Discussions about the condition of contemporary liberal democracy have become one of the key research problems of political science in recent years. Threats to the persistence of democratic regimes or even the process of backsliding of democracy itself are the focus of many analyses that take into account its various aspects, including social, economic, cultural, technological and political. The aim of the publication is to identify threats to liberal democracy characteristic of the Visegrad Group countries. The choice of this region is certainly particularly interesting. On the one hand, we are talking about countries geographically close to each other, with a seemingly similar recent history, but on the other hand, with different specifics of economic development, different economic potential and diverse societies. There is no doubt, however, that this is a region that requires comparative research, including in the field of political science.
Prof. Arkadiusz Lewandowski, Kazimierz Wielki University in Bydgoszcz
Książka zawiera deskrypcję programu Wydanie drugie poprawione. Ponadto prezentuje porównanie rzeczonego cyklu z programami: Telewizyjne wiadomości literackie, Książki z górnej półki, Lubię czytać oraz Książki na cztery pory roku (Książki na lato, Książki na jesień, Książki na zimę i Książki na wiosnę). Wykazuje różnice i podobieństwa między nimi, opisuje strukturę oraz ich części składowe, a także przybliża schemat organizacji i przebiegu tych produkcji. Wreszcie zawiera próbę scharakteryzowania gatunku, jakim jest program telewizyjny o książkach. ISBN: 978-83-227-9874-4Objętość: 255 stronFormat: B5Rodzaj oprawy: twardaRok wydania: 2025
Basil Kerski - menedżer kultury, redaktor, wydawca, publicysta, eseista, politolog, kurator wystaw historycznych. Dyrektor Europejskiego Centrum Solidarności (ECS) w Gdańsku, redaktor naczelny dwujęzycznego Magazynu Polsko-Niemieckiego DIALOG, redaktor „Przeglądu Politycznego”. Obydwa pisma kontynuują tradycję „Kultury”.
Od 1994 r. współpracownik Instytutu Literackiego, popularyzator dzieła Jerzego Giedroycia. Publikował w „Kulturze” oraz „Zeszytach Historycznych”. Redaktor przygotowanej razem z Andrzejem St. Kowalczykiem antologii „Kultury” pod tytułem „Realiści z wyobraźnią. Antologia ‚Kultury’ 1976-2000“. Publikował wiele tekstów i książek o „Kulturze” paryskiej i jej kręgu. Razem z Andrzejem St. Kowalczykiem wydał tom rozmów z Bohdanem Osadczukiem pod tytułem „Wiek ukraińsko-polski” (trzy wydanie polskie, wydania niemieckie i ukraińskie). Redaktor niemieckich zbiorów esejów Jerzego Stempowskiego. Inicjator niemieckiego wydania „Szkiców Piórkiem” Andrzeja Bobkowskiego (tłumaczenie Martina Pollacka). Wydał jedną z pierwszych książek naukowych w języku niemieckim o polskiej emigracji („Die polnische Emigration und Europa 1945-1990. Eine Bilanz des politischen Denkens und der Literatur Polens im Exil”). Współinicjator i redaktor tomu encyklopedycznego o kulturze polskiej w Niemczech „Polnische Spuren in Deutschland. Ein Lesebuchlexikon”.
Tomik dwujęzyczny polsko-ukraiński.
Seria wybitni twórcy / ważne teksty
Choć pomału zapominamy o pandemii COVID-19, podświadomie spychając ją w niebyt, ten czas z nami pozostał i pozostanie jeszcze na długo. Nierzadko bowiem zdarzają się okresy w dziejach cywilizacji człowieka tak bardzo zmieniające dotychczasowy sposób bytowania i organizacji świata. To między innymi uświadamiają nam Autorki recenzowanej monografii. [] W książce badaczki skupiły się na sposobach ocalenia od zapomnienia trudnego czasu pandemii COVID-19 w przestrzeniach muzealnych, zarówno zagranicznych, jak i polskich. Osobną uwagą obdarzają język [].Przedstawiona monografia jest pozycją bez wątpienia ważną i niezwykle wartościową. Przez odwołania do zróżnicowanej dyscyplinowo i dziedzinowo literatury przedmiotu stanowi opracowanie inter- i transdyscyplinarne, ale z pewnością na wskroś humanistyczne. Autorki ocaliły pamięć o czasie trudnym, traumatycznym, pozostawiającym piętno. Pokazały, że człowiek tworzy kulturę nawet w najczarniejszych okresach swojej egzystencji, a obowiązkiem nas wszystkich jest ją pielęgnować, doceniać i przekazywać następnym pokoleniom jako świadectwo, ale i przestrogę, że zawsze może być gorzej. Książka, ze względu na uniwersalność tematu, ogólnokulturowy i społeczny walor, a także elegancję i komunikatywność wywodu, z pewnością zainteresuje badaczy i badaczki oraz studentów i studentki z kręgu nauk humanistycznych i społecznych, ale też wszystkich wrażliwych na otaczający świat i drugiego człowieka. Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Artura Rejtera
„Kolejny tom naukowej serii pt. Prasa Narodowej Demokracji 1893–1939. Tytuły prasowe, wydawcy i dziennikarze, motywy publicystyczne wnosi nowe ustalenia na temat komunikacji politycznej obozu narodowego. Wypełniają go artykuły hasłowe, zawierające dane osobowe, rzeczowe, tematyczne. Dostarczają cennych wiadomości na temat funkcji prasy obozu narodowego. Artykuły hasłowe są to swoiste mikromonografie poszczególnych, ułożonych alfabetycznie, zagadnień, związanych z czasopismami narodowymi i ich twórcami. W pewnym stopniu stanowią niezależne od siebie kompendia wiedzy o mechanizmach działania endeckiego systemu prasowego. W sposób niezwykle rzetelny autorka tomu ustaliła kryteria doboru periodyków, podkreślając znaczenie dzienników, tygodników i miesięczników w procesie upowszechniania i popularyzacji narodowego programu politycznego”.
Z recenzji prof. dr hab. Małgorzaty Dajnowicz
Praca Margaret Ohii-Nowak będzie czytelnika bezustannie zmuszać do wiwisekcji: jaka jest moja postawa wobec rasizmu, czy mam tu czyste sumienie, czy jednak istnieją we mnie pokłady ukrytej, obciążonej kulturowo, czasami/zwykle niechcianej, a jednak głęboko mentalnie tkwiącej postawy przyzwalającej na myślenie rasistowskie. Uważam, że książka Margaret Ohii-Nowak jest wyjątkowym osiągnięciem naukowym, o ogromnym potencjale przekazywanej wiedzy, ale także współczesnym głosem kobiety i Afropolki w sprawie rasizmu, nietolerancji i agresji językowej; jest nie tylko wywodem badaczki języka i kultury, całościowym ujęciem tych zagadnień, ale nade wszystko doniosłym apelem o tolerancję. Ostrzegam też, że podczas lektury czytelnik może poczuć się po prostu złapany na gorącym uczynku. Bo problem rasizmu językowego, nietolerancji, dyskryminacji oczywiście istnieje w świecie, którego jesteśmy częścią. Pokazują to badania Autorki. I nie wyłania się z tych badań korzystny, ale raczej wstydliwy dla białych Polaków wizerunek. Z recenzji prof. dr. hab. Jacka Warchali,Uniwersytet Śląski w Katowicach Monografia jest interdyscyplinarnym vademecum antyczarnego rasizmu. To pierwsze tego typu opracowanie, w którym opisane są najważniejsze kategorie, pojęcia i mechanizmy antyczarnego rasizmu w Polsce. Autorka odpowiada w nim na pytanie, jak rozumiana jest rasa i czarność w polszczyźnie i jak przebiegają procesy antyczarności, antyczarnego rasizmu i urasawiania osób czarnych pochodzenia afrykańskiego. Margaret Ohia-Nowak bada te procesy przez semantyczną, pragmatyczną i multimodalną analizę językowych i dyskursywnych mechanizmów urasawiania we współczesnej polskiej komunikacji publicznej i prywatnej.
„Ocenę merytoryczną książki pragnę zacząć od stwierdzenia, że dzięki opisanym w niej faktom, przywołaniu kluczowych dla jej celu i zakresu badań i teorii powstała monografia, która w kompleksowy, syntetyczny, merytorycznie i metodologicznie właściwy sposób porządkuje problematykę relacji między whistleblowingiem a mediami i uzupełnia dotychczasowe ustalenia o nowe, istotne i oryginalne. Jej zaletą jest nadanie opisywanym zagadnieniom szerokiej, interdyscyplinarnej perspektywy, która świadczy o wyśmienitej orientacji w problematyce i literaturze przedmiotu, dojrzałości naukowej oraz kompetencjach w zakresie prowadzenia badań naukowych i prezentowania ich wyników. Na pochwałę zasługuje wybór tematu, który dotąd nie doczekał się kompleksowych opracowań w polskim medioznawstwie, dzięki czemu publikacja ta ma charakter pionierski. Zjawisko whistleblowingu poddano w niej analizie z perspektywy sygnalisty i dziennikarza, opisano ich wzajemne relacje, motywacje, ryzyka i dylematy, kulisy przekazywania mediom informacji o nadużyciach oraz prac redakcyjnych nad przekazanymi materiałami, a także społeczne skutki publikacji medialnych. Nie pominięto badań nad społeczną oceną zjawiska i aspektami prawnymi związanymi z ochroną sygnalistów. Wykazano, że cele i motywacje sygnalistów są zbieżne z rolą mediów (w kwestii dążenia do prawdy, kontroli sfery publicznej, edukowania społeczeństwa), a teoretyczne rozważania zostały zilustrowane trafnie dobranymi przykładami z nieodległej i najnowszej historii”.
Z recenzji prof. dr hab. Katarzyny Pokornej-Ignatowicz
Budżet obywatelski pojawił się w Polsce w 2011 roku, szybko zdobywając uznanie władz gmin w kraju. W kolejnych latach inicjatywy polskich samorządów zaczęły przyciągać uwagę lokalnych włodarzy z zagranicy. Przykładem są Niemcy, gdzie znane już od końca lat 90. XX wieku budżety obywatelskie przeżywają renesans popularności.
Celem niniejszej książki jest ukazanie kluczowych uwarunkowań, które kształtowały procesy dyfuzji budżetu obywatelskiego w Polsce i w Niemczech, wpływając na zakres funkcji pełnionych przez ten instrument partycypacji publicznej.
Płynące z badań autora wnioski wpisują się w debatę nad przyszłością budżetu obywatelskiego jako narzędzia polityki lokalnej – zarówno w Polsce, jak i na świecie.
Autor
Monografia podejmuje niezwykle ważny, a przy tym bardzo interesujący i aktualny temat budżetów obywatelskich, wpisując się w obecną w literaturze lukę badawczą. Za szczególnie cenne należy uznać podbudowę teoretyczną oraz wysiłek włożony przez autora w zgromadzenie i przygotowanie do badań materiałów źródłowych. Zaowocowały one poprawnie zorganizowanym i przeprowadzonym badaniem oraz szeregiem cennych ustaleń wnoszących wkład w zrozumienie opisywanych w monografii narzędzi i mechanizmów partycypacji obywatelskiej.
Z recenzji dr. hab. Tomasza Skicy, prof. WSIiZ
Historia dla przyszłości – przyszłość nauki historii to przewodnie hasło tej książki. Z tego powodu zaproszonych do współpracy Autorów prosiliśmy o refleksję nad wybranymi osiągnięciami i nowymi tropami w badaniach naukowych, edukacji i organizacji wiedzy historycznej. Odnajdujemy tu teorie, modele, szkoły, nurty, orientacje i zwroty badawcze, wreszcie – metafory, kategorie, idee (ontologiczne, epistemologiczne, metodologiczne, aksjologiczne) – również te dopiero rozpoznawane lub antycypowane. Warto wspomnieć, że pewną inspiracją były dla nas dwie książki: Niebezpieczne idee we współczesnej nauce pod redakcją Johna Brockmana (Sopot–Warszawa 2008) oraz Idee, które zmieniły świat Jima Holta (Kraków 2020).
Redaktorzy
Czytelnika znającego oryginalny i nietuzinkowy dorobek naukowy prof. Jana Pomorskiego i jego wkład w rozwój badań historycznych z pewnością ucieszy, że grono przyjaciół i uczniów uhonorowało Jubilata tomem prac skoncentrowanych na zagadnieniach obejmujących tematy z zakresu teorii i metodologii historii, historii historiografii, historii filozoficznej, a wreszcie historii cyfrowej i wizualnej. Wątki te ujęte zostały w strukturze pięciu bloków tematycznych (Przyszłość, Naukowość, Metahistoryczność, Medialność, Przypadki) – z charakterystyką stanu i wyzwań stawianych współczesnej nauce historii, perspektyw rozwoju i towarzyszących jej oczekiwań społecznych. […] na panujące w nauce pluralizm metodologiczny, różnorodność procedur badawczych i podmiotowość historyka, prowadzące do sporów o status historiografii naukowej, nowe światło rzuca historia cyfrowa i wizualna, dylematy historii publicznej i zwrot cyfrowy w archiwistyce – fakt niebagatelny dla profesjonalizacji badań i rozumienia metody historycznej. Książka Nauka historii – nowe wymiary będzie stanowić ważną pozycję na rynku wydawniczym, po którą sięgną nie tylko znawcy: teoretycy historii, historycy nauki, metodolodzy historii i historycy historiografii, ale też studenci, którzy odnajdą w niej wiele cennych wskazówek i źródło inspiracji.
Z recenzji dr. hab. Pawła Sierżęgi, prof. UR
„Monografia dr hab. Magdaleny Sowy (...) to jedna z wciąż nielicznych publikacji książkowych na temat edukacji językowej dla celów zawodowych, tym bardziej wartościowa, iż koncentruje się nie na uczącym się (...), a na nauczycielu języka obcego zawodowego, co stanowi rzadkość w literaturze przedmiotu. (...) publikacja prezentuje wysoki poziom merytoryczny, uwzględnia najnowsze tendencje w tej dziedzinie, zawiera też praktyczne wskazówki i rozwiązania, a przy tym ustrukturyzowana i napisana jest bardzo klarownie. Jestem przekonana, że (...) okaże się znaczącym tomem, przeznaczonym dla bardzo szerokiego kręgu czytelników”.
prof. dr hab. Hanna Komorowska
z recenzji wydawniczej
„Nauczanie Języka obcego zawodowego (JOZ) w szkolnictwie branżowym to swoista terra incognita dla bardzo szerokiego spektrum zainteresowanych, począwszy od decydentów oświatowych, doradców zawodowych i metodycznych, przez nauczycieli języków obcych, aż po instytucje kształcące nauczycieli języków obcych. Odnotowany stan (nie)wiedzy o nauczaniu i nauczycielu JOZ w szkole branżowej to jeden z zasadniczych powodów powstania niniejszej publikacji. Według mojego rozeznania jest to pierwsze opracowanie poświęcone nauczycielowi i nauczaniu JOZ w szkolnictwie branżowym, które może – mam nadzieję – wypełnić chociaż w niewielkim stopniu lukę poznawczą oraz wydawniczą w kwestii dydaktyki języków obcych zawodowych w tym obszernym sektorze polskiej oświaty”.
ze Wstępu
Recenzowane opracowanie autorstwa dr inż. Jolanty Jóźwik porusza zagadnienie nowych miast w Polsce i kryteriów miejskości stosowanych w procedurze administracyjnej związanej z nadawaniem jednostkom osadniczym statusu miasta. W tak zarysowanej problematyce praca wpisuje się w szerszy dyskurs akademicki, dotyczący istoty miasta, aspektów miejskości czy procesów urbanizacji. […] Dysertację należy uznać za opracowanie ambitne i bardzo wartościowe pod kątem naukowym. Co więcej, część analityczno-opisowa pracy charakteryzuje się wysokim poziomem merytorycznym, a zgromadzony materiał faktograficzny posiada olbrzymią wartość poznawczą. […] Recenzowana praca jest dziełem oryginalnym, niezwykle wartościowym i zawiera szereg nowych ustaleń o charakterze poznawczym. Mocną stroną pracy jest bogaty materiał faktograficzny. Z tego względu może ona stanowić wartościowy materiał porównawczy dla innych badań nad przedmiotową problematyką.
Z recenzji dr. hab. Roberta Szmytkie, prof. UWr
Agresja niszczy jednostki, relacje międzyludzkie i tkankę życia społecznego. Przeciwdziałanie zachowaniom agresywnym i ich skutkom jest bardzo trudne i często mało efektywne, zwłaszcza na poziomie makrospołecznym. Agresja dotykająca dzieci i młodzież jako sprawców, ofiary i świadków to jeden z najpoważniejszych problemów pedagogicznych, dlatego racjonalnym działaniem jest koncentracja na zapobieganiu jej powstawaniu i przejawom. Na rynku wydawniczym funkcjonują różne programy wychowawcze i publikacje na ten temat, jednak zwykle o dość wąskim zakresie. Książka Doroty Pankowskiej Zapobieganie agresji w szkole. Profilaktyka pozytywna w ujęciu edukacyjnej analizy transakcyjnej jest inna. Wykorzystując teoretyczne ramy analizy transakcyjnej, a więc psychologicznej teorii osobowości i komunikacji, pomaga zrozumieć mechanizmy powstawania i realizacji agresji, a jednocześnie ukazuje możliwości oddziaływania zapobiegające pojawianiu się zachowań agresywnych - zarówno doraźne (np. odpowiedni sposób komunikowania się), jak i długofalowe. Te ostatnie stanowią istotę profilaktyki pozytywnej rozumianej jako kształtowanie i rozwijanie: kompetencji osobistych, służących pozytywnej adaptacji, wzmacnianiu poczucia własnej wartości, postawy szacunku i życzliwości wobec innych, odporności psychicznej oraz dojrzałości moralnej. Książka zatem jest skierowana przede wszystkim do pedagogów/pedagożek - zarówno naukowo zainteresowanych problematyką agresji, jak i do praktyków, którzy znajdą w niej inspiracje do tworzenia własnych programów wychowawczych oraz do postępowania w codziennej pracy z dziećmi i młodzieżą.
„Niewątpliwie książka Mariji Czepil i Ewy Sarzyńskiej-Mazurek – dwóch profesorek z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej z Lublina – podejmuje ważny problem przyszłości studentów ukraińskich w czasie stanu wojennego. Wśród szybko narastającej literatury z zakresu nauk społecznych, poświęconej problemowi agresji rosyjskiej na Ukrainę i jej skutkom, recenzowana pozycja wyróżnia się perspektywą pedagogiczną. Autorki w centrum swojego wywodu umieściły nadzieje i plany młodych ludzi – studentek i studentów z Ukrainy Zachodniej, z następujących instytucji kształcenia wyższego: Uniwersytetu Narodowego im. Iwana Franki we Lwowie, Przykarpackiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stefanyka w Iwano-Frankiwsku, Tarnopolskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Wołodymyra Hnatiuka w Tarnopolu, Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Iwana Franki w Drohobyczu, Akademii Humanistyczno-Pedagogicznej w Chmielnickim, Narodowego Uniwersytetu Medycznego im. I.J. Horbaczewskiego w Tarnopolu. (…) Należy podkreślić, że współpraca autorek książki reprezentujących dwa obszary kulturowe – polski i ukraiński – w sposób znaczący przyczyniła się do ukazania wielokontekstowego i złożonego obrazu ukraińskiej młodzieży w sytuacji wojny. Można nawet po-wiedzieć, że pozwoliła ona na przedstawienie problemu z perspektywy insidera i outsidera, tworząc unikatowy raport z badań”.
Z recenzji prof. dr hab. Agnieszki Gromkowskiej-Melosi
Przed edukacją stoją ogromne wyzwania. Ken Robinson twierdził, że trzeba ją wymyślić na nowo. Od wielu lat wiele środowisk próbuje to robić. Stawiane są coraz to nowsze pytania, na które brakuje jasnych, jednoznacznych odpowiedzi. Spora część tych refleksji dotyczy edukacji muzycznej, w przypadku której mówi się o kryzysie tożsamości [...].
Na nowo wymagają zdefiniowania założenia edukacyjne, cele, jakie stawiamy szkole. Wiele z nich, ukształtowanych w XX wieku i wcześniej, to – być może – piękne ideały, ale nieadekwatne do współczesnych realiów, niemożliwe do spełnienia marzenia – to nasze tytułowe utopie. W książce próbujemy zmierzyć się z tymi problemami, opisać współczesność w warstwie myśli i założeń oraz codziennych praktyk szkolnych. Poszukujemy sensu i tożsamości dla edukacji muzycznej. Do dyskusji zaprosiliśmy wybitnych znawców zagadnienia, osoby uznane, które od lat zajmują się tą tematyką, a także młode, które dopiero przystępują do zmagań z tymi problemami. Ich głos jest nie mniej ważny i cenny. Być może to właśnie ci ludzie potrafią lepiej zrozumieć obecne niepokoje, potrzeby młodych generacji i wejść w horyzont przyszłych wyzwań.
Ze wstępu
Przedstawiona publikacja stanowi wyraz ciągłej aktualności problematyki edukacji muzycznej, namysłu nad jej fundamentami i metodami, nad projektowaniem i realizacją praktyk edukacyjnych oraz – co explicite zawarte jest w jej tytule – świadectwo niezmiennego od lat stanu poszukiwania rozwiązań z jednej strony zgodnych z naturą muzyki, z drugiej − uwzględniających dynamicznie zmieniającą się rzeczywistość kultury, w tym kultury muzycznej.
Publikacja ukazuje przestrzeń edukacji muzycznej z wielu punktów widzenia, zarówno z pozycji wykładowców akademickich, jak i praktyków realizujących różne jej formy. Takie szerokie założenie uznać można za istotny walor opracowania, gdyż nie zamyka się ono w standardowym często dla tego typu książek układzie, a ma znamiona otwartości na ujęcia mogące przynieść spojrzenia i propozycje zgoła nieoczywiste.
Z recenzji dr. hab. Rafała Ciesielskiego, prof. UJ
„Przedstawiona do recenzji publikacja jest pracą zbiorową, pokłosiem dyskusji i współpracy naukowej zainicjowanej przez Katedrę Myśli Politycznej i Komunikowania Politycznego UMCS we współpracy z Centrum Badań nad Historią Polskiego Państwa na Uchodźstwie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, Instytutem im. Generała Władysława Andersa, Regionalnym Ośrodkiem Debaty Międzynarodowej w Lublinie i Ludowym Towarzystwem Naukowo-Kulturalnym, oddziałem w Lublinie oraz z naukowcami z wielu ośrodków akademickich w Polsce, zajmującymi się badaniem działalności polskiej emigracji politycznej po 1939 roku. Redakcją naukową publikacji zajęli się: dr hab. Aneta Dawidowicz, prof. UMCS, dr Eleonora Kirwiel, dr hab. Ewelina Podgajna, prof. UMCS, i dr hab. Jarosław Rabiński, prof. KUL, naukowcy od lat badający polską myśl polityczną, jak również doświadczeni już redaktorzy wielu prac zbiorowych. Autorami poszczególnych rozdziałów są uznani naukowcy, zajmujący się, jak już wspomniano, badaniem aktywności emigrantów politycznych, tak pojedynczych osób, jak i partii oraz organizacji politycznych”.
Z recenzji dr. hab. Arkadiusza Indraszczyka, prof. Uniwersytetu w Siedlcach
„Problematyka tekstów zamieszczonych w niniejszej publikacji jest niewątpliwie różnorodna. Ramy temporalne, w obrębie których mieściła się tematyka opublikowanych tekstów nt. polskiej myśli politycznej na emigracji, obejmowały okres od wybuchu II wojny światowej do upadku Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i przekazania Lechowi Wałęsie insygniów władzy prezydenckiej przez ostatniego prezydenta na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego. Wśród zagadnień podnoszonych przez Autorów znalazły się m.in. rozmaite kwestie odnoszące się do wspomnianej tematyki, jak źródła ideowe tamtejszej myśli politycznej, emigracyjne ośrodki polityczne i ich wpływ na politykę międzynarodową, dorobek ideowo-polityczny różnych „fal” emigracyjnych w analizowanym czasie, publicystyka polityczna funkcjonujących poza Polską środowisk ideowo-politycznych, organy prasowe wydawane przez polskie środowiska ideowo-polityczne na obczyźnie oraz bogato reprezentowane w niniejszym opracowaniu biografie polityczne znanych tamtejszych intelektualistów, publicystów i myślicieli politycznych. Zamieszczone w niniejszym tomie artykuły wpisują się w badania z zakresu szeroko pojętych dziejów polskiej myśli politycznej i ogólnie badań nad myślą polityczną. Zdaniem redaktorów tomu w Polsce nadal będzie się toczyła dyskusja na temat przedmiotu myśli politycznej. Stan badań wciąż jest niepełny, chociaż historia polskiej emigracji po II wojnie światowej doczekała się już przynajmniej kilkunastu ważnych i nowatorskich opracowań. Można mieć nadzieję, że tom oddawany do rąk Czytelników znajdzie kontynuację w rozwinięciu zaprezentowanych w opracowaniu problemów oraz innych wątków badawczych”.
Fragment „Wprowadzenia”
Bogdan Madej urodził się w roku 1934. Dobrze znał polską prowincję. Na niej się wychował. I głównie na prowincji od początku lat 50., po porzuceniu nauki w liceum rok przed maturą podejmował kolejne prace zarobkowe jako kontroler produkcji, technik, zaopatrzeniowiec, drobny urzędnik, pracownik działu wydawniczego, redaktor. W połowie lat 70. zaczął utrzymywać się głównie z pisania. Mieszkał już wtedy od kilkunastu lat we wciąż prowincjonalnym Lublinie, gdzie zmarł w roku 2002. Jeśli nawet ten wybór prowincji nie całkiem był dobrowolny, to bez wątpienia dał Madejowi wgląd w to, co jako prozaika pociągało go najmocniej. Pozwalał mu obserwować z bliska breję polskiej codzienności. Pozwalał też słyszeć polszczyznę w jej formie najbardziej rudymentarnej mówionej, surowej, nieskażonej papierową literackością. To właśnie ten prowincjonalny świat utytłany w błocie, groteskowy, szczurzy pod piórem Madeja staje się przestrzenią dramatów prawdziwie ludzkich, o uniwersalnym charakterze. Pisarsko przetworzony odsłania swoją nieoczywistą głębię pełną szlamu, trywialną i farsową, a zarazem tragiczną. Jest w nim prawda życia w uścisku upodlenia i prawda współczucia. Jest chwytająca za gardło sugestywność oszczędnie opowiedzianych historii, które oddziałują z siłą przypowieści. Paweł Próchniak XXXI tom serii W kręgu paryskiej KULTURY Projekt zrealizowany dzięki wsparciu Miasta Lublin
Podręcznik ten zawiera spójną i wyczerpującą interpretację zaburzeń mowy. Publikujemy go z przekonaniem, że współczesna logopedia jest w stanie satysfakcjonująco diagnozować zaburzenia mowy, budować program terapii i prowadzić terapię. Mamy też nadzieję, że dotrze on do słuchaczy tych kierunków studiów, których przedmiotem jest człowiek i jego umysł - szczególnie do studentów logopedii. Teoria prezentowana w tej książce kształtowała się przez lata w Zakładzie Logopedii i Językoznawstwa Stosowanego UMCS - ośrodku badawczym, który może poszczycić się najdłuższą w Polsce tradycją kształcenia logopedów.
Juliusz Mieroszewski (1906 - 1976), ps. Londyńczyk, dziennikarz, jeden z najwybitniejszych publicystów politycznych, którego pisarstwo cechowały: rzetelność, rzeczowość, analityczność i profetyzm. Jak napisał Jego biograf Andrzej St. Kowalczyk, Mieroszewski miał "wenę do polityki". Przedwojenny redaktor "Ilustrowanego Kuriera Codziennego", żołnierz Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich i II Korpusu gen. Władysława Andersa, współtwórca prasy frontowej, po 1945 roku został współpracownikiem Instytutu Literackiego w Paryżu, a z czasem najbliższym współpracownikiem Jerzego Giedroycia w zakresie kreowania myśli politycznej. Mieszkał w Londynie. Artykuły Mieroszewskiego weszły do kanonu publicystyki międzynarodowej a zarazem dziennikarstwa jakościowego. Od połowy lat 50. XX wieku, Mieroszewski pracował nad koncepcją dobrosąsiedzkich stosunków suwerennych: Polski, Ukrainy, Litwy, Białorusi po zakładanym upadku ZSRR. Tekst zatytułowany Rosyjski kompleks polski i obszar ULB ukazał się pięćdziesiąt lat temu we wrześniowym numerze paryskiej Kultury w 1974 roku. Koncepcja ULB, przedstawiana na łamach "Kultury" paryskiej powinna być traktowana jak podwalina współczesnej polityki wschodniej Polski. Prezentowany polsko- ukraiński tomik wydany w serii wybitni twórcy / ważne teksty przypomina ten ważny tekst czytelnikom polskim i ukraińskim. Mieroszewski zajmował się także relacjami Polski i Niemiec oraz projektami jednoczenia Europy. Regularnie opracowywał "Listy z Wyspy", swoistą kronikę życia emigracji londyńskiej. Po śmierci Mieroszewskiego, Giedroyc ustanowił nagrodę Jego imienia. O specjalnych relacjach łączących Redaktora i Publicystę świadczy obfita korespondencja oraz fakt, że zdjęcie Mieroszewskiego stało na biurku Giedroycia.
Przedłożona mi do opinii książka podejmuje problematykę starości, w tym głównie roli, jaką odgrywa praca socjalna z osobami starszymi.
Z satysfakcją stwierdzam, że Autor bardzo kompetentnie porusza się w obszarze problematyki związanej z profesjonalizmem i koniecznymi kompetencjami w zawodzie pracownika socjalnego, dając liczne świadectwa znajomości polskiej i obcej literatury w poruszanej tematyce, wykazując przy tym dobrą znajomość paradygmatów metodologicznych dla ujęć o charakterze interdyscyplinarnym. Autor recenzowanej publikacji odkrywa bowiem nowe zależności między konkretnymi cechami warunkującymi wykonywanie zadań a typami kompetencji społecznych pracowników socjalnych.
Jestem pewna, że wiele grup odbiorców sięgnie po tę książkę z zainteresowaniem.
Z recenzji dr hab. Anny Weissbrot-Koziarskiej, prof. UO
Publikacja wychodzi naprzeciw zwiększającemu się zainteresowaniu problematyką starzenia się społeczeństwa. Adresowana jest w głównej mierze do tych, którzy profesjonalnie zajmują się pomocą osobom starszym, ale również do opiekunów nieformalnych, studentów, badaczy i wszystkich osób związanych z sektorem pomocy społecznej.
Ze Wstępu
„Recenzowana publikacja stanowi interesujący, wieloaspektowy i wielowątkowy zbiór tematyczny, poświęcony kategorii i zjawisku wolności. W zakresie prezentowanych treści wyróżnić można zagadnienia historyczne, koncepcyjne i definicyjne, badania empiryczne oraz ich interpretacje, osadzone głównie w aspekcie społecznym, kulturowym oraz w refleksji o sztuce.
Podstawowy walor poznawczy publikacji upatruję w przedstawionych badaniach empirycznych. O ile część historyczno-teoretyczna w zasadzie porządkuje wiedzę z zakresu przedmiotu badań, co oczywiście też ma znaczenie poznawcze, a niewątpliwie metodologiczne; o tyle oparte na wywiadach badania pokazują współczesne rozumienie istoty wolności przez badane osoby (głównie młodzież akademicką) oraz jej ograniczenia i zagrożenia. Badania przeprowadzone przeważnie w modelu jakościowym dały Autorkom możliwość interpretacji uzyskanych wyników (wypowiedzi) w kontekście teoretycznych problemów dotyczących wolności. Interpretacje wyników badań wykraczają zatem poza wąsko pojęte sprawozdanie, raport z badań. Stanowią one pretekst do szerszego odniesienia się do struktury, zadań i funkcji wolności w życiu indywidualnym i społecznym”.
Z recenzji dr. hab. Piotra Magiera
(Instytut Pedagogiki, Wydział Nauk Społecznych KUL, Lublin)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
