Książka opisuje w przystępny sposób przyczyny i zagrożenia związane z dolegliwością, jaką jest chrapanie. Wraz z rozwojem cywilizacji cierpi na tę przypadłość coraz więcej ludzi. Zawiera także wskazówki jak z nią walczyć lub korzystać z pomocy wyspecjalizowanych placówek medycznych.

Znakomita książka zarówno na WALENTYNKI, jak i w codziennym wzrastaniu w MIŁOŚCI. O miłości napisano wiele na przestrzeni epok i stale jest ona tematem zarówno poezji, prozy, jak i innych sztuk pięknych...ponieważ miłości tak naprawdę uczy nas życie. Stąd nigdy o niej zbyt dużo...ani zbyt głęboko. Książka powstała zarówno z doświadczeń osobistych jak i poradnictwa i warsztatów dla kobiet, prowadzonych przez lata przez Autorkę. Pisana jest więc życiem i oglądem problemów, dotyczących zarówno miłości w sensie relacji męsko-damskich, jak i bardziej ogólnym, zrozumienia miłości w szerszym wymiarze. Pokazuje jej przestrzenie...jak i głębię przeżywania.. od zmysłowej...do duchowego jej wymiaru... Miłość – właśnie ona, realizowana w życiu, także we własnej pracy, którą się kocha, daje spełnienie (książka Autorki: O SENSIE ŻYCIA), radość (LIRYKI NA NOWO. Wiersze o miłości – w przygotowaniu) oraz wyrażaniu tego w życiu (BAJKI DLA MOJEJ WNUCZKI. Pisane życiem – wkrótce!), także w innych książkach, będących poradnikami „jak żyć i jak być zdrowym” Autorki np. DZIECKO JEST MĄDRZEJSZE NIŻ MYŚLISZ. Zacieśnianie związków (niebawem) czy PSYCHOSOMATYCZNE, EMOCJONALNE I DUCHOWE ASPEKTY CHORÓB ZE STRESU lub FIBROMIALGIA. A jeśli istnieje nadzieja na wyzdrowienie? – w zapowiedziach obecnych. Bezcenna książka w rozwoju każdej osoby - jej człowieczeństwa i uczenia się miłości - aby stawać się nią na przestrzeni swego życia i dzielić się nią z innymi i wszystkim wokół. Gdy nie mamy miłości do siebie...jest ona wewnątrz zablokowana...jak mamy ją dzielić, a tym bardziej dostawać?...Ponieważ miłość jest tym, kim/czym jesteśmy....i tylko poprzez odkrycie jej w sobie możemy rozdawać ją światu...-pisze Autorka. Polecana dla wchodzących w życie młodych osób dla zrozumienia, że miłość ma w każdym z nas "głębokie korzenie" i całe życie jest stale aktualną "lekcją" do odrobienia.

Wyjątkowa książka, pozwalająca zrozumieć głębokie korzenie wielu chorób cywilizacyjnych wywołanych stresem. Przynosi fundamentalne zrozumienie przyczyn – jakimi są zdeponowane w ciele emocje, przechowywane przez lata (często od dzieciństwa), będące „bombą” ze spóźnionym zapłonem, działających z ukrycia autodestrukcyjnych ładunków. Dlatego choroby te noszą coraz częściej nazwę „chorób energetycznych”. Bazując na własnym doświadczeniu życiowym oraz profesjonalnym jako naukowiec w różnych dziedzinach medycyny oraz pierwszy w Polsce psychosyntetyk, Autorka sięga do dzieciństwa, ukazując jak jego sytuacje tworzą wzorce reakcji i zachowań w życiowych problemach, rozwiązywania ich oraz budowania relacji z ludźmi. Całą indywidualną historię mamy bowiem zakodowaną w „pamięci ciała” (w jego komórkach) i emocjonalnej (energetycznej) reakcji na wszystkie podobne sytuacje, gdyż reagujemy jak automat (autopilot). Wyjątkowo cenną jest zarówno część teoretyczna, oparta na najnowszych światowych doniesieniach naukowych, jak i część praktyczna (w postaci opisu wielu stosowanych technik i ich efektów), która potwierdza zawarte w pierwszej części teorie. Najważniejszym jest jednak własny przykład Autorki, „będący „żywym autorytetem tego” co opisuje. Uzdrowienie tego rodzaju chorób jest wieloaspektowym oddziaływaniem na wszystkich poziomach siebie (fizycznym, mentalnym, emocjonalnym i duchowym). Tylko od nas zależy wybór – zdrowia czy choroby i tylko my możemy siebie z nich uzdrowić – poprzez podjęcie decyzji, co z tym zrobić i dedykowanie siebie tej pracy. Książka jest częścią „tercetu”- publikacji Autorki dedykowanych zagadnieniom medycznym (oprócz niej wchodzi do niego FIBROMIALGIA; CZŁOWIEK KWANTOWY oraz EDUKACJA ZDROWOTNA W PRAKTYCE) oraz ma swe odniesienia w innych jej licznych książkach i naukowych artykułach pedagogicznych, poświęconych edukacji opartej o zasady psychosyntezy, „aby potem nie trzeba było terapii”, a szczególnie w książkach PSYCHOSYNTEZA W EDUKACJI (Wydawnictwo ENETEIA) czy ZRÓWNOWAŻONY ROZWÓJ DZIECKA W ŚWIETLE NOWYCH WYZWAŃ (Wydawnictwo IMPULS), ale przede wszystkim ma swe odniesienie w refleksyjnej książce Autorki O SENSIE ŻYCIA (też w obecnych zapowiedziach). Ma też odniesienia w naukowych artykułach pedagogicznych, poświęconych edukacji opartej o zasady psychosyntezy, „aby potem nie trzeba było terapii”. Bezcenna książka dla środowiska lekarzy, psychologów, jak i wszystkich, którzy chcą zrozumieć siebie, odzyskać/zachować zdrowie i zależy im na zdrowiu własnych dzieci/wnuków i kolejnych pokoleń.

Czy żyjemy w czasach Apokalipsy ? to książka poruszająca ponadczasowe a zarazem bardzo aktualne tematy. Ksiądz Dariusz Kowalczyk w rozmowie z Tomaszem Rowińskim odpowiada między innymi na następujące pytania: Jaka będzie przyszłość chrześcijaństwa na świecie i w Polsce? Kim jest Antychryst? Jak będzie wyglądało ludzkie życie po śmierci? Jak rozumieć niebo, piekło, czyściec? Co jest rolą proroka? Co wiemy o końcu świata?

Alzheimer wywraca zwykły porządek życia, wiadomo, zarówno tego, kto jest tą chorobą bezpośrednio dotknięty, jak i wszystkich członków rodziny. Dotyczy to autorki, która stała się poniekąd matką swej teściowej dotkniętej tą chorobą. Na stronach niniejszej książki opowiada o doświadczeniu "zwykłej kobiety" u boku osoby chorej, owładniętej stopniową utratą autonomii. Rozczarowania, ofiary, cierpienia są nieuniknione, ale każdy dzień jest bogaty także w odwagę, fantazję, ducha przedsiębiorczości i zaufanie. "To podróż do wnętrza psychiki, a kto ją podejmuje, powinien się zatrzymać, zastanowić, posłuchać, a co najtrudniejsze, wsłuchać się w siebie... Pozytywną stroną przeżywania i odczuwania tej choroby w otoczeniu jest odkrycie bezinteresowności". Przez piętnaście lat Monica Follador pisała dekalog, który pozwalał jej "przebrnąć szczęśliwie", świadomie i z właściwym poczuciem humoru przez niezwykle trudne sytuacje związane z opieką nad chorą teściową. Czasami trzeba powiedzieć jakieś małe kłamstwo albo wymyślić strategię przetrwania, która niekiedy może graniczyć z komedią... "Bo wszystko służy temu, by lepiej żyć" i "nauczyć się zauważać dobrą stronę istniejącą w każdej okoliczności, także tej najbardziej absurdalnej. Bez nadziei nie można nigdzie dojść..."

Jak prostymi metodami mindfulness zwiększyć szansę twojego dziecka na szczęście Dostają Państwo do ręki interesującą i inspirującą książkę, która pokazuje, jak uczyć dzieci uważności, a tym samym pomóc im żyć pełniej, ciekawiej, bardziej świadomie i bez nadmiernego stresu. W zrozumieniu jej treści pomoże wyjaśnienie na wstępie znaczenia słowa „uważność" i przybliżenie kilku związanych z nim zagadnień. Angielskie słowo mindfulness tłumaczone bywa na polski zazwyczaj właśnie jako „uważność" albo rzadziej jako „uważna obecność". Według najbardziej znane] i często cytowanej definicji profesora Jona Kabat-Zinna jest to „stan świadomości będący wynikiem intencjonalnego i nieoceniającego kierowania uwagi na to, czego doświadczamy w chwili obecnej". Definicja ta zawiera trzy istotne elementy. Po pierwsze, kierujemy uwagę w sposób celowy, czyli świadomy. Nie jest to zatem zwyczajny - a więc bierny — tryb rejestrowania informacji, który zwłaszcza w sytuacjach stresujących często prowadzi do pojawienia się silnych reakcji emocjonalnych i nawykowego - nierzadko niefunkcjonalnego - zachowania. Po drugie, kierujemy uwagę na to, co postrzegamy i czego doznajemy w danej chwili. Nie wybiegamy myślami w przyszłość ani nie powracamy do przeszłości, lecz na tyle, na ile to możliwe, świadomie skupiamy się na tym, czego doświadczamy tu i teraz. Dzięki temu uważność staje się rodzajem bufora chroniącego nas przed negatywnymi stanami emocjonalnymi. Pojawienie się tych stanów jest bowiem najczęściej związane z procesami myślowymi: roztrząsaniem niepomyślnych wydarzeń z przeszłości (sprzyja to stanom depresyjnym) lub martwieniem się o przyszłość (co sprzyja problemom lękowym), procesami, które nie tylko zniekształcają nasze postrzeganie, lecz także odwracaj ą naszą uwagę od tego, co jest tu i teraz . Po trzecie, zachowujemy szczególną postawę wobec wszystkiego, czego doświadczamy w danym momencie. To postawa otwarta i przyjazna, zaciekawienie tym, co jest, bez względu na to, jakie to jest: bolesne, przykre, przyjemne, miłe. Dzięki takiemu postępowaniu nasza awersja wobec jednych przeżyć i doznań oraz nadmierne pożądanie innych wyraźnie maleją. Ich miejsce zajmują akceptacja i otwartość. Uważność ma potencjał transformowania sposobu, w jaki żyjemy. Pozwala nam lepiej poznać działanie naszego własnego umysłu, daje możliwość podejmowania działań, które wypływają ze świadomego rozeznania, co jest w danym momencie najwłaściwsze. To wszystko ma ogromne znaczenie dla zdrowia. Liczne badania dowodzą, że systematyczne praktykowanie uważności niezwykle korzystnie wpływa na to, jak się czujemy fizycznie, i sprzyja wystąpieniu dobrostanu psychicznego. Dotyczy to osób w każdym wieku, również dzieci. Susan Kaiser Greenland przekonuje, że systematyczne -nawet codzienne — ćwiczenie uważności jest dzieciom bardzo potrzebne, że jest dla nich korzystne i odbywa się w przyjazny im sposób. Dzieci świetnie się przy tym bawią, a rodzice mają wyjątkową szansę, by zrobić coś dobrego dla siebie. W swojej książce Susan Kaiser Greenland skupia się na zaprezentowaniu przykładów tego, jak znaczące może być rozwijanie uważności u dzieci w zapobieganiu i nadmiernemu stresowi, i poważnym problemom psychicznym oraz behawioralnym. Słuszność jej spostrzeżeń z wielu lat praktyki potwierdziły już liczne badania, a wkrótce najprawdopodobniej potwierdzą kolejne prowadzone obecnie w kilku krajach. Za sprawą uważności to, czego doświadczamy, starami się przyjmować bez uprzedzeń i z zaciekawieniem - jakim zdarzało się nam po raz pierwszy. W taki sposób naturalnie reagują dzieci, które dają się całkowicie pochłonąć z pozori banalnym czynnościom, zdarzeniom i zjawiskom (dlategc właśnie dzieciom przyswojenie technik uważności przycho dzi zwykle łatwo). Niestety, w miarę upływu lat tracimy t( zdolność. Jako dorośli potrzebujemy uczyć się jej na nowo aby móc cieszyć się z prostych, a zarazem cudownych rzeczy które przynosi każda chwila: kropli deszczu, smaku owocu promieni słońca na liściach. Uważność — choć nie jest związana z żadną religią -ma korzenie w różnorodnych tradycjach kontemplacyjnych i duchowych. Najpełniej jednak opisano jaw tekstach buddyjskich, ponieważ jest sercem praktyki medytacyjnej. W buddyzmie medytację uważności traktuje się jako dostępną dla każdego drogę do zmniejszania cierpienia i równoczesnego rozwijania mądrości, współczucia oraz równowagi emocjonalnej. Na Zachodzie uważność wzbudziła zainteresowanie w ostatnich dwóch dekadach XX wieku. Wtedy to opublikowano pierwsze wyniki badań nad programem Redukcji Stresu Opartym na Uważności (Mindfulness-Based Stress Re-duction, MBSR), opracowanym pod koniec lat siedemdziesiątych przez Jona Kabat-Zinna na Uniwersytecie Medycznym Massachusetts. MBSR to pierwszy, podstawowy i najbardziej znany trening uważności. Susan Kaiser Greenland nawiązuje do niego w swojej książce, prezentując metody pracy z dziećmi. MBSR i zainspirowane nią inne metody oparte na uważności (np. Mindfulness-Based Cognitm Therapy, MBCT) zyskały uznanie licznych klinicystów, mają obecnie zastosowanie w leczeniu i wspomaganiu leczenia somatycznych problemów zdrowotnych oraz w terapii zaburzeń psychicznych. Za ich sprawą uważność jest obecnie coraz bardziej znaną i uznawaną drogą do zmniejszania stresu i cierpienia w jego różnych postaciach, a zarazem drogą do zwiększenia poczucia harmonii, dobrostanu psychicznego, spokoju, mądrości. Mam nadzieję, że ta książka odegra istotną rolę w propagowaniu uważności w Polsce zarówno wśród dzieci, jak i wśród dorosłych. Dr n. med. Paweł Holas Prezes Polskiego Towarzystwa Mindfulness Dziecko wolne od stresu Spis Treści Przedmowa WSTĘP Nowe abecadło: uwaga, równowaga i współczucie ROZDZIAŁ l Otwarte drzwi: korzystanie z nauki uważnej świadomości ROZDZIAŁ 2 Od czego zacząć: poznaj i wzmacniaj swoją motywację ROZDZIAŁ 3 Proste jak oddychanie. Zacznij od relaksu i uspokojenia ROZDZIAŁ 4 Czysta uwaga, czyli jak się nauczyć skupiania uwagi ROZDZIAŁ 5 Przyjazna świadomość, czyli medytuj, mów, działaj uważnie i ze współczuciem

Jeśli zauważasz, że gniew zakłóca twoje relacje z twoimi bliskimi i współpracownikami, uniemożliwia normalne funkcjonowanie w domu czy w pracy albo zaczyna wręcz kierować twoim życiem, sięgnij po tę bestsellerową książkę, która pomogła już wielu ludziom na całym świecie. Znajdziesz w niej opracowany przez cenionego specjalistę w tej dziedzinie program sześciu kroków opanowania gniewu. Pomoże ci on: uświadomić sobie, które z pięciu destruktywnych postaci gniewu ? od biernej agresji do otwartej wściekłości ? są w twoim życiu problemem; rozpoznać wczesne sygnały ostrzegawcze gniewu pochodzące z twojego ciała i umysłu; zidentyfikować i zmienić nierealistyczne oczekiwania, jakie żywisz wobec siebie i innych ludzi; skutecznie się porozumiewać, gdy pojawiają się różnice zdań ? w małżeństwie, w rodzinie, z kolegami i koleżankami z pracy, itd.; doskonalić umiejętności panowania nad gniewem tak długo, aż staną się one twoją drugą naturą. Program Roberta Naya jest skuteczny, łatwy do opanowania i ? w odróżnieniu od innych metod ? skutkuje trwałą zmianą w zachowaniu każdego, kto zawarte w tej książce zasady zastosuje we własnym życiu.

Miłość nigdy nie ustaje... Miłość jest słońcem dla duszy... Miłość daje wolność... Miłość... Każdy jej pragnie, każdy za nią tęskni, każdy chciałby też umieć ją wyrażać. W naszym zbiorze znajdziecie 101 najpiękniejszych sentencji, strof i aforyzmów o miłości. Ich autorzy to ludzie różnych epok, poeci i myśliciele, święci i błogosławieni, a nawet sam Pan Bóg. Wspaniały upominek dla każdego, kto kocha i jest kochany.

Przezwyciężanie lęków i niepokojów u dzieci Czy twój syn błaga, żeby pozwolono mu zostać w domu, ponieważ nie chce odpowiadać na pytania przed całą klasą? Może twoja córeczka, widząc jakiegoś psa, za każdym razem domaga się przejścia na drugą stronę ulicy? Proste kryteria oceny, zaproponowane w tej książce, pomogą Wam się zorientować się, czy macie faktyczne powody do obaw. Jeśli okażą się one uzasadnione, będziecie mogli skorzystać z pytań kontrolnych i przykładów, które umożliwią Wam zidentyfikowanie rodzaju oraz stopnia nasilenia stanów lękowych u Waszego dziecka, rozpoznanie ich przyczyn i stawienie im czoła z odpowiednim wyprzedzeniem. Strategie dostosowane do każdego rodzaju zaburzeń lękowych skutecznie wspomagają zapobieganie kolejnym epizodom lękowym, uspokajają dziecko, kiedy problem się pojawia, oraz pozwalają zachowywać kontrolę nad lękiem w miarę dorastania dziecka. Książka dr Last to znakomity poradnik i źródło ważnych informacji, będących owocem 25-letniej pracy z dziećmi lękowymi i ich rodzinami. Można w niej znaleźć m.in. opisy technik relaksacyjnych i metod radzenia sobie ze stresem, które dziecko powinno wykorzystywać w celu zmniejszenia napięcia i poziomu lęku, a także wskazówki, w jaki sposób zachęcać malca, aby zamiast uciekać przed źródłem lęku, stawiał czoła trudnościom. Dzięki tej książce nauczycie się łagodzić pojawiający się u dziecka niepokój i dowiecie się, jak zaszczepić w nim pewność siebie. Jak pomóc dziecku które się boi, przedmowa Choć trudno uwierzyć, że minęło już tyle lat - z dziećmi lękowymi i ich rodzinami pracuję od niemal ćwierćwiecza. Praca ta przebiegała na kilku różnych płaszczyznach: byłam dyrektorką uniwersyteckich klinik specjalizujących się w leczeniu zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży, badaczką realizującą liczne studia i granty naukowe, które koncentrowały się na rozpoznawaniu i leczeniu owych zaburzeń u dzieci, i wreszcie — co w żadnym razie nie jest najmniej ważne - byłam też praktykiem. Myślę, że mogę bez obawy popełnienia błędu stwierdzić, iż w ciągu lat widziałam dosłownie tysiące dzieci cierpiących na omawiane niżej problemy. Niewątpliwie całe to bogactwo doświadczeń odegrało w powstaniu niniejszej książki rolę ogromną. Istnieje jednak jeszcze jedno doświadczenie — bardziej osobistej natury — dzięki któremu mogę spoglądać na niepokoje, stany lękowe i strach u małych dzieci z nieco innej perspektywy. Otóż sama byłam dzieckiem cierpiącym na zaburzenia lękowe. W owych czasach jednak, czyli na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX w., nie mówiło się o niczym takim, jak zaburzenia lękowe u dzieci. Moi rodzice, pediatrzy, nauczyciele i wychowawcy kolonijni — wszyscy będący świadkami mych nadmiernie lękowych zachowań — uważali to za stan przejściowy, z którego się kiedyś wyrasta. Mylili się jednak. O ile bowiem dzieci wyrastają z normalnych lęków — na przykład strachu przed potworami czy burzą — o tyle z poważniejszych form stanów lękowych nie wyrastają wcale. W istocie rzeczy zwykle dzieje się dokładnie odwrotnie - im dziecko jest starsze, tym bardziej jego stan się pogarsza. Gdy rozpoczynałam karierę zawodową, w środowisku medycznym intensywnie zajmowano się zaburzeniami lękowymi u osób dorosłych, przy niemal całkowitym braku zainteresowania tymi samymi problemami u dzieci. Kiedy w połowie lat osiemdziesiątych XX w. otwieraliśmy podwoje Kliniki Zaburzeń Lękowych u Dzieci i Młodzieży na Wydziale Medycznym Uniwersytetu w Pittsburghu, wedle mojej najlepszej wiedzy byliśmy pionierami. W tym samym mniej więcej okresie otrzymałam z Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego swój pierwszy grant badawczy dotyczący zaburzeń lękowych w dzieciństwie, co także oznaczało wkroczenie na nowy, nieznany teren. Dzisiaj, kilka dekad później, sprawy wyglądają inaczej (chciałabym myśleć, że po części ze względu na wywołane przeze mnie zainteresowanie tą problematyką). Istnieją liczne ośrodki, działa wiele programów specjalizujących się w wykrywaniu, diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń lękowych u dzieci — nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale na całym świecie (więcej informacji na ten temat zob. rozdział Gdzie szukać pomocy). Przyznano dziesiątki grantów badawczych, przeprowadzono też setki rozmaitych badań nad dziećmi z zaburzeniami lękowymi, dysponujemy zatem ogromną wiedzą na temat objawów zespołów lękowych i sposobów ich optymalnego leczenia. Dla lekarzy i psychologów owa nagromadzona wiedza okazuje się bardzo przydatna, jednakże sami rodzice mają do niej bardzo ograniczony dostęp. Programy telewizyjne i artykuły prasowe dają tylko pobieżny wgląd w doznania lękowe u dzieci i bardzo rzadko informują o tym, w jaki sposób rodzice dziecka z zaburzeniami lękowymi mają pomóc swojej córce lub synowi w przezwyciężeniu tego problemu. To właśnie, krótko mówiąc, było powodem napisania niniejszej książki. Chciałam podzielić się z czytelnikami całą naszą wiedzą o dzieciach takich jak wasze, a przede wszystkim - przekazać wam konkretne i bardzo skuteczne metody, jakie już teraz możecie zastosować przy współudziale waszego dziecka, aby zmienić sytuację na lepsze. Niezależnie od przyczyn stanów lękowych książka ta podpowie wam, co możecie zrobić, żeby wasze dziecko już się nie bało. Przejmując kontrolę nad sytuacją i przezwyciężając problem odpowiednio wcześnie — dopóki malec uczęszcza jeszcze do szkoły podstawowej — nie tylko uczynicie jego obecne życie (i życie całej rodziny) szczęśliwszym, lecz także niemal na pewno zapewnicie swemu dziecku lepszą przyszłość. Jak pomóc dziecku które się boi Spis Treści PODZIĘKOWANIA. PRZEDMOWA część l ZROZUMIEĆ DZIECKO Z ZABURZENIAMI LĘKOWYMI ROZDZIAŁ l CZY MASZ DZIECKO Z ZABURZENIAMI LĘKOWYMI? Normalne Lęki dzieciństwa Dlaczego lęki dzieciństwa są powszechne Oddziaływanie środowiska a typowe rodzaje leków Jaka jest różnica między „strachem" a „lękiem"? Typowe stany lękowe u dzieci Czy pojęcie „normalność" w odniesieniu do chlopców i dziewczynek oznacza to samo? Zatem: jak silny musi być lęk, by uznać, że jest on zbyt silny? ROZDZIAŁ 4 „ALE NIGDZIE JUTRO NIE PÓJDZIESZ?" Diagnozowanie lęku separacyjnego Wiele twarzy lęku separacyjnego Lęk separacyjny a odmowa chodzenia do szkoły Epizodyczny charakter lęku separacyjnego Wydarzenia, które mogą wywalać epizod lękowy Powstrzymać epizod lękowy zanim się zacznie Jak zakończyć epizod lękowy, kiedy już się zacznie ROZDZIAŁ 5 „ALE MAMO, A CO BĘDZIE, JEŻELI...?!" Diagnozowanie uogólnionego zaburzenia lękowego Wiele twarzy uogólnionego zaburzenia lękowego Czy to naprawdę jest zaburzenie lękowe? „Nie chcę iść!" Lęk uogólniony i zachowanie unikowe Przezwyciężanie uogólnionego zaburzenia lękowego ROZDZIAŁ 6 JESZCZE RAZ I JESZCZE RAZ Diagnozowanie zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego Wiele twarzy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego Jak zapanować nad zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym ROZDZIAŁ 7 NIEŚMIAŁY DO PRZESADY Diagnozowanie lęku społecznego Wiele twarzy fobii społeczne Sytuacje mogące wywoływać fobię społeczną Powstrzymać fobię społeczna, zanim się zacznie: co zrobić, jeśli dziecko jest nieśmiałe ROZDZIAŁ 8 „MAMO, TATO, BOJĘ SIĘ!" Diagnozowanie fobii specyficznej Wiele twarzy fobii specyficznej Co to jest fobia szkolna? Powstrzymać fobię, zanim się zacznie: co zrobić, jeśli dziecko bardzo się boi Jak się pozbyć fobii specyficznej GDZIE SZUKAĆ POMOCY Gdy dziecko potrzebuje profesjonalnej pomocy Stowarzyszenia i organizacje Pozycje książkowe Jak się ze mną skontaktować WYBRANE PUBLIKACJE NAUKOWE AUTORKI O AUTORCE INDEKS

Kryzysy i samotność dość często goszczą w dzisiejszym świecie i w nas samych. Nie zawsze potrafimy sobie z nimi radzić. W konferencji Autor podejmuje się próby odpowiedzi na pytania: Jakie są rodzaje kryzysów i samotności? Jaki jest ich sens i jak sobie z nimi radzić? Co mówi o nich Pismo Święte? Jak wielka może być samotność człowieka poszukującego modlitewnego spotkania z Bogiem? Jaka modlitwa może mu towarzyszyć w tym trudnym czasie?

Kobietę, która pochowała męża, nazywa się wdową, mężczyznę, który stracił żonę ? wdowcem. Dziecko bez rodziców jest sierotą. A jak nazwać ojca i matkę, którym zmarło dziecko? Po śmierci córeczki Isy P.F. Thomése znalazł się w przepełnionych ciszą pokojach, pośród niedoświadczonych słów, które dopiero musiał się nauczyć pisać. Cień mojego dziecka jest przejmującą relacją z tego poszukiwania słów. Całe życie zostaje wywrócone do góry nogami, każde znaczenie musi na nowo zostać znalezione. ""Jeśli ona gdzieś jeszcze jest, to w języku"". Cień mojego dziecka to hołd złożony zmarłej córce, deklaracja miłości, piękna elegia i jednocześnie studium żałoby. To próba znalezienia odpowiedzi na pytanie, jak wrócić do życia, gdy wydaje się nam, że cudza śmierć nam je odebrała. Wyjaśniono nam, jak prosto to wszystko przebiega'. Jeśli ta opowieść składa się ze zdań trudnych, bolesnych i niemożliwych do przyjęcia, to zdanie jest najtrudniejszym, najboleśniejszym i najniemożliwszym do przyjęcia z nich wszystkich. Bo język nie jest w stanie podążyć za doświadczeniem, które przebiega 'tak prosto': dzieci po prostu czasem umierają. Dlaczego język nie próbuje umrzeć razem z nimi? Gdy wraz z dzieckiem umiera wszystko dookoła, język nadal próbuje wyjaśniać, 'jak prosto to wszystko przebiega'. Dzieci po prostu czasem umierają. Język po prostu próbuje to opowiedzieć. Literatura nie byłaby literaturą bez takich książek. Justyna Bargielska Określenia 'przejmujący' i 'rozdzierający serce' są niewystarczające. Cień mojego dziecka wznosi się ponad to, co przejmujące i co rozdziera serce; nadaje kształt czemuś, co jest nie do zniesienia, czego nie można odwrócić. Joost Zwagerman Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek jakikolwiek inny tekst bardziej mnie wzruszył. L.H. Wiener ?wspaniałe, przejmujące fragmenty o stracie? Tonnus Oosterhoff

"Powiecie państwo, że choroba jest niewolą. W pewnym sensie tak ? kto o tym wie lepiej ode mnie, po tylu atakach niedowładów i innych przykrych przygodach. Choroba na pewno stwarza nieraz straszliwe ograniczenia. Ale chciałabym się niezbyt uprzejmie i prosto z mostu zapytać: no to co? To już mamy zapomnieć, że jesteśmy obdarzeni duszą i możliwością myślenia? Mamy może popaść w prawdziwą i całkowitą niewolę jakichś pozbawionych rozumu wirusów albo własnych mięśni czy lekarstw hormonalnych? Ona ? choroba ? nie powinna z nas zrobić rzeczy, nawet gdy nie możemy się wcale ruszać. Jeśli jakiś system leczenia lub ktoś traktuje was jak rzecz, nawet nieumyślnie, nie pozwalajcie na to. W imię bycia człowiekiem, ze względu na waszą duchowo-cielesną całość nie możecie do tego dopuszczać. Przede wszystkim jednak nie możecie tak traktować sami siebie. Nie powinniście się kłaść, gdzie stoicie, i ze swym ciałem i duszą czekać na ?naprawienie? przez lekarza. Wasza całość musi brać w leczeniu czynny udział. Nie tylko leczenie kogoś, ale leczenie się, leczenie siebie wymaga siły woli i odpowiedzialności, które nigdy nie bywają przymiotami rzeczy"". Małgorzata Baranowska, fragment rozdziału To wasze życie "To jest wasze życie to książka o naszym życiu, o nas wszystkich. Ciągle do niej wracam. Dlaczego? Bo chcę zrozumieć, jak sobie można poradzić z życiem i nie utracić siebie, swojej niepowtarzalności. Małgorzata Baranowska od trzydziestu lat jest ciężko chora i przez cały ten długi czas ma wokół siebie przyjaciół, których obdarowuje pasją życia, ciekawością świata i ludzi. Nie wszyscy mogą się z nią spotkać, ale każdy może przeczytać tę książkę. Dla mnie jest ona niezwykłym świadectwem. Mówi o tym, jak można oderwać się od myślenia o sobie i chcieć innym pomóc, to znaczy przekazać swoje doświadczenie pokonywania choroby"". Maja Komorowska"

Przez czternaście miesięcy, od momentu zdiagnozowania choroby aż do śmierci, Anatole Broyard prowadził dziennik, którego fragmenty wraz z wcześniejszym, również autobiograficznym szkicem ""Co powiedział cystoskop"", oraz literackimi tekstami o śmierci złożył się na niewielki, lecz poruszający tom esejów Upojony chorobą. ""Język śmierci rozczarowuje banałem. Wydaje się, że umieramy, powielając klisze"", napisał. W swojej własnej walce z chorobą ? a wkrótce także z nieuchronnie zbliżającą się śmiercią ? udało mu się jednak zdobyć na intelektualną dyscyplinę, dzięki której odrzucone zastało tak rozczarowanie, jak i stereotyp. Broyard do końca pozostaje przenikliwy, ironiczny, uważny. ""Nie jestem lekarzem, w rolę pacjenta także dopiero się wprawiam. Ale jestem krytykiem i jako chory w stanie krytycznym, powinienem spożytkować mój zawód"". Upojony chorobą nie jest głosem rozpaczy, niezgody i gniewu, nie jest też ckliwą, pełną męczeństwa pochwałą rezygnacji. Jest zapisem tego, jak spokojny umysł zwraca się przeciwko bolesnej surowości i pośpiechowi śmierci. ""Nie znam równie szczerych tekstów o chorobie, tak głębokich, inteligentnych, refleksyjnych, doniosłych ? Broyard bowiem niczego nie unika i nie tuszuje, pisze bez sentymentalizmu i bez upiększeń. Czujemy, że ten człowiek ? który do końca pozostaje krytykiem i pisarzem ? dzierży pióro z niebywałą siłą, że w swych zmaganiach z chorobą jest w pełni zdeterminowany, że w paszczę śmierci chce zajrzeć żywy, jako sprawozdawca i komentator. Pióra nie wypuszcza rąk niemal do samego końca. Jego ostatnie zapiski w dzienniku powstały parę dni przed śmiercią. (...) Upojony chorobą to książka cudownie bezczelna: pełna zadufania, charakterna, prowokacyjna, harda; Broyard jest na wskroś żywy, jest całkowicie sobą, nawet gdy umiera ? dowcip i tupet nie opuszczają go do ostatka"". Oliver Sacks, ze ""Słowa wstępnego"" ""Notatki Broyarda, jego odwaga oraz prowokacyjna, ale jednocześnie oczyszczająca szczerość biorą się z przekonania, że może on ? albo nawet musi ? umrzeć, nie tracąc klasy. (?) To cenna książka, która nie tylko upamiętnia mądrego człowieka, ale także przeciera ważne szlaki"". ""Publishers Weekly"" ""'Groźna choroba podnosi poziom adrenaliny'. Pojawia się zaskakujący stan zmienionej świadomości i przyzwolenie na rodzaj szaleństwa. Życie zmienia się nie do poznania (autor zaczął uczyć się stepować). Sytuacje skrajne każą nam tworzyć historie. Pisarz, taki jak Anatole Broyard, czuł się zmuszony pisać o chorowaniu na raka i śmierci swego ojca i swojej. Bo język, narracja broni naszego człowieczeństwa. Autor twierdzi, że każdy chory musi wytworzyć własny styl chorowania. Ma ambicję zostania sprawozdawcą nawet swego umierania - 'być żywy, umierając'. PS Jakby mimochodem Broyard zanotował świetny zestaw lektur. Serdecznie radzę je przeczytać, a potem jeszcze raz Upojonego chorobą, także wstęp Olivera Sacksa. Małgorzata Baranowska"

Rozwinięcie oraz uzupełnienie O fotografii. Autorka skupia się na przedstawieniach obrazów cierpienia w mediach, zwłaszcza w fotografii wojennej. Historyczny kontekst, w jakim powstawała książka (niedługo po ataku na World Trade Center), nie pozostał bez wpływu na charakter i temperaturę wywodu. W świecie, w którym codziennie jesteśmy zalewani potokiem obrazów pełnych okrucieństwa i w którym technika umożliwia prowadzenie wojny na odległość, przedstawianie obrazów cierpienia rodzi nowe pytania i problemy etyczne. Sontag bezlitośnie tropi hipokryzję Zachodu i stosowanie podwójnych standardów w ukazywaniu nieszczęścia, bólu i śmierci. Zastanawia się nad rolą fotografii w kształtowaniu tak zwanej zbiorowej pamięci i stosunku do historii. W centrum rozważań stawia tym razem nie fotografa, lecz widza; żadne spojrzenie nie jest niewinne. Napisany w 2003 roku Widok cudzego cierpienia to ostatnie dzieło amerykańskiej autorki. Susan Sontag (1933–2004) – jedna z najważniejszych intelektualistek dwudziestego wieku. Jej znakiem rozpoznawczym były zawsze niezależność myśli i pełne pasji zaangażowanie. Autorka ważnych tekstów, które podważały przyjęte sposoby myślenia i wyznaczały nowe horyzonty humanistyki: Przeciw interpretacji, O fotografii, Notatki o kampie, Choroba jako metafora naszych czasów, AIDS jako metafora. Pisała także powieści, m.in.: Zestaw do śmierci, Miłośnik wulkanów, W Ameryce. Obrończyni praw człowieka, występowała przeciw wojnie w Wietnamie, w czasie stanu wojennego wspierała „Solidarność”, a w 1993 roku w oblężonym Sarajewie wystawiła Czekając na Godota. Zawsze niepokorna, odważna i nieznosząca schematycznych uproszczeń, w ostrym tekście sprzeciwiła się propagandzie uprawianej przez rząd Busha po atakach z 11 września.

Przekład z języka niderlandzkiego Ewa Jusewicz-Kalter Przyjęło się mówić, że na starość pamięć płata figle. To prawda. Z wiekiem zapominamy o sprawach codziennych, ale jednocześnie ze zdumiewającą ostrością przypominamy sobie szczegóły z odległej już młodości. Czy tego chcemy, czy nie, zapominanie nieodmiennie towarzyszy starości, a gdy jedne fakty umykają, inne porwracają z barwną i szczegółową, a czasem natrętną intesywnością. Douwe Draaisma tłumaczy, dlaczego pogarszająca się pamięć nie powinna nas dziwić ani przerażać. W końcu, jak mawiał Konfucujusz, i tak nawet "najbardziej wyblakły atrament jest lepszy niż najwspanialsza pamięć". Autor dowartościowuje starość jako czas prawdziwej, dojrzałej mądrości. Jednocześnie pokazuje, jak głęboko zakorzenione są w kulturze krzywdzące stereotypy dotyczące podeszłego wieku. Draaisma unika medycznego żargonu, pisze z pasją i udowadnia, że naukowa książka może być fascynującą lekturą. "Czy w miarę starzenia stajemy się innymi ludźmi? Czy nasze wspomnienia zgadzają się z rzeczywistością? Dlaczego po upływie trzydziestu lat na to samo pytanie dotyczące naszej przeszłości udzielamy innej odpowiedzi? Pamięć, wspomnienia, błędne ścieżki w labiryncie czasu ? w tym gąszczu dobrze jest mieć tak mądrego i błyskotliwego przewodnika, jak Douwe Draaisma. Potrafi on oddzielić sens od nonsensu w książce, która wcześniej czy później dotyczy nas wszystkich, a przy tym, dzięki wielu przytoczonym przypadkom i przykładom, jest fascynująca, a czasem wzruszająca. Nie każdemu jest dana taka umiejętność łączenia wiedzy z kunsztem pisarskim". Cees Nooteboom

W tej książce znajdziemy odpowiedź na szereg nurtujących nas pytani: Co to jest depresja? Jakie są jej przyczyny? Jak radzić sobie z własną depresją? Jak pomagać osobie cierpiącej na depresję i jej najbliższemu otoczeniu? Gdzie szukać wskazówek duchowych i psychologicznych? Czy bolesne doświadczenie depresji może otworzyć drogę do integralnego uzdrowienia osoby?

Nowa seria "Pierwsze kroki do..." to samopomocowe mini poradniki, które oferują praktyczne rady dotyczące najczęściej spotykanych problemów ludzi żyjących w XXI w. Zostały napisane przez specjalistów w danych dziedzinach, wielu z nich miało także osobiste doświadczenie z opisanymi problemami. Są oni zatem ekspertami nie tylko z zawodowego punktu widzenia. Dzięki temu są bardziej wiarygodni i niejednokrotnie w tych poradnikach pierwszej pomocy występują bardziej jako partnerzy dla czytelnika, niż jako naukowcy z akademickich podejściem do problemu. W książce „Pierwsze kroki do... pozbycia się lęku" autorka na podstawi swoich wieloletnich doświadczeń jako psycholog wyjaśnia, czym jest lęk co w nas powoduje i jak można mu zapobiegać. Publikacja pełna wskazówek i prawdziwych, z życia wziętych historii staje się przydatnym przewodnikiem dla osób cierpiących z powodu lęku i dla ich opiekunów.

Dlaczego właśnie ta książka? Być może sięgasz po ten poradnik, zastanawiając się, czy będzie ci pomocny, ponieważ: Jesteś niezwykle przygnębiony i nie wiesz, co robić. Masz wrażenie, że życie wymyka ci się z rąk. Czujesz przejmujący lęk. Gdy szukasz pomocy, słyszysz tylko, że powinieneś: wziąć się w garść; być wdzięczny za to, co masz; otrząsnąć się i żyć dalej. Gdyby tylko to było takie proste! Może nie chcesz przyznać, że potrzebujesz pomocy. Może myślisz w ten sposób: Moja rodzina mnie tak bardzo potrzebuje. Muszę się jakoś trzymać. Gdybym okazał na zewnątrz, jak się czuję, mógłbym stracić pracę. Możliwe, że doświadczasz depresji i rzeczywiście potrzebujesz pomocy. Ta książka pomoże ci wykonać pierwszy krok, byś mógł odzyskać swoje życie. Nowa seria "Pierwsze kroki do..." to samopomocowe mini poradniki, które oferują praktyczne rady dotyczące najczęściej spotykanych problemów ludzi żyjących w XXI w. Zostały napisane przez specjalistów w danych dziedzinach, wielu z nich miało także osobiste doświadczenie z opisanymi problemami. Są oni zatem ekspertami nie tylko z zawodowego punktu widzenia. Dzięki temu są bardziej wiarygodni i niejednokrotnie w tych poradnikach pierwszej pomocy występują bardziej jako partnerzy dla czytelnika, niż jako naukowcy z akademickich podejściem do problemu. Depresja jest coraz powszechniejszą chorobą. Jeśli komuś przemknęło przez myśl, że być może dotknęła także jego albo kogoś z jego bliskich, w tej książce znajdzie wskazówki przydatne w rozpoznaniu choroby i w radzeniu sobie z nią. W przeciwieństwie do opracowań medycznych, książka ta nie traktuje problemu z chłodnym dystansem – jej autorka też ma za sobą doświadczenie depresji i doskonale rozumie, że nie wystarczy powiedzieć „no dalej, rozchmurz się!”. Pierwsze kroki do wyjścia z depresji Spis Treści Wstęp 1. Zostać w łóżku czy korzystać z chwili 2. Ukrywanie się za frazesem „wszystko w porządku" czy mówienie prawdy 3. Pogrążanie się w zmartwieniach a opracowanie planu redukowania stresu 4. Spełnianie oczekiwań innych a podejmowanie własnych decyzji 5. Błądzenie bez mapy a wytyczanie granic 6. Pogrążanie się w negatywnym myśleniu czy decyzja o myśleniu pozytywnym 7. Obwinianie innych a branie odpowiedzialności za siebie 8. Żywienie urazy a decyzja, by dać sobie spokój 9. Przekonanie, że się „utknęło" na dobre a bycie kreatywnym uczniem 10. Wybór rozpaczy a wybór nadziei Dla rodziny

Powiedzenie, że śmiech to zdrowie zna chyba każdy! Ale czy na pewno każdy całkiem poważnie traktuje śmiech? Czy śmiech jest dla nas naturalną potrzebą czy, co prawda miłym, ale tylko dodatkiem do wszystkich ważnych spraw! Czy poważni ludzie też powinni się śmiać? Ta książka opowiada o rozmaitych aspektach śmiechu ? historycznym, społecznym, związanym z płcią, kulturą i socjologią. Wprowadza nas w świat galetologii (nauki o śmiechu). Napisana w pogodny sposób chce nas, jak przystało na tematykę, rozbawić! Ale przede wszystkim przekonać, że śmiech to nie tylko nasze zdrowie, ale i życie!!! I możemy być pewni, że potraktowano nas niezwykle poważnie. Składa się z części teoretycznej i praktycznej. Teorię stanowią lekkie, zabawne jak przystało na temat eseje o śmiechu o jego historii, rozmaitych aspektach i o dobroczynnym skutku. Część praktyczna to propozycje zabaw i ćwiczeń. Z niej dowiemy się m.in., dlaczego Mona Lisa ma tak tajemniczy uśmiech, czy humor ma płeć, czy śmiech ma uzdrawiającą moc. To gotowe narzędzie do pedagogiczno-terapeutycznych działań. Ta książka jest dla: - Psychologów, pedagogów, terapeutów, nauczycieli ? wszystkich, którzy pracują z dziećmi, młodzieżą lub dorosłymi (indywidualnie lub w grupach). - Tych, którzy wykorzystują w codziennej pracy naukę o śmiechu (galetologia) lub chcą lepiej poznać tę gałąź wiedzy.

przecież od tego się nie umiera? a jednak? wątroba zamordowana przez narkotyk? zostaje tylko kilkanaście godzin, potrzeba cudu? przeszczep ? tajemnicza, wielkoduszna, a zarazem okrutna wymiana miłości? połówka tabletki prawie zabiła? Normalna, spokojna dziewczyna z kochającej rodziny. Uczy się, ma chłopaka. Pewnego wieczoru w dyskotece postanawia spróbować ecstasy. Tylko pół pastylki. Wywołuje ona zapalenie wątroby, ratunkiem jest jedynie błyskawiczny przeszczep. Udaje się. Giorgia staje się głosem przestrogi dla innych młodych, by wiedzieli, co zrobić, gdy na ich drodze pojawią się narkotyki. Okazji nie brakuje. Nawet pierwsza, ?niewinna? próba może się skończyć tragicznie. "Wzięłam pigułę" jest wzruszającą, trzymającą w napięciu opowieścią o naiwności, beztrosce, jednej chwili zapomnienia. Prawdziwa do granic wytrzymałości opowieść o chorobie, cierpieniu, otarciu się o śmierć i o złudnym poczuciu bezpieczeństwa, w którym żyją rodzice i ich dzieci. A nade wszystko o obłudzie tych, którzy tworzą prawo zezwalające na używanie niektórych narkotyków, a także o rodzajach narkotyków ? nawet takich oferowanych dzieciom, by miały siłę jak najdłużej się bawić? Tę historię powinien poznać każdy nastolatek, bo nigdy nie jest za wcześnie, by poznać zabójczą moc narkotyków, a także wszyscy rodzice i inne osoby, którym zależy na szczęściu ich podopiecznych, wchodzących powoli w dorosłość.