Opisane w tej książce wypadki w pierwszym rzędzie rozegrały się na Ałtaju, który zajmuje południowy skraj Zachodniej Syberii. Jest to region z perpektywy polskiej dość egzotyczny, wymaga więc pewnego wprowadzenia, które nie tylko przybliży go, ale może także ułatwi zrozumienie, dlaczego właśnie tam zdarzyły się prezentowane historie - fragment ze słowa wstępnego.

Guy Grieve zrobił - i opisał w książce - to, o czym tak wielu tylko marzy: rzucił wszystko w diabły i wyjechał na rok w dzicz. W jego przypadku dziczą była Alaska. Gdy tylko przybywa na miejsce, od razu zaczynają się kłopoty: otóż nie ma pojęcia o życiu w lesie, nie mówiąc już o życiu w lesie przy temperaturach 60 stopni poniżej zera. Na szczęście znajduje przyjaciół: Indianina Charliego, który pomaga mu założyć obóz letni, i Dona, byłego harleyowca i zabijakę, który od kilkunastu lat żyje na Alasce wraz ze swoją indiańską żoną. Autor powozi psim zaprzęgiem, spotyka łosie, niedźwiedzie i wilki, poluje na bobry i pardwy, głoduje i opycha się króliczym mięsem. Piękna przygoda i zakończona pełnym powodzeniem. Tym pełniejszym, że do pracy za biurkiem już nie wrócił. Książka ma w sobie coś porywającego i szaleńczego, niczym przejażdżka pędzącym psim zaprzęgiem. Zew natury może być doskonałym prezentem dla ukochanej osoby, ale nie zdziwmy się, jeśli zacznie ona wymykać się z domu o drugiej nad ranem z rakietami śnieżnymi na nogach…

Kapitan Frederick Burnaby przerastał swoje otoczenie zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Uchodził za najsilniejszego człowieka w armii brytyjskiej. Opowiadano, że jest w stanie przenieść pod pachą kuca, niektórzy twierdzili, że nawet dwa. Ale przy swoim niemal dwumetrowym wzroście i wadze prawie sto kilo nie był tępym osiłkiem, mówił bowiem aż siedmioma językami, jak również dysponował żywym i barwnym stylem pisarskim. Zimą 1875 roku ten młody brytyjski oficer wyruszył do Azji Środkowej z nieoficjalną misją zbadania tajnych rosyjskich posunięć w tym regionie. Bez wiedzy swoich zwierzchników, którzy nie zgodziliby się na to przedsięwzięcie, przejechał ponad tysiąc mil przez stepy i pustynie, zmagając się ze śnieżycami i zaspami śnieżnymi. Celem jego wyprawy było położone na szlaku karawan tajemnicze miasto Chiwa, które Rosjanie zamknęli dla wszystkich europejskich podróżnych. Po powrocie do domu Burnaby natychmiast zasiadł do spisywania swoich przygód. Jego relacja zalicza się do kanonu opowieści na temat walki mocarstw o Azji Środkową.

"Jadę sobie" nie jest przewodnikiem pokazującym turystyczne atrakcje. To opis tego, co widać z okna zdezelowanego autobusu albo hoteliku na ruchliwym bazarze, o czym rozmawiają klienci lokalnych restauracji, czym się emocjonują miejscowe nastolatki. Opis niespieszny, bo autorka nie postawiła sobie za punkt honoru obejrzenie wszystkich zabytków, pojechanie na wszystkie wycieczki i pójście na wszystkie trekkingi; wybierała to, co ją interesuje najbardziej, jeśli gdzieś jej się podobało zostawała dłużej. Część I Jest utrzymana w konwencji blogu. Marzena Filipczak opowiada o ludziach spotkanych po drodze, drewnianych autobusach, którymi jeździła, przydrożnych knajpach, w których jadała, małpach, które ją pogryzły i szpitalach, które ją potem leczyły. O tym, jak nie mogła porozumieć się z miejscowymi (trudności zarówno komunikacyjne, jak i mentalne) i jak ci miejscowi jej pomagali. Część II Jest bardziej praktyczna i traktuje o bezpieczeństwie samotnej (i nie tylko) kobiety w podróży. To odpowiedzi na najczęstsze pytania, które autorka zadawała sama sobie przed wyjazdem, i które inni zadawali jej po powrocie. Od tego: gdzie i jak znaleźć porządny hotel, jak przeżyć kradzież pieniędzy, jak to jest podróżować nocą w wagonie pełnym facetów z plecakiem przypiętym łańcuchem do siedzenia, po odpowiedzi na pytania czy można kupić miejscowe kosmetyki (można, ale trzeba uważać na kremy wybielające) albo pójść do fryzjera (nie można, bo często po prostu go nie ma).

Warszawa - informacje ogólne Ważniejsze daty z dziejów Warszawy Trasy zwiedzania Warszawskie cmentarze Okolice Warszawy Co warto zobaczyć Informacje praktyczne

Od wypłynięcia z Auckland pokonaliśmy ponad trzy i pół tysiąca mil i widzieliśmy nieskończoną różnorodność piękna i czaru, malownicze wyspy, rozświetlone słońcem rafy koralowe, jaskrawo ubarwione rybki pływające w płytkiej wodzie czy stado wielorybów, które śpiewały i wołały do siebie. Nie mogliśmy również narzekać na monotonię pogodową, mieliśmy za sobą dni słoneczne i deszczowe, wietrzne i bezwietrzne. Przede wszystkim jednak oboje poznaliśmy swoją prawdziwą osobowość i odnaleźliśmy drogę do siebie nawzajem. Swojego szczęścia nie mierzyliśmy już tym, jak wiele posiadamy, bo mieliśmy siebie, co było najważniejsze. Z pomocą wielu ludzi - począwszy od Thomasa Blake'a, który zainspirował nas do wyruszenia w tę duchową podróż, przez pana Robertsa, bez którego nie trafilibyśmy na ""Dalekie Wiatry"", po wszystkich tych wspaniałych ludzi z różnych kultur, który pokazali nam tak wiele rozmaitych światów - odkryliśmy prawdziwe szczęście. I tak samo, jak pewnego dnia nagle postanowiliśmy rozpocząć tę magiczną przygodę, nie wiedząc, co przyniesie przyszłość, tak teraz poczuliśmy, że pora wracać do Auckland, gdzie było nasze miejsce. Dalekie wiatry to historia nowozelandzkiego małżeństwa, które pod magicznym wpływem starego antykwariusza i jego skarbów, postanawia porzucić swoje dotychczasowe życie pełne stresu i przyziemnych problemów i wyrusza w daleką morską podróż w nieznane. Wędrują w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, kim są i czego pragną oraz na to najbardziej fundamentalne: Co jest kluczem do szczęścia? Sergio Bambaren - ur. 1960 w Peru, pisarz, w którego książkach bardzo często pojawia się motyw morza, oceanu, snu oraz metaforycznej podróży; studiował w Ameryce, mieszka w Australii; pod wpływem niezwykłego spotkania, w 1995 zadebiutował niezwykle popularną nowelą Delfin (Zysk i S-ka, 2008), która przyniosła mu rozgłos na całym świecie, została przetłumaczona na 25 języków.

Autor, po pięćdziesięciu latach życia w beztroskim ateizmie, ruszył w najstarszą pielgrzymkową drogę Europy. Ruszył, bo tej okolicy nie znał, bo było tanio i była szansa na nową przygodę. Okolicę poznał, pieniędzy dużo nie wydał, przygodę przeżył. A gdy już przybył na miejsce, do katedry w Santiago de Compostela, przeżył najważniejsze: w przestrzeni katedry wibrowały słowa: "No, jesteś wreszcie". Steven Weinberg, fizyk i laureat nagrody Nobla, jeden z największych umysłów naszych czasów, powiedział kiedyś zdanie, które stało się drogowskazem dla bardzo wielu ludzi: "Religia jest obrazą ludzkiej godności. Także bez niej ludzie dobrzy będą postępować dobrze, a źli źle. Ale to właśnie pod wpływem religii ludzie dobrzy postępują źle". Prawie przez całe życie podzielałem tę opinię. A potem poszedłem na wycieczkę do Santiago. Wszystkim, którym poglądy Weinberga są cenne i drogie i którzy za nic nie chcieliby od nich odstąpić, mogę poradzić tylko jedno: chcecie zobaczyć Santiago, pojedźcie spokojnie, nic wam nie grozi, ale nie wyruszajcie w pielgrzymce na Camino de Santiago. (fragment książki)

Pielgrzymka do Mekki Abdallaha Hammoudiego to interesująca opowieść marokańskiego antropologa, od wielu lat pracującego i mieszkającego w Stanach Zjednoczonych, o jego hadżdżu, pielgrzymce do świętego miasta islamu. Hadżdż to jeden z filarów islamu, obowiązków, które musi wypełnić każdy wierny muzułmanin. Hammoudi pisze jednak, że już w dzieciństwie odszedł od praktykowania islamu, rygorystycznego przestrzegania jego rytuałów, a wiele lat życia na Zachodzie postawiło przed nim pytanie o tożsamość: czy i na ile jest jeszcze muzułmaninem. Dlaczego zatem zdecydował się na odbycie hadżdżu? Na to pytanie czytelnik znajdzie odpowiedź w książce. Autor przedstawia poszczególne rytuały i etapy pielgrzymki z perspektywy uczestnika, poznajemy więc wiele szczegółów, których próżno szukać w suchych opisach arabistów. Bardzo często jest krytyczny, denerwuje go bałagan na pielgrzymce, drażni biurokracja, nie godzi się z nastawieniem Saudyjczyków na zysk, odczuwa wielkie zmęczenie z powodu intensywności rytuałów. Jednocześnie pielgrzymka staje się dla niego wielkim przeżyciem duchowym, a sugestywny opis uświadamia czytelnikowi, dlaczego jest ona tak odbierana przez większość muzułmanów. Uproszczeniem jednakże byłoby traktowanie książki Hammoudiego jedynie jako opisu hadżdżu. To przede wszystkim zapis jego duchowych przeżyć i przemyśleń dotyczących tożsamości człowieka wychowanego w tradycyjnej kulturze muzułmańskiej, który pracuje na zachodnim uniwersytecie i w pewnej mierze stał się „człowiekiem Zachodu”. Opis konfliktu między tradycją, religią, rytuałem z jednej strony a nowoczesnością i wartościami innej kultury – z drugiej. Hammoudi stawia wiele pytań o miejsce człowieka żyjącego między dwiema kulturami i na niektóre z nich próbuje odpowiedzieć. Czy przekonująco?

 Opowiadania, szkice, myśli i refleksje spisane w wolnych chwilach na misjach  w Tanzanii, w Afryce Wschodniej. To, co spotykałem na co dzień, co przynosił czas (.) przelewałem na papier. Z dnia na dzień, z roku na rok wszystko ""ich"" stawało się ""moim"". Nauczyłem się być zadowolony z tego, co mam, a miałem niewiele. Przyzwyczajałem się do codziennego, afrykańskiego życia. Poznawałem zwyczaje, uczyłem się mądrości starców, poddawałem się praworządności ludu, przyswajałem ich mentalność, wrastałem w ich kulturę. Jadałem ręką ze wspólnej misy ugotowane sorgo, piłem wodę z rzek, zażywałem wywarów z ziół, gdy powaliła mnie malaria, słuchałem uważnie czarownika, który ostrzegał mnie przed złym człowiekiem, asystowałem przy obrzezaniu chłopców w czasie rytuału inicjacji, ogłaszałem śmierć najbliższych dziesiątkowanych przez cholerę, godziłem powaśnione strony, płakałem nad śmiercią dzieci umierających z głodu, stawałem bezradny wobec ukąszonych przez węża, żegnałem odchodzących na zawsze do buszu, którzy zostali pożarci przez lwy. Powoli stawałem się jednym z nich jako ""Biały Murzyn"" 

Książka ta powstała w ciekawych okolicznościach: przed II wojną światową Polska, jak wiele ówczesnych europejskich społeczeństw poważnie myślała o posiadaniu kolonii. Stąd zralizowana w roku 1937 rządowa wyprawa na Madagaskar pod kierunkiem majora Mieczysława Lepeckiego (adiutanta Marszałka Piłsudskiego). Stąd też ""tajna"" misja Fiedlera, który na zlecenie rządu RP - jako niezależny ekspert - badał warunki i opłacalność ewentualnej kolonizacji i polskiego osadnictwa na wyspie. Oczywiście, przede wszystkim Arakdy Fiedler badał zwierzęta, opisywał zwyczaje rdzennej ludności Madagaskaru i... fotografował.