„Przedstawiona do recenzji publikacja jest pracą zbiorową, pokłosiem dyskusji i współpracy naukowej zainicjowanej przez Katedrę Myśli Politycznej i Komunikowania Politycznego UMCS we współpracy z Centrum Badań nad Historią Polskiego Państwa na Uchodźstwie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, Instytutem im. Generała Władysława Andersa, Regionalnym Ośrodkiem Debaty Międzynarodowej w Lublinie i Ludowym Towarzystwem Naukowo-Kulturalnym, oddziałem w Lublinie oraz z naukowcami z wielu ośrodków akademickich w Polsce, zajmującymi się badaniem działalności polskiej emigracji politycznej po 1939 roku. Redakcją naukową publikacji zajęli się: dr hab. Aneta Dawidowicz, prof. UMCS, dr Eleonora Kirwiel, dr hab. Ewelina Podgajna, prof. UMCS, i dr hab. Jarosław Rabiński, prof. KUL, naukowcy od lat badający polską myśl polityczną, jak również doświadczeni już redaktorzy wielu prac zbiorowych. Autorami poszczególnych rozdziałów są uznani naukowcy, zajmujący się, jak już wspomniano, badaniem aktywności emigrantów politycznych, tak pojedynczych osób, jak i partii oraz organizacji politycznych”.
Z recenzji dr. hab. Arkadiusza Indraszczyka, prof. Uniwersytetu w Siedlcach
„Problematyka tekstów zamieszczonych w niniejszej publikacji jest niewątpliwie różnorodna. Ramy temporalne, w obrębie których mieściła się tematyka opublikowanych tekstów nt. polskiej myśli politycznej na emigracji, obejmowały okres od wybuchu II wojny światowej do upadku Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i przekazania Lechowi Wałęsie insygniów władzy prezydenckiej przez ostatniego prezydenta na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego. Wśród zagadnień podnoszonych przez Autorów znalazły się m.in. rozmaite kwestie odnoszące się do wspomnianej tematyki, jak źródła ideowe tamtejszej myśli politycznej, emigracyjne ośrodki polityczne i ich wpływ na politykę międzynarodową, dorobek ideowo-polityczny różnych „fal” emigracyjnych w analizowanym czasie, publicystyka polityczna funkcjonujących poza Polską środowisk ideowo-politycznych, organy prasowe wydawane przez polskie środowiska ideowo-polityczne na obczyźnie oraz bogato reprezentowane w niniejszym opracowaniu biografie polityczne znanych tamtejszych intelektualistów, publicystów i myślicieli politycznych. Zamieszczone w niniejszym tomie artykuły wpisują się w badania z zakresu szeroko pojętych dziejów polskiej myśli politycznej i ogólnie badań nad myślą polityczną. Zdaniem redaktorów tomu w Polsce nadal będzie się toczyła dyskusja na temat przedmiotu myśli politycznej. Stan badań wciąż jest niepełny, chociaż historia polskiej emigracji po II wojnie światowej doczekała się już przynajmniej kilkunastu ważnych i nowatorskich opracowań. Można mieć nadzieję, że tom oddawany do rąk Czytelników znajdzie kontynuację w rozwinięciu zaprezentowanych w opracowaniu problemów oraz innych wątków badawczych”.
Fragment „Wprowadzenia”
Bogdan Madej urodził się w roku 1934. Dobrze znał polską prowincję. Na niej się wychował. I głównie na prowincji od początku lat 50., po porzuceniu nauki w liceum rok przed maturą podejmował kolejne prace zarobkowe jako kontroler produkcji, technik, zaopatrzeniowiec, drobny urzędnik, pracownik działu wydawniczego, redaktor. W połowie lat 70. zaczął utrzymywać się głównie z pisania. Mieszkał już wtedy od kilkunastu lat we wciąż prowincjonalnym Lublinie, gdzie zmarł w roku 2002. Jeśli nawet ten wybór prowincji nie całkiem był dobrowolny, to bez wątpienia dał Madejowi wgląd w to, co jako prozaika pociągało go najmocniej. Pozwalał mu obserwować z bliska breję polskiej codzienności. Pozwalał też słyszeć polszczyznę w jej formie najbardziej rudymentarnej mówionej, surowej, nieskażonej papierową literackością. To właśnie ten prowincjonalny świat utytłany w błocie, groteskowy, szczurzy pod piórem Madeja staje się przestrzenią dramatów prawdziwie ludzkich, o uniwersalnym charakterze. Pisarsko przetworzony odsłania swoją nieoczywistą głębię pełną szlamu, trywialną i farsową, a zarazem tragiczną. Jest w nim prawda życia w uścisku upodlenia i prawda współczucia. Jest chwytająca za gardło sugestywność oszczędnie opowiedzianych historii, które oddziałują z siłą przypowieści. Paweł Próchniak XXXI tom serii W kręgu paryskiej KULTURY Projekt zrealizowany dzięki wsparciu Miasta Lublin
Podręcznik ten zawiera spójną i wyczerpującą interpretację zaburzeń mowy. Publikujemy go z przekonaniem, że współczesna logopedia jest w stanie satysfakcjonująco diagnozować zaburzenia mowy, budować program terapii i prowadzić terapię. Mamy też nadzieję, że dotrze on do słuchaczy tych kierunków studiów, których przedmiotem jest człowiek i jego umysł - szczególnie do studentów logopedii. Teoria prezentowana w tej książce kształtowała się przez lata w Zakładzie Logopedii i Językoznawstwa Stosowanego UMCS - ośrodku badawczym, który może poszczycić się najdłuższą w Polsce tradycją kształcenia logopedów.
Juliusz Mieroszewski (1906 - 1976), ps. Londyńczyk, dziennikarz, jeden z najwybitniejszych publicystów politycznych, którego pisarstwo cechowały: rzetelność, rzeczowość, analityczność i profetyzm. Jak napisał Jego biograf Andrzej St. Kowalczyk, Mieroszewski miał "wenę do polityki". Przedwojenny redaktor "Ilustrowanego Kuriera Codziennego", żołnierz Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich i II Korpusu gen. Władysława Andersa, współtwórca prasy frontowej, po 1945 roku został współpracownikiem Instytutu Literackiego w Paryżu, a z czasem najbliższym współpracownikiem Jerzego Giedroycia w zakresie kreowania myśli politycznej. Mieszkał w Londynie. Artykuły Mieroszewskiego weszły do kanonu publicystyki międzynarodowej a zarazem dziennikarstwa jakościowego. Od połowy lat 50. XX wieku, Mieroszewski pracował nad koncepcją dobrosąsiedzkich stosunków suwerennych: Polski, Ukrainy, Litwy, Białorusi po zakładanym upadku ZSRR. Tekst zatytułowany Rosyjski kompleks polski i obszar ULB ukazał się pięćdziesiąt lat temu we wrześniowym numerze paryskiej Kultury w 1974 roku. Koncepcja ULB, przedstawiana na łamach "Kultury" paryskiej powinna być traktowana jak podwalina współczesnej polityki wschodniej Polski. Prezentowany polsko- ukraiński tomik wydany w serii wybitni twórcy / ważne teksty przypomina ten ważny tekst czytelnikom polskim i ukraińskim. Mieroszewski zajmował się także relacjami Polski i Niemiec oraz projektami jednoczenia Europy. Regularnie opracowywał "Listy z Wyspy", swoistą kronikę życia emigracji londyńskiej. Po śmierci Mieroszewskiego, Giedroyc ustanowił nagrodę Jego imienia. O specjalnych relacjach łączących Redaktora i Publicystę świadczy obfita korespondencja oraz fakt, że zdjęcie Mieroszewskiego stało na biurku Giedroycia.
„Recenzowana publikacja stanowi interesujący, wieloaspektowy i wielowątkowy zbiór tematyczny, poświęcony kategorii i zjawisku wolności. W zakresie prezentowanych treści wyróżnić można zagadnienia historyczne, koncepcyjne i definicyjne, badania empiryczne oraz ich interpretacje, osadzone głównie w aspekcie społecznym, kulturowym oraz w refleksji o sztuce.
Podstawowy walor poznawczy publikacji upatruję w przedstawionych badaniach empirycznych. O ile część historyczno-teoretyczna w zasadzie porządkuje wiedzę z zakresu przedmiotu badań, co oczywiście też ma znaczenie poznawcze, a niewątpliwie metodologiczne; o tyle oparte na wywiadach badania pokazują współczesne rozumienie istoty wolności przez badane osoby (głównie młodzież akademicką) oraz jej ograniczenia i zagrożenia. Badania przeprowadzone przeważnie w modelu jakościowym dały Autorkom możliwość interpretacji uzyskanych wyników (wypowiedzi) w kontekście teoretycznych problemów dotyczących wolności. Interpretacje wyników badań wykraczają zatem poza wąsko pojęte sprawozdanie, raport z badań. Stanowią one pretekst do szerszego odniesienia się do struktury, zadań i funkcji wolności w życiu indywidualnym i społecznym”.
Z recenzji dr. hab. Piotra Magiera
(Instytut Pedagogiki, Wydział Nauk Społecznych KUL, Lublin)
Docenić trzeba bardzo aktualny tytuł monografii, który uruchomił w autorach liczne i ciekawe tory analiz medioznawczych. Wielość i różnorodność spojrzeń na dziennikarstwo w kontekście sytuacji kryzysowych stanowi niezaprzeczalny walor tej publikacji. Czytelnik podczas lektury ma okazję zapoznać się z tekstami poglądowymi, artykułami analitycznymi, refleksjami dotyczącymi różnych typów dziennikarstwa, poziomów komunikowania i form medialnego przekazu. Jednocześnie wszystkie teksty łączy mniej lub bardziej wyraźnie wyartykułowana troska o jakość dziennikarstwa i medialnych komunikatów. Zgromadzone w tym tomie artykuły stanowią źródło wiedzy, inspiracji metodologicznych, potwierdzają bogactwo ujęć badawczych typowe dla dyscypliny nauki o komunikacji społecznej i mediach. Tom zatytułowany Współczesne media. Dziennikarstwo w czasach kryzysów pod redakcją Iwony Hofman i Danuty Kępy-Figury to publikacja ważna i potrzebna. Będzie z pewnością wykorzystywana przez medioznawców, studentów i wszystkich, którzy chcą wiedzieć więcej o istocie dziennikarstwa oraz wyzwaniach, z którymi przedstawiciele tej profesji się mierzą.
Z recenzji
dr hab. Katarzyny Drąg
Docenić trzeba bardzo aktualny tytuł monografii, który uruchomił w autorach liczne i ciekawe tory analiz medioznawczych. Wielość i różnorodność spojrzeń na dziennikarstwo w kontekście sytuacji kryzysowych stanowi niezaprzeczalny walor tej publikacji. Czytelnik podczas lektury ma okazję zapoznać się z tekstami poglądowymi, artykułami analitycznymi, refleksjami dotyczącymi różnych typów dziennikarstwa, poziomów komunikowania i form medialnego przekazu. Jednocześnie wszystkie teksty łączy mniej lub bardziej wyraźnie wyartykułowana troska o jakość dziennikarstwa i medialnych komunikatów. Zgromadzone w tym tomie artykuły stanowią źródło wiedzy, inspiracji metodologicznych, potwierdzają bogactwo ujęć badawczych typowe dla dyscypliny nauki o komunikacji społecznej i mediach. Tom zatytułowany Współczesne media. Dziennikarstwo w czasach kryzysów pod redakcją Iwony Hofman i Danuty Kępy-Figury to publikacja ważna i potrzebna. Będzie z pewnością wykorzystywana przez medioznawców, studentów i wszystkich, którzy chcą wiedzieć więcej o istocie dziennikarstwa oraz wyzwaniach, z którymi przedstawiciele tej profesji się mierzą.
Z recenzji
dr hab. Katarzyny Drąg
W książce został opisany fenomen Żydówek aszkenazyjskich, autorek, tłumaczek i redaktorek modlitewników (II poł. XIXI poł. XX wieku). Modlitewniki stanowią nieodzowne medium, artefakty, towarzyszące Żydówkom w życiu bez względu na język, miejsce i czas wydań. Modlitwy odzwierciedlają potrzeby duchowe kobiet, petryfikują tradycyjne wzorce religijne, zwłaszcza ideał pobożnej Żydówki. Twórczynie literatury religijnej przełamują jednak stereotyp kobiet przypisanych tylko do przestrzeni prywatnej. W wielojęzycznym korpusie analizowanych tekstów najwięcej jest zbiorów niemieckojęzycznych, nieliczne po angielsku, polsku i węgiersku. Zarówno dzieła te, jak i ich twórczynie, przekraczają granice Europy Środkowo-Wschodniej i wąsko rozumianego Aszkenazu. Agata Rybińska Praca wychodzi naprzeciw oczekiwaniom środowisk naukowych, zainteresowanych badaniami nad życiem religijnym żydowskich kobiet. Poświęcono ją przedstawieniu postaci autorek modlitewników oraz samych tekstów, powstałych w okresie od XIX do połowy XX wieku w kręgu tradycji aszkenazyjskiej. [] Zawiera udaną, pogłębioną analizę oraz naukową refleksję nad obecnością kobiet w tradycji piśmiennictwa religijnego Żydów. [] Ma duże walory po-nawcze, a tym samym zasługuje na uznanie. Stanowi bowiem pierwszą pracę monograficzną, w której w wyżej wspomnianych ramach chronologicznych analizowana jest wielojęzyczna (nie zaś żydowskojęzyczna) grupa tekstów religijnych dla kobiet, stworzonych przez kobiety. Tak oryginalny koncept pozwala na całościowe ujęcie tematu. Fragment recenzji dr hab. Anny Jakimyszyn-Gadochy (UJ)
Monografia Proces usamodzielniania wychowanków pieczy zastępczej. Studium teoretyczno-empiryczne jest ważnym i potrzebnym przedsięwzięciem naukowym, ukazującym w sposób kompleksowy zagadnienie usamodzielniania się wychowanków pieczy zastępczej. Stanowi również niezwykle cenne kompendium wiedzy na temat sposobów organizowania procesu usamodzielnienia, a także napotykanych trudności i ograniczeń w tym obszarze. Cenne rekomendacje i wnioski dla praktyki zawarte w pracy mogą przyczynić się do udoskonalania praktyki pomocowej w zakresie będącym przedmiotem podjętych analiz. Jest to o tyle istotne, że system pieczy zastępczej stoi przed licznymi wyzwaniami w zakresie skutecznego wspierania wychowanków we wchodzeniu w dorosłość. Warto podkreślić, że w Polsce brakuje ujednoliconego i wystandaryzowanego programu usamodzielniania wychowanków opuszczających pieczę zastępczą. Prezentowana monografia może wypełnić lukę w tym obszarze.
dr hab. Małgorzata Ciczkowska-Giedziuń, prof. uczelni
Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
Monografia stanowi opracowanie o charakterze teoretyczno-empirycznym, w którym Autor podejmuje niezwykle ważne i jednocześnie kontrowersyjne zagadnienie, jakim jest właścicielska renta polityczna. [...] Złożoność i waga problemu badawczego podjętego przez Pana Stefana Sękowskiego wynika również z faktu, iż zagadnienie renty politycznej, oprócz wymiaru cechującego ekonomię pozytywną, zawiera istotny komponent normatywny. Ekonomiści wpisujący się w neopozytywistyczny wzorzec uprawiania nauk społecznych, zaczerpnięty z metodologii nauk ścisłych, często unikają tego podejścia. Dlatego też należy docenić podjęcie przez Pana S. Sękowskiego tematyki związanej z rentą polityczną, a zwłaszcza połączenie przez niego warstwy teoretycznej z perspektywą empiryczną osadzoną w solidnej analizie historycznej. Tak przygotowana monografia może stanowić wartościowe źródło wiedzy dla przedstawicieli nauk społecznych, w szczególności ekonomii, historii gospodarczej i nauk politycznych, którzy zajmują się zagadnieniami związanymi z funkcjonowaniem sfery prywatnej i sfery publicznej, a także relacji pomiędzy rynkiem a państwem.
Z recenzji dr. hab. Wojciecha Gizy, prof. UEK
Przedstawiona do recenzji monografia porusza bardzo istotne zagadnienia związane z nawiązywaniem współpracy horyzontalnej pomiędzy firmami działającymi w branży logistycznej. Temat jest ważny i aktualny. Kooperacja firm w łańcuchu dostaw umożliwia bowiem nie tylko optymalizację kosztów realizacji zleceń, ale również przekłada się m. in. na wyższy poziom świadczonych usług oraz pozwala zminimalizować niekorzystny wpływ na środowisko naturalne. Dobór tematu oraz sposobu rozwiązania problemu za pomocą modeli wykorzystujących teorię gier i metody optymalizacji wielokryterialnej w połączeniu z teorią liczb rozmytych ocenić należy bardzo pozytywnie. dr hab. Grzegorz Tarczyński, prof. UEW [] monografia jest źródłem wartościowych treści, które wypełniają lukę w krajowym piśmiennictwie. Jej wyniki mogą dostarczyć rekomendacji wielu odbiorcom, tj. naukowcom i badaczom, studentom, absolwentom studiów, pracownikom firm i osobom zajmującym się współpracą. dr hab. Arkadiusz Kawa, prof. WSL
„Tom poświęcony komunikacji oralnej istotnie wzbogaca naszą wiedzę na temat dociekań nad historią komunikacji społecznej, prowadzonych nie tylko przez Autora, lecz także przez środowiska uczonych niemal na całym świecie. Włodzimierz Mich zapoznał nas z aktualnym stanem badań, z najciekawszą i najwartościowszą literaturą przedmiotu, często bardzo trudno dostępną. To, do czego udało mu się dotrzeć, potrafił właściwie wykorzystać, zinterpretować i poddać naukowej krytyce. Interdyscyplinarna perspektywa oglądu zjawisk komunikacyjnych w bardzo rozległych i zróżnicowanych kontekstach istotnie wzbogaca naszą wiedzę […]. Wysoko zatem oceniam pod względem merytorycznym imponujący efekt przedsięwzięcia Włodzimierza Micha, zwłaszcza że jego warsztat naukowy jest bogaty, innowacyjny i zgodny z przyjętymi standardami pracy naukowej. Zwraca też uwagę troska o język i jasność wywodu. Podejmując trudną i skomplikowaną tematykę, Autor nie epatuje naukowym żargonem, dzięki czemu książka jest zrozumiała dla średnio zaawansowanego czytelnika i stosunkowo szerokiego grona odbiorców”.
Z recenzji prof. dr. hab. Jerzego Jastrzębskiego
Refleksja badawcza podjęta przez Autorkę może przyczynić się do przełamania wielu stereotypów myślowych, o które nietrudno w sytuacji braku usystematyzowanej wiedzy []. Określanie kierunków rozwoju twórczości rysunkowej osób niewidomych, ujawnienie indeksów (wzorców) w kreowaniu świata oraz ustalenie symptomów zwiastujących rozwój twórczości rysunkowej u dzieci i młodzieży niewidomej uznaję za nowatorskie i oryginalne []. Rzadko pojawiają się tego typu opracowania. Rzetelne, wielowarstwowe, ujęte całościowo i interdyscyplinarne, uniwersalne i dodałabym oryginalne w przedmiocie badań, uzupełniające i wypełniające luki w dotychczasowym dyskursie na-ukowym, służące praktyce. Elementem wyjątkowo wartościowym w kontekście praktyki edukacyjnej są analizy interpretacyjne i opisowe wytworów plastycznych badanych osób []. Z recenzji wydawniczej dr hab. Marty Uberman, prof. UR
Książka Barbary Gawdy Psychologia nienawiści podejmuje problematykę niezwykle aktualną, ważną w wymiarze zarówno poznawczym, jak i praktycznym, dotykającą każdego z nas. Autorka stawia istotne pytania dotyczące struktury nienawiści, jej genezy i mechanizmu powstawania, integrując różne podejścia i perspektywy badawcze. Szukając odpowiedzi, odwołuje się do szerokiego przeglądu literatury, prezentując na koniec autorski model teoretyczny uwarunkowań nienawiści. Książka wypełnia istotną lukę wydawniczą dotyczącą psychologicznych mechanizmów nienawiści, porządkując i aktualizując wiedzę na jej temat. Struktura monografii jest przejrzysta, zaś styl komunikatywny, co czyni tę pozycję wydawniczą interesującą, wartościową i wartą polecenia.
Z recenzji dr hab. Moniki Obrębskiej
Zaprezentowano bardzo interesujące zestawienie podejść do atrybutów informacji. Cenne jest także odwrócenie podejścia i propozycja analizy niepożądanych atrybutów informacji. () Badania zostały przygotowane i przeprowadzone w prawidłowy sposób z dbałością o spełnienie wymagań stawianych przed analizami statystycznymi, w tym szczegółowo omówiono reprezentatywność. Autor bardzo kompetentnie zaplanował przeprowadzenie badań, a następnie wskazał zidentyfikowane ich ograniczenia. Należy zatem przyłączyć się do recenzentów dysertacji i podkreślić dobry warsztat i interesujące wyniki. () Treści przedstawione w mono-grafii są interesujące, wartościowe i uważam, że po pewnych zmianach powinny zostać opublikowane. () Pozwoliłoby to podkreślić wkład Autora do rozwoju nauki. dr hab. Sławomir Wawak, prof. UEK
José Ortega y Gasset nie był wrogiem demokracji jako ustroju politycznego, ale był krytykiem pewnych zjawisk społecznych z demokracją związanych. Podstawowe założenie monografii stanowi przekonanie, że uzasadniona krytyka może w większym stopniu przysłużyć się takiej czy innej instytucji, aniżeli niezachwiana wiara w jej doskonałość. Studia nad pismami hiszpańskiego filozofa prowadzą do przekonania o kruchości ustroju demokratycznego, którą można wzmocnić poprzez ukształtowanie społeczeństwa obywatelskiego. Z tej perspektywy mniejsze znaczenie ma masowe uczestnictwo w wyborach, a większe odpowiedzialny i rozumny wyborca, gdyż tylko taki w swojej większości może zapobiec oddaniu władzy w ręce destrukcyjnych sił politycznych.
Monografia prezentuje natomiast nieco odmienne od ortegiańskiego spojrzenie na epokę oświecenia, które pozostawiło nie tylko wyraźny zarys nowego porządku społecznego, ale także wytyczne dotyczące odpowiedniego przygotowania do uczestnictwa we władzy mas społecznych. Problem polega na odpowiedzi na pytanie, czy przypadkiem kolejne pokolenia, ignorując okoliczności życia (w tym pewne wydarzenia historyczne), faktycznie kształtowały zachodnią cywilizację zgodnie z duchem oświecenia, a nie tylko z jego formalnymi zaleceniami?
Autor
Zmierzenie się z dorobkiem tak kontrowersyjnego, ale i prowokującego do dyskusji filozofa współczesności to nie lada wyzwanie. Ilość materiału do przeczytania i przebadania może działać deprymująco (około 3000 stron tekstów dotyczących sferologii to tylko pewna część badanego materiału). Trzeba mieć nie tylko intelektualną odwagę, wiedzę, warsztat analityczny i interpretacyjny, ale też pewien rodzaj, nazwę to tak, bezczelności poznawczej. I nie chodzi tutaj o obraźliwe łamanie pewnych norm, tylko o przekraczanie i reinterpretację ustaleń powszechnie przyjętych. Onegdaj Paul Feyerabend sformułował anarchistyczny imperatyw poznawczy zaklęty w formule anything goes: nie chodziło rzecz jasna o to, że wszystko ujdzie, jak wielokrotnie błędnie przytaczano to stwierdzenie, ale o to, iż nie ma nic świętego zwłaszcza w polu ustaleń filozoficznych czy też kulturoznawczych. Z recenzji prof. dra hab. Piotra Zawojskiego
Monografia dotyczy metafory, przestrzeni dzieła, nexusu aktu twórczego, parergonu i ergonu, ale właściwie ludzkiej potrzeby całościowego oglądu świata i umiejscowienia siebie w świecie. Jest książką estetyczną, metafizyczną i etyczną. Jest książką o myśleniu i koncepcjach, ale też o doświadczeniu i przeżywaniu świata. Odtworzone są nowoczesne i ponowoczesne formuły rozpadu człowieka, po to jednak, abyśmy mieli szeroką kulturową perspektywę, a dzięki niej mogli rzetelnie i skutecznie poradzić sobie w trudnym zadaniu zrozumienia samych siebie. Pomimo że wielu autorów zatrzymuje się na wymiarze struktury rzeczywistości w formule Jacquesa Derridy (ergonparergon), wyraźnie widoczna jest inklinacja do przekraczania ontologicznego ujęcia świata i poszukiwania wymiaru doświadczenia egzystencjalnego jako klucza do interdyscyplinarnego dialogu pomiędzy filozofią i estetyką a innymi naukami, jak neurobiologia, nauki o kulturze i teorie sztucznej inteligencji. Ergon i parergon jest ugruntowany w takim doświadczeniu egzystencjalnym, które zmienia optykę, kształtuje wrażliwość, usprawnia decyzyjność i działanie. Monografia ukazuje owo doświadczenie w różnych aspektach, oferuje opcje i podsuwa odpowiedzi. Z recenzji dr hab. Anny Kawalec, prof. KUL
Problematyka opracowania trafnie wypełnia lukę publikacyjną na rynku wydawniczym, bowiem w sposób kompleksowy pokazuje zagadnienia i związki polityki pieniężnej oraz zrównoważonego rozwoju. To, co wyróżnia monografię na tle zbliżonych opracowań, to wyeksponowanie kontekstu obligacji w badaniachRecenzowane opracowanie ma wiele zalet, które wynikają m. in. z jego interdyscyplinarności, spojrzenia na problemy w sposób globalny i kompleksowy. Jak uprzednio wskazywano, ta kompleksowość podejścia czyni monografię atrakcyjną dla szerokiego kręgu odbiorców (czytelników), począwszy od naukowców, doktorantów i studentów zainteresowanych zarządzaniem (w tym finansami) z perspektywy realizowanych studiów, pogłębiania teorii oraz prowadzonych badań naukowych czy tematyki realizowanych/odbywanych zajęć, po praktyków mających do czynienia z polityką pieniężną i rozwojem zrównoważonym w ramach pracy zawodowej. Do grupy odbiorców można zaliczyć także te osoby, które chcą pozyskać lub pogłębić swoją wiedzę na temat polityki pieniężnej, bowiem monografia szczegółowo wyjaśnia i porządkuje podstawowe definicje i teorie z tego obszaru wiedzy. Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny ZiołoUniwersytet Szczeciński
[] praca została przygotowana przez dwie Autorki: doświadczoną naukowczynię, ekspertkę w zakresie nowych technologii i ich wykorzystania w procesie dydaktycznym, dr hab. Lidię Pokrzycką, prof. UMCS, oraz praktyczkę z doświadczeniem pracy w korporacjach Paulinę Niedziółkę.Autorki połączyły wspólne zainteresowania problematyką wykorzystania nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych w procesie uczenia i samokształcenia, zarówno na uczelniach, jak i w przedsiębiorstwie.[] Książka zawiera wiele ciekawych informacji, a wybrane przykłady można potraktować jako rekomendacje Autorek, mogące posłużyć za wzór i inspiracje do działań w obu obszarach e-learningu. Z recenzji dr hab. Małgorzaty Molędy-Zdziech, prof. SGH
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
