Tematem tomu jest szeroko rozumiana pochwała – pojmowana zarówno jako autonomiczna forma retoryczna, jak i jako część większej całości artystycznej. Przedmiotem analiz są rozmaite typy utworów zawierających elementy pochwalne – także warianty pochwały ironiczne, niejednoznaczne lub koniunkturalne (pochlebstwo). Poszczególne artykuły przynoszą refleksje nad (zmiennymi historycznie) przedmiotami, strategiami, topiką, funkcjami, celami, uwarunkowaniami i ograniczeniami pochwały. Oscylują wokół problemów „śmiertelności” lub „nieśmiertelności”, motywów i figur służących laudacji oraz ich zależności od kontekstów kulturowych. Rozległy zakres chronologiczny omawianych tekstów pozwala na zarysowanie panoramicznego, komparatystycznego oglądu pochwały w literaturze wielu epok i kultur. Rozpiętość tematyczna monografii (…) jest tak znaczna, że czytelnik może się skupić jedynie na śledzeniu zakresu pojęć „laudacja”/„pochwała” w różnych tekstach i epokach oraz na uchwytywaniu głównych funkcji społeczno-kulturowych. Daje mu to komfort poznawczy, gdyż przeprowadzona w tomie systematyzacja strukturalna i problemowa oraz wskazywanie bardzo różnych intencji podmiotów, które dają się wyczytać z tekstów autentycznie lub pozornie chwalących, uzmysławia rozmaitość problemów związanych z aktami chwalenia. To z kolei uczula na kwestie reguł komunikacji społecznej – tej sprzed wieków i tej dzisiejszej, obecnej w niemal każdej sytuacji rozmowy; dobrze o tym wiedzą wszyscy rodzice, nauczyciele, przełożeni czy… politycy. (…) Atrakcyjnie wyodrębnione (i nazwane) kręgi problemowe, łatwe do wychwycenia przemiany form i formuł laudacyjnych odsłaniające zakresy społecznych funkcji aktów chwalenia, droga od słowa i tekstu do social study – to przesłanki, na których można tworzyć obraz lektury tomu przez czytelników różnych profesji humanistycznych (nie tylko filologów, nie tylko z kręgu akademickiego). Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Tadeusza Budrewicza Elwira Buszewicz. Profesor w Katedrze Komparatystyki Literackiej na Wydziale Polonistyki UJ. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie pracuje od 1988 roku . Jej zainteresowania badawcze skupiają się na zagadnieniach związanych z poezją nowołacińską renesansu i baroku, retoryką, patrystyką, tradycją monastyczną oraz teorią i praktyką przekładu. Zajmuje się również tłumaczeniem średniowiecznych i wczesnonowożytnych tekstów łacińskich. Opublikowała liczne artykuły i książki, w tym m.in. pracę Dawni mistrzowie. Kultura humanistyczna w kręgu Akademii Krakowskiej doby renesansu (2015) oraz Dialogi z cieniami. Dziesięć szkiców o pograniczu imitacji i tęsknoty (2022). Iwona Puchalska. Literaturoznawczyni, komparatystka, związana z Katedrą Komparatystyki Literackiej Wydziału Polonistyki UJ. Zajmuje się operą i teatrem muzycznym, zjawiskiem improwizacji, uwarunkowaniami recepcji utworów muzycznych i literackich XIX–XXI wieku. Autorka m.in. książek: Sztuka adaptacji. Literatura romantyczna w operze dziewiętnastowiecznej ( 2004), Improwizacja poetycka w kulturze polskiej XIX wieku na tle europejskim (2013), Muzyka w okolicznościach lirycznych. Zapisy słuchania w poezji polskiej XX i XXI wieku (2017), Przy Mickiewiczu (2019), Poeta w operze (2019) oraz – wraz z Małgorzatą Sokalską – „Prawdziwa Chopiniada”. Chopin w kontekstach literackich (2024).
Tytuł tomu nie tylko odsyła do wiersza Stanisława Barańczaka Aria: awaria z Chirurgicznej precyzji (1998) oraz ostatniego z rozdziałów, które składają się na tę książkę, lecz także podkreśla nieoczywisty status arii. To operowy szlagier, centralny punkt scen i aktów, fragment najbardziej rozpoznawalny, ale i specyficznie awaryjny, skoro potrafi przyćmić pozostałe elementy operowej struktury. Potraktowanie arii jako autonomicznej jednostki, dla potrzeb rozmaitych porównań możliwej do wyabstrahowania z całości , prowadzi do odczytań podążających niejako wbrew głównemu nurtowi praktyki interpretacji opery – jako dzieła integralnego. Poszczególne rozdziały zestawiają ze sobą arie i śpiewających je bohaterów z dzieł odległych stylistycznie, choć o podobnej tematyce, arie różnotematyczne, a jednak pełniące zbliżone funkcje w różnych operach, przepojone analogicznymi afektami lub też wykorzystywane jako podstawa innych dzieł muzycznych i literackich. W kalejdoskopie zbliżeń aria okazuje się szczególnie wdzięcznym obiektem zachwytów słuchaczy i analiz literackich.
Rozdziały składające się na publikację są obszernymi studiami interpretacyjnymi, podbudowanymi szerszymi kontekstami teoretycznymi i historycznymi, stanowiąc równocześnie formę ujęć komparatystycznych. (…) Wartością książki jest nie tylko możliwość zapoznania się z interpretowanymi cechami arii, ale także prezentacja nowych ujęć badawczych, co w przypadku wciąż rozwijających się subdyscyplin w polskiej nauce – operologii i librettologii – jest bardzo ważne. Książka „Aria: awaria ”. Studia o arii operowej to bardzo cenna publikacja, sprawiająca satysfakcję czytelniczą nie tylko odbiorcom zainteresowanym operą.
Z recenzji prof. dr hab. Anny Wypych-Gawrońskiej
Książka jest poświęcona strategiom stosowanym zarówno przez twórców romantyzmu europejskiego, jak i przez ich badaczy. Poszczególne części skoncentrowane są wokół projektów, ideałów, wyobrażeń zazwyczaj niemożliwych do realizacji, stanowiących jednak zasadniczy punkt odniesienia. Część pierwsza dotyczy projektów. Właśnie jako projekt jawi się sam romantyzm w wypowiedziach estetycznych u progu epoki (Wordstwortha, Hugo, Mickiewicza). Asymptotyczny charakter mają także wyobrażenia i literackie przedstawienia w literaturze romantycznej doskonałej Księgi czy doskonałego czasu. Część druga skupia się na wspólnotach wyobrażonych: w dialogu z poprzednikami (Norwid– Słowacki), w idealizowanej relacji bratersko-siostrzanej (Żmichowska), w legendach integrujących wspólnotę narodową postrzeganych zarówno z perspektywy rodzimej, jak i obcej (legenda o Wandzie). Część trzecia dotyczy komentarzy krytycznych – i dawnych (obecność literatury francuskiej w polskiej krytyce z lat 1764–1918), i współczesnych kreujących obraz romantyzmu. Książka wydobywa na plan pierwszy nie punkty dojścia, ale właśnie strategie, bo w romantyzmie dążenie staje się ważniejsze niż osiągnięcie celu.
Najnowszą książkę Magdaleny Siwiec to interesująca i udana próba redefinicji kluczowych zjawisk związanych z formacją romantyczną. Krakowska badaczka prezentuje niezwykle dojrzały warsztat filologiczny, a jej analizy wzbogacone są o element komparatystyczny, który pozwala lepiej zrozumieć przemiany literatury polskiej. Bez cienia przesady można stwierdzić, że Strategie romantyczne, projekty, legendy, komentarze to książka, która wychodzi naprzeciw postulatowi sformułowanego niegdyś przez François Josta: znać wyłącznie własną literaturę, to jakby nie znać żadnej.
Z recenzji PROF. DRA HAB. PIOTRA ŚNIEDZIEWSKIEGO
Magdalena Siwiec prowadzi swoje rozważania dwutorowo: z jednej więc strony będzie to trzymany w ryzach naukowego, wielostronnego wywodu temat konkretnego studium, z drugiej – jego poświadczenie, nie tylko bezpośrednie, w gruntownie przyswojonej literaturze przedmiotu, wyselekcjonowanej nadzwyczaj starannie i wyczerpująco w odniesieniu do konkretnego tematu badawczego. W efekcie otrzymujemy znakomicie naukowo opracowane zagadnienia i tematy badawcze, a także reprezentatywny przegląd starannie dobranej literatury przedmiotu.
Z recenzji PROF. DRA HAB. ARKADIUZSZA BAGŁAJEWSKIEGO
Komparatystyka literacka. Paradygmaty i praktyki badawcze to wieloautorska monografia dotycząca kluczowych problemów współczesnej komparatystyki literackiej w jej wymiarach dyscyplinarnym, teoretycznym i praktyczno-interpretacyjnym. Monografia zawiera artykuły naukowe autorstwa najważniejszych współczesnych polskich badaczy i badaczek działających na polu komparatystyki literackiej. Artykuły w niej zebrane dotyczą takich zagadnień, jak: wyzwania stojące przed komparatystyką jako dyscypliną akademicką, związki między komparatystyką literacką a historią literatury, relacje komparatystyki literackiej z przekładoznawstwem, badania interdyscyplinarne i transdyscyplinarne w obszarze komparatystyki literackiej i kulturowej, czy wreszcie rola komparatystyki literackiej w badaniach nad literaturą polską. Ideą publikacji jest ukazanie komparatystyki w działaniu, w najróżniejszych jej odmianach, a także zaprezentowanie najnowszych efektów zastosowania metod komparatystycznych w praktyce badawczej Tom stanowi pokłosie Krakowskiego Forum Komparatystycznego, które odbyło się na Uniwersytecie Jagiellońskim w dniach 13–15 listopada 2024 roku. Jest szczegółowym przeglądem stanu tej dyscypliny w Polsce. Przynosi wgląd w jej przeszłość, wskazuje najważniejsze obszary badawcze i perspektywy rozwoju. Zadowoli osoby szukające zarówno refleksji teoretycznej, jak i inspirujących case studies. Od wielu lat nie ukazała się w Polsce praca poświęcona komparatystyce o tak przeglądowym charakterze. Z recenzji dr hab. Emilii Kledzik Książka niewątpliwie stanie się ważnym punktem odniesienia dla badaczy i badaczek komparatystyki w Polsce. Można ją potraktować jako swoisty raport ze stanu badań porównawczych, bardzo ciekawy i pouczający. Zawarte w niej artykuły tworzą urozmaiconą, skomplikowaną, wielowątkową komparatystyczną opowieść. Z recenzji dr. hab. Macieja Junkierta, prof. UAM KAROLINA GÓRNIAK-PRASNAL Dr nauk humanistycznych, literaturoznawczyni, komparatystka, redaktorka. Adiunktka w Katedrze Komparatystyki Literackiej na Wydziale Polonistyki UJ i członkini redakcji czasopisma „Wielogłos”. Autorka dwóch monografii: Otwieranie wszechświata. Polska powojenna awangarda poetycka: Tymoteusz Karpowicz i Krystyna Miłobędzka (2022) oraz Dwudziestowieczna poezja polska w kontekście anglo-amerykańskiego modernizmu. Słoje zadrzewne Tymoteusza Karpowicza i The Pisan Cantos Ezry Pounda (2016). Interesuje się XX- i XXI-wieczną poezją polsko- i anglojęzyczną, historią modernizmu i awangardy oraz intermedialnością. JAKUB CZERNIK Adiunkt w Katedrze Komparatystyki Literackiej Wydziału Polonistyki UJ, członek redakcji czasopisma „Wielogłos”. Visiting Professor w University of Rochester w latach 2018 i 2022. Tłumacz m.in. monografii autorstwa Isaiaha Berlina Idee polityczne w epoce romantyzmu. Ich rozwój i wpływ na myśl współczesną (2015). Zajmuje się komparatystyką literacką, współczesną anglojęzyczną literaturą światową, literaturą postkolonialną, badaniami nad przekładem i recepcją, historią idei. Autor monografii Między indywidualizmem a kolektywizmem. Jednostka i zbiorowość w literaturze romantycznej (2014) oraz rozdziałów w publikacjach wieloautorskich i artykułów w czasopismach. Niniejsza publikacja została sfinansowana ze środków Wydziału Polonistyki w ramach Programu Strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
