W tej strefie zapraszamy czytelników tak zwane artystyczne dusze po książki z kategorii Sztuka. Polecamy szereg publikacji o sztuce i jej historii,ciekawostki i portfolia artystów, eseje, albumy, książki o malarstwie, rzeźbiarstwie, architekturze oraz histoii fotografii. Biografie ciekawych artystów, książki i powieści przedstawiające fascynujące losy malarzy i osób uwiecznianych na obrazach. W tym dziale tylko ksiązki ze sztuka w tle.
Michał Rembas - szczeciński dziennikarz-krajoznawca. Swoje teksty publikował m.in. na łamach magazynu National Geographic, gazety Wyborczej, Kuriera Szczecińskiego oraz wielu innych gazet.
Dobrze przyjęty został jego przewodnik Zachodniopomorskie tajemnice z 2011 r. Efektem jego zainteresowań sztuką cmentarną są wydane w 2009 roku Nekropolie - zabytkowe cmentarze wielokulturowej Polski (fotografie wykonali Anna i Krzysztof Kobusowie). Jest też autorem tekstu wydanej w 2014 roku przez Zamek Książąt Pomorskich publikacji Śladami Lubinusa - przewodnik niezwykły.
Ten album Państwa zauroczy. Zadziwi. Stanie się ożywczym impulsem (ruszycie w miasto, na poszukiwania opisanych cudów - to pewne!). Pozwoli spojrzeć na Szczecin oczyma Michałą Rembasa, czyli niebanalnie, przenikliwie, a jednocześnie bardzo czule...
Berenika Lemańczyk, "Kurier szczeciński"
Znajomy Szczecin staje się jeszcze bardziej wart poznania. Michał Rembas to wytrawny tropiciel zdobień na budynkach. Bada i opisuje cuda te fantastyczne.
Justyna Machnik, przewodniczka miejska, koordynatorka projektu "Kamienice Szczecina"
Kiedy przeglądam album Michała Rembasa myślę, że Szczecin jest piękny, ale ciągle nie do końca odkryty. Że nowe (czy raczej odnowione) nie zawsze jest lepsze. A przede wszystkim, że trzeba przestać być takim przyziemnym i częściej spoglądać w niebo (a przynajmniej do góry). Uwznioślona tymi spostrzeżeniami, postanowiłam napisać limeryk:
Pewien dziennikarz ze Szczecina
W zachwycie zastygł jak skamielina
I pomyślał: to nie ułuda
Kamienne na fasadach cuda
Przepadł jak kamień w wodę chłopina.
Jedno jest pewne - album Michała Rembasa "Cuda na fasadach" jest o niebo lepszy od mojego wiersza!
Agata Rokicka, Radio Szczecin
Arkadiusz Andrejkow – artysta malarz, streetartowiec, urodzony w 1985 r. w Sanoku. Absolwent Wydziału Sztuki Uniwersytetu Rzeszowskiego, gdzie w 2010 r. uzyskał dyplom w pracowni malarstwa prof. Antoniego Nikla i prof. Marka Pokrywki. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2017 r., uhonorowany medalem „Pro Patria” w 2020 r., laureat konkursu „Nieprzeciętni 2020” organizowanego przez Program Czwarty Polskiego Radia. Ważniejsze wystawy jego prac to: ,,Wyroby pozowane” (BWA Sanok, 2013), „Zimne powinowactwo” (Pałac Pod Baranami, Kraków 2014), „Malarstwo” (BWA Krosno, 2015), ,,Wychowanek IV” (Teatr Muzyczny ,,Capitol”, Wrocław 2016) oraz ,,Szprejem obciążeni” (Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Przemyślu, 2017). Najbardziej jest jednak znany z ,,Cichego Memoriału” – deskali i murali tworzonych na stodołach, domach i innych budynkach, w większości drewnianych. Są to obrazy inspirowane fotografiami dawnych mieszkańców wsi i miasteczek. W 2017 r. powstała pierwsza realizacja w Załużu na Podkarpaciu, od tamtej pory namalował ich już ponad sto w różnych regionach Polski.
,,Ludzka codzienność nie ma wymiaru globalnego. Jest szara jak te spatynowane starością deski, z którymi Andrejkow zderza rodzinne fotografie. Przywraca pamięć i ci nieobecni na powrót wrastają w lokalną przestrzeń swojej ojcowizny, pogodzeni z jej powszedniością. On tę ciszę memoriału opowiada po kawałku w tak wielu już wsiach i miasteczkach, malując czas zaprzeszły. […] Pozornie jest w tym malarstwie pewna nonszalancja. Te pociągnięcia pędzlem są jakby od niechcenia. A jednak wzruszają nas te obrazy, jeszcze do niedawna przechowywane w rodzinnych albumach i tak nagle pojawiające się na widoku publicznym. Dla nas twarze pozornie bezimienne, ale to przecież konkretni ludzie: Marysie, Staszki, Józki, Zośki…, bo każda fotografia niesie jakąś rodzinną pamięć, z której Andrejkow musi wyłuskać istotę postaci, zanim wypełni nimi pustą przestrzeń od… do. Martwe drewno ożywia konkretnymi ludźmi, którzy na czas tworzenia obrazu stają mu się bliscy. Bywa, że na jednej ścianie zderza ze sobą kilka scen rodzinnych. Tożsamość miejsca ogranicza przestrzeń jego wypowiedzi. Musi się wpisać w sęki i słoje, w ubytki desek". [Fragment tekstu Andrzeja Potockiego]
Teodor Wyżewski (1862-1917) pochodził z Podola, ale tworzył we Francji. Autor zajął się nieopracowaną do tej pory dziedziną twórczości de Wyzewy poglądami na sztukę. Literat ten był miłośnikiem Wagnera, a idee twórczości tego kompozytora rozszerzał na inne dziedziny i pod tym kątem analizował zagadnienia sztuki mu współczesnej, a także dawnej, koncepcję sztuki religijnej, wreszcie sztukę kobiet. Wyzewa publikował oceny sztuki niemieckiej, francuskiej oraz polskiej i japońskiej.
Gra o wszystko. Jeden z najstarszych i najbardziej prestiżowych konkursów muzycznych. Zwycięstwo otwiera drogę do światowej sławy. Jeden mały błąd wystarczy, żeby marzenia legły w gruzach.Piekielnie utalentowani młodzi pianiści. Dla nich konkurs to wyczerpujący maraton, wojna nerwów, decydujące starcie. Po zwycięstwie Marthy Argerich czy Krystiana Zimermana usłyszał o nich cały świat. Za Ivo Pogorelicia czy Ingolfa Wundera niejeden trzymał kciuki aż do bólu!Publiczność, która zawsze ma swoje zdanie. Raz na pięć lat zdarza się, że taksówkarz wie najlepiej, jak wykonać finał Sonaty b-moll, a pasażerowie tramwaju kłócą się o technikę gry ulubionego pianisty. Dawniej pod gmach filharmonii wzywano milicję, żeby uspokoiła awanturujący się tłum.Najważniejszy jest jednak on, Chopin. Jego muzyka ciągle jest wyzwaniem, a na Konkurs Chopinowski znowu czeka cały świat.Pełna anegdot, barwna opowieść legendarnego krytyka muzycznego Jerzego Waldorffa, przypominająca historię konkursów od 1927 roku, z dodatkowym rozdziałem autorstwa dziennikarza muzycznego i twórcy Płytomanii Jacka Hawryluka.Wielka gra to książka szczególna i bardzo osobista historia Konkursów Chopinowskich, których Waldorff był świadkiem od samego początku. Od 1927 roku, gdy w majątku na poznańskiej wsi próbował za wszelką cenę zbudować radio, by słuchać transmisji. Potem obserwował zmagania już od środka, w Filharmonii w Warszawie. Waldorff, dusza towarzystwa, przyjaźnił się z występującymi pianistami, a po II wojnie stał się prawdziwą wyrocznią, człowiekiem, którego opinii się słuchało i który, jak to on, nie wahał się ostro krytykować swych oponentów oraz kontrowersyjnych werdyktów jury. Dziś często brakuje nam takiego bezpośredniego i bezkompromisowego głosu. (ze Wstępu Jacka Hawryluka)Otóż zdarzyło się pewnego nieszczęsnego poranka owego roku 1932, że gdy zaczął się produkować młody polski kandydat, z pustego lewego balkonu raptem się rozległo szczekanie psa. Najwyraźniej psa! Przewodniczący dzwonkiem przerwał grę, woźni ruszyli na piętro w poszukiwaniu psa, ale go nie znaleźli. Pianista stremowany podwójnie rozpoczął grę po raz drugi, aliści za chwilę pies zaczął znowu szczekać, tyle że z balkonu prawego. Po jakiejś chwili pies znów się odezwał, z pustego balkonu na wprost. Na sali rozległy się chichoty. Woźni skoczyli, ale tymczasem ostatecznie wyprowadzony z równowagi kandydat z dalszego udziału w Konkursie zrezygnował. A po przerwie pies już się nie odezwał i nikt nigdy się nie dowiedział, skąd wziął się w Filharmonii Warszawskiej i dlaczego akurat gra tego młodego kandydata nie przypadła mu do gustu. (fragment książki)Powyższy opis pochodzi od wydawcy
Kontynuacja bestsellerowej ""Galerii kotów"". Wąsata mordka wyłaniająca się spod kapelusza zdobnego we wstążki i pióra, puchaty ogon przewieszony przez ramię jak parasol, miękkie, tłuściutkie łapki trzymające kwiaty. Damy w tarapatach, prorocy Starego Testamentu, a nawet umęczony artysta z odciętym uchemW drugiej odsłonie Galerii kotów mruczusie wkraczają do najbardziej uwielbianych światowych arcydzieł. Odnajdują się w każdej roli i w każdym kostiumie czują się swobodnie. Słowem: koty rządzą od średniowiecza do impresjonizmu. Witajcie w uroczym do szpiku kości świecie Susan Herbert.
Ta biografia była zaplanowana na 75. rocznicę urodzinKrzysztofa Krawczyka. Stało się inaczej KrzysztofKrawczyk odszedł, a książka ukaże się jako pierwszaniezależna biografia artysty po jego śmierci.Krzysztof Krawczyk przez niemal sześćdziesiąt lat był obecny na polskiejscenie muzycznej przez pierwsze dziesięć lat jako członek zespołuTrubadurzy, a przez prawie pół wieku jako artysta solowy. Obdarzonyniezwykłym barytonowym głosem piosenkarz wypromował wieleprzebojów, pracował z cenionymi artystami z Polski i świata, koncertowałjak sam śpiewał od Las Vegas po Krym"". Równie barwne jak życiezawodowe było jego życie prywatne.Autorka, dziennikarka Anna Bimer, wnikliwie zgłębiła życioryspiosenkarza. Chciałem być piosenkarzem to efekt wielu miesięcy pracy idziesiątek rozmów z osobami, które towarzyszyły KrzysztofowiKrawczykowi na różnych etapach jego życia. To książka o artyście i oczłowieku. Książka warta przeczytania.
Książka twórców nagradzanej Historii obrazów dla dzieci.
Wybierz się w muzyczną podróż dookoła świata i poznaj kompozytorów i wykonawców wspaniałych utworów różnych epok. Jest tak wiele sposobów tworzenia i wykonywania muzyki, i to na najrozmaitszych instrumentach – perkusji czy didgeridoo, sitarze czy syntezatorze, tamburynie czy tubie – wszyscy więc możemy dołączyć i przekazywać, co nam w sercu gra!
Historia muzyki dla dzieci zabiera czytelników w muzyczną podróż dookoła świata, w której spotkają wielu kompozytorów i wykonawców. Od Bacha do Billie Eilish, od Mozarta do Miriam Makeby- artystów tych łączy miłość do muzyki. Szukając odpowiedzi na ważne pytania: Czym jest muzyka i dlaczego ją tworzymy? - autorzy wychodzą poza zachodni kanon i odkrywają wiele ekscytujących sposobów jej komponowania, słuchania, nagrywania oraz przekazywania z pokolenia na pokolenie.
Książka zawiera playlistę z utworami, których możesz słuchać w trakcie lektury (i nie tylko)
Książka ""Polskie Tańce Narodowe"" to materiał szkoleniowy mający służyć instruktorom, nauczycielom,choreografom, młodym tancerzom oraz pasjonatom, których polska kultura narodowa inspiruje do pracytwórczej i kreatywnych działań artystycznych. Publikacja ta jest uzupełnioną próbą usystematyzowanianajważniejszych cech choreometodycznych pięciu polskich tańców narodowych. Podstawą zebranegokompendium wiedzy jest wieloletni i bezpośredni kontakt autorki z formą stylizowaną i praktyką sceniczną.Współpraca z wieloma wybitnymi ekspertami, choreografami i etnografami zaowocowała powstaniemniniejszej pomocy naukowej. Novum stanowi opracowanie tłumaczenia powyższych materiałów na językangielski dla środowisk polonijnych w kolejnym wydaniu. Będzie ona przystępną i czytelną formą,tutorialem dla wielu zespołów na całym świecie oraz odbiorców indywidualnych. Autorka czerpałainspiracje, współpracując artystycznie z licznymi zespołami pieśni i tańca na świecie, z wielbicielami ipasjonatami tańca oraz studentami z Japonii. Szczególnie oni są zafascynowani polskim dziedzictwemkulturowym. Zofia Czechlewska - Doktor sztuk muzycznych. Tancerka, pedagog, choreograf, konsultant.Wieloletnia solistka baletu Zespołu Pieśni i Tańca Śląsk im. St. Hadyny. Pedagog tańca ludowego icharakterystycznego w Ogólnokształcącej Szkole Baletowej im. Ludomira Różyckiego w Bytomiu. Autorkaksiążki Historia tańca. Założycielka Szkoły Tańców Polskich. Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi przezPrezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Nagrodzona tytułami Zasłużony Działacz Kultury oraz Zasłużony dlaKultury Polskiej. Odznaczona złotą Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Śląskiego iCzęstochowskiego oraz Odznaką Honorową Szkoły im. Szymona Konarskiego w Wilnie.
Jezus Chrystus urodził się ok. 3 roku p.n.e. w Betlejem. Jest on centralną postacią religii chrześcijańskiej. Uznawany jest za Boga jako Syn Boży, współistotny Bogu Ojcu i Duchowi Świętemu. Według Nowego Testamentu narodził się z Ducha Świętego przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny. Jego opiekunem był Święty Józef.Jako dorosły przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela. Następnie nauczał i gromadził wokół siebie uczniów (najbliższych nazwano apostołami), dokonując w tym czasie cudów. W nauczaniu Jezusa centralnym motywem było Królestwo Boże, rozumiane jako sfera panowania Bożego, w której znaleźć się może każdy, poprzez zmianę swego życia, czyli tzw. (gr.) metanoia. W pełni miało się to objawić w czasach ostatecznych. Było ono oparte na Starym Testamencie, jednak treści starotestamentowe zostały zreinterpretowane. Synteza nauki Jezusa Chrystusa przedstawiona została w Kazaniu na górze zawartym w dwóch nieco różnych wersjach w Ewangelii Mateusza i Ewangelii Łukasza.Jezus nauczał między innymi, jak należy żyć. Po przyjeżdzie do Jerozolimy został powitany z entuzjazmem przez mieszkańców. To, co twierdził, zwłaszcza nazywając się Mesjaszem, spowodowało jednak wrogość faryzeuszy i saduceuszy. Jezus przepowiedział swój los podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy ustanowił sakrament Eucharystii. Zdradzony tej samej nocy przez jednego z uczniów, Judasza, został pojmany i postawiony przed religijnym sądem żydowskim, który uznał go za winnego bluźnierstwa. Wydany został w ręce rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata, który skazał go na śmierć przez ukrzyżowanie. Jezus umarł na krzyżu, jednak trzeciego dnia po złożeniu jego zwłok w kamiennym grobie zmartwychwstał, a następnie przez 40 dni spotykał się ze swoimi uczniami, tłumacząc sens swojej męczeńskiej śmierci i zmartwychwstania, po czym wstąpił do nieba.
W tej książce dziecko znajdzie wskazówki, jak w kilku prostych krokach narysować prawie 50 zwierząt i postaci (m.in. pieska, kotka, kaczuszkę, owieczkę, małpę, hienę, strusia, misia, tygrysa, pirata, klauna, szeryfa, Indianina, księżniczkę, czarodzieja i astronautę). Naukę rysowania uatrakcyjnią rymowane wierszyki.
W swoim dorobku ma legendarny projekt znaku LOT-u, a także dziesiątki innych, m.in. Rometu, identyfikacji wizualnej hotelu Victoria i warszawskiego metra. W książce opowiada o swojej pracy w Polsce, we Francji i w Stanach Zjednoczonych. Opisuje szczegóły powstania swoich najważniejszych projektów. Mówi o tym, co go inspirowało, jak sobie radził z nowymi wyzwaniami, na czym polega specyfika projektowania pojedynczych znaków czy okładek i całych systemów, na ile warsztat pracy wpływa na ostateczny kształt projektów. Opowiada też o pułapkach, jakie czyhają na twórców, i o tym, na czym jego zdaniem polega dobry dizajn. Świetne wprowadzenie w arkana pracy projektanta, a zarazem kawał historii tej dziedziny widzianej przez pryzmat dzieł jednego z jej mistrzów.
Odważna i bezkompromisowa powieść o Normie Jeane Baker, kobiecie, z której kultura Hollywood zrobiła produkt. Historia narodzin i upadku najbardziej błyskotliwej kariery w kinematografii światowej. W jednym ze swoich najbardziej ambitnych dzieł Joyce Carol Oates odważnie przedstawia wewnętrzne, poetyckie i duchowe życie Normy Jeane Baker – dziecka, kobiety, nieszczęśliwej celebrytki i idealizowanej blondynki, którą świat poznał jako Marilyn Monroe.
Jej życie było naznaczone dramatami, smutkiem i żalem. Oraz ogromną tęsknotą za uczuciem. Lgnęła do mężczyzn, szukała miłości na siłę, wchodziła w trudne, i niszczące związki. Jej życie dalekie było od bajki rodem ze srebrnego ekranu. Była boginią dla tłumów, a tak naprawdę nieustannie szukała akceptacji, piękna i miłości.
Zaskakująco intymnym i bogatym głosem Norma Jeane opowiada własną historię kultowej amerykańskiej artystki – mocno skonfliktowanej i zdeterminowanej – która w pewnej chwili się zagubiła. To poruszający obraz kultury zahipnotyzowanej przez własne mity, a także niepewnej rzeczywistości kruchych żywotów, które kultura ta pochwyciła w swój drapieżny uścisk.
Blondynka to monumentalna epopeja, która jest hołdem dla nieuchwytnej magii i zniszczenia, które stały za kulisami powstania wielkiej amerykańskiej gwiazdy XX wieku.
Joyce Carol Oates (ur. 1938) – amerykańska pisarka, eseistka, poetka, autorka horrorów, thrillerów i książek dla dzieci. Profesorka na Wydziale Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Princeton, gdzie zajmuje się nauką kreatywnego pisania. Laureatka wielu nagród, m.in. National Medal of Humanities, National Book Critics Circle Ivan Sandrof Lifetime Achievement Award, National Book Award oraz PEN / Malamud Award for Excellence in Short Fiction. Była kilkakrotnie nominowana do nagrody Pulitzera – w tym za Blondynkę. Od wielu lat jest również uznawana za jedną z głównych kandydatek do Literackiej Nagrody Nobla.
Książka towarzysząca dużej wystawie Jarosław Kozakiewicz. Zawrót głowy w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki bada, w jaki sposób rzeźby i rysunki Kozakiewicza łączą intymną skalę ludzkiego ciała ze znacznie większym wymiarem architektury i, wreszcie, nieskończonej przestrzeni kosmosu. Kozakiewicz jest bodaj najbardziej znany ze swoich spekulatywnych i utopijnych planów architektonicznych, w których proponuje alternatywne sposoby interakcji z naturą i środowiskiem.Książka odnosi się też do innego z kluczowych motywów w praktyce artystycznej twórcy jego długotrwałego zainteresowania intymną geometrią ciała. Teksty słynnego historyka architektury Josepha Rykwerta, krytyczki i teoretyczki sztuki Patrycji Cembrzyńskiej i kuratora wystawy Davida Crowleya mówią o tym, w jaki sposób Kozakiewicz w swojej twórczości odnosi się do ludzkiego ciała jako mikro- i makrokosmosu.
WERSJA ANGIELSKJAWystawie Trouble in Paradise w Pawilonie Polskim na Biennale Architektury 2021, towarzyszy książka, w której znalazły się eseje m.in. Platona Issaiasa & Hameda Khosraviego, Piera Vittoria Aureliego, Andrei Alberto Dutto, Katarzyny Kajdanek, Łukasza Molla, fotoesej Jacentego Dędka, a także teksty zespołu PROLOG +1, fotograficzna Panorama polskiej wsi oraz wizualizacje projektów. Książka dostępna w formie cyfrowej do pobrania ze strony www.labiennale.art.pl.Trouble in Paradise to krytyczne studium obejmujące społeczno-przestrzenne elementy obszarów wiejskich w Polsce. Celem projektu kuratorskiego przygotowanego dla Pawilonu Polskiego jest zakwestionowanie dotychczasowego rozumienia opozycji miejskiewiejskie poprzez umieszczenie jej w perspektywie multidyscyplinarnej. W tym kontekście wystawa zwraca szczególną uwagę na teoretyczne luki w opracowaniu trwającej od lat migracji z miasta na tereny wiejskie. Projekt kuratorski proponuje całościowe spojrzenie na terytorium jako przestrzeń, w której formy osadnictwa, rodzaje pracy, tryb życia, stosunki rodzinne, wzajemne relacje, ale również konflikty społeczno-polityczne kształtują to, jak razem żyjemy.Platon Issaias, Hamed Khosravi
Praca Andrzeja Laskowskiego to dzieło nowatorskie. Autor, analizując dzieje diecezji tarnowskiej w stosunkowo krótkim, niespełna trzydziestoletnim okresie, pragnie odpowiedzieć na postawione we Wstępie pytanie: na ile () rozliczne inicjatywy składają się na świadomie stworzony, spójny i wydolny zestaw działań, ukierunkowany na ochronę i opiekę nad zabytkami diecezji, zasługujący na określenie mianem systemu. Udzielona, rzetelna odpowiedź wymagała wszechstronnych analiz: zaznajamiamy się zatem z kontekstami organizacyjnymi, prawnymi, religijnymi, ekonomicznymi, politycznymi, społecznymi, kulturowymi. [] Autor w sposób przekonujący udowodnił twierdzenie zawarte w konkluzji: nie ulega wątpliwości, iż na przełomie XIX i XX wieku w Tarnowie udało się stworzyć pierwszy w Galicji kompleksowy system ochrony zabytków sakralnych, obejmujący teren całej diecezji.dr hab. Bogusław Krasnowolski, prof. UPJPII
Instrukcje o budynkach i sprzętach kościelnych (1577), opracowane na zlecenie i pod nadzorem kardynała Karola Boromeusza (15381584) przez duchownych wspierających go w zarządzaniu archidiecezją mediolańską, są uważane za najważniejszy dokument, określający zasady kształtowania katolickiej sztuki sakralnej w okresie potrydenckim. Z zawartych w nich, jasno sformułowanych regulacji korzystano w niemal całym świecie, starając się jak najlepiej dostosować formy dzieł sztuki do wymogów liturgii i do przekazywania za ich pomocą prawd wiary. Instrukcje odegrały też kluczową rolę w sformułowaniu nowożytnej łacińskiej terminologii liturgiczno-artystycznej. Pierwszy pełny przekład Instrukcji na język polski został zaopatrzony w kompletny aparat naukowy, a także dopełniony obszernymi wprowadzeniami, wyjaśniającymi okoliczności powstania tego dzieła i problematykę jego autorstwa oraz określającymi jego miejsce w dorobku piśmiennictwa artystycznego XVI stulecia. Zalecenia zawarte w Instrukcjach skonfrontowano też z formami dzieł sztuki sakralnej zrealizowanymi pod nadzorem Boromeusza i drobniejszymi wypowiedziami na temat sztuki, sformułowanymi przez niego i w jego środowisku.
Zdawać by się więc mogło, że polska literatura wyczerpała wszystkie zagadnienia dotyczące Józefa Czapskiego, a ostatnio wydana biografia pióra Erica Karpelesa i polska edycja nieco starszego opracowania Murielle Werner-Gagnebin, a także połączony z konferencjami festiwal poświęcony Czapskiemu powinny być jedynie podsumowaniem wieloletniej dyskusji o wybitnym malarzu, wszechstronnym krytyku sztuki i świadku burzliwej historii polsko-rosyjskiej. Nic bardziej mylnego! Nasza wiedza o twórczości, życiu i działalności społecznopolitycznej autora Oka wciąż nie jest kompletna, także pomimo starań Elżbiety Skoczek, która (...) sięga w zakamarki tajemnic jego biografii.Na książkę składają się szkice historyków, którym odkrywanie i rozpoznawanie epizodów z życia malarza dało asumpt do napisania ciekawych apendyksów do biografii; literaturoznawców czytających teksty drukowane i rękopisy dzienników, korespondencji i notatników zdeponowane w archiwach Instytutu Literackiego w Paryżu, Muzeum Narodowego w Krakowie i innych miejscach; wreszcie malarzy patrzących na dzieła Czapskiego okiem i sercem.(ze wstępu dra hab. Mirosława A. Supruniuka)
Podstawowym celem badawczym tej książki jest opis i analiza porównawcza sposobów funkcjonowania w sferze medialnej Polski i Ukrainy obrazów przeszłości i dyskursu historycznego odwołującego się do elementów historii narodowej
XX w. W zawartych w niej pogłębionych studiach i analizach staramy się – w różny sposób i za pomocą odmiennych metod – odpowiedzieć na trzy pytania:
Jakie są źródła wiedzy o przeszłości w Polsce i w Ukrainie i na ile media masowe są w stanie wytwarzać „wspólnotowy” obraz przeszłości?
Kto i co mówi o przeszłości historycznej w mediach masowych?
Jakie są formy i dominujące style, w jakich przeszłość historyczna jest przytaczana i prezentowana, w zależności od gatunku i rodzaju medium?
Barbara Markowska, Tomasz Stryjek
(fragment Wprowadzenia)
Autorzy prezentują i porównują medialny dyskurs historyczny w Polsce i w Ukrainie. Bazując na bogatym materiale empirycznym i posługując się szerokim wachlarzem narzędzi analitycznych, dążą do udzielenia odpowiedzi na pytanie, jaką rolę pełnią media we współkreowaniu pamięci historycznej. Interesuje ich także to, jak historyczność kształtuje sferę medialną, zwłaszcza w ramach bliźniaczych procesów polityzacji mediów i mediatyzacji polityki. Odkrywają, że o ile polaryzacja polityczna w Polsce czyni z historii ważny element dyskursu medialnego, o tyle w Ukrainie trudna sytuacja polityczna, szczególnie po 2014 roku, powoduje stosunkowo mały udział treści historycznych w przekazie medialnym. Analizy autorów umieszczone są w kontekście wyników badań postrzegania historii w polskim i ukraińskim społeczeństwie. […] Wielką zaletą książki jest uchwycenie złożoności reprezentacji historii w mediach w obu krajach, ich zależności od dynamiki bieżących wydarzeń społeczno-politycznych, struktury pola medialnego, a także szerszych procesów tożsamościowych.
hab. Anna Horolets, prof. UW (fragment recenzji wydawniczej)
In the year 2015 the Polish Institute of World Art Studies, together with the National Museum in Kraków and the National Museum in Warsaw and with the collaboration of the State Tretyakov Gallery in Moscow, undertook new research into the work of Henryk Siemiradzki, a distinguished Polish painter who was also associated with Russian and Italian artistic circles.
This five-year project, financed by the Ministry of Science and Higher Education within the framework of its “National Programme for the Development of the Humanities”, has borne fruit with the publication of the two-volume Polish and English Henryk Siemiradzki: Catalogue Raisonné of the Paintings, embracing paintings as well as drawn sketches and oil studies associated with them.
The ideal of those realising the project was to include in the Catalogue Raisonné all surviving works and those known from documentation, whose authenticity has been confirmed by means of drawings and sketchbooks, graphical reproductions and archival photographs from his studio, and finally by means of technical examination. The compilers of the Catalogue Raisonné put together a bibliography and information on the presence at exhibitions of each painting, they collected letters and other sources, established its history, and presented its iconography, in order to ultimately undertake an attempt at interpreting the work against the background of Siemiradzki’s creative work, as well as the artistic and intellectual currents of the period. The Catalogue Raisonné has been divided into sections covering a variety of thematic fields, with regard to scenes from history, religious representations, genre compositions, ceiling-paintings and theatrical curtains, and finally portraits and landscapes. This arrangement has, however, also been supplemented by a chronological survey of the work.
The third volume, Głosy o twórczości Henryka Siemiradzkiego (Voices on the Work of Henryk Siemiradzki – an Appendix), in Polish, contains a list of archival sources and a bibliography, together with studies on the work and artistic activities of the artist. The fourth volume, Warsztat malarski Henryka Siemiradzkiego (Painting Techniques, Materials, and Creative Process of Henryk Siemiradzki), also in Polish, has been devoted to technical examinations and the technology of the artist’s works. The result of the project is also the documentation of his life and art, the editing of his correspondence, and researches into the press, catalogues and publications. The results of these researches have been included, among others, in four published volumes of studies, the fruit of international conferences, including in Warsaw in 2017, in Kraków and in Rome in 2018.
The realised project opens up new perspectives of research, not only into the painted work of Siemiradzki, but also into Polish and European art of the second half of the 19th century.
Siódmy tom z serii „Architektura jest najważniejsza”, traktujący o złożonych relacjach ludzi i zwierząt w przestrzeni architektury i urbanistyki, to kolejna (po m.in. „Architektach”, „Pionierkach” i „Drzewach”) syntetyczna próba opisu zjawisk trapiących naszą współczesność w kontekście materialnej aktywności człowieka. Książka „Architektura i zwierzęta” podejmuje i referuje rozmowę o współzależności kreowania przestrzeni przez człowieka, w której architektura może być definiowana jako „coś, czego wcześniej nie było”, z „istniejącym od zawsze” światem przyrody. Joanna Gellner i Mateusz Boczar opowiadają w znakomity sposób o relacji zwierząt z architekturą i urbanistyką, tworząc pionierską pracę popularnonaukową. W przystępnej i różnorodnie ilustrowanej formie z jednej strony ukazują swoisty „dług”,
jaki ludzie zaciągnęli u zwierząt, budując przestrzeń materialną wokół siebie, czerpiąc doświadczenia na przykład z praktyki organizacji i budowy zwierzęcych siedzib, z drugiej – co dziś zdaje się znacznie bardziej istotne – opisują z wielu perspektyw, jak bardzo nadużyliśmy zaufania natury, i przedstawiają naglącą potrzebę tworzenia rozwiązań architektonicznych oraz urbanistycznych pozwalających zwierzętom funkcjonować w „betonowym świecie człowieka”.
„W tej książce przeplatają się rozmaite wątki łączące zwierzęta i architekturę. Obok fascynującej opowieści o zwierzętach-architektach znajdziemy tu historię budynków projektowanych specjalnie dla zwierząt – zarówno tych «dla chleba» (hodowlanych), jak i «dla igrzysk». Najważniejsza jest jednak opowieść o dzisiejszej sytuacji zwierząt w wielkich miastach i ich przystosowywaniu się do nowych warunków, a także o działaniach człowieka próbującego otworzyć przestrzeń miejską na ich potrzeby. I choć książka znakomicie wpisuje się w tok badań posthumanistycznych, to napisana została tak przystępnie, że wciągnie w lekturę również czytelników nieobeznanych z tajnikami współczesnych trendów i teorii badawczych” – Małgorzata Omilanowska
„Architektura jest najważniejsza” to seria poświęcona najróżniejszym zagadnieniom związanym z architekturą. W poprzednich tomach rozważano pytania dotyczące współczesnego krajobrazu, chaosu urbanistycznego, degeneracji krajobrazu, kondycji zawodu architekta, jego roli kulturotwórczej i społecznej, ekologii w projektowaniu, ciągłości i jakości uprawiania profesji architektonicznej oraz jej przyszłości. Zwracano też uwagę na rolę kobiet w tworzeniu polskiej kultury architektonicznej i urbanistycznej. Jeden z tomów w całości poświęcony jest drzewom i ich roli w kontekście działalności architektonicznej i urbanistycznej. Teraz nadeszła pora na zwierzęta. Seria jest dedykowana pamięci zmarłego w 2012 roku prof. Tomasza Mańkowskiego, architekta.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
