Nikt z nas nie jest wieczny, starość i umieranie jest częścią naszego życia. Ból po utracie ukochanych ludzi jest wielki. Jak pogodzić się z odchodzeniem najbliższych, ukochanych ludzi? Jak uporać się z żałobą po ich śmierci kiedy wydaje się, że straty już nikt i nic nie uleczy? na te i inne pytania odnajdziecie Państwo odpowiedź w znanych publikacjach Elizabeth Kübler-Ross czy Renaty Arendt Dziurdzikowskiej. Znajdziecie tutaj też lekturę na temat przebiegu żałoby u dzieci i nastolatków, dla których takie traumatyczne przeżycia są bardzo ciężkie do zrozumienia.
Margot Unbescheid od wielu lat wspiera matkę w opiece nad chorym na alzheimera ojcem. W swojej książce nie relacjonuje osobistego doświadczenia bezgranicznego bólu związanego z chorobą bliskiej osoby, ale opowiada bez upiększeń o rzeczywistości życia z chorym. Autorka udziela wielu cennych rad opiekunom i rodzinie chorego, z niezwykłą otwartością opisuje epizody z życia swojego ojca oraz własne zmagania z ośrodkami opieki zdrowotnej. Mówi o codziennym radzeniu sobie z nową sytuacją, o własnych lękach i zwątpieniu, a także o tym, jak poprzez trud życia z chorym zyskała poczucie własnej samodzielności i niezależności.
Śmierć jest jak miłość i niejedno ma imię. Mąż morduje swoją żonę za to, że była mu wierną!
Samobójstwo szympansa w ogrodzie zoologicznym!
Umarł ze strachu przed śmiercią!
Pękło mu serce na wieść, że otrzymał pracę!
Ryba, kot i kogut mordercami człowieka!
Jeleń upolował myśliwego!
W trzydziestych, dwudziestych i jeszcze wcześniejszych latach minionego stu¬lecia prasa niemal każdego dnia skrzętnie donosiła o osobliwych przypadkach, które doprowadzały ludzi i zwierzęta do śmierci. Niekiedy tragedie te były barw¬nie przedstawiane, a w ich opisywaniu nie szczędzono drastycznych szczegółów, tryskając przy tym cynizmem czy czarnym humorem. Tytuły i treści przedstawionych tu tragicznych zdarzeń są, poza drobnymi korektami, autentyczne i przytoczone niemal w całości.”
Patronat: Dzika Banda
Parafrazując znane powiedzenie, odnoszące się pierwotnie do prasy, można powiedzieć, że nic tak nie ożywia przekazu medialnego jak trup… W dobie komercjalizacji mass mediów oraz traktowania informacji wyłącznie w kategorii towaru i zysku, sensacja oraz rozrywka stały się swoistym paradygmatem wszelkich przekazów medialnych. W świecie mediów, jak i w innych wymiarach rzeczywistości, dokonuje się obecnie zmaganie między – najogólniej mówiąc – dwoma koncepcjami dziennikarstwa oraz przekazu medialnego. Pierwsza, inspirowana w decydującej mierze przez chrześcijańską etykę i hierarchię wartości wynikających z Dekalogu oraz ideałów Ewangelii, za fundamentalne przesłanie odnoszące się do mediów uważa prawdę, dobro i piękno; zdobywanie i przekazywanie informacji służyć powinno człowiekowi, który ma prawo do prawdy, oraz dobru
wspólnemu, by społeczeństwo, zwłaszcza w procesie globalizacji, poszukiwało dróg jedności i tworzenia wspólnoty ogólnoludzkiej. Swoistym przeciwieństwem tak pojmowanych fundamentów dziennikarstwa oraz przekazu medialnego jest sprowadzenie ich wyłącznie do poziomu przedsięwzięć biznesowych.
Parafrazując znane powiedzenie, odnoszące się pierwotnie do prasy, można powiedzieć, że nic tak nie ożywia przekazu medialnego jak trup… W dobie komercjalizacji mass mediów oraz traktowania informacji wyłącznie w kategorii towaru i zysku, sensacja oraz rozrywka stały się swoistym paradygmatem wszelkich przekazów medialnych. W świecie mediów, jak i w innych wymiarach rzeczywistości, dokonuje się obecnie zmaganie między – najogólniej mówiąc – dwoma koncepcjami dziennikarstwa oraz przekazu medialnego. Pierwsza, inspirowana w decydującej mierze przez chrześcijańską etykę i hierarchię wartości wynikających z Dekalogu oraz ideałów Ewangelii, za fundamentalne przesłanie odnoszące się do mediów uważa prawdę, dobro i piękno; zdobywanie i przekazywanie informacji służyć powinno człowiekowi, który ma prawo do prawdy, oraz dobru wspólnemu, by społeczeństwo, zwłaszcza w procesie globalizacji, poszukiwało dróg jedności i tworzenia wspólnoty ogólnoludzkiej. Swoistym przeciwieństwem tak pojmowanych fundamentów dziennikarstwa oraz przekazu medialnego jest sprowadzenie ich wyłącznie do poziomu przedsięwzięć biznesowych.
Jest to nowoczesny podręcznik uwzględniający najnowsze osiągnięcia w dziedzinie geriatrii oraz współczesne rozwiązania w opiece geriatrycznej. Publikacja została podzielona na trzy części. Część I zawiera charakterystykę procesu starzenia, w części II omówiono specyfikę chorobowości u starszych pacjentów z uwzględnieniem aspektów postępowania pielęgniarskiego w wybranych patologiach, natomiast część III jest poświęcona organizacji opieki nad starszym pacjentem.
Poradnik niezbędny dla emeryta, który pragnie się cieszyć życiem bez uszczuplenia zawartości portfela. Zachęca do działania, do walki z stereotypowym wyobrażeniem człowieka na emeryturze, który – jak mawiają satyrycy - nie wie, czy lepiej położyć się do łóżka wcześniej, by nie nudzić się przez cały wieczór, czy też przed północą, by nie nudzić się od rana.
Strach przed kolejnym dniem, niepewność, nastrój przygnębienia, poczucie wyobcowania, pustka, samotność, utrata chęci do życia, mogą się przytrafić każdemu. Kiedy jesteśmy czynni zawodowo, nie mamy czasu, by drobiazgowo analizować stany emocjonalne. W uwalnianiu się od negatywnych emocji pomaga nam praca zawodowa, obowiązki, codzienny kontakt z ludźmi.
Co począć w sytuacji, kiedy przeszliśmy na emeryturę, gdy odebrano naszej psychice i organizmowi wszystko, co daje aktywność zawodowa? Czy mamy poddać się losowi, zaakceptować biernie nowy etap naszego życia?
„Być emerytem to bardzo trudne zajęcie, bo polega głównie na zadawaniu się ze sobą” – powiadają twórcy mało życzliwych uwag.
Autor poradnika Jak się nie nudzić na emeryturze wychodzi z innego założenia:
Inspiruje i zachęca do działania.
Sugeruje, co zrobić z nadmiarem czasu, którego na emeryturze nie umiemy sobie wypełnić.
Podpowiada, jak dostrzec jasne strony „nowego życia”, jak zaplanować codzienność, poranki i wieczory, kiedy człowiek budzi się z niechęcią i wieczorem nie może zasnąć.
Podaje wiele adresów, wskazuje miejsca, gdzie warto się udać, choćby na chwilę.
Jego rady mogą okazać się lekarstwem na nudę, wskazówki – zachętą, bodźcem do zmiany sytuacji na lepsze.
Poradnik został przygotowany tak, aby między czytelnikiem a doradcą nawiązały się sympatia i porozumienie oparte na zaufaniu.
Zapoznajmy się najpierw ze spisem treści do poradnika Jak się nie nudzić na emeryturze, aby przekonać się do myśli Joanny Chmielewskiej: ”Lepiej grzeszyć i żałować. Niż żałować, że się nie grzeszyło”.
Tajemnica śmierci, zagadka odchodzenia, ciało i dusza…
Magdalena Rigamonti odsłania fizyczność i metafizykę śmierci w rozmowie z jedynym polskim balsamistą, przed którym ludzkie ciało nie ma żadnych tajemnic. Rozmawia o znakach, energii, zdarzeniach niewyjaśnionych i fizjologii człowieka, z którą mierzy się balsamista, przygotowując go do ostatniej drogi. Na co dzień nie przyjaźnimy się ze śmiercią, nie chcemy oglądać wypadków, chorób, zmarłych… To wszystko zmienia się w chwili, kiedy odchodzą najbliżsi. Wtedy zaczynają się trudne rozmowy i decyzje. Bliscy przychodzą do prosektorium pełni bólu, żalu, w rozpaczy i z poczuciem straty. A balsamista…? Ma ich zrozumieć, opanować emocje, przyjąć na siebie pierwsze uderzenie. Zapytać, czy mama chciałaby trzymać w rękach książeczkę do nabożeństwa, bo skoro tata nie trzymał, to ona mu w niebie przekaże. Jakiego koloru ma być szminka, jakie rajstopy, jak uczesać grzywkę. I dzieci, maleńkie nieżywe płody, które zaprzeczają logice istnienia, i zmarłe kobiety w ciąży. Czy do balsamisty przychodzą duchy? Podobno nie, bo on robi wszystko tak, jak zmarli by sobie życzyli. Nie boi się z nimi przebywać.
Wszyscy się zestarzejemy. A przynajmniej ten, kto dożyje starości.
Każdy ma w swojej rodzinie starsze osoby, które wymagają opieki. Kochamy naszych bliskich, ale niejednokrotnie bardzo ciężko jest nam zrozumieć, czy też przyjąć do wiadomości, że ich energia słabnie, zdrowie podupada, umysł nie pracuje już tak sprawnie, jak kiedyś i nie zawsze bliscy będą dla nas kochani, czy wyrozumiali, ponieważ sami nie za bardzo potrafią poradzić sobie z postępującym niedołężnieniem. I często zdarza się wówczas, że opieka nad nimi wymaga od nas sporej dawki cierpliwości. Pozwala zrozumieć, jak nasi bliscy przeżywają własne starzenie się, czym jest dla nich starość, czym może się stać, jak się z nią oswoić, jak na nią przygotować i jak pomóc starzejącym się osobom
Odszedł od nas kapłan prześwietny, który czasów swoich podstawił mocne ramiona swoje pod te filary wielkie Kościoła Pańskiego. (...) Odszedł ten, który urząd pracowity kaznodziejski przez lat 50 i więcej odprawując, trzymał na sobie wielki i pierwszy ciężar urzędu biskupiego. Zgasł przed oczyma naszymi wizerunk kaznodziejski, z którego wzór radzi więc brali ci, których Bóg na katedrę powoływał. F. Birkowski, Kazanie na pogrzebie wielebnego ojca księdza Piotra Skargi Edycja, którą oddaję do rąk czytelników jako pokłosie Roku Skargowskiego, przynosi pełny, rzadko przywoływany tekst kazania na pogrzebie królewskiego kaznodziei. Mam nadzieję, że uprzystępnienie tego szczególnego utworu w kompletnej i zgodnej z ostatnią wolą autorską postaci pozwoli w pełni docenić znaczenie kazania Birkowskiego w kształtowaniu pośmiertnego wizerunku Piotra Skargi. Fragment Wstępu
Niniejsza książka powstała z nadzieją, że pomoże wielu z nas w wyzwoleniu się z lęku przed śmiercią i przygotowaniu na spotkanie z nią, abyśmy u kresu życia mogli powiedzieć za Seneką:
Kocham się, życie, ze względu na dobrodziejstwo śmierci.
Praca podejmuje ważną tematykę funkcjonowania osób w podeszłym wieku, zazwyczaj związanym z doświadczeniem choroby i niepełnosprawności. [...]
Istotną cechą monografii Ryszarda Pichalskiego jest zróżnicowanie związane z obszarami tematycznie podejmowanymi w poszczególnych rozdziałach. Wynika ono przede wszystkim z faktu, że doświadczenie choroby i niepełnosprawności w warunkach starzenia się jest kategorią wielowymiarową, obejmuje różne rodzaje schorzeń i dysfunkcji oraz dotyczy rozlicznych problemów funkcjonowania osób w podeszłym wieku.
Z recenzji dr hab. Bernadety Szczupał, prof. APS
"Na pewno go znacie ! Antoni Huczyński, czyli Dziarski Dziadek, to prawdziwy fenomen. Filmy, na których pokazywał swoje codzienne ćwiczenia i domową krioterapię w beczce z lodowatą wodą, obejrzały miliony Polaków. Dowiódł w nich, że nawet po dziewięćdziesiątce można być zdrowym, sprawnym i szczęśliwym. ""Ta książka powstała z chęci dzielenia się moją własną, wypracowaną przez lata receptą na długowieczność. Wierzę, że i Tobie pomoże. Razem ze mną zmień złe nawyki żywieniowe, ćwicz, pokonaj choroby i na nowo rozkochaj się w życiu"" - mówi Dziarski Dziadek. ""Chcesz żyć długo i zdrowo ? Nie musisz punkt po punkcie realizować recepty Dziarskiego Dziadka. Najważniejsze, żebyś był taki jak on: otwarty i pełen wiary, że twoje życie i zdrowie są w twoich rękach. Jeżeli leżysz, wstań. Jeśli stoisz, idź. Jeśli idziesz, biegnij. Często to wystarczy, żebyś był szczęśliwy i zdrów"". Władysław Kozakiewicz, mistrz olimpijski
Dziennikarskie śledztwo dla tych, którzy czytali "Dowód" i "Niebo istnieje...naprawdę!" i chcą wiedzieć więcej!
12 września 2009 Caterina, 24-letnia córka Antonia Socciego, po zatrzymaniu akcji serca zapadła w śpiączkę. To cud, że w ogóle przeżyła. Wydarzenie związane z jej śmiercią kliniczną stało się dla Socciego początkiem badań nad zjawiskami z pogranicza śmierci, które doprowadziły go do wielu fascynujących odkryć. Autor ma świadomość, że temat ten budzi obecnie wielkie zainteresowanie. Świadczy o tym chociażby popularność książki neurologa Ebena Alexandra pt. Dowód, o jego doświadczeniu zaświatów.
Socci wie jednak również, jak wiele na ten temat jeszcze nie zostało powiedziane.
Korzystając ze współczesnych odkryć naukowych, odróżnia to, co jest tylko pozorem śmierci, czyli tzw. doświadczeniem przedśmiertnym, od tego, co jest śmiercią rzeczywistą. Przytacza niezwykłe relacje tych, którzy doświadczyli tego pierwszego stanu, ale też – co rzadsze i bardziej fascynujące – dociera do tych, którzy rzeczywiście umarli, lecz zostali wskrzeszeni i powrócili do życia dzięki cudownej Bożej interwencji. Socci sięga do pism mistyków i świętych, nauczania i tradycji Kościoła oraz świadectw osób, które mogą o sobie powiedzieć, że naprawdę DOŚWIADCZYŁY ŚMIERCI i życia, które rozpoczyna się po niej.
Antonio Socci – dziennikarz RAI, dyrektor Szkoły Dziennikarstwa w Perugii, współpracownik włoskiego dziennika „Libero”, autor licznych książek, m.in. Śledztwa w sprawie Jezusa, Czasu burzy, Tajemnic Jana Pawła II i Czwartej tajemnicy fatimskiej. Uchodzi za jednego z najbardziej kontrowersyjnych i poczytnych publicystów religijnych na świecie. Jego książki rozeszły się w milionach egzemplarzy na całym świecie, a w samej Polsce sprzedano ich już ponad pół miliona.
Książka jest poświęcona filozoficznym poszukiwaniom odpowiedzi na pytanie Dlaczego?, które człowiek stawia w okresie żałoby wywołanej śmiercią swojego dziecka lub utratą jakiejś innej ważnej dla siebie wartości. W monografii kwestia pytania Dlaczego? omawiana jest z punktu widzenia osób osieroconych oraz z pozycji umierającego dziecka lub człowieka dorosłego.
Refleksje zawarte w książce dowodzą, że wszystkie próby udzielania filozoficznych odpowiedzi na pytanie Dlaczego? ostatecznie kończą się fiaskiem. Pomimo to niewskazana jest rezygnacja z pytania i chęć zastąpienia go innym, łatwiejszym. Zaniechanie dociekań w tej materii nie unieważnia skandalu zła, lecz tylko tłumi cierpienia.
Wartość rozprawy podkreśla fakt, iż powstała na podstawie własnych kilkuletnich doświadczeń zawodowych jej autora. Książka może stać się ważną lekturą nie tylko dla osób osieroconych, lecz także pracowników służby zdrowia, którzy w swej praktyce często konfrontowani są z moralnymi dylematami umierania, śmierci i żałoby.
O modlitwie w intencji dziecka „utraconego” i przebłaganiu w intencji dziecka „skazanego” Refleksja, wielki ból oraz poczucie bezradności po utracie dziecka, na które z miłością i nadzieją czekali jego rodzice, przychodzi zazwyczaj natychmiast po jego nagłym, przedwczesnym odejściu. Powoduje rany serca trudne do uleczenia, niekiedy rodzi pretensje do lekarzy, służby zdrowia, a często wprost do samego Boga – dlaczego do tego dopuścił?! Refleksja po utracie dziecka, dla którego zabrakło miłości w sercach jego rodziców i które zostało „skazane” na zabicie jeszcze przed narodzeniem, przychodzi zazwyczaj po pewnym czasie. Rodzi wyrzuty sumienia, wywołuje syndrom poaborcyjny, poczucie pustki, bólu i dramatu, którego po ludzku nie da się naprawić, skoro wyrok na bezbronne dziecko został już wykonany. Czy jest wówczas dla poranionego serca i sumienia jeszcze jakaś nadzieja? Odpowiedź na to pytanie może dać jedynie Bóg, który jest Dawcą ludzkiego życia i Ojcem bogatym w miłosierdzie. Niech ten modlitewnik będzie pomocą w odnalezieniu tego cennego lekarstwa, które jest ukryte w sercu Jezusa Miłosiernego. ks. Franciszek Ślusarczyk
Daniela, jak setki kobiet, ma problem ze znalezieniem pracy. Pewnego dnia otrzymuje propozycję pracy we Włoszech jako opiekunka osób starszych (badante). Niewiele się namyślając, wsiada w autobus i już po kilku dniach jest u swojej pierwszej nonny, czyli po włosku babci.
„Badante. Opiekunka we Włoszech” Danieli Wójcik to osobista opowieść o doświadczeniu opieki nad starszymi ludźmi. Książka pasjonująca, bo zawiera praktyczne porady, ale też nie szczędzi gorzkich słów prawdy o relacjach polsko-włoskich, o trudnych stosunkach między opiekunem a podopiecznym. Lektura zdecydowanie obowiązkowa dla zastanawiających się nad tymczasową emigracją zarobkową...
– Daj, poprawię ci tę chustkę, źle ją założyłaś – mówię kiedyś na spacerze do mojej podopiecznej.
– Nie dotykaj mnie! Niewolnicą jesteś!
Takie wspomnienia powinno się jak najszybciej wymazać z pamięci, ale ja postanowiłam je utrwalić. Chociaż w moim przypadku wyjazd do pracy za granicę w charakterze opiekunki miał też jasną stronę. Zwiedzanie! Każdą wolną chwilę przeznaczałam na zwiedzanie. Wybierałam pracę w coraz to innych ciekawych zakątkach włoskich, aby jak najwięcej zobaczyć, dotknąć, sfotografować. Przywiozłam kilka tysięcy zdjęć, poznałam dużo ciekawych ludzi. Wyjeżdżając do Włoch, nie znałam języka, teraz czytam włoskie książki w oryginale. Dużo przeżyć, wspomnień, tysiące fotografii...
fragment
Poradnik skierowany jest do osób, które właśnie przeszły na emeryturę lub przygotowują się do tego kroku. Znajdziesz w nim tematy związane z życiem seniora oraz praktyczne wskazówki dotyczące pielęgnowania relacji rodzinnych i towarzyskich, niezbędne informacje o zdrowiu i urodzie, a także porady dotyczące najistotniejszych kwestii prawnych czy finansowych. Dzięki tej książce dowiesz się, jak aktywnie i ciekawie spędzać wolny czas, jak zachować sprawność umysłową i fizyczną. Poznasz wygodne, niedrogie sposoby podróżowania, bogatą ofertę klubów seniora i uniwersytetów trzeciego wieku oraz możliwości uzyskania dodatkowego dochodu. Odkryjesz zalety korzystania z Internetu oraz nauki języków obcych. Ze specjalnego dodatku o zdrowiu dowiesz się, jak dbać o siebie, by długo zachować kondycję i dobre samopoczucie. Przekonaj się, że emerytura to najlepszy czas na realizowanie swoich marzeń! Dlaczego poradnik trafia w Samo Sedno: - przedstawia pomysły na przyjemne i wartościowe spędzanie wolnego czasu - podpowiada, jakie sporty można uprawiać w wieku dojrzałym - radzi, jak dbać o zdrowie, by zmniejszyć ryzyko wystąpienia chorób - zrozumiale objaśnia, jak rozwiązać sprawy związane ze sporządzeniem testamentu, spadku czy darowizny - korzystanie z książki ułatwiają: większa czcionka oraz rozbudowany spis treści Aneta Derda – absolwentka Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego na kierunku filologia polska. Jednym z jej zainteresowań jest antropologia starości. Pisała artykuły o warszawskich klubach seniora, dzięki czemu doskonale poznała środowisko emerytów. Książkę Aktywny senior napisała z myślą o wszystkich, którzy chcą ciekawie i twórczo korzystać z odpoczynku po latach pracy.
FRAGMENT KSIĄŻKI:
Ernest Hemingway zwykł mawiać, że szczęście to dobre zdrowie i zła pamięć. Jednak nie sposób zgodzić się z tą maksymą, gdy po raz kolejny szuka się zawieruszonych gdzieś kluczy lub dokumentów. Najczęściej winą za taki stan rzeczy obarcza się starość, a nawet doszukuje się w tym oznak demencji czy poważnych chorób. Oczywiście gdy problemy z pamięcią zaczynają niepokoić, należy się skonsultować z lekarzem i wykonać zalecane badania. Zanim jednak wydasz na siebie wyrok i uznasz, że zmiany są nieodwracalne, warto się sobie przyjrzeć. Zapominanie często jest spowodowane innymi niż chorobowe czynnikami. Co więcej, pamięć można i należy ćwiczyć. Zamiast wpadać w panikę, zwróć uwagę na swoją dietę i tryb życia. Być może w nich kryją się przyczyny osłabienia pamięci. Pamięć starzeje się razem z nami. Szczególnie po 50. roku życia coraz częściej zdarza nam się zapominać czy mieć kłopoty z koncentracją. Dzieje się tak, gdyż z wiekiem pojawiają się zaburzenia w szybkości przekazywania impulsów nerwowych w mózgu, co spowodowane jest niedotlenieniem, a także obumieraniem neuronów (przekraczając czterdziestkę, traci się ich ok. 1000 dziennie). Niektóre połączenia między komórkami rozluźniają się i z czasem zanikają. Wpływa to na osłabienie pamięci krótkotrwałej, czyli tej, która odpowiada za zapamiętywanie bieżących wydarzeń oraz wykonywanych czynności i przesyłanie tych informacji do pamięci długotrwałej. Pogarsza się także jakość ich przechowywania. Ponieważ z wiekiem gorzej funkcjonuje przede wszystkim pamięć krótkotrwała, często mówi się, że osoby starsze lepiej pamiętają to, co wydarzyło się kilka lat wcześniej, niż to, co robiły poprzedniego dnia. Warto wiedzieć, że ten rodzaj pamięci można ćwiczyć i wspomagać odpowiednią dietą. Co więcej, zdrowo starzejący się ludzie nie tracą możliwości poznawczych, a jedynie spada ich tempo uczenia się. Tak więc osoba starsza będzie uczyć się wolniej niż młoda, ale efekty nauki w obu przypadkach będą podobne.
Jest to pierwsza w Polsce tak obszerna publikacja poświęcona zmianom hormonalnym u mężczyzn po pięćdziesiątym roku życia i spowodowanym nimi chorobom, które - w związku ze starzeniem się społeczeństwa - stają się coraz poważniejszym problemem medycznym. Chociaż książka przeznaczona jest przede wszystkim dla lekarzy pierwszego kontaktu, urologów, z pewnością zainteresuje też lekarzy wszystkich innych specjalności, do których zgłaszają się mężczyźni w wieku około 50-60 lat.
To opowieść o tym, co wydarzyło się w Smoleńsku tuż po katastrofie, gdy biegliśmy w stronę szczątków samolotu, wierząc, że jednak ktoś przeżył. O tym, co działo się tam przez kilka następnych dni. O tysiącach Rosjan, którzy dzień i noc przychodzili, by złożyć biało-czerwone kwiaty. O wciąż zadawanym pytaniu: Jak to możliwe? O niezwykłym, milczącym pożegnaniu prezydenta na pustym lotnisku i o tłumach stojących na trasie przejazdu konduktu z Okęcia do pałacu Namiestnikowskiego. O ludziach, którzy byli tam także potem, gdy miasto zamierało, patrząc na dziesiątki kolejnych trumien. O tym, jak po kilku godzinach od zapalenia pierwszej świeczki na Krakowskim Przedmieściu zapłonęły ich tam tysiące. O pogrzebach, które okryły żałobą tyle polskich miast. Nikt nie wie, co w nas zostanie z tych niezwykłych dni. Czy będziemy lepsi? Czy będziemy inni? Ale na pewno warto te dni pamiętać.
Mózg człowieka starzeje się tak samo, jak całe jego ciało. Z biegiem czasu nieuchronnie zachodzą w nim zmiany: masa i objętość mózgu spada o około 2% na każde 10 lat. Komory powiększają się, a bruzdy stają się wyraźniejsze. Zmniejsza się gęstość synaps, słabnie przepływ krwi. A jednak osoby starsze często ujawniają zdolności nieobecne na wcześniejszych etapach rozwoju: dostrzegają na pozór trudne do uchwycenia zależności między rzeczami, ich intuicje bywają trafniejsze, rozumienie problemów – głębsze, a wiedza ekspercka budzi szacunek i podziw. Jak to się dzieje, że w miarę starzenia się mózgu umysł rośnie w siłę, a jego użytkownik zyskuje mądrość? Elkhonon Goldberg zaprasza w fascynującą podróż po świecie ludzkiego poznania.
Książka, która zmieni Twój sposób myślenia o starzeniu – i o myśleniu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
