebli akademickiej hierarchii, dokonujemy licznych i zgoła nieoczekiwanych odkryć.Dowiadujemy się na przykład, dlaczego kopytka w sosie myśliwskim trzeba jeść zmieszane z kompotem. Odkrywamy, że meble w uczelnianych gabinetach są nieśmiertelne, a współczesna filozofia francuska stanowi jedynie wysublimowaną formę autoerotyzmu. Pan Profesor to zjadliwy i bezlitośnie dowcipny pamflet na współczesną instytucję Uniwersytetu z jego rytuałami, praktykami życia wspólnotowego i procedurami dydaktyczno-naukowymi. Taką opowieść mógłby napisać Martin Heidegger, gdyby posiadał stylistyczny talent Witolda Gombrowicza i wyczucie absurdu Josepha Hellera.Książka zdobyła główną nagrodę w Konkursie Literackim Miasta Gdańska za rok 2019.
Paweł Mościcki mistrzowsko, z morderczą inteligencją i elegancką subtelnością, pokazuje w swych lekcjach, że futbol opowiada o wszystkim: o regułach życia społecznego, o polityce, o sztuce i estetyce, o miłości, o filozofii, o seksie i wielu innych ważnych sprawach. I o humorze, bo książka jest rozkosznie dowcipna. Czytałem ją z wypiekami na twarzy, jak w dzieciństwie czytałem „Do przerwy 0:1” Bahdaja. Tak, „Lekcje futbolu” są niczym powieść Bahdaja, tyle że po ukończeniu studiów wyższych (Marek Bieńczyk).
Debiutancki tom opowiadań Marioli Kruszewskiej, który zdobył główną nagrodę w Konkursie Literackim Miasta Gdańska im. Bolesława Faca za rok 2016. O tych utworach prof. Kazimierz Nowosielski pisał w uzasadnieniu werdyktu konkursowego jury: „»Czereśnie będą dziczeć« to zbiór krótkich opowiadań, których bohaterami są zwykli ludzie, próbujący odnaleźć się w niezwyczajnych dla siebie warunkach. To najczęściej przesiedleńcy, wygnańcy, migranci usiłujący »zapuścić korzenie« w nieznanej im dotąd ziemi, na różne sposoby starający się zaleczyć zadane im przez historię rany, odnaleźć utracony rytm i sens życia. Są niczym rośliny użyczające tytułu każdemu z tych tekstów – każda z nich ma własny sposób wrastania, wzrastania, rozmnażania i owocowania. Książka Marioli Kruszewskiej to zarazem mały opowieściowy traktat o niepowtarzalności każdego istnienia, jak również rzecz o tym, co wspólne w naturze i losie człowieka. To jednocześnie nadzwyczaj barwna, pełna językowego uroku i narracyjnej witalności opowieść o ludziach, którzy wbrew skazującym ich na nieobecność wyrokom historii – walczą. I nie poddają się”.
Książka otrzymała główną nagrodę w Konkursie Literackim Miasta Gdańska im. Bolesława Faca za rok 2016.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
