Tytuł tomu nie tylko odsyła do wiersza Stanisława Barańczaka Aria: awaria z Chirurgicznej precyzji (1998) oraz ostatniego z rozdziałów, które składają się na tę książkę, lecz także podkreśla nieoczywisty status arii. To operowy szlagier, centralny punkt scen i aktów, fragment najbardziej rozpoznawalny, ale i specyficznie awaryjny, skoro potrafi przyćmić pozostałe elementy operowej struktury. Potraktowanie arii jako autonomicznej jednostki, dla potrzeb rozmaitych porównań możliwej do wyabstrahowania z całości , prowadzi do odczytań podążających niejako wbrew głównemu nurtowi praktyki interpretacji opery - jako dzieła integralnego. Poszczególne rozdziały zestawiają ze sobą arie i śpiewających je bohaterów z dzieł odległych stylistycznie, choć o podobnej tematyce, arie różnotematyczne, a jednak pełniące zbliżone funkcje w różnych operach, przepojone analogicznymi afektami lub też wykorzystywane jako podstawa innych dzieł muzycznych i literackich. W kalejdoskopie zbliżeń aria okazuje się szczególnie wdzięcznym obiektem zachwytów słuchaczy i analiz literackich.Rozdziały składające się na publikację są obszernymi studiami interpretacyjnymi, podbudowanymi szerszymi kontekstami teoretycznymi i historycznymi, stanowiąc równocześnie formę ujęć komparatystycznych. () Wartością książki jest nie tylko możliwość zapoznania się z interpretowanymi cechami arii, ale także prezentacja nowych ujęć badawczych, co w przypadku wciąż rozwijających się subdyscyplin w polskiej nauce - operologii i librettologii - jest bardzo ważne. Książka "Aria: awaria ". Studia o arii operowej to bardzo cenna publikacja, sprawiająca satysfakcję czytelniczą nie tylko odbiorcom zainteresowanym operą.Z recenzji prof. dr hab. Anny Wypych-GawrońskiejPodstawową wartością monografii jest spojrzenie na jeden wybrany aspekt dzieł operowych - arię. Mogłoby się to wydawać ograniczeniem problematyki, jednak w ujęciu Autorki aria okazuje się kluczowym elementem opery, umożliwiającym dokonanie wielu analiz i interpretacji o charakterze porównawczym. Fascynujące są te interpretacje, pokazujące rozmaite sposoby funkcjonowania arii w poszczególnych obiegach kultury; nie sposób nie zachwycić się erudycją Autorki, znawstwem opery i jej kontekstów. Tę wartość publikacji doceni z pewnością każdy czytelnik, niezależnie od jego wykształcenia czy profilu zawodowego.Z recenzji prof. dra hab. Ryszarda Daniela Golianka
Książka jest poświęcona strategiom stosowanym zarówno przez twórców romantyzmu europejskiego, jak i przez ich badaczy. Poszczególne części skoncentrowane są wokół projektów, ideałów, wyobrażeń zazwyczaj niemożliwych do realizacji, stanowiących jednak zasadniczy punkt odniesienia. Część pierwsza dotyczy projektów. Właśnie jako projekt jawi się sam romantyzm w wypowiedziach estetycznych u progu epoki (Wordstwortha, Hugo, Mickiewicza). Asymptotyczny charakter mają także wyobrażenia i literackie przedstawienia w literaturze romantycznej doskonałej Księgi czy doskonałego czasu. Część druga skupia się na wspólnotach wyobrażonych: w dialogu z poprzednikami (Norwid– Słowacki), w idealizowanej relacji bratersko-siostrzanej (Żmichowska), w legendach integrujących wspólnotę narodową postrzeganych zarówno z perspektywy rodzimej, jak i obcej (legenda o Wandzie). Część trzecia dotyczy komentarzy krytycznych – i dawnych (obecność literatury francuskiej w polskiej krytyce z lat 1764–1918), i współczesnych kreujących obraz romantyzmu. Książka wydobywa na plan pierwszy nie punkty dojścia, ale właśnie strategie, bo w romantyzmie dążenie staje się ważniejsze niż osiągnięcie celu.
Najnowszą książkę Magdaleny Siwiec to interesująca i udana próba redefinicji kluczowych zjawisk związanych z formacją romantyczną. Krakowska badaczka prezentuje niezwykle dojrzały warsztat filologiczny, a jej analizy wzbogacone są o element komparatystyczny, który pozwala lepiej zrozumieć przemiany literatury polskiej. Bez cienia przesady można stwierdzić, że Strategie romantyczne, projekty, legendy, komentarze to książka, która wychodzi naprzeciw postulatowi sformułowanego niegdyś przez François Josta: znać wyłącznie własną literaturę, to jakby nie znać żadnej.
Z recenzji PROF. DRA HAB. PIOTRA ŚNIEDZIEWSKIEGO
Magdalena Siwiec prowadzi swoje rozważania dwutorowo: z jednej więc strony będzie to trzymany w ryzach naukowego, wielostronnego wywodu temat konkretnego studium, z drugiej – jego poświadczenie, nie tylko bezpośrednie, w gruntownie przyswojonej literaturze przedmiotu, wyselekcjonowanej nadzwyczaj starannie i wyczerpująco w odniesieniu do konkretnego tematu badawczego. W efekcie otrzymujemy znakomicie naukowo opracowane zagadnienia i tematy badawcze, a także reprezentatywny przegląd starannie dobranej literatury przedmiotu.
Z recenzji PROF. DRA HAB. ARKADIUZSZA BAGŁAJEWSKIEGO
Prof. dr hab. Magdalena Siwiec. Komparatystka, badaczka literatury XIX w. Pracuje w Katedrze Komparatystyki Literackiej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Oprócz licznych artykułów naukowych opublikowała sześć autorskich monografii poświęconych literaturze XIX w ujęciu komparatystycznym: jej aspektom onirycznym, realizacjom mitu orfickiego, topice Muz i problemom metapoetyckim oraz nowoczesności i wieloperspektywiczności romantyzmu. Za książkę Romantyzm, czyli inter esse (2017) otrzymała nagrodę „Literatury na Świecie”. Ostatnia jej monografia to Sytuacja Norwida – sytuacja Baudelaire’a. Paralele nowoczesności (2021)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
